Swimming degree A

Lieve allemaal,

Daar is ie dan... Het laatste verslag vanuit het buitenland. De allerlaatste zal ik in Nederland nog plaatsen. Nu begint het toch wel HEEL dichtbij te komen en ik moet je zeggen dat het wel dubbel voelt hoor. Natuurlijk wil ik erg graag naar huis, ik heb er ontzettend veel zin in. Maar toch is het vreemd dat mijn leven er dan weer heel anders en 'normaal' uit gaat zien. En hoe het er precies uit gaat zien, weet ik eigenlijk helemaal nog niet. Ook wel weer spannend.


maandag 4 maart 2013, Kuching

Zo, dat is dus de manier om beter te slapen. Alleen in ondergoed en een hempje. Het is vandaag uitslaapdag en daar maak ik graag gebruik van. Om 10.30 uur ga ik er maar eens uit om te ontbijten. Na het gebruikelijke ochtendritueel stap ik de deur uit, op weg naar de afspreekplek van Annemieke en mij. Het plan is om vandaag de basisschool in te lopen en te vragen of we een beetje mogen rondkijken. De school, die er overigens prachtig uitziet, is omgeven door hekken en die zijn allemaal dicht. Het ziet er niet echt uit alsof ze op ons zitten te wachten, dus we geven bij voorbaat al op. Ik heb ook eigenlijk ook niet zo heel veel zin vandaag. Plan B dan maar. We lopen naar het winkelcentrum (waar we gisteren ook al even waren) om toch maar die leuke jurkjes even te passen. Ergens hoop ik dat het me niet staat, maar ik ben er meteen dol op als ik 'm aan heb. Kopen dus. We drinken gezellig nog wat bij de Starbucks en spreken dan voor 's avonds weer af. Ik plaats een verslag op internet, naai mijn Sarawak vlaggetje op mijn tas en pak mijn tas in. Verder klets ik wat met Joan en ik ben opnieuw verbaasd over hoeveel zij van de wereld heeft gezien. Ze vertelt er dan ook graag over. 's Avonds met Annemieke eten, gaat niet door, omdat ze met een ander Nederlands meisje mee gaat naar het ziekenhuis. Volkomen begrijpelijk, ik zou ook niet graag alleen naar het ziekenhuis willen hier. Tijdens het eten voel ik me ineens weer heel verdrietig. Ik denk aan Sint Maarten en aan mama die daar voor gespaard heeft. Hoe graag ik ook wil, ik kan niet in twee maanden EN mijn schuld aan mama EN mijn eigen Sint Maarten-deel bij elkaar krijgen. Ik moet mama dus teleurstellen (en Maaike en Femke daarbij ook). Ik sms erover met mama en voel me dan echt niet fijn. Ik vraag mama, tegen beter weten in (mijn mobiel kan al weken niet bellen) of ze het een keer wil proberen. Wonder boven wonder lukt het. Dan beginnen de tranen even te lopen. Niet alleen om Sint Maarten, maar ook gewoon omdat ik naar huis wil. Nog 11 nachtjes.


