Home sweet home
Blijf op de hoogte en volg Cindy
24 Maart 2013 | Nederland, Hoofddorp
Lieve, lieve, leuke, geweldige allemaal,
Hier is dan mijn ALLER-, ALLERLAATSTE verslag. Ja, echt waar: vanuit Nederland. Ik ben weer terug. Het is klaar, over, voorbij. Iets waar ik ruim een jaar naar heb uitgekeken... Nu tijd voor het verslag over mijn laatste dagen en dan ga ik hard aan de slag met mijn foto's, die jullie natuurlijk altijd gezellig mogen komen kijken.
maandag 11 maart 2013, Kota Kinabalu
Terug in Kota Kinabalu. Gisteren heb ik in het hostel (in Sandakan) lekker op de bank een filmpje gekeken. En nog een leuke ook: Mirror mirror. Ik heb me helemaal vermaakt. 's Avonds heb ik met Iris en Danny ergens gegeten (ik zeg maar even niet waar) en daarna zeggen we elkaar gedag. Het is bedtijd. Wel grappig trouwens dat ik in dit hostel ook weer het stel tegenkom die ik in de tourist office gesproken had (in Kota Kinabalu). Ze werd helemaal enthousiast toen ze me zag, want ja, ik was toch naar het noorden gegaan. Toen ik er later achter kwam dat ze Amerikaans zijn, viel alles op z'n plek. Ik kan overdrijven, maar Amerikanen spannen echt de kroon. 's Ochtends sta ik rustig op (heb heerlijk geslapen) en maak ik me klaar voor de terugreis naar Kota Kinabalu. Ik ben nu aardig gewend aan de lange ritten, maar vandaag lijkt het niet echt op te schieten. Tot twee keer toe stapt er politie (met geweer) in de bus. Paspoortcontrole. Ze doen in ieder geval goed hun best. Ik heb mijn paspoort al in mijn hand, maar ik word samen met twee andere toeristen, overgeslagen. Wij hoeven niet. Bij de tweede controle verbaas ik me over de vriendelijkheid van de ene, wat oudere politieman. Ze zijn met z'n tweeen en de jongere man kijkt nors en probeert interessant te doen met zijn geweer. Maar de ander lacht vriendelijk en geeft de kinderen in de bus een knijpje in de wang of een aai over de bol. Ik moet er helemaal van glimlachen. Goed. Twee controles, vier bussen, 330 kilometer en 8,5 uur later, kom ik aan bij mijn hostel. Wat fijn als je de weg WEL weet. Ik ben trots op mijn gebruik van het openbaar vervoer, dat scheelt me een hoop taxigeld. Ik check in, scoor nog ergens een armbandje en een Sabah vlaggetje en eet bij het restaurant dat me is aanbevolen door Iris en Danny: Bella Italia. Erg lekker. Nog even op de computer en dan richting bed met een telefoon die echt een soort van overleden is nu. Ik kan 'm niet meer opladen en het aan-/uit-/ophangknopje doet het niet meer. Ik zal dus even moeten vragen of ze me wakker willen maken als ik dat niet zelf al ben om 8.30 uur.
dinsdag 12 maart 2013, Kuala Lumpur
Probeer je vlucht maar eens te halen in Azie. Ik snap nooit hoe mensen hun vlucht kunnen missan, maar op deze manier begrijp ik het echt. Om 9.45 uur verlaat ik mijn hostel. Ik heb een uur en drie kwartier om op het vliegveld te komen. Als ik vanaf mijn hostel een taxi zou nemen, zou ik er waarschijnlijk een kwartier later zjin. Zo ver is het vliegveld niet. Maar als ik een taxi zou nemen, ben ik ook 25 ringgit lichter en waarom zuo ik dat doen als het me met de bus maar 2 ringgit kost? Nou, misschien om het stressgehalte laag te houden. Binnen een paar minuten loop ik naar de Citybus, die me naar het busstation brengt. Het verloopt allemaal nog heel soepel. Op het busstation begint het. Sowieso ben ik dit busstation zat, want voor buitenstaanders zoals ik is het compleet onduidelijk. Een aardige vrouw ziet waarschijnlijk dat ik geen idee heb en vraagt me waar ik heen moet. Mannen zullen dit nooit uit zichzelf vragen, die kijken en lachen alleen maar. Zelf moet ze ook naar het vliegveld, dus we wachten samen op de bus. Als die er is, stappen we in en moeten we nog 35 minuten wachten tot ie eindelijk vol is. Ik ben blij dat we vertrekken, want dan zou ik het nog prima kunnen halen. Als de buschauffeur niet zou telefoneren en super langzaam zou rijden. Die hoeft duidelijk geen vlucht te halen. Een half uur later komen we aan op het vliegveld, tien minuten voordat mijn incheckbalie sluit. als mijn bagage is ingeleverd, haal ik opgelucht adem en loop ik richting de gate. Daar hoor ik dat mijn vlucht een half uur vertraging heeft.
LES 88: GEDULD HEB JE OM OP DE PROEF GESTELD TE WORDEN.
Vanuit het vliegtuig heb ik heel mooi zicht op de eilandjes die langs Borneo liggen. In Kuala Lumpur aangekomen, voelt het heel prettig dat ik al precies weet hoe en wat. Ik koop het goedkoopste busticket naar KL Sentral en ik weet dat ik nog een uur in de bus moet zitten. Dan de skytrain en nog een stukje lopen. In het hostel herkennen ze me al. Als ik 's avonds wil gaan eten, vraagt een Zweeds meisje of ze met me mee mag. Ik ben een klein beetje overrompeld (het enige wat we tegen elkaar gezegd hebben is 'hallo', of eigenlijk 'hi' natuurlijk), maar van mij mag ze. Haar plannen blijken wel een beetje anders: eten op straat. Nein, danke. Dus eten we allebei toch apart. Geeft niets, ik heb Koetje en die is het altijd met me eens. Hij vindt het eten op straat vreselijk.
