Luchtige broeken en zweetdruppels
Blijf op de hoogte en volg Cindy
20 December 2012 | Indonesië, Denpasar
Lieve allemaal,
Allereerst wil ik mijn vaste volgers even ontzettend bedanken voor de altijd leuke en gezellige reacties. Daar schrijf ik namelijk mijn verslagen voor! Volgens mij zijn er meer ´vaste volgers´ dan ik denk, dus ik zou zeggen: maak je bekend en plaats een reactie! En dan nu mijn eerste avonturen in Azië.
zaterdag 15 december 2012, Sanur
Daar ben ik dan, in Azië, op Bali. Aangekomen op het vliegveld staat me al het één en ander te wachten. Ik wil zo snel mogelijk aan geld komen (wel handig als je niets meer hebt) en het is op zich ook wel verplicht om een visum te hebben. Gelukkig zie ik al snel een pinautomaat. Ik werp mijn oranje pas erin en kies voor het hoogst mogelijke bedrag: 500.000 rupiah. Het werkt niet. Ik zeg lang leve de creditcard, want daar kun je het visum ook mee betalen. Ik ga in de rij staan en geef mijn creditcard als ik aan de beurt ben. Het werkt niet. Nu begin ik toch wel een beetje de kriebels te krijgen. Ik loop opnieuw naar het pinautomaat en ik probeer het nu met mijn creditcard. Prettig genoeg komt er geld uit de machine. Weer in de rij voor het visum en dat ik nu betaald. Viel me mee: ongeveer 23 euro. Op naar het volgende loket, het loket waar ik altijd zo gelukkig van word. Een nieuwe stempel! Als ik aankom bij de bagagebanden zie ik allemaal mannetjes naast de tassen en koffers staan. Ik dacht het mooi even niet. Hier heb ik al over gelezen. Ik kom aanlopen en een van de mannetjes heeft mijn tas al bijna te pakken. Ik weet niet hoe gauw ik NO moet zeggen, want dit is echt geen uiterst vriendelijk gebaar voor een aardig meisje uit Nederland. Ze willen geld. En ik wil geld besparen, dus ik kan mijn tas prima zelf dragen. Nog even door de scan en niet veel later sta ik buiten. Mijn eerste indruk: erg warm. Warmte als in Darwin; vochtig en plakkerig. Ik vrees dat ik het hier de komende dertien weken mee moet doen, maar ik kan het ook mis hebben. Tegen het vinden van een taxi en het arriveren in mijn hostel zie ik een beetje op. Een taxi lijkt geen probleem te zijn, want de ene na de andere stapt op me af. Betaal niet meer dan 95.000 rupiah, stond er op de site van het hostel. Daar wil ik dan ook voor gaan. Ik weet van mezelf dat ik geen goede afdinger ben, omdat ik het nooit durf. Maar ik heb al genoeg overwonnen, dus ik probeer het maar gewoon. Hij doet natuurlijk alsof ik een belachelijk aanbod doe, maar ik blijf standvastig. Ik begin al te dreigen: 'Okay, I will find someone else.' Hij blijft achter me aanlopen. Het duurt me te lang en het is heet. Bovendien moet ik echt slapen. Ik krijg het voor 100.000 rupiah. Niet verkeerd hoor, 5.000 verschil (nog geen 50 cent). Mijn volgende 'angst' is dat hij mijn hostel niet kan vinden. Op de site staat dat dat wel vaker gebeurt. Ik heb de hele beschrijving overgeschreven, dus hoe grappig is dat: ik navigeer de taxichauffeur. En dat gaat me dit keer goed af. De chauffeur is erg aardig, dus het is zowaar gezellig. Aangekomen in het hostel worden al mijn zorgen weggenomen. Ik wasbang dat ik er niet in zou kunnen komen en dat de receptie gesloten zou zijn. Er zit een man te wachten en hij brengt me naar mijn kamer. Airco! Zeer prettig. En een fijn bed. Ik val al snel in slaap en 's ochtends kom ik er om 10.00 uur pas uit. Heerlijk. Ik vind het wel weer een beetje spannend. Een nieuw land en zo'n andere wereld. Dat was gisteren in de taxi al te merken aan het verkeer. Drukte, chaos, heel veel scooters (met twee volwassenen en een kind bijvoorbeeld, zonder helm). Vandaag heb ik een aantal dingen op mijn lijstje staan. De eerste is boodschappen. Ik besluit er gewoon naar op zoek te gaan, maar al gauw loop ik terug naar het hostel. Ik vind alleen maar kleine supermarktjes en ik wil een grote. In het hostel wordt me verteld waar ik moet zijn. Het is alleen wel een half uurtje lopen. Een andere optie is een soort taxi. Een groen busje zonder deur dat me voor 10.000 rupiah naar de supermarkt schijnt te brengen. Nog geen euro dus. Ook deze chauffeur doet alsof ik een ongelooflijk slecht aanbod doe. Toch hou dik vol en ik krijg het voor elkaar. Er is hier niet alleen een supermarkt, maar er zijn ook kleren. En ik heb mezelf in Australië beloofd dat ik hier een broek mag kopen. Ik ben helemaal gelukkig met mijn typisch Indonesische broek van tien euro. Het was nog moeilijk kiezen tussen alle leuke kleurtjes, maar ik ben tevreden met mijn roze, luchtige geval. Ook het boodschappen doen maakt me blij. Dit zijn de betere prijzen. Bovendien vind ik speculaasjes en Mariakoekjes van Verkade. Teruggekomen in mijn aangename hostel, vraag ik waar ik een simkaart kan vinden. Ook heb ik een nieuw dagboek nodig. Voor deze missie loop ik uiteindelijk toch helemaal terug naar de supermarkt. Bloedheet. Het had beter gekund, tenminste, in mijn hoofd. Beter dan dit kon ik niet vinden. Ook de simkaart is binnen. Dit is wel weer een dag van veel indrukken. De drukte, de mensen, vriendelijke winkelvrouwen (en mannen), soms wat irritante mannetjes, maar vooral: prachtige kinderen. Sommigen schenken me een lieve, oprechte glimlach en kijken me recht in mijn ogen aan. Mijn hart smelt. Daarnaast de geuren van wierrook, de offers die overal op de stoep liggen, de bergen afval, de enorme gaten in het voetpad en toch wel wat armoede. Dat had ik in Bali, wat bekend staat als geliefd vakantieland, nog niet echt verwacht. In sommige zijstraten zie ik borden die een bepaalde kant opwijzen. Er staat een rennend poppetje en een gold op afgebeeld. Waarschijnlijk zijn dit vluchtroutes voor tsunami's. Ik vergeet vast een hoop te vertellen. Bijvoorbeeld dat ik het idee heb dat ik een beetje afval, wat me stimuleerde om van de supermarkt ook weer terug te lopen. Ik zeg zweetdruppels. 's Avonds kook ik paste zonder vlees en ontmoet ik Eva uit China. Hoe snel kan het gaan: we gaan morgen samen het een en ander op Bali bekijken. We huren een taxi met chauffeur. Aangezien het goedkoper is om het met meer mensen te doen, vragen we ook nog een jongen die de Lonely Planet leest en nog geen plannen blijkt te hebben. Dat is al drie: Dean uit Canada. Tot slot porberen we straks nog het Italiaanse meisje van kamer 3. Zo ben je alleen en zo dus niet meer.
