I'm back!
Blijf op de hoogte en volg Cindy
25 Februari 2013 | Maleisië, Kampung Temoyong
Lieve, geweldige, fantastische allemaal,
Mag ik jullie er even op attenderen hoe leuk jullie allemaal zijn? Echt waar, jullie hebben me compleet gelukkig gemaakt. De reacties op facebook, de lieve mails, de smsjes en uiteraard de reacties op waarbenjij. Het is dat ik me in een hostel bevind terwijl ik al dit liefs tot me neem, maar anders had ik tissues moeten zoeken (dat moet overigens al heel snel de laatste tijd). Ik heb weer helemaal het gevoel dat ik er tegenaan kan en dat komt door jullie!!! Dank jullie wel!
maandag 18 februari 2013, Melaka
Koetje geniet volop van deze laatste vier weken, want hij krijgt de volle aandacht. Hij mag zelfs bij me in bed (oke Rox, je hebt helemaal gelijk. Ik moest echt om je lachen: knuffels heten niet voor niets knuffels. Die echte koeien wil ik overigens ook een keer knuffelen. Ben ik nu raar?). Ik ben de nacht doorgekomen. Geen last gehad van bedbugs (ik schork een beetje toen mijn bed daar gisteren bij aankomst op werd gecontroleerd), wel van de moskee. En weer veel nieuwe muggenbulten. Maarja, je bent op reis of je bent het niet. Na het douchen, spreek ik even met een Nederlandse jongen uit Rotterdam. Ik plaats mijn verslag op internet en ga dan maar eens een rondje door de stad lopen. Het zonnetje schijnt en de lucht is vandaag blauw. Zo zie ik hem het liefst. Ik plof neer op een terrasje in de schaduw (de zon is echt te heet), drink een sapje, eet een patat (dit is geen patatJE te noemen) en maak Sudoku's. Tot ik me verveel, want ja, ik ben nog steeds alleen met Koetje (dat is dus niet alleen?). Koetje is nu eenmaal niet zo'n prater. Dan ga ik maar terug naar mijn kamer om een uurtje op bed te liggen. 's Middags boek ik mijn bus naar Cameron Highlands. Daar heb ik op zich wel zin in. Het schijnt dat je daar heerlijk kunt theeleuten (ik zeg theeplantages) en ik ga naar het hostel dat Lisa heeft aanbevolen. Ben benieuwd. 's Avonds eet ik kipsate in hetzelfde restaurantje als gisteren en vanmiddag. Ik moet trouwens vandaag heel veel aan Koen denken, wat een leuk broertje heb ik toch. We hebben dan ook een liefdevolle sms-uitwisseling. 's Avonds moet ik terug naar het bureautje waar ik mijn ticket heb geboekt, om het op te halen. En dan? Slaaptijd!
dinsdag 19 februari 2013, Cameron Highlands
LES 79: PLANNEN ZIJN ER OM GEWIJZIGD TE WORDEN.
Niet schrikken, ik ga heus niet naar huis. Mijn plannen op West-Maleisie zijn gewoon even gewijzigd (moet je mij horen: 'gewoon even gewijzigd'). Ik wilde eigenlijk twee van de drie volgende eilanden bezoeken: Pangkor Island, Penang en Langkawi. Ik vroeg de eigenaar van mijn hostel welke twee hij zou aanraden. 'Pangkor is shit.' Oke, dat is dan duidelijk, Langkawi en Penang blijven over. Voor de zekerheid vraag ik het toch nog even: 'Je kunt nu niet naar het westen vanwege het regenseizoen, toch?' (maar dan in het Engels). Wel dus. Het regenseizoen is al zo goed als over, aldus eigenaar Sam. Dat biedt perspectieven. 'You can go to the Perhentian Islands.' Goh, mocht ik die nou vandaag op een ansichtkaart gespot hebben. Als hij me ook nog vertelt dat er grote kans is op zonneschijn, ben ik om. Wie weet kan ik dan nog een kleurtje opdoen. Dat maakt mijn aankomst op Schiphol nog prettiger. Voor mij dan. En dan ineens moet ik er om 7.30 uur uit en dat valt me zwaaaar. Echt geweldig geslapen heb ik niet. Om 8.00 uur loop ik het hostel uit op weg naar de bus. Bij de halte wacht ik samen met drie anderen tot de bus komt. Maar bussie komt niet. En als bussie komt, rijdt hij gewoon door. En dan begint het te regenen. Dan maar gauw met de taxi. We delen 'm met z'n vieren, dus dan kost het uiteindelijk geen drol. De taxi brengt ons naar Melaka Sentral en vanaf daar gaat mijn bus naar Tapah, wat zo'n vier uur zal duren.
LES 80: IN AZIE KAN 'VIER UUR' OOK GEWOON 'ZES UUR' WORDEN.
Eindelijk in Tapah aangekomen, stap ik als enige uit. Misschien zegt dat al genoeg over Tapah. Het typische leven van een reiziger: het is heet, ik loop alleen. Bepakt en bezakt in verrotte plekken en ik moet alles zelf uit zien te vinden terwijl veel mensen geen Engels spreken en moeten lachen als ik ze wat vraag. Kun je het je voorstellen? Ik maar al te goed. Achteraf, als alles weer geregeld is, best grappig. Op het moment zelf NIET. Maar dan helpt een aardig mevrouwtje me uit de brand. Letterlijk, want God, wat is het heet om met die boomstam rond te lopen. En nog twee andere tassen. Die ook zwaar zijn. Misschien krijg je zo een idee van hoe ik eruit zie en wat ik meemaak (wat ben ik toch zielig). Ik moet nog even een uur op de bus wachten die me naar boven zal brengen (Cameron HIGHlands). Een uur wordt anderhalf uur. Het uur omhoog rijden, worden er twee.
LES 81: GA IN AZIE MAAR GEWOON NERGENS VAN UIT ALS HET OM HET VERVOER GAAT. OF GA GEWOON UIT VAN HET DUBBELE.
Omdat ik het in de bussen steeds al zo koud had (je kunt ook overdrijven met airco), ben ik blij als we aankomen in Tanah Rata. Ik stap uit de bus en heb het nog steeds koud. We zitten natuurlijk ook hoog, Cindy. Op zoek naar mijn hostel. Ik weet niet zeker waar ik heen moet, maar daar heb ik een mond voor gekregen. Iemand legt me uit hoe ik moet lopen, maar uiteraard kan ik het niet vinden. Wat dat betreft ben ik net Dory. Als ik een andere backpacker look-a-like, maar dan zonder tas (gewoon een blanke) tegenkom, vraag ik het hem nog maar even. Hij vertelt me dat hij precies dezelfde (verkeerde) kant op liep toen hij het guesthouse zocht. Herkenning, begrepen worden: een van mijn gelukspunten. Er zijn meerdere Dory's op de wereld. En dan vind ik het. Ik ben helemaal enthousiast, want dit is het hostel waar Lisa ook is geweest en het ziet er heel goed uit. Ik word aangesproken door een man die praat als een man, maar eruit ziet als een vrouw. 'Do you have a reservation?' Uhm... 'I think so', is mijn antwoord. M'n vermoeden wordt bevestigd. Er is iets niet goed gegaan met de reservering en ze zitten vol. Gelukkig horen de achteerbuurman en dit guesthouse bij elkaar en daar hebben ze wel een dormbed voor me. Ook hier ziet het er keurig uit en de man die me incheckt, is erg vriendelijk. Ik vertel hem dat ik er 11 uur over heb gedaan om van Melaka naar hier te komen. Dat had dus in 5 uur gekund. Dan had ik een andere route moeten afleggen. Nog een bevestiging van mijn andere vermoeden. Ik zei het ze nog in Melaka, want ik had het al op internet gelezen, maar nee, ik moest echt op deze manier. Stommerds.
