Happen naar Peijnenburg
Blijf op de hoogte en volg Cindy
15 December 2012 | Indonesië, Sanur
Lieve allemaal,
Hier vanuit een ander (bloedheet) werelddeel: Azie! Maar eerst nog mijn laatste dagen in Aussie natuurlijk.
maandag 10 december 2012, Brisbane
Na het ontbijt, spullen pakken en uitchecken, loop ik bepakt en bezakt het kleine stukje naar de halte van de Greyhoundbus. Het weer ziet er vandaag niet zo veelbelovend uit: bewolkt en regenachtig. Maar ik moet vandaag vijf uurtjes in de bus naar Brisbane en daar zal het zomaar een stuk mooier kunnen zijn natuurlijk. Of natuurlijk niet. De busreis is wat aan de saaie kant, maar die vijf uurtjes overleef ik met gemak. Aangekomen in Brisbane, vertelt de buschauffeur welke kant iedereen op moet voor zijn hostel en dat waardeer ik enorm. De weg naar mijn YHA hostel (jippie!) is erg makkelijk. Daar houd ik van. Aangekomen in mijn hostel word ik alleen maar blijer, want wat is dit toch mooi. En schoon. En luxe. '60 Dollar please.' Oh ja, en duur. Maar echt heel fijn. En hoe gelukkig wil je me hebben? Er is nog een benedenbed vrij. De rest van de dag is heerlijk kneuterig. Was draaien, boodschappen doen, mijn tas naaien (gescheurd door te veel bagage en daardoor zit ik nu met een grote klos draad en 40 naalden), met lieve mama bellen, mijn tassen opruimen. 's Avonds eet ik pasta carbonara, wat me goed smaakt en daarna plaats ik mijn verslag met foto's op internet. Tijd om te gaan slapen in een kamer die heerlijk ruikt naar mijn wasverzachter. Ook Koetje is weer helemaal schoon. Morgen samen naar de dierentuin, gezellig!
dinsdag 11 december 2012, Brisbane
Voor wie denkt dat dit relaxte (en soms minder relaxte) leven van een reiziger samengaat met uitslapen, heeft het mis. Uitslapen is een mazzeltje, want ik moet OF vroeg opstaan, omdat ik voor 10.00 uur moet uitchecken OF ik heb iets te doen en ik word vroeg opgepikt. Ik weet dus wel wat ik de eerste week in Nederland ga doen. Dan imiteer ik het leven van een koala (zonder varkensgeluid): slapen en eten en slapen. Maargoed, zo ver is het nog niet. Vandaag is het dierentuindag en daar heb ik echt zin in! Ik ga naar de Australia Zoo, van Steve Irwin. Ik word (te laat) opgehaald door een busje, waarin we vast in de stemming kunnen komen. Er wordt een film gedraaid over Steve Irwin. Jullie hebben hem vast allemaal wel eens gezien op Animal Planet: de Crocodile Hunter. Voor degenen die in een krokodillenei hebben geleefd: Steve Irwin is (inmiddels al zes jaar) overleden. Pijlstaartrog, Overal in de dierentuin is Steve Irwin dan ook te vinden. Of zijn familie. Ik begin mijn wandeltocht door het mooie dierenpark bij de typisch Australische dieren: hagedissen in alle soorten en maten (die trouwens ook 'los' door het park lopen), otters, krokodillen, cassowaries, koala's, binturongs. Om 12.00 uur is DE Australia Zoo Wildlife Warriors Show. Het weer is vandaag wisselvallig, waardoor ik soms in de regen zit of loop. Gelukkig zijn het maar buien en als de zon weer doorbreekt is het meteen brandend warm en droog ik snel weer op. De show begint met vogels, gevolgd door slangen en wordt afgesloten met krokodillen. Het is leuk, maar ik gok zomaar dat Steve Irwin spectaculairdere dingen deed. Hoevel ik me nooit zo dicht bij een megakrokodil zou begeven als deze mensen hoor. Ik vind ze dapper. In het winkeltjes koop ik een vingerhoedje en kangoeroevoer. Dan loop ik naar de kangoeroes, die los rondhoppen. Ik pak het voer erbij en geef wat handjes aan verschillende 'roos'. een leuke ervaring, zo dichtbij een kangoeroe. Er is er een bij die zijn pootjes op mijn handen legt, erg schattig. 's Middags loop ik door de koala walk-through, waar je wel heel dichtbij ze kunt komen. Er mag zelfs een koala geaaid worden. Er is trouwens ook de mogleijkheid om dieren vast te houden en op de foto te gaan, maar dat alles kost natuurlijk geld. Het begint op de 20 dollar voor het vasthouden van bijvoorbeeld een koala tot zo'n 350 dollar om met een tijger op de foto te gaan. En dan te bedenken dat de entreeprijs al 59 dollar bedraagt. Laat dus maar. Ik bekijk de red kangaroos, verschillende vogels en schattige wombats. tot slot bekijk ik 'Azie' en 'Afrika': olifanten, tijgers, giraffen, zebra's en een neushoorn. Dat kunnen wij in Nederland beter. Ik zeg de Beekse Bergen. Als ik dat gehad heb, is het drie uur en ik merk dat ik best moe ben. Ik moet nog ruim een uur wachten voordat we weer worden opgehaald. Ik bekijk de krokodillen nog even, zet Koetje op de foto en eet een ijsje. Een geslaagde dag vandaag en: mijn laatste activiteit in Australie. Nu lekker mijn bedje in met een volle pannenkoekenbuik.
