Sproeipoep
Blijf op de hoogte en volg Cindy
24 Januari 2013 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
Lieve allemaal,
Hierbij mijn eerste verslag vanuit een (voor mij) nieuw land: Vietnam! Maaike en Femke zijn inmiddels weer thuis en Sara is me op dit moment aan het vergezellen. Ongelooflijk hoe snel het gaat. Nog ongeveer zeven weken te gaan (van de 28) en dan kom ik al terug... Hier weer alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd! Ik weet dat ik soms wat kan overdrijven in mijn verslagen, maar dit verslag moet je uiterst serieus nemen. Vooral het verslag over de jungletocht in Sumatra.
zaterdag 19 januari 2013, Berastagi
Wat een vreselijke nacht. Ergens in het midden van de nacht word ik ontzettend misselijk wakker. Als ik zou willen, zou ik naar de wasbak kunnen lopen en kunnen overgeven. Maar jullie kennen me: dat vind ik afschuwelijk. Als er iets is wat ik erg vind, is dat het wel. Het idee alleen al maakt me bijna aan het huilen. Ik dwing mezelf om rustig te blijven, ik leg mijn handen boven mijn hoofd en ik adem rustig in en uit. Ik heb het gevoel dat ik zeker een uur zo in bed lig. Uiteindelijk weet ik mezelf toch nog in slaap te krijgen. 's Ochtends ben ik nog steeds misselijk en heb ik enorme buikkrampen. De wc is het komende uur mijn vriend. Of je het nou wil weten of niet: enorme hopen diarree spuiten eruit. Sproeipoep. alle drie zijn we nu ziek, zwak en misselijk (geweest) en de symptomen zijn allemaal hetzelfde. Het kan bijna niet anders dan dat het door de malariapillen komt. Je zou kunnen denken dat het misschien komt door ijs in drankjes, maar dan had ik er al eerder last van moeten hebben. Bovendien zijn dit de meest voorkomende bijwerkingen van de pillen. Wij zijn er dus mee gestopt. Veel reizigers en lokale mensen vonden het al vreemd dat we het hier slikken, dus het zal vast niet zo erg zijn. Een ding is zeker: mocht er iemand malaria krijgen, dan ben ik het, want inmiddels weten we allemaal hoeveel ze van me houden. Vandaag staat de wandeling naar de top van de Sibayakvulkaan te wachten. Ik twijfel even enorm of ik wel mee moet gaan met mijn rare buik. Bijna sta ik op het punt om in het hotel te blijven, maar we spreken af om rustig aan te doen en we nemen een wc-rol met ons mee. We worden in een busje naar de vulkaan gereden. Je kunt ervoor kiezen om de hele route te lopen, maar wij worden nog wat verder naar boven gereden. Noem ons lui, maar achteraf blijkt het een goede keuze. Het is een steile, heftige route en het kost ons ongeveer 2,5 uur om bij de krater te komen. Tussendoor wachten we ergens, omdat we niet meer weten hoe we verder moeten. Er staan nergens bordjes die de weg aangeven, dus we wachten op andere mensen die op de terugweg zijn. We hebben zelf echt de weg geprobeerd te vinden, maar toen kwamen we wel heel erg in de jungle terecht. Wij zullen onszelf niet zijn als we onszelf niet zouden bang maken bij het horen van geluiden. Ooit gehoord van de Sumatraanse tijger? Waar zal die leven? Precies. Uiteindelijk wordt ons het juiste pas gewezen. Vele pauzes en beklimmingen later komen we dus aan bij de krater. Toch wel weer de moeite waard. Het heeft echt iets mysterieus. De zwavelgeuren, het bruisende geluid van de actieve vulkaan, de wolken en de groene omgeving. Na de nodige foto's is het tijd om terug te keren. Niet eenvoudig. Conditioneel gezien wel minder vermoeiend, maar lichamelijk gezien echt niet. Je moet jezelf tegenhouden, omdat je steil naar beneden loopt en hier en daar is het best wel glad. We zijn ook niet helemaal slim geweest. We hebben veel te weinig drinken mee en NIKS te eten. Hoe konden we dat doen? Omdat ik vanochtend nog misselijk was, heb ik maar een broodje gegeten. Inmiddels sta ik dus te draaien op mijn benen, die voor mijn gevoel alle kanten op zwabberen. We zijn blij om eindelijk bij het punt aan te komen waar we zijn afgezet met de auto. Vanaf daar moeten we nog een stukje lopen naar de hotsprings. Tenminste, dat denken we. Het valt ontzettend tegen. In plaats van de verwachte dertig minuten, doen we er bijna anderhalf uur over. Intussen kunnen we echt niet meer. Het zonnetje schijnt, we hebben dorst, we moeten echt wat eten en we lopen alleen maar steil naar beneden. Er komt geen einde aan. Na iedere bocht zien we een nieuw stuk pad zonder einde tevoorschijn komen. Nergens bordjes. We hebben geen idee hoe lang we nog moeten. Het gezeur kan niet uitblijven. Hoewel, Femke zeurt eigenlijk niet. Als we eindelijk, eindelijk doodop aankomen bij de 'hotsprings' (die helemaal niet natuurlijk zijn, het zijn gewoon wat baden), hebben we geen tijd meer om erin te gaan. We kopen gauw wat te eten en worden dan in een gammel busje teruggebracht naar het hotel. Daar ploffen we neer op bed. Ik bel nog even met papa en Koen en we eten heel gezond sla in het hotel. Daarna is het weer poeptijd. Maaike snelt al terug naar de kamer. Ik moet zeggen, ze is vandaag wel dapper geweest: wildpoepen. Soms kun je gewoon niet anders. Dat blijkt. Knap hoor.
zondag 20 januari 2013, Medan
Gisterenavond heb ik voordat ik naar bed ging een bijzonder liedje geluisterd. Koen heeft namelijk een nummer voor me geschreven. Superlief! Ik heb het met tranen in mijn ogen zitten luisteren. Dat is gewoon MIJN lieve broertje die dat doet. Voordat ik in slaap val, voel ik me nog wel een beetje misselijk, maar gelukkig heb ik er 's nachts verder geen last meer van. Om 5.30 uur worden we alle drie wakker van een heel harde knal. Jammer genoeg denken we dan alle drie hetzelfde en gaan we alle drie van het ergste uit. Een bomaanslag of een schot van een geweer. Als we de eerstvolgende minuten geen schreeuwende of huilende mensen horen, kunnen we weer gerust drie uurtjes verder slapen. Na het ontbijt pakken we onze spullen in. Ik wacht buiten met de tassen terwijl de meiden binnen uitchecken. Pas een kwartier later komen ze boos naar buiten gelopen. Er moest dus toch worden betaald voor het extra bed. Als het om geld gaat, zijn de meeste mensen hier echt niet leuk. De stoom komt ongeveer uit de oren van M&F. Gelukkig komt de bus die ons naar Medan kan brengen al snel. Een kleine bus, redelijk vol met lokale mensen. Ik zie al helemaal voor me hoe we daar niet in gaan passen met al onze spullen. Geen probleem. De tassen worden op het dak gebonden, waar de man pas vanaf klimt als we al rijden. De open raampjes met frisse lucht helpen om het goed uit te houden, net als het feit dat we van de onveilige rijstijl weinig kunnen zien. Al met al een prima ritje, dat korter duurt dan we dachten. En dat voor maar 10.000 rupiah per persoon (nog geen euro voor anderhalf uur). In Medan aangekomen zijn we toch een beetje chagrijnig te krijgen. We krijgen enorm veel aanbod om naar het hotel gebracht te worden, maar dat allemaal door een vervoersmiddel dat eigenlijk geen vervoersmiddel te noemen is. Een brommer met een gammel bakje ernaast. Dat gaat uiteraard nooit passen met alle tassen. Als we eindelijk een taxi hebben, vraagt de man waar we heen moeten en of we even willen wachter. Het is overduidelijk dat hij niet weet waar hij heen moet en hij vraagt de weg aan anderen. Als hij eindelijk terugkomt, stapt er een andere passagier in en kunnen wij het verder uitzoeken. Dan word ik echt even boos. Dit zijn toch geen manieren? Ik ben zo benieuwd wat deze mensen van ons nette Nederland zullen vinden. Als we een tijdje langs de weg op een andere taxi staan te wachten, rijden die niet meer langs. Dan stopt er een auto en vraagt de jongeman die erin zit of we een lift nodig hebben. Maaike zegt volmondig ja, terwijl ik alleen maar NEE! denk. Liften in Indonesie lijkt me geen strak plan. Als dan ook Femke het nog goed vindt, geef ik ook maar toe. We hebben echt geen zin meer om te wachten. Deze Indo-Chinees blijkt het heel bijzonder te vinden om Westerse mensen in zijn auto te hebben. Hij vraagt ons van alles en biedt zelfs aan om ons vanmiddag per auto Medan te laten zien. Dat vinden wij dan weer wat ver gaan. Bij het hotel wil hij nog met ons op de foto. Wat hem betreft wordt die in de kamer genomen, wat ons betreft voor het hotel. Tot slot vraagt hij om email-adressen en ook dat vinden wij niet eht nodig. We zitten in hetzelfde hemelse hotel als de vorige keer (Aryaduta) en in dezelfde fijne kamer. 's Middags doen we wat boodschappen (vreetwerk) en liggen we lekker in het zonnetje bij het zwembad. Dit is het goede leven.