LES 82: VERTROUW OP JE INTUITIE.
's Avonds word ik nog even blij gemaakt. Ik zie een oranje, Nederlands cafe. Geen twijfel, daar ga ik eten. Helaas zijn de bitterballen en kroketten niet op het menu te vinden, dus dan maar weer eens rijst, kip, zoetzure saus. En een kop thee toe. Ik bevind me immers tussen de theeplantages, waar ik in de bus al een glimp van kon opvangen. Het voelt goed hier. Ik voel me een stuk beter. Ik heb weer het gevoel dat ik de wereld aan kan. Voor 24 dagen.
woensdag 20 februari 2013, Cameron Highlands
Je raakt waarschijnlijk nooit gewend aan de Aziatische wc's. Vaak natte wc-brillen, omdat er een douche boven hangt. Gebrek aan wc-papier en soms zelfs aan een pot om op te zitten. Zo heb ik gisteren nog gebruik moeten maken van zo'n gat. En je wil niet weten hoe dat bij mij gaat. Oke, dat wil je wel. Tas ophangen aan een spijkertje aan de muur, omdat de grond zeiknat en smerig is, broek uit, ophangen. Onderbroek uit, ophangen. En dan dus heel onhandig hurken met mijn niet buigzame knie en hopen dat de plasstraal een beetje de goede kant op gaat. Maar wat ik gisterenavond meemaakte, is nieuw voor mij. Oog in oog met een Aziatische man. Ja, terwijl ik op de wc zit. Ik vraag me dan af wie zich erger moet schamen. En wat er in hemelsnaam mis is met de Aziatische SLOTEN. Verder ben ik gisterenavond intens gelukkig gemaakt. Iedereen thuis lijkt aan te voelen wat ik nodig heb. Enorm lieve en leuke berichtjes en mails. Ik heb weer helemaal het gevoel dat ik er tegenaan kan. Die 24 dagen ga ik doorkomen. En dan is het tijd om te slapen. Dacht ik. Ten eerste kom ik erachter dat mijn matras keihard is. Maar echt hard. Ik weet zeker dat niemand van jullie nu de juiste hardheid in zijn hoofd heeft. Beton gewoon. Daarnaast is het steenkoud. Ik lijk ook gewoon niet op te warmen. Om 2.30 uur moet ik heel nodig plassen en volgens mij heb ik dan nog echt niet geslapen. Ik dacht eraan om hier misschien een nacht extra te blijven, maar ik heb me bedacht. Na het douchen, ga ik op zoek naar ansichtkaarten. Ik zie een Starbucks (huh, hier?!) en besluit mezelf te verwennen, omdat ik het heb verdiend. Gewoon omdat ik me weer goed voel en dit gevoel graag vasthoud. In het zonnetje adressen schrijven. Het is vandaag supermooi weer. Ik loop terug naar mijn hostel, waar ze een terrasje hebben. Daar schrijf ik de kaartjes en hoop ik bruin te worden. De kaartjes gaan het eind van de middag op de post en pas om 16.30 uur eet ik een patatje, omdat ik trek heb. Een beetje aan de late kant, dus koop ik voor mijn avondeten chips en chocola. Ik blijf lekker in het hostel. Geniet vn de fijne radiomuziek (eindelijk leuke muziek) en ga nog even op internet. Vanavond op tijd mijn bed in en hopen dat het slapen beter gaat dan afgelopen nacht.
donderdag 21 februari 2013, Cameron Highlands
Het kan ook gewoon weer even anders lopen dan je dacht. Ben ik van plan om vroeg te gaan slapen, raak ik aan de praat. Mij hoor je niet klagen, alleen maar fijn natuurlijk. Allereerst Mo uit Rotterdam, een gezellige jongen van 25. In mijn kamer raak ik later nog aan de praat met Leila uit Duitsland en zo ben je dan weer een paar uur verder. Ik slaap gelukkig een stuk beter dan gisteren. Een extra deken tegen de kou helpt wel. Vandaag staat er een trip op het programma: the Mossy Forest half day tour. Leila doet het ook en in totaal zijn we met z'n achten. In een jeep worden we (te laat) opgehaald en de berg opgereden. Al snel geniet ik volop van een prachtig uitzicht over de theeplantages. Er is tijd om foto's te maken en de gids legt het een en ander uit over het plukken van thee. De plukkers verdienen maar 25 cent (in ringgit, dus ongeveer 6 eurocent) per kilo geplukte theeblaadjes. Hij had het erover dat iedere plukker gemiddeld 200 kilo per dag plukt (wat mij nogal veel lijkt) en als je het salaris per dag dan uitrekent, kom je uit op 12 euro. Ik zeg een uur werken in de kinderopvang. Erg. We rijden naar het hoogste punt van de berg voor een mooi uitzicht en op de terugweg stoppen we ergens langs de weg en worden we verzocht uit te stappen. We lopen een stukje langs het regenwoud en de gids vertelt ons het een en ander over de bomen en planten om ons heen. We mogen regelmatig aan blaadjes ruiken en herkennen dan verschillende geuren: kaneel, spearmint, T3 oil, etc. Dan is het tijd voor het Mossy Forest en daar kijk ik niet erg naar uit. Na mijn wandeling door de jungle van Sumatra heb ik een licht traumatisch gevoel. Ik weet dat Lisa hier ook op haar kont is gegleden en dat is iets wat mij makkelijk ook kan gebeuren. Al een beetje huiverig loop ik maar braaf het regenwoud in en al snel voel ik me weer heel onbekwaam. Op de een of andere manier ben ik steeds de zwakste schakel in de groep. Zo voel ik me in ieder geval. Het is weer erg glad en modderig en er moet weer geklommen en geklauterd worden.
LES 83: IK BEGRIJP BEST DAT IK BIJ DE GYMLESSEN OP DE BASISSCHOOL ALTIJD ALS LAATSTE WERD GEKOZEN DOOR MIJN KLASGENOOTJES.
LES 84: OKE, AAN DE ANDERE KANT WEET IK OOK WEL WEER, DAT NIET IEDEREEN EEN ZAK BIGGETJES IN EEN KEER ACHTER ELKAAR OP KAN ETEN ZONDER KOTSMISSELIJK TE WORDEN. IEDER Z'N KWALITEITEN.
