Ieder z'n eigenaardigheden
Blijf op de hoogte en volg Cindy
06 Februari 2013 | Vietnam, Hanoi
Lieve allemaal,
Eerst wil ik even terugkomen op het Engelse woord voor gezelligheid. Jullie komen aardig in de buurt, ik heb ook al aan het woord 'cosy' gedacht, maar de letterlijke vertaling hiervan is toch echt 'knus'. Nu ga ik ook nog betweterig doen als het om de Engelse taal gaat. Het moet niet gekker worden. Houden jullie het lezen van mijn verhalen nog vol? Nog 5,5 week, dan is het over met de pret...
woensdag 30 januari 2013, Nha Trang
Om 8.00 uur gaat de wekker en maken we ons klaar voor vertrek. We gaan vandaag snorkelen. Een nieuwe kans om Nemo te ontmoeten. Om 9.00 uur worden we opgehaald en naar de haven gereden. We zitten met vijftien mensen op een bootje, wat goed te doen is. We gaan lekker voor in het zonnetje zitten en genieten van het windje in onze gezichten. Als we aankomen bij de eerste snorkelstop is het zonnetje een beetje verdwenen. Het is meteen een stukje frisser, maar we doen dit niet voor niets, dus we springen toch het water in om de onderwaterwereld van de Zuid-Chinese zee te bewonderen. We zwemmen met kippenvel op ons lichaam richting de rotsen. Koraal en vele soorten vissen. Het blijft mooi. Ik merk wel dat ik door Australie een beetje verwend ben, maar toch kan ik ervan genieten. Al is het alleen al door de enthousiaste reacties van Saar. Als we terug op de boot net weer een beetje zijn opgedroogd, is het tijd voor de volgende duik in het water. We twijfelen een beetje, maar dit schijnt nog mooier te zijn, dus we plonsen er weer in. Het is inderdaad nog mooier. Al gauw zien we een gele waterslang, maar die is ook weer heel snel verdwenen. Ik heb dus niet meer dan een glimp kunnen opvangen. Ik raak een beetje teleurgesteld in Nemo, hoewel ik me later bedenk dat hij ero ok niks aan kan doen dat ie in het aquarium van de tandarts gevangen zit. De laatste snorkel/zwemstop slaan we over, want inmiddels hebben we het echt wel koud. Een tijdschrift lezen op de boot is ook heerlijk (thanks Koen) en er staan leuke dingen in. We krijgen een uitgebreide Vietnamese lunch en fruit toe. Goed verzorgd allemaal. 's Middags zijn we rond 15.00 uur terug bij het hotel. Ik tupe mijn verhaal en spring daarna onder de douche. 's Avonds eten we de overgebleven broodjes en een maiskolf op straat. Tot slot eten we een tegenvallend ijsje. Een lekker relaxt dagje. Vakantie op reis.
donderdag 31 januari 2013, in de bus
Vandaag zetten we het relaxen voort. Gisterenavond hebben we het weer gehad over de enorme verschillen tussen ons. En die verschillen zijn helemaal zichtbaar tijdens zo'n reis. Zo wil Saar meer bewegen, terwijl dat niet echt mijn favoriete bezigheid is (tenzij het gaat om winkeltjes afstruinen). Gaandeweg komen we erop dat onze hele levens gewoon anders zijn. En dat maakt helemaal niet uit, maar we moeten elkaar daarin wel tegemoet komen. Uiteindelijk kletsen we nog lang door over van alles en vallen we weer gerust in slaap. De planning is om vandaag een stuk te lopen naar wat we een paar dagen geleden onderweg tegenkwamen. Aangezien het vandaag stralend mooi weer is, kiezen we toch (allebei) voor het strand. en daar is zo'n tegemoetkoming. De vorige keer in het zand, nu op een bedje. En dat houden we erg lang uit. Zo'n 4,5 uur later gaan we er pas weer vandoor. Muziekje luisteren, puzzeltjes maken, even met de voeten in de zee. Heerlijk. Twee meisjes naast ons hebben de slappe lach. Ik bedenk dat we maar eens op moeten schrijven waar wij gelukkig van worden. Echt gelukkig. Dat is namelijk meteen iets waar mijn lijstje mee begint: de slappe lach.
En verder: een lief, vriendelijk gebaar van een ander (bijvoorbeeld een smsje, mailtje of kaartje als er voor mij iets belangrijks gaat gebeuren. Gewoon het gevoel dat er iemand aan je denkt), iets bereiken/tevreden zijn met iets wat ik heb gedaan of gemaakt, een welgemeende knuffel van iemand krijgen, een oprecht compliment ontvangen, de puurheid van kinderen, de eerste warme zonnestralen in de lente, heel hard meezingen met mijn lievelingscd's (zonder dat iemand me hoort, behalve de buren dan misschien), thuis zijn en niks hoeven, een goed gesprek, een gezellig praatje met een onbekende (ik word bijvoorbeeld echt blij als een cassiere een praatje met me houdt. Het hoeft nergens over te gaan), een mooi lied met een goede tekst, begrepen worden/herkenning, mijn jeugdherinneringen (foto's kijken of praten over toen), op de bank tegen mama aankruipen, samen zijn met de mensen die ik het meeste liefheb, de kaarsjes aan op een koude winteravond, spelletjes spelen (met mijn musicalvriendjes), anderen laten weten dat ik aan ze denk door het sturen van een smsje, mailtje of het liefst een kaartje, totale ontspanning, de mensen van wie ik houd gelukkig zien, het prettig gestoorde gedrag van Koen, het gevoel hebben dat ik totaal mezelf kan zijn. Dat is al een behoorlijke lijst als je het mij vraagt. Dat is het voor nu even. Ik vermijd expres de materialistische dingen. Ik word ook gelukkig van nieuwe kleren, maar dat is tijdelijk geluk. Eerlijk is eerlijk: dat jurkje of die leuke broek is na twee weken al gewoon. Soms ligt er zelfs nog iets in mijn kledingkast met het kaartje er nog aan. Dat kan ik geen geluk noemen. Al het bovenstaande vergeet ik niet zomaar.
's Middags drinken we nog ergens wat en we eten nog een lekker ijsje. Dan lopen we richting het tentje waar we eergisteren ook hebben gegeten. Bah. Verkeerde keuze. Tot slot lopen we terug naar het hostel om ons om te kleden en onze tassen op te halen. Tijd voor de sleeping bus richting Hoi An.
LES 70: EEN SLAAPBUS IN VIETNAM NOEM IK IN HET VERVOLG EEN NACHTBUS. SLAPEN DOE JE NAMELIJK NIET.
Ik pas niet in het bed. Ik kan niet gewoon op mijn rug liggen met mijn benen languit. Dus wring ik me in allerlei bochten en creer ik spierpijn, last van mijn heupen en hoofdpijn. Dat de chauffeur rijdt als een gek en dat ik af en toe bijna tegen het plafond vlieg, is gewoon een extraatje.
LES 71: REIZEN IS HET DOEN MET WAT JE HEBT. EN DAAR IN MIJN GEVAL ZO MIN MOGELIJK OVER PROBEREN TE KLAGEN.
vrijdag 1 februari 2013, Hoi An
Wat ben ik blij als we aankomen. Lekker die warme, oncomfortabele bus uit. Het laatste uur zit ik rechtop, omdat ik geen andere houding meer kan vinden. Het risico op hoofdstoten is op deze manier wel groot, maar het gaat nog aardig. In Hoi An nemen we vermoeid een taxi naar ons hostel: Sunflower. Leonie heeft het ons aangeraden, net als Anja (de Oostenrijkse vrouw die ik op Java heb ontmoet). Het is inderdaad een prettig hostel. Schoon, gratis internet, een zwembad en dat voor een goede prijs. We zijn er rond 9.00 uur en we kunnen pas na 23.00 uur op onze kamer. Dan maar even omkleden en op zoek naar een ontbijt. Al lopend merk ik dat we allebei een beetje knorrig zijn. Op zich logisch: slaap- en voedseltekort. Al snel gebeurt er iets waardoor ons humeur meteen opknapt. We lopen door een straat en we zien kleine kinderen in een gebouwtje spelen. We blijven even staan en zwaaien en lachen naar ze. 'Eigenlijk zouden we gewoon even naar ze toe moeten lopen', zeg ik tegen Saar. Zo gezegd, zo gedaan. Heerlijk. Al die vrolijke, blije gezichtjes. Sommigen nog wat afwachtend en stil, terwijl een ander wel dertig keer achter elkaar 'hello' zegt (of eigenlijk schreeuwt). Ik denk dat we een kwartiertje blijven hangen. We delen high fives uit, de kinderen drukken op mijn neus en ik maak een geluidje. Geweldig vinden ze het. Ze schateren het uit. We maken wat foto's (met toestemming) en worden dan door de kinderen en vriendelijke leidster uitgezwaaid. Met een lach op onze gezichten lopen we verder op zoek naar ontbijt. En die vinden we. Wat een genot. Pannenkoekjes met stroop, vers fruit en een jus d'orange. Jammie! Met de magen goed gevuld lopen we nog een stukje door. Wat een mooie en rustige omgeving. We lopen langs een rivier met palmbomen langs de waterkant en tussen de groene rijstvelden met werkende mensen met Vietnamese hoeden op. Onderweg komen we een lief vrouwtje met een massagepraktijk tegen. Dat klinkt aantrekkelijk. We genieten even later van een heerlijke full body massage (niet zo full body als de vorige keer). Hemels. De beste massage die ik ooit heb gehad. Slaperig komen we van de tafels af. Als kers op de slagroom worden we achterop de scooter teruggebracht naar het hostel. Dat was nog best een stukje lopen geweest. 's Middags ga ik even op internet en zie ik dat Maaike en Femke de grote doos Merci hebben ontvangen. We liggen nog even bij het zwembad en nemen dan een verfrissende douche. Daar knapt een mens van op. Tegen het eind van de middag lopen we richting het centrum, waar we wat eten. Ik koop kaartjes en een portemonnee. Ook hier is weer een markt. Ik kan er echt van genieten om daar rond te lopen. Al die kleuren van de groente- en fruitstapeltjes. En dan natuurlijk de mensen zelf. Een geslaagd avondje.
