When you walk, let your hart lead the way
Blijf op de hoogte en volg Cindy
27 December 2012 | Indonesië, Jogjakarta
Dag lieve allemaal,
Fijn om te zien dat mijn vraag (bijna smeek) om reacties heeft geholpen. Dat is gewoon zo leuk om te lezen, dat is waar ik mijn verhalen voor schrijf. Je moet je namelijk voorstellen hoeveel werk het is, om mijn geschreven dagboek ook nog eens over te tikken, dit keer weer op een erg trage computer waarbij de spatiebalk niet echt meewerkt... En GEEN airco! Dat verdient ook gewoon reacties, zou ik zo zeggen.
donderdag 20 december 2012, Denpasar
Vandaag gaat Lisa weer naar het weeshuis en ik houd een bijtankdagje. Uiteraard hoort het uitslapen daar ook bij. Ookal is het bloedheet in bed: als ik kan uitslapen, moet ik daar gebruik van maken. Daarna stap ik onder een koude/lauwe douche. Omdat ik daar zelf voor kies hoor, want uiteraard is er warm water in Lisa's paleisje. En het komt ook nog uit een douchekop. Ik mag fijn gebruik maken van Lisa's laptop en dit is dus een goede gelegenheid om mijn verhaal te tikken. Als Lisa terug is, ontbijt ik rustig aan en we houden deze relaxte mentaliteit een paar uur vol. Even niks is ook wel eens lekker. Lisa neemt dat wel erg letterlijk, want die ligt al gauw naast me te slapen. Ze heeft helemaal gelijk. Ondertussen hoef ik me dus niet schuldig te voelen dat ik op haar laptop mijn megaverhaal tik (wat ze overigens niet erg vindt hoor). Als we allebei weer wat energie bij elkaar hebben gesprokkeld, lopen we naar een kindergarden om de hoek. Lisa wilde daar al graag een kijkje nemen en mij lijkt dat ook erg leuk. Daar aangekomen blijkt het vakantie te zijn. Dus geen kinderen. Dat is natuurlijk wel weer jammer,want daar komen we voor. We krijgen een rondleiding door het gebouw en het ziet er allemaal erg netjes uit. Het is wel duidelijk dat dit voor de rijkere mensen is. Tijdens de rondleiding lopen de zweetdruppels overal. We hebben het echt gutsend heet. Dus drinken we ergens een koud sapje en gaan we terug naar Lisa's kamer. Nadat we allebei een koude douche hebben genomen, relaxen we nog een tijdje. 's Avonds zoeken we een gezellig tentje om te eten. Het ziet er erg leuk uit en het eten is heerlijk. Uiteraard kiezen we onafgesproken hetzelfde eten, want schijnbaar liggen we nogal op een lijn. Nasi goreng ayam. Vooral de eerste hap is hemels. In een ander tentje eten we pannenkoeken als toetje en daarna rijden we in de regen en tussen de flitsen terug naar de kamer. Weltrusten!
vrijdag 21 december 2012, vliegveld Bali
En toen zat Bali er alweer op. De tijd gat toch wel erg snel hoor. Maar eerst nog even over vandaag. Nietlang nadat Lisa naar het weeshuis is vertrokken, stap ik uit bed. Het zweet staat nu overal. Ik ontbijt en maak dan weer dankbaar gebruik van Lisa's laptop. Ik mag mijn foto's op haar harde schijf zetten. Ik heb nu dus eindelijk een backup en dat is wel erg prettig. Het duurt alleen erg lang, maar dat heb ik er voor over. Ondertussen ruimt Lisa haar kamer op en als alles is gedaan, vertrekt zij in het begin van de middag op haar scooter richting Ubud. Mijn spullen mogen intussen in de kamer van Ria blijven staan. Lies bedankt voor de gezellige laatste dagen op Bali! Mocht ik me diep ongelukkig voelen op Java, dan weet ik je te vinden. Aangezien mijn vlucht pas om 19.00 uur is, heb ik nog wat tijd over. Samen met Ria ga ik naar een beautysalon. Daar neemt zij een bodymassage en ik neem een voetmassage. Het begint met een verrukkelijk ruikend voetenbadje. Daarna begint de hel. Dit is niet echt een voetmassage te noemen. Mijn onderbenen moeten er pas echt aan geloven. En dat doet gewoon pijn. Veel te hard. Mochten jullie denken dat ik daar ondertussen wel iets over durf te zeggen: dat is niet zo. Dus ik lijd gewoon maar pijn. Het voetengedeelte is wel fijn, maar dat doet hij maar heel even. Vervolgens komt hij aangelopenmet een geel goedje. Dat gaat hij vast op mijn benen smeren. Zodra hij dat doet, ringen bij mij de alarmbellen. NEEEEE! Niet scrubben! Ik ben al te laat. Er gebeurt waar ik al bang voor was. Mijn mooie bruine kleurtje... WEG! Ik vond mezelf sowieso al witter worden en nu is het pas echt verpest. Ik zeg terima kasih (bedankt). Het enige voordeeltje van de scrub is dat mijn muggenbulten ook gescrubt worden en dat is best prettig tegen de jeuk. Tot slot een wit goedje op mijn benen. Even later komt hij terug met een waaier. Ik moet me inhouden om niet te gaan lachen. Op die waaier staan mijn geliefde Sneeuwwitje, Assepoesten en Belle. Hij wappert het goedje op mijn benen tot het een beetje hard wordt. Vast een soort masker. Ik begin al wel een beetje te vrezen voor al deze goedjes. Lisa vertelde me dat ze haar ook iets extra's gaven en achteraf moest ze ineens meer betalen. Mijn voetmassage zou 35.000 rupiah kosten (nog geen 3 euro). Als ik de rekening krijg, zie ik daar staan: 90.000 rupiah. Dacht het mooi even niet. Uiteindelijk betaal ik toch gewoon de 35.000 en dat voor ruim een uur. Ik drink nog even wat met Ria en wacht (lang) op de taxi die me naar het vliegveld brengt. Daar aangekomen, duizelt de drukte me en vind ik niet meteen de terminal voor binnenlandse vluchten. Als ik na het inleveren van mijn tas op de grond zit te wachten, komt er een moslimvrouw naast me zitten en ze begint te kletsen. Grappig. Ze is lerares: toevallig weer. Intussen zit ik vlakbij de gate te wachten en daar is het warm en druk. Ik zie maar weinig Westers uitziende mensen. Op zoek naar een flesje water nu,want ik voel me wat licht in mijn hoofd. Ik leer het ooknooit. Genoeg drinken.
zaterdag 22 december 2012, Surabaya
Vertraging. Ruim anderhalf uur later gaan we pas de lucht in. Het wachten duurt zo ontzettend lang. Het is warm op het vliegveld en ik ben ontzettend moe. Als ik eraan toe zou geven, kan ik wel weer huilen. Het bevalt me niet echt dat die momenten er steeds meer zijn, dus ik dwing mezelf om vrolijke muziek te luisteren en zachtjes mee te zingen. Dat helpt wel een beetje. Als we eindelijk de lucht in gaan, zijn we er zo. Voor ik het weet wordt de daling ingezet. Ik had beter kunnen gaan zwemmen, dat was nog sneller geweest. Mijn tas verschijnt als een van de eerdere op de bagageband en dat is iets waar ik erg blij van kan worden. Ik besluit de eerste taxichauffeur meteen maar te nemen. Voor minder dan 5 euro brengt hij me naar mijn hostel.Geen idee of dat teveel is, want ik weet niet hoe ver weg het is. Al snel heb ik het idee dat dit geen echte taxi is. Er staan geen bordje met 'taksi' op het dak, op andere auto's wel. Daarnaast bevalt deze chauffeur me totaal niet. Hij kan geen Engels, dus hij praat steeds in zijn eigen taal. De enige Engelse woorden die hij kent zijn: you beautiful. En: boyfriend? Ik gooi mijn acteerervaring erin en ik doe alsof ik een vriend heb. Ben ik meteen af van het gezeur. Ik hoop maar dat hij me niet naar een of ander donker steegje brengt, maar ik kom gewoon weer veilig aan bij mijn hostel. Ik word door een Indonesisch vrouwtje naar mijn kamer gebracht. Dat is raar genoeg een privekamer met tweepersoonsbed. Op dat bed ligt alleen een kussen, geen lakentje of deken. Sowieso is dit hostel even slikken, maar ik ben te moe en zet me er gewoon overheen. Ik zet de ventilator aan en val al gauw in slaap. Om 3.45 uur wordt mijn slaap ruw verstoord door het valse gezang vanuit een moskee. Heel hard. Ik draag mijn oordoppen, maar dat helpt in dit geval echt niet. Ik gok dat het ongeveer een half uur duurt en daarna kan ik pas weer verder slapen. Ik ga meteen maar even plassen. Ik word nog een paar keer wakker, maar blijf tot ongeveer 10.00 uur liggen. Ik moet mezelf mijn bed uit slepen. Ik voel hetzelfde als mijn eerste dag in Auckland, ik kan dit niet, ik durf dit niet en ik ben hier niet voor gemaakt. Ik zag gisterenavond al dat het hier een stuk drukker is en ik zie maar weinig Westerse toeristen. Maar omdat ik toch een keer mijn bed uit moet komen, doe ik dat maar. Ik neem eerst een douche in een badkamer zonder dak en met een douche waar alleen koud water uit komt. Dan ga ik maar eens naar beneden, want ik heb toch echt boodschappen nodig en mijn was stinkt enorm, dus dat moet ook nodig gedaan worden.Beneden aangekomen word ik hartelijk ontvangen door dezelfde Indonesische vrouw. Ze vraagt mewat ik hier wil gaan doen en eerlijk gezegd weet ik dat niet. Ze wijst me op twee mensen die ook beneden zitten en ze vraagt me of ik met ze mee wil naar de Bromovulkaan. Daar wil ik inderdaad graag heen, maar mijn plan was om dat vanuit Malang te doen. Geeft niets. Ik kan het ook doen vanuit hier en dan heb ik tenminste gegarandeerd gezelschap. Deze