Ik ben blij als het weer voorbij is. Tot slot bezoeken we een theefabriek. Bij aankomst krijgen wer te horen dat we het proces niet echt zullen zien, omdat ze door de theeblaadjes heen zijn. Wat??! Ik zeg harder werken, genoeg theeblaadjes die met smart wachten om geplukt te worden (grapje). We bekijken de uitgeschakelde machines en krijgen toch nog wat uitleg. Dan plof ik nog even neer op een terras met een kop thee en een koekje. Ik weet niet of ik ooit met zulk mooi uitzicht op een terras heb gezeten. Terug in Tanah Rata lunch ik ergens met Leila, die daarna naar Penang vertrekt, waar ik haar misschien nog ga zien. Zo niet, vind ik het ook niet zo erg. Rond 17.00 uur komt Mo terug van zijn full day tour. Hij zou als extraatje o.a. een strawberryfarm bezoeken en ik heb hem gevraagd of hij wat aardbeien voor me mee wilde nemen. En daar was hij dan, MET lekker ruikende, aardbeirode aardbeien. Nu wordt het hoog tijd voor een douche. Helaas gaat dat niet zo makkelijk als gistweren. Koud. IJskoud. Later blijkt dat ik een knopje moet omzetten, maar er staat wel bij dat dat twintig minuten van tevoren moet. Ik zet het aan en bedenk dat het water vast wel eerder warm is. Vast niet. Na tien minuten heb ik het gehad en neem ik maar een koude douche. Nog 22 nachtjes. Begrijp me niet verkeerd, ik voel me weer goed. Maar soms verlang ik gewoon naar een schone badkamer. Of paprikachips. Lekker op de fiets kunnen stappen, water uit de kraan drinken (zonder chloorsmaak of diarree als gevolg) en mijn eigen kamer zonder keihard matras en met kledingkast. Jullie beseffen niet hoe luxe een kledingkast is. Ik wil ontbijtkoek, drop, optimel drink en yoghurt, Hollandse pot, wereldgerechten, stoepen waar je op kunt lopen zonder naar beneden te moeten kijken.
vrijdag 22 februari 2013, Penang (Georgetown)
Uit eten met iemand die je eigenlijk niet kent. Dat doe je op reis gewoon. Dit keer met de Nederlandse Marokkaan (of Marokkaanse Nederlander) Mo. Lekker gegeten en het was gezellig. 's Avonds praat ik onder het genot van twee gratis koppen thee met een jongen uit Zuid-Korea en dan vind ik het wel weer tijd om richting de lakenstraat te vertrekken. Inmiddels is iedereen uit mijn kamer vertrokken, dus heb ik de kamer heerlijk voor mezelf. Het matras van het bed onder mij is veel zachter, dus ik verkas mijn spullen daarheen. En zo slaap ik vele malen beter. Om 9.00 uur gaat mijn bus naar Penang. Samen met Mo, die dezelfde bus neemt, loop ik erheen. Een zeer relaxte bus met ruime stoelen en de mogelijkheid om je eigen airco uit te zetten. Het begin van de rit is niet heel lekker. Waar je een berg op gaat, moet je 'm ook af en dat gaat op zo'n weg met veel bochten gepaard. Na zo'n vijf uur rijden (goh, ik had me nog wel ingesteld op tien) komen we aan in Butterworth, waar we de ferry nemen naar het plaatsje Georgetown (UNESCO). Penang is namelijk een eiland. En we kunnen wel gaan zwemmen, maar dat is niet heel handig met al die tassen. Bovendien is de ferryrit maar 30 eurocent. Eenmaal daar aangekomen, moeten we op zoek naar een hostel. Al snel ben ik het gezoek en gestruin zat. Zware tassen en 33 graden warmer dan bij jullie (ik hoorde dat het nu -1 is, zielig!) Het zweet staat overal. Daarnaast willen Mo en ik allebei wat anders. Ik wil zo goedkoop mogelijk en eigenlijk niet meer dan 5 euro per nacht betalen. En hij heeft van een voorbijganger gehoord over een mooi hostel voor 7 euro. Dus scheiden hier onze wegen. Ook niet erg. Ik merk aan mezelf dat ik het heel fijn vind om aanspraak te hebben, maar ik wil in deze laatste weken wel graag zelf bepalen wat ik doe. Waar ik ga eten, wanneer, waar ik slaap, wat ik wel ga bekijken en wat niet. Dus het is goed zo. Ik breng mijn tassen naar mijn kamer, kruip op internet en ga daarna de stad in om iets te eten. Al gauw kom ik een schattig eettentje tegen waar ik pasta en een verse jus bestel. Voor 4 euro ben ik weer klaar.
zaterdag 23 februari 2013, Penang (Georgetown)
Verrukkelijk geslapen. Jammer dat je dat niet door hebt op het moment dat je ligt te slapen, dan kun je er nog meer van genieten. Vandaag ga ik Georgetown maar eens verkennen. Als een echte toerist loop ik met mijn rugzak, een kaart en mijn camera om mijn nek het hostel uit. Al snel staat het zweet op mijn rug (lees: mijn shirtje is zeiknat), maar dat mag de pret niet drukken. Ik loop langs mooie moskeeen, tempels en oude huizen en gebouwen. Dan zie ik ineens iets wat me erg aanspreekt. Later blijkt dit 'street art' genoemd te worden. Ik zie een fiets tegen een muur aan en op die en muur zijn twee kinderen geschilderd. Het is net of ze op de fiets zitten. Ik kom erachter dat er meer van dit soort kunstwerken in de stad verspreid zijn, dus ik besluit die op te gaan zoeken. Dan heb ik tenminste een doel tijdens het lopen. Zo kom ik er nog verschillende tegen, bijvoorbeeld een motorrijder en twee kinderen op een schommel. Erg leuk. Ik koop er twee schriftjes en een pyjamashirt van (waarom nou weer?) en ik eet ergens een bananenijsje. Ik denk dat papa die erg lekker had gevonden. Ik dacht er bij elke hap anders over. Als ik het wandelen zat ben en terug naar het hostel wil lopen, blijkt dat ik totaal de verkeerde kant ben opgegaan. Het kan niet uitblijven. Al vloekend in mezelf loop ik de andere kant weer op. 's Middags skype ik leuk met papa en probeer ik een bus naar de Perhentian Islands te regelen. Dat blijkt nog niet zo gemakkelijk. Bussen zijn vol of ze rijden niet, wat betekent dat ik morgenochtend niet die kant op kan. Balen! Ik twijfel of ik dan misschien via Kuala Lumpur naar Redang Island moet gaan, maar daar kunnen ze me hier niets over vertellen. Dat wordt een extra dagje Georgetown en morgenochtend verder kijken. Wat trouwens erg fijn is aan Maleisie, is dat ze hier ontzettend gewend zijn aan toeristen, dus je kunt hier gerust over straat. Hoewel andere vakantiegangers daar anders over denken, ik 'moest' vandaag weer met iemand op de foto. Dat even tussendoor. 's Avonds eet ik bij hetzelfde restaurantje als gisteren en dat smaakt me erg goed. Chicken curry (ik vroeg om een heeeeel klein beetje pittig en dit was vrij pittig te noemen)en een pannenkoek met ijs toe. Als ik hier echt een hele dag extra moet blijven, zit ik er morgen weer. Het eten is lekker en de vrouw die er werkt is ontzettend lief. Ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zo vaak dankjewel zegt. Zelfs als het niet nodig is. Bijvoorbeeld als ze mijn eten komt brengen. Ik kan het mis hebben, maar ik denk dat deze lieve vrouw zichzelf behoorlijk wegcijfert af en toe. Zelfs toen ik haar mening vroeg over de Perhentian Islands en Redang Island, zei ze: 'Thank you for sharing this.' De schat. 's Avonds skype ik gezellig met mama en nu ga ik met lichte hoofdpijn lekker mijn bedje in. Ik ben er trouwens helemaal uit wat mijn nabije toekomst betreft. Ik ga dit jaar geen auditie doen voor Codarts. Waarom? Omdat ik niet zeker weet of ik het nog wel echt wil en omdat ik toch het gevoel heb dat ik te weinig voorbereidingstijd heb. Dus ga ik lekker open sollicitaties sturen en invalwerk doen het komende jaar. Als ik volgend jaar dan toch nog auditie wil doen, dan doe ik dat en wie weet heb ik dan nog tijd voor een reisje volgend jaar. Gewoon van 1,5 maand ofzo. Ik vind het een goed plan.
zondag 24 februari 2013, Penang (Georgetown)
Oke, een extra dagje Georgetown dus. Dan maar rustig opstaan, even op internet en ergens een kop warme chocolademelk drinken. Verder bestaat mijn dag vandaag uit het regelen van de Perhentian Islands, het maken van sudoku's, het liggen op bed en het gezellig skypen met Iris en Steef.
