You don't have a leg to stand on!

Lieve allemaal,

Nog even terugkomend op een reactie van papa over Koetje. Je hebt helemaal gelijk. Koetje wordt op het moment enorm achtergesteld. Hij zit al deze weken in mijn tas en ik kijk amper naar hem om. Arm schatje. Ik weet zeker dat ik hem in Maleisie weer volop de aandacht ga geven, niet helemaal eerlijk van me he? Maar ook daar kom je op een reis achter: het leven is nu eenmaal niet altijd eerlijk. En Koetje? Die vergeeft het me wel. Hij is de goedheid zelf.

woensdag 6 februari 2013, Hanoi

Wat een fijn, rustig dagje. We zitten nu in de hoofstad van Vietnam en hadden deze nacht rust echt nodig. Helaas voor Sara heeft ze die niet gekregen. Sproeipoep. Die is dus flink in de weer geweest vannacht. Ik heb daar (met mijn spekjes in mijn oren) helemaal niets van meegekregen. Ik heb geslapen als een roosje en ik ontwaak pas om 9.30 uur. Arme Saar. Diarree in een hostel is pas echt zuur, met een wc die je moet delen met je kamergenoten en iedereen die je kan horen. Ik laat Saar even achter in de kamer, zodat ze verder kan poepen als dat nodig is. Ik haal intussen ergens broodjes en yoghurtjes voor ons ontbijt. Sara vertelt me nog dat ik het beste rechts, links, rechts kan gaan, maar het lijkt mij toch het beste om gewoon rechtdoor te lopen tot ik wat tegenkom. Anders is er een grote kans dat we vanavond pas ontbijten, omdat ik de weg niet meer weet. Na het ontbijt krijg ook ik wat buikkrampen. Een aantal wc-bezoekjes later durven we het aan om het hostel te verlaten. Vanavond slapen we weer in een privekamer. Een euro duurder, maar zoveel fijner. We houden een relaxt dagje en dat is zo ontzettend fijn. We pakken een terrasje waar we lekker lang heerlijk zitten. Dan lopen we een stukje verder richting 'het meer'. Eigenlijk gewoon een grote vijver midden in de stad, als je het ons vraagt. Na een superleuke foto van ons samen op een brug, ploffen we nog even op een ander terrasje neer. Wat kan een bestelling soms toch tegenvallen.

LES 73: DUURKOOP IS MISKOOP.

