Aapjes kijken

Lieve allemaal,

Inmiddels bevind ik me in Borneo en is het einde al echt wel in zicht. Nog 11 nachtjes slapen, waarvan ik de laatste eigenlijk al niet meetel, want die breng ik door in het vliegtuig en daar heb ik al enorme zin in. Mar: ben je net bij met lezen, is er verdorie weer een verslag. Ik denk dat dit de een na laatste is vanuit het buitenland... Dan nog even over Koetje. Elma, wat moest ik ontzettend hardop lachen om jouw reactie. Koetje is KOE geworden. Niet alleen vanwege de ervaringen, maar vooral door alle bezoekjes aan de MC Donalds, denk ik zo. Goed, hier komt ie dan weer.


maandag 25 februari 2013, Langkawi

Gisterenavond was ik van plan weer bij hetzelfde restaurantje te eten, maar dat was jammer genoeg gesloten. Vandaag is de laatste dag van de viering van het Chinese nieuwjaar, dus misschien heeft het daar mee te maken. Tien dagen 'oud & nieuw', je kunt het ook overdrijven. Dus ga ik voor een ander restaurant, waar ik weer (lekker afwisselend) chicken curry bestel. Heerlijk! En ook meteen weer de nodige groenten binnen. 's Ochtends check ik uit en loop ik richting de boot die me naar Langkawi brengt. Van eiland naar eiland zeg maar. Stel je daar geen schattig, houten bootje bij voor. Meer dan honderd mensen in een grote, dichte speedboot. Dat meer. Als je het idee hebt dat Langkawi maar een steenworp verder ligt van Penang, heb je het mis. Ik dacht dat. Of eigenlijk had ik geen idee, maar ik ging daar wel vanuit. Niets blijkt minder waar: het is drie uur varen. Aangekomen bij de haven sta ik voor een raadsel. Aangezien ik me erg goed heb voorbereid, heb ik geen idee waar ik heen moet. Op dit soort momenten houd ik echt van informatiecentra. Die vind ik gelukkig al snel. Ik had gedacht dat ik al lopend wel een hostel zou vinden, maar ook dat heb ik mis. Als ik naar het strand wil (waar de meeste backpackers ook heen gaan), moet ik met de taxi. Half uur rijden, zeggen ze. Een kwartier later arriveer ik al, ik heb alleen nog geen hostel. Ik spreek een vrouw achter een tourdesk aan en zij weet wel iets. Het past binnen mijn budget, maar het is wel: bed met klamboe, bed met klamboe, bed met klamboe, zegt ze. 'Perfect', zeg ik, hoewel ik wel opkijk van de klamboes. Die heb ik nog nooit ergens gehad. Had me een hoop bulten kunnen besparen. 'Hoe kom ik daar?' En daar zit ik dan, achterop de scooter, ZONDER helm en MET al mijn bagage. De schat van een vrouw brengt me naar het hostel. In mijn kamer met 21 (!!!!) bedden aangekomen, begrijp ik de klamboes. Maaike en Femke, jullie zullen hier NOOIT gaan slapen. Het doet me een beetje denken aan mijn verblijf op Galibi in Suriname. Luchtgaten in de muur en ramen die je geen ramen kunt noemen. Een soort grote, openstaande, horizontale lamellen in de muur. Hoe nodig je ongedierte uit? 's Middags loop ik de winkeltjes in, op zoek naar een Maleisisch vlaggetje voor op mijn tas. Geslaagd! Tegen 17.00 uur ga ik al op zoek naar een eettentje, want ik ben wel uitgekeken in de winkeltjes. Na een tijdje vind ik iets goedkoops. Voor de verandering eet ik een GROENE curry. Sorry voor al de capslock-woorden, maar ik kan hier geen trema's gebruiken op de een of andere manier. Op die een, hadden dus ook streepjes gemoeten. Maar dit hebben jullie waarschijnlijk al zes maanden door. Ik blijf (met een mond die in de fik staat) nog even uitbuiken en loop dan in de regen terug naar mijn hostel. Verkeerd. Ik word natter en natter en ik loop steeds verkeerde weggetjes in. Op een gegeven moment geef ik me over aan de regen (wat moet je anders) en wat later vind ik eindelijk mijn hostel terug. Ik naai mijn vlaggetje op mijn tas en ga dan in het gezamenlijke gedeelte nog even mijn hersenen trainen. Mijn dagelijkse bezigheid op dit moment: sudoku's maken.


