Miss, photo?

Lieve allemaal,

Inmiddels heb ik Java overleefd; makkelijk heb ik het daar niet gehad. De feestdagen zijn voorbij (genot) en ik ben weer terug in Bali, bij Lisa. Dat betekent dat ik de komende 6 weken niet alleen ben!!

donderdag 27 december 2012, Yogjakarta

Een rustig dagje vandaag. Het begint met uitslapen en een ontbijtje bij Dunkin Donuts (ja, alweer) met Merten en de Amerikaanse meiden: Liz en Shannon. Op een gegeven moment vind ik het wel erg koud worden in de loeiende airco, dus ik ga er even op uit om wat cadeautjes te scoren voor vriendinnen en ik slaag ontzettend goed. Ik word een ster in het afdingen. Ik ga nog even terug naar de Dunkin Donuts, maar al gauw ben ik daar wel uitgekeken. Ik ga naar hetzelfde internetcafe als gisteren, om mijn verhaal af te tikken. Daar aangekomen, merk ik dat ik mijn dagboek vergeten ben. Ik moet dus terug naar het hostel en dat is niet dichtbij. Vooral in deze hitte. Zeiknat dus weer. Onderweg bedenk ik me dat het niet raar is dat het reizen me soms zo moe maakt. Je doet zo veel indrukken op. Overal zijn prikkels te vinden en de meeste zijn onbekend. Dat moet je allemaal steeds maar weer verwerken. Zo zie ik een zeer oude man zonder tanden zijn baard afknippen met een grote schaar, terwijl hij op de vieze grond zit. Ik zie in doeken gedragen, schattige baby's en oude, kleine omaatjes die fruit verkopen, mannen die liggen te slapen in hun fietstaxi's. Ik merk aan mijn loopje dat ik uit een haastmaatschappij kom. Het is te druk en te warm om snel te willen lopen, maar toch houd ik het niet tegen. Ook vandaag word ik weer op de foto genomen met kinderen, wat voor mij een goede gelegenheid is om een prachtige foto te maken van een klein meisje met beeldige ogen. Ook de ratten lopen hier trouwens over straat (en in het hostel), maar zoals jullie weten, is dat voor mij geen probleem. 's Avonds eet ik weer samen met hetzelfde gezelschap op het dakterras van een hotel, waar ik geniet van een prachtige zonsondergang. Verder zijn de (30) kaartjes weer geschreven, dus die hoop ik morgen op de post te kunnen doen. Nu ga ik al mijn foto's maar eens terug kijken.


vrijdag 28 december 2012, Yogjakarta

Vannacht was de herrie echt niet normaal. Ik denk eraan om vandaag mijn oordoppen maar te proberen. Ik slaap lekker uit en ik ga minder lekker douchen. Dit hostel ziet er mooi uit, het bed slaapt lekker, maar de badkamertjes zijn een ander verhaal. Het zijn er maar twee en de douche hangt direct naast de wc. Na het douchen is de wc dus zeiknat. Daarnaast loopt het water niet door, dus sta je al gauw met je voeten in het water. En afdrogen kun je net zo goed overslaan. Na mijn brood met pindakaas loop ik samen met de Oostenrijkse Anja naar de winkelstraat. Marten, Liz en Shannon zijn vanochtend vroeg vertrokken. Daar struinen we een tijdje samen en later scheiden onze wegen. Ik loop door de gietende regen naar het postkantoor om mijn kaartjes te versturen en ik sluit af bij de MC Donalds. Daarna zit ik bomvol en heb ik geen eens meer plek voor een tiramisu (!) MC flurry. Als ik terug naar het hostel loop, voel ik dat ik weer ontzettend moe ben. Het is 17.00 uur, maar het voelt als 23.00 uur. Ik gooi het echt op de indrukken. Het verkeer dat wij bespottelijk zouden noemen, maar waar toch alles goed lijkt te gaan. De kinderen die naar me roepen, naar me lachen en naar me wijzen. De geuren die soms lekker zijn en soms NIET. De ongelijke stoepen en wegen met gaten en de bedelende mensen. Het is allemaal nogal wat. Daarnaast voel ik me soms dubbel alleen, omdat je dag in dag uit 'de vreemdeling' bent en door iedereen wordt bekeken of aangesproken. Gek hoor...


