Een paradijsje op aarde

Lieve allemaal,

Wat later dan gepland, maar zo gaat dat op reis. Ik vrees voor jullie dus dat dit weer een lange gaat worden.


zaterdag 24 november 2012, Darwin

Geen nieuwe muggenbulten. Joepie! En ik kan vandaag uitslapen. Jippie! Rond 9.00 uur stap ik de douche in en dat is niet echt om van te genieten. Het is bloedheet in de badkamer. Dat betekent dat ik me na het douchen beter gewoon niet kan afdrogen, want dat lukt toch niet. Ik wurm me plakkerig in mijn kleren en geniet van een ontbijtje. Ik heb nu pindakaas, gratis en voor niks. Dat was over bij de vijfdaagse trips en anders zouden ze het weggooien. Dan is het hoog tijd voor mijn was. Ik haal nog even gauw wasmiddel bij de supermarkt; dat is goedkoper dan steeds wasmiddel bij het hostel te moeten kopen. Ik heb een rustig dagje vandaag. Ik snijd mijn goddelijk sappige ananas, ik hang al mijn was op in mijn kamer (en daar is het nu een beetje ontoegankelijk) en ik bekijk wat winkeltjes. Straks maar weer een verhaal op internet plaatsen en misschien ook even de derde aflevering van Sara in de Bachelor kijken.


zondag 25 november 2012, in het vliegtuig

Het was leuk om vier dollar te besparen op de droger, maar een succesverhaal was het niet. Ten eerste is het onhandig, omdat het overal hamgt. Zelfs dwars door de kamer aan een lijn, waardoor je steeds moet bukken. Voor mij niet erg, maar misschien wel irritant voor mijn kamergenoten. Daarnaast droogt het voor geen meter door het vochtige klimaat. Dus moet ik het in mijn tas stoppen terwijl het nog een beetje vochtig is. Alleen mijn trui laat ik eruit, met als gevolg dat ik daar nu mee op schoot zit in het vliegtuig. Dat is dan wel weer een voordeel, want in het vliegtuig is het niet zo warm. Na wat gekletst te hebben met de twee jongens in mijn kamer (Duits en Italiaans) sluit ik rond 20.30 uur mijn ogen. Ook heb ik nog even met mama gebeld, wat natuurlijk altijd fijn is. Om 3.10 uur gaat de wekker. Poeh! Je moet wat over hebben voor een goedkopere vlucht. Rond 3.40 uur loop ik naar de plek van een shuttlebus en daar hoor ik ineens: 'Hey, Cindy!' Hoe leuk is dat? Daar staat Jon van de outback tour. Hij zit in hetzelfde vliegtuig naar Cairns, dus ik heb deze ochtend gezelschap. Op naar het laatste deel van mijn reis: de oostkust, waar ik Esther hopelijk niet te vaak tegenkom. Want ook die zit in dit vliegtuig.