woensdag 13 maart 2013, Kuala Lumpur
Uhm... het komt nu toch wel HEEL dichtbij. Nog twee nachtjes, waarvan een in een hostel en de ander in het vliegtuig. Heel gek. Vannacht heb ik erg goed geslapen. Af en toe werd ik wakker van de koude airco, maar dan kan ik vast wennen aan Nederland, zullen we maar zeggen. Voor vandaag heb ik nog een aantal dingen op de planning, want een hele dag niks doen is ook zo saai. Dat doe ik morgen op het vliegveld al. Ik ben al op tijd wakker (en dat zonder wekker) en loop richting Central Market. Ik mag van mezelf een nieuw enkelbandje (de ander is stuk) en ik wil een olifantensouvenir. Ik heb ze al vaker gezien, heel leuk met spiegeltjes. Het sloeg alleen nergens op om het te kopen, maar nu ik ze gezien heb wel. Natuurlijk vind ik het nu nergens. Ik struikel bijna over de olifanten, maar het soort dat ik in mijn hoofd heb, vind ik nergens. Dan niet. Een enkelbandje vind ik uiteraard wel. Dan loop ik richting de kunstwinkeltjes waar je voor vijf euro een eigen batik kan maken (lees: op een doek een kleurplaat inschilderen). Iris raadde dit me aan, die heeft het ook gedaan. Ik kies voor twee leuke uiltjes en zo ben ik even zoet. Ik zie 'm al in mijn toekomstige eigen klasje hangen. Ik vind het zo heerlijk ontspannen dat ik besluit er nog een te maken. In plaats van die olifant dan maar. De tweede wordt een schildpad, helemaal leuk. Ik breng mijn pronkstukken (lees: kindertekeningen) naar mijn hostel en ga dan voor de laatste keer goedkoop (vergeleken met onze prijzen dan) wat bij de Starbucks drinken. De rest van de middag bestaat dan toch uit niksen. Aan het eind van de middag ga ik even op bed liggen. Ik weet niet wat ik heb, maar ik ben vandaag helemaal kapot. Ik staar steeds maar wat voor me uit en voel me op de een of andere manier een soort van leeg. Rond 17.15 uur ga ik weer een stukje met de skytrain, richting de Petronas towers. Klopt, die heb ik al gezien, maar nog niet in het donker. Ik hoop wel dat het weer een beetje opknapt, want er is inmiddels een enorme regenbui losgebarsten. Met onweer. Maar dan ook echt enorme knallen. Eerst maar eens wat eten. Ik loop een gebouw binnen waarvan ik denk dat ik daar wel eten kan vinden. Nou en of. Ik weet gewoon niet waar ik beland ben. Ik ben overdonderd. Waar ik de vorige keer bij de torens enorm aan het zoeken was naar winkels, weet ik nu waar ze zich verstoppen. Ik bevind me in een GIGANTISCHE shoppingmall. Zeven enorme verdiepingen met overal leuke winkels. Ik vind een lasagne en een ice tea en ben voor 2,50 euro klaar. Omdat het buiten nog niet donker is (wel weer droog), ben ik ongeveer verplicht om het winkelcentrum te verkennen. Ik krijg enorme koopkriebels. Ik hoor jullie al denken: 'Je heb al tassen vol!' Maar dit is serious business. We praten over een paar echte All Stars voor 32 euro! En over de Bershka, Zara en Esprit. Jammer dat ik geen geld meer heb. Anders had ik zeker twee paar All Stars gekocht. Als het een beetje begint te schemeren, licht de toren langzaam op en ineens vind het het toch wel een indrukwekkend gebouw. Het schijnt dat je door het gebouw heen kunt lopen en dan aan de andere kant uit komt, waar je nog beter zicht hebt. Dat doe ik dan maar. Blijkt dat je dan dus door de shoppingmall loopt. Aan de andere kant van het gebouw zijn nog veel meer toeristen en hier kun je een fonteinenshowtje bekijken. Ik had niet gedacht dat ik in deze dagen mijn ogen nog uit zou kijken. Wel dus. Hier komt ook al een beetje het besef dat ik morgen naar huis ga. Zo onwerkelijk. En ondanks dat ik er heel veel zin in heb, voelt het ook wel een beetje als jammer en spannend ofzo.
donderdag 14 maart 2013, vliegtuig naar HUIS
Mijn reis zit erop. Alleen dringt dat nog niet echt tot me door. Ik kan me maar moeilijk voorstellen dat ik morgen weer thuis op de bank zit. Mijn vlucht zal ik in elk geval niet missen, want om 15.30 uur ben ik op het vliegveld. Dat betekent dat ik daar nog 8,5 uur moet wachten voordat ik de lucht in ga. 's Ochtends heb ik uitgeslapen en ben ik nog even naar Central Market geweest om de laatste batik te schilderen. Een aapje dit keer. Na nog een klein boodschapje en nog een uurtje internet, loop ik voor de laatste keer bepakt, bezakt en al snel bezweet, naar de skytrain. Vanaf KL Sentral neem ik de bus die me naar het vliegveld brengt. De wachttijd breng ik door met het maken van sudoku's (what else?), het luisteren naar het onweer en natuurlijk het denken aan de afgelopen tijd. En niet te vergeten: het eten bij de MCD.
LES 89: DAT IS IETS WAT NOOIT ZAL VERANDEREN: WACHTEN DUURT LANG. HELEMAAL ALS JE ERGENS ZIN IN HEBT. EN ALS JE ALLEEN BENT, ZONDER MOBIEL DIE HET DOET, ZONDER INTERNET EN ZONDER LEESBOEK, DUURT HET EEN EEUWIGHEID.
