Home is where the hart is

Lieve allemaal,

Inmiddels zijn we alweer een week in Vietnam en natuurlijk hebben we al het een en ander beleefd. En hoe leuk om nieuws te krijgen vanuit jullie (en eigenlijk ook mijn) koude kikkerlandje: we krijgen een koning!!!


donderdag 24 januari 2013, Ho Chi Minh City

We hebben geen ondoorbroken nacht gehad. Ineens weet ik het weer. Dit is het hostelleven. Wakker worden van mensen die uit zijn geweest en niet zachtjes doen. Of gewoon seks hebbende mensen. Dat geluk had Sara, ik ben er gewoon doorheen geslapen. Boek dan gewoon een privekamer, ook die zijn hier best goedkoop. Om 6.45 uur gaat de wekker. Een beetje jammer als je nog zo lekker warm in je holletje ligt. Vandaag gaan we naar de Cu Chi tunnels, die gebruikt zijn in de Vietnamoorlog.

LES 67: GESCHIEDENIS.


Alles is gewoon gezelliger als je niet alleen bent, zelfs het douchen. Niet dat Saar en ik een douche delen hoor, maar er kan wel worden gekletst. Als ik net mijn haar sta uit te spoelen, hoor ik Saar ineens een aantal douches verder: 'Cin?' 'Ja?', antwoord ik. En dan komt het: 'Ik vind het zo gezellig.' Lief he? Ik sta te glimlachen onder de warme douche. Eigenlijk is dit een dubbele warme douche. Een letterlijke en figuurlijke.

LES 68: ER BESTAAT GEEN ENGELS WOORD VOOR 'GEZELLIG'. EN DAT TERWIJL HET ZO VEEL ZEGT.

Als we klaar zijn voor vertrekt, lopen we nog even heen en weer naar de bakker die we gisteren hebben ontdekt. Ze hebben er zowaar bruin brood! We worden opgehaald door een tourbus en een gids die we in het begin nog grappig vinden (daarover later meer). De rit naar de tunnels duurt ongeveer twee uur. Het valt ontzettend mee: mooi zitten, dom kijken en lekker kletsen. Tussendoor stoppen we nog ergens waar we de mogelijkheid krijgen om smoothies te kopen en verse, gesneden ananas. Lekker hoor! En gezond. Bij de tunnels aangekomen, voelen we ons weer even belazerd. Volgens mij stond er toch echt in het programma, dat de entree inclusief was. Blijkt dus toch dat we het moeten betalen. Dit ga ik mooi even in het programma in het hostel opzoeken. We beginnen met een saai filmpje over de oorlog. Het voelt weer even alsof Sara en ik op de middelbare school zitten en stiekem beginnen te kletsen en grappen omdat we ons vervelen. Als de film is afgelopen, zuchten we opgelucht. Nog geen twee seconden later staat er een Vietnamees voor onze neus die aankondigt dat hij ook nog 'even' wat over de oorlog gaat vertellen. Hoera.Hij legt het hele tunnelsysteem uit in een moeilijk verstaanbaar Engels. Wat een inspanning om dit te kunnen volgen. EN Geschiedenis EN slecht Engels. En dan ook nog na iedere drie zinnen vragen: 'Stand?' Of we het begrijpen? To understand. Niet echt nee. Dan is het tijd om de tunnels en vallen te bekijken. Al gauw irriteren we ons kapot aan de hordes toeristen en het feit dat we niet rustig zelf kunnen rondlopen. Oke, misschien irriteer ik me nog meer dan Saar. Of misschien ben ik vooral degene die erover klaagt. Ik weet inmiddels van mezelf dat ik soms best kan zeuren. Maar zie het zo: ik deel gewoon graag alles. Ook mijn ergernissen. De vallen zijn best indrukwekkend om te zien. Wat moeten die Amerikanen een pijn gehad hebben. We hebben een pauze naast de schietbaan. Moeilijk praten met al die schoten, maar het heeft wel iets spannends. Tot slot gaan we weer richting de tunnels en krijgen we de mogelijkheid om erin te kruipen. De eerste paar meters lukken me, maar dan ziet het er wel erg smal en benauwd uit. Vreselijk. Ik wil terug. Ik ben blij als ik weer buiten sta. En ook als we weer in de bus terug zitten. Leuk om gezien te hebben, maar dat was het ook wel. Tot slot zou ik nog op de gids terugkomen. Een enorme uitslover die expres een ontzettend irritante stem op zet. Daar houd ik het maar even bij. Mijn verslagen lijken soms misschien heel negatief, maar je moet weten dat ik eigenlijk ook van de minder leuke dingen geniet. Klinkt misschien raar. Daarnaast weten de mensen die mij goed kennen dat ik het niet altijd allemaal meen en dat dit mijn soort van humor is. Dat wilde ik even gezegd hebben. 's Avonds boeken we ons busticket en staan de plannen ongeveer vast. Toch wel een lekker gevoel. Dan lopen Sara en ik naar het hostel van Leonie en toevallig komt ze ongeveer tien minuten later aanlopen. Met Michelle en twee jongens: Alex uit Australie en Hugh uit Schotland. Even zijn Sara en ik een beetje teleurgesteld, omdat we gisteren met Leonie hebben afgesproken om met z'n drietjes te gaan eten. Later valt het allemaal reuze mee. We eten in een heel schattig, klein tentje. Voor heel weinig geld en heel lekker. En Vietnamees. Het is eigenlijk ontzettend gezellig en de jongens zijn leuk en makkelijk in omgang. Na deze geslaagde avond heb ik nog een fijn gesprek met Saar en dan is het weer slaaptijd.