zondag 16 december 2012, Sanur
De nacht is niet echt aangenaam te noemen. Ik slaap slecht, ik droom naar en het is nogal koud door de airco. Ik durf het alleen niet uit te zetten, want ik ben niet de enige in deze kamer. De volgende dag (vandaag dus) blijkt dat we allemaal lagen te rillen in ons bedje. De airco gaat vanavond dus uit.Mijn wekker gaat om 7.45 uur, maar ik ga er een half uur eerder al uit, omdat ik heel nodig moet plassen. Daarna stap ik meteen onder de douche, wat hier trouwens ook weer een hele ervaring is. Er zijn namelijk twee douchekoppen. Uit de ene komt heet water, uit de ander koud. En dat moet je zelf dan maar zien te mixen. Mij hoor je niet klagen, want ik zal hier in Azië ook vast hostels tegenkomen zonder warme douche. Ik ontbijt een gebakken eitje op zoet brood en om 9.00 uur is onze chauffeur in het hostel. De Italiaanse hebben we niet meer gezien. Toch gaan we met z'n vieren, want Eva heeft gisterenavond Martin uit Engeland nog meegevraagd. Helemaal top dus. Het gezellig gezelschap, dus ik hoef me totaal niet eenzaam te voelen vandaag. De eerste stop is op mijn verzoek. We bezoeken Ketut Liyer. Als je de film 'Eat, pray and love' hebt gezien, weet je vast wie het is. Hij leest handen, hij is een 'heler' en een medicijnman. Van thuis heb ik goede verhalen gehoord. Hij schijnt dingen te zeggen over je leven die hij echt niet kan weten. Hier op Bali hoor ik echter alleen maar slechte verhalen. Het is allemaal nep en hij vertelt alleen heel algemene dingen. Toch wil ik het geowon doen. Eerst zien, dan geloven. Aangekomen bij deze heilige amn, is er al een sessie bezig en er zitten veel andere mensen te wachten. We moeten een nummertje trekken. Ik heb nummer 10 en nummer 2 is net bezig. Ik volg het advies van Danny P. op en vertel de anderen dat we ondertussen misschien vast het Monkeyforest kunnen bekijken. En dat is eigenlijk nog best grappig. Leuker dan ik daht. De apen zijn overal en sommigen springen ongevraagd op je schouder. Anderen hebben alleen aandacht voor hun eten of voor elkaar. Er is hier ook een tempel, waar we helaas niet in kunnen, omdat we daar niet opgekleed zijn. Teruggekomen bij Ketut Liyer kan ik mijn nummer 10 inwisselen voor nummer 7 (ongeduldige mensen) en toch moet ik nog een poosje wachten. Dan ben ik eindelijk aan de beurt. Ik word er een beetje zenuwachtig van. Deze zeer oude man wijst me waar ik kan zitten en de sessie begint. 'Where are you from?' 'I am from the Netherlands.' Hij antwoordt: 'I can't speak Dutch.' We doen het gewoon in het Engels natuurlijk en af en toe gooit hij er een Nederlands woord in. Of hij vraagt me hoe iets in het Nederlands heet. Al met al zou ik niemand aanraden om ook een sessie te doen. Ik krijg eigenlijk steeds dezelfde dingen te horen. 'I'm looking to your eyes/mouth/nose/cheeks, etc. You will be succesfull. I can see you are smart. Your legs make me happy, you are pretty. Do you understand?' Hij lacht zijn ene tand bloot om zijn eigen woorden. En dat in de herhaling. Verder krijg ik twee kinderen en als ik zou willen, kan ik al gaan trouwen. In het begin vraagt hij of ik getrouwd ben en nu ineens weet hij zelf te vertellen dat ik (al snel, maar niet lang) zal gaan trouwen. Tot slot ben ik soms te ongeduldig en wil ik dingen te snel (iets waar iedereen zich soms in kan herkennen) en word ik 100 jaar oud. Fantastisch. Hij sluit af met een enorm vals gezongen, Nederland liedje. Dat was dat. Op naar de volgende sto[: een koffieplantage. Heb ik niet bedacht, maar blijkt een leuke keuze. Het stort inmiddels van de regen (het regenseizoen is hier net ingegaan), maar een man van de plantage komt al aangesneld met paraplu's. We proberen (gratis) verschollende soorten thee en koffie en kletsen gezellig met z'n vieren. Teruggekomen bij de auto is het al weer bijna droog, maar wel meteen een stuk afgekoeld. De chauffeur brengt ons nu naar (Danau) Batur. We zitten daar in een restaurant met prachtig uitzicht op de vulkaan en het meer Batur. De jongens eten wat, Eva en ik gaan voor een drankje. Dan de een na laatste stop van vandaag: rijstvelden. Mooi om te zien, maar ik had het groter verwacht. Mijn hart breekt daar wel even als er kleine kinderen op ons afkomen om ansichtkaarten te verkopen. Ze horen lekker te spelen en kind te zijn. Ze horen niet te verkopen. Maargoed, wat 'hoort' nu eigenlijk. Dat is voor iedereen anders. Als je het mij vraagt, worden ze hier niet het meest gelukkig van. Tot slot rijden we naar een bekende tempel pp Bali: Tanah Lot. Er zijn hier veel winkeltjes te vinden en ook hier lopen verkopende kinderen rond. Bij de tempel is het ontzettend druk. De tempel is aan zee te vinden, letterlijk in het water. We denken erin te kunnen, maar dan moeten we eerst langs het heilige water, waar we ons gezicht moeten wassen. Dan krijgen we nog wat druppels water op ons gegooid en er worden rijstkorrels op onze hoofden geplakt. Tot slot krijg ik een bloemetje in mijn haar. Nu mogen we verder lopen. Alleen kun je de tempel helemaal niet op! Het is afgesloten. beneden terug aangekomen (we konden alleen een paar treden omhoog), maken we nog wat foto's. Ook wordik door een familie gevraagd of ik samen met ze op de foto wil. Blond en lang, zullen we maar zeggen. Ik koop nog drie armbandjes (inclusief afdingen) en dan is he ttijd om terug naar het hostel te rijden. Een geslaagd dage in het hier toch wel arm uitziende Bali. Ik warm mijn restje pasta van gisteren op (smaakt veel beter) en bel met mama en Koen. En dan nu: bedtijd!
