Ik kan de wereld aan!

Lieve allemaal,

Daar ben ik weer, vanuit het zonnige Australie. Het is zo raar om te bedenken dat het bij jullie koud is en dat de kersttijd is ingegaan! Ondertussen word ik bruiner en bruiner...


zondag 2 december 2012, Airlie Beach

Deze tweede nacht op de boot was iets minder ontspannen. Rond 3.20 uur word ik wakker. De boot maakt een enorm kabaal en het lijkt erg te waaien. Het wiebelt en ik hoor het water klotsen. Vanaf dat moment ben ik mezelf gek aan het maken. Ik word er helemaal bang van. Wat nou als dat klotsende water op de boot ligt en we gaan zinken? Dat zou echt erg zijn. Ik stel me al helemaal voor hoe ik in het donker in de zee zwem, met mijn handen in de lucht om mijn camera te redden. Ik twijfel of ik misschien even mijn bed uit moet stappen om op het dek te gaan kijken. Eigenlijk ben ik daar te moe voor. Ik spreek mezelf streng toe en dwing mezelf om weer te gaan slapen. Een half uur tot drie kwartier later lukt dat eindelijk. Bange poeperd die ik altijd ben.

LES 47: NIET IEDERE BOOT HEET 'DE TITANIC'.

We lagen deze nacht in Cateran bay, waar we de dag beginnen met een korte, maar weer heftige wandeling omhoog. We kijken uit over de baai, wat dan wel weer mooi is en we maken een groepsfoto. In deze zelfde baai gaan we het water in om te snorkelen. Ik probeer mijn plakkerige lichaam weer in de wetsuit te wurmen en bekijk daarna opnieuw de mooie onderwaterwereld. Het koraal is weer prachtig en opgebouwd als een soort klif. Ineens gaat het zo'n dertig meter stijl naar beneden. Als we allemaal wel weer klaar zijn, klimmen we in het kleine bootje, waarop we nog even kletsen en dobberen. Dan roep ik ineens: 'Okay, I will go again! Turtle!' Ik plons meteen weer het water in met Danny en Anika en we zwemmen naar 'm toe. Het blijkt bijzonder. We varen daarna door naar False Nara. Daar lunchden we op de boot en er is weer de mogelijkheid om te snorkelen. Ik heb niet zo'n zin om me in het natte pak te wurmen en opnieuw zeiknat te worden. Ik vraag Anika en Anouk om me te waarschuwen als ze een haaitje of een Nemo zien. Ondertussen klets ik met Danny. Ik verbaas me steeds weer hoe open alle mensen over hun leven spreken. Zelf doe ik dat ook. Dan is het tijd om terug naar Airlie Beach te varen. We spreken af om 's avonds samen te eten bij Airlies, maar eerst doe ik wat (dure) boodschappen. Ik ga nog even op internet, ik neem een douche (eindelijk geen touwhaar meer) en loop dan richting Airlies. Daar is het erg luidruchtig. Harde muziek, veel mensen. Daar zie ik al snel Anika en Arianna. Verder zien we een hele tijd geen anderen. Op een gegeven moment besluiten we maar om te gaan bestellen. Ik neem een spaghetti carbornara, die een beetje tegenvalt. Maar het kost gelukkig maar 10,40 dollar. Later zien we nog wel wat anderen, de vanwege de drukte aan een andere tafel zitten. Ik ga op tijd richting het hostel en smeer me heerlijk in met aftersun. De eerste verbranding is een feit. De randjes van mijn bikinibroekje zijn vuurrood. Morgen verhuis ik naar een ander hostel. Dit hostel zat bij de zeilboot inbegrepen, maar ik blijf nog een nachtje extra. En als het goedkoper kan, dan doe ik dat.