vrijdag 25 januari 2013, Ho Chi Minh City

's Ochtends worden we zonder veel moeite wakker. En toch is het nog maar 6.45 uur. Vandaag gaan Sara, Leonie, Michelle en ik naar de Mekong Delta. Saar en ik halen no even een lekker ontbijtje en lopen dan richting het hostel van Leonie en Michelle. Daar zouden we om 7.45 uur worden opgehaald, maar dat wordt ongeveer 8.15 uur. Ik word er niet meer zo ongerust van. We hebben een busrit van ongeveer twee uur met tussendoor een plasmogelijkheid op gelukkig een westerse wc. Aangekomen bij de Mekong Delta stappen we op een redelijk grote boot en worden we over de rivier vervoerd naar een eilandje. Daar wordt kokos verwerkt tot snoepjes. We mogen het proeven. Iets waar ik normaal niet zo'n held in ben, maar met snoepjes is dat gek genoeg minder erg. Als we verder lopen, krijgen we de mogelijkheid om een slang vast te houden. Ik snap niet zo goed waarom dat iets is wat bij deze dag hoort, maar toch sla ik dit niet over. na de slang is het al tijd voor de lunch. Dat is op tijd. Leonie, Sara en ik hebben daar ook eigenlijk nog geen zin in. We besluiten om met z'n drietjes wat verderop even gezellig op een stijger te zitten. Lekker bij het water samen kletsen. Dat bevalt goed. Na de lunch varen we verder naar een plek met bijen. Daar mogen we weer wat proeven. Dit keer thee met honing, citroensap en wat knabbeltjes. Dan is het tijd voor toch wel het hoogtepunt van de dag: het varen in kleine bootjes waar vier personen in passen. Dit is wat we van de Mekong Delta verwachtten. We krijgen, net als onze twee peddelaars, een Vietnamees hoedje op. Het is even wennen in het onstabiele bootje. We moeten goed in het midden blijven zitten en niet bewegen, dan gaat alles goed. We varen op een smal zijriviertje tussen al het groen langs kleine, simpele huisjes. Dit heeft wel echt even een gave sfeer. Tot we aankomen bij het punt waar we moeten uitstappen. Het is er stikdruk met bootjes die tegen elkaar botsen en er vaart een bootje met mannen langs die ons vertellen wat we 'moeten' doen: 'Give money.' Dacht het dus niet. Nu worden we dus bijna gedwongen om de twee vrouwelijke peddelaars geld te geven. Ik had het waarschijnlijk ook niet gedaan als ze er niet om vroegen, maar nu is er zeker geen haar op mijn hoofd die eraan denkt. Dat wordt ons niet in dank afgenomen. We sluiten de dag af met het proeven van fruit (o.a. ananas, jackfruit en een soort lychees) en op een marktje koop ik een souvenir van een Vietnamees bootje. Ik moet zeggen dat het afdingen hier een stuk moeilijker is dan in Indonesie. We varen met de grotere boot terug naar de bus. Op de valreep kopen Sara en ik een goedkoop, groot 'Goodmorning Vietnam'-shirt die we als pyjama willen gebruiken. Op de terugweg zitten we in de bus achter een Scandinavisch meisje van ongeveer twee jaar, die maar geen genoeg van ons kan krijgen. Ik ook niet van haar, echt een schatje is het. Onderweg beschouw ik weer het totaal andere leven. Vele mensen met mondkapjes en Vietnamese hoeden (ja, die worden hier echt gedragen, het is niet zoals de klompen in Nederland), de knopen in de ongeorganiseerde elektriciteitsdraden, het leven op straat en de scholen met vrolijke kinderen waar we langsrijden. 's Avonds eten Sara en ik bij hetzelfde restaurantje als gisteren en daar gebeurt er voor mij iets belangrijks. Ik ga niet op de details in, maar we zijn even erg eerlijk tegen elkaar en dit is echt een avond waar ik even heel erg over mezelf leer. Achteraf iets heel fijns. Het huilen en knuffelen lucht op. Ik zie er daarna afschuwelijk uit, maar het is fijn om nog even de winkeltjes af te gaan. Ik ben weer een broek rijker. Ik ga nu maar eens slapen, het is al 1.00 uur! Wat een dag. Ik heb tot nu toe nog nooit zo erg over mezelf nagedacht. En dat heeft ook wel weer wat moois.