twee mensen komen uit Engeland: Gary (52) en Nicky (50). Ze zijn erg vriendelijk. In het begin van de middag gaan ze naar een warenhuis en aangezien ik naar de supermarkt moet, ga ik met ze mee. Er zijn hier veel moslims en we zijn de enigen met blond haar. Dat maakt natuurlijk niet uit, maar het zorgt er wel voor dat we bekijks hebben. We drinken ergens wat en dat is best gezellig. We praten over het reizen en we zijn het erover eens dat het moeilijk is om te beslissen dat je van je plan af gaat wijken. Toch denk ik daar sterk over na. Het aanbod van Lisa blijft doormijn hoofd spelen. Ik voel me gewoon even niet gelukkig. Het 'weg zijn van huis' en vooral het 'alleen zijn' wordt steeds moeilijker. En Gary zegt ook: waarom zou je dingen doen waar je ongelukkig van wordt? Het zit me allemaal nogal hoog. Terug in het hostel bekijk ik samen met Gary de mogelijkheden.Het is alleen mogelijk om de datum of tijd van mijn ticket te wijzigen. Ik kan het niet veranderen naar een vlucht naar een ander land. Daarnaast zit ik met het visum. In Nederland vertelden ze me allemaal dat ik het land voor 24 uur moet verlaten na een maand. Het visum is namelijk maar een maand geldig en als je daarna terug het land in wil, kun je een nieuw visum krijgen. Wat blijkt? Je kunt je visum gewoon hier verlengen en dat kost maar 25 dollar. Te laat. Ik heb al een vlucht naar Maleisie geboekt en een vlucht terug naar Indonesie. En daar baal ik enorm van. Het had me veel geld kunnen besparen. Nu moet ik namelijk twee keer een visum betalen, ik moet twee keer betalen om het land uit te komen, ik heb mijn vluchten betaald en ik heb steeds vervoer naar het vliegveld nodig. Klote dus. Maargoed, daar is niet zo veel meer aan te doen. 's Middags bel ik met papa, waar ik me al behoorlijk moet inhouden om niet te gaan huilen. Als ik wat later met mama bel, barst ik in janken uit. Ik ben het zat. Ik bespreek alle opties met mama en na dit lange telefoontje ben ik eruit. Ik wil terug naar Bali, terug naar Lisa. Ik wil hier geen drie weken zijn. Het klinkt allemaal heel zwak, maar waarom zou ik dapper zijn en ongelukkig? Ik kan mijn vluchten betalen van mijn onverwachte eindejaarsuitkering van de SKH (joehoe!) en ik heb van papa en mama wat gekregen voor de kerst. Ik stuur Lisa een sms en ik ben van harte welkom. Super lief. Er valt een last van mijn schouders. 's Avonds ga ik met Gary en Nicky uit eten. Ongeveer 1,50 euro voor een groot bord nasi goreng ayam. Ze willen eigenlijk weer voor me betalen, maar dat kan ik niet toestaan. Ze hebben mijn drankje in het warenhuis ook al betaald en ik hoefde niet te betalen voor de taxi. En nu is het wachten op de Bromovulkaan. We worden om 23.00 uur opgepikt.
LES 53: SOMS IS GELUK TE KOOP.
zondag 23 december 2012, Surabaya
Daar gaan wedan, op naar de Bromovulkaan. We zitten in een comfortabele taxi waarin ik probeer te slapen. Eigenlijk lukt dat dus gewoon niet. Als we ruim drie uur later ergens op een berg aankomen, worden we verzocht de taxi uit te stappen; dat wisten we van tevoren. We moeten nu verder in een 4WD jeep. We komen er meteen achter dat het maar goed is dat we onze truien, jassen en broekverlengstukken hebben meegenomen. We zitten al behoorlijk hoog en het is best frisjes. Er is ons verteld datwevoor de jeep 350.000 rupiah moeten betalen,maar hier (in het pikdonker) aangekomen, schijnt dat ineens 600.000 rupiah te zijn. Omdat het hoogseizoen is. Ammehoela. Nu beginnen ze ineens te vertellen dat er ook geen jeeps meer zijn. We kunnen achterop een brommer voor 250.000 rupiah (eerst 100.000). Van dit soort dingen krijg ik nou echt kromme tenen. En dat wil je niet, want mijn tenen zijn al niet om over naar huis te schrijven. Eigenlijk mijn hele voeten niet, maar dat ter zijde. Gary krijgt het uiteindelijk voor elkaar om een jeep te regelen voor 500.000 rupiah. Daar doen we het dan maar voor. Ook de jeep brengt ons niet naar het eindpunt, want de rest zullen we toch echt moeten lopen. Ik snap al heel snel waarom. STEIL. Over mijn enorme topconditie zullen we het maar niet hebben. Die is al te vaak aan bod gekomen. Dan iets anders waar ik jullie jaloers mee kan maken: de sterrenhemel. Als je ooit een mooie sterrenhemel in Nederland gezien denkt te hebben... Zet dat uit je hoofd. Waarschijnlijk kon je ze tellen. Aangekomen bij het uitzichtpunt ben ik uiteraard blij en viel de tocht me nog best mee. Nu is het wachten op zonsopkomst.
LES 54: JE KUNT ALTIJD VERDER OMHOOG, MAAK JE DAAR GEEN ZORGEN OVER.
LES 55: VELE WEGEN LIJDEN (NEE, NIET LEIDEN, MAAR LIJDEN) NAAR EEN TE SNEL KLOPPEND HART.
LES 56: GING IK NOU MAAR GEWOON DRIE KEER PER WEEK NAAR DYNAMIC FAMILY SPORTS (IK ZEG RECLAME).
Goed. We staan nu dus op de verkeerde plek. Het echte uitzicht is nog een trappetje (lees TRAP) omhoog. Even vraag ik me af of ik in leven blijf, maar aangezien wede 21ste ook allemaal hebben overleefd, zal ik niet flauw doen. Raar genoeg kom ik dus boven aan en ook daar is het nog een tijdje wachten op het zonnetje. Als de zon dan eindelijk langzaam opkomt, kan het genieten beginnen. Ik merk dat ik het nog kan en dat is een prettig gevoel. We kijken onze ogen uit over deze vallei, met in de verte de bergen en de actieve vulkaan die boven de laaghangende wolken uitsteken. Dit is een van de hoogtepunten uit mijn reis. En dan blijft het hier nog niet bij. De jeep brengt ons nu naar de Bromovulkaan toe. Je kunt ook per paard... Arme stakkers. Ik zal niet meer klagen over een keer op en neer lopen. Oke. Toch wel. We komen aan op een mysterieus uitziende plek met donker zand, mist en een tempel. Vanaf hier moet ik er weer aan geloven. Hoe verder we lopen, hoe drukker het wordt. Er zijn vooral veel (duizenden) lokale toeristen. Af en toe zie ik een enkele Westerling. We hebben nogal de ogen op ons gericht.Hoe verder we lopen, hoe steiler het wordt. En dus ook steeds vermoeiender. Even denk ik echt dat ik het niet meer aankan. Als ik dan om me heen kijk en zie op wat voor bijzondere plek ik ben, loop ik maar weer verder. Denk aan de paarden,denk aan de paarden. Als ik denk dat ik er een soort van ben, zie ik plotseling een ENORME (en steile) trap vanuit de mist opdoemen. Top. Gary en Nicky hebben er veel minder moeite mee dan ik en die zijn 50+. Nou ja, mijn prioriteiten liggen nou eenmaal bij het schrijven van kaartjes en het zingen onder de douche. Ik heb in ieder geval slanke vingers door al dat pennen. Ik dwaal af. Wat mij uiterst gelukkig stemt, is het trage verkeer op de trap omhoog. Schijnbaar ben ik toch niet de enige met andere prioriteiten en dat veroorzaakt file. In dit geval hoef ik van Skyradio echt niet te horen hoe ik de file het beste kan vermijden, want het bevalt me wel. Bovendien is er geen andere weg en het knooppunt is wel duidelijk. Boven aangekomen blijft het moeilijk om je voort te bewegen. Ik weet niet hoe erg ik op mijn tas moet letten. Als er iemand aan mijn tas zou komen, zou ik het waarschijnlijk niet eens merken. Maar de tocht is weer niet voor niets afgelegd, want we kijken midden in de krater van de actieve, stomende vulkaan. Erg gaaf. Het kan zo door voor een filmset. Ook kijken we vanaf hier uit over het prachtige gedeelte dat we al belopen hebben. En dan naar beneden, terug naar de jeep, terug naar de taxi. Deze dag was voor Aziatische begrippen misschien niet goedkoop, maar het was het meer dan waard. Het begin van de terugrit in de taxi is ook nog even adembenemend, tussen de groene, steile bergen, waar overal mensen aan het werk zijn in de velden. Dan val ik toch nog even in slaap en als ik wakker word met een kwijlende mond, heb ik het gevoel dat we er bijna moeten zijn. Al snel zieikeen bord. Surabaya 51 kilometer. Jammer. Ineens twijfel ik weer enorm of ik wel naar Bali terug moet gaan. Het voelt als falen en dat gevoel kan ik niet loslaten. Net als ik aan Lisa denk en aan de gezelligheid met haar, kijk ik uit het raampje en zieik een bord met grote letters erop: LISA. Mijn besluit staat vast, dit kan geen toeval zijn. Als ik later ook nog de winkel 'Monalisa' zie, weet ik het helemaal zeker. Na elven komen we aan bij het hostel,alle drie kapot en hongerig. We eten wat bij de KFC en 's middags leen ik de Ipad van Nicky om mijn tickets te boeken. Daarna lig ik op bed nog even muziek te luisteren en ik besef dat het vandaag precies vijf jaar geleden is dat oma Komen overleed. Ongelooflijk hoe snel dat gaat. Ik herinner het me als de dag van gisteren. En als we het dan over kerst hebben: die kerstdagen waren pas bijzonder. Ik denk dan meteen aan oma met haar rode kolen (konen) van haar avocaatje. Daar laat ik het maar bij voor vandaag.