maandag 21 januari 2013, Medan
De wekker gaat vandaag om 4.15 uur. Dat betekent uiteraard dat we iets gaan doen, want ik zet de wekker niet voor de lol zo vroeg. We gaan naar Bukit Lawang om orang utans te bekijken in Gunung Leuser National Park. We worden om 5.00 uur opgehaald en we krijgen van het hotel een ontbijtje mee. In de auto voel ik me weer misselijk; we blijven ons niet helemaal fit voelen. Na de twee uur durende rit komen we aan in het jungledorp Bukit Lawang. Daar hebben we gelukkig nog even de tijd om te ontbijten en Maaike voelt alweer dat ze moet sproeipoepen. Wat is het toch vervelend. Om 8.00 uur neemt de gids, Kembar, ons mee de jungle in. Na een lastig wandeltochtje komen we aan bij het voederplateau. De apen worden hier geholpen om terug de natuur in te gaan. Al gauw komt er een aap aan, die het erg fijn vindt om bananen te krijgen. Leuke aap, maar geen orang utan. En daar komen we natuurlijjk voor. Om in dit bebosde plekje te komen, hebben we trouwens eerst de rivier over moeten steken in een gammel bootje. Het begon dus al spannend. Na een poosje gewacht te hebben, gaan we verder. Geen orang utans. Dit ga je toch niet menen? De gids vertelt ons dat we tijdens de jungletocht verder naar ze zullen zoeken. De moeilijke tocht zet zich voort. Ik krijg een stok van de gids, omdat ik dit gewoon niet kan. De 'paden' zijn steil en ontzettend glibberig. Er liggen overal natte bladeren, tussen de natte boomstronken en er moet regelmatig (lees: constant) worden geklommen en geklauterd. Ik word al gauw chagrijnig. Ik maak mezelf wijs dat ik dit niet kan en daardoor gaat het alleen maar slechter (goh, waar heb ik dit eerder meegemaakt? Dit is zo typisch Cindy). Op een gegeven moment gebaart de gids ons dat we stil moeten zijn. Betekent dit wat ik denk dat het betekent? Jazeker. Daar is ie dan. Een grote orang utan hangt daar in de bomen. Wauw! Even vergeet ik hoe moeilijk het was om hier te komen. Later zien we ook nog een kleintje tevoorschijn komen. Wat zijn ze dichtbij! Soms komt de grote op ons af en vertellen de gidsen dat we weer een stukje afstand moeten creeren. Dit is echt geweldig, midden in de natuur. Al gauw is er weer een irritatie in het spel. Mijn achterlijke camera veroont na een heftige regenbui in Bali soms wat kuren. Zoals precies op dit moment. Hij maakt geen scherpe foto's. Soms stelt hij de bladeren die voor de orang utan hangen scherp en de rest niet. Of soms is het gewoon helemaal wazig. Ik denk dat ik gek word. Ik kan wel janken. Dan besluit ik om nog even van de apen te genieten en te vertrouwen op de fotokunsten van Femke. Tijd om de jungletocht voort te zetten. Dit blijkt een toch door de hel. De gladheid, de insecten (die al-tijd om MIJN oren zoemen), de bloedzuigers (die mazzel had Femke dan weer...), de onmogelijke paden. Alles. Daarom raadden ze dus lange broeken aan. Het idee alleen al dat ik elk moment een bloedzuiger aan mijn been kan hebben hangen, maakt me aan het gruwelen. Als ik al dacht dat ik tijdens deze reis veel gezweet heb... dit is het hoogtepunt. Of eigenlijk dieptepunt. Emmers zweet gewoon. Overal druipt het eraf. als ik me voorover buig om te klimmen, zie ik de druppels van mijn voorhoofd vallen. Ik ben gelukkig niet de enige. Maaike en Femke hebben er ook last van. De gids daarentegen is gortdroog. Bij de meiden gaat het allemaal ook niet zonder moeite, maar zij hebben geen stok nodig. En ook geen Indonesische hand. Want ja, inmiddels krijg ik hulp van een soort van 'tweede gids', een man die ook steeds met ons meeloopt. Ik voel me kut. En kinderachtig. Op dat moment haat ik mezelf zo om mijn onsportieve, onhandige lichaam en als de gids daar dan ook nog een grapje over maakt (wat een humor), ben ik er helemaal klaar mee. Dit is niet de eerste keer dat de dunne, kleine, Indonesische mensjes me duidelijk maken dat ik niet dun en klein ben. Het duurt daarna niet lang meer voordat de tranen over mijn wangen rollen. Tussen al het zweet door. Door het huilen begint het snot ook nog te lopen, dus je begrijpt hoe dolgelukkig ik me voel. Ik voel me lullig tegenover de meiden en tegenover de gids, die waarschijnlijk nog nooit zo'n zeikerd heeft mee gehad. Maar ik kan het niet meer aan. Ik heb nog nooit zo'n erge, vreselijke en moeilijke wandeltocht meegemaakt. Ik ben dan ook opgelucht als we eindelijk aankomen bij de zwemplek, onder aan een waterval. Afkoeling. Rust. Hier krijgen we ook onze lunch: nasi goreng met ei, kroepoek en komkommer. Ananas toe en dan gaan we weer. We vervolgen de route die vanaf nu gewoon vlak is, maar wel erg dichtgegroeid. Nadat de gids wat spinnen heeft aangewezen, voelen wij ons niet meer helemaal op ons gemak. Geen zorgen M&F, met mijn 1.80 meter vang ik ze allemaal op. Het laatste stuk gaan we over de rivier. Een soort van raftend. Ze noemen het zo, maar eigenlijk zitten we in rubberen banden en neemt de krachtige stroming van de rivier ons mee. Intussen zorgen de twee mannen met stokken dat we niet tegen de rotsen aan de zijkanten klappen. Dit zou zo erg niet toegestaan zijn in Nederland. Als we omvallen in de ondiepe rivier, is de kans dat we met ons helmloze hoofd op de stenen klappen zeer groot. Wel hebben we een reddingsvest aan, die ik kreeg met de volgende opmerking: 'The big one for you.' Hij heeft makkelijk praten met zijn niet mannelijke, kinderlijke kippenkontje. We overleven het allemaal en het is nog leuk ook. We zijn nu compleet doorweekt, dit keer door de rivier. We kleden ons om en lopen nog even naar een kindertehuis, opgericht door een Nederlandse vrouw uit Alkmaar (lerares), die er helaas op dit moment niet is. Haar vriend lijkt niet zo veel zin in ons te hebben. Hij laat zijn schattige, goed Engels sprekende dochter ons rondleiden en we kijken wat fotoboeken in. Ik had er wat meer van verwacht. Ik had gehoopt ook de kinderen (bezig) kunnen te zien. In Bukit Lawang koop ik nog een armbandje en dan worden we teruggebracht naar het hotel. DOOD-OP. We douchen, eten, pakken vast onze tassen een beetje in en vallen dan als blokken in slaap.
dinsdag 22 januari 2013, in het vliegtuig
Als 's ochtends de wekker gaat, ben ik not amused. Ik wilde net op mijn telefoon gaan kijken hoe laat het was, met het gevoel dat ik nog een paar uur kon slapen. Niet dus. Meteen word ik herinnerd aan de vele muggenbulten die ik gisteren heb gekregen.
LES 65: DEET HELPT NIET.
