De laatste loodjes
Blijf op de hoogte en volg Cindy
18 Februari 2013 | Maleisië, Malakka
Lieve allemaal,
Het laatste deel van mijn reis: Maleisie. Ik type dit met tranen in mijn ogen, want ja, ik ben een watje. Reizen is echt niet altijd zo rooskleurig als het lijkt, maar oke. Gelukkig heb ik mijn dierbare Koetje, die ik, hoe kinderachtig, vaak genoeg even platknuffel alsof het een echt iemand is. Ja, zo diep ben ik gezonken.
dinsdag 12 februari 2013, Hanoi
Ik word wakker en zie Sara gedoucht en al haar laatste spullen pakken. Shit. Vandaag gaat ze er vandoor. Om 7.30 uur komt de taxi haar halen. Ik stap uit bed en als het tijd is, lopen we samen naar beneden. Ik in pyjama (zo lopen ze hier ook vaak genoeg over straat, zonder gene) en Sara bepakt en bezakt. Klaar voor haar vlucht naar huis. We geven elkaar een dikke knuffel. Met een vervelend gevoel in mijn buik zwaai ik d'r uit. Weg is ze. Wat is het snel gegaan. Ik heb het bijzonder gevonden met Saar op reis. Ja, we zijn verschillend, heel erg. En natuurlijk vonden we elkaar niet altijd even leuk. Maar we hebben ook heel gezellige momenten gehad en niet geheel onbelangrijk: goede gesprekken gevoerd. En af en toe is de eerlijkheid van Sara een spiegel voor me geweest. Iets wat we volgens mij allemaal nodig hebben in het leven. Dankjewel Saar. Ik loop terug naar de kamer en voel de moed al in mijn afgetrapte Birkenstocks zakken. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik nog twee uurtjes mag slapen. Ik ga in bed liggen. Het lukt me niet. Ik voel me helemaal misselijk worden. Ik ben weer alleen. Ik moet nog vier weken. Ruim. Ik weet niet of ik het nog kan. Ik wil positief blijven en blijven genieten, ookal komt dat woord soms echt mijn strot uit. Ik weet alleen even niet meer hoe, Als mijn wekker gaat, slaap ik eigenlijk net. Ik besluit er toch maar uit te gaan en neem een douche. Ik ga naar het restaurantje met de wentelteefjes (ik heb het zowaar met een omweg gevonden). Daarna check ik uit en loop ik naar een hostel iets verderop in de straat. Een privekamer is te duur in je eentje. En te leeg. Ik moet tot 13.00 uur wachten op mijn kamer. En me dus in de tussentijd nog een uur vermaken. Ik ga de souvenirswinkeltjes die open zijn, af. Ik heb een nieuwe, grote tas nodig. Want er is geen ruimte meer voor souvenirs in mijn backpack. Triest. En dat terwijl Sara al weer een deel heeft meegenomen. Zeg maar niks. Verder koop ik nog een leuk etuitje (mocht ik toch zeer binnenkort juf worden). Op mijn fijne, nette kamer lees ik mijn boek uit en klets ik met twee Nederlandse meiden op mijn kamer. 's Avonds eet ik gezond groenten, kip en rijst in een restaurantje. Alleen. Iets wat ik niet echt meer erg vind. 's Avonds boek ik mijn hostel in Kuala Lumpur (nog geen 3 euro per nacht!) en zet ik mijn reisverslag weer op internet.
woensdag 13 februari 2013, Hanoi
Mijn laatste echte dag in Vietnam. Voordat ik begin te vertellen over deze dag, nog even wat feitjes over dit toch wel erg bijzonder land. Allereerst is het land communistisch en tien keer groter dan Nederland. Het heeft 86 miljoen inwoners, waarvan er 7 miljoen in Ho Chi Minh City wonen en 6,5 miljoen in de hoofdstad Hanoi. 90% Van de bevolking is boeddhist (ze hebben ook niet heel veel keus, want andere geloven worden niet echt op prijs gesteld). Het land staat als 13e op de lijst van meest bevolkte landen en heeft veel moois te bieden. Onder andere Hoi An, My Son, de citadel (of wat het nou het?) in Hue, Halong Bay en Hanoi staan op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Vietnam is een ontwikkelingsland. 28,9% Van de bevolking leeft onder de armoedegrens. De gemiddelde levensverwachting van de Vietnamese man is 68 jaar, van de Nederlandse man is dat 78,4 jaar. De gemiddelde levensverwachting van de Vietnamese vrouw is 73 jaar, terwijl die van de Nederlandse vrouw 82,5 jaar is. De gemiddelde leeftijd in Vietnam is 28,5 jaar. In Nederland is dat 39 jaar. Vietnam telt 17 vliegvelden. Koffie, rubber en rijst worden het meeste verbouwd. Leuk om te weten toch?
Gisterenavond had ik dikke mazzel. Ik wilde gaan slapen, maar daar kwam een leuke verandering in. Het Nederlandse meisje van mijn kamer (ik weet inmiddels dat ze Ymke heet) bood me iets aan. 'Wil je anders mijn e-reader lenen om een filmpje te kijken?' Dat klinkt goed. 'Leuk! Wat voor films heb je?' Dan komt het hoor. 'Uhm... Les Miserables,' 'WAT?!' Ymke kijkt me aan. 'Heb je die?' En daar lig ik dan tot 0.45 uur (hij duurt wel lang) Les Mis in mijn bedje te kijken. Deze ochtend word ik om 9.15 uur wakker en eigenlijk wil ik heel graag nog blijven liggen. Maar gratis ontbijt tot 10.00 uur kan ik niet weigeren. Dus eet ik drie pannenkoeken (kleintjes hoor) met suiker. Daarna stap ik onder de douche (warm en met goede straal) en ga ik even op de computer. Terug op de kamer aangekomen, komt Ymke al gauw binnen. Samen lopen we naar de Ierse man, ik had over hem verteld. Iedereen blij. Ierse man blij, Ymke blij en een Engelse jongen die in Haarlem woont, blij. Ben zijn naam even vergeten. Ik let altijd alleen op mezelf bij het voorstellen. Met zijn drietjes eten we patatjes in het hostel. Ymke gaat dan naar de waterpoppenshow (succes!) en ik blijf nog een tijd kletsen met de jongen uit Birmingham die dus in Haarlem woont en bij Tomtom werkt. Waar ik in het Engels begon over 'no leg to stand on', heeft hij ook een leuke in het Nederlands. 'Ik vind het wel braaf dat je dit op zo'n jonge leeftijd al doet.' Hij is leuk. Hij bedoelt natuurlijk dapper/moedig ('brave' in het Engels). Verder is zijn Nederlands erg goed, hij woont er zeven jaar. Dan mijn Maleisie-dubio. Ymke vindt het dapper als ik zou beslissen om naar huis te gaan als ik dat echt wil. Ik zie het als falen. Tomtom begrijpt dat wel. Ach, wie weet valt het allemaal mee. Alleen twijfel ik over Borneo. Ik wil er heel graag heen, maar zie op dit moment het junglegebeuren niet helemaal meer zitten. Het zal daar ook iets moeilijker reizen zijn. Daarnaast wil ik vooral voor de orang utans, maar misschien moet ik het bewaren voor een andere keer. Ik heb tenslotte al wel orang utans op Sumatra gezien. Daarnaast kost het me ook weer geld om heen en weer naar Borneo te vliegen en dat heb ik eigenlijk niet meer. Tot slot is het best knap om EN West-Maleisie EN Borneo te doen in vier weken (en dan alles te zien wat ik wil zien). Wat me tegenhoudt: spijt. Ik ben bang dat ik spijt ga krijgen als ik NU niet naar Borneo ga. Maar zoals Ymke zegt: dan maak je over een tijdje toch weer een reis? Dilemma. 's Avonds ga ik met Ymke uit eten. Drie keer raden waar.