dinsdag 26 februari 2013, Langkawi

Wat een werk om je bed in te gaan. Gezien alle gaten in de muren maak ik graag gebruik van mijn klamboe (ook met gaten overigens). Aangezien ik een licht trauma heb van het slapen onder een klamboe in Malawi (wie kent het rattenverhaal niet), check ik eerst nauwkeurig mijn bed (wat ik toen trouwens ook gewoon had gedaan) en hang dan het muggennet goed op. Ik durf 'm niet meer onder mijn matras te stoppen; hoe opgesloten kun je zitten (samen met je mogelijk ongedierte). Goed, ik lig. Het is 22.00 uur en ik ben de enige in deze grote kamer. De rest is blijkbaar allemaal de hort op. Ik kan niet zeggen dat ik fantastisch slaap, want ik word vaak vakker. Daarnaast moet ik al redelijk op tijd nodig plassen, maar aangezien het buiten toch giet, kruip ik mijn bed weer in. Ik had een dag strand bedacht voor vandaag, maar dat gaat 'm niet worden. Ik sorteer rustig al mijn was en maak me dan klaar voor de douche. De koude douche. Deze douche heeft geen 'warm-mogelijkheid', wat alleen maar goed is, want als die mogelijkheid er wel is, is het alleen maar frustrerend als het water niet warm wil worden. Maar ik geniet zowaar van deze douche. Het is even naar adem happen, maar daarna is het goed. Stel je trouwens ook geen douchekop voor. Er komt een buisje uit de muur en daar komt een dikke straal water uit. Als ik op bed even zit te sudoku-en, denk ik aan het hebben van een eigen klasje. Ik weet dat het er niet in zit, maar wat zou het eigenlijk leuk zijn. Weer reden voor het maken van lijstjes. Als ik dat in het gezamenlijke gedeelte zit te doen, zie ik Mo, die net is aangekomen en dus ook in dit hostel zit. Grappig. 's Middags leer ik een Nederlands meisje, Francien, kennen. Ik merk echt dat er een waterval van woorden en verhalen uit me komt na een paar dagen alleen zijn. Francien gaat morgen met de nachttrein terug naar Kuala Lumpur en dat lijkt mij ook wel een goed idee. Ik besluit dezelfde trein te nemen, zodat we de taxikosten kunnen delen. Daarnaast is het natuurlijk ook gezellig. als ik in een internetcafe een ticket probeer te boeken, lukt dat alleen niet. Het kan alleen nog voor overmorgen. Helaas. Ik zit op internet bij de vrouw die me op de scooter naar mijn hostel heeft gebracht en zij vertelt dat ze bustickets naar Kuala Lumpur verkoopt. 96 Ringgit lijkt eerst heel veel, maar ik word opgehaald, naar de ferry gebracht, de ferry is inclusief en dan de bus naar Kuala Lumpur. Ik was ongeveer net zo veel geld kwijt geweest voor de reis met de trein. En dit is wel zo makkelijk. 's Avonds eten Francien en ik bij de MC Donalds (ik zeg een menu voor 2,50 euro) en dat is eigenlijk ook wel erg gezellig. Nu ga ik mijn bed maar weer installeren...


woensdag 27 februari 2013, Langkawi

Wat een fijn dagje vandaag. Het slapen was niet om over naar huis te schrijven: veel wakker, indringers in mijn klamboe (gewoon muggen hoor) en overal kriebels waardoor ik mijn bed in de nacht met het licht van mijn telefoon inspecteer op ongedierte. Niks te zien. Ik ontbijt in het hostelcafe en ga daar bij Mo aan tafel zitten. Later schuiven Walter (27, Amsterdam) en Richelle aan. Fijn om even gezellig te kletsen. Dan is het tijd om al mijn spullen (inclusief mijn heerlijk ruikende, gestreken en opgevouwen was) in te pakken en te gaan. Onderweg naar de mevrouw waar ik de bus heb geboekt en mijn tassen mag droppen, kom ik Francien nog tegen, dus die zeg ik nog gedag. Aangezien het heerlijk zonnig is, kleed ik me om en ga ik nog even een uurtje op het strand liggen. Wauw! Het witte zand verblind zo ongeveer mijn ogen en het water is precies goed qua temperatuur. De rest van de middag drink ik nog wat sapjes in de schaduw en wacht ik op mijn vertrek om 17.30 uur.