zaterdag 29 december 2012, Yogjakarta

Uiterlijk om 20.30 uur lig ik uitgeput op bed. 's Nachts word ik een paar keer wakker, maar dit keer geloof ik niet door de moskee. Ik ben nog steeds kapot als ik door mijn oordoppen heen zachtjes mijn wekker hoor gaan. Bah, 6.15 uur. Vandaag gaan Anja en ik op eigen houtje de Borobodur tempel bezoeken. We hebben afgesproken om om 7.00 uur weg te gaan. Dat doen we dan ook. Op naar de lokale bus. We betalen 3000 rupiah (nog geen 25 cent) en we zitten ongeveer een kwartiertje in de bus. Dan moeten we overstappen naar een bus waarin we ongeveer een uur moeten zitten. Dat kost 15.000 rupiah (iets meer dan een euro) Alles verloopt vlekkeloos. Als we bij de ingang aankomen, zien we en enorme rij. Gelukkig hoeven wij daar niet in te staan, want dit is de rij voor de lokale mensen. Zij betalen dan ook VEEL minder (dus ik zou bijna zeggen: ze verdienen dan ook een rij). Wij lopen door naar de 'internationale ingang', waar niemand staat te wachten. We hebben van anderen gehoord dat het ticket goedkoper is op vertoon van je studentenpas. Mocht ik die nou net vergeten zijn en bovendien: ik ben geen student meer (hoera!). Aangezien we ook gehoord hebben dat je gewoon een ander pasje kunt vertonen, waag ik de gok met mijn rijbewijs. Het voelt niet eerlijk en daar word ik een beetje nerveus van, maar wij toeristen worden ook vaak genoeg belazerd. Ze trappen erin en ik bespaar dus ongeveer 5 euro (waar ik later weer een souvenir van koop). We krijgen een sarong om ons middel gebonden en lopen dan het stuk richting de tempel. Tenminste... dat proberen we. Al snel worden we aangesproken door een groep moslimmeisjes. Of ze alsjeblieft met ons op de foto mogen. Natuurlijk. Het voelt heel raar, maar we maken ze er erg gelukkig mee. Na een tijdje ben ik er toch iets minder blij mee, want het duurt eeuwen. Het is een grote groep en ze willen allemaal een keer naast me staan. Er wordt dus steeds gewisseld van fotograaf en ik gok dat er wel twintig foto's genomen worden. Het toeval wil dat het deze ochtend niet bewolkt is, zoals dat de afgelopen dagen wel het geval was. We staan midden in de zon en de zweetdruppels lopen werkelijk overal. Het lijkt de meisjes niet uit te maken, want hun warme lijven krioelen om me heen en tegen me aan. Na deze sessie willen we doorlopen, maar dat wordt ons het eerstvolgende kwartier erg moeilijk gemaakt. Als er een schaap over de dam is, volgen er meer. Veel meer. Na een tijdje lopen we dan eindelijk gauw door naar de tempel en ook daar worden we belaagd. We besluiten om voortaan nee te zeggen. Iets wat ik moeilijk vind, maar later lukt het me aardig. Ik gok dat we ongeveer vijftig fotoverzoeken hebben gehad, Ongelooflijk.

LES 57: BEKENDE MENSEN DIE NIET OP DE FOTO WILLEN, ZIJN NIET ARROGANT (HOEWEL ZIJ ER MEESTAL VOOR GEKOZEN HEBBEN OM BEROEMD TE ZIJN EN IK BEN NU EENMAAL BLOND)

We bekijken de tempel en nemen toch ook maar wat foto's van onszelf. Beneden terug aangekomen lopen we verplicht door een winkelstraatje, waar we dankbaar een flesje koud water kopen. We lopen terug naar de bus, waar op dat moment alles nog goed lijkt te gaan. De volgende bus is een ander verhaal. De heenweg kostte het ons een kwartier in deze bus, nu ruim anderhalf uur.