Het jeukt ontzettend en ze zitten overal. Als ik ze met een soort 'prik-weg' aanstip, tel ik ze ook meteen even. Dertig. Verder zeg ik maar even niets meer. Mijn laatste dag in Indonesie is aangebroken, net als mijn laatste dag met Maaike en Femke. Het is voorbij gevlogen. Gelukkig kunnen we nog even genieten van het goddelijke ontbijt. Het plan is om ons flink uit te leven, maar we zitten sneller vol dan gehoopt. Toch prop ik er nog een cakeje bij en dat is net te veel van het goede. We pakken de laatste spullen in en maken ons klaar voor de vlucht. Mijn tas is niet echt meer een boomstam te noemen. Een stuk minder vol en een stuk minder zwaar. Wat een verademing. De meiden hebben nu twee grote en zware tassen als handbagage en de meeste spullen daarin zijn uiteraard van mij. Wat een engeltjes zijn het toch. Bij het vliegveld aangekomen gaan we in aparte rijen staan. We vliegen om ongeveer dezelfde tijd, maar we hebben een andere bestemming. De meiden gaan naar Kuala Lumpur. Het plan was om daar nog een aantal dagen te blijven, maar Maaike voelt zich te beroerd. Ze gaan dus vanavond nog proberen mee te komen (IPB) met het vliegtuig naar Nederland. Ik vlieg, via Singapore (waar ik lang moet wachten) naar Vietnam. We zijn erg benieuwd wat mijn niet-meer-boomstam deze keer weegt. De vorige keer was ie bijna 22 kilo. Dit keer maar 13,8! Dat is nog minder dan toen ik weg ging vanuit Nederland. Er zit dus ruim acht kilo aan spullen van mij in de tassen van M&F. We kijken nog even in de souvenirswinkeltjes op het vliegveld. Mijn laatste kans voor een vingerhoedje uit Indonesie. Raar genoeg kan ik ze nergens vinden. Hier dus ook niet. Wel vinden we nog wat anders leuks: Indonesische maskers. Die krijgen de meiden van mij. Al snel daarna is het tijd om afscheid te nemen. Maaike en Femke gaan eerder de lucht in dan ik. We bedanken elkaar en wensen elkaar een goede vlucht. Daar gaan ze dan... De tweeling (dit vinden ze vreselijk, sorry, moest even). Ik heb het ontzettend naar mijn zin gehad met ze. Mijn lieve nichten. En dan ben ik weer alleen. Gelukkig niet voor lang, maar toch. In het vliegtuig stort ik helemaal in. Ik ben ontzettend moe en de misselijkheid komt ook nog regelmatig terug. De vlucht naar Singapore gaat snel. Op het zeer luxe en mooie, grote vliegveld moet ik zo'n zes uur wachten. Niet heel erg. Ik wissel mijn overgehouden rupiahs in voor de Singapore dollar en koop hier WEL een vingerhoedje en iets te eten en drinken. Bij de gate word ik ondervraagd door een werkneemster van het vliegveld. Ze wil weten welke route ik heb afgelegd van Amsterdam tot hier. Dan kiest ze net de goede uit met mijn vijftiende vlucht. Dat past dan ook niet op haar enqueteformulier. Als dank voor mijn medewerking krijg ik een Changi Airport pen. Woehoe. Een gratis vlucht was leuker geweest. Tot slot wil ik jullie nog wat feiten en leuke weetjes meegeven. Ik heb de afgelopen tijd met M&F van alles opgezocht, omdat we ons dingen afvroegen. Dit wil ik jullie natuurlijk niet onthouden: Schiphol is NIET de grootste luchthaven ter wereld. Dat dacht ik alleen maar. De grootste luchthaven is die van Atlanta. KLM is NIET officieel uitgeroepen tot beste luchthavenmaatschappij. Dat dacht ik alleen maar. De beste luchthavenmaatschappij is Asiana Airlines. Rittersport (chocola) is NIET Nederlands. Dat dacht ik alleen maar. Het is Duits, de eigenaar is Alfred Ritter. Lake Toba is NIET het grootste meer ter wereld. En ook niet het grootste meer in Azie. Dat dacht Maaike alleen maar. Het is wel het grootste vulkanische meer ter wereld en het grootste meer van Indonesie. Het grootste meer ter wereld is de Kaspische zee (ja, dat is vreemd). De Sumatraanse tijger leeft WEL in gebieden waar wij gewandeld hebben. Er zijn er nog maar zo'n 400, het is een beschermd diersoort en het wordt met uitsterven bedreigd. In Nederland wonen de langste mensen. En tot slot: Google is NIET bedacht door Nederlanders. Dat dacht ik alleen maar. Helaas.
woensdag 23 januari 2013, Ho Chi Minh City
Aangekomen in een nieuw land, het vierde land van deze reis: Vietnam! Dit is een land waar ik erg naar uit kijk: ik hoor alleen maar goede, enthousiaste verhalen. En ik zal hier niet alleen zijn, want Sara reist met me mee. De stempel heb ik al gauw binnen, helaas op een afschuwelijke plek neergedrukt. Ik weet niet wat dat is met loketmannetjes, maar van 'netjes in het midden' hebben ze nog nooit gehoord. Mijn tas is er gelukkig al snel. Aangezien ik de grondstewardessen in Medan moest vertellen dat ik een doorvlucht had naar Vietnam en dat mijn eindbestemming dus NIET Singapore was (stond allemaal op mijn ticket), zag ik het al gebeuren dat er toch nog iets mis zou gaan. Maar niet dus. Mijn eerste missie is het verkrijgen van de Vietnamese dong. Na het opnemen van zo'n 2,7 miljoen (ongeveer 100 euro) is het tijd voor mijn tweede missie. Het verkrijgen van een taxi die me netjes naar mijn hostel brengt. Al gauw heb ik een taxi, die ik raar genoeg moet delen met een zakenman, die afgezet wordt in een prachtig, luxe hotel. Tsja, de tijd van luxe is voorbij voor mij. Als we aankomen bij iets wat mijn hostel zou moeten zijn, begint het gedoe. Dit hotel ziet er te luxe uit voor de 5 euro die ik er voor moet betalen. Mijn hostel heet Ruby Hostel. Dit heet het Ruby Hotel. Het zit 'm in de letter 's'. Ik probeer het de taxichauffeur uit te leggen, maar hij begrijpt het niet en wil mijn backpack al uit de auto tillen. Mooi niet. Uiteindelijk komt er een mevrouw van het hotel, die wel goed Engels spreekt, om te helpen. Ik geef haar het telefoonnummer en dan kom ik toch nog veilig aan bij mijn hostel met een nieuwe naam: Vietnam Saigon Inn. Ik moet zeggen dat het er erg goed en schoon uit ziet. Onderweg in de taxi viel me trouwens al het een en ander op. Honderden scooters, nog veel meer dan in Indonesie. Chaos in het verkeer, vrouwtjes die ongeveer drie keer in mij passen. De indrukken vliegen weer om mijn oren.
LES 66: VIETNAMEZEN HOUDEN VAN NEONLICHT. DAT ZAG IK AL VANUIT HET VLIEGTUIG.