donderdag 28 februari 2013, Kuala Lumpur

Terug in Kuala Lumpur. De bus was me weer wat. Hij vertrok een uur later en het leek er even op dat een Duitse broer en zus en ik de enigen waren die mee gingen. Daarnaast was de buschauffeur erg vreemd. Ik vertrouwde het niet helemaal, maar al snel pikken we onderweg nog wat mensen op en dat voelde al beter. Om 5.45 uur komen we aan in Kuala Lumpur. Ik voel me een lopend ijsklontje en ik ben blij dat ik de rijdende vrieskast uit kan. Ik heb onderweg nog gevraagd of die #@(%&$* airco een stuk zachter mocht, maar ik geloof niet dat hij me wilde begrijpen. Hoewel hij dondersgoed wist wat ik bedoelde, want ik heb het luid en duidelijk in het Engels MET gebarentaal gevraagd. Maar misschien ervaart hij die Noordpooltemperatuur achter het stuur niet. Eigenlijk verdien ik er een stempel van in mijn paspoort, maar de douane was nergens te bekennen. Goed, ik ben terug in KL, zoals ze het hier noemen (luie donders, ik zeg toch ook niet dat ik in HD woon?) Ik ga weer naar hetzelfde hostel als twee weken geleden (en niet omdat het daar zo geweldig is. Ik zeg 2,90 euro per nacht, weet je nog?) Daar om 6.00 uur aangekomen, kan ik natuurlijk nog niet inchecken, dus maak ik gebruik van het enige fijne in dit hostel: de zachte wegzakstoel. Ik meot wel even geslapen hebben, want ineens is het 9.30 uur en kan ik me al inchecken. De dormkamer die ik geboekt heb, wordt een tweepersoonskamer die ik met een Belgisch meisje moet delen (Franssprekend helaas. Ik had toch echt maar een zesje voor mijn mondeling vijf jaar geleden...) Het is smal, krap en er is geen ruimte, wat allemaal op hetzelfde neerkomt. Ik ga voor een super goedkoop ontbijt bij de gele M, spring onder de douche en loop dan nog even naar Central Market. Als ik me verveel, geef je me gewoon een sudoku of pen en papier om lijstjes te maken. De derde mogelijkheid is: breng me naar souvenirswinkeltjes. Aangezien er niemand is om me te brengen, loop ik zelf maar weer. Over eventuele aankopen laat ik me niet uit. De rest van de middag bestaat uit al snoepend (en misselijk wordend) sudoku's maken (Rox: zo geweldig vind ik het nu ook weer niet, maar wat moet je anders?), internetten en niksen. En 's avonds eet ik voor de verandering bij de MC Donalds, met excuus dat het daar zo goedkoop is. Wat echt zo is. Op de terugweg naar het hostel kom ik, hoe toevallig, de ouders van Samira (van de middelbare school) tegen! In zo'n grote stad, mensen die op vier minuten loopafstand van mij wonen. Grappig hoor!