LES 85: HET LEVEN IS ALS EEN SUDOKU. SOMS HEB JE GEEN IDEE HOE JE ER INVULLING AAN MOET GEVEN, MAAR DAN INEENS ZIE JE HET WEER. (ZELF BEDACHT, LEUK HE?)
De Perhentian Islands gaan helaas niet door. Waar de bussen van vandaag vol waren, zijn ze voor morgen leeg. Ze rijden dus niet. Ik baal even flink, maar bedenk dan dat ik echt mijn best heb gedaan. Er is niks aan te doen. Ik ben verschillende tourbureaus steeds weer binnengelopen oom te vragen of er al veranderingen waren, maar nee. Jammer, maar helaas. Aangezien ik hier niet langer wil blijven, ga ik terug naar mijn vorige plan: Langkawi. En ieder nadeel heeft z'n voordeel: het scheelt me de helft van het geld. Op Skype heb ik trouwens echt genoten. Zo leuk om mijn lieve vriendinnetjes weer te zien! Nu nog in het echt. Nog 19 nachtjes en dan is het zover. Wat kijk ik er naar uit.
Dit is het weer, veel liefs van Koe en mij!
Mag ik jullie er even op attenderen hoe leuk jullie allemaal zijn? Echt waar, jullie hebben me compleet gelukkig gemaakt. De reacties op facebook, de lieve mails, de smsjes en uiteraard de reacties op waarbenjij. Het is dat ik me in een hostel bevind terwijl ik al dit liefs tot me neem, maar anders had ik tissues moeten zoeken (dat moet overigens al heel snel de laatste tijd). Ik heb weer helemaal het gevoel dat ik er tegenaan kan en dat komt door jullie!!! Dank jullie wel!
maandag 18 februari 2013, Melaka
Koetje geniet volop van deze laatste vier weken, want hij krijgt de volle aandacht. Hij mag zelfs bij me in bed (oke Rox, je hebt helemaal gelijk. Ik moest echt om je lachen: knuffels heten niet voor niets knuffels. Die echte koeien wil ik overigens ook een keer knuffelen. Ben ik nu raar?). Ik ben de nacht doorgekomen. Geen last gehad van bedbugs (ik schork een beetje toen mijn bed daar gisteren bij aankomst op werd gecontroleerd), wel van de moskee. En weer veel nieuwe muggenbulten. Maarja, je bent op reis of je bent het niet. Na het douchen, spreek ik even met een Nederlandse jongen uit Rotterdam. Ik plaats mijn verslag op internet en ga dan maar eens een rondje door de stad lopen. Het zonnetje schijnt en de lucht is vandaag blauw. Zo zie ik hem het liefst. Ik plof neer op een terrasje in de schaduw (de zon is echt te heet), drink een sapje, eet een patat (dit is geen patatJE te noemen) en maak Sudoku's. Tot ik me verveel, want ja, ik ben nog steeds alleen met Koetje (dat is dus niet alleen?). Koetje is nu eenmaal niet zo'n prater. Dan ga ik maar terug naar mijn kamer om een uurtje op bed te liggen. 's Middags boek ik mijn bus naar Cameron Highlands. Daar heb ik op zich wel zin in. Het schijnt dat je daar heerlijk kunt theeleuten (ik zeg theeplantages) en ik ga naar het hostel dat Lisa heeft aanbevolen. Ben benieuwd. 's Avonds eet ik kipsate in hetzelfde restaurantje als gisteren en vanmiddag. Ik moet trouwens vandaag heel veel aan Koen denken, wat een leuk broertje heb ik toch. We hebben dan ook een liefdevolle sms-uitwisseling. 's Avonds moet ik terug naar het bureautje waar ik mijn ticket heb geboekt, om het op te halen. En dan? Slaaptijd!
dinsdag 19 februari 2013, Cameron Highlands
LES 79: PLANNEN ZIJN ER OM GEWIJZIGD TE WORDEN.
Niet schrikken, ik ga heus niet naar huis. Mijn plannen op West-Maleisie zijn gewoon even gewijzigd (moet je mij horen: 'gewoon even gewijzigd'). Ik wilde eigenlijk twee van de drie volgende eilanden bezoeken: Pangkor Island, Penang en Langkawi. Ik vroeg de eigenaar van mijn hostel welke twee hij zou aanraden. 'Pangkor is shit.' Oke, dat is dan duidelijk, Langkawi en Penang blijven over. Voor de zekerheid vraag ik het toch nog even: 'Je kunt nu niet naar het westen vanwege het regenseizoen, toch?' (maar dan in het Engels). Wel dus. Het regenseizoen is al zo goed als over, aldus eigenaar Sam. Dat biedt perspectieven. 'You can go to the Perhentian Islands.' Goh, mocht ik die nou vandaag op een ansichtkaart gespot hebben. Als hij me ook nog vertelt dat er grote kans is op zonneschijn, ben ik om. Wie weet kan ik dan nog een kleurtje opdoen. Dat maakt mijn aankomst op Schiphol nog prettiger. Voor mij dan. En dan ineens moet ik er om 7.30 uur uit en dat valt me zwaaaar. Echt geweldig geslapen heb ik niet. Om 8.00 uur loop ik het hostel uit op weg naar de bus. Bij de halte wacht ik samen met drie anderen tot de bus komt. Maar bussie komt niet. En als bussie komt, rijdt hij gewoon door. En dan begint het te regenen. Dan maar gauw met de taxi. We delen 'm met z'n vieren, dus dan kost het uiteindelijk geen drol. De taxi brengt ons naar Melaka Sentral en vanaf daar gaat mijn bus naar Tapah, wat zo'n vier uur zal duren.
LES 80: IN AZIE KAN 'VIER UUR' OOK GEWOON 'ZES UUR' WORDEN.
Eindelijk in Tapah aangekomen, stap ik als enige uit. Misschien zegt dat al genoeg over Tapah. Het typische leven van een reiziger: het is heet, ik loop alleen. Bepakt en bezakt in verrotte plekken en ik moet alles zelf uit zien te vinden terwijl veel mensen geen Engels spreken en moeten lachen als ik ze wat vraag. Kun je het je voorstellen? Ik maar al te goed. Achteraf, als alles weer geregeld is, best grappig. Op het moment zelf NIET. Maar dan helpt een aardig mevrouwtje me uit de brand. Letterlijk, want God, wat is het heet om met die boomstam rond te lopen. En nog twee andere tassen. Die ook zwaar zijn. Misschien krijg je zo een idee van hoe ik eruit zie en wat ik meemaak (wat ben ik toch zielig). Ik moet nog even een uur op de bus wachten die me naar boven zal brengen (Cameron HIGHlands). Een uur wordt anderhalf uur. Het uur omhoog rijden, worden er twee.
LES 81: GA IN AZIE MAAR GEWOON NERGENS VAN UIT ALS HET OM HET VERVOER GAAT. OF GA GEWOON UIT VAN HET DUBBELE.