maandag 3 december 2012, Airlie Beach

Ik ben blij dat ik verkast ben, want ook afgelopen nacht was niet geheel rustgevend. Midden in de nacht wordt er op het raam geklopt. En nee, het is niet Zwarte Piet. 'Security. Open the door.' Wat nu weer? Ik ga echt niet open doen, want het heeft niks met mij te maken. Ik geloof dat het uiteindelijk de verkeerde kamer scheen te zijn. Na het uitchecken, tik ik mijn verhaal op internet en plaats ik weer wat foto's. Wat gaat dat toch traag. Daarna wil ik me inchecken in mijn volgende hostel, maar dat kan nog niet. Ik breng mijn backpack naar de bagageruimte en duik wat souvenirswinkeltjes in. Weer een vingerhoedje rijker. Ik ga met een milkshake op een terrasje zitten. Ik kom Arianne nog even tegen. Dan check ik in en organiseer ik mijn tassen weer even. Er kan echt een hoop mee met Maaike en Femke. 's Middags loop ik nog even naar 'The Lagoon'. Het is een groot zwembadachtig iets, maar het ziet eruit als een strandje. Ik lig nog even lekker een half uurtje in de zon. 's Avonds eet ik bij dezelfde tent als gisteren, want het hoort bij mijn hostel. Daardoor krijg ik korting en eet ik een kipschnitzel met patat en sla voor maar 6,50 dollar. Ik eet samen met een meisje uit Belgie en een meisje uit Finland. We slapen in dezelfde kamer. Het is nog maar 21.00 uur en ik vind het wel weer bedtijd. Er is live muziek beneden en dat is best oke. Ik kan daar in mijn bedje nog even naar luisteren en als ik het zat ben, heb ik mijn oordoppen.

LES 48: GA NOOIT ZONDER OORDOPPEN NAAR HOSTELS. SLAAPMASKERS KAN IK OOK AANBEVELEN.


dinsdag 4 december 2012, in de bus

Lekker geslapen en rustig aan opgestaan. Ik check uit, werp mijn backpack in de bagageruimte en ga maar weer eens een uurtje internetten om al mijn foto's up to date te houden. En wat een mazzeltje! Koen is online, dus we skypen even gezellig. Verder is het best een lange dag vandaag. Om 18.55 uur gaat mijn bus naar Rainbow beach en daar wacht ik eigenlijk de hele dag op. Er is hier in Airlie Beach niet veel te doen. Je bent eigenlijk gewoon aangewezen op de lagoon, waar je kunt zwemmen en zonnen. Dat doe ik dan maar weer. Helaas is dat redelijk saai in je eentje. Bovendien merk ik dat ik de zon vandaag niet zo goed kan hebben, dus ik houd het al gauw weer voor gezien. Ik bekijk wat winkeltjes en vind een fijn plekje in de schaduw en de wind, met uitzicht op het strand. Daar zit ik een tijdje lekker uit te waaien. Perfect moment om na te denken over de nabije toekomst. Al levert dat alleen maar meer verwarring op. Ik heb geen idee hoe mijn leven er uit gaat zien als ik terug kom. Ga ik auditie doen in mei of doe ik het volgend jaar? Ga ik op zoek naar een vaste baan voor de klas of blijf ik nog even invalwerk doen en ga ik sparen voor een nieuwe reis of twee maanden vrijwilligerswerk in Afrika of Azie? Een hoop vragen. Gelukkig heb ik nog even om er over na te denken. 's Avonds eet ik wat bij MC Donalds (lang geleden!) en daar hoor ik ineens mijn naam. Ongelooflijk. Daar zitten Jon en Myriam van de outback. Meteen gezellig gezelschap tijdens het eten. Helaas hebben zij een bus eerder. Als ik op mijn bus zit te wachten, spreek ik nog wat Nederlanders en nu zit ik in de overvolle nachtbus voor de komende vijftien uur. Met uiteraard een jongen voor mij die graag zijn stoel naar achteren legt. Ik gok op zo'n twintig centimeter tussen zijn hoofdsteun en mijn neus. Er zit maar een ding op. Ogen sluiten, oordoppen (of muziek) in en proberen te slapen.