maandag 17 december 2012, Sanur
Zodra ik wakker ben weet ik het weer. Muggenbulten. Ongelooflijk dat ik dat vergeten ben te vermelden gisteren. Mijn benen zitten onder. Ongeveer veertig muggenbulten, gekregen op één avond en ze jeuken de hele dag door. De douche is deze ochtend niet warm te krijgen, dus ik moet het met een koude doen. Niet heel lekker, maar omdat ik het bloefheet heb, is het niet rampzalig. Verder heb ik vandaag al de hele dag hoofdpijn, dus ik probeer het kort te houden. Die hoofdpijn kan twee oorzaken hebben. Ik betrap mezelf erop dat ik niet genoeg drink en ik heb het idee dat ik weer wat slechter zie en dat mijn lenzen eigenlijk niet meer sterk genoeg zijn. Derde reden kan zijn: het weer. Warm en 's middags onweer. Echt een beetje drukkend dus. Ik heb vandaag geen topdag. In het begin van de middag lopen Eva en ik naar het strand en daar betalen we twee (goedkope) strandbedjes. Eva besluit even terug te lopen om een boek te gaan halen, maar bijna twee uur later is ze nog niet terug. Waarschijnlijk vanwege het onweer. Ik ben het zat met mijn hoofdpijn en jeukende muggenbulten en ik voel me vandaag totaal niet gelukkig. Stephanie weet het nog een beetje goed te maken met een kerstkaart. Waarschijnlijk de eneige die ik dit jaar zal krijgen. Ze heeft een kerstkaart geschreven en daar een foto van gemaakt en naar me gemaild. Onwijs lief. Topvriendin. Ik zit dan ook met tranen in mijn ogen achter de computer. 's Middags doe ik nog even boodschappen met Eva en twee Duitse jongens van het hostel. En nu, om 19.45 uur, vind ik het hoog tijd om te gaan slapen.
dinsdag 18 december 2012, Sanur
Dat slapen heeft me echt goed gedaan. Ik lag om 20.00 uur in bed met hoofdpijn en enorme buikkrampen. 's Ochtends voel ik me gelukkig wel weer goed. Vandaag willen Eva en ik terug naar Ubud om de boel daar wat beter te verkennen. Eerst maar even douchen en ontijten.
LES 52: HET SCHEREN VAN JE BENEN IS NOG NIET ZO MAKKELIJK MET VEERTIG MUGGENBULTEN.
We rijden naar Ubud voor helemaal niks. Een mazzeltje. De Duitse jongens uit mijn kamer gaan vandaag een dagtrip maken met nog wat andere ongens. Zij hebben een auto met chauffeur gehuurd en ze beginnen in het Monkeyforest. Laat dat nou net in Ubud zijn. Wij worden daar dus afgezet. We lopen rond in Ubud, waar de vrouwen met manden op het hoofd lopen en waar de mannen op overgeladen fietsen rijden. Ik kop een sjaaltje (voor als ik tempels ga bezoeken) en wat voor in mijn haar. Ik word al goed in het afdingen. Het is behoorlijk heet. Ik ben weer zeiknat. 's Middags is er weer de dagelijkse stortbui, maar dan zitten we al in de shuttlebus naar Sanur. De rest van de dag spendeer ik in het hostel. 's Avonds wil ik graag nog even naar de supermarkt om kleinigheidjes te kopen voor de kinderen in het weeshuis waar ik morgen heen ga. Je heet Cindy Verheij of niet. Het is alleen gigantisch aan het storten en als het droog is, is het pikdonker. En het paadje naar de hoofdweg is pikzwart. En dus eng. Ik ben maar aan het twijfelen terwijl ik zit te kletsen met Eva en Eski (uit Japan). Uiteindelijk biedt Eski me een lift aan op de scooter. Hij moet ook die kant op. Ik neem het aanbod aan. Terwijl ik achterop zit, gaat mijn fantasie weer aan de wandel. Misschien is hij wel iets van plan. Joram van der Sloot leek ook heel aardig. Misschien heeft hij wel een moord of verkrachting in zijn hoofd. Laat ik maar van het ergste uitgaan, dan kan het altijd nog meevallen. Natuurlijk valt het mee. Ik koop vijftig Disneypotloden (nog geen 8 cent per stuk) en drie puntenslijpers. Ook weer voor elkaar. Ik heb zin in morgen. Op visite bij Lisa Dutrieux, die ik ken van de middelbare school. Een gezelig dagje met kinderen uit Indonesië.
woendag 19 december 2012, Denpasar
Als de wekker gaat, word ik daar niet heel gelukkig van. Het bed ligt nou eenmaal erg lekker. Vlug even (warm) douchen en ontbijten en dan met de taxi richting Lisa in Denpasar. Ze heeft me er al op voorbereid dat het weeshuis niet bepaald gestructureerd is. Net als het taxiverkeer trouwens. Ik had al zo'n idee toen ik instapte: deze beste man weet de weg niet. Toch stap ik maar in en spreken we een bedrag af. Dat is achteraf dus heel fijn, want we rijden van hot naar het en hij heeft geen idee waar hij me moet afzetten. We stoppen ongeveer vier keer om mensen de weg te vragen. Ik laat dan weer braaf het adres zien en we rijden weer verder. Ik let heel goed op alle straten en ineens wijs ik naar een zijstraat waar we moeten zijn. Hij reed al verder, dus hij moet een stukje achteruit. Eindelijk komen we dan aan bij het weeshuis. Ik kijk even rond waar ik nou precies moet zijn en al gauw zie ik Lisa's hoofd om een hoekje verschijnen. Opluchting. Ik heb het gevonden. Lisa is daar samen met Ria, een vrouw van 65 die ook vrijwilligerswerk doen en ook Nederlands is. Al snel krijg ik te horen dat de kinderen er niet zijn. Ze zijn naar het strand. Als westerlingen zijn we dit soort dingen niet echt gewend en ik denk ook dat hhet nooit zal wennen. Aan de andere kant denk ik dan maar weer: we zijn in Azië, daar gebeuren dit soort dingen. In plaats van 9.00 uur, zijn de kinderen er rond 10.00 uur. Lisa en Ria hebben wat kennismakingsactiviteiten bedacht, want dit is hun eerste week in dit weeshuis. Ik help een beetje waar ik kan. Dit alles met de schouders en knieen bedekt en op blote voeten. Dit is namelijk een moslimweeshuis. Mijn hart blijft smelten van een glimlach van een kind en het is mooi om te zien hoe gelukkig de kinderen al worden van een ballon. Het is moeilijk om de oudere kinderen echt wat te leren als de drie kleintjes door het lege lokaal heen stuiteren met de ballonnen. Na het weeshuis rijden Lisa en Ria op de scooter naar hun woonplekje. Ik wacht intussen op een taxi die me daar ook heen kan brengen, want ik blijf een nachtje bij Lisa slapen. Helaas lijkt die taxi geen haast te hebben. Ongeveer een uur later arriveert hij eindelijk en kom ik na een half uur bij Lisa in haar supermooie, nette en schone kamer aan. ´s Middags stappen we op haar scootertje en rijden we naar Sanur. Daar hangen we de toerist uit en bekijken we gezellig wat winkeltjes. We zijn allebei een heerlijk luchtige broek rijker. Iets wat ik in Nederland nooit aan zou durven te trekken. Ook vvoegen we allebei hetzelfde armbandje toe aan onze collectie, als aandenken. We drinken een sapje ophet strand en we bestellen, jawel... Dutch bitterballen! Terug in Lisa d´r kamer , puffen we allebei even uit en ´s avonds rijden we terug naar Sanur om ergens te eten. Mijn eerste lokale hap en het smaakt me erg goed. Saté Ayam, gado gado en rijst. Ik vind het erg gezellig en het is fijn om met iemand te kletsen die verdacht veel op me lijkt. Ik noem het perfectionistische, het juf-zijn, excuses bedenken om dingen te kopen en in je hoofd al drie weken verder zijn. Ik noem het maken van lijstjes, het afspelen van filmpjes in je hoofd over hoe het op Schiphol zal zijn en het romantiseren van het thuisfront. Leuk om dat soort dingen te herkennen. Tot slot hebben we trouwens besloten dat ik twee nachtjes blijf slapen. Ik heb mijn spullen opgehaald bij het hostel en mijn geld teruggekregen van de laatste twee nachten, wat ik supernetjes vind. Aangezien de scooter waarschijnlijk zal gaan steigeren met mij EN mijn zware backpack achterop, rijdt Lisa eerst met mijn backpack naar haar kamer en komt ze mij daarna oppikken. Superfijn.