dinsdag 5 maart 2013, Kota Kinabalu

Op naar Sabah, het noorden van Borneo. Daar zit alleen wel een staartje aan. Sinds februari is het er onrustig (had ik geen idee van) en een aantal dagen geleden is er een schietgevecht geweest waarbij doden zijn gevallen. Maar in Kota Kinabalu is het veilig, dus ik hoef me niet zo'n zorgen te maken. Even kort ter informatie: er is een groep Sulu mensen (ik geloof uit de Fillipijnen) die vindt dat Sabah, of in ieder geval een deel daarvan, tot het Sulu-eigendom behoort. Ze willen dus stukken land krijgen. Hierover later meer. Ik deel vanochtend een taxi met Annemieke, die tien minuten later naar Singepore vliegt. Men ziet mijn vlucht als een internationale, wat ik vreemd vind, want ik bevind me nog steeds in Maleisisch Borneo. Waar ik in Sarawak een stempel kreeg toen in binnenkwam, krijg ik er nu geen als ik er weer uit ga. Helaas. Na een muffinontbijtje is het tijd om naar de pintu (gate) te gaan. We zeggen elkaar gedag en zo ben ik opnieuw alleen. Na een prima vlucht kom ik aan in Kota Kinabalu. Ook wel KK genoemd in de volksmond (want ze zijn hier lui, weet je nog? En Roxy, ik schrijf ook regelmatig H'dorp, maar dat is schrijven. Ik denk niet dat jij H'dorp en H'gom zegt?) De taxi naar mijn hostel schijnt me 30 ringgit te kosten en als echte backpacker die al geld van mama leent, vind ik dat te duur. Je schijnt ook gemakkelijk met een minibusje in het centrum te komen: slechts 2 ringgit. Je hoeft alleen maar vijf minuten naar de hoofdweg te lopen. Daar aangekomen geen minibusje te bekennen, dus loop ik door en door en vijf minuten worden een half uur. Te bedenken dat ik na drie minuten al goed klaar ben met het lopen met tassen in 30 graden. Na wat pauzes vind ik eindelijk zo'n busje. Het brengt me naar het busstation en van daar schijn ik makkelijk te kunnen lopen naar mijn hostel. Ik zeg nog een half uur strompelen, zweet overal en schouders gebroken. Je wilt niet weten hoe blij ik ben als ik eindelijk mijn hostel vind. Helaas wordt die opluchting en dat enthousiasme al snel de grond in getrapt. Als ik vraag naar de 2- of 3-daagse riviertour, op zoek naar orang utans, wordt me verteld dat het niet veilig is om te gaan. Een enorme tegenvaller, terwijl ik me er al een heel klein beetje op ingesteld had. Oke, volgende vraag. 'And how about the islands?' De eilandjes die ik bedoel, liggen aan deze kant van Sabah, ze zijn makkelijk vanuit Kota Kinabalu te bereiken. 'No, is not safe. It's your own risk to go there.' De tranen staan in mijn ogen. De vrouw blijft maar doorgaan op de onveiligheid en vertelt me dat ik wel naar Mount Kinabalu kan gaan. Ik kan haar wel over de tafel sleuren. 'Zie ik er verdomme uit alsof ik die rotberg kan beklimmen?' Dat zeg ik natuurlijk niet hardop. Beschaafd. In mijn kamer aangekomen, ben ik alleen. De tranen rollen over mijn wangen. Daar zit ik dan, een weeklang opgesloten in een stad. En zoals jullie weten, heb ik het enorm op steden. Ik sms mama of ze me weer kan bellen, maar het smsen lukt niet. Vergeten. Mijn beltegoed is op. Met een dichtgeknepen keel loop ik naar buiten en koop ik ergens beltegoed. Nog geen tien minuten later heb ik mama aan de lijn. Jankerd. Ik weet heus wel dat ik me niet zo kinderachtig moet gedragen en dat er ergere dingen op deze oneerlijke wereld zijn dan mijn plannen die in duigen vallen. Maar je moet je voorstellen, dat ik eigenlijk al naar huis wil en ik probeer mijn tijd hier vol te maken met dingen die ik graag wil en waar ik naar uit kan kijken. En dan blijkt dat ik een weeklang saai in deze stad moet doorbrengen. En het enige wat hier te doen is, is winkelen. Wat niet gaat als je schulden hebt. Ik heb een heel zwaar leven, Brigitte Kaandorp. Op dit moment is het geen lied vol sarcasme, maar echt waar. Het leven is voor mij gewoon ontzettend zwaar. Na een enorm tranendal en mama die superlief is, maar me ook niet kan helpen vanuit Nederlandje, snik ik nog even uit en zet dan mijn zonnebril op. Niet iedereen hoeft te zien wat voor zwakke ziel ik ben. Ik loop naar de dichtsbijzijnde shoppingmall en geniet van de airco. Ik verdien een Starbucks en ik hoop dat die er is. Na even lopen, vind ik het. Ik ga hier even zielig zitten zijn, maar voel me al wel wat rustiger. Ik kan weer nadenken. Misschien mijn vlucht annuleren en dus 37 euro weggooien? Dan een eerdere vlucht boeken naar West-Maleisie en vanuit daar nog naar een eiland? Ik weet het niet. Ik bel nog heel even met mama en die vindt dat ook wel een idee. Als ik maar niet richting de onrust ga. Op de terugweg naar mijn hostel wip ik nog even binnen bij het tourist office gebeuren. Daar moet ik weer bijna huilen. Hier geven ze me compleet andere, uitgebreidere informatie. Ik kan er gewoon heen. Alles kan doorgaan. 'Het' gebied ligt nog een paar uur verder en de politie heeft het onder controle. En de eilanden zijn zeker prima te doen, niks aan het handje! Een ander toeristenstel vertelt me dat zij ook gaan en dat het echt gewoon kan. Ik ben overtuigd en gerustgesteld. Ik ga. Even twijfel ik of ik mama wel zal inlichten, maar ik doe het toch. Toch weer die eerlijkheid die het langst schijnt te duren (?).