donderdag 14 februari 2013, Kuala Lumpur
Zeer, zeer jammer, een wekker die om 5.30 uur gaat. Een kleine troost: ik ben niet de enige vroege vogel vandaag. Naast drie andere meiden in mijn kamer, staat ook de Ierse man al naast zijn bedje. Hij wacht om 6.00 uur samen met mij op de taxi. Voor de zekerheid. Stel dat ie te laat is, dan kan hij er meteen achteraan. Superlief. Op het vliegveld aangekomen, is het niet geheel duidelijk waar ik in de rij moet staan. Ik hoor een man zeggen dat hij in de enige rij staat die er is. Ik ga daar dus ook maar in staan. Als ik al heel lang in deze Eftelingrij sta te wachten, kom ik erachter dat ik toch ergens anders had moeten zijn. Heel fijn. Ik loop naar die rij en ben weer helemaal terug bij af. Achteraan in de rij. Daar sta ik minimaal een kwartier te wachten zonder dat er ook maar enige beweging in komt. Ik heb nog nooit zo lang in een rij voor een incheckbalie gestaan. Mijn god. Ondertussen ben ik wel druk met het bedenken wat ik met mijn grote, extra handbagage ga doen. Vol met (kwetsbare) souvenirs. In mijn flightbag bij mijn backpack? Ja, doe maar. Officieel mag ik volgens mij geen twee tassen als handbagage. Braverd! Doe gewoon! Of wil je beschadigde souvenirs? Oke, ik gok het erop. Tas weer uit de flightbag. Nee... Nee, ik ga dit nooit stiekem meekrijgen. Ik krijg problemen. Bovendien krijg je een label om je handbagage. Erin. Oke, Cin, ophouden. je wordt heus niet meteen gearresteerd. Eruit. Eruit! Ik verdoezel mijn extra tas door 'm bij mijn voeten te zetten, voor de incheckbalie. Ik geef alleen mijn rugzak voor een label. Als ik mijn boardingpass krijg, laat ik die 'per-ongeluk-expres' vallen. Ik buk, pak het papier en mijn extra tas op en wegwezen. Gelukt. Ik arriveer op het vliegveld om ongeveer 6.45 uur en om ongeveer 8.00 uur ben ik eindelijk eens ingecheckt. Al heel snel opent de gate en kan ik instappen. Mijn eerste Aziatische vlucht die op tijd vertrekt! Daar gaan we dan, Koetje en ik, op naar het laatste deel van onze reis: vier weken Maleisie. Bij het stijgen zit ik al te knikkebollen. Dat blijft het komende uur zo. Als ik weer ontwaakt ben, biedt mijn aardige buurvrouw op stoel 6B me een pepermuntje aan. Lekker! Of stink ik gewoon uit mijn mond na dit slaapje? Zou kunnen hoor. Hoe dichter we bij Maleisie komen, hoe zonniger het wordt. Precies wat ik nodig heb. Jullie vast niet (ik zeg vriezen en sneeuw). Als we het vliegtuig uitstappen, voelt het aardig warm. Is weer even wat anders dan de koude 17 graden in Hanoi (geloof me, dat voelde voor mij ook aan als vriezen). Bij het stempelloket word ik een beetje teleurgesteld. Maaike en Femke, het paperclipje heeft niet gewerkt. Ze vroeg of ze 'm eraf mocht halen. 'Brave' (grapje) als ik ben, zeg ik: 'Of course!' En hop! Stempel op een niet-lege bladzijde. Waarom toch? Tas ophalen, pinnen en gaan. Ik heb besloten om niet voor de makkelijke (en dure) weg te gaan: de taxi. Al gauw heb ik een busticket bemachtigd voor 9 ringgit (ongeveer 2,25 euro) die me naar 'Kuala Sentral' brengt. Vanaf daar raden ze me toch een taxi aan. Er komt meteen een man op me afgestormd: 'Taxi?' Jaja makker, mag ik eerst mijn tas nog even uit de bus halen? Hij vraagt 30 ringgit (ongeveer 7,50 euro), maar ik weet dat het voor 20 moet lukken (ongeveer 5 euro). Hij beweert natuurlijk van niet. Dan toch niet? Voor jou tien anderen. En inderdaad, de volgende biedt zich al aan. 20 Ringgit. Intussen is het zonnetje verdwenen. Het heeft plaatsgemaakt voor regen. Genot. Aangekomen bij mijn hostel moet ik even een beetje slikken. Hallo basic. Hallo dunne matrassen en krakkemikkige bedden. Maar ook: hallo 2,90 euro per nacht. Het wc-papier moet je alleen wel kopen, zo'n 12 cent per rol. Nu hoef ik 'm in ieder geval niet te delen met mensen die drie keer per dag poepen. Ik ga het 'Chinatown' gedeelte van Kuala Lumpur vast een beetje verkennen. het hostel staat er middenin, dus dat is makkelijk. Op zoek naar een nieuw dagboek en een simkaart. En wat drinken, wat heb ik een dorst. Ik slaag helemaal, dat geeft toch een fijn gevoel. Ik ga in het hostel even op internet en ik kijk meteen even naar vluchten naar Borneo. Wat een meevaller! Voor 100 euro heb ik drie vluchten. Nu nog even kijken of ik het qua tijd wel echt ga redden. Zo niet, dan wil ik een paar dagen Singapore inlassen. Morgen wil ik concrete plannen maken. Ik eet ergens loempia's met rijst en vraag me weer eens af waarom wij het loempia's noemen. In het Engels is het 'spring rolls' (wist ik eerst ook niet, waarom lente rolletjes?) en in het Vietnamees is het iets heel anders. Waarom noemen wij Nederlanders het dan LOEMPIA'S? Dat klinkt ook helemaal niet Nederlands. Maarja, beter loempia's dan kikkers of haaienvinnen. Ik heb hier een klein Hoi An deja vu (lampionnen) maar dan minder mooi. Ik zeg tijd om te slapen. Onder een matrasovertrek, want een laken krijg je blijkbaar niet. Reizen is doen met wat je hebt (of wat je niet hebt).
vrijdag 15 februari 2013, Kuala Lumpur
Ik ben gewoon geen stadsmens, dat is weer duidelijk. Om 9.15 uur word ik wakker in mijn meurende kamer vol jongemannen. Slapende jongemannen. Stinkende jongemannen. Wat een viezigheid. Ik denk dat dit de reden is dat er 'female dorms' bestaan. Dit wil je gewoon eigenlijk niet. Oke, 2,90 euro. Het hoort erbij. Tijd voor een douche (misschien ook iets voor die jongens?). Gelukkig is het buiten warm, want de douche kent dit fenomeen niet. Brrr... Ook jammer voor mijn onderbroeken die ik met shampoo wil wassen. Dan maar iets harder schrobben. Tijd om de stad te verkennen. Ik loop naar Central Market, waar ik een zwart/wit armbandje koop (staat voor Koetje die me er doorheen sleept) en twee vingerhoedjes. Dan ga ik op zoek naar de gratis bus die me naar het centrum kan brengen. Zoekend kijk ik om me heen. Een aardige, goed Engels sprekende man vraagt of ik hulp nodig heb. Mijn geweldige gevoel van orientatie wordt weer eens bevestigd. Ik loop totaal de verkeerde kant op. Hij wijst me de goede bus en zo kom ik even later in het centrum aan. Ik loop richting de bekende 'Petronas Twin Towers'. Goh, wat bijzonder. Ik zie gewoon een immens gebouw met nog meer gebouwen er omheen. Koetje wil toch even op de foto. Hij staat bij me in het krijt, dus ik doe alles wat hij van me vraagt. Eigenlijk wil ik de KL Tower ook nog van dichtbij zien, maar ik heb het gehad. Ik loop al best lang rond en het is behoorlijk warm (zo'n 32 graden... sorry!) Die toren kan me dus gestolen worden. In de verte heb ik het bovenste gedeelte al kunnen zien, dus ik vind het wel goed. Wat ik wel echt even wil, is een notitieboekje. Als ik die eindelijk heb gevonden (waar zijn al die winkels? Ik loop verdorie in het centrum), plof ik neer in het Brussels cafe. Even wat drinken en lijstjes maken. Hoofd op orde. Eigenlijk heb ik geen trek, maar als ik echte Vlaamse frieten op het menu zie staan, kan ik mezelf niet weerhouden. En daar heb ik totaal geen spijt van. Goddelijk. nu wil ik terug naar Chinadorp, naar mijn hostel, maar ik kan de gratis bus nergens meer vinden. Dan maar de skytrain; moet je eigenlijk ook wel gedaan hebben hier. Voor 40 cent breng ie me waar ik moet zijn. Onderweg zie ik iets wat ik al deze maanden niet gezien heb: de H&M. Met als buurvrouw de Zara. Morgen ga ik terug om een shirtje te kopen. En misschien wel een extra onderbroek. Terug in het hostel ga ik even op internet. Ik heb mijn vliegticket naar Borneo nog net niet geboekt en dan begin ik weer te twijfelen. Ik kan wel huilen weer. Wat moet ik nou? Ik heb eigenlijk niet genoeg geld (zelfs niet met het geld dat ik van mama heb geleend), maar vier weken in West-Maleisie is weer te lang. Ik sms met mama en papa. Van beiden zou ik nog geld kunnen lenen. Mama zegt dat ik het moet doen. Ik luister altijd naar mama, dus ik ga er maar gewoon voor. Ik ben eruit (al weet ik het nog niet HEEL zeker). Ik ga vanavond mijn vluchten boeken. En op tijd naar bed. Maar eerst mijn pizza laten zakken. Gezond (en lekker) eten is hier echt moeilijker dan in Vietnam.