Twee shakes en een soort tompoezen zonder glazuur, want die was op (hoe bedenk je het? Dat is nu net het lekkerste). We krijgen het niet op, het smaakt me niet en het is nog duiur ook. Jammer hoor. Terug in het hotel aangekomen, gaat Sara even een middagdutje doen en tik ik mijn verhaal op internet. Als ik ijverig mijn verhaal schrijf, komen Laura en Sanne terug van hun tour naar Halong Bay. We spreken af 's avonds gezellig samen te gaan eten. Ze hebben het geweldig gehad op de boot en geven ons een goede tip. De boottrip door Halong Bay kost 80 dollar als je het bij het hotel boekt. Zij kennen een Ierse man met een tourbureautje die precies dezelfde tour aanbiedt voor 52 dollar. Nogal een verschil. Aangezien we deze ontzettend vriendelijke man meteen vertrouwen en we de tour bij het hotel nog niet betaald hebben (wel geboekt), besluiten we voor de tour van deze man te gaan en die van het hotel te annuleren. Helemaal blij en tevreden lopen we daar weg. Met dank aan Laura en Sanne. Met z'n viertjes gaan we uit eten en de avond vliegt voorbij. Het is ontzettend gezellig. Voor we het weten is het al tegen 23.00 uur. Tijd om het slechte nieuws in het hotel te gaan brengen: de annulering. Omdat we inmiddels al weten dat de werknemers niet altijd even vriendelijk zijn, vraag ik eerst mijn inmiddels schone was terug. Dan wordt er gevraagd naar geld voor de tour. Oke, daar gaan we dan. Mijn Engels is echt verbeterd, maar in dit soort situaties weet ik het even niet zo goed en laat mijn woordenschat me in de steek. Het komt er dus redelijk bot uit, maar ik voel me daar niet schuldig over; zelf zijn ze ook niet altijd even tactisch. 'We don't want to do the tour anymore.' En dan begint de ellende. Twee uur lang hebben we enorm heftige discussies met drie mannelijke werknemers van het hotel. Een daarvan spant echt de kroon, wat een klootzak. Ongelooflijk hoe hij tekeer gaat tegen zijn klanten. Het probleem is, dat er op de voucher staat dat er 50% betaald moet worden bij een annulering. Normaal gesproken prima, maar wij hebben nog niets betaald. En zoals wij toch wel gewend zijn: niet betaald, is niet bevestigd. Zij denken er anders over, die 50% moeten we betalen. Ik krijg een slecht Engels sprekende vrouw aan de telefoon en ik word iedere paar seconden bozer. 'I will not pay that.' Moge dat duidelijk zijn. Er wordt tegen ons geschreeuwd en getierd en eigenlijk krijgen we geen kans om uit te praten. We zijn inmiddels allemaal goed boos en wij blijven weigeren. Tot ze gaan dreigen met de politie. Dan begin ik 'm toch even te knijpen. Ik moet er eigenlijk spontaan van poepen. We hebben de politie natuurlijk meegemaakt met het ongeluk en dat was vreselijk. Corrupte bende. Het hotel heeft twee locaties, tegenover elkaar in de straat. Wij zitten nu in het hostel en in het hotel liggen de paspoorten verborgen achter de receptie. Laura en Sara lopen intussen naar de overkant om de paspoorten te halen, maar ze krijgen ze niet mee. 'We have your passport, so we can do anything with you.' Verdomme. Dat kunnen ze natuurlijk echt niet maken, maar wat moet je in zo'n vreemd, onbetrouwbaar land. Ik ben er he-le-maal klaar mee. Ik word nu al acht weken belazerd. Als het om geld gaat zijn de Aziaten (ik spreek nu over Indonesie en Vietnam) VRESELIJK. We komen er niet uit. Morgenochtend is de vrouw aan het werk bij wie we geboekt hebben. We zullen met haar verder praten. 'But maybe you have to pay more tomorrow. 70 Or 100%. Ammehoela. Met stoom uit mijn oren loop ik naar de kamer. Even later komt Sara ook. Ik weet het gewoon niet meer nu. Uiteindelijk besluiten we terug naar beneden te gaan en die 50% te betalen. Dan is het maar klaar met het gezeik. Terwijl we beneden weer met een man praten, gaat er ineens weer een knop om bij ons allebei. Bovendien zien we op onze bon ineens iets staan wat in ons voordeel kan werken. Paid. Met een handtekening van de vrouw en een handtekening van mij. Nu word ik heel gemeen. 'Listen. Actually you don't have a leg to stand on.' Ha! Enorm letterlijk vanuit het Nederlands vertaald, maar heel even word ik heel enthousiast. We hebben bewijs. Toch hebben we iets te positief gedacht. Ineens heeft dit briefje niets aan te tonen. Het is maar een briefje. En dat terwijl het eerst nog zo belangrijk was, want hier staat op staat op dat we de 50% moeten betalen. In principe zou de politie nu kunnen komen en horen wij gelijk te krijgen. We hebben immers betaald. Toch voelen we aan dat de politie eerder voor het eigen volk zal kiezen. Ik heb ook helemaal geen zin in politie. Wij stellen voor een compromis te sluiten. We zijn allebei fout geweest. wij zijn laat met annuleren, zij hebben de boeking bevestigd zonder geld ontvangen te hebben. We zijn in staat om 25% te betalen. Een middenweg. We krijgen het niet voor elkaar. Dan komt de grootste eikel het hoekje weer om en zegt ons boos dat we nu naar de kamer moeten en morgen verder praten. We willen er nog tegenin gaan, maar we worden ruw onderbroken: 'Shut up! Shut up!' Hoe durven ze het hostel 'Friendly backpackers hostel' te noemen? Ik ben helemaal heet van woede. We zeggen Laura en Sanne nog even welterusten en stappen om 1.00 uur in bed. Ongelooflijk dit.