Uiteindelijk komt er dan toch het moment dat je in het vliegtuig stapt. Alleen wel op een heel andere manier dan ik van tevoren had bedacht. Als ik om 21.00 uur richting de incheckbalie loop, lijkt alles nog gewoon te gaan zoals het hoort. Eenmaal in de rij komt er een vrouw van Malaysia Airlines naar me toe en zij vraagt waar ik heen ga. 'Amsterdam.' Raar om dat te zeggen. Ze vraagt me of ik in de businessclass zou willen vliegen. Zie ik eruit alsof ik nog geld heb? 'How much is it?' Het is gratis. Al snel komt de orang utan uit de mouw. Dan moet ik namelijk wel via Parijs vliegen en dan kom ik zo'n vier uur later aan in Nederland. Jammer, dan niet dus. 'There are people waiting for me in Amsterdam, so no. Sorry.' Als ik nu een mobiel had die het deed had ik het misschien overwogen. Dan had ik het thuisfront op de hoogte kunnen stellen. Maar eigenlijk wil ik ook gewoon naar huis nu. Als ik aan de beurt ben, loop ik naar de incheckbalie. Daar vertelt de meneer dat hij goed en slecht nieuws voor me heeft. O, God. De vlucht blijkt overboekt te zijn. De snelste manier om thuis te komen, is dus via Parijs. Het goede nieuws is, dat ze me dan wel in de businessclass plaatsen. Ik sta alweer met tranen in mijn ogen. Natuurlijk lijkt het me best eens leuk om in de businessclass te vliegen, maar ik MOET het thuisfront hierover te pakken krijgen. Anders staan ze straks om 6.35 uur op Schiphol te wachten en hebben ze geen idee dat ik pas rond 10.30 uur aankom. Ik vertel de beste man dat ik het allemaal geen probleem vind, maar dat ik echt even naar huis moet bellen en dat mijn eigen telefoon stuk is. Geen probleem, ik krijg een telefoon. De enige nummers die ik uit mijn hoofd weet, zijn die van thuis en van Lydie. Allebei nemen ze niet op. Keer op keer niet. Ik vraag of er misschien internet in de beurt is. Ik word meegenomen naar een kantoortje en daar zit ik dan: achter een computer, tussen de werknemers. Ik open facebook en hotmail. Geblokkeerd... Dus moet er iemand bij komen die weet hoe je de blokkering kunt opheffen. Na even wachten is daar dan mama online. En Koen. Gelukkig, dat is ook weer geregeld. Nu kan ik met een gerust hart genieten van een luxe terugvlucht. Het begint al bij de gate. Ik sluit netjes achteraan in de lange rij. Totdat ik de speciale businessclass-ingang zie. Daar staat niemand. Het voelt helemaal ongemakkelijk om die kant op te lopen. In het vliegtuig aangekomen, weet ik niet wat ik meemaak. We vliegen in het grootste vliegtuig dat er is. Een dubbeldekker (ik geloof dat zijn naam 'A380' is). Daar loop ik dan, in mijn kloffie, naar mijn businessclass stoel. Ik word helemaal enthousiast en vraag mijn aardige (rijk uitziende) buurvrouw of ze een foto van ons wil maken. Ook Koetje kan zijn lol namelijk niet op. Er zijn wel tien knopjes om de stoel te bedienen; je kunt helemaal plat liggen. Tijdens de vlucht blijft het eten en drinken maar komen. Het begint al met een welkomsdrankje en tijdens de maaltijden blijven ze je glas maar bijvullen. Je kunt steeds kiezen tussen vier verschillende hoofdgerechten. Ik begin met het kijken van films. Helemaal languit en onder een donzen dekentje kijk ik 'Australia' en 'Life as we know it'. Dan is het 5.30 uur (Maleisische tijd) en besluit ik maar eens een dutje te doen. Vijf uur later word ik wakker. Zo gaat een vlucht best snel. Ik gooi er nog een filmpje achteraan (animatiefilm 'Rio') en dan is het al tijd om te landen. Op ons tv'tje kunnen we meekijken hoe we landen. Webcam op het vliegtuig, het moet niet gekker worden. In Parijs aangekomen, weet ik meteen wat jullie de afgelopen tijd hebben doorgemaakt. In mijn dunne broekje en op mijn Birkenstocks stap ik de vliegtuigslurf in. KOUD. Er ligt hier dan ook sneeuw. Het Malaysia Airlines-mevrouwtje dat me hier beloofd is, staat er niet. Ik moet dus zelf uit zien te vogelen hoe en waar ik mijn boardingpass naar huis kan verkrijgen. En dat is niet makkelijk.
LES 90: HET VLIEGVELD VAN PARIJS IS EEN DOOLHOF. EN ONT-ZET-TEND GROOT.
Gelukkig zit ik met vier andere Nederlanders in hetzelfde schuitje. Na ruim een uur lopen en van hot naar her worden gestuurd, hebben we eindelijk onze boarding passes. Twee voordelen. Ik heb het door al het lopen wat warmer en ik hoef nog maar drie kwartier te wachten. Van Parijs naar Amsterdam vlieg ik met KLM. Altijd leuk. En Nederlandse stewardessen: ook wel eens fijn.
vrijdag 15 maart 2013, Hoofddorp
En dan ben ik er weer. Thuis. In Nederland. Als ik bij de bagageband sta te wachten op mijn tas en sta te kletsen met een stel uit Medemblik, zie ik al wat bekenden bij het raam staan. Onder andere mama. BAM, daar komen de tranen al. Ik besluit maar even niet meer te kijken. Ik haal mijn tas uit z'n hoes (hij is zo leuk versierd, dat moet gezien worden) en dan komt het moment. Mijn moment. Het moment waar ik al naar uitkeek voordat ik op reis ging. Gewoon omdat het dan allemaal echt even om mij draait en omdat de mensen van wie ik het meeste houd op me staan te wachten. En dat zijn er veel meer dan ik dacht. Ik kom de deur uit en hoor gejuich. Daar staan ze: 20 (!) lieve mensen. Allemaal voor mij. De tranen vloeien en ik geef mama een dikke knuffel. Daarna natuurlijk de rest ook. Het eerste wat ik zeg, is: 'Wat zijn er veel mensen!! En wat is het hier koud!' Na wat geklets en een groepsfoto is het tijd om te gaan. Mijn Schipholmoment was perfect. Lieve mama, papa, Koen, Ezra, Roxy, Chloé, Jaimy, Lisanne, Lydie, tante Annemiek, tante Tineke, Maaike, Femke, Iris, Bert, Ricardo, Maurice, Eva, Imre en Mitchell: BEDANKT! Iedereen komt nog even mee naar huis en daar staan de stroopwafels, biggetjes en het drop al klaar. Op tafel ligt een groot cadeau op me te wachten: een lijst met 'Home is where the heart is'. Het zit erop.