zaterdag 16 februari 2013, Kuala Lumpur
Borneo is geboekt. Het staat vast. Dat is al een hele opluchting. Vannacht word ik een paar keer wakker en rond 5.00 uur heb ik het bloedheet.Het lijkt wel alsof ik koorts heb. Daardoor maak ik me meteen nog meer zorgen, want als dat echt het geval is, zal ik een dokter op m oeten zoeken, omdat ik in een malariagebied ben geweest. Eerst maar even plassen en dan proberen verder te slapen in mijn krakkemikkige kraakbed. Iets over 10.00 uur word ik weer wakker. Goedemorgen tien nieuwe, jeukende muggenbulten. Goedemorgen volgend dilemma. Ik wilde vanmiddag naar Kuala Selangor: het vuurvliegjespark. Maar de prijs houdt me tegen (ruim 40 euro!). Bovendien heb ik al iets soortgelijks gezien in Nieuw-Zeeland, de gloeiwormen. Ik doe het dus niet. Besparen kan geen kwaad als je nog maar zo weinig geld hebt. Ik moet thuis weer hard aan de bak. Zeker als ik ook nog naar Sint Maarten wil met mama en Maaike en Femke. Ik ontbijt brood met pindakaas en ga dan richting de winkels. Met de skytrain. Bij de H&M koop ik een simpel shirtje en drie onderbroeken. Ik voel me niet gelukkig. Geen eens tijdelijk aankoopgeluk. Ik probeer het echt, maar ik kan niet meer. Het is op. Ik ben moe, ik voel me leeg en eenzaam. Ik slenter door dit grootse warenhuis (daar zijn de winkels dus) en moet mijn tranen weer bedwingen. Ik wil naar huis. Ik wil geen dingen meer regelen, ik wil terug naar het bekende. Ik wil iedereen weer zien, mijn cadeautjes uitdelen en slapen in mijn eigen bed. Ik wil met Lisa praten, die precies begrijpt wat ik bedoel. Ik ga de Starbucks in terwijl ik niet eens van koffie houd. Ik koop een sapje en plof neer. Dan toch nog maar een warme chocomelk met caramel en weer lijstjes maken: Wat ga ik doen als ik thuis ben? Een hele kalender maak ik (die had ik nog niet echt gehad, Lies). Dan ga ik maar weer terug naar het hostel. Weer op internet, waar ik op facebook even met papa en Lisa praat. Met mama spreek ik voor vanavond af. Dan ga ik even in een heerlijk zachte stoel in 'de lobby' zitten. Lekker even wat Sudokupuzzels maken. voor het eerst vandaag voel ik me ontspannen. Die stoel zit zo lekker, ik zou 'm bijna vervangen voor mijn bed vanavond. Tegen 18.30 uur loop ik naar hetzelfde eettentje ls gisteren. Vandaag ga ik voor de pasta. Ik erger me dood aan een tafel van zes zonder manieren. Ze schijnen niet gewoon te kunnen praten, alles wordt uitgeschreeuwd. Wat heeft dit met mij te maken? Ik wil gewoon rust, dus houd je knetter. Bijna ben ik van plan naar ze toe te lopen om er wat van te zeggen, maar dat zullen ze vast niet waarderen. Tijdens het eten begint het ineens enorm te storten. Uiteraard heb ik net voordat ik wegging mijn poncho uit mijn tas gehaald. Terwijl ik wacht tot het stopt met regenen, word ik aangesproken door een Australische vrouw. Ook zij vindt de zes erg luidruchtig. Als ik terugpraat, vraagt ze me of ik Amerikaans ben. Mijn god. Betekent dit daadwerkelijk dat mijn Engels verbeterd is? Geen enorm Nederlands accent meer? Ik ben best een beetje trots, ookal klink ik liever als Mary Poppins. Als ik heb betaald, loop ik nog even naar de tafel met zes schreeuwerds. 'Excuse me. I'm leaving now, so I don't care anymore. But you're talking too loud and you're annoying other people right now. Maybe you can do something about it.' En dan loop ik met opgeheven hoofd weg. Terug naar het hostel waar ik met mama klets op facebook en mijn hostel in Malakka boek. Oke, dat van die tafel van zes heb ik niet gedaan. Maar wel bijna. Nu bleef het alleen bij de gedachte.
zondag 17 februari 2013, Melaka
Gisterenavond liep ik trouwens terug naar het hostel en zag ik een oude bekende lopen. Super toevallig. Jullie kennen hem vast niet meer, maar het was de vreemde, beetje irritante, Zweedse man uit mijn hostel in Surabaya (Java). Grappig. 's Avonds zak ik nog even weg in de lekkere stoel en ga dan richting bed. Om ongeveer 7.00 uur worden we wakker. KEIHARDE muziek. Zonder overdrijven, echt loeihard. We worden ongeveer ons bed uitgedreund. En dat gaat best wel lang door. Als ik ben uitgecheckt en bepakt, bezakt en bezweet het hostel uitloop, zie ik podia en een afgezette straat. Er gaat duidelijk iets gebeuren. Nog geen reden om om 7.00 uur 's ochtends je muziek uit te proberen! Goed, daar ga ik. Op naar Melaka, volledig van het Maleisisch openbaar vervoer afhankelijk (waar ik trouwens zeer goed over te spreken ben). Spannend, maar ik kan dit. Eerst moet ik ervoor zorgen dat ik met de skytrain bij het station kom waar ik de bus naar Melaka moet nemen. Met een klein omweggetje lukt me dat. Ik heb het gutsend heet en mijn schouders breken ongeveer, maar ik ben er. Ik moet in rij 12 gaan staan voor een busticket en daar beland ik achter twee Nederlanders. Aanspraak! We zitten in dezelfde bus, die ons in twee uurtjes naar Melaka Sentral brengt. Superfijne bus met veel beenruimte en dat voor slechts negen ringgit (ongeveer 2,25 euro!). Op Melaka Sentral nemen we bus 17 naar het centrum. We stappen uit bij de halte 'Dutch square'.
LES 77: NEDERLANDS HEBBEN WERKELIJK OVERAL HUN SPOREN ACHTERGELATEN (...)