Na het inchecken en tanden poetsen val ik al snel lekker in slaap. 's Ochtends gaat mijn wekker, neem ik een fijne douche en ontbijt ik chocola, omdat ik niets anders heb. Dan brengt de taxi me naar het vliegveld, waar ik Sara opwacht. Als ik d'r zie, word ik helemaal blij. We geven elkaar een dikke knuffel en ik moet even een vlug traantje wegpinken. Wat heerlijk dat ze er is. Als we samen teruglopen naar de taxi die op ons staat te wachten, is die taxi verdwenen. Sara vindt dat ik duidelijk veranderd ben. Waar ik normaal gesproken zou stressen, besluit ik nu dat we maar even een rondje gaan lopen om te kijken waar hij is. Dan worden we geroepen door de beste man en komt alles weer goed. Wat hebben Saar en ik veel bij te kletsen! In het hostel doen we even rustig aan en 's middags gaan we de stad in. Ho Chi Minh City, door de lokale bevolking ook wel Saigon genoemd. We zijn in een land met een heftige geschiedenis en grappig genoeg boeit deze geschiedenis me WEL. Komt allemaal door de musical Miss Saigon. Wat musicals met een mens kunnen doen. In de stad heb ik weer wat missies. Missie 'leuk Vietnamees dagboek' is geslaagd. Ik ben er heel blij mee. Ook de missie 'Vietnamese simkaart' is al snel gedaan. Verder bekijken we wat souvenirswinkels, waar ik me moet inhouden om niet van alles te gaan kopen. En we doen de eerste Vietnam-indrukken op. In het hostel teruggekomen, willen we plannen maken. Leonie, een vriendin van Sara, die ik ook ken van de pabo, is ook in Vietnam en daar zullen we ook iets mee gaan doen. We vragen haar of ze naar ons hostel kan komen om te overleggen. Zo gezegd, zo gedaan. Ze neemt een ander Nederlands meisje, Michelle uit Limburg, mee. We besluiten om overmorgen samen een dag naar de Mekong Delta te gaan, een rivierensysteem in het zuiden. We krijgen nog wat handige tips en Leonie, Sara en ik eten daarna in een typisch Vietnamees steegje Vietnamese loempia's. Nog lekker ook! Aan het eind van de middag bel ik nog ebven met mama en maak ik een planning met Sara. Ondertussen eet ik heerlijke dropjes, die Saar voor me heeft meegenomen. 's Avonds eten we wat in een gezellig restaurantje en ontmoeten we twee Nederlandse jongens in de kamer. Nederlandse jongens blijven toch het leukst, sorry, voor mij geen 'All you need is love'. Sara ligt al gauw lekker te slapen na haar lange reis e nik ga haar voorbeeld maar eens volgen. Good night!
Veel liefs en een dikke knuffel!
Hierbij mijn eerste verslag vanuit een (voor mij) nieuw land: Vietnam! Maaike en Femke zijn inmiddels weer thuis en Sara is me op dit moment aan het vergezellen. Ongelooflijk hoe snel het gaat. Nog ongeveer zeven weken te gaan (van de 28) en dan kom ik al terug... Hier weer alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd! Ik weet dat ik soms wat kan overdrijven in mijn verslagen, maar dit verslag moet je uiterst serieus nemen. Vooral het verslag over de jungletocht in Sumatra.
zaterdag 19 januari 2013, Berastagi
Wat een vreselijke nacht. Ergens in het midden van de nacht word ik ontzettend misselijk wakker. Als ik zou willen, zou ik naar de wasbak kunnen lopen en kunnen overgeven. Maar jullie kennen me: dat vind ik afschuwelijk. Als er iets is wat ik erg vind, is dat het wel. Het idee alleen al maakt me bijna aan het huilen. Ik dwing mezelf om rustig te blijven, ik leg mijn handen boven mijn hoofd en ik adem rustig in en uit. Ik heb het gevoel dat ik zeker een uur zo in bed lig. Uiteindelijk weet ik mezelf toch nog in slaap te krijgen. 's Ochtends ben ik nog steeds misselijk en heb ik enorme buikkrampen. De wc is het komende uur mijn vriend. Of je het nou wil weten of niet: enorme hopen diarree spuiten eruit. Sproeipoep. alle drie zijn we nu ziek, zwak en misselijk (geweest) en de symptomen zijn allemaal hetzelfde. Het kan bijna niet anders dan dat het door de malariapillen komt. Je zou kunnen denken dat het misschien komt door ijs in drankjes, maar dan had ik er al eerder last van moeten hebben. Bovendien zijn dit de meest voorkomende bijwerkingen van de pillen. Wij zijn er dus mee gestopt. Veel reizigers en lokale mensen vonden het al vreemd dat we het hier slikken, dus het zal vast niet zo erg zijn. Een ding is zeker: mocht er iemand malaria krijgen, dan ben ik het, want inmiddels weten we allemaal hoeveel ze van me houden. Vandaag staat de wandeling naar de top van de Sibayakvulkaan te wachten. Ik twijfel even enorm of ik wel mee moet gaan met mijn rare buik. Bijna sta ik op het punt om in het hotel te blijven, maar we spreken af om rustig aan te doen en we nemen een wc-rol met ons mee. We worden in een busje naar de vulkaan gereden. Je kunt ervoor kiezen om de hele route te lopen, maar wij worden nog wat verder naar boven gereden. Noem ons lui, maar achteraf blijkt het een goede keuze. Het is een steile, heftige route en het kost ons ongeveer 2,5 uur om bij de krater te komen. Tussendoor wachten we ergens, omdat we niet meer weten hoe we verder moeten. Er staan nergens bordjes die de weg aangeven, dus we wachten op andere mensen die op de terugweg zijn. We hebben zelf echt de weg geprobeerd te vinden, maar toen kwamen we wel heel erg in de jungle terecht. Wij zullen onszelf niet zijn als we onszelf niet zouden bang maken bij het horen van geluiden. Ooit gehoord van de Sumatraanse tijger? Waar zal die leven? Precies. Uiteindelijk wordt ons het juiste pas gewezen. Vele pauzes en beklimmingen later komen we dus aan bij de krater. Toch wel weer de moeite waard. Het heeft echt iets mysterieus. De zwavelgeuren, het bruisende geluid van de actieve vulkaan, de wolken en de groene omgeving. Na de nodige foto's is het tijd om terug te keren. Niet eenvoudig. Conditioneel gezien wel minder vermoeiend, maar lichamelijk gezien echt niet. Je moet jezelf tegenhouden, omdat je steil naar beneden loopt en hier en daar is het best wel glad. We zijn ook niet helemaal slim geweest. We hebben veel te weinig drinken mee en NIKS te eten. Hoe konden we dat doen? Omdat ik vanochtend nog misselijk was, heb ik maar een broodje gegeten. Inmiddels sta ik dus te draaien op mijn benen, die voor mijn gevoel alle kanten op zwabberen. We zijn blij om eindelijk bij het punt aan te komen waar we zijn afgezet met de auto. Vanaf daar moeten we nog een stukje lopen naar de hotsprings. Tenminste, dat denken we. Het valt ontzettend tegen. In plaats van de verwachte dertig minuten, doen we er bijna anderhalf uur over. Intussen kunnen we echt niet meer. Het zonnetje schijnt, we hebben dorst, we moeten echt wat eten en we lopen alleen maar steil naar beneden. Er komt geen einde aan. Na iedere bocht zien we een nieuw stuk pad zonder einde tevoorschijn komen. Nergens bordjes. We hebben geen idee hoe lang we nog moeten. Het gezeur kan niet uitblijven. Hoewel, Femke zeurt eigenlijk niet. Als we eindelijk, eindelijk doodop aankomen bij de 'hotsprings' (die helemaal niet natuurlijk zijn, het zijn gewoon wat baden), hebben we geen tijd meer om erin te gaan. We kopen gauw wat te eten en worden dan in een gammel busje teruggebracht naar het hotel. Daar ploffen we neer op bed. Ik bel nog even met papa en Koen en we eten heel gezond sla in het hotel. Daarna is het weer poeptijd. Maaike snelt al terug naar de kamer. Ik moet zeggen, ze is vandaag wel dapper geweest: wildpoepen. Soms kun je gewoon niet anders. Dat blijkt. Knap hoor.