zondag 24 maart 2013, Hoofddorp
Ik ben nu ruim een week verder en alles is alweer normaal. Geen jetlag gehad en weer helemaal gewend. Ik ben druk met afspreken en iedereen weer zien en ik heb dinsdag zelfs alweer gewerkt. Mijn eigen bed is heerlijk, net als de douche. En hoe fijn is het om weer een eigen plekje te hebben en op de fiets te kunnen stappen, gezond te eten (en ongezond, nog eventjes genieten van al het Hollandse lekkers). Nog even wat feitjes op een rij, ter afsluiting: ik ben nu 21 vluchten verder en heb ik totaal zo'n 70 uur in de lucht doorgebracht. Ik heb zo'n 30.000 kilometer over land gereden. Ruim 500 muggenbulten heb ik gehad, met als gevolg zo'n 100 witte littekentjes op mijn benen. Ik ben zo'n 16.000 euro (ja, echt) lichter. Ik ben 196 dagen weggeweest van huis en heb nu tassenvol souvenirs. Ik heb ik totaal 160 kaartjes verstuurd naar het thuisfront. Ik ben heel wat ervaringen, inzichten, dilemma's en wandelingen verder. Ik heb HEEL veel mensen ontmoet, waarvan ik er twee als vriendinnen overhoud. Ik heb 34 reisverslagen geschreven op internet. Ik kan nu overal slapen (hostels, campers, luxe hotels, swags onder de sterren, tenten, boten, bussen, vliegtuigen, etc.). Ik heb nog nooit zo veel gewogen. Ik heb minstens 6101 foto's gemaakt (want ik heb tussendoor al regelmatig foto's verwijderd).
En nu: op naar het gewone leven. Hard werken, mama terugbetalen en nieuwe reisplannen maken. Maar niet meer voor zo lang hoor! Bedankt allemaal voor het lezen van mijn avonturen en voor de leuke, grappige, lieve en hartverwarmende reacties. De 'bekende lezer' van verslag 'Paradijsje op aarde' mag zich nog steeds écht bekend maken. Ik ben toch wel nieuwsgierig...
Heeeeeel veel liefs, Cindy.
PS. Ik wilde eigenlijk iets anders als titel van dit verslag, maar het paste niet. 'Travel is the only thing you buy that makes you richer.'
Hier is dan mijn ALLER-, ALLERLAATSTE verslag. Ja, echt waar: vanuit Nederland. Ik ben weer terug. Het is klaar, over, voorbij. Iets waar ik ruim een jaar naar heb uitgekeken... Nu tijd voor het verslag over mijn laatste dagen en dan ga ik hard aan de slag met mijn foto's, die jullie natuurlijk altijd gezellig mogen komen kijken.
maandag 11 maart 2013, Kota Kinabalu
Terug in Kota Kinabalu. Gisteren heb ik in het hostel (in Sandakan) lekker op de bank een filmpje gekeken. En nog een leuke ook: Mirror mirror. Ik heb me helemaal vermaakt. 's Avonds heb ik met Iris en Danny ergens gegeten (ik zeg maar even niet waar) en daarna zeggen we elkaar gedag. Het is bedtijd. Wel grappig trouwens dat ik in dit hostel ook weer het stel tegenkom die ik in de tourist office gesproken had (in Kota Kinabalu). Ze werd helemaal enthousiast toen ze me zag, want ja, ik was toch naar het noorden gegaan. Toen ik er later achter kwam dat ze Amerikaans zijn, viel alles op z'n plek. Ik kan overdrijven, maar Amerikanen spannen echt de kroon. 's Ochtends sta ik rustig op (heb heerlijk geslapen) en maak ik me klaar voor de terugreis naar Kota Kinabalu. Ik ben nu aardig gewend aan de lange ritten, maar vandaag lijkt het niet echt op te schieten. Tot twee keer toe stapt er politie (met geweer) in de bus. Paspoortcontrole. Ze doen in ieder geval goed hun best. Ik heb mijn paspoort al in mijn hand, maar ik word samen met twee andere toeristen, overgeslagen. Wij hoeven niet. Bij de tweede controle verbaas ik me over de vriendelijkheid van de ene, wat oudere politieman. Ze zijn met z'n tweeen en de jongere man kijkt nors en probeert interessant te doen met zijn geweer. Maar de ander lacht vriendelijk en geeft de kinderen in de bus een knijpje in de wang of een aai over de bol. Ik moet er helemaal van glimlachen. Goed. Twee controles, vier bussen, 330 kilometer en 8,5 uur later, kom ik aan bij mijn hostel. Wat fijn als je de weg WEL weet. Ik ben trots op mijn gebruik van het openbaar vervoer, dat scheelt me een hoop taxigeld. Ik check in, scoor nog ergens een armbandje en een Sabah vlaggetje en eet bij het restaurant dat me is aanbevolen door Iris en Danny: Bella Italia. Erg lekker. Nog even op de computer en dan richting bed met een telefoon die echt een soort van overleden is nu. Ik kan 'm niet meer opladen en het aan-/uit-/ophangknopje doet het niet meer. Ik zal dus even moeten vragen of ze me wakker willen maken als ik dat niet zelf al ben om 8.30 uur.
dinsdag 12 maart 2013, Kuala Lumpur
Probeer je vlucht maar eens te halen in Azie. Ik snap nooit hoe mensen hun vlucht kunnen missan, maar op deze manier begrijp ik het echt. Om 9.45 uur verlaat ik mijn hostel. Ik heb een uur en drie kwartier om op het vliegveld te komen. Als ik vanaf mijn hostel een taxi zou nemen, zou ik er waarschijnlijk een kwartier later zjin. Zo ver is het vliegveld niet. Maar als ik een taxi zou nemen, ben ik ook 25 ringgit lichter en waarom zuo ik dat doen als het me met de bus maar 2 ringgit kost? Nou, misschien om het stressgehalte laag te houden. Binnen een paar minuten loop ik naar de Citybus, die me naar het busstation brengt. Het verloopt allemaal nog heel soepel. Op het busstation begint het. Sowieso ben ik dit busstation zat, want voor buitenstaanders zoals ik is het compleet onduidelijk. Een aardige vrouw ziet waarschijnlijk dat ik geen idee heb en vraagt me waar ik heen moet. Mannen zullen dit nooit uit zichzelf vragen, die kijken en lachen alleen maar. Zelf moet ze ook naar het vliegveld, dus we wachten samen op de bus. Als die er is, stappen we in en moeten we nog 35 minuten wachten tot ie eindelijk vol is. Ik ben blij dat we vertrekken, want dan zou ik het nog prima kunnen halen. Als de buschauffeur niet zou telefoneren en super langzaam zou rijden. Die hoeft duidelijk geen vlucht te halen. Een half uur later komen we aan op het vliegveld, tien minuten voordat mijn incheckbalie sluit. als mijn bagage is ingeleverd, haal ik opgelucht adem en loop ik richting de gate. Daar hoor ik dat mijn vlucht een half uur vertraging heeft.