LES 58: KLAAG NOOIT, MAAR DAN OOK NOOIT, OVER DE ZUIDTANGENT.

De bus heeft hetzelfde busnummer, maar neemt een andere route. Het zit propvol met mensen en het staat regelmatig stil, omdat het zo druk is op de weg. Ik kan mijn lange benen amper kwijt en ik erger me aan een man die steeds vies zit te hoesten.

LES 59: ALS BIJ TERUGKOMST BIJ DE GGD BLIJKT DAT IK TUBERCULOSE DRAAG, WEET IK HOE HET KOMT.

LES 60: IK HOEF ME NOOIT MEER DRUK TE MAKEN OVER DE VRAAG OF IK DE VOLLE ZUIDTANGENT WEL OP TIJD UIT KOM. HIER LUKT HET OOK (NET AAN).

We komen allebei met hoofdpijn terug in het hostel. Ik ga even een uur op bed liggen, tot het buiten wel heel erg dondert en bliksemt. Dan zit ik toch liever beneden. Twee dingen weet ik zeker: ik ga de deur niet meer uit en ik eet vanavond chips.


zondag 30 december 2012, Yogjakarta

Na het uitslapen en ontbijten informeer ik voor de tweede keer naar een mogelijkheid om in Bandung te komen. Ik kan maar niet geloven dat er geen shuttlebus naar Bandung gaat. Mijn eerste keuze was de trein, maar die zit vol. Vol? De NS treinen kunnen niet vol genoeg. Het meisje van het hostel vertelt me over een andere mogleijkheid, namelijk het openbaar vervoer. Het voelt totaal niet fijn om met mijn grote, zwarte tas te moeten gaan struinen en zoeken, maar er zit waarschijnlijk niets anders op. En dan is er nog het risico dat ook die bussen vol zijn, omdat ik op 1 januari naar Bandung ga en schijnbaar heeft heel Indonesie op deze dag het openbaar vervoer nodig. Het zit me niet lekker. Samen met Anja loop ik naar het Kraton. Een stad in een stad. Onderweg komen we een erg vriendelijke man tegen die ons vertelt dat we eigenlijk net te laat zijn voor het Kraton, omdat de traditionele dans net voorbij is. Hij vertelt dat ij in het toeristen informatie centrum werkt. Ik vraag hem voor de zekerheid of hij weet of er shuttlebussen naar Bandung gaan. Ja dus. Mijn vermoeden wordt bevestigd. Hij vertelt me over twee straten met reisbureautjes. Anja en ik nemen de fietstaxi. Onderweg wordt Anja ergens anders afgezet. In het reisbureau-straatje word ik van hot naar her gestuurd en vertellen ze me dat alles vol zit. Het huilen staat me weer nader dan het lachen en ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Waarom heb k een vlucht naar Bali geboekt vanaf Bandung en niet gewoon vanaf Yogjakarta? Dat was zoveel makkelijker geweest. Te laat. Ik loop naar mijn laatste mogelijkheid: het station. Daar loop ik het dichtsbijzijnde reisbureautje in, want het begint kei-hard te regenen en onweren. 'Hi, is there a shuttlebus going to Bandung at the first of january?', vraag ik met een al half bevende stem. 'Please make me happy, everything is full and I really have to go.' Hij pakt de telefoon en begint te bellen. En... hij maakt me gelukkig. Net op tijd, anders had hij een huilend, blond meisje in zijn kantoortje gehad en daar had hij zich vast geen raad mee geweten. Ik betaal de hoofdprijs, 180.000 rupiah (14,50 euro) en dat maakt me gewoon niks uit. En zeg nou zelf, wie brengt mij in Nederland voor dat bedrag naar een bestemming waarvoor je zo'n 10 uur moet rijden? Precies. Als de regen weer wat minder is, koop ik in de winkelstraat een broek voor nog geen 2 euro en aan het eind van de middag zoek ik een restaurantje op om te eten. De aarbeienmilkshake is goddelijk, de kipsate totaal niet. Ik laat de helft liggen, want het is ook gewoon niet gaar. Ik bel even met papa en loop daarna vermoeid terug naar het hostel. Door de regen, waar ik me maar gewoon even aan overgeef. Ik gok dat ik er om 19.30 uur in lig.