Al snel zien we een molentje opdoemen en lopen we in Jonker Street. Ik loop naar mijn hostgel en raak daar in mijn kamer aan de praat met een Chinees meisje. Even plassen in de bijna buitenlucht (ja, voor de wc en de douche moet je naar buiten) en dan het stadje maar even in. Koetje wordt loeiend enthousiast bij het zien van de molen, een droogleggemaal en het stadhuis. Ik ga wat schattige winkeltjes in, maar koop niks (goed zo, Cindy). Eigenlijk begin ik rond 17.15 uur al wel echt trek te krijgen.
LES 78: (...) MAAR BITTERBALLEN? HO MAAR.
Jammer. Ergens heb ik een sprankje hoop voor het vinden van een Nederlands cafe met deze lekkernij. Dan maar weer aan de pasta. Ik voel me al een stukje beter dan de afgelopen dagen.
Dat was 'm weer! Ik ga nu van het zonnetje genieten! Liefs!
Het laatste deel van mijn reis: Maleisie. Ik type dit met tranen in mijn ogen, want ja, ik ben een watje. Reizen is echt niet altijd zo rooskleurig als het lijkt, maar oke. Gelukkig heb ik mijn dierbare Koetje, die ik, hoe kinderachtig, vaak genoeg even platknuffel alsof het een echt iemand is. Ja, zo diep ben ik gezonken.
dinsdag 12 februari 2013, Hanoi
Ik word wakker en zie Sara gedoucht en al haar laatste spullen pakken. Shit. Vandaag gaat ze er vandoor. Om 7.30 uur komt de taxi haar halen. Ik stap uit bed en als het tijd is, lopen we samen naar beneden. Ik in pyjama (zo lopen ze hier ook vaak genoeg over straat, zonder gene) en Sara bepakt en bezakt. Klaar voor haar vlucht naar huis. We geven elkaar een dikke knuffel. Met een vervelend gevoel in mijn buik zwaai ik d'r uit. Weg is ze. Wat is het snel gegaan. Ik heb het bijzonder gevonden met Saar op reis. Ja, we zijn verschillend, heel erg. En natuurlijk vonden we elkaar niet altijd even leuk. Maar we hebben ook heel gezellige momenten gehad en niet geheel onbelangrijk: goede gesprekken gevoerd. En af en toe is de eerlijkheid van Sara een spiegel voor me geweest. Iets wat we volgens mij allemaal nodig hebben in het leven. Dankjewel Saar. Ik loop terug naar de kamer en voel de moed al in mijn afgetrapte Birkenstocks zakken. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik nog twee uurtjes mag slapen. Ik ga in bed liggen. Het lukt me niet. Ik voel me helemaal misselijk worden. Ik ben weer alleen. Ik moet nog vier weken. Ruim. Ik weet niet of ik het nog kan. Ik wil positief blijven en blijven genieten, ookal komt dat woord soms echt mijn strot uit. Ik weet alleen even niet meer hoe, Als mijn wekker gaat, slaap ik eigenlijk net. Ik besluit er toch maar uit te gaan en neem een douche. Ik ga naar het restaurantje met de wentelteefjes (ik heb het zowaar met een omweg gevonden). Daarna check ik uit en loop ik naar een hostel iets verderop in de straat. Een privekamer is te duur in je eentje. En te leeg. Ik moet tot 13.00 uur wachten op mijn kamer. En me dus in de tussentijd nog een uur vermaken. Ik ga de souvenirswinkeltjes die open zijn, af. Ik heb een nieuwe, grote tas nodig. Want er is geen ruimte meer voor souvenirs in mijn backpack. Triest. En dat terwijl Sara al weer een deel heeft meegenomen. Zeg maar niks. Verder koop ik nog een leuk etuitje (mocht ik toch zeer binnenkort juf worden). Op mijn fijne, nette kamer lees ik mijn boek uit en klets ik met twee Nederlandse meiden op mijn kamer. 's Avonds eet ik gezond groenten, kip en rijst in een restaurantje. Alleen. Iets wat ik niet echt meer erg vind. 's Avonds boek ik mijn hostel in Kuala Lumpur (nog geen 3 euro per nacht!) en zet ik mijn reisverslag weer op internet.
woensdag 13 februari 2013, Hanoi
Mijn laatste echte dag in Vietnam. Voordat ik begin te vertellen over deze dag, nog even wat feitjes over dit toch wel erg bijzonder land. Allereerst is het land communistisch en tien keer groter dan Nederland. Het heeft 86 miljoen inwoners, waarvan er 7 miljoen in Ho Chi Minh City wonen en 6,5 miljoen in de hoofdstad Hanoi. 90% Van de bevolking is boeddhist (ze hebben ook niet heel veel keus, want andere geloven worden niet echt op prijs gesteld). Het land staat als 13e op de lijst van meest bevolkte landen en heeft veel moois te bieden. Onder andere Hoi An, My Son, de citadel (of wat het nou het?) in Hue, Halong Bay en Hanoi staan op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Vietnam is een ontwikkelingsland. 28,9% Van de bevolking leeft onder de armoedegrens. De gemiddelde levensverwachting van de Vietnamese man is 68 jaar, van de Nederlandse man is dat 78,4 jaar. De gemiddelde levensverwachting van de Vietnamese vrouw is 73 jaar, terwijl die van de Nederlandse vrouw 82,5 jaar is. De gemiddelde leeftijd in Vietnam is 28,5 jaar. In Nederland is dat 39 jaar. Vietnam telt 17 vliegvelden. Koffie, rubber en rijst worden het meeste verbouwd. Leuk om te weten toch?
Gisterenavond had ik dikke mazzel. Ik wilde gaan slapen, maar daar kwam een leuke verandering in. Het Nederlandse meisje van mijn kamer (ik weet inmiddels dat ze Ymke heet) bood me iets aan. 'Wil je anders mijn e-reader lenen om een filmpje te kijken?' Dat klinkt goed. 'Leuk! Wat voor films heb je?' Dan komt het hoor. 'Uhm... Les Miserables,' 'WAT?!' Ymke kijkt me aan. 'Heb je die?' En daar lig ik dan tot 0.45 uur (hij duurt wel lang) Les Mis in mijn bedje te kijken. Deze ochtend word ik om 9.15 uur wakker en eigenlijk wil ik heel graag nog blijven liggen. Maar gratis ontbijt tot 10.00 uur kan ik niet weigeren. Dus eet ik drie pannenkoeken (kleintjes hoor) met suiker. Daarna stap ik onder de douche (warm en met goede straal) en ga ik even op de computer. Terug op de kamer aangekomen, komt Ymke al gauw binnen. Samen lopen we naar de Ierse man, ik had over hem verteld. Iedereen blij. Ierse man blij, Ymke blij en een Engelse jongen die in Haarlem woont, blij. Ben zijn naam even vergeten. Ik let altijd alleen op mezelf bij het voorstellen. Met zijn drietjes eten we patatjes in het hostel. Ymke gaat dan naar de waterpoppenshow (succes!) en ik blijf nog een tijd kletsen met de jongen uit Birmingham die dus in Haarlem woont en bij Tomtom werkt. Waar ik in het Engels begon over 'no leg to stand on', heeft hij ook een leuke in het Nederlands. 'Ik vind het wel braaf dat je dit op zo'n jonge leeftijd al doet.' Hij is leuk. Hij bedoelt natuurlijk dapper/moedig ('brave' in het Engels). Verder is zijn Nederlands erg goed, hij woont er zeven jaar. Dan mijn Maleisie-dubio. Ymke vindt het dapper als ik zou beslissen om naar huis te gaan als ik dat echt wil. Ik zie het als falen. Tomtom begrijpt dat wel. Ach, wie weet valt het allemaal mee. Alleen twijfel ik over Borneo. Ik wil er heel graag heen, maar zie op dit moment het junglegebeuren niet helemaal meer zitten. Het zal daar ook iets moeilijker reizen zijn. Daarnaast wil ik vooral voor de orang utans, maar misschien moet ik het bewaren voor een andere keer. Ik heb tenslotte al wel orang utans op Sumatra gezien. Daarnaast kost het me ook weer geld om heen en weer naar Borneo te vliegen en dat heb ik eigenlijk niet meer. Tot slot is het best knap om EN West-Maleisie EN Borneo te doen in vier weken (en dan alles te zien wat ik wil zien). Wat me tegenhoudt: spijt. Ik ben bang dat ik spijt ga krijgen als ik NU niet naar Borneo ga. Maar zoals Ymke zegt: dan maak je over een tijdje toch weer een reis? Dilemma. 's Avonds ga ik met Ymke uit eten. Drie keer raden waar.