woensdag 6 maart 2013, Kota Kinabalu

Tijd om bij te kleuren. Vandaag ga ik naar een van de eilandjes aan de westkust van Borneo: Pulau Sapi (Google!). Mijn wekker heb ik om 8.30 uur gezet. Niet te vroeg, niet te laat. Ik neem een fijne douche, trek mijn leuke, nieuwe jurkje aan en vertrek richting het haventje. Een bootticket kopen is heel makkelijk. De mannen ahcter de ongeveer tien loketjes willen erg graag dat je ze bij hen koopt. Ik kies een willekeurig loketje uit en verkrijg mijn ticket. Als me wordt verteld dat het tijd is om naar de pier te gaan, loop ik daar met goede zin naartoe. Daar blijkt al snel dat ik me nog steeds in Azie bevind. Nog zo'n twintig minuten sta ik daar te wachten. Ik vang mijn eigen spiegelbeeld op in een raam en walg van de zweetdruppels die ik op mijn rug zie staan. Ik heb wel een leuk jurkje aan. 'Excuse me sir, are we going now? I have my degree A in swimming. If it takes too long, I will swim to Sapi Island.' De meneer is zo verbaasd, dat hij plotseling in het water kukelt. Weer niet. soms zou het zo leuk zijn om mijn hart op mijn tong te hebben. Dus wacht ik maar weer gewoon. Badend in mijn zweet en uitgedroogd van de dorst. En dan sta ik in de schaduw, kun je nagaan. Als het dan (eindelijk) tijd is om te gaan, mag ik het bootje in en moet ik een zwemvest aan. Omdat ik het nog niet warm had. Heeft die meneer niet gehoord dat ik mijn zwemdiploma heb? 'Sir, excuse me. I totally forgot to tell you! I have degree B as well!' Helaas. Na ongeveer een kwartier varen (lees: stuiteren) op het zeegroene water, komen we aan op Pulau (eiland) Sapi. Mijn god, het is hier prachtig. Boven mijn verwachting. Het eilandje is klein en heeft twee strandjes. De eerste tijd breng ik foto-makend door en kijk ik mijn ogen uit. De kleuren van het water, zo mooi! En zo helder ook. 'Laat me eruit! Cindy, laat me er ui-huit!!' Oeps. Door al mijn enthousiasme vergeet ik Koetje helemaal. De rest van de dag bestaat uit in de schaduw liggen, in de zon liggen, zwemmen, in de schaduw zitten, in de zon liggen, zwemmen. Daar is ie weer: Ik heb een heel zwaar leven. Moeilijk, moeilijk, moeilijk, moeilijk, moeilijk. Alleen vandaag WEL vol sarcasme. Als ik 's middags terug vaar (lees: vliegend stuiter) is het wat bewolkt. Ik bekijk mezelf en concludeer dat ik nu best tevreden ben met mijn kleurtje. Nu hopen dat het er nog negen dagen op blijft. Als ik in de avond op zoek ben naar goedkoop avondeten, ga ik toch maar weer de supermarkt in. Noedels en chocola dit keer. Kom maar op met die rode kool op 15 maart.