zaterdag 2 februari 2013, Hoi An
Vandaag genieten we van een lekker (en inclusief) ontbijt in het hotel. Een lekker omeletje, pannenkoekjes, vers fruit: goed voor elkaar. Vandaag huren we een scooter met als eindbestemming 'My Son'.
LES 72: HET IS NIET TOEGESTAAN OM ALS NEDERLANDER IN VIETNAM TE RIJDEN. HET INTERNATIONALE RIJBEWIJS GELDT HIER NIET.
In het begin hebben we moeite met het vinden van de weg en bepalen welke kant we op moeten. Saar kan het niet zo goed hebben, ik ben het gewend (ik heb nu eenmaal een orientatiegevoel van een goudvis). Wanneer we eenmaal echt op weg zijn, voel ik me helemaal gelukkig. Op zo'n scooter kom je toch gemakkelijk op plaatsen waar je normaal gesproken niet echt zou komen. Ik heb dan het idee dat ik het echte Vietnam zie. Heel vriendelijke mensen en geweldig leuke kinderen die vrolijk roepen, lachen en zwaaien. We delen hier regelmatig high fives uit. Ik smelt van ze. Ik moet uitkijken dat er niet een plasje Cindy overblijft. We rijden door de groene omgeving, tussen de rijstvelden. Er fietsen veel Vietnamezen langs met van alles achterop. Dat op een oude, stoffige fiets en met een Vietnamees hoedje op het hoofd. Een prachtig beeld vind ik dat. Onderweg stoppen we regelmatig en een aantal uur later arriveren we bij My Son, een eeuwenoud bouwwerk (de bouw startte in de 4e eeuw) dat ook gebruikt is in de Vietnamoorlog (als basis voor het leger). Oorspronkelijk een religieus centrum. Mooi om te zien. Het heeft wel iets mysterieus. Overal fladderen vlinders rond en de omgeving is erg groen. De terugweg verloopt een stuk vlotter. We rijden al best wel Vietnamees: toeteren als we willen inhalen (want zij gebruiken hun spiegels NIET) en soms zo'n 60, zelfs 70 km per uur over de weg. Op de een of andere manier vinden we ook nog eens een kortere route terug. In totaal hebben we meer dan 100 km gescooterd. Teruggekomen in het hotel zijn we best afgepeigerd van deze lange dag. Toch heb ik heel veel zin in die avond, want het plan is om HET 'Hoi An in de avond' te gaan bekijken. Iets waar ik een hoge verwachting van heb, want alleen de plaatjes zien er al gezellig uit. Het schijnt dat er overal lampionnetjes hangen. Dan gaat er iets mis en lijkt de avond even helemaal in duigen te vallen. We krijgen ruzie. Iets serieuzer dan het strandbedje dit keer. Sara wil nog een half uurtje bijkomen op bed voordat we gaan, wat op zich prima is. En begrijpelijk. Ik ga ondertussen even op de computer in de lobby en maak daarna het schrijven van de kaartjes af. Tijdens het schrijven komt Sara naar me toe. Ze heeft geen energie om naar het stadje te lopen en wil eerst eten. Hier in het hotel. Voor mij is dat een enorme teleurstelling, want ik wil heel graag eten in het knusse gedeelte van Hoi An, tussen de lampionnetjes. Sara stelt voor om in het hotel te eten en dan in het stadje wat te drinken of nog een toetje te nemen. Achteraf gezien best een goed compromis, maar dat wat ik op dat moment zo graag wil, zou dan niet door gaan. Ik zeg dat ik graag in het stadje wil eten, dat dat me juist zo leuk leek en verder geef ik niet zo veel respons. Allebei chagrijnig. En allebei houden we nu vast aan ons eigen idee. We kibbelen en Sara loopt weg naar de kamer. Als ze even later terugkomt, krijg ik de boodschap dat zij NU hier gaat eten en dat ik maar moet kijken wat ik doe. Wat voel ik me boos. Even ben ik van plan om dan ook gewoon weg te lopen naar het stadje, maar ik bedenk me. Ik weet dat ik dan niet kan genieten en alleen maar een kutavond heb. Bovendien heeft mijn telefoon kuren, dus is de kans groot dat we elkaar niet kunnen bereiken. Dus blijf ik zo rustig mogelijk kaartjes schrijven en wacht ik tot Sara terugkomt. We besluiten toch nog samen naar het stadje te gaan. Ik bied mijn excuses aan, we praten het uit en we gaan op pad. Het wordt zowaar een heerlijke avond. Hoi An is zoals ik verwachtte, het valt echt niet tegen. Ontzettend knus, overal gekleurde lampionnetjes en leuke winkeltjes. We zoeken een schattig eettentje aan het water, waar ik nog wat eten bestel en waar we samen nog een toetje nemen. We kopen allebei een drijflampionnetje bij een meisje, die we zelf in de rivier mogen leggen. Dat brengt geluk geloof ik. We gaan nog even langs de winkeltjes, waar ik onder andere een tas koop die ik al een heel tijdje wilde hebben. In Ho Chi Minh was die alleen erg duur (15 euro), nu vind ik er eindelijk een voor een betere prijs (6 euro). Verder wil ik vanavond dolgraag op lampionnenjacht. Ik twijfel enorm over de kleuren en de vormen. Ik besluit er twee te nemen, maar ik koop er uiteindelijk zeven. Vijf voor mezelf, twee om cadeau te doen. De prijs valt me ontzettend mee. Het is gewoon zo moeilijk kiezen. Nu heb ik de perfecte combinatie, vind ik zelf. Helemaal happy ben ik (ik weet het, tijdelijk geluk). En fijn dat we de dag toch nog zo gezellig afsluiten. Voldaan en nog best laat kruipen we ons bedje in.
zondag 3 februari 2013, Hue
Als de wekker om 8.30 uur gaat, voel ik me totaal niet uitgerust. Ik kan nog heel eventjes blijven liggen, want Saar stapt eerst onder de douche. Na het douchen genieten we weer van het lekkere ontbijt en worden er plannen gemaakt. Sara wil graag het strand nog even zien, dus ze huurt een fiets en gaat die kant op. Ik heb niet zo'n zin, het is ook niet echt lekekr weer. Ondertussen loop ik naar het postkantoor om postzegels te kopen en mijn (35...) kaartjes te verzenden. Om 13.30 uur vertrekt onze bus naar Hue. Als de bus arriveert, zien we de twee Nederlandse meiden die we al eerder op het busstation in Nha Trang hebben gesproken. Gezellig! Laura en Sanne uit Nijmegen. We gaan achter ze zitten en bespreken onze plannen. Misschien gaan we wel samen een boottocht door Halong Bay maken. Na de pauze, waar we lol staan te maken met een oud, scheel verkoopstertje, gaat iedereen anders in de bus zitten en kunnen wij niet meer met z'n vieren bij elkaar. We spreken af elkaar op te zoeken op facebook en zo contact te houden. In Hue aangekomen, krijgen we een hotelaanbieding. Er rijdt een busje langs die ons erheen brengt. We mogen vrijblijvend de kamer even bekijken. Ziet er prima uit en we bevinden ons midden in het centrum. We twijfelen geen seconde. En dat voor nog geen vier euro per persoon. We eten 's avonds Italiaans en maken samen nog een puzzel. Ook bel ik nog even met papa. Weliswaar op Sara d'r telefoon, want die van mij doet ontzettend vreemd en is, vrees ik, aan het einde van zijn leven.