LES 88: GEDULD HEB JE OM OP DE PROEF GESTELD TE WORDEN.
Vanuit het vliegtuig heb ik heel mooi zicht op de eilandjes die langs Borneo liggen. In Kuala Lumpur aangekomen, voelt het heel prettig dat ik al precies weet hoe en wat. Ik koop het goedkoopste busticket naar KL Sentral en ik weet dat ik nog een uur in de bus moet zitten. Dan de skytrain en nog een stukje lopen. In het hostel herkennen ze me al. Als ik 's avonds wil gaan eten, vraagt een Zweeds meisje of ze met me mee mag. Ik ben een klein beetje overrompeld (het enige wat we tegen elkaar gezegd hebben is 'hallo', of eigenlijk 'hi' natuurlijk), maar van mij mag ze. Haar plannen blijken wel een beetje anders: eten op straat. Nein, danke. Dus eten we allebei toch apart. Geeft niets, ik heb Koetje en die is het altijd met me eens. Hij vindt het eten op straat vreselijk.
woensdag 13 maart 2013, Kuala Lumpur
Uhm... het komt nu toch wel HEEL dichtbij. Nog twee nachtjes, waarvan een in een hostel en de ander in het vliegtuig. Heel gek. Vannacht heb ik erg goed geslapen. Af en toe werd ik wakker van de koude airco, maar dan kan ik vast wennen aan Nederland, zullen we maar zeggen. Voor vandaag heb ik nog een aantal dingen op de planning, want een hele dag niks doen is ook zo saai. Dat doe ik morgen op het vliegveld al. Ik ben al op tijd wakker (en dat zonder wekker) en loop richting Central Market. Ik mag van mezelf een nieuw enkelbandje (de ander is stuk) en ik wil een olifantensouvenir. Ik heb ze al vaker gezien, heel leuk met spiegeltjes. Het sloeg alleen nergens op om het te kopen, maar nu ik ze gezien heb wel. Natuurlijk vind ik het nu nergens. Ik struikel bijna over de olifanten, maar het soort dat ik in mijn hoofd heb, vind ik nergens. Dan niet. Een enkelbandje vind ik uiteraard wel. Dan loop ik richting de kunstwinkeltjes waar je voor vijf euro een eigen batik kan maken (lees: op een doek een kleurplaat inschilderen). Iris raadde dit me aan, die heeft het ook gedaan. Ik kies voor twee leuke uiltjes en zo ben ik even zoet. Ik zie 'm al in mijn toekomstige eigen klasje hangen. Ik vind het zo heerlijk ontspannen dat ik besluit er nog een te maken. In plaats van die olifant dan maar. De tweede wordt een schildpad, helemaal leuk. Ik breng mijn pronkstukken (lees: kindertekeningen) naar mijn hostel en ga dan voor de laatste keer goedkoop (vergeleken met onze prijzen dan) wat bij de Starbucks drinken. De rest van de middag bestaat dan toch uit niksen. Aan het eind van de middag ga ik even op bed liggen. Ik weet niet wat ik heb, maar ik ben vandaag helemaal kapot. Ik staar steeds maar wat voor me uit en voel me op de een of andere manier een soort van leeg. Rond 17.15 uur ga ik weer een stukje met de skytrain, richting de Petronas towers. Klopt, die heb ik al gezien, maar nog niet in het donker. Ik hoop wel dat het weer een beetje opknapt, want er is inmiddels een enorme regenbui losgebarsten. Met onweer. Maar dan ook echt enorme knallen. Eerst maar eens wat eten. Ik loop een gebouw binnen waarvan ik denk dat ik daar wel eten kan vinden. Nou en of. Ik weet gewoon niet waar ik beland ben. Ik ben overdonderd. Waar ik de vorige keer bij de torens enorm aan het zoeken was naar winkels, weet ik nu waar ze zich verstoppen. Ik bevind me in een GIGANTISCHE shoppingmall. Zeven enorme verdiepingen met overal leuke winkels. Ik vind een lasagne en een ice tea en ben voor 2,50 euro klaar. Omdat het buiten nog niet donker is (wel weer droog), ben ik ongeveer verplicht om het winkelcentrum te verkennen. Ik krijg enorme koopkriebels. Ik hoor jullie al denken: 'Je heb al tassen vol!' Maar dit is serious business. We praten over een paar echte All Stars voor 32 euro! En over de Bershka, Zara en Esprit. Jammer dat ik geen geld meer heb. Anders had ik zeker twee paar All Stars gekocht. Als het een beetje begint te schemeren, licht de toren langzaam op en ineens vind het het toch wel een indrukwekkend gebouw. Het schijnt dat je door het gebouw heen kunt lopen en dan aan de andere kant uit komt, waar je nog beter zicht hebt. Dat doe ik dan maar. Blijkt dat je dan dus door de shoppingmall loopt. Aan de andere kant van het gebouw zijn nog veel meer toeristen en hier kun je een fonteinenshowtje bekijken. Ik had niet gedacht dat ik in deze dagen mijn ogen nog uit zou kijken. Wel dus. Hier komt ook al een beetje het besef dat ik morgen naar huis ga. Zo onwerkelijk. En ondanks dat ik er heel veel zin in heb, voelt het ook wel een beetje als jammer en spannend ofzo.
donderdag 14 maart 2013, vliegtuig naar HUIS
Mijn reis zit erop. Alleen dringt dat nog niet echt tot me door. Ik kan me maar moeilijk voorstellen dat ik morgen weer thuis op de bank zit. Mijn vlucht zal ik in elk geval niet missen, want om 15.30 uur ben ik op het vliegveld. Dat betekent dat ik daar nog 8,5 uur moet wachten voordat ik de lucht in ga. 's Ochtends heb ik uitgeslapen en ben ik nog even naar Central Market geweest om de laatste batik te schilderen. Een aapje dit keer. Na nog een klein boodschapje en nog een uurtje internet, loop ik voor de laatste keer bepakt, bezakt en al snel bezweet, naar de skytrain. Vanaf KL Sentral neem ik de bus die me naar het vliegveld brengt. De wachttijd breng ik door met het maken van sudoku's (what else?), het luisteren naar het onweer en natuurlijk het denken aan de afgelopen tijd. En niet te vergeten: het eten bij de MCD.