woensdag 12 december 2012, in de bus
Ik ben op tijd wakker door al het morgenlicht dat door de ramen schijnt, dus ik kan rustig aan douchen, ontbijten en spullen pakken. Na het uitchecken breng ik mijn tas naar de bagageruimte en besluit ik dat het misschien ook wel grappig is om een stukje van Brisbane te zien. Ik loop langs de rivier richting de lagoon. De lagoons hier in Australie zijn echt leuk en enorm sfeervol. Ik heb al een pittig stukje gelopen en het is best warm. Jammer dat ik geen bikini aan heb! Da nmijn voeten maar een beetje afkoelen met het heerlijk frisse water. Op de terugweg pik ik een half uurtje gratis internet mee (waarbij ik wel moet staan), in de bieb. En de rest van de dag bestaat vooral uit het wachten op de bus die om 17.00 uur vertrekt. De verveling zorgt dat ik in het hostel nog eens vijf dollar betaal voor een uur internet. Ik ga maar alvast op zoek naar verjaardagscadeaus voor papa, Koen, mama, Sara en Iris. En ik moet zeggen dat ik erg leuke dingen heb bedacht. Ik ben alleen totaal (meer dan) blut als ik terugkom, dus ik moet hard aan het werk. Aangezien ik nog lang niet zwart (en dus niet tevreden) ben, ga ik ook nog even in het gloeiendhete zonnetje zitten. En nu zit ik in de bus richting Sydney te bedenken wat ik in godsnaam met mijn leven wil. Ik weet het gewoon echt niet. Voor alles is wat te zeggen. Morgen Codarts maar eens mailen over hoe en wat. Eerst deze 17 uur in de bus doorkomen.
donderdag 13 december 2012, Sydney
De busrity heb ik net aan overleefd. Het was erg koud in de bus en daar werd ik steeds wakker van. Ik was blij dat ik een lange broek aan had en sokken in mijn tas. Helaas kon mijn trui niet meer door voor kussen, want die trok ik maar aan. Aangekomen in Sydney voelt het bijna als thuiskomen. Bizar hoe snel je een stad kent. Of eigenlijk: denkt te kennen. Ik weet in ieder geval welke kant ik op moet lopen. Al heb ik daar toch heel even een kaart voor nodig. Na minutenlang (misschien wel een half uur) gelopen te hebben, begin ik het zat te worden. Het is bloedje heet en mijn schouders en nek begeven het. Bovendien ben ik de weg ook een beetje kwijt. Ik herken de straatnamen, maar daar houdt het een beetje bij op. En wat is dat met Sydney en blaren? Ik ben opnieuw vochtblaren onder mijn voeten aan het creeren. Na een pauze te hebben genomen, geef ik het op. Ik ga het maar eens vragen. Gelukkig. Ik ben in ieder geval de goede kant op gelopen, maar ik moet ook nog wel een stukje. Ineens weet ik even niet meer zo goed waar het hostel is. Ik loop naar Duck travel, je weet wel: Matthijs uit Tuitjenhoorn. Die weet dat natuurlijk te vertellen. Ik strompel een stukje terug en kom doorweekt aan bij het hostel. En dat hostel is niet zo best. Ik vraag me af of ze in Sydney wel goede hostels hebben. Als ik mijn kamer in loop, valt de geur me als eerste op. Ik hoor Koetje kokken in mijn tas. Snap ik hoor. 's Middags mail ik even naar Codarts en boek ik mijn shuttle naar het vliegveld bij Matthijs. Ik vertel hem meteen even dat de outback het meest geweldige in Australie is geweest. Want dat was het echt. Over de grootste tegenvaller hoeven we het niet te hebben, denk ik zo. 's Middags loop ik nog zo'n anderhalf tot twee uur door de stad en zwaai ik nog even naar het operagebouw. Onderweg gebeurt me iets opmerkelijks. Noem het toeval of noem het een teken. Ik weet toch niet wat ik ermee mmoet. Ik loop plotseling tegen het conservatorium van Sydney aan. Gisteren al tegen die van Brisbane. Een jongen met een instrument vraagt me of ik een foto van hem wil maken bij het gebouw. Samen met zijn cello. Hij is namelijk afgestudeerd aan het conservatorium. Ik hoop dat ik morgen antwoord heb van Codarts. Maargoed, intussen is het bijna 20.00 uur en ga ik naar bed. Ben moe joh. Heb net mijn noedels gegeten en even gekletst met een gezellige jongen uit Zeeland, die er ook over nadenkt om de 10-daagse outbacktour te doen. Australie zit er bijna op. Wat gaat de tijd toch hard wan wat heb ik weer bijzondere dingen gezien en meegemaakt. Ik heb hier ongeveer 7500 kilometer over land afgelegd en ik heb er van genoten. Duizenden euro's lichter, dat dan weer wel. En een ding weet ik zeker: ik ben nog niet klaar met Australie. De Kimberleys en de westkust staan op mijn lijst.