Omdat ik het in de bussen steeds al zo koud had (je kunt ook overdrijven met airco), ben ik blij als we aankomen in Tanah Rata. Ik stap uit de bus en heb het nog steeds koud. We zitten natuurlijk ook hoog, Cindy. Op zoek naar mijn hostel. Ik weet niet zeker waar ik heen moet, maar daar heb ik een mond voor gekregen. Iemand legt me uit hoe ik moet lopen, maar uiteraard kan ik het niet vinden. Wat dat betreft ben ik net Dory. Als ik een andere backpacker look-a-like, maar dan zonder tas (gewoon een blanke) tegenkom, vraag ik het hem nog maar even. Hij vertelt me dat hij precies dezelfde (verkeerde) kant op liep toen hij het guesthouse zocht. Herkenning, begrepen worden: een van mijn gelukspunten. Er zijn meerdere Dory's op de wereld. En dan vind ik het. Ik ben helemaal enthousiast, want dit is het hostel waar Lisa ook is geweest en het ziet er heel goed uit. Ik word aangesproken door een man die praat als een man, maar eruit ziet als een vrouw. 'Do you have a reservation?' Uhm... 'I think so', is mijn antwoord. M'n vermoeden wordt bevestigd. Er is iets niet goed gegaan met de reservering en ze zitten vol. Gelukkig horen de achteerbuurman en dit guesthouse bij elkaar en daar hebben ze wel een dormbed voor me. Ook hier ziet het er keurig uit en de man die me incheckt, is erg vriendelijk. Ik vertel hem dat ik er 11 uur over heb gedaan om van Melaka naar hier te komen. Dat had dus in 5 uur gekund. Dan had ik een andere route moeten afleggen. Nog een bevestiging van mijn andere vermoeden. Ik zei het ze nog in Melaka, want ik had het al op internet gelezen, maar nee, ik moest echt op deze manier. Stommerds.
LES 82: VERTROUW OP JE INTUITIE.
's Avonds word ik nog even blij gemaakt. Ik zie een oranje, Nederlands cafe. Geen twijfel, daar ga ik eten. Helaas zijn de bitterballen en kroketten niet op het menu te vinden, dus dan maar weer eens rijst, kip, zoetzure saus. En een kop thee toe. Ik bevind me immers tussen de theeplantages, waar ik in de bus al een glimp van kon opvangen. Het voelt goed hier. Ik voel me een stuk beter. Ik heb weer het gevoel dat ik de wereld aan kan. Voor 24 dagen.
woensdag 20 februari 2013, Cameron Highlands
Je raakt waarschijnlijk nooit gewend aan de Aziatische wc's. Vaak natte wc-brillen, omdat er een douche boven hangt. Gebrek aan wc-papier en soms zelfs aan een pot om op te zitten. Zo heb ik gisteren nog gebruik moeten maken van zo'n gat. En je wil niet weten hoe dat bij mij gaat. Oke, dat wil je wel. Tas ophangen aan een spijkertje aan de muur, omdat de grond zeiknat en smerig is, broek uit, ophangen. Onderbroek uit, ophangen. En dan dus heel onhandig hurken met mijn niet buigzame knie en hopen dat de plasstraal een beetje de goede kant op gaat. Maar wat ik gisterenavond meemaakte, is nieuw voor mij. Oog in oog met een Aziatische man. Ja, terwijl ik op de wc zit. Ik vraag me dan af wie zich erger moet schamen. En wat er in hemelsnaam mis is met de Aziatische SLOTEN. Verder ben ik gisterenavond intens gelukkig gemaakt. Iedereen thuis lijkt aan te voelen wat ik nodig heb. Enorm lieve en leuke berichtjes en mails. Ik heb weer helemaal het gevoel dat ik er tegenaan kan. Die 24 dagen ga ik doorkomen. En dan is het tijd om te slapen. Dacht ik. Ten eerste kom ik erachter dat mijn matras keihard is. Maar echt hard. Ik weet zeker dat niemand van jullie nu de juiste hardheid in zijn hoofd heeft. Beton gewoon. Daarnaast is het steenkoud. Ik lijk ook gewoon niet op te warmen. Om 2.30 uur moet ik heel nodig plassen en volgens mij heb ik dan nog echt niet geslapen. Ik dacht eraan om hier misschien een nacht extra te blijven, maar ik heb me bedacht. Na het douchen, ga ik op zoek naar ansichtkaarten. Ik zie een Starbucks (huh, hier?!) en besluit mezelf te verwennen, omdat ik het heb verdiend. Gewoon omdat ik me weer goed voel en dit gevoel graag vasthoud. In het zonnetje adressen schrijven. Het is vandaag supermooi weer. Ik loop terug naar mijn hostel, waar ze een terrasje hebben. Daar schrijf ik de kaartjes en hoop ik bruin te worden. De kaartjes gaan het eind van de middag op de post en pas om 16.30 uur eet ik een patatje, omdat ik trek heb. Een beetje aan de late kant, dus koop ik voor mijn avondeten chips en chocola. Ik blijf lekker in het hostel. Geniet vn de fijne radiomuziek (eindelijk leuke muziek) en ga nog even op internet. Vanavond op tijd mijn bed in en hopen dat het slapen beter gaat dan afgelopen nacht.
donderdag 21 februari 2013, Cameron Highlands
Het kan ook gewoon weer even anders lopen dan je dacht. Ben ik van plan om vroeg te gaan slapen, raak ik aan de praat. Mij hoor je niet klagen, alleen maar fijn natuurlijk. Allereerst Mo uit Rotterdam, een gezellige jongen van 25. In mijn kamer raak ik later nog aan de praat met Leila uit Duitsland en zo ben je dan weer een paar uur verder. Ik slaap gelukkig een stuk beter dan gisteren. Een extra deken tegen de kou helpt wel. Vandaag staat er een trip op het programma: the Mossy Forest half day tour. Leila doet het ook en in totaal zijn we met z'n achten. In een jeep worden we (te laat) opgehaald en de berg opgereden. Al snel geniet ik volop van een prachtig uitzicht over de theeplantages. Er is tijd om foto's te maken en de gids legt het een en ander uit over het plukken van thee. De plukkers verdienen maar 25 cent (in ringgit, dus ongeveer 6 eurocent) per kilo geplukte theeblaadjes. Hij had het erover dat iedere plukker gemiddeld 200 kilo per dag plukt (wat mij nogal veel lijkt) en als je het salaris per dag dan uitrekent, kom je uit op 12 euro. Ik zeg een uur werken in de kinderopvang. Erg. We rijden naar het hoogste punt van de berg voor een mooi uitzicht en op de terugweg stoppen we ergens langs de weg en worden we verzocht uit te stappen. We lopen een stukje langs het regenwoud en de gids vertelt ons het een en ander over de bomen en planten om ons heen. We mogen regelmatig aan blaadjes ruiken en herkennen dan verschillende geuren: kaneel, spearmint, T3 oil, etc. Dan is het tijd voor het Mossy Forest en daar kijk ik niet erg naar uit. Na mijn wandeling door de jungle van Sumatra heb ik een licht traumatisch gevoel. Ik weet dat Lisa hier ook op haar kont is gegleden en dat is iets wat mij makkelijk ook kan gebeuren. Al een beetje huiverig loop ik maar braaf het regenwoud in en al snel voel ik me weer heel onbekwaam. Op de een of andere manier ben ik steeds de zwakste schakel in de groep. Zo voel ik me in ieder geval. Het is weer erg glad en modderig en er moet weer geklommen en geklauterd worden.
LES 83: IK BEGRIJP BEST DAT IK BIJ DE GYMLESSEN OP DE BASISSCHOOL ALTIJD ALS LAATSTE WERD GEKOZEN DOOR MIJN KLASGENOOTJES.