vrijdag 1 maart 2013, Kuching

Borneo, daar ben ik dan. Nu ik er ben, voelt het al helemaal goed dat ik dit doe. Dan nog even over gisterenavond. Ja, die avond kreeg nog een staartje. Hoe toevallig kan het leven zijn. Ik loop van Maccie terug naar mijn hostel en ineens zie ik daar de ouders van Samira (vriendin van de middelbare school)! Echt grappig. We hebben nog even staan kletsen en wensten elkaar uiteraard een fijne vakantie. Wel gek hoor: ik kom nog eerder thuis dan zij :) In het hostel aangekomen loop ik naar mijn kamer en probeer ik de deur te openen. Shit! Plotseling sta ik met de ene helft van de sleutel in mijn handen, terwijl de andere nog in de deur zit. Zoveel kracht had ik echt niet gezet. Ik probeer de andere helft uit het slot te krijgen en dat lukt na een tijdje. Dan kom ik erachter dat de sleutel verkeerdom in het slot zat. Het enige wat ik nu wil, is de deur open krijgen. Ik duw het afgebroken stukje in het slot en vervolgens ook de rest van de sleutel. Na een beetje porren, krijg ik de deur open. Gelukkig. Dan, na een klein moment van enthousiasme, voel ik me een stuk minder vrolijk. Ja, nu moet ik het beneden gaan vertellen en de man die op dit moment achter de receptie zit, vind ik niet zo aardi.g Bah, ik moet vast betalen. Daar zit ik echt niet op te wachten. Heel even zoek ik wanhopig naar andere manieren. Manieren waarbij ik het de man niet hoef te vertellen. Ken je dat gevoel van vroeger? Dan maakte je per ongeluk iets stuk van een ander en het liefst verstopte je het dan en zei je er verder niets meer over tegen het vriendinnetje waar je aan het spelen was. Dat wil ik nu ook, maar het kan niet. Groot worden, Cindy Verheij, naar beneden nu. Oke, eerlijkheid duurt het langst (ik snap die uitspraak nooit, maar ik dacht, ik gooi 'm er even in). 'Sir, I have a little problem...' Ik houd de halve sleutel omhoog (de andere helft zit weer in de deur). Heel onverwacht begint de man naar me te glimlachen en ik voel een golf van opluchting. Hij loopt mee naar boven en probeert het restje uit het slot te halen. Het lukt niet. Ik vertel maar niet dat ik het er voor de tweede keer heb ingeduwd. En ik begin ook maar niet over geld. Hij ook niet, wat heerlijk. Het slot moet vervangen worden. Als hij wegloopt, zeg ik nog wel even: 'I'm so sorry!', want het voelt ook wel rot. Maar eerlijk is eerlijk: alles is heir oud en misschien was het wel gewoon aan vervanging toe. Dan is het tijd om richting het vliegveld te gaan. Ik boek in het hostel mijn laatste twee nachten in Kuala Lumpur en laat mijn souvenirstas achter in een kluisje. Hoe handig. Rond 8.00 uur loop ik naar de skytrain die me naar KL Sentral brengt en van daar neem ik de bus naar de luchthaven (dat duurt gewoon nog een uur trouwens). In de bus verbaas ik me weer even. Je mag hier ook niks! Er hangt een bordje met 'no spitting' (niet spugen; en dan bedoelen ze kwatten, niet kotsen). Ik lever mijn bagage in en ontbijt weer bij M, waar ze het verkeerde hebben aangeslagen bij de kassa. Ik heb te veel betaald. Ik loop terug naar de kassa om mijn geld terug te vragen. Dat is namelijk de nieuwe Cindy. Die doet dat. De oude zou denken: 'Nou ja, laat maar zitten...' Op het vliegveld in Kuching (ja ja, Borneo) aangekomen, word ik door een man aangesproken om een taxi te delen. Graag natuurlijk. Deze aardige meneer komt uit Engeland, maar woont in Turkije. Ik word als laatste afgezet en in dit hostel blijkt dat ik verkeerd zit. Maar het aardige meisje van de receptie loopt met me mee naar het goede adres, een paar minuten verder. Ik lig op de kamer met een mevrouw uit Wales en ik word blij van de wc en de douches die gescheiden zijn. Geen natte brillen dus. De mevrouw uit Wales (Joan) begrijpt mijn ergernis. Aan het eind van de middag kruip ik nog even achter internet en daar zie ik dat ik een heel leuk mailtje van Stephanie heb. Ze wil me 'Shrek de musical' geven als welkom-terug-cadeautje!! Maar alleen als ik dat wel echt zie zitten, want het is al op zaterdag 16 maart. NATUURLIJK wil ik dat. Echt heel lief en eigenlijk veel te gek. Verder had ik vandaag erg veel zin in pizza en die heb ik gevonden. Je betaalt daar wel wat meer voor (5,50 euro) en dan krijg je dus kaas met een dun laagje pizzabodem en neppe groenten. Ik ben een echte kaaskop, maar je kunt het ook overdrijven. Jammer. Na het eten trek ik mijn stoute, versleten Birkenstocks aan en loop ik naar het hotel van de man waarmee ik vandaag een taxi deelde. Hij had me gezegd dat ik altijd mocht komen als ik gezelschap wilde tijdens een dagtrip. Aangezien de boottocht naar Bako National Park 47 Ringgit (enkel) is en dat betaal je per boot, is het goedkoper om samen te gaan, want dan deel je de prijs. De eigenaar van zijn hotel snapt eerst niet goed wat ik kom doen, maar kijkt later in de kamer van Roy (die man dus) of hij er is. Helaas. Dan ga ik morgen eerst naar de orang utans in het Semonggoh Rehabilitation Center.