LES 89: DAT IS IETS WAT NOOIT ZAL VERANDEREN: WACHTEN DUURT LANG. HELEMAAL ALS JE ERGENS ZIN IN HEBT. EN ALS JE ALLEEN BENT, ZONDER MOBIEL DIE HET DOET, ZONDER INTERNET EN ZONDER LEESBOEK, DUURT HET EEN EEUWIGHEID.
Uiteindelijk komt er dan toch het moment dat je in het vliegtuig stapt. Alleen wel op een heel andere manier dan ik van tevoren had bedacht. Als ik om 21.00 uur richting de incheckbalie loop, lijkt alles nog gewoon te gaan zoals het hoort. Eenmaal in de rij komt er een vrouw van Malaysia Airlines naar me toe en zij vraagt waar ik heen ga. 'Amsterdam.' Raar om dat te zeggen. Ze vraagt me of ik in de businessclass zou willen vliegen. Zie ik eruit alsof ik nog geld heb? 'How much is it?' Het is gratis. Al snel komt de orang utan uit de mouw. Dan moet ik namelijk wel via Parijs vliegen en dan kom ik zo'n vier uur later aan in Nederland. Jammer, dan niet dus. 'There are people waiting for me in Amsterdam, so no. Sorry.' Als ik nu een mobiel had die het deed had ik het misschien overwogen. Dan had ik het thuisfront op de hoogte kunnen stellen. Maar eigenlijk wil ik ook gewoon naar huis nu. Als ik aan de beurt ben, loop ik naar de incheckbalie. Daar vertelt de meneer dat hij goed en slecht nieuws voor me heeft. O, God. De vlucht blijkt overboekt te zijn. De snelste manier om thuis te komen, is dus via Parijs. Het goede nieuws is, dat ze me dan wel in de businessclass plaatsen. Ik sta alweer met tranen in mijn ogen. Natuurlijk lijkt het me best eens leuk om in de businessclass te vliegen, maar ik MOET het thuisfront hierover te pakken krijgen. Anders staan ze straks om 6.35 uur op Schiphol te wachten en hebben ze geen idee dat ik pas rond 10.30 uur aankom. Ik vertel de beste man dat ik het allemaal geen probleem vind, maar dat ik echt even naar huis moet bellen en dat mijn eigen telefoon stuk is. Geen probleem, ik krijg een telefoon. De enige nummers die ik uit mijn hoofd weet, zijn die van thuis en van Lydie. Allebei nemen ze niet op. Keer op keer niet. Ik vraag of er misschien internet in de beurt is. Ik word meegenomen naar een kantoortje en daar zit ik dan: achter een computer, tussen de werknemers. Ik open facebook en hotmail. Geblokkeerd... Dus moet er iemand bij komen die weet hoe je de blokkering kunt opheffen. Na even wachten is daar dan mama online. En Koen. Gelukkig, dat is ook weer geregeld. Nu kan ik met een gerust hart genieten van een luxe terugvlucht. Het begint al bij de gate. Ik sluit netjes achteraan in de lange rij. Totdat ik de speciale businessclass-ingang zie. Daar staat niemand. Het voelt helemaal ongemakkelijk om die kant op te lopen. In het vliegtuig aangekomen, weet ik niet wat ik meemaak. We vliegen in het grootste vliegtuig dat er is. Een dubbeldekker (ik geloof dat zijn naam 'A380' is). Daar loop ik dan, in mijn kloffie, naar mijn businessclass stoel. Ik word helemaal enthousiast en vraag mijn aardige (rijk uitziende) buurvrouw of ze een foto van ons wil maken. Ook Koetje kan zijn lol namelijk niet op. Er zijn wel tien knopjes om de stoel te bedienen; je kunt helemaal plat liggen. Tijdens de vlucht blijft het eten en drinken maar komen. Het begint al met een welkomsdrankje en tijdens de maaltijden blijven ze je glas maar bijvullen. Je kunt steeds kiezen tussen vier verschillende hoofdgerechten. Ik begin met het kijken van films. Helemaal languit en onder een donzen dekentje kijk ik 'Australia' en 'Life as we know it'. Dan is het 5.30 uur (Maleisische tijd) en besluit ik maar eens een dutje te doen. Vijf uur later word ik wakker. Zo gaat een vlucht best snel. Ik gooi er nog een filmpje achteraan (animatiefilm 'Rio') en dan is het al tijd om te landen. Op ons tv'tje kunnen we meekijken hoe we landen. Webcam op het vliegtuig, het moet niet gekker worden. In Parijs aangekomen, weet ik meteen wat jullie de afgelopen tijd hebben doorgemaakt. In mijn dunne broekje en op mijn Birkenstocks stap ik de vliegtuigslurf in. KOUD. Er ligt hier dan ook sneeuw. Het Malaysia Airlines-mevrouwtje dat me hier beloofd is, staat er niet. Ik moet dus zelf uit zien te vogelen hoe en waar ik mijn boardingpass naar huis kan verkrijgen. En dat is niet makkelijk.
LES 90: HET VLIEGVELD VAN PARIJS IS EEN DOOLHOF. EN ONT-ZET-TEND GROOT.