vrijdag 14 december 2012, in het vliegtuig
Vandaag is het dan officieel mijn laatste dag in Aussie. Tegen mijn verwachtingen in, sliep het bed heerlijk, hoewel dat ook te maken kan hebben met het feit dat ik zo moe ben. Midden in de nacht wordt mijn nachtrust nog even verstoord door twee dronken, luidruchtige en enorm irritante Engelsen. Ik mag ze natuurlijk niet over een kant scheren (denkend aan Sarah en Lyndsey), maar over het algemeen komen de Engelse jongeren mijn strot een beetje uit. Schaamteloos vervelend. Ik moet me inhouden om niet te roepen: 'Shut your mouth and turn off the light please!!' Je weet maar nooit waar dronken mensen toe in staat zijn. Gelukkig val ik daarna weer in slaap en na drie andere wekkers gaat eindelijk ook die van mij. Ik had nog wel een paar uur kunnen blijven liggen, maar het leven van een backpacker is keihard. Uitchecken voor 10.00 uur. Dat doe ik dan maar weer braaf. Ik loop de stad nog even in voor de laatste souvenirs en ik ga nog even gratis op internet bij Duck Travel. Ik heb al een mail terug van Codarts. Het is mogelijk om meerdere malen auditie te doen. Hierdoor is mijn keuze een stuk makkelijker. Ik doe dit jaar auditie. Ik ga het gewoon proberen. als ik rond 13.00 uur terug in het hostel ben, is er nog even een last minute Australisch probleem. Mijn backpack staat bij de receptgie en ik zie ineens dat de receptie gesloten is! Tussen 12.00 en 16.00 uur. En de shuttlebus komt me om 14.20 uur ophalen... Oke, no worries. Ik bel naar het nummer dat je kunt bellen als ze dicht zijn. Er wordt alleen niet echt opgenomen. Tien minuten later probeer ik het nog eens. Beet! Hij is niet in de stad, maar gaat zijn best doen om er op tijd te zijn.
LES 51: ER KOMT EEN MOMENT IN JE LEVEN WAAROP JE IN HET ENGELS BELLETJES PLEEGT EN TOTAAL VERGEET DAT JE EEN JAAR GELEDEN NIET ZELF NAAR DE DOKTER DURFDE TE BELLEN EN HET JE MOEDER LIET OPKNAPPEN.
Hij is er net op tijd. Ik pak mijn backpack en word door de sbuttle naar het vliegveld gereden. Na het inchecken spendeer ik mijn laatste Australische dollars aan chicken MC nuggets en nu ben ik op weg naar Bali! Wel spannend weer hoor. Eerst maar eens kijken wat voor eten we zo krijgen.
Uh... geen eten dus. Zat schijnbaar niet bij de prijs inbegrepen. Dan maar drie plakken (neppe) ontbijtkoek. En daarna gebeurt er iets totaal onverwachts. Ik luister naar mijn muziek (wat moet je anders in een vliegtuig) en bij een mooi nummer begin ik ineens te huilen. Ik mis thuis. Ik zou op dit moment alles geven voor een knuffel van mama, een lachbui met Koen, een goed gesprek met papa en gezelligheid met vriendinnen. Ik heb zin om de kinderen van 'mijn' groep 3 te zien en om langs te gaan op musical. Ik wil naar zangles. Ik wil zingen onder de douche (en hard). Ik wil Finding Nemo kijken en naar het dorp fietsen. Ik wil kleren kopen en rode kool eten. Ik wil een ijsje eten bij Pronto (ook al is die nu dicht) en ik wil slapen in mijn eigen bed met Beer naast me (hoe is het met hem, mama?). Ik wil bekenden tegenkomen op straat en ik wil GTST zien. En ik wil op de thee bij Lydie. En rechts op de weg rijden. De hele dag Nederlands praten en klagen over het weer. Verder gaat het goed met me. Ik vergeet de Komendag in januari en zelfs het hardlopen om het meer (omdat ik dat zo vaak deed). Oke klaar. Vier weken genieten van Bali en Java en dan nog meer genieten van Sumatra met Maaike en Femke. Hier kom ik, Indonesie! Misschien komt het door de ontbijtkoek.