maandag 31 december 2012, Yogjakarta

Uiteindelijk lag ik er gisteren 'pas' rond 21.30 uur in. Ik heb samen met Anja in de lobby zitten kletsen en we hebben ons verwonderd over de langsrennende ratten in het hostel. Ze lijken er hier niets om te geven. Vandaag gaat de wekker weer vroeg, want ik wil de Prambanan tempel bezoeken. Ik voel me best stoer, want ik ga er in mijn eentje heen met het openbaar vervoer. In de eerste bus zit een man met zijn armen over elkaar steeds glimlachend naar me te kijken. Ik hoor Koetje vanuit mijn tas fluisteren: 'Niet terug lachen. Je hoeft niet altijd beleefd te zijn.' Waar wij onze digitale mevrouw in de bus hebben, die ons vertelt bij welke halte we zijn, hebben ze hier gewoon een mannetje extra personeel. Hij staat bij de deur en roept alles om. Hoe kunnen ze dat betalen, al die extra mannetjes? Dat vraag ik me dan af. Ik hoef namelijk voor deze uur-durende rit nog geen 25 cent te betalen. Al gauw begrijp ik hoe het kan. Heel Indonesie reist met de bus en het liefst allemaal tegelijk. Het gevolg daarvan is, dat ik ongeveer met mijn neus in de oksels van mensen om me heen zit. Bij de juiste bushalte aangekomen, word ik meteen aangesproken door mannetjes met fietstaxi's, brommers of paard en wagen. Want het is wel 5 kilometer lopen. Leugenaar. Ik had van tevoren al gehoord dat het niet zo ver is, dus ik loop (en zweet) gewoon lekker. Ik moet zeggen dat het vandaag extreem warm is. Bij de ingang van de tempel probeer ik mijn 'studentenpas' weer te laten zien, maar helaas trapt deze meneer er niet in. Dat betekent dus de volle, belachelijke prijs van 14 euro. Geen 50% korting vandaag. Ik loop naar de tempel en even heb ik weer een klein wauw-momentje. Ik vind deze tempel indrukwekkender dan de Borobodur. Ook hier weer de nodige fotoverzoeken waarvan ik de meeste afwijs. Ik loop wat rond, maak foto's en dan heb ik het wel weer gezien. Deze tempel is trouwens voor een deel wel flink beschadigd door een aardbeving. Zonde hoor. De terugweg met de bus verloopt weer even anders. Ik weet niet wat ik meemaak. Op de een of andere manier schijn ik nu te moeten overstappen, dus dat doe ik braaf. Dan kom je in een dicht bushokje terecht met een opening waarvoor iedereen staat te wachten. Als er dan een bus komt, komt het stampvolle bushokje in beweging (de mensen dan) en wordt er niet normaal erg geduwd. Ik ben natuurlijk weer te bescheiden en zo zie ik tot drie keer aan toe mijn bus voor mijn neus vertrekken. Na de eerste keer probeer ik al wel echt te duwen, maar ik kom er niet doorheen. Mensen die veel later aankwamen, zitten (of staan) dus veel eerder in de bus. Dit gebeurt me bij de Zuidtangent ook altijd. Ik zeg: we voeren het Engelse systeem in. Rijtjes maken. Ik houd het bijna niet meer uit in het benauwde hokje en ik word zelfs een beetje licht in mijn hoofd. Gelukkig heb ik even sjans van een schattig klein jongetje (en hij van mij). Uiteindelijk doe ik er ruim drie uur over om terug te komen. De Zuidtangent verdient een lintje. Ik zal de koningin erover schrijven als ik terug ben. Tot slot wil ik echt nog even boodschappen hebben, want ik eet de laatste dagen totaal ongezond en ik heb nu echt fruit en groente nodig. Gekkenhuis. Het lijkt wel of alle 249 miljoen inwoners hebben besloten om oudjaarsdag in Yogjakarta te vieren. Bom en bomvol. Het verkeer staat zo goed als stil en er is geen leeg plekje op straat te bekennen. Als ike indelijk teurg ben in mijn hostel ben ik compleet doorweekt. Ondergoed en al. Het eerste wat ik doe, is een koude douche nemen en andere, schone, droge kleren aantrekken. 's Middags zit in met Anja in de lobby te kletsen en terug in mijn kamer zie ik dat er een complete familie bij me ingetrokken is. Inclusief kinderen. En ze spreken allemaal geen Engels. Het lijkt voor hen geen probleem te zijn, want ze paten gewoon Indonesisch tegen me. Wat een andere gewoontes hebben we toch. Zij trekken de schoenen uit voor ze de kamer in gaan, ik niet. Dat nemen ze voor lief (het is tenslotte een hotel, niet hun huis). Terwijl ik alle gassen in mijn lichaam altijd netjes probeer in te houden in gezelschap, boeren ze er hier op los. Ze kijken niet op of om. Op straat heb ik het ook al eens gehoord. Niemand geeft een kik, het is blijkbaar heel gewoon. Zelfs in mijn kamer ben ik niet veilig, ook nu moet ik op de foto. Ik krijg er wel wat voor terug. De oma helpt mij als ik mijn 'hier-ben-ik-al-geweest-vlaggetjes' op mijn tas naai. Nu is de vraag wat ik vanavond ga doen. Het plan is om samen met Anja het vuurwerk te bekijken, maar het regent dat het giet. Ik denk dus dat ik hier blijf en op mijn Ipod rond middernacht naar Queen luister, ervan uitgaande dat Bohemian Rhapsody weer op 1 staat. In ieder geval wordt het geen tranen met tuiten in mijn bed. Voor jullie allemaal vast een geweldig, spetterend en bijzonder nieuwjaar. Een jaar waarin hopelijk alle dromen mogen uitkomen.