donderdag 7 maart 2013, Sandakan

Op naar mijn laatste nieuwe bestemming: Sandakan. Door de stromende regen (ja, echt) loop ik om 8.15 uur naar de Citybus, die me naar het busstation zal brengen. Lekker weertje, gladde stoepen. Maar ik zie er het positieve van in. Nu gebruik ik de regenhoes voor mijn backpack tenminste nog eens en het is een stuk minder warm. Bij het 'lange afstand busstation', waar alles erg onoverzichtelijk en modderig is, vraag ik maar meteen waar de minibus naar Inanam vertrekt. Deze vriendelijke mevrouw wijst me de goede kant op. Bij de borden 'Inanam' aangekomen, vraag ik de drie jongens die erbij staan wanneer de bus komt. Een van de jongens wijst naar een bus, zegt wat tegen de anderen en ze beginnen hard te lachen. Ik was even vergeten hoe dit voelde. Het vboelt alsof je enorm wordt uitgelachen, terwijl zij het waarschijnlijk alleen maar speciaal vinden om een blonde reus te zien. Ik ben dan ook de enige 'vreemdeling' die hier rondloopt. Toch voel je een verschil tussen de leuke giechels van 'kijk nu toch wie ons wat komt vragen, spannend' en de uitlachers die hoogstwaarschijnlijk een opmerking over je maken. Ach, zij moesten eens weten hoe onaantrekkelijk ze zijn met hun lelijke kapsels. Goed, dan vraag ik het wel aan de buschauffeur. Die vertoont precies hetzelfde gedrag met een vriendje naast hem. Eikels. Gelukkig komt er op dat moment een vriendelijk uitziende moslima de bus in. Ik gok dat ze ongeveer net zo oud is als ik. Ik vraag haar of ik goed zit en inderdaad: deze bus moet ik hebben. 'When is it leaving?' Ze kijkt me glimlachend aan. Dit is nou een lieve glimlach. 'When the bus is full.' God, dit ga je toch niet menen? Het is inmiddels 8.50 uur en tot nu toe zijn we de enige twee passagiers in de bus. En de bus blijkt geen MINIbus te zijn. De bus naar Sandakan vertrekt om 10.00 uur vanuit Inanam en er is me verteld dat ik een half uur van tevoren een ticket moet kopen. Ze vertelt me dat dit de enige bus naar Inanam is en ze vraagt of ik de chauffeur al verteld heb dat ik naar het busstation moet. Ze kletst even met hem en het is geregeld. Lief. Ik zou haar wel willen knuffelen. En op de een of andere manier wil ik heel veel van haar weten. Ben gewoon benieuwd naar het leven van een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd, in een heel andere wereld. Ik doe het niet, misschien niet zo beleefd. Langzaamaan druppelt de bus voller. Mijn backpack staat op het stoeltje naast me, dat scheelt er weer een. Ik kom op tijd aan in Inanam en zet me schrap voor de (minimaal) zes uur durende rit. Muziekje luisteren, me afsluiten voor het kotsende meisje, iets verderop en lekker nadenken en fantaseren. Ja Mar, onder andere over die eet/overlegmomentjes. Uit het raam kijken is ook geen straf. Veel houten, simpele huisjes en HEEL VEEL groen. Enorme uitzichten. Soms is er jungle, zo ver ik kan kijken. Bijzonder hoor. In de pauze geniet ik van een ijsje (oke, twee) en even daarna passeren we met de bus een politieman met een geweer waar je U tegen zegt. Heel even word ik een beetje bang. Doe ik er wel verstandig aan om deze kant op te gaan? Maar iedereen zegt dat het veilig is, zelfs in het hostel nu. In Sandakan aangekomen, gebeurt waar ik bang voor was. De middle of nowhere, ergens in een achterbuurtje. Wat nu? Geen informatiedingetje te vinden, ik zoek er echt wanhopig naar. De enige tekens van leven zijn de mensen die geen Engels spreken en de taxichauffeurs. Ik kies dan maar voor het laatste. 15 Ringgit. Hij moet me alleen wel even langs een pinautomaat brengen, want ik heb niet genoeg geld. Twee keer zelfs, want bij de eerste bank doet mijn pas het niet. In mijn hostel aangekomen, kan ik wel springen van geluk. Ze hebben plaats (ik had niet gereserveerd) en het ziet er heel goed uit. Superschoon en modern. En er is nog plaats voor de 3-daagse jungletrip voor morgen. Het feest kan niet op. Ik hoop de wilde orang utans te gaan spotten. Nu lekker eten. M. om de hoek, dus ja... Mijn excuus blijft: nog geen drie euro voor een middel patat, negen kipnuggets en een ice tea zonder prik. Saus is gratis. Daar hoef je het dus niet voor te laten, he?