zaterdag 2 maart 2013, Kuching

Aapjes, daar kom ik dan! Ik loop al vroeg naar de bus, want die vertrekt om 7.15 uur. Het is altijd moeilijk als de wekker om 5.45 uur gaat, maar na een goddelijke, lauwe douche kan ik er tegenaan. Ik loop zowaar in een keer goed en stap met veel zin in de lokale bus (3 Ringgit, nog geen euro). Waar ik op het vliegveld van Kuching ongeveer weer de enige blonde blanke leek te zijn, zitten er in deze bus meer. Ik weet dat we allemaal voor hetzelfde gaan. De bus vertrekt bijzonder genoeg te vroeg. Ik heb medelijden met de mensen die in de laatste drie minuten op het busstation aankomen, want die missen 'm dus. Na ongeveer een half uur in de bus komen we aan in Semonggoh. Alleen de busrit was al heerlijk: zitten, niks hoeven zeggen en rustig wakker worden. Ik betaal de 10 Ringgit entree en begin de 1,5 km wandeltocht naar de plek waar alles gaat gebeuren. Dit gewoon op een geasfalteerde weg. Omhoog, omlaag, omhoog, omlaag, maar dat kan ik aan. Het lijkt erop dat ik vandaag niet de jungle Jane hoef uit te hangen. Geeft helemaal niets. De mensen helpen hier de orang utans; ze maken ze klaar om terug de jungle in te gaan. Twee keer per dag delen ze voedsel uit, omdat er in de jungle niet genoeg te vinden is. Als ik de voederplek bereik, zie ik ze al lopen. Wat zijn ze dichtbij! Dit is echt heel gaaf. We zijn met heel weinig mensen en niemand zegt wat. We aanschouwen de apen en maken foto's. Het schijnt dat we vandaag mazzel hebben, er komen er steeds meer tevoorschijn. Moeders met kleintjes, 'alleenstaanden' en dan hebben we echt geluk: het grote mannetje laat zich zien. Dat is blijkbaar niet iets dagelijks. Hij is echt reusachtig. Soms komen de orang utans te dichtbij en vertellen de rangers ons dat we ons vlug moeten verplaatsen. Ongeveer een uur later zijn er hordes toeristen bij gekomen. Wat ben ik blij dat ik de eerste bus genomen heb. Na een korte uitleg mogen we een stukje meer de jungle in. Nog steeds geen Jane-acties nodig, het is allemaal te doen. We komen aan bij een groter voederplateau en kunnen hier nog even van de geweldig, mooie, lenige beesten genieten. Ze zijn nog grappig ook. Af en toe moet ik hardop om te lachen. Als we ook nog een moederaap (die zich maanden niet vertoond heeft) met pasgeboren baby spotten, kan het helemaal niet meer stuk. Ik heb heel wat mooie foto's kunnen schieten. Samen met een aardige, Canadese vrouw en een stel uit Hawaii neem ik een klein busje terug. 2 Ringgit meer, maar nu hoeven we geen drie kwartier op de lokale bus te wachten. En het is nog gezellig ook. 's Middags loop ik nog wat door het hete Kuching langs het waterfront en als ik in mijn hostelkamer oververhit aankom, plof ik op bed en word ik anderhalf uur later wakker. Ik loop nog een klein rondje (goh, wat ben ik vandaag actief) en spreek met de vrouw uit Wales af om morgen samen naar Bako National Park te gaan. Jippie! Dat scheelt weer geld, omdat we de boot dan delen. Na een patatje kruip ik nog even achter de computer en ga ik weer op tijd mijn bed in.