maandag 4 februari 2013, in de bus
Ieder z'n eigenaardigheden. Ik draag al twee dagen vieze onderbroeken omdat ik er doorheen ben en dus nodig moet wassen. En Sara? Geen vuil ondergoed voor haar. Zij eet liever d'r brokken snot op, die je van de airco krijgt. Ik moet er wel van haar bij zeggen dat ze alleen de brokken eet, niet de slierten. Lekker zoutig schijnbaar. Precies. Graag gedaan. Dan nu verder met de orde van de dag. Om 7.30 uur gaat de wekker. Vandaag willen we een schooltje bezoeken. We hebben gisteren bij de receptie gevraagd waar we er een kunnen vinden. Lekker dichtbij. De receptioniste denkt dat we met open armen ontvangen zullen worden. We gaan op stap. Bij de school aangekomen zien we al kinderen in uniform aan hun tafeltjes zitten. Ik word er meteen blij van. We lopen naar het kantoortje, waar zo'n vijf mensen aan het werk zijn. Ze lachen ons vriendelijk toe. Een vrouw staat op en komt op ons af. Ik vertel dat wij leerkrachten zijn in Nederland en dat we graag even op de school rond zouden kijken. De vrouw is meteen heel duidelijk: 'No, you can't.' Die heeft duidelijk nog nooit van Obama gehoord. Het voelt even teleurstellend. We hadden totaal geen afwijzing verwacht. Oke. Plannen gewijzigd. Soepel als we zijn, besluiten we er een relaxt ochtendje van te maken. We eten ergens een lekker broodje en drinken onze (fruit)vitamientjes. We kopen een voedselvoorraad voor 's avonds in de bus en lopen dan terug naar het hotel om de tassen in te pakken. 's Middags lopen we naar de andere kant van Hue, waar we het citadel willen bekijken. Al snel lopen we langs iets wat verdacht veel op een schooltje lijkt. We proberen nog maar een keer naar binnen te lopen en dat gaat deze keer een stuk makkelijker. Het blijkt een kinderdagverblijf te zijn voor kinderen van 2 t/m 5 jaar. De leidsters glimlachen lief en lijken het allemaal wel leuk te vinden dat we er zijn. Uiteraard vragen we eerst of we een kijkje mogen nemen, maar het gebrekkige Engels geeft ons geen antwoord. De vriendelijke gezichten vertellen ons eigenlijk al genoeg. Het is geen probleem. De kinderen stuiteren het lokaal door als ze ons zien. Hoewel... Niet allemaal. De echte banjers rennen regelrecht op ons af, terwijl anderen op een afstandje staan de kijken met hun grote, mooie, donkere kijkers. Dan is het tijd voor ze om naar bed te gaan. Ze liggen allemaal op een soort strechers naast elkaar. En ik geloof best dat het nog goed zal gaan ook. Doe dat in Nederland en je hebt iedere dag feest in de slaapkamers. Voor ons tijd om te vertrekken. We lopen naar de andere kant van het water, richting het citadel (of is het DE citadel? Geen idee). het duurt even voordat we de ingang vinden. Onderweg lopen we toevallig weer langs een grote basisschool, waar de kinderen in uniform langzaam binnendruppelen. We denken dat het vandaag een speciale dag is, want de kinderen zitten allemaal buiten in rijtjes en er lijken wat optredens te komen. Helaas moeten we ook hier achter het hek blijven staan. Jammer! De leraressen lijkten het allemaal wel weer leuk te vinden, maar de mannelijke werknemers wat minder. Bij het hek kunnen we wel wat met de kinderen kletsen. Ze vinden ons maar wat interessant (en wij hun). De leukste kinderen komen voorbij. Een aantal meisjes begint een Engels gesprekje, duidelijk ingestudeerd op school. Na al deze gezelligheid lopen we door naar de ingang van de/het citadel. Op zich wel grappig: een stad in een stad. De verboden stad. Het is erg groot en eigenlijk hebben we het al gauw wel weer gezien. We lopen vermoeid terug naar ons hotel en eten in een restaurantje vlakbij een vroege avondmaal. Een lekkere, maar pittige chicken curry voor mij (ik leer het wel). Om 17.00 uur worden we door de bus opgehaald, waar we in enorm ingebouwde bedjes terecht komen. Nog een behoorlijk geklim en geklauter. Dat zal er bij mij als stijve hark met een knie die snel op slot raakt, heel charmant uit hebben gezien. Maar dan heb ik wel wat: een bedje waar ik in pas! Mijn benen kunnen languit en dat is hemels.
dinsdag 5 februari 2013, Hanoi
Al gauw blijtk deze busrit helemaal niet zo hemels te zijn. Rond 23.30 uur horen we ineens een klap en zitten Sara en ik, net als andere passagiers, rechtop in 'bed'. Wat was dat? We hopen op een klapband of een aangereden dier, maar we vrezen het ergste. De bus rijdt een klein stukje door en zet zich dan aan de kant van de weg. Al snel wordt er steeds meer duidelijk. Dit is niet goed. Ons vermoeden wordt bevestigd: er is een scooterrijder aangereden. En het gaat niet best met hem. Er schijnt een stuk van zijn hand af te zijn en hij is behoorlijk gewond. Hij wordt meegenomen door de ambulance en even later komt de politie aanrijden. Alles in Azie is anders dan in Nederland. Zo ook de politie. Alleen al de houding die ze aannemen. Een enorme status, delegerend. Er wordt niets afgezet en er wordt open en bloot een soort onderzoekje uitgevoerd. Al het verkeer rijdt gewoon door terwijl de agenten met meetlinten de weg over huppelen. Intussen staan 'wij toeristen' aan de kant schaapachtig te kijken wat er gebeurt. We wachten uiteindelijk ongeveer drie uur. Buiten. Ondertussen zien we de hele getuigeverklaring. Geen apart hokje, geen privacy, niks. Zelfs geen eigen verhaal. Natuurlijk kunnen we niet alles letterlijk volgen, want er wordt alleen maar Vietnamees gesproken. Maar het is duidelijk dat de politie citeert wat de chauffeur moet opschrijven. Uiteraard is dit alles het ergst voor het slachtoffer, maar ik begin nu ook wel medelijden te krijgen met de chauffeur. Oke, het was overduidelijk zijn fout. Sara vertelde dat de bus een ander groot voertuig inhaalde en dat terwijl een bus voor hem hetzelfde deed. Hij reed dus aan de verkeerde kant van de weg. Maar toch voel ik met hem mee. De Vietnamezen rijden nou eenmaal als gekken. Ze rijden bijna nog vaker op de verkeerde weghelft dan op de goede. Dan moet het een keer misgaan. En reken maar dat de chauffeur zich ook klote voelt en geschrokken is. Daar wordt geen rekening mee gehouden. Een van de agenten gaat schreeuwend tegen hem tekeer. Hij gaat er soms zelfs bij staan. De chauffeur zit er ingezakt bij, als een zielig hoopje. En iedereen kan 'meegenieten'. Wij wachten en wachten en zoals hier meestal het geval is: ewr wordt ons niks verteld. Drie uur later gebaren ze dat we de bus weer in kunnen. Ik ben intussen wezen plassen boven een gat (dan ben ik altijd weer even trots), dus wat dat betreft kan ik er weer tegenaan. Dan blijkt dat deze bus niet verder kan rijden vanwege zijn schade. De (geschrokken) buschauffeur rijdt ons in slakkengang, met een agent naast zich, richting het dichtsbijzijnde politiebureau. De bus wordt geparkeerd op een afgelegen plekje. Hier moeten we onze nacht doorbrengen. Slapend in de bus die stilstaat. Morgenochtend zal er een andere bus deze kant op komen. Dat is even balen, maar op zich blijf ik er vrij rustig onder. Op dit moment denk ik alleen maar: 'It's all part of the experience.' Ik slaap op zich af en toe best oke, tussen het gesnurk van een medepassagier door. Om 8.00 uur ontwaken we allemaal en is daar, vroeger dan gedacht, de bus die ons hopelijk WEL naar Hanoi brengt. Gelukkig vind ik ook hier een bedje waar ik helemaal in pas. We vallen al gauw nog even in slaap. Nog een lange rit te gaan. Om nog even op de eigenaardigheden terug te komen: Aziaten kunnen er ook wat van. Dagelijks horen we luid geroggel en zien we mensen kwatten. Het snuiten van neuzen in zakdoekjes is er niet bij. Gewoon een neusgat dicht en hard door de neus uitblazen. Dan ben je vanzelf je sliert kwijt. Niemand die op of om kijkt. Behalve wij dan. Hoewel ik inmiddels ook niet meer omkijk als iemand hardop een boer laat. Maar dit? Dit hebben we nog niet gezien. Een vader, moeder en jongetje van een jaar of twee zitten voor ons in de bus. Dat jongetje moet regelmatig plassen en dat gebeurt dan als volgt: broek naar beneden, piemeltje in een leeg flesje en plassen maar. Vader maakt een plasgeluid om het te stimuleren. Dop er weer op en klaar. Heel apart. Maargoed, zoals ik al zeg, IEDER zijn eigenaardigheden. Zo heb ik ook nog een genant verhaal. Over gisterenochtend. Ik sliep nog half en ik was aan het dromen. Ken je dat? Van die ochtenddromen die je redelijk bewust meemaakt en soms zelfs een beetje in de hand hebt? Dit keer had ik het helaas niet in de hand. Het begint al genant: ik droomde over spekjes. Hoeveel kun je van snoep houden? Raar genoeg heb ik mijn zachte oordopje, die vannacht nog in mijn oor zat, in mijn hand. Je voelt 'm vast al aankomen. Dit 'spekje', want zo voelt het wel een beetje, verdwijnt in mijn mond en ik kauw erop. Raar genoeg smaakt het me niet, niks zoets aan. Dan komt het besef. Gatver! Ik haal het zo snel mogelijk uit mijn mond.
