Belanda goreng

Lieve allemaal,

Allereerst wat andere zaken. Onbekende lezers maken zich steeds meer bekend en daar ben ik blij om! Ook mensen die ik eigenlijk niet zo goed ken, mogen gewoon reageren hoor! Danny: kabar baik?! Zo goed kan ik het nou ook weer niet hoor... Rox: ik HOU van jouw reacties. De films zijn niet zo heel boeiend hoor: Step up 4, Ted en The Hobbit. Verder, papa, wat zal jij veel afvallen van al dat geschuddebuik. Ik hoor je niet anders! Tot slot: schijnbaar heeft niemand opgemerkt dat ik met mijn hoofd nog in 2012 zit. Dat had ik ook altijd op de middelbare school. Als het nieuwe jaar net was ingegaan, schreef ik altijd op mijn proefwerkblaadjes het verkeerde jaartal op. Toch nog een ander laatste ding: ik zit nu in Indonesie, Sumatra. Ik snap dat het allemaal verwarrend is, maar ik ben maar voor twee dagen in Maleisie geweest, vanwege mijn visum van Indonesie die maar een maand geldig is. Maleisie kom ik later nog terug. Oke, dat was dat. Nu mijn verhaal.


vrijdag 11 januari 2013, Bukittinggi

Vandaag gaat de wekker om 5.15 uur en daar word je nooit vrolijk van. Femke springt ongeveer uit bed en is meteen heel actief en dat helpt me wel om ook gelijk mijn bed uit te stappen. We vliegen om 7.50 uur naar Padang, SUMATRA. Drie altijd enorm voorbereide meiden en toch gaat het bijna mis. Als we aankomen op het vliegveld zien we onze vlucht niet op het luchtschema staan. We worden al een beetje benauwd. Ineens vraagt een van de meiden of er misschien meerdere vliegvelden zijn in Kuala Lumpur. Shit! 'Ja dat is zo!' Ineens bedenk ik me dat de eigenaresse van mijn hostel me vertelde dat ik bij de trein specifiek om KLIA moest vragen. En dat is het internationale vliegveld, dus we gingen er alle drie vanuit dat we hier gewoon moesten zijn. Aangezien we horen dat de luchthaven inderdaad ergens anders is en dat de incheckbalie een uur van tevoren sluit, krijgen we het een beetje warm. 'Hurry up', roept de vrouw nog. Dat zeggen ze in Azie niet snel. Wij haasten ons naar een taxi en rond 7.20 uur stappen we in. Nog een half uur... Gelukkig rijdt de taxichauffeuse enorm goed door. Vijf minuten voor sluitingstijd checken we in. We hebben het gered. Alles verloopt verder aardig vlot. We zijn weer wat stempels en een visum rijker en daar worden we alle drie nogal enthousiast van. Als we de luchthaven van Padang uitstappen, worden we belaagd door mannetjes die ons allemaal kunnen helpen om in Bukittinggi te komen. Zo verwarrend, want ze noemen allemaal andere bedragen en het is gewoon niet duidelijk door het slechte Engels. Het is goed warm en de tassen zijn zwaar. We besluiten eerst maar richting een restaurantje te gaan om wat te eten en drinken. Daarna valt het mee met de belagers. En we vinden ineens een bord met taxiprijzen. Helaas schijnt er geen bus van het vliegveld naar Bukittinggi te gaan en met zijn drietjes valt de taxi best mee. 100.000 Rupiah per persoon, dus ongeveer 8 euro. En dat voor twee uur rijden. Vooruit dan maar. De weg naar het hotel is niet saai te noemen en de eerste indrukken van Sumatra zijn goed. Wat vooral opvalt: heel veel groen. We komen steeds hoger in de brgen en ineens zijn we dan bij ons hotel. Zeker weer geen teleurstelling. Gewoon weer hartstikke mooi. Als ik de douchekop zie, word ik overenthousiast. STORTDOUCHE! Ik moet even aan de heerlijke douches van Roxy denken (Rox, wanneer mag ik weer komen logeren?). 's Middags gaan we de stad in, op zoek naar een reisbureautje. Al redelijk gauw vinden we er een en we zien daar wel een leuke tour, maar het is allemaal wat vaag of het wel zeker door kan gaan. We besluiten er nog even over na te denken. Als we verder lopen, komen we nog een tourdesk met restaurant tegen. Er zitten allemaal westerse mensen en later blijken die allemaal Nederlands te zijn. En een werknemer daar spreekt ook nog eens redelijk goed Nederlands. Een aardige jongeman bij wie we een dagtour en een halve dagtour boeken. We eten er nog wat en lopen dan naar waarschijnlijk het drukste gedeelte van de stad. Het is niet meer normaal hoeveel ogen er op ons gericht zijn en hoeveel mensen ons aanspreken. Ik denk dat we zo'n twintig keer 'Hello miss!' hebben gehoord, in korte tijd. Als kinderen het doen, vind het ik leuk. De verlekkerd kijkende mannetjes zijn iets minder. Tot slot lopen we naar een uitzichtpunt over de Sianok Canyon. Boven mijn verwachting; erg mooi. Als verrassing komen we ook nog apen tegen. Altijd grappig (ik kan het toch echt geen monsters noemen, Lies). Dan lopen we terug naar het hotel. Vanavond misschien nog wel een filmpje kijken en dan weer lekker slapen.