maandag 24 december 2012, Surabaya
Omdat ik vanavond word opgehaald door een shuttlebus die me naar Yogjakarta brengt, schrijf ik nu alvast. Die bus kost me nog geen 10 euro en ik ben ongeveer acht uur onderweg. Hoe laat ik word opgehaald, is niet echt duidelijk. De eigenaresse vertelt me dat ze er soms om 17.00 uur zijn, soms om 19.00 uur en soms om 20.00 uur. Daar heb ik dus niks aan. Dit wordt dus weer wachten. Het scheelt dat ik nog nooit heb moeten wachten tijdens deze reis. Ik weet niet hoe het zit met de winter en de NS op dit moment, maar ik zeg: geniet ervan, het kan altijd erger. Mijn ochtend begint zoals iedere ochtend: tien minuten krabben aan mijn muggenbulten. elke dag heb ik er zo'n vijf nieuwe bij. Vandaag mag ik weer een kaartje van mama openmaken, maar dat heb ik gisterenavond al gedaan. Zo fijn altijd. Een kerstkaartje dit keer. Ik heb er meer gekregen dan ik dacht: digitale, lieve kerstkaarten. Rond 12.00 uur neem ik afscheid van Gary en Nicky, die naar Lombok vliegen. Als laatste krijg ik van Gary te horen: 'Follow your hart, always.' Dat raakt me even, maar ik weet me in te houden. Ik denk aan mijn lievelingszinnetje uit Alfie van Burt Bacharach (zie titel). Nu ben ik beneden in het hostel aan het wachten. Af en toe klets ik even met de eigenaresse van het hostel. We komen erachter dat er enorm veel woorden hetzelfde zijn in het Indonesisch als in het Nederlands. Ik laat haar foto's zien van thuis, van mezelf met mama en papa en met Koen. Het eerste wat ze zegt, is: 'You are so much slimmer here!' En bedankt. Terima Kasih. Kan ik er wat aan doen dat ze zelfs in Indonesie snoep en chips verkopen? En de sportschool is iets te ver om te bezoeken. Verder is er een man uit Scandinavie die steeds tegen ons begint te praten over moeilijke onderwerpen als technologie en het heelal. Dat in een slecht Engels met gebaren. Ik begrijp er niks van en het is zeer vermoeiend. Kan iemand deze man weghalen? De eigenaresse kijkt me ook steeds vragend en lachend aan. Zometeen ga ik nog maar even op zoek naar een plek waar ik mijn tickets kan printen en ga ik nog even naar de supermarkt om kerstliedjes te luisteren en mezelf nog minder 'slim' te maken.
dinsdag 25 december 2012, Yogjakarta
Uiteraard is mijn bus er niet om 17.00 uur. Ook niet om 19.00 uur en ook niet om 20.00 uur. Om 21.00 uur stap ik eindelijk in en vijf minuten laten stoppen we alweer bij een kantoortje waar we moeten betalen. We rijden verder en twee minuten later stoppen we weer: toilet. Als het zo de hele weg gaat, snap ik waarom hij zo laat was. De chauffeur spreekt trouwens geen Engels, net als de andere mensen in het busje, wat erg handig is. Mijn kerstavond gaat dus over wachten en het zitten in een busje met lokale mensen die me aankijken alsof ik een alien ben. En nu dan maar proberen te slapen in datzelfde busje waarin niet heel zachthandig gereden wordt. Hij remt steeds hard af en als hij even de ruimte heeft om te gassen, maakt hij daar gretig gebruik van. Ongelooflijk hoe druk het nog is in het verkeer. En ongelooflijk hoe moe ik ben. Rond 2.00 uur wordt er nog even een stop gemaakt om te eten. Alsjeblieft niet. Dat doet me nog even denken aan mijn vetrollen. Het is helemaal niet zo gek dat ik niet afval op mijn reis. Bijna elke dag voelt als een schoolreisje. En wat neem je mee op schoolreisje? Precies. Snoep. rond 5.30 uur kom ik aan bij mijn hostel. Het ziet er erg netjes uit. Natuurlijk kan ik nog niet mijn kamer in en als er iets is wat ik heel graag wil, is dat het wel. Ik ben helemaal kapot. Ik moet wachten tot 11.00 uur en ondertussen val ik al een aantal keer in slaap in de lobby. Ik voel me niet fijn. Ik heb keelpijn, het is warm en het is kerst. Als ik eindelijk in bed lig, begin ik weer te huilen. Dat schijnt nu elke dag te moeten gebeuren. Kutkerst. Stink Java. En er is ook nergens internet te bekennen. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Klotezooi. Ik haat vandaag. 's Middags is nog veel erger. Nadat ik met mama heb gesmst, ga ik naar mijn kamer. Ik had mama niet moeten smsen, want die zat ook met tranen in haar ogen en zit nu waarschijnlijk de hele dag over me in. Dat is niet de bedoeling, want dat doe ik zelf wel. Ik ga op bed liggen (alweer). De anderen uit mijn kamer zijn de hele dag al weg. Ik besluit op mijn bed muziek te gaan luisteren. Geen goed idee. Ik blijf daar een paar uur liggen en ik kan niet stoppen met huilen. Hard snikkend denk ik aan thuis en aan de kerstgezelligheid. Dit is het dieptepunt in mijn reis. Ik knuffel Koetje plat. Ik weet nu wat heimwee is, wat is dat een rotgevoel. Ik ben zo blij dat ik mijn ticket naar Bali (en dus naar Lisa) heb geboekt. En dan krijg ik een smsje van Steef; precies wat ik nodig heb, zo lief. Ben ik net klaar met huilen...
woensdag 26 december 2012, Yogjakarta
Ik ben blij jullie te vermelden dat het vandaag stukken beter gaat. Als ik 's ochtends wakker word, voel ik dat meteen. Veel erger dan gisteren kan het ook niet. Uiteraard word ik rond 4.00 uur weer wakker. Natuurlijk mag iedereen vinden wat hij vindt, doen wat hij vindt en geloven wat hij vindt. En ik snap dat ik te gast ben in dit land, maar het getetter vanuit de moskee begin ik nu goed zat te worden. Laat me alsjeblieft slapen! Maargoed, ik voel me dus weer beter. Gisteren was ik intens verdrietig. Als ik rechtop in mijn bed zit, hoor ik: 'Goedemorgen.' Verademing. Marten uit Friesland. Aanspraak! Samen lopen we richting de winkelstraat van Yogjakarta. Hij wijst me de weg en we ontbijten samen bij Dunkin Donuts. Hij is ook leraar, wat ik dan weer als een soort teken zie. Als we zo over het onderwijs praten, begint het toch wel weer te kriebelen. Dus ik denk er nu aan om auditie te doen voor Codarts en bij mislukking ga ik lekker op zoek naar een (vaste) baan op een basisschool. Houd je er niet te veel aan vast, want het kan zomaar weer veranderen. Na dit ontbijt gaan we allebei een andere kant op. Marten moet het een en ander regelen en ik wil heel graag op internet. Hoera! Ik hoef niet lang te zoeken (ik vraag het gewoon). Ik klets met mama en papa op facebook en intussen tik ik vast een deel van dit verslag. Het is er warm, geen airco, een vervelende spatiebalk: je moet er wat voor over hebben. De rest van de dag spendeer ik in de winkelstraat, waar het overigens erg druk en warm is. Het is schijnbaar toch wel bijzonder, zo'n blond, lang meisje. Ik word aangesproken door een groepje meisjes. Ze vragen me giechelend of ze me kort mogen interviewen voor school. Ik ben de beroerdste niet, dus ik zeg ja. Ze giechelen opnieuw en het meisje vertelt dat ze nerveus is. Ik beantwoord haar vragen en glimlach vriendelijk. Ook zijn er een hoop Indonesische mannen die hele verhalen in het Nederlands tegen me beginnen. Ze hebben allemaal familie in Nederland. Een man spreekt echt wel goed Nederlands (Melvin van Houten) en weet me izjn kunstatelier in te lullen. Ik krijg een kopje thee en hij legt me uit hoe deze schilderijen gemaakt worden. Uiteraard eindigt het verhaal met de vraag of ik wat wil kopen. Ik moet eerlijk zeggen dat er een schilderij is dat me wel aanspreekt, maar ik laat me niet ompraten en ik houd de dertig dollar in mijn zak. Daarna loop ik de 'shoppingmall' in. Dat ziet er dan weer zo luxe en schoon uit. Ik word helemaal gelukkig: ik slaag voor een cadeautje voor Lisa en ik koop weer een stapeltje ansichtkaarten. Ergens op straat koop ik drie nieuwe armbandjes: rood en groen, die staan voor de (eenzame) kerst en oranje, die staat voor het thuisfrond, dat ik toch wel erg mis. 's Avonds eet ik met Marten en de twee Amerikaanse meiden waar hij mee reist. Ik eet een lasagne, die oke is, maar niet geweldig. 's Avonds skype ik gezellig met papa en Koen, die samen tweede kerstdag vieren. En dan lig ik pas rond middernacht in bed; ongebruikelijk laat.