zondag 20 januari 2013, Medan
Gisterenavond heb ik voordat ik naar bed ging een bijzonder liedje geluisterd. Koen heeft namelijk een nummer voor me geschreven. Superlief! Ik heb het met tranen in mijn ogen zitten luisteren. Dat is gewoon MIJN lieve broertje die dat doet. Voordat ik in slaap val, voel ik me nog wel een beetje misselijk, maar gelukkig heb ik er 's nachts verder geen last meer van. Om 5.30 uur worden we alle drie wakker van een heel harde knal. Jammer genoeg denken we dan alle drie hetzelfde en gaan we alle drie van het ergste uit. Een bomaanslag of een schot van een geweer. Als we de eerstvolgende minuten geen schreeuwende of huilende mensen horen, kunnen we weer gerust drie uurtjes verder slapen. Na het ontbijt pakken we onze spullen in. Ik wacht buiten met de tassen terwijl de meiden binnen uitchecken. Pas een kwartier later komen ze boos naar buiten gelopen. Er moest dus toch worden betaald voor het extra bed. Als het om geld gaat, zijn de meeste mensen hier echt niet leuk. De stoom komt ongeveer uit de oren van M&F. Gelukkig komt de bus die ons naar Medan kan brengen al snel. Een kleine bus, redelijk vol met lokale mensen. Ik zie al helemaal voor me hoe we daar niet in gaan passen met al onze spullen. Geen probleem. De tassen worden op het dak gebonden, waar de man pas vanaf klimt als we al rijden. De open raampjes met frisse lucht helpen om het goed uit te houden, net als het feit dat we van de onveilige rijstijl weinig kunnen zien. Al met al een prima ritje, dat korter duurt dan we dachten. En dat voor maar 10.000 rupiah per persoon (nog geen euro voor anderhalf uur). In Medan aangekomen zijn we toch een beetje chagrijnig te krijgen. We krijgen enorm veel aanbod om naar het hotel gebracht te worden, maar dat allemaal door een vervoersmiddel dat eigenlijk geen vervoersmiddel te noemen is. Een brommer met een gammel bakje ernaast. Dat gaat uiteraard nooit passen met alle tassen. Als we eindelijk een taxi hebben, vraagt de man waar we heen moeten en of we even willen wachter. Het is overduidelijk dat hij niet weet waar hij heen moet en hij vraagt de weg aan anderen. Als hij eindelijk terugkomt, stapt er een andere passagier in en kunnen wij het verder uitzoeken. Dan word ik echt even boos. Dit zijn toch geen manieren? Ik ben zo benieuwd wat deze mensen van ons nette Nederland zullen vinden. Als we een tijdje langs de weg op een andere taxi staan te wachten, rijden die niet meer langs. Dan stopt er een auto en vraagt de jongeman die erin zit of we een lift nodig hebben. Maaike zegt volmondig ja, terwijl ik alleen maar NEE! denk. Liften in Indonesie lijkt me geen strak plan. Als dan ook Femke het nog goed vindt, geef ik ook maar toe. We hebben echt geen zin meer om te wachten. Deze Indo-Chinees blijkt het heel bijzonder te vinden om Westerse mensen in zijn auto te hebben. Hij vraagt ons van alles en biedt zelfs aan om ons vanmiddag per auto Medan te laten zien. Dat vinden wij dan weer wat ver gaan. Bij het hotel wil hij nog met ons op de foto. Wat hem betreft wordt die in de kamer genomen, wat ons betreft voor het hotel. Tot slot vraagt hij om email-adressen en ook dat vinden wij niet eht nodig. We zitten in hetzelfde hemelse hotel als de vorige keer (Aryaduta) en in dezelfde fijne kamer. 's Middags doen we wat boodschappen (vreetwerk) en liggen we lekker in het zonnetje bij het zwembad. Dit is het goede leven.
maandag 21 januari 2013, Medan
De wekker gaat vandaag om 4.15 uur. Dat betekent uiteraard dat we iets gaan doen, want ik zet de wekker niet voor de lol zo vroeg. We gaan naar Bukit Lawang om orang utans te bekijken in Gunung Leuser National Park. We worden om 5.00 uur opgehaald en we krijgen van het hotel een ontbijtje mee. In de auto voel ik me weer misselijk; we blijven ons niet helemaal fit voelen. Na de twee uur durende rit komen we aan in het jungledorp Bukit Lawang. Daar hebben we gelukkig nog even de tijd om te ontbijten en Maaike voelt alweer dat ze moet sproeipoepen. Wat is het toch vervelend. Om 8.00 uur neemt de gids, Kembar, ons mee de jungle in. Na een lastig wandeltochtje komen we aan bij het voederplateau. De apen worden hier geholpen om terug de natuur in te gaan. Al gauw komt er een aap aan, die het erg fijn vindt om bananen te krijgen. Leuke aap, maar geen orang utan. En daar komen we natuurlijjk voor. Om in dit bebosde plekje te komen, hebben we trouwens eerst de rivier over moeten steken in een gammel bootje. Het begon dus al spannend. Na een poosje gewacht te hebben, gaan we verder. Geen orang utans. Dit ga je toch niet menen? De gids vertelt ons dat we tijdens de jungletocht verder naar ze zullen zoeken. De moeilijke tocht zet zich voort. Ik krijg een stok van de gids, omdat ik dit gewoon niet kan. De 'paden' zijn steil en ontzettend glibberig. Er liggen overal natte bladeren, tussen de natte boomstronken en er moet regelmatig (lees: constant) worden geklommen en geklauterd. Ik word al gauw chagrijnig. Ik maak mezelf wijs dat ik dit niet kan en daardoor gaat het alleen maar slechter (goh, waar heb ik dit eerder meegemaakt? Dit is zo typisch Cindy). Op een gegeven moment gebaart de gids ons dat we stil moeten zijn. Betekent dit wat ik denk dat het betekent? Jazeker. Daar is ie dan. Een grote orang utan hangt daar in de bomen. Wauw! Even vergeet ik hoe moeilijk het was om hier te komen. Later zien we ook nog een kleintje tevoorschijn komen. Wat zijn ze dichtbij! Soms komt de grote op ons af en vertellen de gidsen dat we weer een stukje afstand moeten creeren. Dit is echt geweldig, midden in de natuur. Al gauw is er weer een irritatie in het spel. Mijn achterlijke camera veroont na een heftige regenbui in Bali soms wat kuren. Zoals precies op dit moment. Hij maakt geen scherpe foto's. Soms stelt hij de bladeren die voor de orang utan hangen scherp en de rest niet. Of soms is het gewoon helemaal wazig. Ik denk dat ik gek word. Ik kan wel janken. Dan besluit ik om nog even van de apen te genieten en te vertrouwen op de fotokunsten van Femke. Tijd om de jungletocht voort te zetten. Dit blijkt een toch door de hel. De gladheid, de insecten (die al-tijd om MIJN oren zoemen), de bloedzuigers (die mazzel had Femke dan weer...), de onmogelijke paden. Alles. Daarom raadden ze dus lange broeken aan. Het idee alleen al dat ik elk moment een bloedzuiger aan mijn been kan hebben hangen, maakt me aan het gruwelen. Als ik al dacht dat ik tijdens deze reis veel gezweet heb... dit is het hoogtepunt. Of eigenlijk dieptepunt. Emmers zweet gewoon. Overal druipt het eraf. als ik me voorover buig om te klimmen, zie ik de druppels van mijn voorhoofd vallen. Ik ben gelukkig niet de enige. Maaike en Femke hebben er ook last van. De gids daarentegen is gortdroog. Bij de meiden gaat het allemaal ook niet zonder moeite, maar zij hebben geen stok nodig. En ook geen Indonesische hand. Want ja, inmiddels krijg ik hulp van een soort van 'tweede gids', een man die ook steeds met ons meeloopt. Ik voel me kut. En kinderachtig. Op dat moment haat ik mezelf zo om mijn onsportieve, onhandige lichaam en als de gids daar dan ook nog een grapje over maakt (wat een humor), ben ik er helemaal klaar mee. Dit is niet de eerste keer dat de dunne, kleine, Indonesische mensjes me duidelijk maken dat ik niet dun en klein ben. Het duurt daarna niet lang meer voordat de tranen over mijn wangen rollen. Tussen al het zweet door. Door het huilen begint het snot ook nog te lopen, dus je begrijpt hoe dolgelukkig ik me voel. Ik voel me lullig tegenover de meiden en tegenover de gids, die waarschijnlijk nog nooit zo'n zeikerd heeft mee gehad. Maar ik kan het niet meer aan. Ik heb nog nooit zo'n erge, vreselijke en moeilijke wandeltocht meegemaakt. Ik ben dan ook opgelucht als we eindelijk aankomen bij de zwemplek, onder aan een waterval. Afkoeling. Rust. Hier krijgen we ook onze lunch: nasi goreng met ei, kroepoek en komkommer. Ananas toe en dan gaan we weer. We vervolgen de route die vanaf nu gewoon vlak is, maar wel erg dichtgegroeid. Nadat de gids wat spinnen heeft aangewezen, voelen wij ons niet meer helemaal op ons gemak. Geen zorgen M&F, met mijn 1.80 meter vang ik ze allemaal op. Het laatste stuk gaan we over de rivier. Een soort van raftend. Ze noemen het zo, maar eigenlijk zitten we in rubberen banden en neemt de krachtige stroming van de rivier ons mee. Intussen zorgen de twee mannen met stokken dat we niet tegen de rotsen aan de zijkanten klappen. Dit zou zo erg niet toegestaan zijn in Nederland. Als we omvallen in de ondiepe rivier, is de kans dat we met ons helmloze hoofd op de stenen klappen zeer groot. Wel hebben we een reddingsvest aan, die ik kreeg met de volgende opmerking: 'The big one for you.' Hij heeft makkelijk praten met zijn niet mannelijke, kinderlijke kippenkontje. We overleven het allemaal en het is nog leuk ook. We zijn nu compleet doorweekt, dit keer door de rivier. We kleden ons om en lopen nog even naar een kindertehuis, opgericht door een Nederlandse vrouw uit Alkmaar (lerares), die er helaas op dit moment niet is. Haar vriend lijkt niet zo veel zin in ons te hebben. Hij laat zijn schattige, goed Engels sprekende dochter ons rondleiden en we kijken wat fotoboeken in. Ik had er wat meer van verwacht. Ik had gehoopt ook de kinderen (bezig) kunnen te zien. In Bukit Lawang koop ik nog een armbandje en dan worden we teruggebracht naar het hotel. DOOD-OP. We douchen, eten, pakken vast onze tassen een beetje in en vallen dan als blokken in slaap.
dinsdag 22 januari 2013, in het vliegtuig
Als 's ochtends de wekker gaat, ben ik not amused. Ik wilde net op mijn telefoon gaan kijken hoe laat het was, met het gevoel dat ik nog een paar uur kon slapen. Niet dus. Meteen word ik herinnerd aan de vele muggenbulten die ik gisteren heb gekregen.