Dat was het voor nu, foto´s volgen nog, reacites hopelijk ook!
Liefs vanuit de hitte en ik wens jullie vast een geweldige Kerst (terwijl ik eenzaam zielige liedjes luister en samen met Koetje in bed lig te huilen...)
Allereerst wil ik mijn vaste volgers even ontzettend bedanken voor de altijd leuke en gezellige reacties. Daar schrijf ik namelijk mijn verslagen voor! Volgens mij zijn er meer ´vaste volgers´ dan ik denk, dus ik zou zeggen: maak je bekend en plaats een reactie! En dan nu mijn eerste avonturen in Azië.
zaterdag 15 december 2012, Sanur
Daar ben ik dan, in Azië, op Bali. Aangekomen op het vliegveld staat me al het één en ander te wachten. Ik wil zo snel mogelijk aan geld komen (wel handig als je niets meer hebt) en het is op zich ook wel verplicht om een visum te hebben. Gelukkig zie ik al snel een pinautomaat. Ik werp mijn oranje pas erin en kies voor het hoogst mogelijke bedrag: 500.000 rupiah. Het werkt niet. Ik zeg lang leve de creditcard, want daar kun je het visum ook mee betalen. Ik ga in de rij staan en geef mijn creditcard als ik aan de beurt ben. Het werkt niet. Nu begin ik toch wel een beetje de kriebels te krijgen. Ik loop opnieuw naar het pinautomaat en ik probeer het nu met mijn creditcard. Prettig genoeg komt er geld uit de machine. Weer in de rij voor het visum en dat ik nu betaald. Viel me mee: ongeveer 23 euro. Op naar het volgende loket, het loket waar ik altijd zo gelukkig van word. Een nieuwe stempel! Als ik aankom bij de bagagebanden zie ik allemaal mannetjes naast de tassen en koffers staan. Ik dacht het mooi even niet. Hier heb ik al over gelezen. Ik kom aanlopen en een van de mannetjes heeft mijn tas al bijna te pakken. Ik weet niet hoe gauw ik NO moet zeggen, want dit is echt geen uiterst vriendelijk gebaar voor een aardig meisje uit Nederland. Ze willen geld. En ik wil geld besparen, dus ik kan mijn tas prima zelf dragen. Nog even door de scan en niet veel later sta ik buiten. Mijn eerste indruk: erg warm. Warmte als in Darwin; vochtig en plakkerig. Ik vrees dat ik het hier de komende dertien weken mee moet doen, maar ik kan het ook mis hebben. Tegen het vinden van een taxi en het arriveren in mijn hostel zie ik een beetje op. Een taxi lijkt geen probleem te zijn, want de ene na de andere stapt op me af. Betaal niet meer dan 95.000 rupiah, stond er op de site van het hostel. Daar wil ik dan ook voor gaan. Ik weet van mezelf dat ik geen goede afdinger ben, omdat ik het nooit durf. Maar ik heb al genoeg overwonnen, dus ik probeer het maar gewoon. Hij doet natuurlijk alsof ik een belachelijk aanbod doe, maar ik blijf standvastig. Ik begin al te dreigen: 'Okay, I will find someone else.' Hij blijft achter me aanlopen. Het duurt me te lang en het is heet. Bovendien moet ik echt slapen. Ik krijg het voor 100.000 rupiah. Niet verkeerd hoor, 5.000 verschil (nog geen 50 cent). Mijn volgende 'angst' is dat hij mijn hostel niet kan vinden. Op de site staat dat dat wel vaker gebeurt. Ik heb de hele beschrijving overgeschreven, dus hoe grappig is dat: ik navigeer de taxichauffeur. En dat gaat me dit keer goed af. De chauffeur is erg aardig, dus het is zowaar gezellig. Aangekomen in het hostel worden al mijn zorgen weggenomen. Ik wasbang dat ik er niet in zou kunnen komen en dat de receptie gesloten zou zijn. Er zit een man te wachten en hij brengt me naar mijn kamer. Airco! Zeer prettig. En een fijn bed. Ik val al snel in slaap en 's ochtends kom ik er om 10.00 uur pas uit. Heerlijk. Ik vind het wel weer een beetje spannend. Een nieuw land en zo'n andere wereld. Dat was gisteren in de taxi al te merken aan het verkeer. Drukte, chaos, heel veel scooters (met twee volwassenen en een kind bijvoorbeeld, zonder helm). Vandaag heb ik een aantal dingen op mijn lijstje staan. De eerste is boodschappen. Ik besluit er gewoon naar op zoek te gaan, maar al gauw loop ik terug naar het hostel. Ik vind alleen maar kleine supermarktjes en ik wil een grote. In het hostel wordt me verteld waar ik moet zijn. Het is alleen wel een half uurtje lopen. Een andere optie is een soort taxi. Een groen busje zonder deur dat me voor 10.000 rupiah naar de supermarkt schijnt te brengen. Nog geen euro dus. Ook deze chauffeur doet alsof ik een ongelooflijk slecht aanbod doe. Toch hou dik vol en ik krijg het voor elkaar. Er is hier niet alleen een supermarkt, maar er zijn ook kleren. En ik heb mezelf in Australië beloofd dat ik hier een broek mag kopen. Ik ben helemaal gelukkig met mijn typisch Indonesische broek van tien euro. Het was nog moeilijk kiezen tussen alle leuke kleurtjes, maar ik ben tevreden met mijn roze, luchtige geval. Ook het boodschappen doen maakt me blij. Dit zijn de betere prijzen. Bovendien vind ik speculaasjes en Mariakoekjes van Verkade. Teruggekomen in mijn aangename hostel, vraag ik waar ik een simkaart kan vinden. Ook heb ik een nieuw dagboek nodig. Voor deze missie loop ik uiteindelijk toch helemaal terug naar de supermarkt. Bloedheet. Het had beter gekund, tenminste, in mijn hoofd. Beter dan dit kon ik niet vinden. Ook de simkaart is binnen. Dit is wel weer een dag van veel indrukken. De drukte, de mensen, vriendelijke winkelvrouwen (en mannen), soms wat irritante mannetjes, maar vooral: prachtige kinderen. Sommigen schenken me een lieve, oprechte glimlach en kijken me recht in mijn ogen aan. Mijn hart smelt. Daarnaast de geuren van wierrook, de offers die overal op de stoep liggen, de bergen afval, de enorme gaten in het voetpad en toch wel wat armoede. Dat had ik in Bali, wat bekend staat als geliefd vakantieland, nog niet echt verwacht. In sommige zijstraten zie ik borden die een bepaalde kant opwijzen. Er staat een rennend poppetje en een gold op afgebeeld. Waarschijnlijk zijn dit vluchtroutes voor tsunami's. Ik vergeet vast een hoop te vertellen. Bijvoorbeeld dat ik het idee heb dat ik een beetje afval, wat me stimuleerde om van de supermarkt ook weer terug te lopen. Ik zeg zweetdruppels. 's Avonds kook ik paste zonder vlees en ontmoet ik Eva uit China. Hoe snel kan het gaan: we gaan morgen samen het een en ander op Bali bekijken. We huren een taxi met chauffeur. Aangezien het goedkoper is om het met meer mensen te doen, vragen we ook nog een jongen die de Lonely Planet leest en nog geen plannen blijkt te hebben. Dat is al drie: Dean uit Canada. Tot slot porberen we straks nog het Italiaanse meisje van kamer 3. Zo ben je alleen en zo dus niet meer.