donderdag 7 feburari 2013, Halong Bay

En dan gaat om 6.15 uur de wekker. Genieten. Vijf uurtjes slaap. Ons eerste doel van vandaag is uitchecken en dus onze paspoorten terugkrijgen. als we het geld willen geven, zeggen we erbij dat we eerlijk willen oversteken met onze toch wel erg belangrijke bordeauxrode boekjes. Dat kunnen we uit ons hoofd zetten. We krijgen onze paspoorten niet voordat we de 50% hebben betaald. We praten met de vrouw, maar dit lijkt verdacht veel op de 'gesprekken' van gisteren. Ookal valt er met deze vrouw iets beter te praten. Ze zegt dat we echt moeten betalen, omdat het hotel anders opdraait voor de kosten. Ze doet er nogal zielig over. 'I really don't feel sorry for you. It's not my problem.' Ik zeg zelfs dat ik op dit moment allemaal aan mezelf denk. Op een gegeven moment heeft ze het over 40% en als we het uitrekenen in euro's valt het ons mee hoeveel dat is. Uiteindelijk betalen we dan niet meer dan de eerst geplande 80 dollar. Niet wat we willen, maar we zijn er gewoon klaar mee. Wat een gedoe. We ontbijten nog even met Sanne en Laura in het hotel en nemen dan afscheid. Op naar de Ierse man, waar we worden opgepikt voor de tour. Als we bij hem aankomen, vertellen we ons verhaal en hij vindt dit ook echt niet kunnen. Hij wordt echt een beetje boos en begint zelfs te schelden op de mensen van het hotel. Hij laat een Vietnamese werknemer naar het bootbedrijf bellen. Wat blijkt? Voor hun is annuleren voor twaalf uur 's nachts geen probleem. Het geld dat we hebben betaald, gaat gewoon naar het hotel! En niet naar het bootbedrijf, zoals ze in het hotel zielig vertelden. Morgenmiddag na de trip mogen we bij de beste man terugkomen en gaan we samen proberen het geld terug te krijgen. Hij heeft het zelfs over de politie die we er best bij kunnen halen. We gaan het zien. Nu eerst Halong Bay. Hoe verder we met het busje wegrijden, hoe beter we ons voelen. We rijden nu letterlijk weg van het gedoe. In de bus zitten Sara en ik al gauw te knikkebollen. Doodop. Zo'n vier uur later komen we aan in Ha Long waar we op de boot stappen. Woehoe! Ik ben het gedoe vergeten. Dit is een supermooie boot met een knus en mooi kamertje met eigen badkamer. En we hebben ook nog eens mazzel met de gids. Geen rare stemmetjes, geen macho, gewoon een aardige gids. Tijdens de lunch verkneukelen we ons al gauw om sommige mensen. Zo is er een enorm grappig, Chinees vrouwjte. Misschien dat ze de 1.50 m net bereikt. We kunnen alleen maar om haar lachen. Ze is zo vrij en blij als een klein kind. Ik kan me er niet aan irriteren, ik verwonder me vooral. Ze heeft in ieder geval veel plezier. aan wie ik me in het begin wel irriteer is een Franse vrouw. Tegenwoordig vragen Sara en ik ons bij irritaties af wat dat met onszelf te maken heeft. Soms blijkt dat je dan eigenlijk een beetje jaloers bent op een bepaalde eigenschap bijvoorbeeld. Het gedrag is dan meteen niet echt irritant meer. Dit keer is dat ook zo. De vrouw komt heel gespannen en gehaast over. Zelf ben ik vaak vrij rustig en houd ik van een ontspannen sfeer. We bedenken ons dat de vrouw misschien ehlemaal niety lekker in haar vel zit. Later blijkt ze ook nog eens best mee te vallen. We hebben zelfs twee keer een blikuitwisseling waarbij het duidelijk is dat je hetzelfde denkt. 's Middags liggen we op ons bed met de gordijnen en deur open te genieten van het uitzicht. We gaan de kamer toch maar uit. Op het dek zie je nog veel meer moois. Het is hier prachtig. Al die rotspunten met groen erop steken uit het zeegroene water en je ziet ze overal om je heen. Natuur. Ik houd ervan. We bezoeken een grot, waar we en beetje klierig worden. Op een gegeven moment bereik je een punt in je leven waarop je wel weet hoe grotten eruit zien. Na de grot is er tijd om een half uur te kajakken. Iets waar ik eigenlijk echt geen zin in had. Ik weet nog goed hoe mijn armen voelden na het kajakken in Nieuw-Zeeland. Maar dertig minuten kan ik aan. En als we eenmaal peddelen vind ik het toch wel gaaf. Zo dicht op het water tussen de schoonheid voel ik me zo een met de natuur. Heel vreemd. We sluiten de dag af met een klim naar een top. 'Ti Top' genoemd. Volgens mij zijn ze de 'p' in het midden vergeten. Goed, de trap is niet tiptop te noemen, maar het uitzicht is heel mooi. Terug op de boot is het tijd voor het diner.