Zwetende groetjes vanuit het drukke land met wel 249.000.000 inwoners...
Dikke plakknuffel, Cindy.
PS. Excuses voor mijn taalgebruik.
Fijn om te zien dat mijn vraag (bijna smeek) om reacties heeft geholpen. Dat is gewoon zo leuk om te lezen, dat is waar ik mijn verhalen voor schrijf. Je moet je namelijk voorstellen hoeveel werk het is, om mijn geschreven dagboek ook nog eens over te tikken, dit keer weer op een erg trage computer waarbij de spatiebalk niet echt meewerkt... En GEEN airco! Dat verdient ook gewoon reacties, zou ik zo zeggen.
donderdag 20 december 2012, Denpasar
Vandaag gaat Lisa weer naar het weeshuis en ik houd een bijtankdagje. Uiteraard hoort het uitslapen daar ook bij. Ookal is het bloedheet in bed: als ik kan uitslapen, moet ik daar gebruik van maken. Daarna stap ik onder een koude/lauwe douche. Omdat ik daar zelf voor kies hoor, want uiteraard is er warm water in Lisa's paleisje. En het komt ook nog uit een douchekop. Ik mag fijn gebruik maken van Lisa's laptop en dit is dus een goede gelegenheid om mijn verhaal te tikken. Als Lisa terug is, ontbijt ik rustig aan en we houden deze relaxte mentaliteit een paar uur vol. Even niks is ook wel eens lekker. Lisa neemt dat wel erg letterlijk, want die ligt al gauw naast me te slapen. Ze heeft helemaal gelijk. Ondertussen hoef ik me dus niet schuldig te voelen dat ik op haar laptop mijn megaverhaal tik (wat ze overigens niet erg vindt hoor). Als we allebei weer wat energie bij elkaar hebben gesprokkeld, lopen we naar een kindergarden om de hoek. Lisa wilde daar al graag een kijkje nemen en mij lijkt dat ook erg leuk. Daar aangekomen blijkt het vakantie te zijn. Dus geen kinderen. Dat is natuurlijk wel weer jammer,want daar komen we voor. We krijgen een rondleiding door het gebouw en het ziet er allemaal erg netjes uit. Het is wel duidelijk dat dit voor de rijkere mensen is. Tijdens de rondleiding lopen de zweetdruppels overal. We hebben het echt gutsend heet. Dus drinken we ergens een koud sapje en gaan we terug naar Lisa's kamer. Nadat we allebei een koude douche hebben genomen, relaxen we nog een tijdje. 's Avonds zoeken we een gezellig tentje om te eten. Het ziet er erg leuk uit en het eten is heerlijk. Uiteraard kiezen we onafgesproken hetzelfde eten, want schijnbaar liggen we nogal op een lijn. Nasi goreng ayam. Vooral de eerste hap is hemels. In een ander tentje eten we pannenkoeken als toetje en daarna rijden we in de regen en tussen de flitsen terug naar de kamer. Weltrusten!
vrijdag 21 december 2012, vliegveld Bali
En toen zat Bali er alweer op. De tijd gat toch wel erg snel hoor. Maar eerst nog even over vandaag. Nietlang nadat Lisa naar het weeshuis is vertrokken, stap ik uit bed. Het zweet staat nu overal. Ik ontbijt en maak dan weer dankbaar gebruik van Lisa's laptop. Ik mag mijn foto's op haar harde schijf zetten. Ik heb nu dus eindelijk een backup en dat is wel erg prettig. Het duurt alleen erg lang, maar dat heb ik er voor over. Ondertussen ruimt Lisa haar kamer op en als alles is gedaan, vertrekt zij in het begin van de middag op haar scooter richting Ubud. Mijn spullen mogen intussen in de kamer van Ria blijven staan. Lies bedankt voor de gezellige laatste dagen op Bali! Mocht ik me diep ongelukkig voelen op Java, dan weet ik je te vinden. Aangezien mijn vlucht pas om 19.00 uur is, heb ik nog wat tijd over. Samen met Ria ga ik naar een beautysalon. Daar neemt zij een bodymassage en ik neem een voetmassage. Het begint met een verrukkelijk ruikend voetenbadje. Daarna begint de hel. Dit is niet echt een voetmassage te noemen. Mijn onderbenen moeten er pas echt aan geloven. En dat doet gewoon pijn. Veel te hard. Mochten jullie denken dat ik daar ondertussen wel iets over durf te zeggen: dat is niet zo. Dus ik lijd gewoon maar pijn. Het voetengedeelte is wel fijn, maar dat doet hij maar heel even. Vervolgens komt hij aangelopenmet een geel goedje. Dat gaat hij vast op mijn benen smeren. Zodra hij dat doet, ringen bij mij de alarmbellen. NEEEEE! Niet scrubben! Ik ben al te laat. Er gebeurt waar ik al bang voor was. Mijn mooie bruine kleurtje... WEG! Ik vond mezelf sowieso al witter worden en nu is het pas echt verpest. Ik zeg terima kasih (bedankt). Het enige voordeeltje van de scrub is dat mijn muggenbulten ook gescrubt worden en dat is best prettig tegen de jeuk. Tot slot een wit goedje op mijn benen. Even later komt hij terug met een waaier. Ik moet me inhouden om niet te gaan lachen. Op die waaier staan mijn geliefde Sneeuwwitje, Assepoesten en Belle. Hij wappert het goedje op mijn benen tot het een beetje hard wordt. Vast een soort masker. Ik begin al wel een beetje te vrezen voor al deze goedjes. Lisa vertelde me dat ze haar ook iets extra's gaven en achteraf moest ze ineens meer betalen. Mijn voetmassage zou 35.000 rupiah kosten (nog geen 3 euro). Als ik de rekening krijg, zie ik daar staan: 90.000 rupiah. Dacht het mooi even niet. Uiteindelijk betaal ik toch gewoon de 35.000 en dat voor ruim een uur. Ik drink nog even wat met Ria en wacht (lang) op de taxi die me naar het vliegveld brengt. Daar aangekomen, duizelt de drukte me en vind ik niet meteen de terminal voor binnenlandse vluchten. Als ik na het inleveren van mijn tas op de grond zit te wachten, komt er een moslimvrouw naast me zitten en ze begint te kletsen. Grappig. Ze is lerares: toevallig weer. Intussen zit ik vlakbij de gate te wachten en daar is het warm en druk. Ik zie maar weinig Westers uitziende mensen. Op zoek naar een flesje water nu,want ik voel me wat licht in mijn hoofd. Ik leer het ooknooit. Genoeg drinken.