zaterdag 12 januari 2013, Bukittinggi

De wekker gaat vandaag niet al te vroeg; om 8.30 uur. Ik geniet van de hemelse regendouche en ik kijk uit naar het ontbijt. Dat smaakt dan ook goed, al zijn we wel wat laat, dus we moeten een beetje opschieten. Om 10.00 uur worden we bij het hotel opgepikt door onze (20-jarige, maar zeer goed Engels sprekende) gids en een Ierse vrouw die in Indonesie woont en bevriend is met de gids, Sue. De gids, genaamd Tom, spreekt trouwens ook een klein beetje Nederlands. Vandaag doen we de jungletrekking door de Ngarai Sianok Canyon en al gauw komen we erachter dat dat niet makkelijk is. Er komt enorm veel geklim (en dus gevloek) bij kijken: steile, bebosde paden waar je grote stappen moet zetten en heel makkelijk uitglijdt. Ik hijg mijn keel uit mijn lijf en de zweetdruppels glijden langs mijn slapen (en eigenlijk overal) naar beneden. Ik ben niet de enige hoor. En het is het meer dan waard. We lopen tussen de hoge, steile, mooie kloven en door riviertjes. Soms lopen we we erg dicht tegen de afgrond, waar de kans dat je uitglijdt heel groot is (papa, GTST is dus wel een beetje het echte leven, ik zeg cliffhangers). We lopen door typisch Indonesische dorpjes, langs vervallen huisjes met daken van golfplaten. Onderweg komen we veel mensen tegen en heel veel van hen begroeten ons en lachen naar ons vanuit hun huizen, auto's en vanaf scooters. Ik smelt en maak prachtige foto's (al zeg ik het zelf). Ik vind de mensen op Sumatra tot nu toe veel vriendelijk overkomen dan de mensen op de andere Indonesische eilanden. Veel minder gewend aan het toerisme en ze lijken ook veel minder op ons geld uit te zijn. We lopen tussen de rijstvelden en gids Tom vraagt of we het planten van de rijstplantjes willen proberen. Er is namelijk net een man aan het werk. Dit laten we ons geen twee keer zeggen. We stappen met onze blote voeten in het natte, blubberige rijstveld. We moeten even wennen aan het gevoel van modder tussen de tenen en we zakken er tot ver boven onze enkels in. De mensen eromheen lijken het geweldig te vinden, drie kaaskoppen in de blubber. En wij genieten er ook van. Al worden deze plantjes waarschijnlijk de slechtste rijst van het veld. We wassen ons in een stroompje bruin water en lopen dan weer verder. Onderweg komen we veel buffels tegen en ook de nodige insecten laten zich zien: grote (mega)kevers, een enorme spin en andere vliegende kriebelbeestjes. We lunchen tussen de rijstvelden en lopen dan weer een stuk door de jungle, waar we uitkomen bij een geweldig en mooi cafe, met een typisch Sumatraans uiterlijk door het dak met twee punten. Deze daken kom je veel tegen en het is gebaseerd op de hoorns van bbuffels. En het uitzicht is fantastis (dit is geen spelfout, dit is bahasa Indonesia). We drinken hier een sapje en we rijden dan in een vol busje in zo'n tien minuten terug richting het hotel. Moe, maar ontzettend voldaan komen we aan in onze kamer. Alle drie een souvenir rijker: zo'n typisch Sumatraans huisje van zilver, gekocht in een zilvermakerij. Een rib uit het lijf, maar ik weet dat ik er spijt van krijg als ik het niet koop. Ik ben hier tenslotte maar een keer en dat noem ik een goed excuus (of niet, Lisa?). Ik kijk op bed trots mijn foto's terug. Er zitten best wat mooie tussen. Vooral die van het marktje dat we 's ochtends als eerste bezochten, van de kinderen en van de rijstvelden. We bestellen wat kleins te eten in het hotel, we kijken een filmpje en we boenen onszelf schoon onder de douche. Af en toe voelen we het nog behoorlijk kriebelen, waarschijnlijk door alle planten. Hoewel de kriebel bij Femke na inspectie van haar bil een teek blijkt te zijn! Bah! Komt mijn GGD-tekenpas toch nog van pas. Uiteraard doen Maaike en ik nu ook een nader onderzoek naar mogelijke teken op ons lichaam. Niks aan de hand hoor. Het was een mooie dag vandaag. Ook qua weer trouwens. De meiden zijn behoorlijk rood gekleurd en ook bij mij zie je verkleuring. Tom noemt ons Belanda goreng (gebakken Hollanders). De grap van de dag.