LES 74: CHINEZEN SLURPEN HUN SOEP EN SMAKKEN TIJDENS HET ETEN.

LES 75: IK ZAL ME THUIS NIET MEER IRRITEREN AAN EETGELUIDJES (HOOP IK).

's Avonds kneutelen we op ons gezellige, warme kamertje en horen we het valse karaokegejank aan van het personeel en de Chineze vrouw. Vrouwtje.


vrijdag 8 februari 2013, Hanoi

Ik kom nog even terug op gisterenavond. We hebben nog even heel hard gelachen. Ik had al een tijdje last van een hete kont en hete benen. Sowieso had ik het gewoon erg warm. Al een paar keer laat ik dat weten. Op een gegeven moment voel ik onder mijn deken. Gloeiend heet. 'Woow! Saar, meot je voelen! Dat is toch raar? Ik kan mijn had er neit eens ophouden, zo heet is het!' Saar kijkt me aan alsof ik enorm aan het overdrijven ben. Toch voelt ze even aan mijn bed. 'Woow! Dat is echt heet! Dit kan echt niet door je lichaamswarmte komen hoor.' We inspecteren het bed en beginnen dan heel hard te lachen. Sara houdt het bedieningspaneel van het elektrische deken omhoog. Hij staat op z'n allerheetst. 's Ochtends baal ik van eht geluid van de wekker. Ik lig nog zo lekker en ik ben nog moe. Als ik onder de douche stap, word ik een klein beetje teleurgesteld. Koud water. dan maar geen douche en vet haar. Om 7.30 uur is het tijd voor het ontbijt. Lekker broodjes, ei en fruit. Het is vandaag een stuk frisser dan gisteren. We bekijken al het moois om ons heen op het bovendek. We bedenken dat de Engelse jongen op onze boot eigenlijk best leuk voor mij zou zijn. Geen zorgen, hij heeft een vriendin (Pipi Langkous). Sara vindt het in ieder geval erg leuk om te weten waar ze nu voor me naar op zoek kan (ik zie mama al enthousiast springen op haar stoel). Na de uitgebreide lunch op de boot is het tijd om weer aan wal te gaan. Viet uur terug in de bus naar Hanoi. Die vier uur wordt vijf uur. KNAL! Klapband. Wat hebben wij een mazzel. We rijden nog een heel stuk door met de kapotte band en nog op een redelijk snel tempo ook. Tijdens de plaspauze wordt de band gemaakt. Het valt dus op zich nog best wel mee. Terug in Hanoi lopen we zoals afgesproken nog even langs de Ierse man. Ze hebben met de bootorganisatie gebeld, maar zij kunnen helaas niets voor ons doen. Ook hebben ze de politie gebeld, maar die wil er niets van weten. Helaas, het was te proberen. Ik h ad het wel verwacht. Nu op zoek naar een hotel. Na wat rondvragen vinden we een goed hotel. Eigenlijk vragen ze 15 dollar per nacht (voor een privekamer), maar wij willen niet meer dan 12 betalen. Geregeld. Ook hier willen ze onze paspoorten weer hebben. Aangezien we ze eigenlijk niet meer echt kwijt willen, vragen we of we ze meteen terug mogen. Geen probleem. Hij schrijft wat van onze gegevens op en we krijgen ze weer terug. Dat is nog eens fijn. We eten ergens wat (3,60 per persoon, inclusief sapje) en we spreken af vanavond voor 21.30 uur in bed te liggen. We maken het iedere keer veel te laat.