dinsdag 1 januari 2012, Yogjakarta

Rond 23.40 uur sta ik op het balkon naar het vuurwerk te kijken, wat eigenlijk te ver weg is om te zien. Queen buldert in mijn oren en ik voel dan toch een klein traantje over mijn wang rollen. Dan ineens maakt de regen me niet meer uit. Ik wil naar Anja, ik wil onder de mensen zijn en vuurwerk zien. Dus ik loop zo snel mogelijk naar onze afgsproken plek. We hadden ook al afgesproken dat het met de regen mogelijk zou kunnen zijn, dat ik niet zou komen. Zij is er sowieso, omdat ze vanuit het internetcafe ging. Het is alleen nog niet zo makkelijk om op de afgesproken plek te komen, want de straten zijn stampvol met mensen, auto's en scooters. Duizenden mensen hier op een plek. Ik duw mezelf er met moeite doorheen. Daarnaast probeer ik ook nog een beetje uit te kijken voor het vuurwerk. Iris begrijpt hoe dat gaat, want het is voor mij ieder jaar weer een uitdaging om naar de overkant van de straat te lopen. Eindelijk, een paar minuten na twaalven, vind ik Anja. We geven elkaar een dikke, blije knuffel en we wensen elkaar 'a happy new year'. De tranen springen weer even in mijn ogen, dit keer omdat ik zo blij ben om haar te zien en om niet alleen te zijn. En dan is het ineens 2013. Het jaar waarin ik bezoek krijg tijdens mijn reis. Het jaar waarin ik weer thuis kom. Het jaar waarin ik audite zal doen en waarin ik bij mislukking een baan zal zoeken. Papa belt me nog even lief en Anja en ik open dan weer terug naar het hostel. In bed stuur ik nog wat berichtjes en dan val ik in slaap. Een bijzondere jaarwisseling. 's Ochtends word ik om 6.00 uur al wakker van de familie die is opgestaan en totaal geen moeite doet om zachtjes te doen. Als ik ze een beetje boos probeer aan te kijken, zwaait de oma al lachend vanuit haar bed naar me. Niet grappig. Ik blijf uiteindelijk tot 10.00 uur liggen, neem een koude douche en pak mijn spullen. Dan loop ik met Anja nog even naar het kleine supermarktje in de straat en daar nemen we afscheid. Ik ga nog even een half uur op internet, koop mijn favoriete donuts voor in de bus en ik ben meteen weer op en top bezweet. Nu is het wachten op de shuttlebus die me hopelijk om 17.00 uur komt oppikken en me dan naar Bandung brengt.