zondag 3 maart 2013, Kuching

Heerlijk, ik begrijp weer compleet waarom ik op reis ben gegaan. En wat ben ik blij dat ik na mijn twijfels toch naar Borneo ben vertrokken. De wekker gaat om 6.45 uur en ik heb dan echt het gevoel dat ik net in slaap ben gevallen. Rotnacht dus. Wat was het ongelooflijk heet. En maar zweten in mijn bed. Ik ben blij als ik de douche onder kan en maak me dan klaar voor vandaag: Bako National Park. Samen met Joan (uit Wales dus) loop ik naar de lokale bus die ons voor nog geen euro naar de boot brengt. Dat is ongeveer een half uur rijden. In de bus krijg ik zowaar een compliment over mijn Engels en dat dus van iemand die er echt verstand van heeft. Toch leuk. In onze bus zit nog een ander meisje. Ze reist ook alleen en meteen nadat we de bus uitstappen, praten we met elkaar. In de eerste instantie vooral om met haar de boot te kunnen delen, dan is dat weer goedkoper. Dat blijkt een goede zet geweest te zijn. Dit meisje (of eigenlijk vrouw, ze is 29, hoewel je dat echt niet zou zeggen!) komt uit NEDERLAND, heet Annemieke en is erg gezellig. Uit Beverwijk, nog dichtbij ook. We betalen de entree van het park (5 euro) en de boot en lopen dan richting de pier. 'Beware of crocodiles', dat we het maar even weten. In het kleine bootje worden we met z'n drietjes naar het national park gevaren. Ongeveer vijftien minuten stuiteren we op het water en na een tijdje zien we al een erg mooie, ruige kust verschijnen. Ja mam, dit is enorm 'Expeditie Robinson-waardig'. Annemieke zei het ook al. Door deze omgeving voel ik me nog veel meer een echte reiziger en ik prijs mezelf gelukkig dat ik hier ben. Het genieten begint al op het bootje dus. We worden afgezet en lopen naar het registratiebureau, waar ze precies bijhouden wie er in het park is en wie wanneer welke tocht aan het lopen is. Wel goed hoor, we bevinden ons tenslotte in de jungle. Waar we alle drie vooral voor komen, zijn de dieren. En dan zou het helemaal geweldig zijn om neusapen tegen te komen (die noemen ze hier Dutch monkeys, hebben wij zulke grote neuzen dan?). We kiezen voor een niet al te lange wandeling, waarbij we de meeste kans hebben op wildlife. De wilde zwijnen hebben we op weg naar het registratiebureau al gespot. Al heel snel blijkt dat ik vandaag WEL Jane moet uithangen. En wat een mazzel: het heeft vannacht en vanochtend geregend en het is dus glad. Ik sta dus weer meteen een stuk minder stevig in mijn wandelschoenen, maar ik bevind me in goed gezelschap van gelijk niveau. Joan omdat ze 67 is (God, wat doet ze het dan goed!) en Annemieke en ik omdat we hier eigenlijk gewoon niet voor gemaakt zijn. Maar je wilt wat, dus je moet wat (ik zeg nieuw spreekwoord). Klimmend en klauterend, heuvel op en heuvel af over de gladde boomstronken, tussen al het groen. Zeik en zeiknat zijn we. De straaltjes lopen werkelijk overal naar beneden, maar ik probeer ze te negeren. Wegvegen heeft geen zin, want er volgt direct een nieuwe druppel.

LES 86: BEKIJK HET VAN DE POSITIEVE KANT. VEEL ZWETEN, IS WEINIG PLASSEN.