zaterdag 22 december 2012, Surabaya
Vertraging. Ruim anderhalf uur later gaan we pas de lucht in. Het wachten duurt zo ontzettend lang. Het is warm op het vliegveld en ik ben ontzettend moe. Als ik eraan toe zou geven, kan ik wel weer huilen. Het bevalt me niet echt dat die momenten er steeds meer zijn, dus ik dwing mezelf om vrolijke muziek te luisteren en zachtjes mee te zingen. Dat helpt wel een beetje. Als we eindelijk de lucht in gaan, zijn we er zo. Voor ik het weet wordt de daling ingezet. Ik had beter kunnen gaan zwemmen, dat was nog sneller geweest. Mijn tas verschijnt als een van de eerdere op de bagageband en dat is iets waar ik erg blij van kan worden. Ik besluit de eerste taxichauffeur meteen maar te nemen. Voor minder dan 5 euro brengt hij me naar mijn hostel.Geen idee of dat teveel is, want ik weet niet hoe ver weg het is. Al snel heb ik het idee dat dit geen echte taxi is. Er staan geen bordje met 'taksi' op het dak, op andere auto's wel. Daarnaast bevalt deze chauffeur me totaal niet. Hij kan geen Engels, dus hij praat steeds in zijn eigen taal. De enige Engelse woorden die hij kent zijn: you beautiful. En: boyfriend? Ik gooi mijn acteerervaring erin en ik doe alsof ik een vriend heb. Ben ik meteen af van het gezeur. Ik hoop maar dat hij me niet naar een of ander donker steegje brengt, maar ik kom gewoon weer veilig aan bij mijn hostel. Ik word door een Indonesisch vrouwtje naar mijn kamer gebracht. Dat is raar genoeg een privekamer met tweepersoonsbed. Op dat bed ligt alleen een kussen, geen lakentje of deken. Sowieso is dit hostel even slikken, maar ik ben te moe en zet me er gewoon overheen. Ik zet de ventilator aan en val al gauw in slaap. Om 3.45 uur wordt mijn slaap ruw verstoord door het valse gezang vanuit een moskee. Heel hard. Ik draag mijn oordoppen, maar dat helpt in dit geval echt niet. Ik gok dat het ongeveer een half uur duurt en daarna kan ik pas weer verder slapen. Ik ga meteen maar even plassen. Ik word nog een paar keer wakker, maar blijf tot ongeveer 10.00 uur liggen. Ik moet mezelf mijn bed uit slepen. Ik voel hetzelfde als mijn eerste dag in Auckland, ik kan dit niet, ik durf dit niet en ik ben hier niet voor gemaakt. Ik zag gisterenavond al dat het hier een stuk drukker is en ik zie maar weinig Westerse toeristen. Maar omdat ik toch een keer mijn bed uit moet komen, doe ik dat maar. Ik neem eerst een douche in een badkamer zonder dak en met een douche waar alleen koud water uit komt. Dan ga ik maar eens naar beneden, want ik heb toch echt boodschappen nodig en mijn was stinkt enorm, dus dat moet ook nodig gedaan worden.Beneden aangekomen word ik hartelijk ontvangen door dezelfde Indonesische vrouw. Ze vraagt mewat ik hier wil gaan doen en eerlijk gezegd weet ik dat niet. Ze wijst me op twee mensen die ook beneden zitten en ze vraagt me of ik met ze mee wil naar de Bromovulkaan. Daar wil ik inderdaad graag heen, maar mijn plan was om dat vanuit Malang te doen. Geeft niets. Ik kan het ook doen vanuit hier en dan heb ik tenminste gegarandeerd gezelschap. Deze twee mensen komen uit Engeland: Gary (52) en Nicky (50). Ze zijn erg vriendelijk. In het begin van de middag gaan ze naar een warenhuis en aangezien ik naar de supermarkt moet, ga ik met ze mee. Er zijn hier veel moslims en we zijn de enigen met blond haar. Dat maakt natuurlijk niet uit, maar het zorgt er wel voor dat we bekijks hebben. We drinken ergens wat en dat is best gezellig. We praten over het reizen en we zijn het erover eens dat het moeilijk is om te beslissen dat je van je plan af gaat wijken. Toch denk ik daar sterk over na. Het aanbod van Lisa blijft doormijn hoofd spelen. Ik voel me gewoon even niet gelukkig. Het 'weg zijn van huis' en vooral het 'alleen zijn' wordt steeds moeilijker. En Gary zegt ook: waarom zou je dingen doen waar je ongelukkig van wordt? Het zit me allemaal nogal hoog. Terug in het hostel bekijk ik samen met Gary de mogelijkheden.Het is alleen mogelijk om de datum of tijd van mijn ticket te wijzigen. Ik kan het niet veranderen naar een vlucht naar een ander land. Daarnaast zit ik met het visum. In Nederland vertelden ze me allemaal dat ik het land voor 24 uur moet verlaten na een maand. Het visum is namelijk maar een maand geldig en als je daarna terug het land in wil, kun je een nieuw visum krijgen. Wat blijkt? Je kunt je visum gewoon hier verlengen en dat kost maar 25 dollar. Te laat. Ik heb al een vlucht naar Maleisie geboekt en een vlucht terug naar Indonesie. En daar baal ik enorm van. Het had me veel geld kunnen besparen. Nu moet ik namelijk twee keer een visum betalen, ik moet twee keer betalen om het land uit te komen, ik heb mijn vluchten betaald en ik heb steeds vervoer naar het vliegveld nodig. Klote dus. Maargoed, daar is niet zo veel meer aan te doen. 's Middags bel ik met papa, waar ik me al behoorlijk moet inhouden om niet te gaan huilen. Als ik wat later met mama bel, barst ik in janken uit. Ik ben het zat. Ik bespreek alle opties met mama en na dit lange telefoontje ben ik eruit. Ik wil terug naar Bali, terug naar Lisa. Ik wil hier geen drie weken zijn. Het klinkt allemaal heel zwak, maar waarom zou ik dapper zijn en ongelukkig? Ik kan mijn vluchten betalen van mijn onverwachte eindejaarsuitkering van de SKH (joehoe!) en ik heb van papa en mama wat gekregen voor de kerst. Ik stuur Lisa een sms en ik ben van harte welkom. Super lief. Er valt een last van mijn schouders. 's Avonds ga ik met Gary en Nicky uit eten. Ongeveer 1,50 euro voor een groot bord nasi goreng ayam. Ze willen eigenlijk weer voor me betalen, maar dat kan ik niet toestaan. Ze hebben mijn drankje in het warenhuis ook al betaald en ik hoefde niet te betalen voor de taxi. En nu is het wachten op de Bromovulkaan. We worden om 23.00 uur opgepikt.
LES 53: SOMS IS GELUK TE KOOP.
zondag 23 december 2012, Surabaya
Daar gaan wedan, op naar de Bromovulkaan. We zitten in een comfortabele taxi waarin ik probeer te slapen. Eigenlijk lukt dat dus gewoon niet. Als we ruim drie uur later ergens op een berg aankomen, worden we verzocht de taxi uit te stappen; dat wisten we van tevoren. We moeten nu verder in een 4WD jeep. We komen er meteen achter dat het maar goed is dat we onze truien, jassen en broekverlengstukken hebben meegenomen. We zitten al behoorlijk hoog en het is best frisjes. Er is ons verteld datwevoor de jeep 350.000 rupiah moeten betalen,maar hier (in het pikdonker) aangekomen, schijnt dat ineens 600.000 rupiah te zijn. Omdat het hoogseizoen is. Ammehoela. Nu beginnen ze ineens te vertellen dat er ook geen jeeps meer zijn. We kunnen achterop een brommer voor 250.000 rupiah (eerst 100.000). Van dit soort dingen krijg ik nou echt kromme tenen. En dat wil je niet, want mijn tenen zijn al niet om over naar huis te schrijven. Eigenlijk mijn hele voeten niet, maar dat ter zijde. Gary krijgt het uiteindelijk voor elkaar om een jeep te regelen voor 500.000 rupiah. Daar doen we het dan maar voor. Ook de jeep brengt ons niet naar het eindpunt, want de rest zullen we toch echt moeten lopen. Ik snap al heel snel waarom. STEIL. Over mijn enorme topconditie zullen we het maar niet hebben. Die is al te vaak aan bod gekomen. Dan iets anders waar ik jullie jaloers mee kan maken: de sterrenhemel. Als je ooit een mooie sterrenhemel in Nederland gezien denkt te hebben... Zet dat uit je hoofd. Waarschijnlijk kon je ze tellen. Aangekomen bij het uitzichtpunt ben ik uiteraard blij en viel de tocht me nog best mee. Nu is het wachten op zonsopkomst.
LES 54: JE KUNT ALTIJD VERDER OMHOOG, MAAK JE DAAR GEEN ZORGEN OVER.
LES 55: VELE WEGEN LIJDEN (NEE, NIET LEIDEN, MAAR LIJDEN) NAAR EEN TE SNEL KLOPPEND HART.
LES 56: GING IK NOU MAAR GEWOON DRIE KEER PER WEEK NAAR DYNAMIC FAMILY SPORTS (IK ZEG RECLAME).