vrijdag 8 maart 2013, Kinabatangan

Raar genoeg ben ik niet vaak bang geweest in het afgelopen half jaar. En dat terwijl ik een schijterd ben. Ik kan eigenlijk maar een moment opnoemen en dat was in Nieuw-Zeeland, toen ik dacht dat er iemand bij onze camper was, ergens op een afgelegen plek. Gisterenavond is er een moment bij gekomen. Ik kreeg een sms van Saar: 'Pas je op, Cin?! Volgens het nieuws is het heel onrustig in Maleisie en omgeving... X' Dat er onrust is, weet ik natuurlijk al. Maar na wat smsjes over en weer, bleek dat er op die dag weer dertig doden zijn gevallen en dat terwijl ze mij in het hostel vertelden dat het laatste nieuws vertelde dat het nu veilig is. Na wat navraag bij de receptie word ik een beetje gerustgesteld, maar het is niet heel gemakkelijk om in slaap te komen. Uiteindelijk val ik dan toch in slaap en de volgende ochtend zijn eigenlijk alle bange gevoelens verdwenen. Ik sta rustig op, doe nog wat boodschapjes en om 11.15 uur word ik door een vrouw van het hostel naar de bus gebracht. Dat is nog eens luxe: niet zoeken, niet verdwalen. Bij de bus word ik verwelkomd door een aardige buschauffeur. Een tijdje ben ik de enige in de bus. Tot we in Sepilok zijn, waar als eerste een stel instapt. Daar zijn ze weer: Nederlanders. Iris en Danny. Ik zeg bekende namen. We raken aan de praat en zo vliegt de twee uur durende rit naar Kinabatangan voorbij. Waar ik dacht verder weg te raken van het onveilige gebied, komen we wat dichter bij, maar gevaarlijk zal het niet zijn. Ik ben ervan overtuigd dat ik in leven blijf. Iris en Danny hebben al heel wat van de wereld gezien en dat maakt mijn lijstje NOG langer. Nu weet ik het zeker, ik was al gewaarschuwd: reizen is verslavend. Geinteresseerd in mijn lijsjte? Vraag er gerust naar. Wie weet zit er iets tussen wat je samen met me wilt verkennen?! :) Ik kan de komende acht tot tien jaar in ieder geval vooruit. Goed. We komen aan in Kinabatangan en steken de rivier over. Daar arriveren we bij ons verblijf en dat ziet er prima uit. Ongeveer alles is van hout, een typische jungle uitstraling. We krijgen wat te drinken, brengen onze tassen naar de kamers en staan om 16.00 uur klaar voor de eerste rivercruise. Kom maar op met de wilde dieren. Al heel snel merken we dat het geluk vandaag aan onze zijde is. Vrijwel meteen gebeurt er wat ik het liefste wil. We spotten een wilde orang utan! Ha! Iedereen wenste me hier geluk mee. Ik zeg maar zo, als je het niet probeert, zie je ze sowieso niet. Hij is wat in de verte, in een boomtop, maar we hebben er goed zicht op. Echt gaaf! Ook de neusapen en de 'macaques' (de agressievelingen) laten zich veel zien. Verder zien we een grote hagedis, een slang, en hornbill vogels (o.a. de neushoornvogel). En dan, op de terugweg, gebeurt er iets fantastisch. Olifanten!! Borneo's Pygmy olifanten. Ik zou er uren naar kunnen kijken. Gelukkig neemt de gids er ook aardig de tijd voor. Helemaal voldaan, tevreden en blij komen we terug bij ons verblijf. Tijd voor een lekkere avondmaal. Ik vind de MC Donalds nooit echt vervelend, maar het is ook wel weer eens lekker om een gezonde rijst-, groenten- en vleesmaaltijd te krijgen. Dan gaat 's avonds het grote avontuur beginnen. De nightwalk. Dat het modderig gaat worden, vind ik niet erg. Dat we insecten gaan tegenkomen ook niet echt. Wat me vooral beangstigd, zijn de aanwezige bloedzuigers. In mijn hostel in Sandakan raadden ze me al aan om 'leech (bloedzuiger) socks' aan te schaffen. Braaf als ik ben (of eigenlijk bang als ik ben), doe ik dat maar. Ik bereid me grondig voor. Lange sokken, leech socks, lange broek erin, kaplaarzen (gehuurd) aan, shirt met lange mouwen in mijn broek gestopt. En tot slot: overal deet. Ik zit onder de giftroep, want bloedzuiger schijnen dat niet te waarderen. Daar gaan we dan. We verdwijnen met de groep en zaklampen de donkere jungle in. Het zou het allerleukste zijn als we een Wester tarsier of een Slow Loris tegenkomen, maar dat is wel moeilijk. De gids heeft ons van tevoren verteld, dat het ook goed mogelijk is dat we niks tegenkomen. Ik begrijp helemaal waarom we de kaplaarzen 'moeten' huren. We zakken regelmatig tot halverwege de kuiten in de modder. Vooral in het begin ben ik alleen maar bezig met kijken waar ik loop en controleren of er al bloedzuigers op mijn broek zitten. Bij alles wat ik voel, denk ik meteen dat ik er een heb. Valt allemaal reuze mee. Tot ik in mijn nek voel. Iris loopt voor me, dus ik fluister: 'Shit, volgens mij zit er een in mijn nek!' Ze schijnt met de zaklamp en kijkt. 'Ja', fluistert ze terug. Ik geef haar meteen mijn deet, die ik al in mijn handen had. Ze spuit flink en veegt hem met haar hand weg. Ik weet nu in ieder geval dat het geen pijn doet, maar het idee dat er zo'n vies beest op je zit, blijft onprettig. Uiteindelijk zien we twee slapende, blauw-gele ijsvogeltjes. Daar word ik enthousiaster van dan ik had gedacht. Tijd om terug te gaan. Uiteraard ben ik, de meeste bange, de enige die een bloedzuiger had. 's Avonds spotten we nog een spinnetje (lees: SPIN) en klets ik tot over twaalven met Iris. Over van alles. Ik hou van dit soort gesprekken: ze gaan ergens over en je denkt nog eens na over dingen waar je normaal niet snel over na zult denken. En ik verbaas me weer over de openheid tijdens zo'n gesprek. Je deelt dingen die je normaal niet snel deelt met 'onbekenden'. Echt mooi vind ik dat.