zaterdag 9 februari 2013, Hanoi

De nacht wordt regelmatig onderbroken door geluiden van buitenaf. Gelukkig kunnen we uitslapen. Na het douchen gaan we pas laat op zoek naar het ontbijt. Dat is niet makkelijk. Waar normaal gesproken pistoletjes op straat worden verkocht, is het vandaag allemaal anders. De viering van het Vietnamese Tet begint vandaag. Vanavond wordt het Chinese nieuwjaar gevierd. Het land kijkt er al een hele tijd enorm naar uit. Het is echt een groot iets, zoals bij ons de kerstviering is. Al weken wordt het land meer en meer versierd en de bevolking geeft in deze tijd enorm veel geld uit. Vanavond schijnt er een groot vuurwerkspektakel bij het 'meer' (vijver) te zijn. Dat is allemaal erg leuk, maar het betekent ook dat er veel winkeltjes en restaurantjes sluiten. We eten uiteindelijk in een schattig restaurantje, waar ze iets heel leuks met Vietnamese hoeden hebben gedaan: ze hebben er lampen van gemaakt. Die ga ik onthouden. We bestellen een goddelijk ontbijt (ik heb een soort wentelteefjes en een verse jus) en onder het eten bekijken we de werknemers die zich al aan het optutten zijn. We slaan voor de zekerheid vast wat boodschappen in en de rest van de dag liggen we op bed. Ik lees lekker in mijn boek, maar na een tijdje liggen we allebei twee uurtjes te slapen. Na het slapen voel ik me dan vaak nog brakker, maar dat trekt wel weer bij. Zo maar eens op zoek naar een open restaurantje en dan vanavond het grote feest aanschouwen. Ik ben benieuwd.


zondag 10 februari 2013, Hanoi

Happy newyear! Wat een belevenis gisterenavond. Na het eten (spaghetti pesto, erg weinig, wel lekker) hangen we nog even op de kamer. Om 23.00 uur gaan we de deur uit, benieuwd naar dit grootse feest. Niet alleen luiden de Vietnamezen het nieuwe (Chinese/boeddhistische) nieuwjaar in, ze zijn vandaag ook nog eens allemaal jarig. Iederen kan nu weer een jaartje bij z'n leeftijd optellen. De binnenstraten van Hanoi zijn veel leger dan anders, maar bij het meer aangekomen, vinden we weldegelijk de drukte. Duizenden mensen staan om het meer te wachten. Om ons heen worden ballonnen, popcorn en suikerspinnen verkocht. Iedereen ziet er blij en enthousiast uit. Je voelt echt een enorm goede, verwachtingsvolle sfeer hangen. Onderweg naar het meer zien we ook families in huizen bij elkaar zitten. Rond 23.15 uur hebben we een plekje gevonden en wachten we tot twaalf uur. Geen idee hoe het zal gaan. Zullen ze gaan aftellen? Wensen ze elkaar gelukkig nieuwjaar? In Indonesie was dit niet echt het geval. We zijn goed aangekleed, maar we staan toch rillend te wachten. Het is vandaag koud! Zo'n 15 graden, ik was een beetje vergeten hoe dat voelt. Om twaalf uur vergeten we de kou onmiddellijk. Er wordt niet afgeteld. Iets voor twaalven gebeurt er iets (vraag ons niet wat) waardoor alle zittende mensen gaan staan en iedereen zich tegen elkaar aandrukt. Vijf minuutjes later begint het te knallen. Het vuurwerk is werkelijk prachtig. Mensen worden gek, ze juichen, klappen en worden enthousiast. Wij doen net zo hard mee. Zulk mooi vuurwerk heb ik denk ik nog nooit gezien. Er moet wel voor een fortuin de lucht in gaan. Het vuurwerk stopt pas na precies vijftien minuten. En ja, dan wenst iedereen elkaar een gelukkig nieuwjaar. Saar en ik geven elkaar een dikke knuffel. Ik kan wel huilen. Maar ik doe het niet. Andere keer weer. Het is gewoon even een moment van besef. Oh ja, dit is waar ik h et voor doe. Hoe mooi is het om te kunnen meegenieten van hun feest? Het voelt gewoon bijzonder. We kopen ergens heerlijke popcorn toe en dan lopen we door de mensenmassa terug naar het hotel. Onderweg zien we mensen lopen met mandjes met goudkleurtige zakjes erin. In die zakjes zit zout (voor geluk) en een aansteker. Overal op straat zien we vuurtjes ontstaan waarin versieringen worden verbrand. Dit zijn duidelijk versieringen die speciaal gekocht zijn om te verbranden. Het werd de laatste tijd overal verkocht. Ik gok dat het geluk brengt, zoals dat bij veel dingen in dit geloof het geval is. We slapen weer niet de hele nacht door. Het begint bijna te wennen. Bijna. We ontbijten met de broodjes die we gisteren gekocht hebben. Dat blijkt een slimme zet geweest te zijn, want als we later op straat lopen, is het enorm uitgestorven. Vele winkels zijn gesloten er er is geen kip op straat. Of eigenlijk gek genoeg wel. Er lopen wat kippen te tokken. Maar de mensen hebben zich verstopt. We kunnen zowaar ongestoord over straat lopen. Geen toeterende en onoplettende auto- en scooterrijders. We kunnen zelfs af en toe op de stoep lopen!