zondag 13 januari 2013, Bukittinggi

Voordat ik vertel over vandaag, eerst nog iets over gisteren. Ik ben helemaal vergeten te vertellen over de kaneelbomen die we tegen zijn gekomen. De blaadjes ruiken ook echt heerlijk naar kaneel. Ik vind dat gewoon iets bijzonders. Al die fruitbomen, de kruiden en de koffie. Ik weet niet veel van geschiedenis, want ik moest altijd huilen als ik dat moest leren toen ik nog op de middelbare school zat, maar ik begrijp wel dat Nederland Indonesie graag wilde hebben. Iets met de VOC toch? Lisa kan het weten. Die houdt van geschiedenis. Vandaag staat ons een tweede, volle tourdag te wachten. Voor gisteren hadden we eigenlijk een halve dag geboekt en betaald, maar toch waren we de hele dag weg. Vandaag dus weer, al is het wel wat minder spectaculair dan gisteren. Om 9.00 uur worden we opgehaald door de chauffeur en door Tom, dezelfde gids als gisteren. We rijden een stukje naar onze eerste stop: een huisje van een vrouw die koffie verkoopt. Niet zomaar koffie, maar 'Kopi Luwak'. Deze koffie komt van de poep van de civetkat en het schijnt de beste en duurste koffie ter wereld te zijn. Wij niet-koffie-drinkers 'moeten' de koffie proeven. Ikw ord er niet echt blij van, maar drink het braaf op, net als Maaike en Femke. Met wat kaneel erin is het beter te doen. Gelukkig krijgen we er ook nog een koekje bij. Daar word ik dan wel weer blij van. Tot slot krijgen we een koffiescrub op onze armen, want het schijnt ook nog eens heel goed voor de huid te zijn. Na de koffie rijden we naar de rijstvelden, waar we weer een stukje moeten lopen (lees: balanceren). We komen uit op een plek waar we vleermuizen kunnen zien hangen. Er wordt van tevoren vertelt dat ze wel een meter breed kunnen zijn, maar dat valt een beetje tegen. Deze zijn waarschijnlijk zo'n 60 tot 70 cm breed. Het zijn er wel erg veel. Dan rijden we naar een plek waar het suikerriet verwerkt wordt tot bruine suiker. We proeven van de blokken suiker, heerlijk zoet. En we drinken de vloeistof; suiker voordat het suiker is. Dat is iets minder. Wel hard werken voor deze mensen en dat de hele dag in de rook die vanuit de soort ketels komt. Hier begint het (hard) te regenen en dat houdt voorlopig niet op. Ze kennen dus wel regen op Sumatra. Jammer. Bovenop de berg aangekomen, bevinden we ons tussen de wolken en de regen. Geen uitzicht over het Mininjau meer dus. We rijden naar beneden en de weg bestaat uit 44 achtereenvolgende haarspeldbochten. Bij elke bocht staat hoeveel we er nog moeten. Beneden bij het grote meer aangekomen, is het weer zonnig. We mogen zwemmen, maar we hebben niet zo'n zin om nat te worden. We eten hier onze lunch en we hebben even de slappe lach als ik mijn vieze ijsthee stiekem begraaf onder het zand. Dit is niet de ijsthee die wij kennen. Dit is hete thee met ijsklontjes. Als je het krijgt, is het een soort van lauwe thee en dat vind ik VIES. Ik ben vast niet de enige die thuis zijn lauwe thee weggooit, dus hier ook maar. Na het meer rijden we naar een bruiloft, iets waar we alle drie in de eerste instantie geen zin in hebben. Zo raar om (in deze kleren) bij een bruiloft van vreemdelingen aan te komen. En alleen maar omdat Tom ze kent en erheen wilt. Uiteindelijk valt het natuurlijk alles mee. Leuk om dit echtpaar (Engelsman en Indonesische vrouw) in traditionele kledij te zien. Toch lijkt het met vreselijk om hier tr trouwen. Het paar moet de hele dag op een soort troon blijven zitten en de mensen komen langs om ze te feliciteren. Buiten vindt het feest plaats en het paar krijgt daar dus weinig tot niks van mee. De Engelsman leek het ook allemaal maar vreemd te vinden. Buiten lijken de mensen eerder verveeld dat vermaakt. Op de terugweg kunnen we toch nog genieten van een mooi uitzicht over het meer. Daarna gaan we richting de laatste stop: opnieuw vleermuizen, maar nu op een andere plek. Hier kunnen we ze goed zien vliegen. We worden teruggebracht naar het hotel, geven een fooi (altijd ongemakkelijk) en ploffen op bed. Ik bel even met papa en dan gaan we op zoek naar een tentje om te eten. we vinden een goede waar we heerlijk eten (rijst met gefrituurde kip met kaas) en waar we enorm de slappe lach krijgen. Tranen rollen over de wangen. Ik heb in tijden niet zo gelachen. Dat voelt zo goed!