Goed. We staan nu dus op de verkeerde plek. Het echte uitzicht is nog een trappetje (lees TRAP) omhoog. Even vraag ik me af of ik in leven blijf, maar aangezien wede 21ste ook allemaal hebben overleefd, zal ik niet flauw doen. Raar genoeg kom ik dus boven aan en ook daar is het nog een tijdje wachten op het zonnetje. Als de zon dan eindelijk langzaam opkomt, kan het genieten beginnen. Ik merk dat ik het nog kan en dat is een prettig gevoel. We kijken onze ogen uit over deze vallei, met in de verte de bergen en de actieve vulkaan die boven de laaghangende wolken uitsteken. Dit is een van de hoogtepunten uit mijn reis. En dan blijft het hier nog niet bij. De jeep brengt ons nu naar de Bromovulkaan toe. Je kunt ook per paard... Arme stakkers. Ik zal niet meer klagen over een keer op en neer lopen. Oke. Toch wel. We komen aan op een mysterieus uitziende plek met donker zand, mist en een tempel. Vanaf hier moet ik er weer aan geloven. Hoe verder we lopen, hoe drukker het wordt. Er zijn vooral veel (duizenden) lokale toeristen. Af en toe zie ik een enkele Westerling. We hebben nogal de ogen op ons gericht.Hoe verder we lopen, hoe steiler het wordt. En dus ook steeds vermoeiender. Even denk ik echt dat ik het niet meer aankan. Als ik dan om me heen kijk en zie op wat voor bijzondere plek ik ben, loop ik maar weer verder. Denk aan de paarden,denk aan de paarden. Als ik denk dat ik er een soort van ben, zie ik plotseling een ENORME (en steile) trap vanuit de mist opdoemen. Top. Gary en Nicky hebben er veel minder moeite mee dan ik en die zijn 50+. Nou ja, mijn prioriteiten liggen nou eenmaal bij het schrijven van kaartjes en het zingen onder de douche. Ik heb in ieder geval slanke vingers door al dat pennen. Ik dwaal af. Wat mij uiterst gelukkig stemt, is het trage verkeer op de trap omhoog. Schijnbaar ben ik toch niet de enige met andere prioriteiten en dat veroorzaakt file. In dit geval hoef ik van Skyradio echt niet te horen hoe ik de file het beste kan vermijden, want het bevalt me wel. Bovendien is er geen andere weg en het knooppunt is wel duidelijk. Boven aangekomen blijft het moeilijk om je voort te bewegen. Ik weet niet hoe erg ik op mijn tas moet letten. Als er iemand aan mijn tas zou komen, zou ik het waarschijnlijk niet eens merken. Maar de tocht is weer niet voor niets afgelegd, want we kijken midden in de krater van de actieve, stomende vulkaan. Erg gaaf. Het kan zo door voor een filmset. Ook kijken we vanaf hier uit over het prachtige gedeelte dat we al belopen hebben. En dan naar beneden, terug naar de jeep, terug naar de taxi. Deze dag was voor Aziatische begrippen misschien niet goedkoop, maar het was het meer dan waard. Het begin van de terugrit in de taxi is ook nog even adembenemend, tussen de groene, steile bergen, waar overal mensen aan het werk zijn in de velden. Dan val ik toch nog even in slaap en als ik wakker word met een kwijlende mond, heb ik het gevoel dat we er bijna moeten zijn. Al snel zieikeen bord. Surabaya 51 kilometer. Jammer. Ineens twijfel ik weer enorm of ik wel naar Bali terug moet gaan. Het voelt als falen en dat gevoel kan ik niet loslaten. Net als ik aan Lisa denk en aan de gezelligheid met haar, kijk ik uit het raampje en zieik een bord met grote letters erop: LISA. Mijn besluit staat vast, dit kan geen toeval zijn. Als ik later ook nog de winkel 'Monalisa' zie, weet ik het helemaal zeker. Na elven komen we aan bij het hostel,alle drie kapot en hongerig. We eten wat bij de KFC en 's middags leen ik de Ipad van Nicky om mijn tickets te boeken. Daarna lig ik op bed nog even muziek te luisteren en ik besef dat het vandaag precies vijf jaar geleden is dat oma Komen overleed. Ongelooflijk hoe snel dat gaat. Ik herinner het me als de dag van gisteren. En als we het dan over kerst hebben: die kerstdagen waren pas bijzonder. Ik denk dan meteen aan oma met haar rode kolen (konen) van haar avocaatje. Daar laat ik het maar bij voor vandaag.
maandag 24 december 2012, Surabaya
Omdat ik vanavond word opgehaald door een shuttlebus die me naar Yogjakarta brengt, schrijf ik nu alvast. Die bus kost me nog geen 10 euro en ik ben ongeveer acht uur onderweg. Hoe laat ik word opgehaald, is niet echt duidelijk. De eigenaresse vertelt me dat ze er soms om 17.00 uur zijn, soms om 19.00 uur en soms om 20.00 uur. Daar heb ik dus niks aan. Dit wordt dus weer wachten. Het scheelt dat ik nog nooit heb moeten wachten tijdens deze reis. Ik weet niet hoe het zit met de winter en de NS op dit moment, maar ik zeg: geniet ervan, het kan altijd erger. Mijn ochtend begint zoals iedere ochtend: tien minuten krabben aan mijn muggenbulten. elke dag heb ik er zo'n vijf nieuwe bij. Vandaag mag ik weer een kaartje van mama openmaken, maar dat heb ik gisterenavond al gedaan. Zo fijn altijd. Een kerstkaartje dit keer. Ik heb er meer gekregen dan ik dacht: digitale, lieve kerstkaarten. Rond 12.00 uur neem ik afscheid van Gary en Nicky, die naar Lombok vliegen. Als laatste krijg ik van Gary te horen: 'Follow your hart, always.' Dat raakt me even, maar ik weet me in te houden. Ik denk aan mijn lievelingszinnetje uit Alfie van Burt Bacharach (zie titel). Nu ben ik beneden in het hostel aan het wachten. Af en toe klets ik even met de eigenaresse van het hostel. We komen erachter dat er enorm veel woorden hetzelfde zijn in het Indonesisch als in het Nederlands. Ik laat haar foto's zien van thuis, van mezelf met mama en papa en met Koen. Het eerste wat ze zegt, is: 'You are so much slimmer here!' En bedankt. Terima Kasih. Kan ik er wat aan doen dat ze zelfs in Indonesie snoep en chips verkopen? En de sportschool is iets te ver om te bezoeken. Verder is er een man uit Scandinavie die steeds tegen ons begint te praten over moeilijke onderwerpen als technologie en het heelal. Dat in een slecht Engels met gebaren. Ik begrijp er niks van en het is zeer vermoeiend. Kan iemand deze man weghalen? De eigenaresse kijkt me ook steeds vragend en lachend aan. Zometeen ga ik nog maar even op zoek naar een plek waar ik mijn tickets kan printen en ga ik nog even naar de supermarkt om kerstliedjes te luisteren en mezelf nog minder 'slim' te maken.
dinsdag 25 december 2012, Yogjakarta
Uiteraard is mijn bus er niet om 17.00 uur. Ook niet om 19.00 uur en ook niet om 20.00 uur. Om 21.00 uur stap ik eindelijk in en vijf minuten laten stoppen we alweer bij een kantoortje waar we moeten betalen. We rijden verder en twee minuten later stoppen we weer: toilet. Als het zo de hele weg gaat, snap ik waarom hij zo laat was. De chauffeur spreekt trouwens geen Engels, net als de andere mensen in het busje, wat erg handig is. Mijn kerstavond gaat dus over wachten en het zitten in een busje met lokale mensen die me aankijken alsof ik een alien ben. En nu dan maar proberen te slapen in datzelfde busje waarin niet heel zachthandig gereden wordt. Hij remt steeds hard af en als hij even de ruimte heeft om te gassen, maakt hij daar gretig gebruik van. Ongelooflijk hoe druk het nog is in het verkeer. En ongelooflijk hoe moe ik ben. Rond 2.00 uur wordt er nog even een stop gemaakt om te eten. Alsjeblieft niet. Dat doet me nog even denken aan mijn vetrollen. Het is helemaal niet zo gek dat ik niet afval op mijn reis. Bijna elke dag voelt als een schoolreisje. En wat neem je mee op schoolreisje? Precies. Snoep. rond 5.30 uur kom ik aan bij mijn hostel. Het ziet er erg netjes uit. Natuurlijk kan ik nog niet mijn kamer in en als er iets is wat ik heel graag wil, is dat het wel. Ik ben helemaal kapot. Ik moet wachten tot 11.00 uur en ondertussen val ik al een aantal keer in slaap in de lobby. Ik voel me niet fijn. Ik heb keelpijn, het is warm en het is kerst. Als ik eindelijk in bed lig, begin ik weer te huilen. Dat schijnt nu elke dag te moeten gebeuren. Kutkerst. Stink Java. En er is ook nergens internet te bekennen. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Klotezooi. Ik haat vandaag. 's Middags is nog veel erger. Nadat ik met mama heb gesmst, ga ik naar mijn kamer. Ik had mama niet moeten smsen, want die zat ook met tranen in haar ogen en zit nu waarschijnlijk de hele dag over me in. Dat is niet de bedoeling, want dat doe ik zelf wel. Ik ga op bed liggen (alweer). De anderen uit mijn kamer zijn de hele dag al weg. Ik besluit op mijn bed muziek te gaan luisteren. Geen goed idee. Ik blijf daar een paar uur liggen en ik kan niet stoppen met huilen. Hard snikkend denk ik aan thuis en aan de kerstgezelligheid. Dit is het dieptepunt in mijn reis. Ik knuffel Koetje plat. Ik weet nu wat heimwee is, wat is dat een rotgevoel. Ik ben zo blij dat ik mijn ticket naar Bali (en dus naar Lisa) heb geboekt. En dan krijg ik een smsje van Steef; precies wat ik nodig heb, zo lief. Ben ik net klaar met huilen...