Dit was 'm weer. Veel liefs vanuit dit bijzondere land!
Eerst wil ik even terugkomen op het Engelse woord voor gezelligheid. Jullie komen aardig in de buurt, ik heb ook al aan het woord 'cosy' gedacht, maar de letterlijke vertaling hiervan is toch echt 'knus'. Nu ga ik ook nog betweterig doen als het om de Engelse taal gaat. Het moet niet gekker worden. Houden jullie het lezen van mijn verhalen nog vol? Nog 5,5 week, dan is het over met de pret...
woensdag 30 januari 2013, Nha Trang
Om 8.00 uur gaat de wekker en maken we ons klaar voor vertrek. We gaan vandaag snorkelen. Een nieuwe kans om Nemo te ontmoeten. Om 9.00 uur worden we opgehaald en naar de haven gereden. We zitten met vijftien mensen op een bootje, wat goed te doen is. We gaan lekker voor in het zonnetje zitten en genieten van het windje in onze gezichten. Als we aankomen bij de eerste snorkelstop is het zonnetje een beetje verdwenen. Het is meteen een stukje frisser, maar we doen dit niet voor niets, dus we springen toch het water in om de onderwaterwereld van de Zuid-Chinese zee te bewonderen. We zwemmen met kippenvel op ons lichaam richting de rotsen. Koraal en vele soorten vissen. Het blijft mooi. Ik merk wel dat ik door Australie een beetje verwend ben, maar toch kan ik ervan genieten. Al is het alleen al door de enthousiaste reacties van Saar. Als we terug op de boot net weer een beetje zijn opgedroogd, is het tijd voor de volgende duik in het water. We twijfelen een beetje, maar dit schijnt nog mooier te zijn, dus we plonsen er weer in. Het is inderdaad nog mooier. Al gauw zien we een gele waterslang, maar die is ook weer heel snel verdwenen. Ik heb dus niet meer dan een glimp kunnen opvangen. Ik raak een beetje teleurgesteld in Nemo, hoewel ik me later bedenk dat hij ero ok niks aan kan doen dat ie in het aquarium van de tandarts gevangen zit. De laatste snorkel/zwemstop slaan we over, want inmiddels hebben we het echt wel koud. Een tijdschrift lezen op de boot is ook heerlijk (thanks Koen) en er staan leuke dingen in. We krijgen een uitgebreide Vietnamese lunch en fruit toe. Goed verzorgd allemaal. 's Middags zijn we rond 15.00 uur terug bij het hotel. Ik tupe mijn verhaal en spring daarna onder de douche. 's Avonds eten we de overgebleven broodjes en een maiskolf op straat. Tot slot eten we een tegenvallend ijsje. Een lekker relaxt dagje. Vakantie op reis.
donderdag 31 januari 2013, in de bus
Vandaag zetten we het relaxen voort. Gisterenavond hebben we het weer gehad over de enorme verschillen tussen ons. En die verschillen zijn helemaal zichtbaar tijdens zo'n reis. Zo wil Saar meer bewegen, terwijl dat niet echt mijn favoriete bezigheid is (tenzij het gaat om winkeltjes afstruinen). Gaandeweg komen we erop dat onze hele levens gewoon anders zijn. En dat maakt helemaal niet uit, maar we moeten elkaar daarin wel tegemoet komen. Uiteindelijk kletsen we nog lang door over van alles en vallen we weer gerust in slaap. De planning is om vandaag een stuk te lopen naar wat we een paar dagen geleden onderweg tegenkwamen. Aangezien het vandaag stralend mooi weer is, kiezen we toch (allebei) voor het strand. en daar is zo'n tegemoetkoming. De vorige keer in het zand, nu op een bedje. En dat houden we erg lang uit. Zo'n 4,5 uur later gaan we er pas weer vandoor. Muziekje luisteren, puzzeltjes maken, even met de voeten in de zee. Heerlijk. Twee meisjes naast ons hebben de slappe lach. Ik bedenk dat we maar eens op moeten schrijven waar wij gelukkig van worden. Echt gelukkig. Dat is namelijk meteen iets waar mijn lijstje mee begint: de slappe lach.
En verder: een lief, vriendelijk gebaar van een ander (bijvoorbeeld een smsje, mailtje of kaartje als er voor mij iets belangrijks gaat gebeuren. Gewoon het gevoel dat er iemand aan je denkt), iets bereiken/tevreden zijn met iets wat ik heb gedaan of gemaakt, een welgemeende knuffel van iemand krijgen, een oprecht compliment ontvangen, de puurheid van kinderen, de eerste warme zonnestralen in de lente, heel hard meezingen met mijn lievelingscd's (zonder dat iemand me hoort, behalve de buren dan misschien), thuis zijn en niks hoeven, een goed gesprek, een gezellig praatje met een onbekende (ik word bijvoorbeeld echt blij als een cassiere een praatje met me houdt. Het hoeft nergens over te gaan), een mooi lied met een goede tekst, begrepen worden/herkenning, mijn jeugdherinneringen (foto's kijken of praten over toen), op de bank tegen mama aankruipen, samen zijn met de mensen die ik het meeste liefheb, de kaarsjes aan op een koude winteravond, spelletjes spelen (met mijn musicalvriendjes), anderen laten weten dat ik aan ze denk door het sturen van een smsje, mailtje of het liefst een kaartje, totale ontspanning, de mensen van wie ik houd gelukkig zien, het prettig gestoorde gedrag van Koen, het gevoel hebben dat ik totaal mezelf kan zijn. Dat is al een behoorlijke lijst als je het mij vraagt. Dat is het voor nu even. Ik vermijd expres de materialistische dingen. Ik word ook gelukkig van nieuwe kleren, maar dat is tijdelijk geluk. Eerlijk is eerlijk: dat jurkje of die leuke broek is na twee weken al gewoon. Soms ligt er zelfs nog iets in mijn kledingkast met het kaartje er nog aan. Dat kan ik geen geluk noemen. Al het bovenstaande vergeet ik niet zomaar.
's Middags drinken we nog ergens wat en we eten nog een lekker ijsje. Dan lopen we richting het tentje waar we eergisteren ook hebben gegeten. Bah. Verkeerde keuze. Tot slot lopen we terug naar het hostel om ons om te kleden en onze tassen op te halen. Tijd voor de sleeping bus richting Hoi An.
LES 70: EEN SLAAPBUS IN VIETNAM NOEM IK IN HET VERVOLG EEN NACHTBUS. SLAPEN DOE JE NAMELIJK NIET.
Ik pas niet in het bed. Ik kan niet gewoon op mijn rug liggen met mijn benen languit. Dus wring ik me in allerlei bochten en creer ik spierpijn, last van mijn heupen en hoofdpijn. Dat de chauffeur rijdt als een gek en dat ik af en toe bijna tegen het plafond vlieg, is gewoon een extraatje.