maandag 14 januari 2013, Medan

Een echt reisdagje vandaag. En wat voor een. Na het ontbijt worden we om 11.45 uur door de taxi opgehaald. Een veel minder fijne auto met een rare chauffeur. En we moeten er dit keer ook nog eens 50.000 rupiah meer voor betalen. Later blijkt dat we betalen voor ons leven, dat enorm op het spel wordt gezet. Het begint al bij het tankstation, waar de chauffeur de motor aan laat staan tijdens het tanken. Erg prettig. Daarna begint het pas echt. De chauffeur rijdt keihard: het liefst 100 km per uur waar je in Nederland 50 km zou mogen rijden. Daarnaast haalt hij het liefst iedereen in, ook de auto's die al hard genoeg rijden. Op een gegeven moment rijden we aan de verkeerde kant van de weg om in te halen en knallen we bijna tegen een tegenligger op. Het scheelt maar een haartje. Dat herhaalt zich nog een aantal keer. Met klamme zweethanden en -voeten zitten we in de auto. 'Hati-hati please!', zeg ik op een gegeven moment. Rijd alsjeblieft wat rustiger. We staan echt doodsangsten uit. Bumperkleven, inhalen, de snelheid. Vreselijk. Maaike heeft het al helemaal niet meer, die zit met oren en ogen dicht achterin. 'Als we het niet overleven: ik heb een leuke drie dagen gehad en ik hou van jullie!' Verder gaat alles goed, we zijn heel op het vliegveld aangekomen, dus tante Greet: maak je geen zorgen. Gewoon lekker slapen vannacht. Op het vliegveld eten we patatjes met kip (hoe gezond weer?!) en moeten we nog een tijdje wachten. We vliegen vandaag met Lion Air en de meiden maken me een beetje bang. Deze maatschappij staat op de zwarte lijst omdat verschillende piloten drugs gebruikten. Heel prettig om te horen als je instapt. Ik vertel ze dan ook meteen maar dat dit mijn 13e vlucht van mijn reis is. Tot slot hebben we ook nog een kind voor ons dat de hele vlucht huilt. Het geluk is aan onze zijde vandaag. Maar we komen aan in Medan, dus we mogen weer niet klagen. Een taxi van het hotel haalt ons op. Al gauw vergeten we al onze misère, want het hotel is schitterend. Ik heb nog nooit in zo'n mooi en luxe hotel geslapen. We hebben mazzel, want we hebben een upgrade gekregen naar een kamer met uitzicht op het geweldige zwembad. Als we onze kamer uitlopen, zijn we er meteen. 's Avonds willen we op zoek naar avondeten. Het is al 21.30 uur en eigenlijk is alles in de buurt al dicht. Er zit niks ander op. We eten een heerlijke cupcake in het hotel en ik drink een aardbeiensmoothie. Ik dacht nog wel dat ik tien kilo lichter terug zou komen van mijn reis...