zaterdag 9 maart 2013, Kinabatangan

Junglehuisjes zijn niet ideaal om in slaap te komen. Na een bedinspectie lig ik nog evben te luisteren naar alle geluiden en ik hoop dan maar dat alles zich gewoon buiten afspeelt. Toch komt er gelukkig een moment van wegsukkelen. Een kort nachtje, want om 5.30 uur gaat de wekker en om 6.00 uur moeten we klaar staan voor de tweede boottocht over de rivier. Alleen de krokodil ontbreekt nog op ons lijstje, dus daar hopen we op. We hoeven er niet lang op de wachten. De eerste spotten we in het water, maar die neemt al gauw een duik. De volgende spotten we aan de rivierkant. Onze 'big five' is compleet: orang utan, olifant, krokodil, neusaap en neushoornvogel. We genieten nog even van het speelse gedrag van de apen en in de verte zien we een (voor ons) nieuwe soort: de red leaf monkey. Schijnt best bijzonder te zijn om die tegen te komen. Net als de olifanten trouwens, die laten zich soms maanden niet zien. En dan de orang utan, wat een mazzel. Teruggekomen krijgen we ons ontbijt en om 9.00 uur start de jungle walk. Niet voor mij. Ik heb genoeg van het geklim en geklauter door de jungle (dit keer ook nog door de modder). En aangezien er weinig kans is op het zien van wilde dieren (de bloedzuigerts daar gelaten), is er voor mij geen plezier aan te beleven. Ik word er gewoon niet gelukkig van. Dus zit ik lekker in de schaduw te schrijven, foto's te kijken en chocola (puur!) te eten. Veel beter.

LES 87: WARMTE. EEN BETERE REDEN VOOR HET IN EEN KEER OPETEN VAN EEN REEP CHOCOLA IS ER NIET.