woensdag 5 december 2012, Rainbow Beach

De bus viel me weer reuze mee. Volgens mij heb ik best veel geslapen. Af en toe word ik wakker, omdat ik last heb van mijn nek. Even de andere kant op knakken en weer verder slapen. Rond 6.00 uur ben ik wakker. Ik besef dat ik nog ruim drie uur in de bus mag doorbrengen, dus ik sluit mijn ogen toch nog even. Aangekomen in Rainbow Beach word ik gelukkig. De bushalte is pal voor mijn hostel. Dat is ook wel eens fijn. Inchecken en spullen dumpen. In mijn kamer maak ik al gauw kennis met een jongen uit Wales en een jongen uit, jawel, Beverwijk. Eerst maak ik gebruik van een uurtje gratis internet. Ik moet mijn hostel voor Bribane. Een dure. Ik twijfel er een tijdje over, maar ik vind dat ik het verdien om twee nachtjes in een YHA hostel te slapen. Na negen weken lang in de goedkope hostels geslapen te hebben. De rest van de middag lig ik op een zonbedje bij het zwembad muziek te luisteren. Om 16.30 uur doen Michel (uit Beverwijk) en ik mee aan een wandeling die ons naar de zonsondergang brengt. De wandeling is wel oke, de zonsondergang is prachtig. Dan is het tijdom te koken, waar ik dus echt geen zin in heb. Sperziebonen en wortel met rijst. Ik besluit alles in een pan te gooien met als gevolg dat ik een papje van rijst met groenten eet. Beetje jammer. Ik had graag vlees gewild, maar dat was of heel duur of heel veel. Na het eten zitten we met wat Nederlanders rond een tafel. Ze gaan vanavond uit en vragen of ik mee ga.Ik heb geen zin. Ik houd er gewoon echt niet van, al vind ik dat soms wel jammer. Misschien had ik nog wel meer mensen ontmoet als ik wel steeds uit ga. Maar aan de andere kant zijn dat soms ook gewoon niet mijn types. Dus ik zeg maar weer gewoon weltrusten vanuit een warm bed in Australie. En voor jullie een fijne Sinterklaas! Zo raar.


donderdag 6 december 2012, Rainbow Beach

Ik slaap lekker, maar word al vroeg gewekt door alle mensen uit mijn kamer. Die doen vandaag de driedaagse trip naar Fraser Island, ik morgen. Ik vertik het om op deze uitslaapdag vroeg op te staan, dus ik blijf tot 9.45 uur liggen. Dit is trouwens al de tweede nacht in Australie dat ik met mijn lenzen in geslapen heb. Iets wat me thuis nooit gebeurt. Ik vraag me af of het wel goed met me gaat. Gisterenavond heb ik mijn dagboek nog geschreven met mijn bril op. En lenzen dus. Vreemd. Na mijn ontbijt loop ik richting het strand en de winkeltjes. Het is niet meer dan een ministraatje met een paar winkeltjes. Daar ben ik dus snel uitgekeken. Om 14.00 uur hebben we een 'briefing' met informatie over Fraser Island. Ik heb er totaal geen zin in. Sowieso heb ik het een beetje gehad met al die meerdaagse trips. Daarnaast is de groep ontzettend groot en Engels. Die grote groep is onderverdeeld in meerdere kleine groepen, die samen in een jeep zitten en samen eten, etc. Dit wordt een enorme partytrip waar veel mensen liters alcohol gaan meenemen. Eigenlijk gaat de helft van het gesprek over alcohol en drinkspelletjes. En wat vinden ze zichzelf toch stoer. En wat vind ik mezelf toch zielig. Ik heb nu al zin in zondagavond. Dan is dit voorbij. Ik kijk enorm uit naar mijn simpele dagje naar Australia Zoo op 11 december. Verder heb ik vandaag een enkelbandje gekocht (en hoor ik er nu helemaal bij). Mijn hostel in Bali is geboekt. Nu ga ik mijn ogen even sluiten op het zonnebed en nadenken over mijn toekomst en de papperige rijst die ik straks voor mezelf ga koken.


vrijdag 7 december 2012, Fraser Island

Die rijst viel me alles mee. Ik heb het beter gedaan dan gisteren. Ik douche nog even fijn en lig om 20.30 uur al in mijn bed. Zo heerlijk. 's Ochtends moet ik weer op tijd uit bed, want vandaag ga ik voor drie dagen naar Fraser Island. En daar heb ik echt totaal geen zin in. Dat klinkt echt rampzalig en zo voelt het ook. Om 7.30 uur moeten we klaarstaan. We checken of we al het eten hebben. Ik gok op totaal 35 mensen en daar ben ik de enige Nederlander. En op dit moment vind ik dat gewoon jammer. Maargoed, we gaan er maar weer het beste van proberen te maken. We rijden in vier jeeps richting de ferry die ons naar Fraser Island brengt. Ik zit in groep 1, in de voorste jeep met de gids erin. De andere drie jeeps hebben geen gids, we mogen dan ook allemaal rijden (als je een rijbewijs hebt natuurlijk). Alleen moeten wij, van groep 1, dan even verhuizen naar een andere auto. Eerst leek het me wel een ervaring om door het zand te crossen, maar ik denk toch dat ik het niet ga doen. Heb er niet zo'n zin in, helemaal als ik dan in een auto moet rijden waar ik de mensen niet goed ken. Als ik eerlijk ben, zou ik dan alleen gaan rijden om te kunnen zeggen dat ik dat gedaan heb. Voor anderen dus, niet voor mezelf. Koetje zegt dat ik dan beter achterin kan blijven zitten. Wat trouwens totaal NIET comfortabel is. We stuiteren wat heen en weer. Gelukkig is mijn jeepgroep best gezellig. We zingen mee met de liedjes (als de muziek dat toelaat) en we lachen om de zandwegen. Terwijl die eigenlijk helemaal niet grappig zijn, want na 20 minuten hebben je billen en rug het echt wel gehad. En we rijden vandaag wel een paar uur. 's Middags bezoeken we Lake McKenzie, een mooi meer waar we lekker relaxt in de zon kunnen liggen. Op het strand zien we een dingo rennen. Er zijn hier dan ook allemaal dingomaatregelen. Nooit eten ergens achterlaten, nooit alleen gaan plassen en neem een stok met je mee. Nu is het wachten op het eten op onze campingplaats. Geen toiletten en douches, zoals beloofd. Tentjes met slaapzakken (10 dollar extra) en een bushtoilet. Vandaag viel me dus mee, maar toch: is het al zondag?