LES 71: REIZEN IS HET DOEN MET WAT JE HEBT. EN DAAR IN MIJN GEVAL ZO MIN MOGELIJK OVER PROBEREN TE KLAGEN.
vrijdag 1 februari 2013, Hoi An
Wat ben ik blij als we aankomen. Lekker die warme, oncomfortabele bus uit. Het laatste uur zit ik rechtop, omdat ik geen andere houding meer kan vinden. Het risico op hoofdstoten is op deze manier wel groot, maar het gaat nog aardig. In Hoi An nemen we vermoeid een taxi naar ons hostel: Sunflower. Leonie heeft het ons aangeraden, net als Anja (de Oostenrijkse vrouw die ik op Java heb ontmoet). Het is inderdaad een prettig hostel. Schoon, gratis internet, een zwembad en dat voor een goede prijs. We zijn er rond 9.00 uur en we kunnen pas na 23.00 uur op onze kamer. Dan maar even omkleden en op zoek naar een ontbijt. Al lopend merk ik dat we allebei een beetje knorrig zijn. Op zich logisch: slaap- en voedseltekort. Al snel gebeurt er iets waardoor ons humeur meteen opknapt. We lopen door een straat en we zien kleine kinderen in een gebouwtje spelen. We blijven even staan en zwaaien en lachen naar ze. 'Eigenlijk zouden we gewoon even naar ze toe moeten lopen', zeg ik tegen Saar. Zo gezegd, zo gedaan. Heerlijk. Al die vrolijke, blije gezichtjes. Sommigen nog wat afwachtend en stil, terwijl een ander wel dertig keer achter elkaar 'hello' zegt (of eigenlijk schreeuwt). Ik denk dat we een kwartiertje blijven hangen. We delen high fives uit, de kinderen drukken op mijn neus en ik maak een geluidje. Geweldig vinden ze het. Ze schateren het uit. We maken wat foto's (met toestemming) en worden dan door de kinderen en vriendelijke leidster uitgezwaaid. Met een lach op onze gezichten lopen we verder op zoek naar ontbijt. En die vinden we. Wat een genot. Pannenkoekjes met stroop, vers fruit en een jus d'orange. Jammie! Met de magen goed gevuld lopen we nog een stukje door. Wat een mooie en rustige omgeving. We lopen langs een rivier met palmbomen langs de waterkant en tussen de groene rijstvelden met werkende mensen met Vietnamese hoeden op. Onderweg komen we een lief vrouwtje met een massagepraktijk tegen. Dat klinkt aantrekkelijk. We genieten even later van een heerlijke full body massage (niet zo full body als de vorige keer). Hemels. De beste massage die ik ooit heb gehad. Slaperig komen we van de tafels af. Als kers op de slagroom worden we achterop de scooter teruggebracht naar het hostel. Dat was nog best een stukje lopen geweest. 's Middags ga ik even op internet en zie ik dat Maaike en Femke de grote doos Merci hebben ontvangen. We liggen nog even bij het zwembad en nemen dan een verfrissende douche. Daar knapt een mens van op. Tegen het eind van de middag lopen we richting het centrum, waar we wat eten. Ik koop kaartjes en een portemonnee. Ook hier is weer een markt. Ik kan er echt van genieten om daar rond te lopen. Al die kleuren van de groente- en fruitstapeltjes. En dan natuurlijk de mensen zelf. Een geslaagd avondje.
zaterdag 2 februari 2013, Hoi An
Vandaag genieten we van een lekker (en inclusief) ontbijt in het hotel. Een lekker omeletje, pannenkoekjes, vers fruit: goed voor elkaar. Vandaag huren we een scooter met als eindbestemming 'My Son'.
LES 72: HET IS NIET TOEGESTAAN OM ALS NEDERLANDER IN VIETNAM TE RIJDEN. HET INTERNATIONALE RIJBEWIJS GELDT HIER NIET.
In het begin hebben we moeite met het vinden van de weg en bepalen welke kant we op moeten. Saar kan het niet zo goed hebben, ik ben het gewend (ik heb nu eenmaal een orientatiegevoel van een goudvis). Wanneer we eenmaal echt op weg zijn, voel ik me helemaal gelukkig. Op zo'n scooter kom je toch gemakkelijk op plaatsen waar je normaal gesproken niet echt zou komen. Ik heb dan het idee dat ik het echte Vietnam zie. Heel vriendelijke mensen en geweldig leuke kinderen die vrolijk roepen, lachen en zwaaien. We delen hier regelmatig high fives uit. Ik smelt van ze. Ik moet uitkijken dat er niet een plasje Cindy overblijft. We rijden door de groene omgeving, tussen de rijstvelden. Er fietsen veel Vietnamezen langs met van alles achterop. Dat op een oude, stoffige fiets en met een Vietnamees hoedje op het hoofd. Een prachtig beeld vind ik dat. Onderweg stoppen we regelmatig en een aantal uur later arriveren we bij My Son, een eeuwenoud bouwwerk (de bouw startte in de 4e eeuw) dat ook gebruikt is in de Vietnamoorlog (als basis voor het leger). Oorspronkelijk een religieus centrum. Mooi om te zien. Het heeft wel iets mysterieus. Overal fladderen vlinders rond en de omgeving is erg groen. De terugweg verloopt een stuk vlotter. We rijden al best wel Vietnamees: toeteren als we willen inhalen (want zij gebruiken hun spiegels NIET) en soms zo'n 60, zelfs 70 km per uur over de weg. Op de een of andere manier vinden we ook nog eens een kortere route terug. In totaal hebben we meer dan 100 km gescooterd. Teruggekomen in het hotel zijn we best afgepeigerd van deze lange dag. Toch heb ik heel veel zin in die avond, want het plan is om HET 'Hoi An in de avond' te gaan bekijken. Iets waar ik een hoge verwachting van heb, want alleen de plaatjes zien er al gezellig uit. Het schijnt dat er overal lampionnetjes hangen. Dan gaat er iets mis en lijkt de avond even helemaal in duigen te vallen. We krijgen ruzie. Iets serieuzer dan het strandbedje dit keer. Sara wil nog een half uurtje bijkomen op bed voordat we gaan, wat op zich prima is. En begrijpelijk. Ik ga ondertussen even op de computer in de lobby en maak daarna het schrijven van de kaartjes af. Tijdens het schrijven komt Sara naar me toe. Ze heeft geen energie om naar het stadje te lopen en wil eerst eten. Hier in het hotel. Voor mij is dat een enorme teleurstelling, want ik wil heel graag eten in het knusse gedeelte van Hoi An, tussen de lampionnetjes. Sara stelt voor om in het hotel te eten en dan in het stadje wat te drinken of nog een toetje te nemen. Achteraf gezien best een goed compromis, maar dat wat ik op dat moment zo graag wil, zou dan niet door gaan. Ik zeg dat ik graag in het stadje wil eten, dat dat me juist zo leuk leek en verder geef ik niet zo veel respons. Allebei chagrijnig. En allebei houden we nu vast aan ons eigen idee. We kibbelen en Sara loopt weg naar de kamer. Als ze even later terugkomt, krijg ik de boodschap dat zij NU hier gaat eten en dat ik maar moet kijken wat ik doe. Wat voel ik me boos. Even ben ik van plan om dan ook gewoon weg te lopen naar het stadje, maar ik bedenk me. Ik weet dat ik dan niet kan genieten en alleen maar een kutavond heb. Bovendien heeft mijn telefoon kuren, dus is de kans groot dat we elkaar niet kunnen bereiken. Dus blijf ik zo rustig mogelijk kaartjes schrijven en wacht ik tot Sara terugkomt. We besluiten toch nog samen naar het stadje te gaan. Ik bied mijn excuses aan, we praten het uit en we gaan op pad. Het wordt zowaar een heerlijke avond. Hoi An is zoals ik verwachtte, het valt echt niet tegen. Ontzettend knus, overal gekleurde lampionnetjes en leuke winkeltjes. We zoeken een schattig eettentje aan het water, waar ik nog wat eten bestel en waar we samen nog een toetje nemen. We kopen allebei een drijflampionnetje bij een meisje, die we zelf in de rivier mogen leggen. Dat brengt geluk geloof ik. We gaan nog even langs de winkeltjes, waar ik onder andere een tas koop die ik al een heel tijdje wilde hebben. In Ho Chi Minh was die alleen erg duur (15 euro), nu vind ik er eindelijk een voor een betere prijs (6 euro). Verder wil ik vanavond dolgraag op lampionnenjacht. Ik twijfel enorm over de kleuren en de vormen. Ik besluit er twee te nemen, maar ik koop er uiteindelijk zeven. Vijf voor mezelf, twee om cadeau te doen. De prijs valt me ontzettend mee. Het is gewoon zo moeilijk kiezen. Nu heb ik de perfecte combinatie, vind ik zelf. Helemaal happy ben ik (ik weet het, tijdelijk geluk). En fijn dat we de dag toch nog zo gezellig afsluiten. Voldaan en nog best laat kruipen we ons bedje in.
zondag 3 februari 2013, Hue
Als de wekker om 8.30 uur gaat, voel ik me totaal niet uitgerust. Ik kan nog heel eventjes blijven liggen, want Saar stapt eerst onder de douche. Na het douchen genieten we weer van het lekkere ontbijt en worden er plannen gemaakt. Sara wil graag het strand nog even zien, dus ze huurt een fiets en gaat die kant op. Ik heb niet zo'n zin, het is ook niet echt lekekr weer. Ondertussen loop ik naar het postkantoor om postzegels te kopen en mijn (35...) kaartjes te verzenden. Om 13.30 uur vertrekt onze bus naar Hue. Als de bus arriveert, zien we de twee Nederlandse meiden die we al eerder op het busstation in Nha Trang hebben gesproken. Gezellig! Laura en Sanne uit Nijmegen. We gaan achter ze zitten en bespreken onze plannen. Misschien gaan we wel samen een boottocht door Halong Bay maken. Na de pauze, waar we lol staan te maken met een oud, scheel verkoopstertje, gaat iedereen anders in de bus zitten en kunnen wij niet meer met z'n vieren bij elkaar. We spreken af elkaar op te zoeken op facebook en zo contact te houden. In Hue aangekomen, krijgen we een hotelaanbieding. Er rijdt een busje langs die ons erheen brengt. We mogen vrijblijvend de kamer even bekijken. Ziet er prima uit en we bevinden ons midden in het centrum. We twijfelen geen seconde. En dat voor nog geen vier euro per persoon. We eten 's avonds Italiaans en maken samen nog een puzzel. Ook bel ik nog even met papa. Weliswaar op Sara d'r telefoon, want die van mij doet ontzettend vreemd en is, vrees ik, aan het einde van zijn leven.