zondag 16 december 2012, Sanur
De nacht is niet echt aangenaam te noemen. Ik slaap slecht, ik droom naar en het is nogal koud door de airco. Ik durf het alleen niet uit te zetten, want ik ben niet de enige in deze kamer. De volgende dag (vandaag dus) blijkt dat we allemaal lagen te rillen in ons bedje. De airco gaat vanavond dus uit.Mijn wekker gaat om 7.45 uur, maar ik ga er een half uur eerder al uit, omdat ik heel nodig moet plassen. Daarna stap ik meteen onder de douche, wat hier trouwens ook weer een hele ervaring is. Er zijn namelijk twee douchekoppen. Uit de ene komt heet water, uit de ander koud. En dat moet je zelf dan maar zien te mixen. Mij hoor je niet klagen, want ik zal hier in Azië ook vast hostels tegenkomen zonder warme douche. Ik ontbijt een gebakken eitje op zoet brood en om 9.00 uur is onze chauffeur in het hostel. De Italiaanse hebben we niet meer gezien. Toch gaan we met z'n vieren, want Eva heeft gisterenavond Martin uit Engeland nog meegevraagd. Helemaal top dus. Het gezellig gezelschap, dus ik hoef me totaal niet eenzaam te voelen vandaag. De eerste stop is op mijn verzoek. We bezoeken Ketut Liyer. Als je de film 'Eat, pray and love' hebt gezien, weet je vast wie het is. Hij leest handen, hij is een 'heler' en een medicijnman. Van thuis heb ik goede verhalen gehoord. Hij schijnt dingen te zeggen over je leven die hij echt niet kan weten. Hier op Bali hoor ik echter alleen maar slechte verhalen. Het is allemaal nep en hij vertelt alleen heel algemene dingen. Toch wil ik het geowon doen. Eerst zien, dan geloven. Aangekomen bij deze heilige amn, is er al een sessie bezig en er zitten veel andere mensen te wachten. We moeten een nummertje trekken. Ik heb nummer 10 en nummer 2 is net bezig. Ik volg het advies van Danny P. op en vertel de anderen dat we ondertussen misschien vast het Monkeyforest kunnen bekijken. En dat is eigenlijk nog best grappig. Leuker dan ik daht. De apen zijn overal en sommigen springen ongevraagd op je schouder. Anderen hebben alleen aandacht voor hun eten of voor elkaar. Er is hier ook een tempel, waar we helaas niet in kunnen, omdat we daar niet opgekleed zijn. Teruggekomen bij Ketut Liyer kan ik mijn nummer 10 inwisselen voor nummer 7 (ongeduldige mensen) en toch moet ik nog een poosje wachten. Dan ben ik eindelijk aan de beurt. Ik word er een beetje zenuwachtig van. Deze zeer oude man wijst me waar ik kan zitten en de sessie begint. 'Where are you from?' 'I am from the Netherlands.' Hij antwoordt: 'I can't speak Dutch.' We doen het gewoon in het Engels natuurlijk en af en toe gooit hij er een Nederlands woord in. Of hij vraagt me hoe iets in het Nederlands heet. Al met al zou ik niemand aanraden om ook een sessie te doen. Ik krijg eigenlijk steeds dezelfde dingen te horen. 'I'm looking to your eyes/mouth/nose/cheeks, etc. You will be succesfull. I can see you are smart. Your legs make me happy, you are pretty. Do you understand?' Hij lacht zijn ene tand bloot om zijn eigen woorden. En dat in de herhaling. Verder krijg ik twee kinderen en als ik zou willen, kan ik al gaan trouwen. In het begin vraagt hij of ik getrouwd ben en nu ineens weet hij zelf te vertellen dat ik (al snel, maar niet lang) zal gaan trouwen. Tot slot ben ik soms te ongeduldig en wil ik dingen te snel (iets waar iedereen zich soms in kan herkennen) en word ik 100 jaar oud. Fantastisch. Hij sluit af met een enorm vals gezongen, Nederland liedje. Dat was dat. Op naar de volgende sto[: een koffieplantage. Heb ik niet bedacht, maar blijkt een leuke keuze. Het stort inmiddels van de regen (het regenseizoen is hier net ingegaan), maar een man van de plantage komt al aangesneld met paraplu's. We proberen (gratis) verschollende soorten thee en koffie en kletsen gezellig met z'n vieren. Teruggekomen bij de auto is het al weer bijna droog, maar wel meteen een stuk afgekoeld. De chauffeur brengt ons nu naar (Danau) Batur. We zitten daar in een restaurant met prachtig uitzicht op de vulkaan en het meer Batur. De jongens eten wat, Eva en ik gaan voor een drankje. Dan de een na laatste stop van vandaag: rijstvelden. Mooi om te zien, maar ik had het groter verwacht. Mijn hart breekt daar wel even als er kleine kinderen op ons afkomen om ansichtkaarten te verkopen. Ze horen lekker te spelen en kind te zijn. Ze horen niet te verkopen. Maargoed, wat 'hoort' nu eigenlijk. Dat is voor iedereen anders. Als je het mij vraagt, worden ze hier niet het meest gelukkig van. Tot slot rijden we naar een bekende tempel pp Bali: Tanah Lot. Er zijn hier veel winkeltjes te vinden en ook hier lopen verkopende kinderen rond. Bij de tempel is het ontzettend druk. De tempel is aan zee te vinden, letterlijk in het water. We denken erin te kunnen, maar dan moeten we eerst langs het heilige water, waar we ons gezicht moeten wassen. Dan krijgen we nog wat druppels water op ons gegooid en er worden rijstkorrels op onze hoofden geplakt. Tot slot krijg ik een bloemetje in mijn haar. Nu mogen we verder lopen. Alleen kun je de tempel helemaal niet op! Het is afgesloten. beneden terug aangekomen (we konden alleen een paar treden omhoog), maken we nog wat foto's. Ook wordik door een familie gevraagd of ik samen met ze op de foto wil. Blond en lang, zullen we maar zeggen. Ik koop nog drie armbandjes (inclusief afdingen) en dan is he ttijd om terug naar het hostel te rijden. Een geslaagd dage in het hier toch wel arm uitziende Bali. Ik warm mijn restje pasta van gisteren op (smaakt veel beter) en bel met mama en Koen. En dan nu: bedtijd!