zaterdag 8 december 2012, Fraser Island

LES 49: HET KAN ALTIJD NOG MEEVALLEN.

Afgelopen avond/nacht was niet echt om over naar huis te schrijven. Toch doe ik dat maar. Het begon al bij het eten. Er staat steak op het menu met aardappel en sla. Ik ben al niet zo'n steakfan, maar daar zet ik me dan maar overheen. Tot ik mijn bord krijg. Bah. Het vlees kan ik eigenlijk niet eens snijden, net rubber. Met tegenzin probeer ik een stukje. Ik kan het niet eens stuk kauwen. Daarnaast knarst er behoorlijk wat zand in mijn mond. Er is hier overal zand. Dat heb je als je je op het grootste zandeiland ter wereld bevindt. Gelukkig wil het Duitse meisje mijn stuk vlees ook nog wel hebben. Geen probleem. De rest van de avond is het een grote herrie. Pratende, joelende zuipschuiten en keiharde muziek. Er worden verschillende drankspelletjes gespeeld, iets wat ik ZO niet begrijp. Ik begrijp dat ik in dit geval de uitzondering/aparte ben in het gezelschap en ze vinden me vast allemaal erg saai, maar ik hou er gewoon echt niet van. Dus waarom doen alsof? Maar drankspelletjes snap ik gewoon niet. Dat is dronken willen worden om het dronken zijn. En dat vooral heel cool vinden. Als je het mij vraagt is dat behoorlijk kinderachtig. En dan ben ik gemiddeld genomen best jong in deze groep. Goed, genoeg hierover. Hoewel; aankomend bij het volgende punt moet ik dat gefeest er toch nog even bij betrekken. Ik lig uiteraard als eerste in bed. Ik bedoel: in mijn slaapzak in een tentje (nee, geen matje). Maar van slapen komt er tijdenlang niks terecht. Herrie, een harde ondergrond en een klein beetje op mijn hoede door de vele dingo's op het eiland. Gevaarlijke honden die op eten en tandpasta afkomen. We hebben er al heel wat ontmoet rond ons kamp. Naast mij in de tent ligt dan ook een stok om mezelf te beschermen, mocht dat nodig zijn. Op zich slaap ik nog best aardig. 's Ochtends kom ik als een van de eerdere uit bed. Na het ontbijt, inclusief scrumbled eggs (love that) maken we ons klaar en stappen we de jeep weer in. In het begin geniet ik weer even van het rijden over het strand. En ik ben eigenlijk best wel blij met mijn groepje. Vooral de twee Engelse meiden zijn gezellig en ook de jongens in de groep (Engels en Duits) zijn best leuk. Na een tijdje ben ik echter wel weer klaar met de jeep. We zitten ook niet frontaal, maar zijwaarts, tegenover elkaar. En mijn arme billetjes (oke, billen) hebben het echt te verduren. We rijden naar een korte wandelroute die uiteraard omhoog gaat. We hebben uitzicht over de zee en er is kans om wat te zien zwemmen. Niemand lijkt daar verder op te letten. Ik zie iets zwemmen, maar we zijn te hoog om echt te kunnen zien wat het is. Het zou een pijlstaartrog kunnen zijn. Of een haaitje. Of een schildpad. Maakt niet uit. Naar beneden gaat altijd makkelijker. We rijden verder naar de 'Champagne Pools', waar we even lekker kunnen poedelen. Moet je alleen wel oppassen voor de enorme golven die je kunnen overspoelen. Van die golven waarbij je je bikinitopje moet vathouden voor ie wegzwemt. Als ik net lekker in het zonnetje lig, is het al weer tijd om te gaan. Na de lunch (waar ik echt een waterijsje nodig heb. Oke, twee) bekijken we een enorm scheepswrak. Tot slot kunnen we weer afkoelen. Dit keer in een koude creek. Heerlijk. Daarna is er tijd genoeg om in het zonnetje te liggen. En ik geloof dat ik daar even lekker in slaap val. Vandaag hoor ik bij het kookteam van ons groepje. Mazzeltje: we hebben een chef in ons midden en daar leer ik zowaar nog wat van. We zijn als laatste klaar, maar het is goddelijk. Misschien wel de beste maaltijd in Australie tot nu toe. Rijst met groenten, kip, saus (geen Knorr dit keer) en een paar lepeltjes pindakaas. Inmiddels is de groep weer losgebarsten. Het is nog geen half negen, maar ik lig er zeker over een half uur in. Hopelijk val ik wat eerder in slaap dan gisteren. Tot slot: ik ben vandaag 14 weken op reis en dat betekent dat ik op de helft ben...