En dan komt er dat moment dat je je doel bereikt en uitkomt op een prachtige plek op het strand. Er staat een hemels windje en we hebben tijd om even lekker bij te komen. Uiteraard worden de nodige foto's gemaakt en zo hang ik als een echte Jane in een liaan. De terugweg verloopt wat makkelijker. Als we net over de helft zijn, wordt ons de tip gegeven een zijweggetje in te slaan. Daar kunnen we naar beneden lopen, richting het strand. Vanaf daar is het dan een stuk makkelijker om terug te komen. Dat blijkt te kloppen, hoewel de tocht naar het strand wel weer erg pittig is. MAAR ik vergeet helemaal te vertellen over de apen. Ik baal dat de chronologische volgorde van mijn verhaal nu niet meer klopt, maar vergeten is menselijk zullen we maar zeggen. Op de heenweg komen we al apen tegen. Van die apen die wel vaker tegenkomt (oke, niet in Hoofddorp) en die eigenlijk niet zo leuk zijn en ongevraagd op je springen en op je eten en drinken uit zijn. Annemieke loopt gauw door, want die moet echt niks van ze hebben. Ik probeer wat foto's van ze te maken, totdat ik in de gaten heb dat een van de mormels mijn tas in het vizier heeft (alleen mijn waterflesjes zijn zichtbaar) en achter me aan blijft lopen. Dan vind ik het ook niet meer zo leuk. Ik loop weg, hij loopt mee. Bah! Ik zou bijna zeggen: 'Ach, ik heb die dure rabiesprikken niet voor niets gehaald', maar nee, toch liever niet. Verder komen we de heenweg in de jungle wat apen tegen in de bomen, maar ze zijn zo beweeglijk, dat we niet kunnen zien wat voor soort het is. Op de terugweg hebben we geluk. Drie soorten apen en nog veel ook! Allereerst weer de agressievelingen. Dan apen met meer haar en grijsgekleurd, geen idee hoe ze heten. En tot slot, ja ja, heel veel neusapen. Die winnen niet de schoonheidsprijs. EIgenlijk zijn ze gewoon superlelijk. De naam 'neusaap' is duidelijk niet zomaar bedacht. Ik had echt niet verwacht dat ze zo'n grote neus zouden hebben. En ook niet dat ze bruin zouden zijn. Dat laatste geeft aan dat we ze al eerder in de bomen gespot hebben. Na een vieze lunch besluiten Annemieke en ik om nog een wandeling te maken (ja, we hebben de smaak te pakken) en Joan vindt het wel mooi geweest. Als we zo'n twintig minuten gelopen hebben en opnieuw doorweekt zijn, beginnen we allebei hoofdpijn te krijgen en besluiten we toch maar terug te lopen. Die anderhalf uur (enkeltje) gaan we niet meer redden. Het hoogtepunt van deze wandeling was de naar beneden vallende druppeltjes water vanaf de rotsen en plantjes. Lekker koud op het gezicht. We rusten wat uit als we terug zijn en regelen dat het bootje ons iets eerder komt ophalen. Over het strand en door de zee, vanuit het water stappen we in. Annemieke en ik zijn er klaar voor: Expeditie Robinson 2013. Alleen de eetproef slaan we over. Terug op de boot voel ik me weer even intens gelukkig en in de bus terug naar Kuching kijken we alle drie stilletjes, moe, maar voldaan voor ons uit. Wat roodgekleurd (ja, dat kan nog steeds na zes maanden) en muggenbulten erbij, maar het was het meer dan waard. In het hostel neem ik een douche en klets ik met Joan. Je kunt haar wel een ECHTE reiziger noemen. 145 Landen bezocht en dan ook landen waar geen mens ooit naartoe gaat (bedenk landen die op -stan eindigen en je weet wat ik bedoel) 's Avonds eet ik met Annemieke bij de MC Donalds (niet mijn idee!) en staat mijn mond weer niet stil. We lopen daarna nog wat rond en spreken vor morgen weer af. Gezellig. Dit was een geslaagde dag.

Veeeeel liefs en dikke knuffel uit het hete, zonnige Borneo!
En Lyd: gefeliciteerd!!!