dinsdag 15 januari 2013, Medan

Ik heb heerlijk geslapen vannacht. Als een roosje. We kunnen best uitslapen (tot 9.15 uur), maar toch is het lastig om uit bed te stappen. Tijd voor het ontbijt. Als ik wist dat dat ZO goed was, was ik mijn bed wel uitgesprongen, denk ik. Wat een feest. Wafels, pannenkoeken, yoghurt (woehoe!), cakejes, croissantjes, vers fruit. Ik kan me dan ook gewoon niet meer inhouden. Bunkeren! Later is dat op de weegschaal ook wel te zien. Ik heb nog nooit zo veel gewogen. 's Middags nemen we een verfrissende duik. Ongelooflijk dat het hier 33 graden is en dat het bij jullie compleet wit ziet en dat er daardoor een nieuw filerecord is behaald. Of we daar trots op moeten zijn, weet ik niet. Na het zwemmen gaan we weer voor een cupcake, dit keer met een pot thee. We relaxen nog even op de kamer en 's avonds eten we ergens in de straat alle drie nasi ayam kecap. Best pittig weer. We kijken nog een filmpje en nemen een douche. Morgen zijn de meiden jarig. Ik heb bij de receptie gevraagd of ze wat voor ze kunnen doen en als het goed is wordt er morgen een verjaardagstaart gebracht. Het was zoals vaker niet helemaal duidelijk, dus ik hoop dat het lukt. Verder ben ik vanmiddag even alleen naar de supermarkt gegaan 'om chips te halen' en heb ik een versieringsding gekocht. Uiteraard heb ik ook een klein cadeautje voor ze. Ik heb alleen geen idee hoe ik het allemaal een beetje als verrassing kan doen, want we zijn natuurlijk steeds samen. Komt goed!