LES 65: DEET HELPT NIET.
Het jeukt ontzettend en ze zitten overal. Als ik ze met een soort 'prik-weg' aanstip, tel ik ze ook meteen even. Dertig. Verder zeg ik maar even niets meer. Mijn laatste dag in Indonesie is aangebroken, net als mijn laatste dag met Maaike en Femke. Het is voorbij gevlogen. Gelukkig kunnen we nog even genieten van het goddelijke ontbijt. Het plan is om ons flink uit te leven, maar we zitten sneller vol dan gehoopt. Toch prop ik er nog een cakeje bij en dat is net te veel van het goede. We pakken de laatste spullen in en maken ons klaar voor de vlucht. Mijn tas is niet echt meer een boomstam te noemen. Een stuk minder vol en een stuk minder zwaar. Wat een verademing. De meiden hebben nu twee grote en zware tassen als handbagage en de meeste spullen daarin zijn uiteraard van mij. Wat een engeltjes zijn het toch. Bij het vliegveld aangekomen gaan we in aparte rijen staan. We vliegen om ongeveer dezelfde tijd, maar we hebben een andere bestemming. De meiden gaan naar Kuala Lumpur. Het plan was om daar nog een aantal dagen te blijven, maar Maaike voelt zich te beroerd. Ze gaan dus vanavond nog proberen mee te komen (IPB) met het vliegtuig naar Nederland. Ik vlieg, via Singapore (waar ik lang moet wachten) naar Vietnam. We zijn erg benieuwd wat mijn niet-meer-boomstam deze keer weegt. De vorige keer was ie bijna 22 kilo. Dit keer maar 13,8! Dat is nog minder dan toen ik weg ging vanuit Nederland. Er zit dus ruim acht kilo aan spullen van mij in de tassen van M&F. We kijken nog even in de souvenirswinkeltjes op het vliegveld. Mijn laatste kans voor een vingerhoedje uit Indonesie. Raar genoeg kan ik ze nergens vinden. Hier dus ook niet. Wel vinden we nog wat anders leuks: Indonesische maskers. Die krijgen de meiden van mij. Al snel daarna is het tijd om afscheid te nemen. Maaike en Femke gaan eerder de lucht in dan ik. We bedanken elkaar en wensen elkaar een goede vlucht. Daar gaan ze dan... De tweeling (dit vinden ze vreselijk, sorry, moest even). Ik heb het ontzettend naar mijn zin gehad met ze. Mijn lieve nichten. En dan ben ik weer alleen. Gelukkig niet voor lang, maar toch. In het vliegtuig stort ik helemaal in. Ik ben ontzettend moe en de misselijkheid komt ook nog regelmatig terug. De vlucht naar Singapore gaat snel. Op het zeer luxe en mooie, grote vliegveld moet ik zo'n zes uur wachten. Niet heel erg. Ik wissel mijn overgehouden rupiahs in voor de Singapore dollar en koop hier WEL een vingerhoedje en iets te eten en drinken. Bij de gate word ik ondervraagd door een werkneemster van het vliegveld. Ze wil weten welke route ik heb afgelegd van Amsterdam tot hier. Dan kiest ze net de goede uit met mijn vijftiende vlucht. Dat past dan ook niet op haar enqueteformulier. Als dank voor mijn medewerking krijg ik een Changi Airport pen. Woehoe. Een gratis vlucht was leuker geweest. Tot slot wil ik jullie nog wat feiten en leuke weetjes meegeven. Ik heb de afgelopen tijd met M&F van alles opgezocht, omdat we ons dingen afvroegen. Dit wil ik jullie natuurlijk niet onthouden: Schiphol is NIET de grootste luchthaven ter wereld. Dat dacht ik alleen maar. De grootste luchthaven is die van Atlanta. KLM is NIET officieel uitgeroepen tot beste luchthavenmaatschappij. Dat dacht ik alleen maar. De beste luchthavenmaatschappij is Asiana Airlines. Rittersport (chocola) is NIET Nederlands. Dat dacht ik alleen maar. Het is Duits, de eigenaar is Alfred Ritter. Lake Toba is NIET het grootste meer ter wereld. En ook niet het grootste meer in Azie. Dat dacht Maaike alleen maar. Het is wel het grootste vulkanische meer ter wereld en het grootste meer van Indonesie. Het grootste meer ter wereld is de Kaspische zee (ja, dat is vreemd). De Sumatraanse tijger leeft WEL in gebieden waar wij gewandeld hebben. Er zijn er nog maar zo'n 400, het is een beschermd diersoort en het wordt met uitsterven bedreigd. In Nederland wonen de langste mensen. En tot slot: Google is NIET bedacht door Nederlanders. Dat dacht ik alleen maar. Helaas.
woensdag 23 januari 2013, Ho Chi Minh City
Aangekomen in een nieuw land, het vierde land van deze reis: Vietnam! Dit is een land waar ik erg naar uit kijk: ik hoor alleen maar goede, enthousiaste verhalen. En ik zal hier niet alleen zijn, want Sara reist met me mee. De stempel heb ik al gauw binnen, helaas op een afschuwelijke plek neergedrukt. Ik weet niet wat dat is met loketmannetjes, maar van 'netjes in het midden' hebben ze nog nooit gehoord. Mijn tas is er gelukkig al snel. Aangezien ik de grondstewardessen in Medan moest vertellen dat ik een doorvlucht had naar Vietnam en dat mijn eindbestemming dus NIET Singapore was (stond allemaal op mijn ticket), zag ik het al gebeuren dat er toch nog iets mis zou gaan. Maar niet dus. Mijn eerste missie is het verkrijgen van de Vietnamese dong. Na het opnemen van zo'n 2,7 miljoen (ongeveer 100 euro) is het tijd voor mijn tweede missie. Het verkrijgen van een taxi die me netjes naar mijn hostel brengt. Al gauw heb ik een taxi, die ik raar genoeg moet delen met een zakenman, die afgezet wordt in een prachtig, luxe hotel. Tsja, de tijd van luxe is voorbij voor mij. Als we aankomen bij iets wat mijn hostel zou moeten zijn, begint het gedoe. Dit hotel ziet er te luxe uit voor de 5 euro die ik er voor moet betalen. Mijn hostel heet Ruby Hostel. Dit heet het Ruby Hotel. Het zit 'm in de letter 's'. Ik probeer het de taxichauffeur uit te leggen, maar hij begrijpt het niet en wil mijn backpack al uit de auto tillen. Mooi niet. Uiteindelijk komt er een mevrouw van het hotel, die wel goed Engels spreekt, om te helpen. Ik geef haar het telefoonnummer en dan kom ik toch nog veilig aan bij mijn hostel met een nieuwe naam: Vietnam Saigon Inn. Ik moet zeggen dat het er erg goed en schoon uit ziet. Onderweg in de taxi viel me trouwens al het een en ander op. Honderden scooters, nog veel meer dan in Indonesie. Chaos in het verkeer, vrouwtjes die ongeveer drie keer in mij passen. De indrukken vliegen weer om mijn oren.
LES 66: VIETNAMEZEN HOUDEN VAN NEONLICHT. DAT ZAG IK AL VANUIT HET VLIEGTUIG.