zondag 9 december 2012, Rainbow Beach

Slapen was niet heel succesvol. Niet heel gek met al die herrie. Daarnaast ligt zo'n harde ondergrond gewoon echt niet zo prettig. Na dit soort momenten heb ik wel het gevoel dat ik de hele wereld aan kan. Het tandenpoetsen gaat met minder gevaar gepaard dan gisteren. Gisterenochtend waren er nog maar weinig mensen op en ik stond op een klein afstandje van de jeep mijn tanden te poetsen. Ik draai me om en ik sta oog in oog met een dingo, die waarschijnlijk mijn tandpasta geroken heeft. Hij komt op me af en ik weet niet hoe snel ik de jeep in moet duiken. Twee andere meiden jagen hem weg met een stok. Na het ontbijt (terug naar vandaag) rijden we het strand weer op. We zijn er allemaal een beetje klaar mee, want onze jeep stinkt enorm naar poep. De gids heeft vanochtend de emmer geleegd en ik gok dat die in de auto is omgevallen. Het is niet de harden. We wandelen, zonder water, want dat is op, naar een meer. Het is zo'n drie kwartier lopen en uiteraard wordt er weer geklommen. Als extraatje is de hele tocht door zacht zand, wat het nog zwaarder maakt. Aangekomen bij het meer zijn we allemaal erg blij: afkoeling. Het is mooi, maar ik vind het de wandeltocht niet waard. Als we terugkomen is de auto schoongemaakt. We lunchen nog wat er rijden dan terug naar de ferry en Rainbow Beach. Het zit er weer op. Ik kan niet zeggen dat het me tegenviel, omdat ik er al geen zin in had. De party-avonden waren zoals ik verwacht had. Vreselijk. Maar ik heb gewoon gedaan waar ik me het prettigste bij voelde en dat was op tijd de tent in duiken. De natuur en activiteiten waren minder bijzonder dan ik had gedacht (of gehoopt). Niet echt een hoogtepunt in de reis dus.

LES 50: ALS HET LEVEN ALLEEN MAAR UIT HOOGTEPUNTEN ZOU BESTAAN, ZOUDEN HET GEEN HOOGTEPUNTEN MEER ZIJN.

Ik lig op een kamer met allemaal mensen uit mijn groepje, wat wel leuk is. Aan het eind van de middag tik ik vast een deel van mijn reisverslag, wat best irritant is met een niet goed werkende spatiebalk. Ondertussen spreek ik met Niels op facebook. Niels is een jongen bij wie ik op de middelbare school in de klas heb gezeten. Hoe leuk? Hij is ook in Rainbow Beach! Ik douche nog even snel, bel nog even met papa en 's avonds zie ik Niels, die samen met Wouter reist. Echt even supergezellig om hem te spreken. We houden het dan ook aardig lang voor. Een paar uur later krijgen we het koud en worden we hongerig. Niels en Wouter rijden me in hun campervan terug naar mijn hostel en daar heb ik eigenlijk geen zin meer om mijn eten klaar te maken. En dat terwijl ik noedels zou eten. Op mijn kamer aangekomen, ga ik zo snel mogelijk mijn bed in. Er wordt nog even gezellig gekletst op de kamer en dan vallen we allemaal heerlijk in slaap.

Heel veel liefs, misschien wel voor de laatste keer vanuit Australie!