woensdag 16 januari 2013, Samosir Island

Happy birthday! De meiden zijn vandaag jarig, 29 jaar geworden. Ik zal maar niets zeggen over dat ze volgend jaar dus 30 zijn... Als we klaar zijn voor het ontbijt, vraag ik of zij vast richting de ontbijtzaal willen lopen. Ondertussen zet ik op de kamer de cadeautjes en de kaart van mama klaar. Ik mag vandaag ook weer een kaartje van mama openmaken en daar zit geld in waarmee ik de meiden mag trakteren. Hoe lief is dat? Ik loop nog even door naar de receptie om naar de taart te vragen. Ze zullen 'm naar de kamer brengen. Goed geregeld. We genieten weer heerlijk van het ontbijt. Die wafels maken me echt gelukkig. Na het ontbijt bekijken de meiden hun cadeautje, de kaarten en de heerlijke taart. Dan is het tijd om weer in te pakken. Ik heb al een groot deel van de spullen die mee naar Nederland gaan in een andere tas gestopt. Wat een enorm verschil in gewicht! Zo fijn! De laatste keer met vliegen, woog mijn tas bijna 22 kilo en dat is gewoon echt te veel. We rijden met de taxi voor 2 euro naar de auto die ons naar Lake Toba brengt. Kijk, zo ken ik Indonesie weer. We moeten een half uur wachten en uiteraard bestaat dit half uur weer uit aapjes kijken. Goh, wat zijn we bijzonder. Deze vrouwen willen van alles weten. Alles leuk en aardig, tot ze het over mij hebben en de bewegingen niet alleen laten zien dat ze me lang vinden. Deze bewegingen gaan ook de breedte in. Opnieuw: terima kasih. Ze hebben gelijk, maar hou het gewoon voor je en val mij er niet mee lastig. Als de auto er is, proppen we ons er met tassen en al in. We zitten lekker krap. We hebben een rit van vier uur voor de boeg, dus we beginnen met wat raadspelletjes (bekende mensen, je weet wel Koen). Al gauw voel ik me aardig misselijk. Deze man rijdt enorm stotend. Hij geeft gas en laat het gas los. Zo gaat het de hele rit door. De tweede helft is gelukkig wel wat beter. Muziekje in de oren en meer ruimte. Als we worden afgezet, blijkt het al gauw dat we in de verkeerde plaats zijn afgezet. Maar we hebben mazzel, een Indonesische man, die ook Engels spreekt (en een beetje Nederlands), zat bij ons in de auto en hij moet dezelfde kant op als wij. Hij vraagt aan de niet-Engels-sprekende bevolking waar we heen moeten. En dan komt het gewoon weer helemaal goed. We moeten ongeveer anderhalf uur wachten voordat de boot gaat, dus dit is de perfecte kans om een stuk taart (en een pannenkoek) te eten. Er zijn hier duidelijk meer toeristen. Allemaal, net als wij, onderweg naar Samosir Island. De boot brengt ons binnen een half uur naar het eiland, waar we nog tien minuten naar ons hotel moeten lopen. Hotel? Of hoStel? Officieel is het een hotel, maar met de kwaliteit van een hostel. De meiden worden bang, want overal in en naast de deuren zitten kieren. Daar kunnen spinnen doorheen. De kamer wordt meteen geinspecteerd. Er is geen extra bed in de kamer, maar we hebben twee kamers gekregen. Aangezien ik nu ook een beetje bang wordt voor mogelijk ongedierte, kies ik ervoor om bij de meiden in het tweepersoonsbed te kruipen en daar is Maaike enorm blij mee. Verder heeft de kamer geen airco of ventilator, geen tv en een ijskoude douche. Nu weet ik weer waar we zijn. Azie. 's Avonds eten we Vlaamse friet (bedankt, mam!), want dit hotel is van een Belg en zijn Indonesische vrouw. De Belg is er alleen op het moment niet. 's Avonds bel ik gezellig nog even met mama, die me vertelt hoeveel geld ik nog heb. Dat is even een tegenvaller. Hoe dat zo snel is gegaan, snap ik niet.


donderdag 17 januari 2013, Samosir Island

Wat een nacht. Met z'n drietjes in een tweepersoonsbed is toch niet heel ideaal. Rond 2.00 uur worden we allemaal weer wakker en we voelen ons ontzettend brak. De rest van de nacht worden we allemaal regelmatig wakker. 's Ochtends neem ik een snelle, ijskoude douche en dan krijgen we ons ontbijt voorgeschoteld. Geroosterde broodjes, een gebakken ei en versje jus d'orange. Lekker hoor. We leveren onze berg was in bij de eigenaresse en dan stappen we op onze gehuurde fietsen. Al gauw valt dat ontzettend tegen.

LES 63: FIETSEN VERLEER JE (LEES: CONDITIE VERLIES JE).

Het is een combinatie van alles en dat maakt het zo zwaar. De (steile) heuvels, de fietsen met een keihard zadel en een te laag stuur en de warmte. Dit kunnen we gewoon niet. En dan komen we nog wel uit een fietsland!

LES 64: NEDERLAND IS NIET VOOR NIETS EEN FIETSLAND. ALLES IS PLAT.