Na het inchecken en tanden poetsen val ik al snel lekker in slaap. 's Ochtends gaat mijn wekker, neem ik een fijne douche en ontbijt ik chocola, omdat ik niets anders heb. Dan brengt de taxi me naar het vliegveld, waar ik Sara opwacht. Als ik d'r zie, word ik helemaal blij. We geven elkaar een dikke knuffel en ik moet even een vlug traantje wegpinken. Wat heerlijk dat ze er is. Als we samen teruglopen naar de taxi die op ons staat te wachten, is die taxi verdwenen. Sara vindt dat ik duidelijk veranderd ben. Waar ik normaal gesproken zou stressen, besluit ik nu dat we maar even een rondje gaan lopen om te kijken waar hij is. Dan worden we geroepen door de beste man en komt alles weer goed. Wat hebben Saar en ik veel bij te kletsen! In het hostel doen we even rustig aan en 's middags gaan we de stad in. Ho Chi Minh City, door de lokale bevolking ook wel Saigon genoemd. We zijn in een land met een heftige geschiedenis en grappig genoeg boeit deze geschiedenis me WEL. Komt allemaal door de musical Miss Saigon. Wat musicals met een mens kunnen doen. In de stad heb ik weer wat missies. Missie 'leuk Vietnamees dagboek' is geslaagd. Ik ben er heel blij mee. Ook de missie 'Vietnamese simkaart' is al snel gedaan. Verder bekijken we wat souvenirswinkels, waar ik me moet inhouden om niet van alles te gaan kopen. En we doen de eerste Vietnam-indrukken op. In het hostel teruggekomen, willen we plannen maken. Leonie, een vriendin van Sara, die ik ook ken van de pabo, is ook in Vietnam en daar zullen we ook iets mee gaan doen. We vragen haar of ze naar ons hostel kan komen om te overleggen. Zo gezegd, zo gedaan. Ze neemt een ander Nederlands meisje, Michelle uit Limburg, mee. We besluiten om overmorgen samen een dag naar de Mekong Delta te gaan, een rivierensysteem in het zuiden. We krijgen nog wat handige tips en Leonie, Sara en ik eten daarna in een typisch Vietnamees steegje Vietnamese loempia's. Nog lekker ook! Aan het eind van de middag bel ik nog ebven met mama en maak ik een planning met Sara. Ondertussen eet ik heerlijke dropjes, die Saar voor me heeft meegenomen. 's Avonds eten we wat in een gezellig restaurantje en ontmoeten we twee Nederlandse jongens in de kamer. Nederlandse jongens blijven toch het leukst, sorry, voor mij geen 'All you need is love'. Sara ligt al gauw lekker te slapen na haar lange reis e nik ga haar voorbeeld maar eens volgen. Good night!
Veel liefs en een dikke knuffel!
-
24 Januari 2013 - 12:38
Maaike En Femke:
Woehahaha wat hebben we weer gelachen!! Zo leuk om dit allemaal opnieuw te beleven, op de zware tochten na dan want echt, dat heb je niet overdreven! Mijn (Maaike) sproeipoeptijd is voorbij, nu alleen nog een dicht oor door de verkoudheid, gaat ook wel weer over. Hopelijk gaat het met jou ook snel beter! Wij hebben een super leuke vakantie gehad, die inderdaad veel te snel is gegaan. Heel veel plezier verder en we kijken nu al uit naar je volgende verslag! Liefs Maaike en Femke -
24 Januari 2013 - 12:59
Natascha:
hallo Cindy,
tjee,wat een verhalen weer zeg....ik moest er wel weer om lachen..."sproeipoep'
wat een ellende,maar dat was volgens mij de 1e X dat je er last van had,toch??
en dat na zo'n lange tijd onderweg.....ruimt weer mooi op....hahaha....
Geniet van Vietnam en tja,nog 7 weken,het gaat echt snel!!!!
hou je goed en blijf GENIETEN!!!!!
groetjes,natas. -
24 Januari 2013 - 13:50
Brigitta:
Hoi lieve Cindy!
Je moet niet denken, dat ik je vergeten ben - mij laatste reaktie (op je laatste bericht) is verdwenen :(
Maar ja, nieuw bericht - nieuwe kans!
Gisteren heb ik weer eens geen rekening in de post gehad maar een postkaart van jou! Heel lief! <3 Bedankt! Jouw kaarten fleuren mijn keukenkastje op! :)
Wat een verhaal toch weer. Ik weet precies hoe je je voelt als "grote persoon" in het verre oosten. Ik was er ook een keer in Thailand toen ik zo oud was als jij en toen ik nog "ietsjes" slanker dan nu was. En toch had ik het gevoel daar als oliefant rond te lopen. De mensen daar zijn zo petit, dat je al gauw heel "groot" bent. Maar Cindy, geen zorg - dat gevoel zullen de meeste Europeanen daar hebben!
Ik zal maar niet over jullie spoeipoep hebben - hopelijk moeten jullie dat niet meer mee maken!
Wat ik heel leuk vondt, was het bericht over de feiten, die jullie uitgevonden hebben. Ik zie wel, dat je een ECHTE trotse Nederlandse bent! Maar wees niet te teleurgesteld, dat niet alles door Nederlanders uitgevonden is - uit jullie kikkerlandje komen aardig wat dingen! Je mag toch heel trots zijn!
Trouwens, even een houshoudelijke mededeling (lekker belangrijk): Ik moet volgende week naar de Lidl - hier in Oostenrijk hebben ze babbelaars, Kaassoeflées, boterkoek,... in de aanbieding! Heel grappig hier bij ons! Dat krijg je anders hier nooit!
Zo, ik zit hier lekker op mijn werk te schrijven en ik zou toch maar stoppen, voordat mij baas dat door heeft...
Hele dikke knuffel!
Liefs
Brigitta -
24 Januari 2013 - 14:42
Querine:
Hoi Cindy,
Wat gaat de tijd snel zeg en ik lees nog steeds met veel plezier je verhalen. Nu weer een nieuw land en nieuwe avonturen. Ik kan alleen maar zeggen: geniet ervan!
Liefs (ook aan Sara) Querine -
24 Januari 2013 - 15:05
Danny P:
He sproeikip! Lachen weer die verhalen, volgens mij heb je daar veel teveel gado gado gegeten of te pedis. Daar kunnen die Hollandse darmen van je, ook al al zit je daar nu wat langer in Azië, echt niet goed tegen. Zelfs mijn darmen protesteren in NL al als ik voor mijn doen veel te pedis eet. Joke daarentegen is en ijskoude kikker. Voor haar kan het eten niet heet genoeg zijn! Mooi dingen weer beleefd op mijn geboortegrond en nu in Vietnam! Veel plezier daar en doe rustig aan met die hitte, alles maar plan plan ja... ;-) Bue for now en hug! Danny P -
24 Januari 2013 - 15:46
Sara :
Lieverd, ik vind het zo gezellig samen! Wat is gezellig eigenlijk in het engels :p Gelukkig kan er inmiddels één van ons goed engels inmiddels..! We hebben er een heerlijk gezond en sociaal dagje op zitten + de planning voor Vietnam rond! Op naar de Makon Delta!! xxx
-
24 Januari 2013 - 18:12
Sandra:
Wat weer een geweldig verhaal zeg!!! Was weer heerlijk om te lezen!! Hoop dat het met de gezondheid inmiddels weer helemaal goed is! Ben benieuwd naar de planning (en dus de verhalen) van Vietnam. Zal vast en zeker weer de moeite waard zijn! Geniet er weer van!
Groetjes Sandra
-
24 Januari 2013 - 19:08
Stephanie:
De hele dag zat de titel van jouw verhaal in mijn hoofd. Bij het zien van een berichtje in mijn mailbox moest ik al lachen, maar had ik geen tijd om het te openen. Het woord deed mij denken aan Malawi, want ik heb het daar ook meegemaakt, dus ik weet hoe benard je jezelf hebt gevoeld (A) Wat heb ik genoten van je verslag, geweldig!
Die grote apen, wat een engerds!!! Stoer dat je daar gewoon zo dichtbij bent geweest :)
Geniet van de tijd in Vietnam!
Liefs xx -
24 Januari 2013 - 20:50
Papa:
Lieve,lieve Cindy!
Wat een ontberingen heb jij doorstaan tijdens je jungle - tochten!!!!