maandag 4 februari 2013, in de bus
Ieder z'n eigenaardigheden. Ik draag al twee dagen vieze onderbroeken omdat ik er doorheen ben en dus nodig moet wassen. En Sara? Geen vuil ondergoed voor haar. Zij eet liever d'r brokken snot op, die je van de airco krijgt. Ik moet er wel van haar bij zeggen dat ze alleen de brokken eet, niet de slierten. Lekker zoutig schijnbaar. Precies. Graag gedaan. Dan nu verder met de orde van de dag. Om 7.30 uur gaat de wekker. Vandaag willen we een schooltje bezoeken. We hebben gisteren bij de receptie gevraagd waar we er een kunnen vinden. Lekker dichtbij. De receptioniste denkt dat we met open armen ontvangen zullen worden. We gaan op stap. Bij de school aangekomen zien we al kinderen in uniform aan hun tafeltjes zitten. Ik word er meteen blij van. We lopen naar het kantoortje, waar zo'n vijf mensen aan het werk zijn. Ze lachen ons vriendelijk toe. Een vrouw staat op en komt op ons af. Ik vertel dat wij leerkrachten zijn in Nederland en dat we graag even op de school rond zouden kijken. De vrouw is meteen heel duidelijk: 'No, you can't.' Die heeft duidelijk nog nooit van Obama gehoord. Het voelt even teleurstellend. We hadden totaal geen afwijzing verwacht. Oke. Plannen gewijzigd. Soepel als we zijn, besluiten we er een relaxt ochtendje van te maken. We eten ergens een lekker broodje en drinken onze (fruit)vitamientjes. We kopen een voedselvoorraad voor 's avonds in de bus en lopen dan terug naar het hotel om de tassen in te pakken. 's Middags lopen we naar de andere kant van Hue, waar we het citadel willen bekijken. Al snel lopen we langs iets wat verdacht veel op een schooltje lijkt. We proberen nog maar een keer naar binnen te lopen en dat gaat deze keer een stuk makkelijker. Het blijkt een kinderdagverblijf te zijn voor kinderen van 2 t/m 5 jaar. De leidsters glimlachen lief en lijken het allemaal wel leuk te vinden dat we er zijn. Uiteraard vragen we eerst of we een kijkje mogen nemen, maar het gebrekkige Engels geeft ons geen antwoord. De vriendelijke gezichten vertellen ons eigenlijk al genoeg. Het is geen probleem. De kinderen stuiteren het lokaal door als ze ons zien. Hoewel... Niet allemaal. De echte banjers rennen regelrecht op ons af, terwijl anderen op een afstandje staan de kijken met hun grote, mooie, donkere kijkers. Dan is het tijd voor ze om naar bed te gaan. Ze liggen allemaal op een soort strechers naast elkaar. En ik geloof best dat het nog goed zal gaan ook. Doe dat in Nederland en je hebt iedere dag feest in de slaapkamers. Voor ons tijd om te vertrekken. We lopen naar de andere kant van het water, richting het citadel (of is het DE citadel? Geen idee). het duurt even voordat we de ingang vinden. Onderweg lopen we toevallig weer langs een grote basisschool, waar de kinderen in uniform langzaam binnendruppelen. We denken dat het vandaag een speciale dag is, want de kinderen zitten allemaal buiten in rijtjes en er lijken wat optredens te komen. Helaas moeten we ook hier achter het hek blijven staan. Jammer! De leraressen lijkten het allemaal wel weer leuk te vinden, maar de mannelijke werknemers wat minder. Bij het hek kunnen we wel wat met de kinderen kletsen. Ze vinden ons maar wat interessant (en wij hun). De leukste kinderen komen voorbij. Een aantal meisjes begint een Engels gesprekje, duidelijk ingestudeerd op school. Na al deze gezelligheid lopen we door naar de ingang van de/het citadel. Op zich wel grappig: een stad in een stad. De verboden stad. Het is erg groot en eigenlijk hebben we het al gauw wel weer gezien. We lopen vermoeid terug naar ons hotel en eten in een restaurantje vlakbij een vroege avondmaal. Een lekkere, maar pittige chicken curry voor mij (ik leer het wel). Om 17.00 uur worden we door de bus opgehaald, waar we in enorm ingebouwde bedjes terecht komen. Nog een behoorlijk geklim en geklauter. Dat zal er bij mij als stijve hark met een knie die snel op slot raakt, heel charmant uit hebben gezien. Maar dan heb ik wel wat: een bedje waar ik in pas! Mijn benen kunnen languit en dat is hemels.
dinsdag 5 februari 2013, Hanoi
Al gauw blijtk deze busrit helemaal niet zo hemels te zijn. Rond 23.30 uur horen we ineens een klap en zitten Sara en ik, net als andere passagiers, rechtop in 'bed'. Wat was dat? We hopen op een klapband of een aangereden dier, maar we vrezen het ergste. De bus rijdt een klein stukje door en zet zich dan aan de kant van de weg. Al snel wordt er steeds meer duidelijk. Dit is niet goed. Ons vermoeden wordt bevestigd: er is een scooterrijder aangereden. En het gaat niet best met hem. Er schijnt een stuk van zijn hand af te zijn en hij is behoorlijk gewond. Hij wordt meegenomen door de ambulance en even later komt de politie aanrijden. Alles in Azie is anders dan in Nederland. Zo ook de politie. Alleen al de houding die ze aannemen. Een enorme status, delegerend. Er wordt niets afgezet en er wordt open en bloot een soort onderzoekje uitgevoerd. Al het verkeer rijdt gewoon door terwijl de agenten met meetlinten de weg over huppelen. Intussen staan 'wij toeristen' aan de kant schaapachtig te kijken wat er gebeurt. We wachten uiteindelijk ongeveer drie uur. Buiten. Ondertussen zien we de hele getuigeverklaring. Geen apart hokje, geen privacy, niks. Zelfs geen eigen verhaal. Natuurlijk kunnen we niet alles letterlijk volgen, want er wordt alleen maar Vietnamees gesproken. Maar het is duidelijk dat de politie citeert wat de chauffeur moet opschrijven. Uiteraard is dit alles het ergst voor het slachtoffer, maar ik begin nu ook wel medelijden te krijgen met de chauffeur. Oke, het was overduidelijk zijn fout. Sara vertelde dat de bus een ander groot voertuig inhaalde en dat terwijl een bus voor hem hetzelfde deed. Hij reed dus aan de verkeerde kant van de weg. Maar toch voel ik met hem mee. De Vietnamezen rijden nou eenmaal als gekken. Ze rijden bijna nog vaker op de verkeerde weghelft dan op de goede. Dan moet het een keer misgaan. En reken maar dat de chauffeur zich ook klote voelt en geschrokken is. Daar wordt geen rekening mee gehouden. Een van de agenten gaat schreeuwend tegen hem tekeer. Hij gaat er soms zelfs bij staan. De chauffeur zit er ingezakt bij, als een zielig hoopje. En iedereen kan 'meegenieten'. Wij wachten en wachten en zoals hier meestal het geval is: ewr wordt ons niks verteld. Drie uur later gebaren ze dat we de bus weer in kunnen. Ik ben intussen wezen plassen boven een gat (dan ben ik altijd weer even trots), dus wat dat betreft kan ik er weer tegenaan. Dan blijkt dat deze bus niet verder kan rijden vanwege zijn schade. De (geschrokken) buschauffeur rijdt ons in slakkengang, met een agent naast zich, richting het dichtsbijzijnde politiebureau. De bus wordt geparkeerd op een afgelegen plekje. Hier moeten we onze nacht doorbrengen. Slapend in de bus die stilstaat. Morgenochtend zal er een andere bus deze kant op komen. Dat is even balen, maar op zich blijf ik er vrij rustig onder. Op dit moment denk ik alleen maar: 'It's all part of the experience.' Ik slaap op zich af en toe best oke, tussen het gesnurk van een medepassagier door. Om 8.00 uur ontwaken we allemaal en is daar, vroeger dan gedacht, de bus die ons hopelijk WEL naar Hanoi brengt. Gelukkig vind ik ook hier een bedje waar ik helemaal in pas. We vallen al gauw nog even in slaap. Nog een lange rit te gaan. Om nog even op de eigenaardigheden terug te komen: Aziaten kunnen er ook wat van. Dagelijks horen we luid geroggel en zien we mensen kwatten. Het snuiten van neuzen in zakdoekjes is er niet bij. Gewoon een neusgat dicht en hard door de neus uitblazen. Dan ben je vanzelf je sliert kwijt. Niemand die op of om kijkt. Behalve wij dan. Hoewel ik inmiddels ook niet meer omkijk als iemand hardop een boer laat. Maar dit? Dit hebben we nog niet gezien. Een vader, moeder en jongetje van een jaar of twee zitten voor ons in de bus. Dat jongetje moet regelmatig plassen en dat gebeurt dan als volgt: broek naar beneden, piemeltje in een leeg flesje en plassen maar. Vader maakt een plasgeluid om het te stimuleren. Dop er weer op en klaar. Heel apart. Maargoed, zoals ik al zeg, IEDER zijn eigenaardigheden. Zo heb ik ook nog een genant verhaal. Over gisterenochtend. Ik sliep nog half en ik was aan het dromen. Ken je dat? Van die ochtenddromen die je redelijk bewust meemaakt en soms zelfs een beetje in de hand hebt? Dit keer had ik het helaas niet in de hand. Het begint al genant: ik droomde over spekjes. Hoeveel kun je van snoep houden? Raar genoeg heb ik mijn zachte oordopje, die vannacht nog in mijn oor zat, in mijn hand. Je voelt 'm vast al aankomen. Dit 'spekje', want zo voelt het wel een beetje, verdwijnt in mijn mond en ik kauw erop. Raar genoeg smaakt het me niet, niks zoets aan. Dan komt het besef. Gatver! Ik haal het zo snel mogelijk uit mijn mond.