We besluiten, heel zwak, om om te keren. Terug naar het hotel. Daar vragen we of we de fietsen misschien om kunnen ruilen voor scooters (ja, ja!). Ze vertelt ons dat het 250.000 rupiah per uur kost. Ik zeg al meteen tegen de meiden dat ik dat echt niet ga doen. Belachelijk duur. Op Bali kostte het maar 40.000 rupiah voor een hele dag. We wachten het maar even af. De eigenaresse vertelt ons dat we bij de rand van het meer moeten wachten. Ook al zo vreemd. Het zal wel. Tijdens het wachten zien we op het water een jetski voorbij komen. Maaike grapt: 'Daar is ie! Onze watersccooter!' Er gaan nog geen belletjes rinkelen. Dan hoor ik Femke zeggen: 'En daar komt twee! En nummer drie!' Dan kijken we elkaar aan. Het zal toch niet? Ja hoor... Ze komen onze kant op. Dit hebben wij weer. Miscommunicatie. De drie mannen met waterscooters gaan er weer vandoor en wij wachten op de echte scooters. Of brommers. Of motorbikes; hoe je ze ook wilt noemen. Spannend! Ik heb nog nooit scooter gereden. Maar al snel blijkt dat ik dat gewoon kan en ik moet zeggen: het is heerlijk. Lekker rijden door de groene omgeving en door de dorpjes, waar de mensen vriendelijk lachen of gedag zeggen. Dit is Indonesie. Dit is reizen. Het voelt zo goed, zo vrij. Ik hou echt weer enorm van mijn reis. Het lekker frisse windje, de kinderen in uniform. Daar word ik blij van, want dan weet ik dat ze onderwijs krijgen. We bezoeken een marktje, waar we bananen en rijst kopen en mooie foto's maken. Dan rijden we nog een heel stuk verder en kijken we uit over het Tobameer. Tussen de middag eten we taart en 's middags rijden we nog even naar Tomok voor souvenirs (want die heb ik nog niet). 's Avonds eten we weer Vlaamse friet, want Femke en ik hebben geen zin meer om erop uit te gaan. Ben benieuwd hoe we vannacht slapen. Hopelijk zonder buikpijn of misselijkheid. We hebben het idee dat we toch een beetje wat merken van de malariapillen...


vrijdag 18 januari 2013, Berastagi

De dag begint vandaag gehaast. Femke en ik hebben een stuk beter geslapen, Maaike heeft ongeveer de hele nacht met krampen wakker gelegen. Om 6.15 uur gaat de wekker. We maken ons gauw klaar en moeten even wachten op het ontbijt. Het jammere is alleen, dat we die tijd helemaal niet hebben. We eten gauw ons bordje fruit en een broodje ei en dan krijgen we om 7.30 uur de was pas terug. De boot gaat om 7.45 uur... Dat halen we nooit! De was (negen kilo) is ook nog eens ontzettend duur. Omgerekend zo'n 24 euro. En daar mag ik van de meiden niet aan meebetalen. Ik heb het niet meer in de hand en er is geloof ik geen discussie mogelijk. Terwijl Femke de eigenaresse betaalt, pakken Maaike en ik als gekken de tassen in. Dan haasten we ons na 7.40 uur naar de boot. Zie je ons al lopen? Met al die tassen dus. We hebben mazzel, we zijn net op tijd. Of eigenlijk: de boot is net te laat. Teruggekomen op het vaste land, in Parapat, moeten we nog ongeveer een uur wachten voordat een grote auto ons naar Berastagi brengt. Deze rit is een stuk beter dan de vorige. Vier uur laten komen we aan bij het hotel. Onderweg hebben we de Sipisopiso waterval nog bezocht, wat eigenlijk wel fijn was, want die wilden we al zien en nu hoeven we niet meer terug. Dat is namelijk toch nog een uur van het hotel af. In het hotel aangekomen, zien we meteen al dat het beter is dan het vorige. Alleen een klein probleempje. Er is geen extra bed mogelijk. Als we er naar vragen, begint de receptioniste te lachen en daar laat ze het bij. In de kamer aangekomen, zien we twee aparte eenpersoonsbedden. Dat gaat dus niet werken. We gaan terug naar de receptie, Maaike krijgt iemand aan de telefoon die WEL Engels spreekt en ze laat even goed van zich horen. Het is gelukt. Ik lig nu op een matras tussen de meiden in, wat helemaal prima is. En volgens mij hoeven we er niet eens voor te betalen. Net als voor het extra ontbijt voor de derde persoon. De kamer is verder ook prima en we kunnen nu eindelijk ook even naar de wc. Ik moest onderweg al zo nodig, dat ik bij de waterval maar weer eens een wildplasje heb gepleegd. Ik kreeg mijn blaas alleen niet helemaal leeg, ik ben er niet meer zo goed in. Aan het eind van de middag gaan we het centrum nog even in en daar bezoeken we een supermarkt en regelen we vervoer voor morgen. Nu houden we het rustig op de kamer en repareert Femke wat van mijn kleren. Wat is het toch fijn en gezellig dat ze er zijn!

Veel liefs en warmte vanuit Sumatra!