Ik ga niet zeggen:Daar word je groot van, want dat ben je al. Benieuwd hoe je hier later aan zult terugdenken... En toch: jij hebt de oran - utan in zijn natuurlijke habitat gezien! Kan ik nog niet zeggen, dus: Jaloers!
De titel van je verslag zei al heel veel, maar zoals je het beschrijft komt het wel heel plastisch binnen, ik benijd je er niet om. Gelukkig gaat ook dat weer voorbij.
Dat je tijdens de vlucht instortte heeft vast ook te maken met afscheid nemen: Van je lieve nichten, waar je zo'n mooie tijd mee had, van een prachtig land, dat je zo vele mooie en minder mooie herinneringen mee geeft, en het weer even teruggeworpen worden op je eigen ik.
Het vervolg in Vietnam bevalt je goed, lees ik en dat doet mij dan ook weer goed, papa's love it als hun prinsesje zich happy voelt!
Leuk om te lezen dat veel van wat je altijd voor waarheid aannam, al die zogenaamd Nederlandse (uit)vindingen) van oorsprong dus heel ergens anders vandaan blijken te komen.
LES van je papa: Neem in het leven nooit zomaar iets aan, DE waarheid bestaat niet, er is niet EEN waarheid.
Ieder heeft zo, door ervaringen en ontmoetingen, door vreugde en verdriet, zijn eigen waarheden gecreeerd, en ieder mens heeft recht op zijn/haar eigen waarheid.
Opnieuw ben je in een andere wereld terecht gekomen, net als Indonesie een land met een eigen, levende geschiedenis. En ja, van musicals leer je ook wat! :-)
Ik wens je een prachttijd in Vietnam, geniet met volle teugen.
Je thuiskomst nadert . dat zeg je dat die 28 weken zijn omgevlogen. Weet wel , dat je al deze onuitwisbare indrukken nog je leven lang meeneemt, ook dit heeft je gevormd, en al lijk je van de buitenkant nog altijd dezelfde, je zult, misschien voor jezelf onmerkbaar, van binnen erg veranderd, verrijkt zijn!
Geweldig dat je dit allemaal mee mag maken, veel mensen zouden willen dat ze dit in hun 'bagage' hadden en JIJ hebt het gedaan en beleeefd. SUPER ! ! !
Kus van papa X X X -
25 Januari 2013 - 12:03
Dick En Greet:
Hoi Cindy
Wat weer een mooi verhaal. Wij hebben gisteren Maaike en Femke te eten gehad. Die hadden ook al prachtige verhalen en nog mooier ook nog eens de schitterende foto's. Wat een mooi groen land, wel smerig terwijl de mensen steeds aan het vegen waren. Geniet verder met Sara in alweer een mooi land.
Heel veel groetjes uit Warmenhuizen -
25 Januari 2013 - 14:15
Iris:
Liefie!
Wat een heerlijk verhaal weer. Ik geniet er elke keer weer van. Wat gaaf dat je uiteindelijk toch de orang oetan in het wild hebt gezien. Ik word wel jaloers op je verhalen hoor.
En wat een verhaal verder over je jungle tocht. Ze kunnen zeggen wat ze willen maar jij hebt t mooi wel even gedaan! Ik ben trots op je lieverd.
Geniet van Vietnam! Doe Sara de groetjes van me en heeeeeeeel veel plezier met zn 2tjes!
Liefs en een dikke kus xx
je buurmeisje
ps. IK HOU VAN JOU LIEVE KAARTJES! DIE MAKEN ME HEEEEL BLIJ
-
25 Januari 2013 - 18:53
Mama:
Hoi lieverd!
Ik ben een beetje laat maar kwam er even niet aan toe!
Gisteren laat thuis en eigenlijk meteen er weer vandoor voor een etentje met de "Bronzen Girls"
Was overigens super gezellig en bijzonder, zoals eigenlijk altijd.
Heerlijk verhaal weer Cindy, ik moet echt af en toe hard op lachen!
Wat gaat de tijd toch snel voorbij he! Voordat je er erg in hebt gaan de dames er weer vandoor!
Geniet nu maar goed met Saar samen, gezellig hoor zo met z'n twee.
Ik ben nu al weer benieuwd hoe je Vietnam zelf gaat ervaren en wat jullie gaan meemaken.
Eventjes geduld nog hebben!
Moppie, heel veel fun en dat jullie maar mooie en bijzondere dingen mogen zien en meemaken!
Dikke knus voor jullie allebei! XXX
-
26 Januari 2013 - 12:08
,tanye Tineke:
Hallo Cindy, Als ik het allemaal zo lees heb je het onwijs naar je zin gehad met Maaike en Femke. Ik kan je dan ook vertellen dat de meiden geen verkeerd gezelschap zijn.Jullie liepen het wel op hé met de sproeipoep.Je moet maar zo denken dat je weer lekker schoon bent van binnen.Ja, Cindy het aftellen is bijna begonnen dus neem het er nog maar van voor je weer in het 'gewone'' leven terugkeert.Veel plezier met Sara en weer bedankt voor je verslag. O,ja ook nog bedankt voor je kaart,staat op de schoorsteen. GENIET en van ons 'n dikke kus. Wimpie en Tineke. -
26 Januari 2013 - 12:53
Annemiek:
Hey Cindy,
Mooi verslag weer, goed weergegeven want je ziet het bijna werkelijk voor je. Gezellig geweest met M&F? En heel wat spulletje kwijt, een hele last minder he. Wat super lastig he die race-kak maar ja het moest er eigenlijk wel een keer van komen in al die tijd, dit heb je ook weer gehad moet je maar denken. En nu samen met Sara genieten van Vietnam! Wat gaat het inenen snel he, voor je het weet ben je weer in het koude kikkerlandje, dus blijf vooral nog even genieten van al het moois en de warmte.
We horen graag weer van je, liefs en een dikke kus tante Annemiek en ome Hans. -
26 Januari 2013 - 20:02
Mariëlle:
He die Cindy!
Omdat je altijd zo blij wordt van reacties uit Nederland, haha.. Ook ik was er nog even niet aan toegekomen om je verslag eerder te lezen, maar ben wel altijd erg nieuwsgierig naar je nieuwe avonturen! Het is zo niet voor te stellen in wat voor andere wereld je je begeeft.. En toch: je doet het allemaal wel. Naast alle rozengeur en maneschijn, deel je ons ook je momenten dat je wat minder fijn voelt. Wilde even zeggen dat ik dat erg knap van je vindt!
Veel plezier met Sara, succes met je muggenbulten, misselijkheid en sproeipoep. (haha, die titel maakt wat los hoor, als je je mailbox opent!)
Liefs, Mariëlle
P.s. Over All you need is love gesproken.. Volgde je dat thuis? Er is weer een nieuw seizoen begonnen met o.a. weer een serie Down Under in Australië. Ik zag plekken voorbij komen, waar jij ook geweest bent! Nou ja, dat wilde ik even zeggen!
-
27 Januari 2013 - 19:16
Karin:
Hi Cindy,
Bij het lezen van de titel van je verslag, dacht ik even: 'wil ik dit wel weten?' Ja, natuurlijk wil ik je belevenissen lezen! En wat weer een belevenissen heb je meegemaakt en hoe herkenbaar. Die zware tocht door de jungle, maar ook dat je dat meteen vergeten bent als je de oerang utans van zo dichtbij ziet! Ervaringen waar geen foto tegenop kan, maar die voor altijd bij je blijven in je herinneringen! En dan die muggen, wat zijn dat toch een rotbeesten hè. Mij moesten ze ook altijd hebben en op mijn benen heb ik nu blijvende herinneringen aan Indonesië.... En nu dus alweer in Vietnam. Hoop dat je nog een plekje vrij hebt om ook die mooie momenten allemaal in je op te slaan. Enjoy!!!
Groetjes, Karin -
30 Januari 2013 - 00:19
Evelien:
Heee Cindy ;-)
Wat een belevenissen weer. En wat gaat het allemaal snel! Zo zijn, voor mijn gevoel, Femke en Maaike er nog maar net en zo zijn ze al weer weg en staat Sara weer voor je. Wel bijzonder hoor, delen van je reis te mogen delen met anderen die zo dicht bij je staan. Ik hoop dat je de sproeipoep nu achter je hebt gelaten en het een mooie aanvulling is voor al het groen daar (beetje mest kan nooit kwaad ;-)) en je heerlijk gezond samen met Sara mag genieten van alles wat jullie gepland hebben.
Dikke knuf.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