maandag 17 december 2012, Sanur
Zodra ik wakker ben weet ik het weer. Muggenbulten. Ongelooflijk dat ik dat vergeten ben te vermelden gisteren. Mijn benen zitten onder. Ongeveer veertig muggenbulten, gekregen op één avond en ze jeuken de hele dag door. De douche is deze ochtend niet warm te krijgen, dus ik moet het met een koude doen. Niet heel lekker, maar omdat ik het bloefheet heb, is het niet rampzalig. Verder heb ik vandaag al de hele dag hoofdpijn, dus ik probeer het kort te houden. Die hoofdpijn kan twee oorzaken hebben. Ik betrap mezelf erop dat ik niet genoeg drink en ik heb het idee dat ik weer wat slechter zie en dat mijn lenzen eigenlijk niet meer sterk genoeg zijn. Derde reden kan zijn: het weer. Warm en 's middags onweer. Echt een beetje drukkend dus. Ik heb vandaag geen topdag. In het begin van de middag lopen Eva en ik naar het strand en daar betalen we twee (goedkope) strandbedjes. Eva besluit even terug te lopen om een boek te gaan halen, maar bijna twee uur later is ze nog niet terug. Waarschijnlijk vanwege het onweer. Ik ben het zat met mijn hoofdpijn en jeukende muggenbulten en ik voel me vandaag totaal niet gelukkig. Stephanie weet het nog een beetje goed te maken met een kerstkaart. Waarschijnlijk de eneige die ik dit jaar zal krijgen. Ze heeft een kerstkaart geschreven en daar een foto van gemaakt en naar me gemaild. Onwijs lief. Topvriendin. Ik zit dan ook met tranen in mijn ogen achter de computer. 's Middags doe ik nog even boodschappen met Eva en twee Duitse jongens van het hostel. En nu, om 19.45 uur, vind ik het hoog tijd om te gaan slapen.
dinsdag 18 december 2012, Sanur
Dat slapen heeft me echt goed gedaan. Ik lag om 20.00 uur in bed met hoofdpijn en enorme buikkrampen. 's Ochtends voel ik me gelukkig wel weer goed. Vandaag willen Eva en ik terug naar Ubud om de boel daar wat beter te verkennen. Eerst maar even douchen en ontijten.
LES 52: HET SCHEREN VAN JE BENEN IS NOG NIET ZO MAKKELIJK MET VEERTIG MUGGENBULTEN.
We rijden naar Ubud voor helemaal niks. Een mazzeltje. De Duitse jongens uit mijn kamer gaan vandaag een dagtrip maken met nog wat andere ongens. Zij hebben een auto met chauffeur gehuurd en ze beginnen in het Monkeyforest. Laat dat nou net in Ubud zijn. Wij worden daar dus afgezet. We lopen rond in Ubud, waar de vrouwen met manden op het hoofd lopen en waar de mannen op overgeladen fietsen rijden. Ik kop een sjaaltje (voor als ik tempels ga bezoeken) en wat voor in mijn haar. Ik word al goed in het afdingen. Het is behoorlijk heet. Ik ben weer zeiknat. 's Middags is er weer de dagelijkse stortbui, maar dan zitten we al in de shuttlebus naar Sanur. De rest van de dag spendeer ik in het hostel. 's Avonds wil ik graag nog even naar de supermarkt om kleinigheidjes te kopen voor de kinderen in het weeshuis waar ik morgen heen ga. Je heet Cindy Verheij of niet. Het is alleen gigantisch aan het storten en als het droog is, is het pikdonker. En het paadje naar de hoofdweg is pikzwart. En dus eng. Ik ben maar aan het twijfelen terwijl ik zit te kletsen met Eva en Eski (uit Japan). Uiteindelijk biedt Eski me een lift aan op de scooter. Hij moet ook die kant op. Ik neem het aanbod aan. Terwijl ik achterop zit, gaat mijn fantasie weer aan de wandel. Misschien is hij wel iets van plan. Joram van der Sloot leek ook heel aardig. Misschien heeft hij wel een moord of verkrachting in zijn hoofd. Laat ik maar van het ergste uitgaan, dan kan het altijd nog meevallen. Natuurlijk valt het mee. Ik koop vijftig Disneypotloden (nog geen 8 cent per stuk) en drie puntenslijpers. Ook weer voor elkaar. Ik heb zin in morgen. Op visite bij Lisa Dutrieux, die ik ken van de middelbare school. Een gezelig dagje met kinderen uit Indonesië.
woendag 19 december 2012, Denpasar
Als de wekker gaat, word ik daar niet heel gelukkig van. Het bed ligt nou eenmaal erg lekker. Vlug even (warm) douchen en ontbijten en dan met de taxi richting Lisa in Denpasar. Ze heeft me er al op voorbereid dat het weeshuis niet bepaald gestructureerd is. Net als het taxiverkeer trouwens. Ik had al zo'n idee toen ik instapte: deze beste man weet de weg niet. Toch stap ik maar in en spreken we een bedrag af. Dat is achteraf dus heel fijn, want we rijden van hot naar het en hij heeft geen idee waar hij me moet afzetten. We stoppen ongeveer vier keer om mensen de weg te vragen. Ik laat dan weer braaf het adres zien en we rijden weer verder. Ik let heel goed op alle straten en ineens wijs ik naar een zijstraat waar we moeten zijn. Hij reed al verder, dus hij moet een stukje achteruit. Eindelijk komen we dan aan bij het weeshuis. Ik kijk even rond waar ik nou precies moet zijn en al gauw zie ik Lisa's hoofd om een hoekje verschijnen. Opluchting. Ik heb het gevonden. Lisa is daar samen met Ria, een vrouw van 65 die ook vrijwilligerswerk doen en ook Nederlands is. Al snel krijg ik te horen dat de kinderen er niet zijn. Ze zijn naar het strand. Als westerlingen zijn we dit soort dingen niet echt gewend en ik denk ook dat hhet nooit zal wennen. Aan de andere kant denk ik dan maar weer: we zijn in Azië, daar gebeuren dit soort dingen. In plaats van 9.00 uur, zijn de kinderen er rond 10.00 uur. Lisa en Ria hebben wat kennismakingsactiviteiten bedacht, want dit is hun eerste week in dit weeshuis. Ik help een beetje waar ik kan. Dit alles met de schouders en knieen bedekt en op blote voeten. Dit is namelijk een moslimweeshuis. Mijn hart blijft smelten van een glimlach van een kind en het is mooi om te zien hoe gelukkig de kinderen al worden van een ballon. Het is moeilijk om de oudere kinderen echt wat te leren als de drie kleintjes door het lege lokaal heen stuiteren met de ballonnen. Na het weeshuis rijden Lisa en Ria op de scooter naar hun woonplekje. Ik wacht intussen op een taxi die me daar ook heen kan brengen, want ik blijf een nachtje bij Lisa slapen. Helaas lijkt die taxi geen haast te hebben. Ongeveer een uur later arriveert hij eindelijk en kom ik na een half uur bij Lisa in haar supermooie, nette en schone kamer aan. ´s Middags stappen we op haar scootertje en rijden we naar Sanur. Daar hangen we de toerist uit en bekijken we gezellig wat winkeltjes. We zijn allebei een heerlijk luchtige broek rijker. Iets wat ik in Nederland nooit aan zou durven te trekken. Ook vvoegen we allebei hetzelfde armbandje toe aan onze collectie, als aandenken. We drinken een sapje ophet strand en we bestellen, jawel... Dutch bitterballen! Terug in Lisa d´r kamer , puffen we allebei even uit en ´s avonds rijden we terug naar Sanur om ergens te eten. Mijn eerste lokale hap en het smaakt me erg goed. Saté Ayam, gado gado en rijst. Ik vind het erg gezellig en het is fijn om met iemand te kletsen die verdacht veel op me lijkt. Ik noem het perfectionistische, het juf-zijn, excuses bedenken om dingen te kopen en in je hoofd al drie weken verder zijn. Ik noem het maken van lijstjes, het afspelen van filmpjes in je hoofd over hoe het op Schiphol zal zijn en het romantiseren van het thuisfront. Leuk om dat soort dingen te herkennen. Tot slot hebben we trouwens besloten dat ik twee nachtjes blijf slapen. Ik heb mijn spullen opgehaald bij het hostel en mijn geld teruggekregen van de laatste twee nachten, wat ik supernetjes vind. Aangezien de scooter waarschijnlijk zal gaan steigeren met mij EN mijn zware backpack achterop, rijdt Lisa eerst met mijn backpack naar haar kamer en komt ze mij daarna oppikken. Superfijn.