Als de rest terug is van de junglewalk (behalve bloedzuigers en blubber heb ik dus inderdaad niets gemist), klets ik gezellig met Danny en Iris. We hebben heel wat uurtjes tot de volgende tocht over de rivier. Om 16.00 uur is het weer zover. Ben benieuwd wat we nu te zien krijgen. We zijn nog maar net onderweg en daar zijn ze weer: de olifanten! De eerste olifanten die we treffen, maken ons nog gelukkiger. Ze zijn met z'n drietjes aan het badderen. Echt geweldig. Soms gaan ze kopje onder of ze gebruiken hun slurf om zich nat te sproeien. Aan de kant staan ook nog heel wat olifanten te eten. Af en toe verblijden ze ons door het typische olifantengeluid te maken. In totaal zijn er zeker twintig olifanten, waaronder een aantal hele kleintjes. Dit is een van mijn hoogtepunten van mijn reis. Ik voel me zo gelukkig. Op het bootje, zonnetje op mijn rug en zoiets moois mogen aanschouwen. Zo dichtbij ook. Wat ben ik opnieuw blij dat ik naar Borneo ben gegaan. Daar dacht ik trouwens in het begin van de middag nog anders over. Als er ineens een bootje met gewapende mannen bij het verblijfsterrein aankomt, word ik toch een beetje bang. Je moet je dan ook geen kleine pistolen voorstellen, maar grote geweren. We zitten nog maar zo'n 100 km van Lahad Datu, dus als je wilt, kun je de ergste scenario's bedenken. Al snel blijkt dit de Maleisische politie te zijn. Waar zijn de uniformen gebleven, makkers? Er wordt ons verteld dat we ons geen zorgen hoeven te maken. 'Gewoon' voor de zekerheid een inspectie van het gebied. Dat moet je dan maar aannemen en geloven. Terug naar de boot. Na de olifanten weer apen (wist je dat sommige soorten kunnen zwemmen?), megahagedissen en veel vogels. Op de terugweg komen we weer langs de geslurfden en echt op een paar meter afstand. Op zo'n moment heb ik het gevoel dat ik nog maanden zou kunnen reizen. Geen zorgen, mijn geld is op. En 's avonds denk ik er al weer heel anders over. Net voor de nightwalk (ik heb al besloten dat ik niet mee ga) sta ik bij het huisje van Iris en Danny. Er schijnt een bloedzuiger bij ze binnen te zitten. Ik word al niet heel blij van dit nieuws. Ze kunnen dus ook gewoon lekker in je kamer verblijven. Nu kom ik nog beter in slaap vanavond. Ik ga even bij ze kijken en als ik op de terugweg het trappetje van drie treden af probeer te lopen, glijd ik uit en val ik hard op mijn stuitje/onderrug en mijn rechterhand. Ik ben er meteen weer helemaal klaar mee. De tranen staan weer in mijn ogen (ook omdat het echt pijn doet), maar ik houd me in. Als het kleine groepje is vertrokken voor de wandeling (ik ben niet de enige die niet mee gaat) kriebelt er ook nog eens een beest in mijn broekspijp. Genoeg. Geef me Nederland. De plek waar ik me veilig voel, waar geen rare beesten zijn, waar wandelen een eitje is en waar ik al mijn lieve familie en vrienden heb. Nog 6.


zondag 10 maart 2013, Sandakan

Prima geslapen vannacht. Raar genoeg vond ik het ook niet eens zo moeilijk om mijn bed uit te gaan om 5.30 uur. Om 6.00 uur hebben we namelijk onze laatste boottocht en voor mij is dat het laatste 'echte' wat ik doe op deze reis. Het zal verder alleen nog maar bestaan uit terugreizen en een beetje niksen. We zien deze ochtend uiteraard weer apen (het gaat bijna vervelen) en vogels. Ook spotten we nog een krokkie in het water. Dan worden de tassen ingepakt en is het om 9.00 uur tijd om te vertrekken. Het ontbijt zit er inmiddels ook al in. We worden de rivier weer overgestoken en stappen dan in de bus. Daar sluit ik even lekker de ogen en 2,5 uur later komen we aan in Sandakan. Ik hoef Iris en Danny nog geen gedag te zeggen, want die gaan naar hetzelfde hostel. Heerlijk even douchen en wat boodschapjes doen voor in de bus morgen. En daar staan ze dan weer: de mannen met geweren. Maar twee dit keer. Toch wel lekker dat ik over vijf nachtjes (veilig) thuis op de bank zit. Maar ook heel erg RAAR.

Heel veel liefs, nu nog van verre!

PS. Mocht je op vrijdagochtend 15 maart om 7.00 uur zin hebben om me op te komen halen (HINT), mijn vluchtnummer is: MH16 en ik vlieg vanuit Kuala Lumpur.