zondag 26 november 2012, Cairns

Na een relaxte vlucht kom ik aan in Cairns. Het voelt meteen al veel beter. Ook hier is het warm, maar hier voelt het aangenaam. Ik zweet tenminste niet meteen als ik een teen beweeg. Als ik op mijn shuttle sta te wachten, staat Esther er ook. Hetzelfde hostel, dezelfde kamer. Hoe krijgen we het voor elkaar. Het zou me niets verbazen als we morgen ook nog allebei de 'Cape Tribulation' trip gaan doen. We gaan het zien. Voor nu zitten we allebei onafgesproken in de negeerfase, wat ik prima vind. Ik het hostel aangekomen, ben ik blij verrast, want het ziet er prima uit. Ik dump mijn spullen op mijn kamer en ga richting de stad. Er moeten nodig boodschappen gedaan worden. Onderweg naar de supermarkt koop ik een stoffen vlaggetje om aan mijn tas te naaien. Die van Nieuw-Zeeland heb ik ook, dus je begrijpt dat ik voor alle vijf de landen ga. Er moet nodig gepind worden,w ant met zo'n zeven dollar ga ik het niet redden. Mijn oranje pas werkt nog steeds niet (bedankt ING), hoewel die het raar genoeg vorige keer wel deed. Dan maar weer met de creditcard. Maar shit! Wat is mijn pincode ook alweer? Na twee keer een foute invoer durf ik het niet nog eens te proberen. Als mijn creditcard ook nog geblokkeerd wordt, heb ik pas echt een probleem. Er zit niks anders op. Ik bel met mama, bij wie het nu midden in de nacht is. Godzijdank kan ze de pincode vinden en komt alles, zoals altijd, weer goed. Boodschappen en gauw terug naar mijn hostel. Daar trek ik mijn bikini aan en pak ik mijn handdoek. Ik ga deze middag namelijk snorkelen in het Great Barrier Reef. En dat schijnt prachtig te zijn, dus ik kijk er enorm naar uit. Onderweg naar de haven zie ik nog wat meer van het gezellig en relaxt ogende Cairns. Er is zelfs een enorm buitenzwembad, aan zee, in de stad. Gratis. Het ziet er erg leuk uit. Jammer dat ik hier niet wat meer tijd heb. Maar dat doort dingen weet je gewoon niet van tevoren. De boottocht naar Green Island duurt ongeveer vijftig minuten. Hier krijg ik mijn snorkelspullen en de nodige tips voor in het rif. Er is de mogelijkheid om een dunne, lycra wetsuit te huren. Het is je eigen keuze, je eigen risico. Er zwemmen namelijk kwalletjes rond die heel klein zijn en mogelijk dodelijk. Eigen risico? Ik betaal dus maar weer acht dollar extra, want ik heb genoeg aan mijn muggenbulten. Bovendien raadt Koetje me aan om het te doen. 'Veiligheid voor alles', zegt hij wijs. Aangekomen op het mooie eiland met glashelder water moet ik even wennen aan de hoeveelheid toeristen. Mijn eerste zorg: een kluisje. Ik ben alleen (o, ja?) en ik beschik niet over de gave om te snorkelen en tegelijkertijd op mijn tas met zeer belangrijke inhoud te letten. Ook Koetje gaat de kluis in, want die heeft zijn A-diploma helaas nog niet. KATJING! Weer zes dollar. Daar ga ik. Makkelijk is anders met die flippers en goh, wat zie ik er weer aantrekkelijk uit. De zeeleeuw betreedt het water. Gelukkig zie ik verderop ook aan paar potvissen, dus ik voel me al wat beter. Het water voelt heerlijk koel. De eerste meters vraag ik me af waarom ik hier ben. Geen vis te bekennen. Misschien moet ik Dory de weg vragen. Als ik wat verder weg ben, zie ik steeds meer vissen. Echt genieten. Al had ik er eerlijk gezegd wel meer verwacht. En meer kleur. Het verbaast me hoe ondiep het blijft en hoe dicht ik op het koraal zwem af en toe. Verschillende visjes komen me gedag blubben. Gestreepte, kleine, wat grotere, visjes met een soort zwaardneusjes, levende zeeplantjes en schelpjes en de wegwijsvisjes uit Finding Nemo. Ik hoop ook Nemo himself te ontmoeten, maar die is thuis grappen aan het bedenken in zijn zee-anemoon. Dat vertelde de rog met blauwe spikkels me later. Raar genoeg benm ik er met een half uurtje wel weer klaar mee. Het water loopt af en toe in mijn bril en ik krijg last van mijn zoute keel. Bovendien prikt er iets in mijn gezicht. Ik zou mezelf niet zijn als ik niet denk dat zo'n gevaarlijk kwalletjes me gestoken heeft. Nu net op het gedeelte zonder wetsuit. Pure waanzin natuurlijk. Maar dan word ik buitengewoon gelukkig gemaakt. SCHILDPAD! Ik hou van schildpadden. Samen met een andere jongen zwem ik ongeveer een minuut lang met de schildpad mee. Ik besluit meteen maar te vragen hoe oud hij is. 'Honderdtachtig, maat! Maar ik voel me tachtig.' Wie nu niets meer van mijn verhaal begrijpt, moet zeker de film Finding Nemo gaan kijken. Die schildpad houdt me nog tien minuten in het water, in de hoop om nog meer moois te zien. Als de kramp in mijn voeten me echt teveel wordt (oud wijf), ga ik er toch maar uit. Ik vind de perfecte souvenirs (vingerhoedje met schildpad en een schildpadje voor aan mijn tas) en ik neem Koetje nog even mee naar het strand. Wel zo eerlijk. Papa belt me nog even gezellig, ik eet een 30-cent-ijsje en ik besef dat ik vandaag een fijne dag heb gehad. Ik vond het ook fijn om lekekr alleen te zijn. Toch knaagt er nog iets in mij. Ik had het vermoeden dat dit niet HET Great Barrier Reef was waarin ik zo graag wilde snorkelen. Vanwege mijn volle planning ben ik voor deze halve dag trip gegaan, maar ik weet dat de meeste mensen nog een uur verder varen. Mijn vermoeden wordt bevestigd door een vrouw op het strand. Ze vertelt me dat ik daar echt heen moet gaan. Het is daar nog veel mooier, kleurrijker en bijzonderder (ik weet dat dit geen woord is). Helaas kan deze vrouw niet in mijn planning kijken. Ik heb geen tijd. 'Snorkelen in het Great Barrier Reef' kan worden afgevinkt, maar ik moet een keer terug. De westkust en de onderwaterwereld. Oh, en de Kimberleys. Staat op mijn lijstje. Uh, lijst. 's Avonds bak ik pannenkoeken voor mezelf (te dik en vullend) en nu is het tijd om mijn tas te pakken voor het regenwoud. Daarna? SLAPEN. En bedenken waar ik die extra vitaminen B12 vandaan kan halen.