Dat was het voor nu, foto´s volgen nog, reacites hopelijk ook!
Liefs vanuit de hitte en ik wens jullie vast een geweldige Kerst (terwijl ik eenzaam zielige liedjes luister en samen met Koetje in bed lig te huilen...)
-
20 December 2012 - 06:24
Lisa:
He Cindy! Klinkt als een gezellige meid die Lisa! Hahah oke grapje. Errug leuk verslag weer dat er maar veel reacties mogen volgen ;-)! Ik vind het gezellig dat je er bent! Ik zal nu eindelijk is me bed uit komen :) Daaaag! X -
20 December 2012 - 07:04
Papa:
Lieve Cindy,
Mooie eerste indrukken van een totaal ander werelddeel!
Jij redt je overal, merk ik wel, aanpassen is een grootse eigenschap van je.
Ik zal je binnenkort bellen, vandaag eerst nog maar even door de laatste schooldag van 2012 heen, met een korte kerstviering, het nodige opruimwerk en alle kinderen een handje voor de feestdagen.
Deze keer dus een erg korte reactie van je vader, maar aan mijn ellenlange verhalen heb je ook niet altijd wat,he?
Hou je haaks, geniet van alles !
Ik hou van je
x x x papa -
20 December 2012 - 10:30
Brigitta:
Hoi Cindy!
Wat een belevenissen allemaal! Naar Bali wilde ik ook altijd naartoe - misschien lukt het oooooit nog eens. Intussen blijf ik jouw verhalen volgen. Omdat jij altijd zo leuk schrijft is het toch alsof ik erbij ben! :)
Ik ben jaren terug een keer in Indonesie geweest en kan mij goed voorstellen hoe de mensen op hun brommers zitten.. een heel leuk gezicht!
Cindy, geniet verder van jouw reis en denk niet te veel na over kerst ver weg van thuis. Wij denken allemaal aan je en zo zal je van de gigantische hik toch geen tijd hebben om verdrietig te zijn. In onze harten ben je toch bij ons!! <3
Lieve groetjes en een dikke knuffel aan jou en koetje!
Brigitta
-xxx- -
20 December 2012 - 11:54
Querine:
Hoi Cindy,
Wat een fantastisch verslag weer. Ik lees ze allemaal, wat maak jij geweldige dingen mee zeg!
Heel erg veel plezier bij dit nieuwe avontuur in Indonesië. Blijf genieten :-)
Liefs Querine -
20 December 2012 - 13:53
Mama:
Hoi moppie!
Het wordt misschien een beetje eentonig maar het was weer een genot om het te lezen!
Weer een heel ander land met ook heel andere belevenissen en weer heel andere mensen!
Ik sluit me bij Brigitta haar raad aan: denk niet te veel na over kerst en het weer helpt je daar ook een stukje mee, en wie weet waar je nog beland!
In ieder geval zal jij beide dagen volop in mijn hart aanwezig zijn! (net als overigens alle dagen hihi)
Lieve schat, ga lekker door met genieten van alles!
Enne... wanneer mag je de volgende kaart open maken?!?
Hele dikke knus voor jou van mij en een kleintje voor Koetje! XXX
-
21 December 2012 - 12:11
Annemiek:
Hé lieve Cindy,
Nou daar zit je dan in het fantastische Indonesie! Mooi he? En die kindertjes, zijn ze niet op op te vreten? Als je die ogen en glimlach ziet en die mooie witte tanden dan smelt je hart toch! Je gaat vast nog supermooie dingen zien daar. Alweer leuke mensen ontmoet heb ik gelezen, trouwens weer heel prettig om te lezen, alsof je er zelf bij bent. Goed hoor! Ook lekker warm daar he maar goed dat weet je in ieder geval beter als hier, want het is koud (regenkou en oostenwind) en een graad of 4/5. Dus ik weet niet wat je beter kunt hebben. Vier de kerst dit jaar daar met de wetenschap dat we heel dicht bij je zijn en heel vaak aan je denken. 1e Kerstdag ga ik met je moeder en Koen naar Greet en Dick, je moeder komt ons ophalen en brengt ook ook weer thuis, hoe lief is dat!!!! Maar jij kent er als geen ander dus dat weet je wel. Nou meis, geniet van het prachtige kleurrijke Indonesie met de vriendelijke bevolking en sla dat alles op op je harde schijf, tenminste als je daar nog plek voor hebt met al die indrukken. Dikke zoen van je tante en...... oke ook een kus van Ome hans. Is er trouwens nooit echt bij als ik een reactie schrijf, maar dat vind hij helemaal oke hoor. Het ga je goed!!!!! Doeg, doeg. -
21 December 2012 - 12:36
Greet En Dick:
Hoi Cindy
Wat geweldig wat je allemaal doet. Zoveel cultuur snuiven in verschillende werelddelen. Vooral Australie was heel herkenbaar. Leuk om te lezen en goed om te weten hoe jij geniet van dit alles. Ga vooral zo door. Wat ik me wel afvraag, eet je wel gezond? Neem je wel genoeg groente of fruit? Wat belerend he maar die vitamines heb je ook heel hard nodig. Verder wensen wij jou hele fijne kerstdagen ( zal heel vreemd zijn met die temperatuur) en een heel gezond 2013. Probeer ondanks het gemis van familie te genieten van deze dagen want dit maak je nooit meer mee. Heel veel liefs van Dick en Greet -
21 December 2012 - 12:56
Karin:
Hi Cindy, hoe herkenbaar is dit allemaal: die lieve kindertjes, de brommertjes waar hele families (inclusief huisraad) op vervoerd worden, de warmte, de muggenbulten (ik zat toen ook werkelijk waar helemaal onder), de offers (een complete dagtaak voor veel vrouwen) en ga zo maar door. Ik zou zeggen: welkom in het prachtige, kleurrijke Indonesie, waar nog veel meer moois op je te wachten staat.