donderdag 14 februari 2013, Kuala Lumpur
Zeer, zeer jammer, een wekker die om 5.30 uur gaat. Een kleine troost: ik ben niet de enige vroege vogel vandaag. Naast drie andere meiden in mijn kamer, staat ook de Ierse man al naast zijn bedje. Hij wacht om 6.00 uur samen met mij op de taxi. Voor de zekerheid. Stel dat ie te laat is, dan kan hij er meteen achteraan. Superlief. Op het vliegveld aangekomen, is het niet geheel duidelijk waar ik in de rij moet staan. Ik hoor een man zeggen dat hij in de enige rij staat die er is. Ik ga daar dus ook maar in staan. Als ik al heel lang in deze Eftelingrij sta te wachten, kom ik erachter dat ik toch ergens anders had moeten zijn. Heel fijn. Ik loop naar die rij en ben weer helemaal terug bij af. Achteraan in de rij. Daar sta ik minimaal een kwartier te wachten zonder dat er ook maar enige beweging in komt. Ik heb nog nooit zo lang in een rij voor een incheckbalie gestaan. Mijn god. Ondertussen ben ik wel druk met het bedenken wat ik met mijn grote, extra handbagage ga doen. Vol met (kwetsbare) souvenirs. In mijn flightbag bij mijn backpack? Ja, doe maar. Officieel mag ik volgens mij geen twee tassen als handbagage. Braverd! Doe gewoon! Of wil je beschadigde souvenirs? Oke, ik gok het erop. Tas weer uit de flightbag. Nee... Nee, ik ga dit nooit stiekem meekrijgen. Ik krijg problemen. Bovendien krijg je een label om je handbagage. Erin. Oke, Cin, ophouden. je wordt heus niet meteen gearresteerd. Eruit. Eruit! Ik verdoezel mijn extra tas door 'm bij mijn voeten te zetten, voor de incheckbalie. Ik geef alleen mijn rugzak voor een label. Als ik mijn boardingpass krijg, laat ik die 'per-ongeluk-expres' vallen. Ik buk, pak het papier en mijn extra tas op en wegwezen. Gelukt. Ik arriveer op het vliegveld om ongeveer 6.45 uur en om ongeveer 8.00 uur ben ik eindelijk eens ingecheckt. Al heel snel opent de gate en kan ik instappen. Mijn eerste Aziatische vlucht die op tijd vertrekt! Daar gaan we dan, Koetje en ik, op naar het laatste deel van onze reis: vier weken Maleisie. Bij het stijgen zit ik al te knikkebollen. Dat blijft het komende uur zo. Als ik weer ontwaakt ben, biedt mijn aardige buurvrouw op stoel 6B me een pepermuntje aan. Lekker! Of stink ik gewoon uit mijn mond na dit slaapje? Zou kunnen hoor. Hoe dichter we bij Maleisie komen, hoe zonniger het wordt. Precies wat ik nodig heb. Jullie vast niet (ik zeg vriezen en sneeuw). Als we het vliegtuig uitstappen, voelt het aardig warm. Is weer even wat anders dan de koude 17 graden in Hanoi (geloof me, dat voelde voor mij ook aan als vriezen). Bij het stempelloket word ik een beetje teleurgesteld. Maaike en Femke, het paperclipje heeft niet gewerkt. Ze vroeg of ze 'm eraf mocht halen. 'Brave' (grapje) als ik ben, zeg ik: 'Of course!' En hop! Stempel op een niet-lege bladzijde. Waarom toch? Tas ophalen, pinnen en gaan. Ik heb besloten om niet voor de makkelijke (en dure) weg te gaan: de taxi. Al gauw heb ik een busticket bemachtigd voor 9 ringgit (ongeveer 2,25 euro) die me naar 'Kuala Sentral' brengt. Vanaf daar raden ze me toch een taxi aan. Er komt meteen een man op me afgestormd: 'Taxi?' Jaja makker, mag ik eerst mijn tas nog even uit de bus halen? Hij vraagt 30 ringgit (ongeveer 7,50 euro), maar ik weet dat het voor 20 moet lukken (ongeveer 5 euro). Hij beweert natuurlijk van niet. Dan toch niet? Voor jou tien anderen. En inderdaad, de volgende biedt zich al aan. 20 Ringgit. Intussen is het zonnetje verdwenen. Het heeft plaatsgemaakt voor regen. Genot. Aangekomen bij mijn hostel moet ik even een beetje slikken. Hallo basic. Hallo dunne matrassen en krakkemikkige bedden. Maar ook: hallo 2,90 euro per nacht. Het wc-papier moet je alleen wel kopen, zo'n 12 cent per rol. Nu hoef ik 'm in ieder geval niet te delen met mensen die drie keer per dag poepen. Ik ga het 'Chinatown' gedeelte van Kuala Lumpur vast een beetje verkennen. het hostel staat er middenin, dus dat is makkelijk. Op zoek naar een nieuw dagboek en een simkaart. En wat drinken, wat heb ik een dorst. Ik slaag helemaal, dat geeft toch een fijn gevoel. Ik ga in het hostel even op internet en ik kijk meteen even naar vluchten naar Borneo. Wat een meevaller! Voor 100 euro heb ik drie vluchten. Nu nog even kijken of ik het qua tijd wel echt ga redden. Zo niet, dan wil ik een paar dagen Singapore inlassen. Morgen wil ik concrete plannen maken. Ik eet ergens loempia's met rijst en vraag me weer eens af waarom wij het loempia's noemen. In het Engels is het 'spring rolls' (wist ik eerst ook niet, waarom lente rolletjes?) en in het Vietnamees is het iets heel anders. Waarom noemen wij Nederlanders het dan LOEMPIA'S? Dat klinkt ook helemaal niet Nederlands. Maarja, beter loempia's dan kikkers of haaienvinnen. Ik heb hier een klein Hoi An deja vu (lampionnen) maar dan minder mooi. Ik zeg tijd om te slapen. Onder een matrasovertrek, want een laken krijg je blijkbaar niet. Reizen is doen met wat je hebt (of wat je niet hebt).