maandag 26 november 2012, Cape Tribulation

Ik heb heerlijk geslapen. Een echt (stapel)bed is toch wel heel fijn. Alleen heb je dan geen miljoenen sterren boven je. Ik word gewekt door mijn grote vriendin, die een kwartiertje eerder opstaat. Ik vrees toch echt dat we vandaag allebei de trip naar Cape Tribulation gaan maken. Nou ja, dat moet dan maar. Ik de bus zit ik naast mijn tas, wat heerlijk is. Achter mij zitten twee meiden uit Engeland, waar ik meteen gezellig mee klets. Onderweg stoppen we drie keer. De eerste is voor het ontbijt. Geen idee waarom, ik had al ontbeten. Ik de bus erger ik me een beetje aan de gids Lisa, die vindt dat ze 'Sexy' had moeten heten. En dat zijn haar eigen woorden. Ik het begin was het nog best grappig, maar ze valt enorm in herhaling. De tweede stop is een boottochtje, op zoek naar crocs. Darwin was meer succesvol. We zien er een, maar we moeten wel heel goed kijken. Hij zit verstopt achter de bosjes. Of eigenlijk ligt hij. Krokodillen kunnen niet zitten. Grappig om je voor te stellen hoe dat eruit zal zien. De laatste stop is in het regenwoud, waar we ongeveer drie kwartier wandelen. We krijgen informatie over de planten en we spotten spinnen, krabbetjes en een forest dragon. Verbazingwekkend genoeg worden we daarna al afgezet bij onze accomodaties. Het is dan nog maar 13.00 uur. Omdat ik in Sydney al mijn trips had geboekt, ben ik nu een beetje vergeten hoe die trips er eigenlijk uitzien. Mijn vermoeden over deze trip wordt bevestigd. Dit had ik absoluut kunnen overslaan. Ik vraag me af hoeveel dit me gekost heeft. De rest van de trip ziet er als volgt uit. Morgen heb ik een dag 'vrij'. Er is de mogelijkheid om activiteiten te boeken, maar dat kost uiteraard (veel) geld. Ik ben even in twijfel als ik zie dat je vanuit hier dus ook naar het 'outer reef' kunt gaan. Daar waar het zo mooi schijnt te zijn. Te duur. 200 Dollar. 's Middags ga ik met de twee Engelse meiden (Sarah en Lyndsey) naar het strand. Zwemmen is niet echt een optie door de kwallen en misschien wel krokodillen. Maar een beetje bruinen en kletsen in de zon isook prima. Morgen plan ik dus maar een relaxt dagje: zwembad. Liggen, dippen, liggen, dippen. Samen met Koetje. Misschien moet ik maar eens beginnen met wat zwemlesjes. Aan het eind van de middag neem ik een dip in het zwembad om al het zand te verwijderen. Daarna nemen we alle drie een heerlijke warme, lange douche. Maaltijden zijn not included. Gelukkig heb ik mijn restje pannenkoeken meegenomen, dus dat warm ik maar op. Ik klets gezellig met een Duits jongen, die in dezelfde bus zat vanochtend. Een glibberige hagedis (misschien is het dan een salamander?) komt ons gedag zeggen. Ik kan mijn lach niet inhouden. De Duitser is namelijk echt bang. Nu zit ik met Sarah en Lyndsey in de bar/bistro. Ik ben eigenlijk wel genoodzaakt om morgen in deze bar/bistro te gaan eten. Gelukkig zijn de pasta's maar twaalf dollar. Maar dat zie ik morgen wel weer. Vanavond lekker op tijd slapen en morgen UITSLAPEN. Zal Koetje ook wel fijn vinden. Ook die heeft last van vitaminen B12 tekort.