Liefs vanuit een totaal andere wereld, daarover de volgende keer meer!
Hier vanuit een ander (bloedheet) werelddeel: Azie! Maar eerst nog mijn laatste dagen in Aussie natuurlijk.
maandag 10 december 2012, Brisbane
Na het ontbijt, spullen pakken en uitchecken, loop ik bepakt en bezakt het kleine stukje naar de halte van de Greyhoundbus. Het weer ziet er vandaag niet zo veelbelovend uit: bewolkt en regenachtig. Maar ik moet vandaag vijf uurtjes in de bus naar Brisbane en daar zal het zomaar een stuk mooier kunnen zijn natuurlijk. Of natuurlijk niet. De busreis is wat aan de saaie kant, maar die vijf uurtjes overleef ik met gemak. Aangekomen in Brisbane, vertelt de buschauffeur welke kant iedereen op moet voor zijn hostel en dat waardeer ik enorm. De weg naar mijn YHA hostel (jippie!) is erg makkelijk. Daar houd ik van. Aangekomen in mijn hostel word ik alleen maar blijer, want wat is dit toch mooi. En schoon. En luxe. '60 Dollar please.' Oh ja, en duur. Maar echt heel fijn. En hoe gelukkig wil je me hebben? Er is nog een benedenbed vrij. De rest van de dag is heerlijk kneuterig. Was draaien, boodschappen doen, mijn tas naaien (gescheurd door te veel bagage en daardoor zit ik nu met een grote klos draad en 40 naalden), met lieve mama bellen, mijn tassen opruimen. 's Avonds eet ik pasta carbonara, wat me goed smaakt en daarna plaats ik mijn verslag met foto's op internet. Tijd om te gaan slapen in een kamer die heerlijk ruikt naar mijn wasverzachter. Ook Koetje is weer helemaal schoon. Morgen samen naar de dierentuin, gezellig!
dinsdag 11 december 2012, Brisbane
Voor wie denkt dat dit relaxte (en soms minder relaxte) leven van een reiziger samengaat met uitslapen, heeft het mis. Uitslapen is een mazzeltje, want ik moet OF vroeg opstaan, omdat ik voor 10.00 uur moet uitchecken OF ik heb iets te doen en ik word vroeg opgepikt. Ik weet dus wel wat ik de eerste week in Nederland ga doen. Dan imiteer ik het leven van een koala (zonder varkensgeluid): slapen en eten en slapen. Maargoed, zo ver is het nog niet. Vandaag is het dierentuindag en daar heb ik echt zin in! Ik ga naar de Australia Zoo, van Steve Irwin. Ik word (te laat) opgehaald door een busje, waarin we vast in de stemming kunnen komen. Er wordt een film gedraaid over Steve Irwin. Jullie hebben hem vast allemaal wel eens gezien op Animal Planet: de Crocodile Hunter. Voor degenen die in een krokodillenei hebben geleefd: Steve Irwin is (inmiddels al zes jaar) overleden. Pijlstaartrog, Overal in de dierentuin is Steve Irwin dan ook te vinden. Of zijn familie. Ik begin mijn wandeltocht door het mooie dierenpark bij de typisch Australische dieren: hagedissen in alle soorten en maten (die trouwens ook 'los' door het park lopen), otters, krokodillen, cassowaries, koala's, binturongs. Om 12.00 uur is DE Australia Zoo Wildlife Warriors Show. Het weer is vandaag wisselvallig, waardoor ik soms in de regen zit of loop. Gelukkig zijn het maar buien en als de zon weer doorbreekt is het meteen brandend warm en droog ik snel weer op. De show begint met vogels, gevolgd door slangen en wordt afgesloten met krokodillen. Het is leuk, maar ik gok zomaar dat Steve Irwin spectaculairdere dingen deed. Hoevel ik me nooit zo dicht bij een megakrokodil zou begeven als deze mensen hoor. Ik vind ze dapper. In het winkeltjes koop ik een vingerhoedje en kangoeroevoer. Dan loop ik naar de kangoeroes, die los rondhoppen. Ik pak het voer erbij en geef wat handjes aan verschillende 'roos'. een leuke ervaring, zo dichtbij een kangoeroe. Er is er een bij die zijn pootjes op mijn handen legt, erg schattig. 's Middags loop ik door de koala walk-through, waar je wel heel dichtbij ze kunt komen. Er mag zelfs een koala geaaid worden. Er is trouwens ook de mogleijkheid om dieren vast te houden en op de foto te gaan, maar dat alles kost natuurlijk geld. Het begint op de 20 dollar voor het vasthouden van bijvoorbeeld een koala tot zo'n 350 dollar om met een tijger op de foto te gaan. En dan te bedenken dat de entreeprijs al 59 dollar bedraagt. Laat dus maar. Ik bekijk de red kangaroos, verschillende vogels en schattige wombats. tot slot bekijk ik 'Azie' en 'Afrika': olifanten, tijgers, giraffen, zebra's en een neushoorn. Dat kunnen wij in Nederland beter. Ik zeg de Beekse Bergen. Als ik dat gehad heb, is het drie uur en ik merk dat ik best moe ben. Ik moet nog ruim een uur wachten voordat we weer worden opgehaald. Ik bekijk de krokodillen nog even, zet Koetje op de foto en eet een ijsje. Een geslaagde dag vandaag en: mijn laatste activiteit in Australie. Nu lekker mijn bedje in met een volle pannenkoekenbuik.