LES 84: OKE, AAN DE ANDERE KANT WEET IK OOK WEL WEER, DAT NIET IEDEREEN EEN ZAK BIGGETJES IN EEN KEER ACHTER ELKAAR OP KAN ETEN ZONDER KOTSMISSELIJK TE WORDEN. IEDER Z'N KWALITEITEN.
Ik ben blij als het weer voorbij is. Tot slot bezoeken we een theefabriek. Bij aankomst krijgen wer te horen dat we het proces niet echt zullen zien, omdat ze door de theeblaadjes heen zijn. Wat??! Ik zeg harder werken, genoeg theeblaadjes die met smart wachten om geplukt te worden (grapje). We bekijken de uitgeschakelde machines en krijgen toch nog wat uitleg. Dan plof ik nog even neer op een terras met een kop thee en een koekje. Ik weet niet of ik ooit met zulk mooi uitzicht op een terras heb gezeten. Terug in Tanah Rata lunch ik ergens met Leila, die daarna naar Penang vertrekt, waar ik haar misschien nog ga zien. Zo niet, vind ik het ook niet zo erg. Rond 17.00 uur komt Mo terug van zijn full day tour. Hij zou als extraatje o.a. een strawberryfarm bezoeken en ik heb hem gevraagd of hij wat aardbeien voor me mee wilde nemen. En daar was hij dan, MET lekker ruikende, aardbeirode aardbeien. Nu wordt het hoog tijd voor een douche. Helaas gaat dat niet zo makkelijk als gistweren. Koud. IJskoud. Later blijkt dat ik een knopje moet omzetten, maar er staat wel bij dat dat twintig minuten van tevoren moet. Ik zet het aan en bedenk dat het water vast wel eerder warm is. Vast niet. Na tien minuten heb ik het gehad en neem ik maar een koude douche. Nog 22 nachtjes. Begrijp me niet verkeerd, ik voel me weer goed. Maar soms verlang ik gewoon naar een schone badkamer. Of paprikachips. Lekker op de fiets kunnen stappen, water uit de kraan drinken (zonder chloorsmaak of diarree als gevolg) en mijn eigen kamer zonder keihard matras en met kledingkast. Jullie beseffen niet hoe luxe een kledingkast is. Ik wil ontbijtkoek, drop, optimel drink en yoghurt, Hollandse pot, wereldgerechten, stoepen waar je op kunt lopen zonder naar beneden te moeten kijken.
vrijdag 22 februari 2013, Penang (Georgetown)
Uit eten met iemand die je eigenlijk niet kent. Dat doe je op reis gewoon. Dit keer met de Nederlandse Marokkaan (of Marokkaanse Nederlander) Mo. Lekker gegeten en het was gezellig. 's Avonds praat ik onder het genot van twee gratis koppen thee met een jongen uit Zuid-Korea en dan vind ik het wel weer tijd om richting de lakenstraat te vertrekken. Inmiddels is iedereen uit mijn kamer vertrokken, dus heb ik de kamer heerlijk voor mezelf. Het matras van het bed onder mij is veel zachter, dus ik verkas mijn spullen daarheen. En zo slaap ik vele malen beter. Om 9.00 uur gaat mijn bus naar Penang. Samen met Mo, die dezelfde bus neemt, loop ik erheen. Een zeer relaxte bus met ruime stoelen en de mogelijkheid om je eigen airco uit te zetten. Het begin van de rit is niet heel lekker. Waar je een berg op gaat, moet je 'm ook af en dat gaat op zo'n weg met veel bochten gepaard. Na zo'n vijf uur rijden (goh, ik had me nog wel ingesteld op tien) komen we aan in Butterworth, waar we de ferry nemen naar het plaatsje Georgetown (UNESCO). Penang is namelijk een eiland. En we kunnen wel gaan zwemmen, maar dat is niet heel handig met al die tassen. Bovendien is de ferryrit maar 30 eurocent. Eenmaal daar aangekomen, moeten we op zoek naar een hostel. Al snel ben ik het gezoek en gestruin zat. Zware tassen en 33 graden warmer dan bij jullie (ik hoorde dat het nu -1 is, zielig!) Het zweet staat overal. Daarnaast willen Mo en ik allebei wat anders. Ik wil zo goedkoop mogelijk en eigenlijk niet meer dan 5 euro per nacht betalen. En hij heeft van een voorbijganger gehoord over een mooi hostel voor 7 euro. Dus scheiden hier onze wegen. Ook niet erg. Ik merk aan mezelf dat ik het heel fijn vind om aanspraak te hebben, maar ik wil in deze laatste weken wel graag zelf bepalen wat ik doe. Waar ik ga eten, wanneer, waar ik slaap, wat ik wel ga bekijken en wat niet. Dus het is goed zo. Ik breng mijn tassen naar mijn kamer, kruip op internet en ga daarna de stad in om iets te eten. Al gauw kom ik een schattig eettentje tegen waar ik pasta en een verse jus bestel. Voor 4 euro ben ik weer klaar.
zaterdag 23 februari 2013, Penang (Georgetown)
Verrukkelijk geslapen. Jammer dat je dat niet door hebt op het moment dat je ligt te slapen, dan kun je er nog meer van genieten. Vandaag ga ik Georgetown maar eens verkennen. Als een echte toerist loop ik met mijn rugzak, een kaart en mijn camera om mijn nek het hostel uit. Al snel staat het zweet op mijn rug (lees: mijn shirtje is zeiknat), maar dat mag de pret niet drukken. Ik loop langs mooie moskeeen, tempels en oude huizen en gebouwen. Dan zie ik ineens iets wat me erg aanspreekt. Later blijkt dit 'street art' genoemd te worden. Ik zie een fiets tegen een muur aan en op die en muur zijn twee kinderen geschilderd. Het is net of ze op de fiets zitten. Ik kom erachter dat er meer van dit soort kunstwerken in de stad verspreid zijn, dus ik besluit die op te gaan zoeken. Dan heb ik tenminste een doel tijdens het lopen. Zo kom ik er nog verschillende tegen, bijvoorbeeld een motorrijder en twee kinderen op een schommel. Erg leuk. Ik koop er twee schriftjes en een pyjamashirt van (waarom nou weer?) en ik eet ergens een bananenijsje. Ik denk dat papa die erg lekker had gevonden. Ik dacht er bij elke hap anders over. Als ik het wandelen zat ben en terug naar het hostel wil lopen, blijkt dat ik totaal de verkeerde kant ben opgegaan. Het kan niet uitblijven. Al vloekend in mezelf loop ik de andere kant weer op. 's Middags skype ik leuk met papa en probeer ik een bus naar de Perhentian Islands te regelen. Dat blijkt nog niet zo gemakkelijk. Bussen zijn vol of ze rijden niet, wat betekent dat ik morgenochtend niet die kant op kan. Balen! Ik twijfel of ik dan misschien via Kuala Lumpur naar Redang Island moet gaan, maar daar kunnen ze me hier niets over vertellen. Dat wordt een extra dagje Georgetown en morgenochtend verder kijken. Wat trouwens erg fijn is aan Maleisie, is dat ze hier ontzettend gewend zijn aan toeristen, dus je kunt hier gerust over straat. Hoewel andere vakantiegangers daar anders over denken, ik 'moest' vandaag weer met iemand op de foto. Dat even tussendoor. 's Avonds eet ik bij hetzelfde restaurantje als gisteren en dat smaakt me erg goed. Chicken curry (ik vroeg om een heeeeel klein beetje pittig en dit was vrij pittig te noemen)en een pannenkoek met ijs toe. Als ik hier echt een hele dag extra moet blijven, zit ik er morgen weer. Het eten is lekker en de vrouw die er werkt is ontzettend lief. Ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zo vaak dankjewel zegt. Zelfs als het niet nodig is. Bijvoorbeeld als ze mijn eten komt brengen. Ik kan het mis hebben, maar ik denk dat deze lieve vrouw zichzelf behoorlijk wegcijfert af en toe. Zelfs toen ik haar mening vroeg over de Perhentian Islands en Redang Island, zei ze: 'Thank you for sharing this.' De schat. 's Avonds skype ik gezellig met mama en nu ga ik met lichte hoofdpijn lekker mijn bedje in. Ik ben er trouwens helemaal uit wat mijn nabije toekomst betreft. Ik ga dit jaar geen auditie doen voor Codarts. Waarom? Omdat ik niet zeker weet of ik het nog wel echt wil en omdat ik toch het gevoel heb dat ik te weinig voorbereidingstijd heb. Dus ga ik lekker open sollicitaties sturen en invalwerk doen het komende jaar. Als ik volgend jaar dan toch nog auditie wil doen, dan doe ik dat en wie weet heb ik dan nog tijd voor een reisje volgend jaar. Gewoon van 1,5 maand ofzo. Ik vind het een goed plan.