dinsdag 27 november 2012, Cape Tribulation

Ik ben gisteren vergeten te vermelden dat ik in twee nationale parken tegelijk ben geweest. Met een voet in het water (Great Barrier Reef) en met de andere op het zand (Cape Tribulation, Daintree Forest). Dat kan nergens anders in de wereld, schijnt. Gisterenavond was nog gezellig. Sarah en Lyndsey aten pasta carbonara in de bistro. Het was alleen veel te veel, dus ik kreeg ook nog een kommetje. En nog was er over. We speelden gezellig een spelletje Bullshit en rond 20.30 uur lopen we richting de badkamer. Om 21.00 uur lig ik erin. Dit is werkelijk het fijnste, zachtste bed tot nu toe. En dat in twaalf weken. Bog ik even dat ik in dit bed de mogelijkheid heb om uit te slapen. Dat doe ik dan ook. Rond 10.00 uur ga ik er maar eens uit en de rest van de dag bevalt me eigenlijk ook wel. Ik hoef helemaal niks. Ik lig even in de zon, ik neem een dip in het zwembad en ik droog weer op in de zon. Als ik mijn reisdagboek wil pakken, merk ik dat die er niet in zit. Huh? Ik denk na een kom erachter dat ik mijn dagboek, etui en portemonnee gisteren nog op een stapeltje heb meegenomen vanuit de bistro. Ik kan me alleen niet herinneren dat ik het in mijn kamer heb zien liggen. Snel loop ik richting mijn kamer. Onderweg kom ik Sarah en Lyndsey tegen, die vanochtend hebben paardgereden. Het eerste was ze me vertellen, is dat ik mijn spullen bij de receptie kan ophalen. Zij hebben het vanochtend in de keuken gevonden. Godzijdank. Het heeft daar dus de hele avond en nacht gelegen. Alles zit gelukkig nog in mijn portemonnee. Mazzelaar. Ze zeggen ook nog iets ove reen briefje, maar ik hoor het al niet meer. Ik vlieg als een razende naar de receptie en krijg daar mijn spullen terug. Ik mis alleen een ding. Mijn kleine notitieboekje. Ik besluit nog maar even in de keuken te kijken en ja hoor, daar ligt mijn notitieboekje. Op de magnetron die ik vanochtend nog gebruikt heb. Eigenlijk heb ik dit briefje vanochtend al gelezen, maar toen drong het niet tot me door dat het mijn notitieboekje was en dat het briefje aan mij was gericht. Vitaminen B12 tekort? 's Middags klets ik nog met wat Nederlanders in het zwembad en ook Sarah komt daar in het zonnetje liggen. Als zij 's middags gaan kajakken, geef ik Koetjes eerste zwemles. Hij weet niet wat hij meemaakt. Verder ben ik erachter gekomen dat ik een kant-en-klare pasta mee heb genomen. Dat scheelt me vanavond weer twaalf dollar. Je bent een backpacker of je bent het niet.