zaterdag 26 januari 2013, Dalat

Ik wil nog even vertellen over het park in de stad. Dat heeft namelijk echt wel wat. Tussen alle drukte zie je mensen daar sporten en spelen. Hele groepen doen gezamenlijk aan aerobics met instructrice, tieners bedenken gezellig dansjes, er wordt gebadmintond, gevoetbald en gevoetshuttled. Tot slot staan er overal fitnessapparaten, waarop de mensen al kletsend hun best doen. Het is een drukte van jewelste. Ook vandaag hebben we de wekker weer gezet. We halen weer een lekker ontbijtje en lopen dan in ongeveer dertig minuten naar het War museum. Museum? Ja, echt. En dat terwijl we er allebei echt niet van houden. Toch wil ik er echt heen. Het museum gaat over de Vietnamoorlog en schijnt een heftige fototentoonstelling te hebben. Dat kunnen we inmiddels wel beamen. Dit zijn foto's die bij ons in Nederland nooit getoond zouden worden. Werkelijk alles van deze gruwelijke oorlog is zichtbaar. Hoe er werd gevochten en wat de ernstige gevolgen daarvan waren. Een soldaat met restjes mens in zijn handen, een moeder met haar kinderen, die bang via een rivier proberen te vluchten, een gezin met angst in de ogen, ze staan op het punt om doodgeschoten te worden. Dit soort dingen gebeuren in de wereld. Afschuwelijk. Daarnaast zijn er nog heel lang na de oorlog gevolgen te zien, iets met de naam 'Agent Orange'. Door chemische, giftige stoffen die zijn verstrooid, kunnen mensen uit de betreffende gebieden (tot en met drie generaties later) geboren worden met zeer ernstige lichaamsafwijkingen en verminkingen. Ook deze beelden liegen er niet om. Erg indrukwekkend. Als we teruglopen naar het hostel voel ik me al wat slapjes.

LES 69: IN VIETNAM KENNEN ZE GEEN STOEPRANDjes. EN DAT TERWIJL ZE ZELF ZO KLEIN ZIJN.