zondag 24 februari 2013, Penang (Georgetown)
Oke, een extra dagje Georgetown dus. Dan maar rustig opstaan, even op internet en ergens een kop warme chocolademelk drinken. Verder bestaat mijn dag vandaag uit het regelen van de Perhentian Islands, het maken van sudoku's, het liggen op bed en het gezellig skypen met Iris en Steef.
LES 85: HET LEVEN IS ALS EEN SUDOKU. SOMS HEB JE GEEN IDEE HOE JE ER INVULLING AAN MOET GEVEN, MAAR DAN INEENS ZIE JE HET WEER. (ZELF BEDACHT, LEUK HE?)
De Perhentian Islands gaan helaas niet door. Waar de bussen van vandaag vol waren, zijn ze voor morgen leeg. Ze rijden dus niet. Ik baal even flink, maar bedenk dan dat ik echt mijn best heb gedaan. Er is niks aan te doen. Ik ben verschillende tourbureaus steeds weer binnengelopen oom te vragen of er al veranderingen waren, maar nee. Jammer, maar helaas. Aangezien ik hier niet langer wil blijven, ga ik terug naar mijn vorige plan: Langkawi. En ieder nadeel heeft z'n voordeel: het scheelt me de helft van het geld. Op Skype heb ik trouwens echt genoten. Zo leuk om mijn lieve vriendinnetjes weer te zien! Nu nog in het echt. Nog 19 nachtjes en dan is het zover. Wat kijk ik er naar uit.
Dit is het weer, veel liefs van Koe en mij!
-
25 Februari 2013 - 08:12
Papa:
Lieve Cindy,
Wat lief van je dat je even complimenten uitdeelt aan je volgers, wat fijn dat zij je er weer bovenop hebben geholpen. Soms heeft een mens een dalletje, anderen helpen je er dan uit.
In Nederland kun je op verschillende plekken therapeutisch koeknuffen, dus dat wordt hier vast je nieuwe hobby.
Les 82 is weer een hele mooie: Je intuitie bedriegt je nooit!
Op toilet met de deur open en worden aangestaard door een man is toch wel het dieptepunt van je je sanitaire avonturen op je reis,lijkt me...
Verder lees ik dat je iets te goed voor jezelf zorgt, qua eten..... chps en chocolade als avondeten, Cindy toch!!!! Wat hebben overigens jouw houterigheid en een zak biggensnoepjes met elkaar te maken??? Het één helpt het ander niet echt, nee...
Ons landje aan de zee heeft toch wel wat, met al zijn luxe. Hier ervaren we veel ervan als soms verstikkende regelgeving,maar intussen hebben we het hier leuk voor elkaar met z'n allen,he?
Enne.... dat bananenijsje.. JAMMIE!!! Als je terug bent gaan we langs ( ik zeg alleen: LANGS, hahaha) de Pronto, hij is pas open vanaf april...
Wie weet, wijzig je je toekomstplannen de komende tijd wel weer.. Codart is natuurlijk een supermooie opleiding, maar invallen/werken betekent geld, geld betekent reizen... lekker dilemma dan!
Lief prinsesje, nog 18 nachtjes, dan landt je in alle vroegte op Schiphol. We gaan elkaar zien! Kusjes van papa x x x -
25 Februari 2013 - 10:05
Annemiek:
Ha lieve Cindy,
volop van je verslag genietend besef ik dat het nu ineens wel erg hard gaat, nog even en je reis is ten einde, en kun je weer heerlijk van ons fijne klimaat genieten, van je eigen comfortabele bed, van ons eigen "toch overheerlijke hollandse pot" is weer wat anders dan "chips en chocola als avondeten" oh, oh, en je zal nu toch wel een lekker bruin kleurtje hebben toch? En ja, soms heb je een oppepper nodig en dan is het inderdaad fijn als je zoveel lieve reacties krijgt, ik zou het dan ook niet droog houden denk ik, maar dat is ook niet zo gek. Ik zie je trouwens zoooo lopen met die boomstam en tassen, zwaar hoor, maar ik dacht dat je al veel had meegegeven aan Maaike en Femke, en .... aan Sara, of is het inmiddels al weer zoveel aangegroeid? Je hebt helemaal gelijk hoor, als je iets leuk vindt moet je het kopen (wel je beurs in de gaten houden natuurlijk) maar ja, dat moet je wel allemaal meesjouwen.
Nou Cindy, nog een paar heel fijne weken gewenst, en ... misschien is dit nog niet het laatste verslag van je? We zullen het zien! Liefs xxx en een dikke zoen -
25 Februari 2013 - 11:14
Koen:
Hey Cin, weer een leuk verhaal! Nog eventjes en dan en je weer terug! Nog veel plezier :)! Xx van je broer -
25 Februari 2013 - 11:44
Danny P:
Hi Cindy,
Foto's graag van die boomstam op je rug en 2 tassen! En ik had jullie gezichten wel eens willen zien bij dat 'toilet' (poepgat), die man en jij! Over een paar weken kan/mag je weer paprikachips eten, fietsen en je eigen huis/kamer 'uitproberen'. Nog effe doorzetten dus! Take care & enjoy! Danny P -
25 Februari 2013 - 16:54
''Tante Tineke'':
Hallo Cindy, Wat fijn dat er zoveel lieve mensen zijn die je moed hebben ingesproken en je nu aan je laatste weekjes bent begonnen.Zelf heb ik de vorige keer niet gereageerd omdat ik het heel druk had met mijn vriendin en haar man.Hij was heel ziek en is 12 febr.overleden, dus dat was een heftige tijd. Je vergeeft het mij wel hé,ik maak het hiermee weer goed. Wat moet dat nou als je straks thuis kom met al je souveniers, past dat allemaal op je kamer of moet er verbouwd worden? Grapje hoor,koop wat je leuk vindt dan kan je er ook geen spijt van krijgen,en heb je jaren herinneringen van al die mooie landen.Lieve Cindy geniet deze laatste weken want voor je het weet sta je weer op Schiphol. Van ons de groetjes en ''n dikke knuffel. Wimpie en Tineke. -
25 Februari 2013 - 17:34
Tante Gré:
Hallo Cindy, wat weer een verhalen zeg. Dat je over die bussen begon, dacht ik gelijk aan het feest van Annemiek en Hans. het al een tijd terug, ze waren 25 jaar getrouwd, stonden wij buiten te wachten na het feest op de busjes die ons naar huis zouden brengen. Dat duurde wel even dus, en nou komt het, het lied van het bussie komt zo, bussie komt zo,werd spontaan luid keels gezongen. Je snapt dat wij grote schik hadden. Nog veel kijk plezier en voor je het weet is het om. Tot de volgende keer. Groetjes van ons. -
25 Februari 2013 - 19:07
Mama:
Heey moppie!