woensdag 2 januari 2012, Bandung

Als ik om 16.30 uur toch Anja nog even heb gezien en met haar zit te kletsen, word ik verrast. De shuttlebus is er al. Ik stap in een soort van autobusje en ik ga voorin zitten, naast de chauffeur die weer geen Engels spreekt. Op zich is het begrijpelijk hoor, dat veel mensen hier geen Engels kunnen. Als het je niet wordt geleerd is het ook moeilijk, maar dat maakt het niet minder irritant. Bijna drie uur later zijn we eindelijk de stad uit en is iedereen opgepikt. De busrit lijkt eeuwen te duren en eigenlijk is dat ook zo. Slapen is lastig. Het vinden van de juiste positie is moeilijk en daarnaast is het grootste gedeelte van de weg zo ontzettend slecht, dat je bij iedere slaappoging wordt wakker geschud. Wat een gaten in de weg! Rond 0.45 uur ben ik klaarwakker. Niet omdat ik niet meer moe ben, maar omdat de chauffeur dat wel is. Zijn ogen hangen steeds halfdicht, hij begint te knikkebollen en af en toe schrikt hij een soort van wakker. En dat gaat uren zo door. Dit is echt onverantwoord en levensgevaarlijk. De andere mensen in het busje liggen ongeveer in coma, dus zij hebben niks in de gaten. Ik zet mijn bril op, zodat ik me op de weg kan concentreren en eventueel kan ingrijpen als het nodig is. Ik probeer regelmatig geluid te maken door te hoesten of door me ´per-ongeluk-expres´ ergens te stoten. Af en toe gaat de auto ineens heel langzaam en dan is hij echt bijna in slaap. Na een tijdje kan ik het niet meer aanzien. ´Do you need to take a rest?´ Ik maak er slaapgebaren bij om het enigszins duidelijk te maken, maar ik weet niet zeker of hij me begrijpt. Sinds ik dit gevraagd heb, doet hij wel meer zijn best om wakker te blijven. Hij zingt af en toe mee met de radio en trommelt met zijn vingers op het stuur. Dit is echt bijzonder bizar. Ik begrijp dat hij moe is, maar wie bedenkt dan ook om hem al die uren te laten rijden? Hebben ze dan geen chauffeur-wissel-systeem? Na een tijdje parkeert hij de auto bij een benzinestation en stapt hij uit de auto, zonder iets te zeggen. Iedereen slaapt door. Na een half uur komt hij terug en rijden we verder. Het lijkt wel of hij iets meer wakker is, maar niet voor lang. Een tijdje later parkeert hij weer en dit keer blijft hij in de auto zitten. Hij sluit zijn ogen en hij slaapt. Weer een half uur later rijdt hij verder. Ongelooflijk. Ik denk wel vijf keer dat we er ´al´ zijn, maar dit valt steeds tegen. Ik voel me totaal uitgeput. Als het licht wordt, kan ik wel even genieten van het wakker wordende Java met vele rijstvelden en vervallen huisjes. In Bandung aangekomen, wordt de chauffeur vervangen door een ander. Ik zie daar nu de waarde niet meer van in en bovendien vind ik het een eikel. Ook hij spreekt geen Engels, maar intussen is het wel duidelijk dat hij tegen de anderen in het Indonesisch over mij praat. En maar lachen met z´n allen. Deze man brengt ons naar onze eindbestemmingen en uiteraard ben ik de laatste die word afgezet. Onderweg zie ik wat Hollandse bakkerijtjes en de Domino´s pizza: die houd ik in mijn achterhoofd voor vanavond. Ruim vijftien uur later kom ik eindelijk aan bij mijn hostel. Ik check in, word naar mijn kamer gebracht, plof op mijn bed. Drie uur later word ik wakker. Ik maak gebruik van de laptop met gratis i nternet, doe wat boodschapjes en ga weer even liggen. Ik heb net mijn pizza achter mijn kiezen en heb mijn laatste twee stukken aan de jongen van de receptie afgestaan, die overigens supergoed kan zingen en gitaarspelen. Nu zit ik dus bomvol en ga ik lekker douchenen slapen. Het is tenslotte al 19.50 uur.