woensdag 12 december 2012, in de bus
Ik ben op tijd wakker door al het morgenlicht dat door de ramen schijnt, dus ik kan rustig aan douchen, ontbijten en spullen pakken. Na het uitchecken breng ik mijn tas naar de bagageruimte en besluit ik dat het misschien ook wel grappig is om een stukje van Brisbane te zien. Ik loop langs de rivier richting de lagoon. De lagoons hier in Australie zijn echt leuk en enorm sfeervol. Ik heb al een pittig stukje gelopen en het is best warm. Jammer dat ik geen bikini aan heb! Da nmijn voeten maar een beetje afkoelen met het heerlijk frisse water. Op de terugweg pik ik een half uurtje gratis internet mee (waarbij ik wel moet staan), in de bieb. En de rest van de dag bestaat vooral uit het wachten op de bus die om 17.00 uur vertrekt. De verveling zorgt dat ik in het hostel nog eens vijf dollar betaal voor een uur internet. Ik ga maar alvast op zoek naar verjaardagscadeaus voor papa, Koen, mama, Sara en Iris. En ik moet zeggen dat ik erg leuke dingen heb bedacht. Ik ben alleen totaal (meer dan) blut als ik terugkom, dus ik moet hard aan het werk. Aangezien ik nog lang niet zwart (en dus niet tevreden) ben, ga ik ook nog even in het gloeiendhete zonnetje zitten. En nu zit ik in de bus richting Sydney te bedenken wat ik in godsnaam met mijn leven wil. Ik weet het gewoon echt niet. Voor alles is wat te zeggen. Morgen Codarts maar eens mailen over hoe en wat. Eerst deze 17 uur in de bus doorkomen.
donderdag 13 december 2012, Sydney
De busrity heb ik net aan overleefd. Het was erg koud in de bus en daar werd ik steeds wakker van. Ik was blij dat ik een lange broek aan had en sokken in mijn tas. Helaas kon mijn trui niet meer door voor kussen, want die trok ik maar aan. Aangekomen in Sydney voelt het bijna als thuiskomen. Bizar hoe snel je een stad kent. Of eigenlijk: denkt te kennen. Ik weet in ieder geval welke kant ik op moet lopen. Al heb ik daar toch heel even een kaart voor nodig. Na minutenlang (misschien wel een half uur) gelopen te hebben, begin ik het zat te worden. Het is bloedje heet en mijn schouders en nek begeven het. Bovendien ben ik de weg ook een beetje kwijt. Ik herken de straatnamen, maar daar houdt het een beetje bij op. En wat is dat met Sydney en blaren? Ik ben opnieuw vochtblaren onder mijn voeten aan het creeren. Na een pauze te hebben genomen, geef ik het op. Ik ga het maar eens vragen. Gelukkig. Ik ben in ieder geval de goede kant op gelopen, maar ik moet ook nog wel een stukje. Ineens weet ik even niet meer zo goed waar het hostel is. Ik loop naar Duck travel, je weet wel: Matthijs uit Tuitjenhoorn. Die weet dat natuurlijk te vertellen. Ik strompel een stukje terug en kom doorweekt aan bij het hostel. En dat hostel is niet zo best. Ik vraag me af of ze in Sydney wel goede hostels hebben. Als ik mijn kamer in loop, valt de geur me als eerste op. Ik hoor Koetje kokken in mijn tas. Snap ik hoor. 's Middags mail ik even naar Codarts en boek ik mijn shuttle naar het vliegveld bij Matthijs. Ik vertel hem meteen even dat de outback het meest geweldige in Australie is geweest. Want dat was het echt. Over de grootste tegenvaller hoeven we het niet te hebben, denk ik zo. 