woensdag 26 december 2012, Yogjakarta
Ik ben blij jullie te vermelden dat het vandaag stukken beter gaat. Als ik 's ochtends wakker word, voel ik dat meteen. Veel erger dan gisteren kan het ook niet. Uiteraard word ik rond 4.00 uur weer wakker. Natuurlijk mag iedereen vinden wat hij vindt, doen wat hij vindt en geloven wat hij vindt. En ik snap dat ik te gast ben in dit land, maar het getetter vanuit de moskee begin ik nu goed zat te worden. Laat me alsjeblieft slapen! Maargoed, ik voel me dus weer beter. Gisteren was ik intens verdrietig. Als ik rechtop in mijn bed zit, hoor ik: 'Goedemorgen.' Verademing. Marten uit Friesland. Aanspraak! Samen lopen we richting de winkelstraat van Yogjakarta. Hij wijst me de weg en we ontbijten samen bij Dunkin Donuts. Hij is ook leraar, wat ik dan weer als een soort teken zie. Als we zo over het onderwijs praten, begint het toch wel weer te kriebelen. Dus ik denk er nu aan om auditie te doen voor Codarts en bij mislukking ga ik lekker op zoek naar een (vaste) baan op een basisschool. Houd je er niet te veel aan vast, want het kan zomaar weer veranderen. Na dit ontbijt gaan we allebei een andere kant op. Marten moet het een en ander regelen en ik wil heel graag op internet. Hoera! Ik hoef niet lang te zoeken (ik vraag het gewoon). Ik klets met mama en papa op facebook en intussen tik ik vast een deel van dit verslag. Het is er warm, geen airco, een vervelende spatiebalk: je moet er wat voor over hebben. De rest van de dag spendeer ik in de winkelstraat, waar het overigens erg druk en warm is. Het is schijnbaar toch wel bijzonder, zo'n blond, lang meisje. Ik word aangesproken door een groepje meisjes. Ze vragen me giechelend of ze me kort mogen interviewen voor school. Ik ben de beroerdste niet, dus ik zeg ja. Ze giechelen opnieuw en het meisje vertelt dat ze nerveus is. Ik beantwoord haar vragen en glimlach vriendelijk. Ook zijn er een hoop Indonesische mannen die hele verhalen in het Nederlands tegen me beginnen. Ze hebben allemaal familie in Nederland. Een man spreekt echt wel goed Nederlands (Melvin van Houten) en weet me izjn kunstatelier in te lullen. Ik krijg een kopje thee en hij legt me uit hoe deze schilderijen gemaakt worden. Uiteraard eindigt het verhaal met de vraag of ik wat wil kopen. Ik moet eerlijk zeggen dat er een schilderij is dat me wel aanspreekt, maar ik laat me niet ompraten en ik houd de dertig dollar in mijn zak. Daarna loop ik de 'shoppingmall' in. Dat ziet er dan weer zo luxe en schoon uit. Ik word helemaal gelukkig: ik slaag voor een cadeautje voor Lisa en ik koop weer een stapeltje ansichtkaarten. Ergens op straat koop ik drie nieuwe armbandjes: rood en groen, die staan voor de (eenzame) kerst en oranje, die staat voor het thuisfrond, dat ik toch wel erg mis. 's Avonds eet ik met Marten en de twee Amerikaanse meiden waar hij mee reist. Ik eet een lasagne, die oke is, maar niet geweldig. 's Avonds skype ik gezellig met papa en Koen, die samen tweede kerstdag vieren. En dan lig ik pas rond middernacht in bed; ongebruikelijk laat.
Zwetende groetjes vanuit het drukke land met wel 249.000.000 inwoners...
Dikke plakknuffel, Cindy.
PS. Excuses voor mijn taalgebruik.
-
27 December 2012 - 10:58
Tante Gre:
Wat maak je weer wat mee zeg. Het is ook niet zoals hier dat de treinen en bussen proberen op tijd te komen. Het mag dan wat uit lopen, maar niet zo erg als daar. En ja, kerst in den vreemde is natuurlijk niet leuk. Je voelt je dan ook echt wel alleen. Wij hebben dat altijd samen gevierd en nu jij dus niet. Je moet zomaar denken, nog 1week en de feestdagen zijn hier dan voorbij. We wensen je veel plezier bij Lisa, maar ook met je verdere reis. Schaam je niet voor je waterlanders want die hebben wij ook wel eens. Vele groetjes van hier.
-
27 December 2012 - 11:12
Stephanie:
Wat een verhaal! En wat goed dat je de beslissing voor jezelf hebt gemaakt om nog lekker een weekje terug te gaan naar Bali :) Gezellig!
Hoe is het trouwens afgelopen met je tas die je toen gerepareerd had, omdat er een scheur in zat? Ik schrijf verder in de mail!
Liefs xx -
27 December 2012 - 11:18
Papa:
Lieve,lieve Cindy,
Met zoveel 1000 - en kilometers ertussen lezen dat jij een "kut"kerst had, is voor een papa net zo beroerd als het voor jou voelde... Blij dat je je weer beter voelt!!!! Terug naar Bali is geen verstandig besluit, het is het BESTE besluit!
Je hebt al vaker gelezen wat Danny zegt en wat ik je altijd aanraad: Volg je hart !!!!! Dat zal je gelukkig maken!!!
Zo grappig, dat je op een waaier je lievelingssprookjesprinsessen tegenkomt, dat ik jou 'mijn prinsesje'noem, is echt niet voor niets....
Demk er om: Goed blijven drinken!!! Fijn dat je na een slopende trip zo hebt genoten van de Bromo - vulkaan. Ik begrijp, dat 'onze' Egyptische sterrenhemel verbleekt bij de hemel van Indonesie, bijna niet te geloven!!!
Heel veel liefs, x x x papa -
27 December 2012 - 12:09
Lydie:
Hoi cindy
vind ik heel normaal hoor dat je met kerst je zo rot voelde maar die dagen zijn weer voorbij
Goed dat je doet wat je het leukste vind en gewoon weer terug naar Bali.
Maakt toch helemaal niet uit, het moet de reis van je leven worden en dan moet het alleen maar fantastisch zijn.
Veel liefs lydie -
27 December 2012 - 12:52
Koen:
Hey Lieve zus!
Nog even volhouden hoor! Weer een leuk verhaal !!
Dikke kus x -
27 December 2012 - 15:18
Mariëlle:
Hee die lieve Cindy!
Joepie, weer een nieuw verslag! En lekker lang, helemaal fijn! Haha, die reacties krijg je wel hoor! :-) Ik kan mij voorstellen hoe leuk het voor je is als anderen op je verhaal reageren. Dus daar help ik graag aan mee natuurlijk.
Leuk om je verhalen weer te lezen. Vooral de kleinste details zorgen ervoor dat ik regelmatig moet lachen. De zelfspot of de uitgebreide verhalen over o.a. de voetmassage, haha. Oh, en les 56: helemaal grappig.
Ik wil je trouwens nog wel echt even op het hart drukken dat ik het helemaal niet 'zwak' van je vindt dat je besloten hebt je reis iets te wijzigen. En al helemaal niet als falen. Ik vind het superknap dat je durft te kiezen om van het plan af te wijken en dus toch echt goed naar jezelf luistert. Daar kunnen een heleboel anderen (lees: ik!) een voorbeeld aan nemen. Dus.. maak je vooral niet druk, maar wees er trots op dat je zelf beslist wat het beste voelt.
Doe voorzichtig en pas goed op jezelf.
Liefs, Mariëlle -
27 December 2012 - 16:49
Mama:
Ik hou van je lieverd en ben mega trots op je!!!
Geweldig verhaal weer! Ik bedoel maar, wie durft er zo eerlijk en oprecht te zijn in het openbaar!!
Chapeau!!
En we halen het in hoor! Het komt allemaal goed!
Een hele dikke knus van mij! XXX -
27 December 2012 - 17:16
Annemiek:
Lieve Cindy, uurtje gelezen op waar ben jij nu, maar dit berichtje van mij daar ben je zo klaar mee hoor. Die gave daar beschik ik niet over om van die mooie lange verslagen te maken, maar ..... ik doe mijn best. Oke, de kerstdagen zijn voorbij, en... jij gaat weer heerlijk naar Lisa toe, doe je goed! Het is jouw reis en jij kunt gelukkig helemaal zelf beslissen wat je doet, sterker nog je moet die dingen doen waar je blij van wordt, en plannen zijn er om gewijzid te worden nietwaar? Gezellig hoor weer lekker met Lisa optrekken, daar word jij gelukkig van en Lisa vindt het ook heerlijk ander nodigt ze je niet uit. Helemaal goed gedaan. Geniet er ook van en nog even dan zie je de meiden. Ook weer super gezellig en iets om naar uit te kijken natuurlijk. Ik heb van je moeder begrepen dat ze op de terugweg al heel wat spulletjes van je meenemen, dat is top natuurlijk, want dan kan jij tenminste weer souveniers kopen.
Het is hier trouwens kwakkelweer, regen en niet echt koud, maar miezerig vies weer. Hoe fijn is t om nu daar te zijn waar jij nu bent? Mag het bij jouw dan soms erg warm zijn, hier is het 3 x niks. Weet je al dat ik een tattoo'tje heb laten zetten een bunny'tje als verrassing voor Hans op mijn achterste. Dus ik kom thuis en zeg dat zo tegen hem, dus hij vraagt laat maar zien dan, want hij geloofde er natuurlijk niks van... dus ik mijn broek een beetje naar omlaag doen, waarop hij zei ik zie helemaal niks.