Zelfs voor mij was deze stoeprand even te hoog. Ik val en zodra ik op straat lig, schiet de kramp in mijn voet. Af en toe ben ik echt een oud wijf. Als we bijna bij het hostel zijn aangekomen, zien we Leonie ineens bij de tuinsproeiers in het park wachten op verkoelende spetters. Goed idee! Samen lopen we naar ons hostel waar Sara en ik onze tassen inpakken en Leonie gedag zeggen. We checken uit en gaan nog even in het park zitten. Rond 12.30 uur halen we onze bustickets voor de komende tijd op. Dan wachten we op onze bus, die ons vandaag naar Dalat brengt. Wat een feest. We hebben tickets voor de nachtbus en schijnbaar zitten we daar met dagritten ook in. Zitten? Liggen bedoel ik. Je kunt er helemaal languit. Tenminste, dat is de bedoeling. Ik ben te lang. Onze feeststemming is echter al snel voorbij. Kakkerlakken! Oke, niet zo groot, maar toch: kakkerlakken! Sara maakt ze gelukkig allemaal dood als ze te dichtbij komen: HELD. De rit duurt een stuk langer dan gedacht. In plaats van de geplande zeven uur, doen we er zo'n negen uur over. Maar waar heb ik het eigenlijk over? Plannen in Azie? Gelukkig zijn we de kakkerlakken al wel vergeten. Bovendien is het donker, dus we kunnen ze niet eens meer zien. Aangekomen in Dalat staan we op het busstation. Het is hier frisjes en we hebben geen idee waar we heen moeten. We beginnen te lopen naar de kant waar de meeste lichtjes schijnen. We komen maar weinig tegen en ho(s)tels lijken helemaal nergens te staan. Wat een verschil met Saigon! We hebben niks geboekt en dachten midden in een centrum aan te komen, omringd door ho(s)tels. Niet dus. Daar lopen we dan met z'n tweetjes in het donker. Ik merk dat ik er heel rustig onder blijf en me helemaal niet zo bang voel. Saar daarentegen! Ik had niet verwacht dat ze zo'n schijterd zou zijn. Ze schrikt van voorbijgangers en vindt het maar niks. Aangekomen bij een hotelletje besluiten we maar eens te vragen of er plek is en hoeveel het kost. De vrouw wijst ons een driepersoonskamer en ze noemt wel drie verschillende bedragen. De laagste (en laatste) die ze noemt is 200.000 dong. In totaal. Daar doen we het voor. Dat is ongeveer 7,30 euro! Ze wil onze paspoorten hebben, die krijgen we (hopelijk) morgen terug. Sara is er een beetje bang voor en vertrouwt het niet helemaal. Ik word er nu ook een beetje nerveus van. Maar het komt vast goed. Ik ga morgen gewoon niet eerder weg dan dat we ze hebben. Nu maar eens lekker slapen in een niet verschoond bed.


zondag 27 januari 2013, Dalat

Het slapen is geen succes. Het is ijskoud en aangezien er alleen maar vieze dekens liggen, lig ik onder mijn sarong (omslagdoek). Daarboven ligt dan toch zo'n muf deken, maar dat moet wel. Het is anders echt niet te doen. Aangezien mijn sarong niet mijn hele lichaam bedekt, raak ik toch nog dat vieze deken aan. Sara en ik worden regelmatig wakker. Soms weet ik niet of ze nou tegen me praat of dat ze in haar slaap aan het praten is. We zijn bijna blij als het tijd is om eruit te gaan. We maken ons klaar, pakken de tassen weer in en betalen. Wat een geld. Of eigenlijk: geen geld. Per persoon 3,65 euro. De paspoorten krijgen we zonder problemen terug. Dan lopen we richting het centrum. Ongeveer 1,2 kilometer, wat met de backpack toch wel als de avondvierdaagse voelt. We vinden een ander hotelletje, dichtbij de stad. Iets meer dan 5 euro per persoon en daar krijgen we allebei een groot bed met een fijn deken voor. Lekker. We gooien onze tassen neer en gaan dan Dalat in. Om te beginnen met een grote markt. Dit is nog eens een markt die de naam 'markt' echt verdient. De markt in Hoofddorp slaat nu nergens meer op. We kijken onze ogen uit. Dit is echt heel gaaf. Er is van alles te koop en bijna overal waar je kijkt is kleur. Kleur van groente en fruit, bekend en onbekend. Netjes op (piramide)stapeltjes neergelegd. Dan het vlees. De mensen gebruiken hier werkelijk alles van de beesten. Poten, darmen, oren, levers, hersenen, nieren en harten. Lekker hoor... In sommige poten wordt terplekke gehakt. Er zitten kippen met ongeveer tien in een hokje gepropt. Ze staan op de markt te wachten op de slacht. Net als de rondspartelende vissen. Veel mensen zijn (hard of minder hard) aan het werk, terwijl anderen achter hun bergen rijst liggen te slapen. We kopen een zak aardbeien, zuurtjes, spekjes, broodjes en koekjes. We maken foto's en genieten van de lieve, mooie kinderen die ons gedag zeggen of een lieve glimlach schenken. Waar het gisterenavond zo koud was, is het nu hartstikke warm. Ookal lijken de Vietnamezen in winterjassen dat niet te begrijpen. We lopen terug naar het hotel en kleden ons om. Weg met de lange broeken en shirtjes met mouwen. We nemen de broodjes en aardbeien mee en lopen naar een parkje om te picknicken. Heerlijk. Totdat er wolken verschijnen. Weg zon. Als het dan ook nog een beetje begint te waaien, staat er kippenvel op onze armen en benen. We lopen weer terug naar het hotel en kiezen toch weer voor de lange broek. Dan lopen we richting een kerk met het uiterlijk van een tempel. We lopen ongeveer een uurtje meer het binnenland in. De kerk is wel mooi, maar ik vind het niet geweldig. Vanaf hier hebben we wel uitzicht op veldjes met groeiende aardbeien. Als we teruglopen, komen we een vader met twee kinderen tegen. Een meisje van nog geen 1 en een jongetje van ongeveer 5 jaar. De vader vindt het fantastisch dat we voorbij komen lopen. Hij probeert het meisje contact met ons te laten maken, maar ze snapt er natuurlijk niet veel van. Wij blijven even bij ze staan en we lachen leuk naar de twee schattige kinderen. De vader houdt het kind een beetje naar voren en op een gegeven moment zegt hij: 'Kiss!' tegen me. Ik ben daar de moeilijkste niet in en geef het meisje een kusje. Het liefst houd ik haar even vast, maar het voelt raar om dat te vragen. Later bedenken we dat het eigenlijk best had gekund. het was overduidelijk dat de vader het heel leuk had gevonden. Wel een vreemde situatie eigenlijk. Wij als Nederlanders zouden nooit vragen of het kind misschien een kusje kan krijgen van een onbekende. Terug in het hotel gaan we nog even op bed liggen en rond 17.45 uur gaan we er weer uit voor het avondeten. Als we een stap buiten zetten, besluiten we om nog even terug naar de kamer te lopen. Koud!! Wat een verschil met overdag. We eten spaghetti en drinken warme chocolademelk. In een supermarktje halen we nog een toetje (chocola) en dan zijn weop tijd weer op de kamer. Op tijd naar bed. We kunnen wel een goede nacht gebruiken.