's Middags loop ik nog zo'n anderhalf tot twee uur door de stad en zwaai ik nog even naar het operagebouw. Onderweg gebeurt me iets opmerkelijks. Noem het toeval of noem het een teken. Ik weet toch niet wat ik ermee mmoet. Ik loop plotseling tegen het conservatorium van Sydney aan. Gisteren al tegen die van Brisbane. Een jongen met een instrument vraagt me of ik een foto van hem wil maken bij het gebouw. Samen met zijn cello. Hij is namelijk afgestudeerd aan het conservatorium. Ik hoop dat ik morgen antwoord heb van Codarts. Maargoed, intussen is het bijna 20.00 uur en ga ik naar bed. Ben moe joh. Heb net mijn noedels gegeten en even gekletst met een gezellige jongen uit Zeeland, die er ook over nadenkt om de 10-daagse outbacktour te doen. Australie zit er bijna op. Wat gaat de tijd toch hard wan wat heb ik weer bijzondere dingen gezien en meegemaakt. Ik heb hier ongeveer 7500 kilometer over land afgelegd en ik heb er van genoten. Duizenden euro's lichter, dat dan weer wel. En een ding weet ik zeker: ik ben nog niet klaar met Australie. De Kimberleys en de westkust staan op mijn lijst.
vrijdag 14 december 2012, in het vliegtuig
Vandaag is het dan officieel mijn laatste dag in Aussie. Tegen mijn verwachtingen in, sliep het bed heerlijk, hoewel dat ook te maken kan hebben met het feit dat ik zo moe ben. Midden in de nacht wordt mijn nachtrust nog even verstoord door twee dronken, luidruchtige en enorm irritante Engelsen. Ik mag ze natuurlijk niet over een kant scheren (denkend aan Sarah en Lyndsey), maar over het algemeen komen de Engelse jongeren mijn strot een beetje uit. Schaamteloos vervelend. Ik moet me inhouden om niet te roepen: 'Shut your mouth and turn off the light please!!' Je weet maar nooit waar dronken mensen toe in staat zijn. Gelukkig val ik daarna weer in slaap en na drie andere wekkers gaat eindelijk ook die van mij. Ik had nog wel een paar uur kunnen blijven liggen, maar het leven van een backpacker is keihard. Uitchecken voor 10.00 uur. Dat doe ik dan maar weer braaf. Ik loop de stad nog even in voor de laatste souvenirs en ik ga nog even gratis op internet bij Duck Travel. Ik heb al een mail terug van Codarts. Het is mogelijk om meerdere malen auditie te doen. Hierdoor is mijn keuze een stuk makkelijker. Ik doe dit jaar auditie. Ik ga het gewoon proberen. als ik rond 13.00 uur terug in het hostel ben, is er nog even een last minute Australisch probleem. Mijn backpack staat bij de receptgie en ik zie ineens dat de receptie gesloten is! Tussen 12.00 en 16.00 uur. En de shuttlebus komt me om 14.20 uur ophalen... Oke, no worries. Ik bel naar het nummer dat je kunt bellen als ze dicht zijn. Er wordt alleen niet echt opgenomen. Tien minuten later probeer ik het nog eens. Beet! Hij is niet in de stad, maar gaat zijn best doen om er op tijd te zijn.
LES 51: ER KOMT EEN MOMENT IN JE LEVEN WAAROP JE IN HET ENGELS BELLETJES PLEEGT EN TOTAAL VERGEET DAT JE EEN JAAR GELEDEN NIET ZELF NAAR DE DOKTER DURFDE TE BELLEN EN HET JE MOEDER LIET OPKNAPPEN.
Hij is er net op tijd. Ik pak mijn backpack en word door de sbuttle naar het vliegveld gereden. Na het inchecken spendeer ik mijn laatste Australische dollars aan chicken MC nuggets en nu ben ik op weg naar Bali! Wel spannend weer hoor. Eerst maar eens kijken wat voor eten we zo krijgen.