Dit was 'm weer. Veel liefs vanuit dit bijzondere land!
-
06 Februari 2013 - 12:56
Stephanie:
Ooo Cin, hoe krijg je het voor elkaar om zo te schrijven! Hahahah, hardop lachend heb ik je stukken zitten lezen over de eigenaardigheden van jezelf, Sara en de mensen die jullie tegenkomen (A).
Heb je ook al een idee waar je al die fantastische souvenirs gaat neerzetten? Je hebt volgens mij al zo ongelooflijk veel mooie spullen gekocht (A)! Wel heel erg leuk :)
Annet, van Edukans Malawi, heeft ook een heel huis vol met spullen uit allemaal verschillende landen. En zij heeft uit ieder land een muziekinstrumentjes meegenomen die staan allemaal bij elkaar op en naast haar piano, echt super tof!
Liefs xx Steef -
06 Februari 2013 - 13:46
Mama:
Hoi lieve Cindy!
Nou je hebt in ieder geval al twee mensen aan het lachen gemaakt met je verhaal!!
Heerlijk zoals je de dingen beschrijft.
En wat een mooi stukje over gelukkig zijn!
Wat heb ik een geluk om jou te hebben die het geluk op zo'n mooie manier op papier kan zetten!!!
Ik ben zo super trots op je, ik kan het niet genoeg zeggen!!
En wat maak je toch ook weer prachtige dingen mee! Past het allemaal nog wel in je " rugtas"?
Nog een weekje met Saar, geniet er van!!
En dan nog maar 4 weken en daar worden we ook heel gelukkig van!
Lieverd, veel plezier verder en groetjes aan Sara!
Een hele dikke knus van mij! XXX -
06 Februari 2013 - 15:41
Roxy:
Lieve Cindy, wat een avonturen weer! Ach, zoals ik al zei, beleef je nog eens wat (haha XD). Overigens heb je gelijk wat betreft 'cozy', maar het komt op hetzelfde neer. Daar blijf ik bij. Knus = gezellig.
Terwijl wij hier maar wachten en wachten op NEMO 3D, ga jij gewoon voor de tweede keer op weg naar NEMO REAL LIFE. Toe maar! Helaas weer 'mislukt', maar ach, zo bijzonder is die clownvis nu ook weer niet. Als je terug bent, gaan we naar Artis en hoppa: dan kan Nemo van het lijstje.
Over lijstjes gesproken; wat een goed, happy lijstje! Waar doen we 't tenslotte allemaal voor? Geluk! Happiness! (And not the song, I hate that one). Sowieso moet ik zeggen dat dit verslag bol staat van geluk, langdurig of tijdelijk, geluk = geluk, en dat maakt me ... gelukkig! Yeah!
Behalve dan dat snotpraatje. Echt fijn. Bedankt. Heel erg. Bedankt. Gelukkig eten we vanavond macaroni en geen spaghettiSLIERTEN, want dat had ik dus niet meer kunnen eten... En voortaan durf ik Sara geen hand meer te geven XD
Alrighty, keep up the happiness! Bye, bye! xxxxx -
06 Februari 2013 - 16:18
'Tante' Tineke:
Hallo backpacker, Nou, nou, wat weer 'n verhalen zeg! Ik moet je zeggen dat ik af en toe een paar rare ogen krijg van het lezen, maar dat geeft niks hoor want ik geniet onwijs en lees ze graag.Jeetje wat beleef je veel ,elke keer weer wat nieuws dat past toch niet allemaal in je hoofd? Hopelijk heb je al je verhalen bewaart en maak je er een boek van, je vindt vast een uitgever.Cindy ik wens je nog veel plezier en geluk .Geniet nog met Sara en ik hoop dat je de laatste weken weer leuke mensen ontmoet en veel mooie dingen gaat zien.Vanuit Camperduin liefs en groetjes. -
06 Februari 2013 - 18:51
Annemiek:
Héééé Cindy, weer heerlijk gelezen zonet, en inderdaad je ogen doen wel raar als je zo lang naar t scherm kijk, maar ja, even wegdraaien van t scherm dan gaat ie weer goed. Leuke dingen maken jullie weer mee zeg, en dan die buschauffeur, die zal het niet makkelijk hebben, zielig hoor! Maar ja ook dat soort dingen maak je dus mee. Al die souvenirs krijgen vast een mooi plekje op je kamer, super leuk hoor, moet je ook gewoon blijven doen, je bent er nu en je moet er geen spijt van krijgen want je komt er denk ik maar éénmaal! Nog één weekje met Saar en over 5 weken is je reis al weer ten einde. Als je nu terugkijkt lijkt het nog niet zo lang geleden zo snel gaat het dus. Geniet dus nog volop van de staart van je reis voor je t weet..... je weet wel. Nou veel plezier nog liefs en een dikke zoen, lieve groetjes van ons vanuit Heemskerk. -
06 Februari 2013 - 20:08
Papa:
Lieve Cindy,
Ja,ja, je wordt steeds beter! Wat kun je toch heerlijk boeiend vertellen! En wat lees ik het graag, dat ga ik nog missen als je weer terug in Holland bent.
Jammer dat je Nemo nog niet hebt gezien, maar daar heeft Roxy dus al een oplossing voor gevonden!
Als je nu eens een tijd op één plek bleef, zou ik je een kaartje sturen, maar je reist maar door en dan ontvang je dat kaartje nooit.
Het is fijn om je regelmatig aan de telefoon te hebben, aan je stem en je verhalen hoor ik dan weer hoe je je voelt en of het oké met je gaat.Op je prachtige lijstje van waar je gelukkig van wordt, staat de belangrijkste ergens in het midden: Begrepen worden! Dat maakt elk mens gelukkig, maar dat begrijp je.... :-)
ik kon erg lachen om je opmerking dat je in de bus richting plafond stuiterde en dat zelfs nog kon uitleggen als een welkom extraatje! Hahaha!
En dan die massage.... het lijf wil ook wel eens wat,he? Zo ontspannend! Het snotpeuzelverhaal had voor mij niet zo plastisch gehoeven, voel me nu een beetje onpasselijk ( teiltje,dweiltje!)
Het is DE Citadel,vraag maar aan (juf) Daniella (met een A aan het einde), zij woont tenslotte in Vijfhuizen op dit adres.
Lekker opwindend is ook je nachtbusrit-met-aanrijding-verhaal!!!! Je raakt wel aan van alles gewend op die manier! Wat gedraagt Nederland zich dan beschaafd, op dit gebied dan.
Lieve Cindy, prinsesje van me, het einde van je grot reis komt al dichter- en dichterbij, dus, ik noem het nog maar eens op: GENIET nog 5 weken vrolijk door!!!!
Lieve kus van papa X X X -
07 Februari 2013 - 12:46
Brigitta:
Hoi Cindy,
Wat een leuke verhalen weer - alhoewel je soms wel heel in het detail gaat... (viese onderbroeken, snot,... ) Maar ja, zo krijgen de thuisblijvers wel het gevoel om er helemaal bij te zijn.
Het is ongelovelijk hoe snel de tijd gaat - je bent al aan het aftellen om weer naar huis toe te gaan. Intussen ga lekker van de tijd in het verre oosten genieten!