maandag 28 januari 2013, Nha Trang

En dat was het, een goede nacht. De wekker staat om 8.30 uur, maar Sara staat al een stuk eerder op. Ook ik ben voor de wekker wakker, dus we hebben 's ochtends alle tijd van de wereld. Rond 8.30 uur lopen we met onze gladgeschoren benen richting de markt om brood en fruit te scoren. Het worden vandaag druiven. Tenminste, dat denken we. Terug in de kamer aangekomen, komt Sara erachter dat meer dan de helft beschimmeld is. Lekker dan. We gooien het weg en lopen weer naar buiten om een ontbijtplekje in de zon te zoeken. Heerlijk, die yoghurtjes en broodjes. Na het ontbijt lopen we toch nog even terug naar de markt voor ander fruit. Een appel, een banaan en twee sinaasappels. Terug in het hotel pakken we de tassen weer in (wat ben ik blij als ik over zeven weekjes mijn kledingkast weer heb) en stipt om 12.00 uur checken we uit. Dan is het wachten op iemand van de busmaatschappij, die ons om 12.30 uur komt ophalen. Of gewoon niet. Hier hadden we ons al een beetje op ingesteld. Om 13.30 uur gaat de bus en om 12.45 uur is er nog niemand. Ik bel om te vragen waar ze blijven. 'Er komt iemand aan, wacht tot 13.00 uur.' 13.01 uur is er nog niemand. Ik bel weer op, nu al iets minder vriendelijk. Nog steeds wordt ons verteld dat we moeten blijven wachten. 'No worries.' Wat? Ik ben niet in Australie, waar ze meestal WEL op tijd komen. En waar ze bovendien beter Engels spreken. Om 13.15 uur is er nog steeds niemand. We besluiten om zelf maar met de taxi naar het busstation te gaan. Daar aangekomen, begint de ellende pas echt. Saar wacht buiten met de tassen bij de bussen en kan dus geen kant op. Ondertussen ga ik naar binnen om te vragen welke bus we moeten hebben. Er schijnt geen bus om 13.30 uur te gaan, maar alleen om 15.00 uur. En daar hebben wij geen ticket voor. Om een lang verhaal kort te houden: deze vriendelijke vrouwen, die er ook niks aan kunnen doen, maar op wie ik toch boos word, helpen me wel. Ik krijg ongeveer vijf keer een slecht Engels sprekende, onaardige man aan de telefoon tegen wie ik tekeer ga en hij tegen mij. Ik ben woedend. Aan het eind van de rit (hoe toepasselijk) zegt hij (of eigenlijk schreeuwt hij) alleen nog maar: ' Take a taxi. Now!' Door de slechte communicatie snap ik niet waarom, maar uiteindelijk helpt een beter Engels sprekende vrouw ons uit de brand. De bus die wij moeten hebben, gaat vanaf een andere plek. Wij haasten ons in een taxi, die in no time naar de afgesproken plek scheurt. Bij de bus aangekomen, wrijft de vrouw ons nog even wat in: 'The whole bus is waiting for the two of you.' Zucht. Soms kan ik niet echt wennen aan het Aziatische gebeuren. In de bus hebben we niet de beste plekken. Het is weer een sleeping bus en dit keer hebben we stoelen die niet omhoog kunnen. Verplicht liggen dus. Daarnaast is het bloedheet. Maar: geen kakkerlakken. Wel ongeveer tien Nederlanders. Wat zijn we toch reislustig. De hitte wordt later gelukkig beter: we pakken er zelfs dekentjes bij. Onderweg stoppen we ook nog een half uurtje extra, omdat er een band lek is. Nu is het plaatje echt compleet. Om 19.00 uur komen we aan in Nha Trang. Twee uur later dan gepland. We zien al gauw dat deze plaats weer heel anders is dan het rustige Dalat in Franse stijl. We eten een heerlijke pizza in een Italiaans restaurantje en kopen een armbandje als aandenken. Ook zie ik een leuk enkelbandje, die ik erbij neem. En nu? Lekker slapen in onze privekamer met airco voor nog geen vijf euro per persoon per nacht. Ik ben doodop en heb al twee dagen barstende koppijn. Hopelijk is het morgen over.