Uh... geen eten dus. Zat schijnbaar niet bij de prijs inbegrepen. Dan maar drie plakken (neppe) ontbijtkoek. En daarna gebeurt er iets totaal onverwachts. Ik luister naar mijn muziek (wat moet je anders in een vliegtuig) en bij een mooi nummer begin ik ineens te huilen. Ik mis thuis. Ik zou op dit moment alles geven voor een knuffel van mama, een lachbui met Koen, een goed gesprek met papa en gezelligheid met vriendinnen. Ik heb zin om de kinderen van 'mijn' groep 3 te zien en om langs te gaan op musical. Ik wil naar zangles. Ik wil zingen onder de douche (en hard). Ik wil Finding Nemo kijken en naar het dorp fietsen. Ik wil kleren kopen en rode kool eten. Ik wil een ijsje eten bij Pronto (ook al is die nu dicht) en ik wil slapen in mijn eigen bed met Beer naast me (hoe is het met hem, mama?). Ik wil bekenden tegenkomen op straat en ik wil GTST zien. En ik wil op de thee bij Lydie. En rechts op de weg rijden. De hele dag Nederlands praten en klagen over het weer. Verder gaat het goed met me. Ik vergeet de Komendag in januari en zelfs het hardlopen om het meer (omdat ik dat zo vaak deed). Oke klaar. Vier weken genieten van Bali en Java en dan nog meer genieten van Sumatra met Maaike en Femke. Hier kom ik, Indonesie! Misschien komt het door de ontbijtkoek.
Liefs vanuit een totaal andere wereld, daarover de volgende keer meer!
-
15 December 2012 - 09:48
Papa:
Lieve Cindy,
Wat een genot weer om je verslag te lezen! Je laatste avonturen in Australie, voorlopig dan, want je bent nog niet klaar met dit fantastische land.
Ook wel eens fijn om een dagje/nacht door te brengen in een wat luxere hostel he? We zullen maar zeggen, dat je dit wel eens en keer verdiend had x.
Dat voorgnmen koalaleven hier terug in Nederland houd je nog maar even voor je, tot half maart ga je eerst nog van alles zien en beleven.
Gewoon doen,lekker doorgaan, ook al stromen er wel eens in stilte traantjes over je wangen wanneer je zo af en toe verlangt naar thuis. Misschien wist je het niet, maar dat hoort erbij als je lang van huis bent en je moet maar zo denken: Het zou beroerder zijn wanneer je zulke momenten NIET had, dan zou je namelijk geen thuisgevoel hebben....
Mooi om te lezen over Australia Zoo, wel enorm prijzig om op de foto te mogen met zo'n grote kattensoort. Niet doen dus, heel verstandig!
Mooi, dat je vertelde dat je Utback - avontuur je mooiste herinnering aan Australie is. Ik weet nog dat je er ook wel een beetje tegenop zag en kijk nu eens...:-)
Wat goed, dat je beslissing over Codarts is gevallen. Het kan geen toeval zijn, dat je in twee verschillende steden zo ver weg min of meer per ongeluk tegen de opera - gebouwen aanloopt...
Over het missen van mensen en de gewone dagelijkse Hollandse dingen gaan we het maar even net hebben, je haalt je schade echt wel weer in als je eenmaal uit je koalaslaap ontwaakt bent in je eigen warme, zachte bed. Veel plezier in Indonesie!!!!!!!!!
Ik hou van je x x x papa -
15 December 2012 - 09:50
Roxy:
Ik zal aan je denken vanavond, als ik spagheti carbonara eet! Yummie!! Hier ook een lekker kneuterig zusjes-weekend, we zijn een paar daagjes met z'n tweeën. Oftewel: Roxy runs the house. Dus terwijl ik het konijnenhok sta te verschonen en ze niet eens kan verleiden tot een knuffeltje, ben jij kangaroes aan het voeren en koala's aan het aaien? Aah, that's why you're in Australia! Onder andere, je schijnt nog wat andere leuke dingen gedaan te hebben op je reis .. XD Zoals bijvoorbeeld les 51: see how you've grown! You go, girl!!
En onthoud: ups (outback) en downs (inderdaad geen uitleg nodig) houden het spannend. Als je hele reis 'flat' is, dan is er eigenlijk weinig aan, toch? ;)
Het is ook helemaal niet erg om thuis te missen. Weet je wat? Als je weer thuis bent gaan we naar de musicalschool, Finding Nemo kijken, ik ben zelfs bereid Goede Tijden voor je te kijken, haha. Klagen over het weer gaat hier inderdaad gewoon door. Misschien moet je gaan klagen over de warmte? Bring some Dutch tradition into Aussi! Of Azië inmiddels. Maar inderdaad: soms moet je even door de zure ontbijtkoek (?) - IEHL! - heen bijten en dan ben je er weer klaar voor. Deel 3 van de reis alweer! Blijf er van genieten!!
X
-
15 December 2012 - 17:23
Mama:
Hoi lieverd!
Toppie weer hoor, je verslag!
Met beer gaat het prima! Hij heeft het nu zo naar zijn zin dat ik me afvraag of hij nog wel terug wil! hihi!
Ik heb het vast wel al eerder gezegd maar ik ben echt super trots op je!
Hoe je het daar red, hoe je allemaal lieve mensen ontmoet, hoe je je eigen beslissingen neemt, hoe je het allemaal hebt uitgestippeld,gewoon: hoe je het doet!!!!