Geniet er van, met volle teugen!
Groetjes uit het mistige en koude Heerhugowaard! Karin -
21 December 2012 - 15:20
Maaike En Femke:
Ja mistig en koud is het zeker hier in Heerhugowaard haha! Leuk dat je weer samen met anderen erop uit gaat, toch altijd afwachten hoe dat gaat in een nieuwe plaats maar dat gaat jou goed af! We zullen wel een appel voor je meenemen voor die vitamines, dan zijn onze pap en mam ook weer blij hihi, ze moeten maar niet weten wat er nog meer mee gaat...Nog 20 nachtjes slapen... Geniet van Java, dat lijkt me ook prachtig daar.
Liefs Maaike en Femke -
21 December 2012 - 16:19
Tante Gré:
Weer die stomme muggebulten. Bestonden ze maar niet.Onze lieve heer heeft veel dieren op de wereld gezet, maar er zijn beestjes bij die we liever niet hadden. Weer een mooi verhaal Je maakt wat mee. Ik kan er niet over mee praten want zover zijn wij niet geweest en zal ook niet gebeuren. Ons veel te ver. Maar jij wel en geniet er van. Zoals de meiden al vermelde, groetjes uit het mistige Tuitjenhorn. -
21 December 2012 - 17:46
Lisenka:
Hoi Cindy,
Weer een leuk verslag om te lezen! Ben helemaal niet jaloers ofzo hoor,nee dat valt allemaal best mee ;-).
Je ziet een hoop mooie dingen heb ik alweer in de gaten. En je moet met kerst geen zielige liedjes gaan luisteren en huilen samen met Koetje,je moet maar zo denken: dit maak ik nooit meer mee,dit is uniek,dit worden hele mooie herinneringen en er zijn vast mensen die nu met mij zouden willen ruilen!! Denk er aan dat je deze kerst waarschijnlijk nooit meer ga vergeten!!!!!!!!!!!
Geniet van al het moois daar,ik wens jou alvast een mooie memorabele kerst en weet dat er veel mensen aan je denken. Ook al zit je dan nog zo ver weg,in de harten en gedachten van mensen ben je altijd dichtbij!!!
Liefs Lisenka. -
21 December 2012 - 22:22
Naomi:
Lieve Cindy,
Wat heerlijk om weer een verhaal van je te lezen.
Wordt er altijd weer blij van als ik in mijn mail zie dat je weer en nieuw verslag geschreven hebt, dus vooral doorgaan meis!
Kan uit je verhaal opmaken dat Bali echt heel anders is en zie het bijna voor me, zo goed omschrijf je alles, top! Lijkt me een geweldig land om ooit eens te bezoeken...
Leuk dat je even een bekend gezicht gezien hebt, das denk ik toch fijn na zo'n lange tijd op reis.
Lieverd, ik wens je een hele fijne tijd in Azie toe, geniet van de feestdagen in de zon ;)
Alvast de allerbeste wensen voor jou in 2013!! (maar hoop voor die tijd weer van je te mogen lezen)
Liefs, Naomi -
22 December 2012 - 20:25
Christa:
Hoi Cindy,
Ik Ben zeker een vaste volgster, te gek wat je allemaal meemaakt en geweldig hoe is ons alles verteld. Met Anouk gaat het prima, ze mist je nog steeds. De nieuwe stage juf is okay, maar ja het is niet juf Cindy. Je hebt een speciaal plekje in ons hart. Geniet van je reis en hele mooie feestdagen. We denken aan je!
Veel liefs Christa en een hele dikke knuffel van Anouk
-
22 December 2012 - 20:55
Cindy. Verhaal:
Hoi
Hoe gaat met Jua??
Is het Luek op Ryan
Ik mij artje ik hep een Wii gkogt
Groetjes sabine -
25 December 2012 - 12:50
Mariëlle:
Hee die Cindy!
Ik liep nog een verhaal achter, maar ben nu weer helemaal 'bij'. Gek hoor, jij zit alweer in een heel ander werelddeel. In je verhalen is ook wel te lezen dat het écht weer heel anders is.
Fijn te lezen dat je met Lisa een gezellige (herkenbare!!) tijd hebt gehad. Enne: ik vind je broek echt leuk! Goede kleur ook!
Voor jou fijne dagen (lijkt mij zooo gek om dat aan de andere kant van de wereld te vieren!) en alvast een goede jaarwisseling. Ik ga je deze vakantie even mailen, gezellig!
Liefs, Mariëlle -
26 December 2012 - 11:33
Daniëlla Ferwerda:
Hoi Cindy,
Ook ik ben een trouwe volger van je; je verhalen zijn echt geweldig om te lezen! En heel herkenbaar, ben ook bij Ketut geweest, weliswaar jaren geleden, vond het toch wel een hele ervaring! Geniet maar lekker op het mooie Bali, blijft een pracht plek op de wereld! Wil je nog wat tips over Bali, mag je me altijd mailen!
Liefs, Daniëlla -
29 December 2012 - 13:42
Marja:
Hey Cin!
Ik lig nog één verslag achter, maar die ga ik zeer binnenkort ook snel lezen. Heb nu beloofd om een spel Monopoly te starten met man en kids, haha! Maar ik MOET even reageren op dit verslag! Ik heb je ooit verteld dat Hans en ik ook op Bali zijn geweest tijdens onze huwelijksreis, nu dus al meer dan 13 jaar geleden, maar bij een groot deel van je heerlijke verslag dacht ik steeds: "Oh ja, inderdaad, zo was het!" En dat is ZO LEUK! Rijstvelden, tempels (totdat ze je neus uitkomen...) en Ubud en die foto van die enorm grote en aparte boom kwamen me ook zeeeeer bekend voor! En dan die kinderen, tja... zo moeilijk soms om het grote contrast met kinderen in Nederland te moeten accepteren! En wat superleuk dat je het met Lisa zo leuk hebt (gehad)! Nou, geniet lekker verder van alles en tot 'spreeks' maar weer!
Dikke kus, Mar -
11 Januari 2013 - 16:41
Nancy Nieuwenhuis:
"Wie is dat" zal je denken? Ik ben een vriendin van Lydie (we gaan 's zomers altijd met elkaar op vakantie). Je geeft aan dat trouwe volgers zich maar eens bekend moeten maken. Nou, hier ben ik dan.
Fantastisch wat jij allemaal ziet en beleeft! Geweldig leuk om je levendige reisverslagen te lezen. Ik ben al een paar dagen aan het "bijlezen", want ik liep hopeloos achter. Echt zo leuk hoe je schrijft; ik beleef het bijna zelf.
Blijf vooral met volle teugen genieten van alles dat op je pad komt.
Ik verheug me alweer op je volgende verslagen. Ga zo gauw verder met degenen die na deze komen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