vrijdag 15 februari 2013, Kuala Lumpur
Ik ben gewoon geen stadsmens, dat is weer duidelijk. Om 9.15 uur word ik wakker in mijn meurende kamer vol jongemannen. Slapende jongemannen. Stinkende jongemannen. Wat een viezigheid. Ik denk dat dit de reden is dat er 'female dorms' bestaan. Dit wil je gewoon eigenlijk niet. Oke, 2,90 euro. Het hoort erbij. Tijd voor een douche (misschien ook iets voor die jongens?). Gelukkig is het buiten warm, want de douche kent dit fenomeen niet. Brrr... Ook jammer voor mijn onderbroeken die ik met shampoo wil wassen. Dan maar iets harder schrobben. Tijd om de stad te verkennen. Ik loop naar Central Market, waar ik een zwart/wit armbandje koop (staat voor Koetje die me er doorheen sleept) en twee vingerhoedjes. Dan ga ik op zoek naar de gratis bus die me naar het centrum kan brengen. Zoekend kijk ik om me heen. Een aardige, goed Engels sprekende man vraagt of ik hulp nodig heb. Mijn geweldige gevoel van orientatie wordt weer eens bevestigd. Ik loop totaal de verkeerde kant op. Hij wijst me de goede bus en zo kom ik even later in het centrum aan. Ik loop richting de bekende 'Petronas Twin Towers'. Goh, wat bijzonder. Ik zie gewoon een immens gebouw met nog meer gebouwen er omheen. Koetje wil toch even op de foto. Hij staat bij me in het krijt, dus ik doe alles wat hij van me vraagt. Eigenlijk wil ik de KL Tower ook nog van dichtbij zien, maar ik heb het gehad. Ik loop al best lang rond en het is behoorlijk warm (zo'n 32 graden... sorry!) Die toren kan me dus gestolen worden. In de verte heb ik het bovenste gedeelte al kunnen zien, dus ik vind het wel goed. Wat ik wel echt even wil, is een notitieboekje. Als ik die eindelijk heb gevonden (waar zijn al die winkels? Ik loop verdorie in het centrum), plof ik neer in het Brussels cafe. Even wat drinken en lijstjes maken. Hoofd op orde. Eigenlijk heb ik geen trek, maar als ik echte Vlaamse frieten op het menu zie staan, kan ik mezelf niet weerhouden. En daar heb ik totaal geen spijt van. Goddelijk. nu wil ik terug naar Chinadorp, naar mijn hostel, maar ik kan de gratis bus nergens meer vinden. Dan maar de skytrain; moet je eigenlijk ook wel gedaan hebben hier. Voor 40 cent breng ie me waar ik moet zijn. Onderweg zie ik iets wat ik al deze maanden niet gezien heb: de H&M. Met als buurvrouw de Zara. Morgen ga ik terug om een shirtje te kopen. En misschien wel een extra onderbroek. Terug in het hostel ga ik even op internet. Ik heb mijn vliegticket naar Borneo nog net niet geboekt en dan begin ik weer te twijfelen. Ik kan wel huilen weer. Wat moet ik nou? Ik heb eigenlijk niet genoeg geld (zelfs niet met het geld dat ik van mama heb geleend), maar vier weken in West-Maleisie is weer te lang. Ik sms met mama en papa. Van beiden zou ik nog geld kunnen lenen. Mama zegt dat ik het moet doen. Ik luister altijd naar mama, dus ik ga er maar gewoon voor. Ik ben eruit (al weet ik het nog niet HEEL zeker). Ik ga vanavond mijn vluchten boeken. En op tijd naar bed. Maar eerst mijn pizza laten zakken. Gezond (en lekker) eten is hier echt moeilijker dan in Vietnam.
zaterdag 16 februari 2013, Kuala Lumpur
Borneo is geboekt. Het staat vast. Dat is al een hele opluchting. Vannacht word ik een paar keer wakker en rond 5.00 uur heb ik het bloedheet.Het lijkt wel alsof ik koorts heb. Daardoor maak ik me meteen nog meer zorgen, want als dat echt het geval is, zal ik een dokter op m oeten zoeken, omdat ik in een malariagebied ben geweest. Eerst maar even plassen en dan proberen verder te slapen in mijn krakkemikkige kraakbed. Iets over 10.00 uur word ik weer wakker. Goedemorgen tien nieuwe, jeukende muggenbulten. Goedemorgen volgend dilemma. Ik wilde vanmiddag naar Kuala Selangor: het vuurvliegjespark. Maar de prijs houdt me tegen (ruim 40 euro!). Bovendien heb ik al iets soortgelijks gezien in Nieuw-Zeeland, de gloeiwormen. Ik doe het dus niet. Besparen kan geen kwaad als je nog maar zo weinig geld hebt. Ik moet thuis weer hard aan de bak. Zeker als ik ook nog naar Sint Maarten wil met mama en Maaike en Femke. Ik ontbijt brood met pindakaas en ga dan richting de winkels. Met de skytrain. Bij de H&M koop ik een simpel shirtje en drie onderbroeken. Ik voel me niet gelukkig. Geen eens tijdelijk aankoopgeluk. Ik probeer het echt, maar ik kan niet meer. Het is op. Ik ben moe, ik voel me leeg en eenzaam. Ik slenter door dit grootse warenhuis (daar zijn de winkels dus) en moet mijn tranen weer bedwingen. Ik wil naar huis. Ik wil geen dingen meer regelen, ik wil terug naar het bekende. Ik wil iedereen weer zien, mijn cadeautjes uitdelen en slapen in mijn eigen bed. Ik wil met Lisa praten, die precies begrijpt wat ik bedoel. Ik ga de Starbucks in terwijl ik niet eens van koffie houd. Ik koop een sapje en plof neer. Dan toch nog maar een warme chocomelk met caramel en weer lijstjes maken: Wat ga ik doen als ik thuis ben? Een hele kalender maak ik (die had ik nog niet echt gehad, Lies). Dan ga ik maar weer terug naar het hostel. Weer op internet, waar ik op facebook even met papa en Lisa praat. Met mama spreek ik voor vanavond af. Dan ga ik even in een heerlijk zachte stoel in 'de lobby' zitten. Lekker even wat Sudokupuzzels maken. voor het eerst vandaag voel ik me ontspannen. Die stoel zit zo lekker, ik zou 'm bijna vervangen voor mijn bed vanavond. Tegen 18.30 uur loop ik naar hetzelfde eettentje ls gisteren. Vandaag ga ik voor de pasta. Ik erger me dood aan een tafel van zes zonder manieren. Ze schijnen niet gewoon te kunnen praten, alles wordt uitgeschreeuwd. Wat heeft dit met mij te maken? Ik wil gewoon rust, dus houd je knetter. Bijna ben ik van plan naar ze toe te lopen om er wat van te zeggen, maar dat zullen ze vast niet waarderen. Tijdens het eten begint het ineens enorm te storten. Uiteraard heb ik net voordat ik wegging mijn poncho uit mijn tas gehaald. Terwijl ik wacht tot het stopt met regenen, word ik aangesproken door een Australische vrouw. Ook zij vindt de zes erg luidruchtig. Als ik terugpraat, vraagt ze me of ik Amerikaans ben. Mijn god. Betekent dit daadwerkelijk dat mijn Engels verbeterd is? Geen enorm Nederlands accent meer? Ik ben best een beetje trots, ookal klink ik liever als Mary Poppins. Als ik heb betaald, loop ik nog even naar de tafel met zes schreeuwerds. 'Excuse me. I'm leaving now, so I don't care anymore. But you're talking too loud and you're annoying other people right now. Maybe you can do something about it.' En dan loop ik met opgeheven hoofd weg. Terug naar het hostel waar ik met mama klets op facebook en mijn hostel in Malakka boek. Oke, dat van die tafel van zes heb ik niet gedaan. Maar wel bijna. Nu bleef het alleen bij de gedachte.
zondag 17 februari 2013, Melaka
Gisterenavond liep ik trouwens terug naar het hostel en zag ik een oude bekende lopen. Super toevallig. Jullie kennen hem vast niet meer, maar het was de vreemde, beetje irritante, Zweedse man uit mijn hostel in Surabaya (Java). Grappig. 's Avonds zak ik nog even weg in de lekkere stoel en ga dan richting bed. Om ongeveer 7.00 uur worden we wakker. KEIHARDE muziek. Zonder overdrijven, echt loeihard. We worden ongeveer ons bed uitgedreund. En dat gaat best wel lang door. Als ik ben uitgecheckt en bepakt, bezakt en bezweet het hostel uitloop, zie ik podia en een afgezette straat. Er gaat duidelijk iets gebeuren. Nog geen reden om om 7.00 uur 's ochtends je muziek uit te proberen! Goed, daar ga ik. Op naar Melaka, volledig van het Maleisisch openbaar vervoer afhankelijk (waar ik trouwens zeer goed over te spreken ben). Spannend, maar ik kan dit. Eerst moet ik ervoor zorgen dat ik met de skytrain bij het station kom waar ik de bus naar Melaka moet nemen. Met een klein omweggetje lukt me dat. Ik heb het gutsend heet en mijn schouders breken ongeveer, maar ik ben er. Ik moet in rij 12 gaan staan voor een busticket en daar beland ik achter twee Nederlanders. Aanspraak! We zitten in dezelfde bus, die ons in twee uurtjes naar Melaka Sentral brengt. Superfijne bus met veel beenruimte en dat voor slechts negen ringgit (ongeveer 2,25 euro!). Op Melaka Sentral nemen we bus 17 naar het centrum. We stappen uit bij de halte 'Dutch square'.