Waarop ikzei , oh dat is hij zeker net in zijn holletje gekropen!!!. Nou Hans kwam niet meer bij dat had je echt eens mee moeten maken, Hans is niet zo;n uitbundige lacher, maar nu kwam hij niet meer bij van het lachen. Geinig grapje he, ik vond het wel leuk en het had succes. Je denkt toch niet echt dat ik een tattoo zou laten zetten he? Ik hoop dat je er ook een beetje om kunt lachen, dat is tenminste wel mijn bedoeling. Oh ja Cindy, we hebben eindelijk een boot gekocht. Je zult hem ongetwijfeld een keer zien, een boot van 10,5 meter met 4 vast slaapplaatsen, helemaal top. Dus wij zeggen nu al laat de zomer maar komen, maar daar moeten we helaas nog even op wachten. Nou Cindy, onwijs veel plezier en gezelligheid met en bij Lisa, en straks onwijs veel plezier en gezelligheid met Femke en Maaike, superleuk om daar naar uit te kijken toch? Hou je taai, neem steeds de voor jou juiste beslissingen dan komt alles dik in orde. Heel veel liefs en een dikke knuf van ons! -
27 December 2012 - 23:11
Maaike En Femke:
Selamat siang Cindy! Heel standaard maar wat moet dat mooi zijn geweest de zonsopkomst bij de Bromo vulkaan! We hebben wel eens foto's gezien op internet en in reisprogramma's en dat ziet er zo indrukwekkend uit! We lezen dat je denkt witter te worden...schijnt de zon daar niet zo heel erg sterk? We hoeven er dus niet van uit te gaan dat we bruin terugkeren naar Nederland :-(
We hebben een aantal dingetjes veranderd voor Sumatra....ehh eigenlijk alles...maar daar sturen we je nog wel een mailtje over :-) alleen maar leuker geworden hoor! Wat ook leuk was was dat grapje van tante Annemiek, we zitten nog na te grinniken! Heel veel plezier op Java en zeker ook weer bij Lisa ( je hebt groot gelijk! )
Salam hangat, Maaike en Femke -
28 December 2012 - 14:23
'tante' Tineke:
Halllo Cindy. Vanuit Camperduin even een reactie op weer een heel verhaal van jou.Dat je het even niet zag zitten is helemaal niet zo gek hoor en je kunt dan beter 'n potje gaan janken en schelden {die taal verstaan wij hoor] dan dat je het allemaal opkropt.Gelukkig was je het de volgende dag kwijt. Wijs besluit van je dat je weer terug gaat naar Lisa dat is volgens mij iemand die jou goed begrijpt. Heb daar dan ook veel plezier en geniet van alles wat er gebeurt.Nog even en dan komen je nichtjes naar je toe,leuk om naar uit te kijken en ik hoop dat jullie heel veel plezier met elkaar hebben maar daar twijfel ik niet aan. Verder wens ik je een gezellige jaarwisseling toe[mogen 'n paar traantjes vallen hoor]met leuke mensen om je heen en ik ben benieuwd of ze daar ook mooi vuurwerk afsteken.Lieve Cindy weer bedankt voor je verhaal en blijf genieten want wie doet dit nou.JIJ DUS. Knuffel van ons. -
29 December 2012 - 08:33
Paul Kupper:
Beste Cindy,
Ik liep ook een verslag achter waardoor ik nog niet heb gereageerd op je oproep over de onbekende lezers. Jouw verslagen lees ik altijd in het weekend wanneer ik samen met mijn zoontje vroeg opsta. Terwijl het hier dan nog donker is, neem jij me altijd mee in de avonturen die je beleeft aan de andere kant van de wereld. Door je beschrijvende stijl kan ik het me bijna voorstellen wanneer ik even mijn ogen sluit.
Het is knap dat je deze ontdekkingsreis over de wereld helemaal alleen maakt maar misschien is de ontdekkingsreis over wie je zelf bent nog wel indrukwekkender. Knap hoor! Vele anderen zouden daar een voorbeeld aan kunnen nemen.
Volgens mij heb je trouwens veel meer 'Vredeburgers' die je trouw volgen bij je avonturen. Bij terugkomst in Nederland moet je snel maar eens op bezoek komen op school. Ga zo door en neem ons keer op keer mee naar de andere kant van de wereld!
Groet, Paul Kupper -
30 December 2012 - 07:59
Brigitta:
Hoi lieve Cindy!
Ik was al bang ervoor, dat de kerstdagen moeilijk voor jou zouden worden.. :(
Maar gelukkig gaat het weer beter. Ik vindt jouw besluit weer terug naar Lisa te gaan heel verstandig!Wat heb je er aan, als je je niet gelukkig voelt, aleen omdat jouw plenning iets anders is gelopen. Ik ben blijk voor je, dat je je hart gaat volgen. Dan maar beter wat langer op en plek zijn en het naar je zin hebben! Geniet ervan!
Alweer moet ik zeggen, dat jouw manier van schrijven echt om te genieten is! Alhoewel je dat elke keer weer hoort/leest moet ik het toch weer zeggen/schrijven! Zo is het heel leuk jouw reis te volgen.
Lieve Cindy, voor het geval, dat ik voor de jaarwisseling niet meer contact met jou heb, wens ik je nu alvast een gezellige, spectaculaire (??) - gewoon coole jaarwisseling en heel veel geluk, gezondheid, liefde,.... voor 2013.
Dikke knuffel en heel veel liefs
Brigitta <3 -
30 December 2012 - 23:19
Joke.:
Hallo Cindy.
Hé hé daar ben ik dan eindelijk weer eens. Ik ben wat op achter met het lezen van je verhalen. Er waren wat andere dingen hier die om aandacht vroegen. Maar je bent weer in een mooi land zeg. Als ik zo de foto's zie lijkt het best wel wat op Thailand. De mensen die van alles op hun hoofd dragen en die fietsers bepakt en bezakt die rijden daar ook zo. Zelfs de warmte voel ik weer. Maar alles beter dan hier.
Krijg morgen gezellig je moeder te eten en gaan we samen het oude jaar uit luiden en het nieuwe jaar in. We zullen zeker op jou klinken opdat je heel veel mag gaan genieten van je verdere reis. Alvast een goed uiteinde toegewenst{ maak er iets leuks van} en vooral een volop genietend begin van het nieuwe jaar. Liefs en een dikke pakkerd van ons. Sjaak en Joke.XXX -
31 December 2012 - 16:59
Yvonne Woertman:
Hallo Cindy,
Lezend al je mooie verslagen, denk ik bij mijzelf: wat een geweldige reis maak jij en wat een ervaringen doe jij op.
Hier is het kerstfeest alweer achter de rug en op dit moment is het Oudejaarsdag rond 17.00 uur. Nog een paar uur te gaan hier (bij jou is het al 2013?) en dan breekt een nieuw jaar aan.
Jij hebt wel een heel bijzondere start van het nieuwe jaar.
Vanuit een vrij warm Heemstede/Hoofddorp, wens ik je een geweldig goed begin van het nieuwe jaar toe en hoop nog enige tijd van je verhalen te mogen genieten.
Tot een volgende keer, je weet maar nooit.
Groet,
Yvonne Woertman (Vredeburgschool) -
01 Januari 2013 - 19:37
Roxy:
Lieve Cindy, soms is het heel leuk om je verslagen te lezen, jaloersmakend zelfs, maar het is zo naar om te lezen over de dagen waarop je het niet naar je zin hebt.. Gelukkig heb je lieve vrienden die je op kunnen beuren, naast Koetje, uiteraard, met een smsje of een mailtje. Wat ik heel dapper van je vind, is dat je hebt besloten terug te gaan naar Lisa! Deze reis is toch een periode van genieten, van dingen doen die je ongeloofelijk tof vind. Dat kan spannend zijn, of zelfs eng, maar moet uiteindelijk wél leuk zijn en als dat het niet is, dan moet je daar inderdaad iets aan doen. Misschien is dat nog wel het stoerse besluit dat je tot nu toe hebt genomen, naast alle andere dingen die je hebt geleerd ;)
Meid, ik hoop dat ik je nog herken als je terugkomt! Alhoewel ik zeker weet dat je dezelfde lieve Cindy bent als van hiervoor, maar dan met nog meer lef! Het nieuwe jaar is dus echt een jaar van nieuwe dingen! Leuke dingen! GENIETEN! (Echt de laatste keer dat ik dit woord gebruik.. wordt er zelf al gek van XD)
Mooie titel, overigens. Love it.
Liefs, Roxy -
04 Januari 2013 - 12:29
Linda:
Lieve Cindy,
Wat kan jij trots zijn op jezelf!!!
En wat is het iedere x weer genieten om jou verhalen te lezen.
Pas goed op jezelf en volg je hart.
Xxx lin en (twan)
-
04 Januari 2013 - 17:30
Marja:
Hey Cin,
Ik lig wéér een verslag achter, maar die laatste van je ga ik hier meteen achteraan lezen hoor! Dan ben ik weer helemaal bij. Wat ontzettend goed van je dat je lekker je gevoel volgt! Daar zou ik als UBERPLANNER nog een voorbeeld aan kunnen nemen, haha!
Hier zit de kerstvakantie er officieel op. En voor mij helemaal, want morgen ga ik met Linda een hele dag aan de gang in onze groep/klas. Nu nog niet zo veel zin, maar als je dan eenmaal bezig bent, vind je vaak het enthousiasme wel weer. (Hoop ik...)
Heb je trouwens al iets gehoord over de Vredeburg Nieuwjaarsduik? Die is a.s. zondag in de Toolenburgse plas! Of ik zelf ook ga? NEE NATUURLIJK! Zou natuurlijk wel willen, maar ja, wie moet er dan de handdoeken en badjassen aanleveren aan mijn 3 mannen en opa?! ;-)
Er komen vast wel foto's op de site te staan binnenkort. Als ik nou in die omgeving van jou een Nieuwjaarsduik kon nemen, dan had ik daar niet zo moeilijk over gedaan. ;-)
Verder wens ik je het allerbeste toe voor het nieuwe jaar.
Ook in 2013 blijf ik je trouw volgen en hoop ik je ook live weer eens te zien op de Vredeburg, of bij een of andere eetgelegenheid waar we dan lekker gaan bijkletsen, hahaha! (Heb wel goede voornemens, maar kan ze momenteel nog ff niet vinden...)
X Mar
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