Wat leuk weer om te lezen en wat fijn dat het nu al lekker opschiet!!
Wat een gezeul iedere keer weer met die boomstam, je hebt echt een heeeel zwaaaar leven, heel erg zwaar! Moeilijk, moeilijk, moeilijk, moeilijk!!
Maar nog even en dan mag hij voor een poos de zolder op!
Het is nu nog 18 nachtjes, het aftellen is nu echt begonnen.
Ik verheug me er op lieverd maar.. eventjes geduld nog!
Ik hoop dat je ook nog even van het zonnetje kunt genieten en straks natuurlijk op Borneo!
Geniet er nog van Cindy en tot hoors!
Super dikke welgemeende knuffel en kus (dus eigenlijk gewoon de knus) van mij! XXX
-
26 Februari 2013 - 20:30
Christa:
Hoi Cindy,
Ook ik heb weer genoten van je verhaal, kan me voorstellen dat je er naar uit kijkt al je dierbare weer te zien. Geniet nog even, vooral van de warmte en tot snel!
Dikke kus van Anouk.
Liefs Christa -
28 Februari 2013 - 12:24
Roxy:
Ik had 't je al gezegd, maar ik ben blij dat al onze reacties hebben geholpen je op te vrolijken :) En opnieuw vereerd dat ik een naamsvermelding krijg. Maar het is toch waar?! :) Oh, en je mag best echte koeien knuffelen hoor. Dat snap ik nog wel. Je kunt ook bomen knuffelen. Dat is weer wat anders XD
Geen heel verhaal dit keer, maar:
- Ja! Je kan de wereld aan!
- Zullen we samen Optimel drinken als je terug bent? Weer 's wat anders dan thee..
- Street Art is awesome indeed! Leuk dat je dat ontdekt hebt ;)
- Blij dat je eruit bent wat je wil als je terug bent. Do what feels right :)
- Oh, en, ik haat sudoku. Dus het is een mooie uitspraak (goed bedacht!) maar als het leven een sudoku is .. XD
Kus! -
28 Februari 2013 - 16:52
Natascha:
hallo Cindy,
bedankt weer voor je mooie verhalen,het blijft een avontuur!!!
en wat gaat het nu snel zeg...nog ff en je bent weer thuis....
met die gedachte...wel nog blijven genieten he!!!!!
heel veel plezier nog!!!!
groetjes,natas. -
28 Februari 2013 - 19:26
Lisanne:
Lieve Cin! Wat een leuk verhaal heb je weer geschreven! Ik geniet er echt van! En aan je verhalen te lezen geniet jij ook van de reacties, dus dat doe ik dan ook graag! Nog eventjes!
Veel liefs xxxx Lisan -
28 Februari 2013 - 21:47
Joke:
Hallo Cindy
Meisie meisie, wat een verhalen. zoals het al meer keer gebeurt is liep ik weer even op achter. Dus al je verhalen gelezen en ik heb er bijna vierante ogen van gekregen. Wat kun jij toch veel op papier zetten, (nou ja papier). Ja het schiet nu toch wel heel snel op zeg. Voorje het weet sta jij op schiphol. Ik hoop dat je tot die tijd nog even lekker geniet van je echte vrijheid. Want als je eenmaal weer terug bent in dit koude kikkerlandje begint het gewone leventje weer. Dan moet je weer dit en dan moet je weer dat. Nu is het lekker allemaal aan je zelf wat je nog gaat ondernemen. Vandaag nog weer een mooie kaart van je binnen gekregen. Harstikke bedankt! Nou Cindy, nog heel veel plezier en lieve groetjes uit Nibixwoud van Sjaak Mieke en mij Joke xxx.
-
01 Maart 2013 - 08:48
Elma:
Hey lieve nicht!
Ook mijn laatste reactie is alweer een poosje geleden (afgezien van de "likes" en korte berichtjes op FB dan...).
Ik heb je verslagen vaak op mijn telefoon gelezen en een reactie plaatsen gaat me niet heel gemakkelijk af vanaf de telefoon. Ik doe waarschijnlijk iets verkeerd, want reacties via mijn telefoon op FB plaatsen lukt dan weer wel... Ik zeg: blond?! Bovendien heb ik de laatste weken (eigenlijk de laatste maanden) flink in de lappenmand gezeten dus weinig achter de PC gekropen... Maarrrr... van elk verslag weer ontzettend genoten! Wat een ervaringen doe je allemaal op zeg! Les 85 over het leven als een sudoku vond ik top! Het is zo waar! Je hebt helemaal gelijk en erg goed bedacht ook! Hihi! Tja, en dan duurt je reis nu nog maar twee weekjes... Dat is echt aftellen nu! Ik kan me voorstellen dat je wel weer verlangt naar je eigen Nederlandse dingetjes, hoe mooi en indrukwekkend het daar ook allemaal is... Ik zou zeggen: geniet nog even volop van die laatste dagen daar! Voordat je het weet lig je weer in Hoofddorp te slapen... En eet je zuurkool en gehaktballen en dropjes en kroketten en pindakaas en stroopwafels... Mmmmm...
Lieve groetjes van Elma
P.S. is Koetje zo gegroeid de laatste tijd? Je noemt hem nu "Koe" in plaats van Koetje? Hij maakt natuurlijk ook een hoop mee...! -
01 Maart 2013 - 21:17
Daniëlla:
Hoi Cindy, net weer even heerlijk je laatste 2 verhalen gelezen! Je bent echt een "pro"in het reizen geworden! Prachtig toch? De wereld is mooi en het is geweldig dat je er al zoveel van hebt mogen zien!! Toch nog even flink genieten hoor, die laatste weken! Enne.... naast een baan in het onderwijs kun je best verhalen blijven schrijven!!
Liefs, Daniëlla -
03 Maart 2013 - 17:17
Marja:
Hey Cin!
Joehoe, ik ben weer bij met het lezen van je reisverhalen!
Ik merk dat je nu toch wel echt aan het aftellen bent en dat lijkt me heel logisch na zo'n enorm lang avontuur buiten de landsgrenzen van ons kikkerlandje....!
En dan, helemaal onderaan, lees ik je besluit over de nabije toekomst. Tja, en daar ga ik dus! Hoewel ik er volledig géén invloed op heb (maar het natuurlijk na ons contactmomentje wel direct gemeld heb aan de aangewezen persoon hiervoor) begin ik te fantaseren....
Jij en ik een duo tijdens het zwangerschapsverlof van Linda. Rapporten maken met zakken biggetjes, nieuwe thema voorbereiden met M&M's, werkoverleg in restaurant "Lieveling", overdracht schrijven onder het genot van een bittergarnituurtje, etc. etc.
JA STOP! En.....kom weer langzaam terug op aarde, Mar! Was je al met me mee aan het fantaseren, Cin?
Alleen om die reden al is het verstandiger om ons NIET samen te laten werken, want we groeien dicht dan, haha! Maar als we dan beloven om elkaar de wekelijkse update te doen tijdens een rondje joggen om de Toolenburgse plas?
Na ja, genoeg erover!
Geniet nog even lekker verder!
X Mar
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