dinsdag 29 januari 2013, Nha Trang

's Nachts word ik een aantal keer wakker, omdat ik het ijskoud heb door de airco. Sara daarentegen heeft het erg warm. Toch lastig als je samen in een kamer ligt. Het is midden in de nacht en ik zie dat ik twee nieuwe smsjes heb. Wat een leuk nieuws! We krijgen dus een koning. Leuk dat mama en Steef me dat laten weten. Het is dan ook het eerste wat ik Sara 's ochtends vertel. Die reageert ook al zo enthousiast. Later doen we even niet zo enthousiast tegen elkaar. We hebben ons ontbijt gekocht en lopen naar het strand. Daar beginnen we al snel tegen elkaar te katten. We zijn al bijna zeven jaar vriendinnen, maar zo verschillend. Eigenlijk met ongeveer alles. Het gaat deze ochtend om een strandbedje. Of eigenlijk: geen strandbedje. Ik lig liever voor waarschijnlijk een habbekrats op een bedje te chillen dan dat ik met mijn sarong in het schurende zand lig. Overal zandkorrels, heb je net zonnebrand opgesmeerd, je kent het wel. Of misschien niet, omdat je net als ik altijd op zo'n bedje ligt. We krijgen ongeveer ruzie, dus ik leg mijn sarong in het zand en begin me in te smeren. Vervolgens krijgen we bijna dubbel ruzie, omdat we nu ineens allebei vinden dat we moeten doen wat de ander wil. Ik zeg dus dat we op het zand gaan liggen, terwijl Sara nu zegt dat we wel voor een bedje gaan betalen. Terwijl we allebei natuurlijk nog het liefst willen wat we zelf hadden bedacht. 'Saar, doe niet zo moeilijk. Ik lig al bijna.' Zo gaat het dan. Uiteindelijk liggen we. In het zand dus. Dan begint Saar met het goedmaken. ' Ik kan ook gewoon niet zoveel hebben, merk ik', huil ik ineens. Hoppa, weer die tranen. Het reizen duurt gewoon echt te lang. Ik wil best naar huis. Het huilen lucht wel op en het gevoel van 'naar huis willen' is al iets minder intens. We besluiten er een gezellige tijd van te maken, die voorbij vliegt. Vanochtend hebben we al wat plannen gemaakt, dus dat is mooi. We blijven nog een tijdje in de zon (en het zand) liggen en 's middags worden we door een busje opgehaald die ons naar het modderbad brengt. Het blijkt meer te zijn dan een modderbad: het is een heerlijke ontspanmiddag. We beginnen dus in de derrie, die best meevalt. Zo blubberig is het ook weer niet. Het is heel vloeibaar. Daarna spoelen we ons af onder de douche en vervolgens nemen we een bad in warm mineraalwater. Superfijn. We eindigen onder een warme waterval en in het zwembad. 's Avonds gaan we lekker (en goedkoop) uit eten en ik kies maar weer eens voor een gezonde salade. We sluiten de dag af met een hemels toetje (pannenkoek met een bolletje ijs) en gaan dan richting bed. Morgen snorkelen!

Heel veel liefs, ik mis jullie best wel!!!