LES 77: NEDERLANDS HEBBEN WERKELIJK OVERAL HUN SPOREN ACHTERGELATEN (...)
Al snel zien we een molentje opdoemen en lopen we in Jonker Street. Ik loop naar mijn hostgel en raak daar in mijn kamer aan de praat met een Chinees meisje. Even plassen in de bijna buitenlucht (ja, voor de wc en de douche moet je naar buiten) en dan het stadje maar even in. Koetje wordt loeiend enthousiast bij het zien van de molen, een droogleggemaal en het stadhuis. Ik ga wat schattige winkeltjes in, maar koop niks (goed zo, Cindy). Eigenlijk begin ik rond 17.15 uur al wel echt trek te krijgen.
LES 78: (...) MAAR BITTERBALLEN? HO MAAR.
Jammer. Ergens heb ik een sprankje hoop voor het vinden van een Nederlands cafe met deze lekkernij. Dan maar weer aan de pasta. Ik voel me al een stukje beter dan de afgelopen dagen.
Dat was 'm weer! Ik ga nu van het zonnetje genieten! Liefs!
-
18 Februari 2013 - 06:29
Stephanie Davidse:
Lieve Cin,
Je hebt met je verhalen al zo veel naar hier gestuurd, dat je het misschien ook wel fijn vindt als er iets terugkomt :) Ik was op zoek naar een mooi nummer en toen schoot dit nummer o.a. in mijn gedachten:
But you see every day
that we never turn away
when it seems al our dreams come undone
we will stand by your side
filled with hope and filled with pride
We are more then we are,we are one
Wat fijn dat je wat geld kon lenen, zodat je toch naar Borneo gaat! Ik ben benieuwd wat je daar allemaal gaat zien :)
Liefs xx -
18 Februari 2013 - 06:58
Papa:
Lieve Cindy,
Wat knap toch weer, om alles wat je beleeft zo goed weer te geven! Op die manier riezen al je volgers met je mee.
Deze laatste taaie 4 weken komt er toch alweer van alles op je pad. En dat je die luidruchtige Engelsen net niet een veeg uit de pan geeft, wist ik al: Als klein meisje liet je bij de bakker netjes iedereen voorgaan, ook terwijl je allang aan de beurt was....
Het siert je, opkomen voor jezelf doe je de laatste tijd al veel meer dan ooit en ook dat heeft grenzen.
Reizen is doen met wat je hebt en niet hebt: Vervang het woord reizen door het woord Leven en je kunt voorlopig weer vooruit!
Lieverd, ik ga zo op pad voor een weekje school en daarna een weekje vakantie.
We 'spreken' elkaar weer gauw ! (FB, sms).
Lieve kusjes voor mijn prinses,
X X X papa -
18 Februari 2013 - 11:32
Lies:
Lieve Cin, wat een verhaal weer! Ik kom net terug van halong bay, echt super mooi. Ik vind het echt goed van je dat je toch hebt besloten om naar Borneo te gaan! Zo gaat de tijd waarschijnlijk ook snel :) Kanjer nog fftjes, je kunt het! En anders kletsen we gewoon bij op facebook! xxxx -
18 Februari 2013 - 15:33
Annemiek:
Hallo Cindy,
Goed van je dat je Borneo ook aan doe. En weet je, elk besluit is een goed besluit, maakt niet uit hoe of het uitpakt. En inderdaad, je bent er nu en voor de toekomst weet je dat natuurlijk niet of het er ooit nog van gekomen zou zijn. Gelukkig kunnen we niet in de toekomst kijken en zit jij gewoon nog lekker daar waar je zit. Lekker in de warmte, en een beetje jaloers ben ik wel.
En hoe kan het nou dat je centjes opraken? Ja, dat gaat hard he? Maar je hebt er natuurlijk al wel een halfjaar opzitten, en al die noudles, ijsjes, Mc's, hostells, pannekoekjes, hmmm souvenirs vluchten hotels, kleding, excursies, taxi's etc etc, dat hakt er natuurlijk wel in. Maar dat heb jij als je terug bent zo weer bij elkaar gewerkt/gespaard. Mij benieuwen wat je daar weer allemaal gaat meemaken, want overal maak je weer andere ongewone dingen mee. Have fun op dit laatste traject van je fantastische reis. Liefs en een dikke zoen tante Annemiek en ome Hans -
18 Februari 2013 - 16:39
Danny P:
Hi Ciondy, Nog 4 weken en die vliegen voorbij. Ben net vandaag ook geland van Curacao en dat vloog ook om voor ik het wist! Dus nog even doorbijten en leuke dingen doen, dan gaat de tijd vanzelf snel voorbij. Goed en leuk dat je Borneo aandoet, doe ze daar de groeten van me incl. de oerang oetans ! Take care & enjoy! Danny P -
18 Februari 2013 - 17:50
Brigitta:
Hoi lieve Cindy,
Ik ben - zoals iedereen hier boven - blij voor je, dat je toch besloten heb om naar Borneo te gaan. Je weet toch niet, of je ooit nog deze kant op komt en was je niet gegaan, weet ik zeker, dat je daar spijt van had gehad. En zelfs, als het niet dat is, wat je misschien verwacht, heb je in ieder geval nog een vlaggetje op je "waarbenjenu" en een stempel in je paspoort. En de tijd gaat zo nog sneller en voor je het weet zit je in het vliegtuig op weg naar huis toe! Wat zal je straks toch genieten van je eigen bed en mama, die voor je kookt en gewoon van thuis! Ik weet nog, toen jullie gezellig bij mij op visite waren en het voelt alsof het nog maar net was. En nu ben je toch al weer ruim een half jaar verder!
Meid, ik moest zo glimlachen toen je over het over de lawaaige mensen in dat restaurant had, en de mooie "speech" van jou! Ach, dat soort dingen zullen je vast nog vaker gebeuren. Ik weet ook altijd achteraf wat ik in bepaalde situaties hat moeten zeggen... Maar ja, voor de volgende keer dan maar. :)
Meid, ik hoop dat je nog een leuke tijd zult hebben en vergeet niet, ons thuisblijvers weer leuke verhaaltjes te vertellen. Ik weet nu al, dat ik ze echt zal gaan missen.
Pas goed op jezelf en "have fun"
Liefs
Brigitta -
18 Februari 2013 - 18:04
Roxy:
Cindy, allereerst even wat correcties, want ik bespeur weer wat onnodige negativiteit.
- Een knuffel knuffelen is niet zielig. Waarom denk je dat een knuffel een knuffel heet?! Koetje knuffelen is dus ook niet zielig. Helemaaaaaal niet als je ver weg in een vreemd land zit.
- Echte koeien knuffelen. Dat is .. apart. Alhoewel dat tegenwoordig 'therapie' heet.
- Als je schrijft dat je Les Miserables hebt gezien, dan laat je zéker weten hoe fantastisch je het vond! Alhoewel ik 'm zelf nog niet eens gezien heb .. waarom ook alweer niet? Ik keek er al sinds september naar uit ..
- JE BÉNT BRAVE! Je mist wellicht de prachtige rode krullen, maar deze hele reis is heel erg Merida-like. And she's the main character of 'Brave' for a reason ;)
- Falen? Wat zou er in godsnaam kunnen falen aan deze reis? Is het een wedstrijd? Nee. Het is geen competitie, maar een ervaring. En een ervaring rijker zijn, of in dit geval tientallen ervaringen rijker zijn, betekent dus dat je nooit kan falen!
Overigens dacht ik heel even dat je die jongens écht had aangesproken. Haha, wat een actie zou dat geweest zijn. Maar dat past gewoon niet bij jou. Ook niet bij mij trouwens, dus ik snap je helemaal.