Gelukkig zit ik met vier andere Nederlanders in hetzelfde schuitje. Na ruim een uur lopen en van hot naar her worden gestuurd, hebben we eindelijk onze boarding passes. Twee voordelen. Ik heb het door al het lopen wat warmer en ik hoef nog maar drie kwartier te wachten. Van Parijs naar Amsterdam vlieg ik met KLM. Altijd leuk. En Nederlandse stewardessen: ook wel eens fijn.
vrijdag 15 maart 2013, Hoofddorp
En dan ben ik er weer. Thuis. In Nederland. Als ik bij de bagageband sta te wachten op mijn tas en sta te kletsen met een stel uit Medemblik, zie ik al wat bekenden bij het raam staan. Onder andere mama. BAM, daar komen de tranen al. Ik besluit maar even niet meer te kijken. Ik haal mijn tas uit z'n hoes (hij is zo leuk versierd, dat moet gezien worden) en dan komt het moment. Mijn moment. Het moment waar ik al naar uitkeek voordat ik op reis ging. Gewoon omdat het dan allemaal echt even om mij draait en omdat de mensen van wie ik het meeste houd op me staan te wachten. En dat zijn er veel meer dan ik dacht. Ik kom de deur uit en hoor gejuich. Daar staan ze: 20 (!) lieve mensen. Allemaal voor mij. De tranen vloeien en ik geef mama een dikke knuffel. Daarna natuurlijk de rest ook. Het eerste wat ik zeg, is: 'Wat zijn er veel mensen!! En wat is het hier koud!' Na wat geklets en een groepsfoto is het tijd om te gaan. Mijn Schipholmoment was perfect. Lieve mama, papa, Koen, Ezra, Roxy, Chloé, Jaimy, Lisanne, Lydie, tante Annemiek, tante Tineke, Maaike, Femke, Iris, Bert, Ricardo, Maurice, Eva, Imre en Mitchell: BEDANKT! Iedereen komt nog even mee naar huis en daar staan de stroopwafels, biggetjes en het drop al klaar. Op tafel ligt een groot cadeau op me te wachten: een lijst met 'Home is where the heart is'. Het zit erop.
zondag 24 maart 2013, Hoofddorp
Ik ben nu ruim een week verder en alles is alweer normaal. Geen jetlag gehad en weer helemaal gewend. Ik ben druk met afspreken en iedereen weer zien en ik heb dinsdag zelfs alweer gewerkt. Mijn eigen bed is heerlijk, net als de douche. En hoe fijn is het om weer een eigen plekje te hebben en op de fiets te kunnen stappen, gezond te eten (en ongezond, nog eventjes genieten van al het Hollandse lekkers). Nog even wat feitjes op een rij, ter afsluiting: ik ben nu 21 vluchten verder en heb ik totaal zo'n 70 uur in de lucht doorgebracht. Ik heb zo'n 30.000 kilometer over land gereden. Ruim 500 muggenbulten heb ik gehad, met als gevolg zo'n 100 witte littekentjes op mijn benen. Ik ben zo'n 16.000 euro (ja, echt) lichter. Ik ben 196 dagen weggeweest van huis en heb nu tassenvol souvenirs. Ik heb ik totaal 160 kaartjes verstuurd naar het thuisfront. Ik ben heel wat ervaringen, inzichten, dilemma's en wandelingen verder. Ik heb HEEL veel mensen ontmoet, waarvan ik er twee als vriendinnen overhoud. Ik heb 34 reisverslagen geschreven op internet. Ik kan nu overal slapen (hostels, campers, luxe hotels, swags onder de sterren, tenten, boten, bussen, vliegtuigen, etc.). Ik heb nog nooit zo veel gewogen. Ik heb minstens 6101 foto's gemaakt (want ik heb tussendoor al regelmatig foto's verwijderd).
En nu: op naar het gewone leven. Hard werken, mama terugbetalen en nieuwe reisplannen maken. Maar niet meer voor zo lang hoor! Bedankt allemaal voor het lezen van mijn avonturen en voor de leuke, grappige, lieve en hartverwarmende reacties. De 'bekende lezer' van verslag 'Paradijsje op aarde' mag zich nog steeds écht bekend maken. Ik ben toch wel nieuwsgierig...
Heeeeeel veel liefs, Cindy.
PS. Ik wilde eigenlijk iets anders als titel van dit verslag, maar het paste niet. 'Travel is the only thing you buy that makes you richer.'
-
24 Maart 2013 - 15:59
Stephanie:
Ik ga je verhalen missen :) -
24 Maart 2013 - 16:11
Iris En Danny :
Hoi Cindy!
Leuk om te lezen over je laatste dagen van je reis en je terugkomst in Nederland!
Geniet van de drop en de heerlijke bruine boterham met kaas!!
Xxx
Iris -
24 Maart 2013 - 16:12
Papa:
Lieve Cindy, eindelijk ben je dan weer thuis!!! Al ruim een week zelfs! En hoe fijn was het , je stralend de glazen schuifdeuren op Arrivals 2 door te zien komen!!!!!!
Fijn ook, dat je zondag samen met je broer Koen die ook zo blij is dat je weer terug bent, gezellig bij me bent geweest. Je hebt me verwend met souvenirs, verhalen, foto's, pannenkoeken maar bovenal met je aanwezigheid na zo'n lange tijd.
Wat heb je het mooi gehad! We mochten allemaal via waarbenjij.nu met je meegenieten van al je mooie, sprakeloze, verdrietige, verbazende, geirriteerde en avontuurlijke momenten; Het was fantastisch om je, zover weg en toch zo dichtbij, te volgen.
Weer terug, rijk en arm tegelijk. Arm, want al je geld is erdoor heen. Maar ook rijk: Alles wat je hebt gezien, alle mensen die je hebt ontmoet, hoe je jezelf hebt leren kennen, het heeft je tot een rijker Mens gemaakt.
Na een paar dagen wennen ben je meteen weer juf! Fijn voor je, dat dat zo uitkwam.
Ik vond het heerlijk voor je dat je je reis ging maken, jij ging doen wat zoveel mensen zouden willen doen: een droom waarmaken!
Heb ik een les voor je die jij dus in praktijk hebt gebracht: Live your dream!
Dikke kus van papa X -
24 Maart 2013 - 16:39
Nancy Nieuwenhuis:
Welkom thuis!