Ik vindt jouw lijstje met de dingen, die je gelukkig maken heel mooi! Vele dingen maken niet alleen jou gelukkig! Af en toe zou iedereen de tijd moeten nemen om zo een lijst te maken - vele zouden dan zien, dat er niet veel voor nodig is om gelukkig te zijn!
Ik heb sinds kort ein spelletje op mijn mobieltje - Nemo's reef. Zo kom ik Nemo elke dag een paar keer tegen. Nu moet ik elke keer aan jou denken, als ik het spelletje speel... :)
Lieve Cindy, geniet lekker van de laatste weken in verwegistan en blijf leuke verhaltjes schrijven - wat zullen wij die missen, als je weer in het kikkerlandje bent!
Dikke knuffel
Brigitta
-xxx- -
07 Februari 2013 - 12:53
Daniëlla:
Hoi Cindy,
Wat weer een heerlijke verhalen! Liep wat achter met lezen en heb net onder het genot van koppen koffie wel ruim een uur zitten lezen!! Voor mij is zo veel herkenbaar; Sumatra met de orang oetans, Vietnam, Saigon, de tunnels, het War Museum. Het lijkt me super om elkaar een keer te spreken over deze reis, dus als je weer een beetje geland bent in Nederland nodig ik je van harte uit in de Citadel.Je schrijft prachtig, ook over alle gevoelens, dat alleen maakt al maakt zo'n reis meer dan waardevol!!! Ik hoop oprecht dat je na de reis nog een beetje geld over hebt, dan kun je van alle belevenissen een prachtig boek laten maken!
Heb nog een paar geweldige weken, voordat je het weet leef je weer het gewone leven!!!
Groet en liefs, Daniëlla -
07 Februari 2013 - 13:57
Maaike En Femke:
Lieve Cindy! Allereerst bedankt voor de heerlijke Merci, wat lief en ook wel mysterieus van je! Ons een beetje in de onwetendheid laten van wie het was! Ze waren erg lekker en met twee dagen op :-)
Jeetje wat een busrit, we vonden 25 uur al zo lang maar nu weten we ook waarom! En ach ja dat van die onderbroeken, je moet maar zo denken er zitten twee kanten aan hahaha!
De souvenirs van onze reis samen hebben nu ook een plekje gekregen, we hebben er gewoon een extra plank bij gehangen, opgelost en er is weer plek voor meer!
Liefs Maaike en Femke -
07 Februari 2013 - 22:50
Joke:
Hallo Cindy. -
07 Februari 2013 - 23:07
Joke:
Nogmaals hallo.
Dat zou wel heel kort zijn. Er ging even iets niet helemaal goed, maar ach hier ben ik weer. Meisie meisie, wat mag jij toch veel zien en meemaken. Wat toch super zeg. En wat heerlijk dat je Saar bij je hebt. Lekker af en toe je ei kwijt aan je vriedin dat doet een mens goed. Leuke foto's zijn erweer gemaakt. Van een aapje kan je wel een mooie poster maken, gewoon een plaatje. En wat is snorkelen toch mooi om te doen hé! Nog een weekje met je vriendin samen,GENIET ervan. Hopelijk met eerste klas bussen {maar dat zal wel niet}. Heel veel lieve groetjes van ons uit playa del Nibbixwoud. xxx Sjaak Joke en Mieke -
08 Februari 2013 - 18:36
T.Gre:
Bedankt voor de kaart. Hartstikke leuk. Wat weer vele verhalen zeg. Heel leuk om te lezen. Net wat die andere ook melden is het lezen af en toe wel vermoeiend. In de zin van kriebelig. Nou kan ik het scherm groter maken, dus dan leest het wat makkelijker. Nog even en het zit er op. Vanmorgen Elma opgehaald uit het ziekenhuis. Die is geholpen aan haar galblaas. Als je weet hoe groot of die knikkers waren ,nou in centimeters zo,n 1a2.maar ze is ze kwijt en gaat nu opknappende heen. Hier is alles oké, en wij wensen je nog fijne weken. Groetjes van ons. -
08 Februari 2013 - 22:29
Evelien:
Lieve Cindy,
Wat blijf je veel beleven. De mindere dingen die je oplost en lijkt te relativeren. De mooie dingen die je ziet en volop van geniet. De kleuren op de markt die zo vrolijk zijn ;-) en de natuur. De mensen die hier vriendelijk over komen (op de agent na) en dat alles met je beste vriendin Sara. Heerlijk zo'n vriendin, die er voor je isen jij voor haar, elkaar spiegel, samen genieten, elkaar opvangen. In gedachte denk ik aan jullie en ook aan jullie afscheid. Wanneer je dit leest ben je misschien inmiddels alleen. Je bent je reis alleen begonnen, je mag hem alleen afsluiten. Ik denk met zoveel meer ervaring en zoals je het zelf schrijft les 71 reizen is doen met wat je hebt. En jij . -
08 Februari 2013 - 22:40
Evelien:
en jij (hier in nederland gaat er zelfs weleens iets mis met pc's dus typ nog even door) Reizen is doen met wat je hebt. Je hebt zoveel, zoals je al beschrijft waar je gelukkig van wordt (prachtig!), en je hebt jezelf met al je ervaringen en kracht. Maak er een geweldige afsluiting van met alles in je. Geniet met diegene die langs komen in je leven, deel wat je wilt delen op het moment en blijf snuiven (cultuur en natuur dan he, dat andere krijg je de matteklopper voor ;-)) Ik kijk uit naar je volgende verhaal!!
Dikke knuf Evelien -
09 Februari 2013 - 16:19
Christa:
Hoi Cindy,
Weer genoten van je verhaal en bijzonder om te lezen wat je gelukkig maakt. Ik ga er ook eens over nadenken...
Geniet nog even en tot snel. Anouk kan niet wachten om je weer te knuffelen.
Veel liefs!
-
10 Februari 2013 - 12:51
Joke:
Daar ben ik nog weer even. Gister viel de kaart van jou in de brievenbus. WAT EEN PLAATJE. Hebben jullie daar ook gevaren? Lijkt me echt fantastisch. Hartsikke bedankt dat je aan ons denkt. En je vroeg of we een mooi fam komen feestje gehad hadden, en daar kan ik volmondig ja op zeggen. Het was een avond vullend programma waar we het spel van ik hou van holland speelden. Eerst mochten we ons in het oranje hullen met petjes en hoedjes, toeters en bellen. De stemming zat er gelijk goed in.Na afloop van het spel nog even gezellig naborrelen. Mooie verhalen van Maaike en Femke gehoord. Goed georganiseerd hoor door de jongens. Nou meid, dit wou ik nog even kwijt. Nogmaals bedankt voor je mooie kaart. Veel plezier verder. Joke xxx -
10 Februari 2013 - 21:13
Mariëlle:
Hee die Cindy!
Nou, en of we je verhalen volhouden hoor! Ik denk zelfs dat ik ze straks gewoon nog ga missen... Het is bijna een echt weekendritueel voor mij geworden. Je verhalen lezen, met een briefje en pen naast me. Zo kan ik tijdens het lezen opschrijven waar ik op wil reageren. Zie je het voor je? Haha!
Wat een gave verhalen weer. Bij een heleboel denk ik nog steeds 'iieeehhhlll dat is echt niets voor mij!', maar een heleboel andere dingen zijn weer erg herkenbaar.
Die lampionnen lijken mij echt prachtig om te zien. En.. nog veel leuker: je plaatjes op de kaart kan ik nu veel beter plaatsen! Mijn Engels is niet al te best (onderschrift van de kaart) maar na deze uitleg van jou, kan ik er toch iets van maken ;-) Oh, wil je dus ook heel erg bedanken voor die mooie kaart. Ziet er heel sfeervol uit. Enne.. die lampionnen zou ik ook nooit kunnen laten liggen/ hangen hoor. LEUK!! Heb je al bedacht waar je ze wilt gaan hangen?
Hier alles goed. Ik heb gister mijn verjaardagstaart gemaakt nadat ik wat nieuwe taartspulletjes had gekocht. Als de taart helemaal af is, zal ik je een fotootje mailen. Vandaag schoolwerk gedaan én een wandeling gemaakt in de sneeuw. Ja hoor, het was weer zover: alles wit!
Nou, geniet van je laatste weken en ik mail je in mijn vakantie wat uitgebreider terug hoor!
Liefs, Mariëlle
P.s. Dat geluktmomentenlijstje: heeel goed idee. Enne.. mooie liedjes met goede teksten doen het altijd goed he? :) Lekker op repeat blijven luisteren hoor! -
12 Februari 2013 - 14:44
Chloé:
Lieve Cin!
Heb veel verhalen van je niet gelezen, omdat ik daar vaak te druk voor was. Maar eigenlijk wil ik ze, na dit verhaal te hebben gelezen, allemaal terug lezen. Kreeg tranen in m'n ogen van je onwijs mooie lijstje van geluksmomenten. Ben het helemaal met je eens!
Lieve vriendin van me, tot heel snel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