Geniet maar weer heerlijk verder van jou reis en ik ben benieuwd naar je verdere belevenissen!
Dikke knus van mij!! XXX -
16 December 2012 - 09:59
Annemiek:
Lieve Cindy, wel wel wat weer een mooi verhaal. Goed te weten dat je zoveel mooie dingen ziet en ervan geniet, daar gaat het ook om nietwaar? Dat je er vooral van geniet! En die dipjes ach ja, die horen er echt bij hoor, maar zoals al eerder gezegd, dat haal je binnen de kortst mogelijke tijd weer in als je terugbent. Slapen in je eigen bed wordt dan ineens een goddelijk feest, en die rode kool krijg je vast wel weer van je moeder, niemand anders kan hem natuurlijk zo lekker maken als zij. Maar..... nu weer een andere wereld in... Indonesie. Je komt in een warm bed daar echt hoor, die mensen daar zijn zoooo lief, en je kunt er enorm lekker eten, kijk uit voor de hete spullen, je kunt er echt van in brand staan. Mocht het toch een keer gebeuren dat je mond in de fik staan, neem dan een finke eetlepel suiker in je mond en ga ook met de inhoud over je lippen, dat haalt de brand eruit. LESJE van tante Annemiek. Maar het werkt wel. Geniet daar aan de weldaad van prachtige natuur van de vriendelijke bewoners van Indonesie. Dit wordt echt een feest.... dus enjoy. Dikke kus, tante Annemiek en natuurlijk ook van Ome Hans. -
16 December 2012 - 11:29
'tante'' Tineke:
Hallo ex ausiegangster. Jeetje wat heb jij veel gezien en beleefd en 'n kilometertje of wat gereden. M'n petje af voor jou. De ontbijtkoek, het einde van je reis in ausie,alles met elkaar maakt emotie's los. Is helemaal niet zo gek hoor,gooi het er maar uit dan ben je het kwijt en is er weer ruimte voor nieuwe indrukken want die gaan er zeker komen. Bedankt voor al die mooie foto's wat een prachtig land. Ben zeer benieuwd wat je allemaal in Indonesié gaat beleven .Kijk weer naar je volgende verhalen uit. Lieve Cindy geniet,geniet, geniet, want voor je het weet ben je weer in Hoofddorp . Tot de volgende keer .Groetjes en 'n dikke knuf van ons. Tineke en Wimpie. -
16 December 2012 - 11:45
Danny P:
Hi Cindy,
Dat was het dan en nu .... welcome in mijn geboorteland!! Je gaat het daar leuk vinden en prachtige dingen zien en overheerlijk voedsel tot je nemen! Enjoy!!
PS. Je bent er dus uit !!! Met je keuze! Mooi zo! En je kan altijd langskomen op de school as you know! Bye for now!
Danny P -
17 December 2012 - 17:23
Natascha:
hallo Cindy,
Zo bikkel!!!! Aussie gezien en verlaten,nu op naar Indonesie....
Kijk,het zal er zeker heel mooi zijn en een stuk...goedkoper....
Je ga vast weer mooie avonturen beleven,ik zit er met" smacht" op te wachten....
Enne,dat je soms thuis mist is niet anders als normaal!!
Dat emotionele heb je vast van de Fam.Komen-kant.....huilebalkjes...ik zelf ook hoor...
Maar....vertrouw jezelf en anderen en kijk,hier gaat het ook allemaal "gewoon" door...
het dagelijkse leven..........de tijd tikt hier ook door hoor....
het enigste verschil is dat wij hier in de kou zitten en jij al bruiner wordt en avonturen
aan het beleven bent die alleen jij!!! nu meemaakt en voor altijd bij je zal houden....
Toekomst is vooruit blikken,blijf nu maar lekker ff bij jezef en geniet van alles wat je nu!!!
aan het meemaken bent!!!!!
Het is goed bedoeld he,houd je weer ff wakker.....
nee hoor,lieve Cindy,ik ben nu aan het geinen!!!!
Ga genieten van al het moois wat je ga meemaken en wetend dat je The Twins ook
gauw zult zien....lijkt me een heel blij en goed gevoel geven.....
ik wacht de volgende verhalen weer af!!!!
GENIET GENIET GENIET!!!!!!
groetjes,natas. -
17 December 2012 - 19:50
Tante Gré:
Wat weer mooie verhalen zeg. Je mag het allemaal maar zien. En als ik het zo lees zal je in Indonesie het weer heel anders beleven. Qua eten en de mensen zeggen ze. Nou, dat is ook weer eens lekker. Ik heb weer genoten van je verhaal, dus op naar de volgende keer. Groetjes van hier.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