LES 76: STOEPEN IN VIETNAM ZIJN PARKEERPLAATSEN. VOOR SCOOTERS, VERKOOPWAAR EN STRAATRESTAURANTJES. HAAL HET NIET IN JE HOOFD DAT DEZE PADEN ZIJN NEERGELEGD OM OP TE LOPEN.

We wandelen vandaag een leuke route door de stad, aagegeven in de Lonely planet. De eerste stop vind ik erg bijzonder. We stappen een tempel in en we beseffen dat we mazzel hebben dat we er in deze tijd van het jaar zijn. Waar de tempel een aantal dagen geleden rustig en leeg was, is het nu, op nieuwjaarsdag, druk bezocht. Ik vind dit een mooi geloof, zo open en positief. We zien mensen bidden, wierrook branden en geld neerleggen bij de offers. Er hangt een speciale, rustgevende sfeer. Ik voel me in het begin een beetje opgelaten. Ubertoerist met mijn blonde haren en mijn fototoestel om mijn nek. Maar de mensen lijken het echt geen probleem te vinden. Ik krijg het helemaal warm vanbinnen als de vrouw naar wie ik even heb staan kijken, na het ritueel gemeend naar me glimlacht. Een glimlach kan zo goed doen. Ik heb er al veel gehad en geschonken in dit land. 's Middags drinken we nog ergens wat en dan kijken we op bed heerlijk een filmpje (voor Roxy: Razend van Carry Slee) op Sara's telefoon. Daarna probeert papa me te bellen, maar mijn telefoon kan dat niet meer aan. Heel vervelend. 's Avonds eten we heerlijk in het leuke tentje met het gezellige personeel en de hoedenlampjes. Ik kan hierna een half jaar geen rijst meer zien, denk ik...


maandag 11 februari 2013, Hanoi

We slapen vandaag weer lekker wat uit en maken ons klaar voor de dag. Eigenlijk hebben we wat dagen te veel hier in de hoofdstad. Op een gegeven moment ben je hier wel uitgekeken. Dus hebben we vandaag de missie 'foto's'. Maar eerst het ontbijt. We zoeken het hoeden-lampen-tentje op (of eigenlijk Saar, ik loop er achteraan) en we genieten weer lekker van de wentelteefjes. Dan gaan we op zoek naar internet. Niet eenvoudig, want de meeste mensen vieren nog Tet en veel winkels zijn nog dicht. Uiteindelijk vinden we een 'internetcafe': we moeten een heel woonhuis door om er te komen. De computer is sloom, maar na 2,5 uur zijn mijn Vietnamfoto's eindelijk naar Sara verzonden. We kopen wat lekkers (elke dag een schoolreisje) en kijken op bed weer een filmpje (voor Roxy: 'Hoe overleef ik mezelf'. Niet dat Roxy niet weet hoe ze zichzelf moet overleven, mensen, maar ik weet dat ze graag hoort welke film ik gezien heb). Om 17.00 uur hebben we toch nog een uitstapje: het waterpoppentheater. We hebben enorm gelachen om de hoeveelheid knikkebollende mensen om ons heen. Dan weet je meteen hoe het was. Ach, wel grappig om een keer gezien te hebben. Het voelde alleen al goed om in een rode theaterstoel te zitten, dus daar heb ik die 4 euro dan wel voor over). Na het eten (vieze pasta) en nog wat aankopen, pakken we onze tassen in en kijken we, hoe verrassend, een filmpje (Rox: 'Knetter' met Carice van Houten. Had er nog nooit van gehoord, maar het was erg leuk. We hebben geloof ik een zwak voor kinderfilms).

Nou lieve lezers, dit was 'm weer. Mijn laatste verslag vanuit Vietnam!
Heel veel liefs (ook van Koetje).