Oh, en wat is een skytrain? It sounds kind of weird. Harry Potter-like. Maar dat zal wel niet. Jammer XD
Oké, ben je weer back to reality? Samenvatting: Brave en dappere Cindy is volledig geslaagd voor wat voor test ze zichzelf dan ook heeft opgelegd, samen met de super knuffelbare koetje. Punt!
I am proud of you! :) x -
18 Februari 2013 - 18:26
Maaike En Femke:
Lieve Cindy, Wat jammer zeg van die stempel, waarom willen ze die toch altijd bovenop een andere stempel plaatsen??! Volgende keer er maar duidelijk bij zeggen/vragen of ze willen stempelen op een leeg stuk! (denk dat ze daar wel om kunnen lachen). We zullen trouwens nog vragen of ze hier in Nederland ook een stempel willen geven aan Nederlanders!
Perhentian Islands...wat ziet dat er mooi uit! Volgens mij waren wij ook een keer van plan om daar heen te gaan maar toen zei iemand dat we naar een ander eilandje moesten gaan, Redang island. Helaas kwamen we daar die enorme spin tegen op onze kamer...waren we maar naar de Perhentian Islands gegaan, niet dat ze daar niet zijn dus wees op je hoede!
We vinden het wel zielig voor je hoor wanneer je schrijft dat je eigenlijk naar huis wilt, we hebben er zelfs nog aan gedacht om nog even een weekje maleisie in te lassen maar helaas de vakantiedagen zijn op :-(
Wat jammer van de vuurvliegjes! Wel leuk dat je al aan Sint Maarten denk, het staat natuurlijk nog niet vast maar het zal zo leuk zijn als we met z'n vieren kunnen gaan!
Liefs Maaike en Femke -
18 Februari 2013 - 19:59
Mama:
Hoi lieverd!
Ik kan het niet genoeg zeggen: Wat ben ik super trots op je!!!!
En wat Koetje betreft: wij hebben hem volgestopt met knuffels en die mag je allemaal op maken!
En misschien, als je een keer niet weet wat je moet doen, kun je alvast een lijstje maken van wat je wilt eten de eerste week! ( ik zeg bitterballen, rode kool?)
Nog even Cindy, je kunt het!! En samen tellen we af!
Probeer nog wel zoveel mogelijk te ....... vooral van de kleine dingen, een glimlach, de wind die door je haren waait, het zonnetje op je gezicht, dat mooie uitzicht, je eigen mooie gedachten en nog zoveel meer.
(en probeer niet te smelten)
Ik hou van je, lieve stoere Cindy!
Een hele dikke knus van mij! XXX
-
19 Februari 2013 - 11:53
Te.hoogeveen@live.nl:
Hai Cindy ;-)
Weer een nieuw land met nieuwe indrukken, ontdekken, uitzoeken en beslissen. Een echte wereldreiziger:-) die haar weg weet te vinden, letterlijk en figuurlijk. Welke weg het ook is, ik ben er van overtuigd dat het voor jouw de goede weg is. Soms lijkt het zwaar, gebruik je geesteskracht. Wetend dat je over een paar weken weer in Nederland bent en je niet zo snel weer terug gaat naar dit gebied.
Nog heel veel fun, nieuwe indrukken, nieuwe verhalen, knuffelen met koetje, nieuwe contacten met dikke knuffels van mij. ( en weet, stiekum reizen we met je mee, door je verhalen maar ook omdat jij in ons hart zit en, denk ook, andersom ;-))
Dikke knuf Evelien -
19 Februari 2013 - 12:06
Lisanne:
Lieve Cin!
Wat een mooi verhaal weer!
Ben blij dat je je alweer wat beter voelt! Je kunt dit! Enne, dat gevoel dat je iedereen weer wilt zien is helemaal niet erg hoor! Dat hoort erbij! En iedereen wil jou ook graag weer zien, dat is nog eens een fijne gedachte toch!
Dikke knuffel, Lisan -
19 Februari 2013 - 15:21
Natascha:
halloCindy,
goed gedaan meissie!!! knopen doorhakken kan soms erg moeilijk zijn...maar je bent
nu toch in de "buurt' van Borneo...waarschijnlijk eens maar nooit meer....
goed dat je hebt doorgezet en heen bent gegaan...
en ik hoop dat je van je laatste weekjes, nog super, gaat genieten!!!!
groetjes aan Koetje en blijf genieten he!!!!!!
groetjes,natas. -
19 Februari 2013 - 15:26
Nancy Nieuwenhuis:
Hey Cindy, 't is alweer even geleden dat ik iets postte, maar het wordt weer tijd dat ook ik je laat weten hoe ik geniet van je verhalen. Ik vind je heel dapper hoor, zeker nu je toch de knoop hebt doorgehakt qua Borneo. Misschien dat je er "later" ook nog eens komt, maar je bent er nu toch... Nog even volhouden en genieten natuurlijk toch ook de komende 4 weken. -
19 Februari 2013 - 20:08
Lotte Van Den Berg:
Lieve Cindy,
Ik heb al je verhalen gevolgd.. en maar af en toe gereageerd. Ik ben vaak stil van wat ik allemaal lees en vind het geweldig. Jouw verhalen wakkeren mijn eigen vlammetje aan om ook de wereld rond te gaan. Heel tof. En oja, ik droomde vorige week dat je ineens vanuit een deur NL binnen liep. Ik was de eerste die je zag.. te grappig en duidelijk onzin.
Zet hem op deze laatste weken!
Liefs van Lotte (uit Zeeland ja) -
25 Februari 2013 - 09:28
Linda:
Lieve Cindy, wat een bijzondere verhalen steeds om te lezen! Ik ben echt heel trots op jou dat je dit doet, zo veel mooie herinneringen, die voor altijd in je hart zullen blijven! Geniet vooral van de laatste weken, voor je t weet zijn er straks snel al weer weken voorbij in NL! Liefs, Linda -
02 Maart 2013 - 15:27
Marja:
Hey Cin,
Nou, zo ken je me vast van de Vredeburg niet, maar ik lig wéééér eens achter met het lezen van je reisverhalen... Ik moet zo weg maar neem mezelf voor om de laatste die nu nog in mijn inbox zit, morgen te lezen! Tenzij je dan net weer een nieuwe stuurt natuurlijk en ik dus wéér achter de feiten aanloop, haha! Wat moest ik lachen om wat je schreef over dat luidruchtige 6-tal! Over hoe je die vreselijke schreeuwerds eens even de les las, zoals het een echte juf betaamt! (NOT...!) Briljant geschreven weer! Ook ik vind het knap dat je toch besloten hebt om je originele reisplannen door te zetten richting Borneo!
Liefs,
en morgen dus weer een volgende reactie van mij. Ben benieuwd wat voor hilarische reiservaringen ik dan weer zal lezen!
X Mar -
02 Maart 2013 - 15:27
Marja:
Hey Cin,
Nou, zo ken je me vast van de Vredeburg niet, maar ik lig wéééér eens achter met het lezen van je reisverhalen... Ik moet zo weg maar neem mezelf voor om de laatste die nu nog in mijn inbox zit, morgen te lezen! Tenzij je dan net weer een nieuwe stuurt natuurlijk en ik dus wéér achter de feiten aanloop, haha! Wat moest ik lachen om wat je schreef over dat luidruchtige 6-tal! Over hoe je die vreselijke schreeuwerds eens even de les las, zoals het een echte juf betaamt! (NOT...!) Briljant geschreven weer! Ook ik vind het knap dat je toch besloten hebt om je originele reisplannen door te zetten richting Borneo!
Liefs,
en morgen dus weer een volgende reactie van mij. Ben benieuwd wat voor hilarische reiservaringen ik dan weer zal lezen!
X Mar -
02 Maart 2013 - 15:29
Marja:
Excuses, ik hield rekening met het Westerse tempo qua plaatsen van mijn reactie.
Dat bleef uit, dus hup, meteen nog eens klikken....
Tja, stom natuurlijk! Ik had kunnen weten dat ik rekening moest houden met het Aziatische tempo...
Excuses dus...
Mar
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