Een prachtige periode in je nog zo jonge leven om op terug te kijken. Je zal in meerdere opzichten zijn gegroeid. Dat is die € 16.000 dubbel en dwars waard. Toch?! Niemand kan je je ervaringen afnemen. En wat heb je een boel beleefd! Dankjewel dat ik met je mee mocht reizen; ik zal je reisverslagen missen. Ik wens je veel succes met wat je zal gaan doen. -
24 Maart 2013 - 17:11
Iris:
Wat heb ik genoten van jou heerlijke verhalen, maar man wat vind ik het heerlijk dat je weer thuis bent! Kusjes -
24 Maart 2013 - 18:11
Karin:
Dag Cindy, ik ben een van de "onbekende meelezers" van je reisverslagen. Ik ken je niet, al moet ik eerlijk bekennen dat ik wel het gevoel heb dat ik je het afgelopen half jaar een klein beetje heb leren kennen. Je bent net zo oud als mijn zoon en dat maakte het voor mij leuk je avonturen en ontwikkeling te lezen. Ik heb veel respect voor de wijze waarop je jezelf keer op keer hebt overwonnen. Zoals je vader al schreef, je bent een rijker mens geworden. Ik wens je toe dat je dicht bij jezelf blijft, want je hebt bewezen dat je meer dan de moeite waard bent. Vertrouw op jezelf, het komt echt allemaal goed met jou!
Groetjes van Karin
(en het grappige is dat ik je vader eigenlijk ook niet eens echt ken, we hebben elkaar ooit eens bij gemeenschappelijke vrienden in Amsterdam ontmoet, 100 jaar geleden :-). En dat is allemaal mogelijk dankzij de social media. Gekke ouwe lui ;-) -
24 Maart 2013 - 21:12
Patricia:
Wauw, wat een mooi eindverslag! Welkom thuis!
xx Patricia -
25 Maart 2013 - 11:31
Mama:
Lieverd!!
Ik vind het super fijn dat je er weer bent!!!!
Ik heb ontzettend genoten van al je prachtige verslagen!
Je hebt het gedaan!!
Ik ben echt mega trots op je en jij zoveel ervaringen rijker, dit pakt niemand je meer af!!
Bedankt voor alles wat je voor mij (en Koen)hebt gedaan tijdens je afwezigheid, we hebben er echt van genoten!!
Ik hou van je!
Dikke knus van mij! XXX -
25 Maart 2013 - 12:58
Maaike En Femke:
Lieve Cindy!
Wij hebben natuurlijk ook erg genoten van al je verhalen!! Wat zullen we ze missen.
Femke zegt net nog dat het zo knap is dat je nooit je bagage bent kwijt geraakt met die 21 vluchten, gelukkig maar. We zeggen het nog maar weer een keer dat we het zo leuk hebben gehad met jou op Sumatra!
Dank je wel voor je mooie verhalen!!
We hopen je snel weer te zien om je foto's te bekijken.
Liefs Maaike en Femke -
25 Maart 2013 - 19:11
Natascha:
hallo Cindy,
Bedankt,voor al je verslagen....
Bedankt voor het lachen hierom....
Bedankt voor het "meereizen".....
WELKOM THUIS!!!!!
groetjes,natas. -
25 Maart 2013 - 19:37
Lisanne:
Lieverd,
Wat was het een mooi moment, jouw moment en daar mocht ik bij zijn!
Tot gauw xxxx -
28 Maart 2013 - 13:53
Roxy:
Wow. 'Travel is the only thing you buy that makes you richer.'
That's it. -
28 Maart 2013 - 16:19
Daniëlla:
Hoi Cindy,
Heb net je laatste verslag gelezen en ben weer helemaal bij. Ik wil je nogmaals laten weten dat ik ontzettend heb genoten van al je verhalen, dank daarvoor! Je kunt echt trots zijn op jezelf dat je dit gedaan hebt.
Geniet weer van het leven hier, lekker werken als het kan en wie weet wat voor mooie wereld er dan weer voor je open ligt! Hartelijke groet en liefs, Daniëlla -
31 Maart 2013 - 17:20
Marja:
Hey Cin,
Tja, ik zal wel weer 1 van de laatsten zijn met een reactie, maar ja, iemand moet de rij toch sluiten?!
Inmiddels hebben we al even geknuffeld op school en zijn we nu dus ook echte collega's! Daarvoor heb ik wel mijn lunch met jou moeten inleveren, maar ik weet zeker dat we die ooit in gaan halen. En misschien zelfs nog beter: diner ipv lunch, haha! (Ja, je leest het goed: dat afvallen bij mij is dus nog niet om over naar huis te schrijven...snik!)
WOW! Dat je gevlogen hebt in de A380 en dan ook nog businessclass!!!! Wat een geweldige afsluiter van je fantastische reis zeg! Van begin tot eind heb ik genoten van al je leuke, ontroerende, heerlijke, openhartige en lachwekkende reisverhalen. Ik ga ze missen.
Dikke kus en tot snel.
Mar -
31 Maart 2013 - 21:41
Mariëlle:
Lieve Cindy,
tjsa, Marja dacht hier even als één van de laatste een reactie te plaatsen, maar ik houd ook graag de eer hoog, haha! De traditie om op zondagavond je verslagen te lezen, houd ik er graag nog even in! Want ja... het laatste verslag. Dat is vreemd hoor!
Ook ik wil je graag bedanken voor al je geweldige verhalen! Wat een mooie afsluiting om ook je laatste belevenissen nog eens te kunnen terug lezen. Van het begin tot het einde: wat een super manier om je reis nog eens te kunnen herbeleven.
Nogmaals dankjewel, ook voor je veel te lieve kaartjes! Enne.. mocht je klaar zijn met de foto's: ik houd mij aanbevolen natuurlijk! Nieuwsgierig!!!
Tot snel! Liefs, Mariëlle -
24 Mei 2013 - 20:03
Papa:
Lieve Cindy, nu ben je alweer tweeenhalve maand thuis, alsof je niet bent weggeweest...
En ja hoor: Het kriebelt alweer! Je wilt wel weer op reis, voor een maand of drie. Het ontdek - virus heeft je voor altijd te grazen. Doe maar, ervaar maar, ontdek maar, verrijk je maar! Eerst gaan broerlief en jij naar Euro Disney, for the fun. Het plan om met papa naar IJsland te gaan bestaat, maar gaat even in de ijskast. Wie wat bewaart, heeft wat. En jij denkt, droomt alweer van een verre, langere reis. Waarheen? Wanneer? Met wie? We zullen het merken. Alvast: Geniet! ook dan weer! X papa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