donderdag 3 januari 2012, Denpasar

Voor een paar euro word ik naar het vliegveld van Bandung gebracht door de taxi. Ik weet dat ik waarschijnlijk veel te vroeg ben, want ik kreeg een mail van Air Asia dat de vlucht om 11.40 uur gaat, in plaats van 8.55 uur. Toch houd ik voor de zekerheid de oude tijd aan, want deze vlucht wil ik echt niet missen. Op naar Lisa, op naar zes weken gezelschap. De vlucht valt verder wel mee. Het gedeelte daarna helaas niet. Als ik mijn tas heb, ga ik op zoek naar een taxi. Daar hoef je niet lang voor te zoeken, want de chauffeurs komen naar je toe. Al snel merk ik dat het toch niet zo makkelijk gaat worden. De chauffeurs vragen allemaal zo´n 300.000 tot 350.000 rupiah en dat is echt een belachelijk hoog bedrag. Ik geloof dat ik de vorige keer voor dezelfde route ongeveer 60.000 rupiah heb betaald. Na veel chauffeurs afgeslagen te hebben, vind ik het toch tijd om te gaan, want mijn tas maakt mijn schouders niet blij. Voor 180.000 rupiah word ik naar Lisa gebracht. Het klopt inderdaad dat het druk is op de weg en dat is waarom ze dus allemaal zo veel vragen. Verder regent het de hele dag al en ziet het er maar grauw uit. Geeft allemaal niks: ik ben niet meer alleen de komende tijd! De taxi doet er uiteindelijk een uur en drie kwartier over. Mede door de drukte en voor een groot deel omdat hij de weg weer eens niet weet. Vanaf de MC Donalds hoort het ongeveer tien minuten te duren, echt niet langer. Wij doen er vanaf dat punt nog drie kwartier over. Heel relaxt. Aangekomen bij Lisa plof ik mijn tassen en mezelf neer, kletsen we wat bij en geef ik haar het cadeautje, waar ze volgens mij wel blij mee is. Het zijn boekjes met woorden en plaatjes en een vertaling van het Indonesisch naar het Engels. Daar was ze al een tijdje naar op zoek, om te gebruiken in het weeshuis. ´s Avonds (vr)eten we bij de MC Donalds en koop ik twee nieuwe onderbroeken (maat XXXL), omdat ik geen schone meer heb op het moment. Dagenlang dezelfde stinksokken vind ik tot daar aan toe, maar met onderbroeken gaat me dat te ver.

Veel liefs!