LES 45: HET BESTAAT NOG, DE GOEDHEID: 'TAKEN YOUR STUFF TO RECEPTION, HUN. LOVE SARAH AND LYNDSEY.'


woensdag 28 november 2012, Cairns

Allereerst gisterenavond. Als we met z'n drietjes richting de bistro lopen, is het al pikdonker. Ineens gilt Sarah het uit en tegelijkertijd geeft ze me een duw. 'SNAKE!' Mijn god, mijn hart zit in mijn keel. Het had niet veel (lees weinig) gescheeld of ik had erop gestaan. En dan heb je best wel een probleem. Slangen vinden het namelijk niet grappig als je op ze gaat staan. En ze zijn een beetje heel erg giftig. En ze kunnen bijten. Reken maar uit. Sarah heeft mogelijk mijn leven gered. Achteraf moeten we er erg om lachen. We zijn ons dood geschrokken (bijna dan) en het grappigste van alles is, dat we hiervoor het 'oeps-we-hebben-geen-zaklamp-maar-dat-geeft-niet-gesprek' net hadden afgerond. Ook de weg naar de badkamer bezorgt me een bonkend hart. Vlak voor onze voeten komt er ineens iets in beweging. Enorme kikker. Misschien dus een pad. Op zich zijn die niet verschrikkelijk eng, maar wel erg onverwacht. 's Ochtends lig ik tot 9.00 uur in mijn heerlijke bedje. De ochtend brengen we door op een ligbedje bij het zwembad en rond 13.00 uur worden we opgehaald. Een geheel andere gids dit keer. Blote voeten, dreadlocks en spiritueel aangelegd. Ze vertelt 'zweverige' verhalen waar ze zelf heilig in gelooft. Wij niet. Maar alles beter dan 'Sexy Lisa' die in herhaling valt. 's Middags rijden we naar een mooi uitzichtpunt: Alexandra lookout. Eindelijk een lookout waar we naartoe rijden, in plaats van kruipen. We horen nog wat over de levenswijze van Aborigionals in het regenwoud en dat is zowaar best interessant. Het vindt namelijk plaats in de schaduw en het gaat over nu en niet over toen. Laatste stop is een zwemstop. Mossman Gorge. Voor mij geen zwemmen hoor, dan moet ik nat de bus weer in, zo'n gedoe. Ik aanschouw wel even. Teruggekomen in Cairns check ik in en loop ik naar de supermarkt. Ondertussen bel ik even met mama en Koen. 's Avonds bak ik weer pannenkoeken, omdat de melk op moet. Morgen zit ik ongeveer elf uur in de bus. Op naar Airlie Beach/Whitsundays. Heb er zin in! Tot slot: ING is eindelijk rond. Dat heeft ze ruim een maand gekost. Losers.


donderdag 29 november 2012, in de bus

Om 6.00 uur gaat de wekker en maak ik me klaar voor vertrek. Het valt me iedere keer weer tegen om met mijn steeds zwaarder wordende backpack rond te lopen. En die twintig minuten naar de bus zijn dan echt lang hoor. Ik ben ruim op tijd, net als de bus, want die staat er al. Een beetje bijslapen kan vandaag geen kwaad, maar daar heb ik ook ruim de tijd voor. Na een uur rijden, is het geluk weer ontzettend aan mijn zijde. De buschauffeur stopt. 'Okay guys, we're broken.' Okay? Niks okay. Daarnaast voel ik me ook niet helemaal lekker. Ik heb het bloedheet, ben moe en gewoon niet helemaal fit. De chauffeur regelt dat er een andere bus onze kant op komt. Het schijnt dat ze er over een kwartier/twintig minuten al zijn. We moeten maar rekenen op een half uur, zegt hij. Ruim een uur later arriveert onze nieuwe bus. Ik heb ook wel een beetje medelijden met chauffeur, die in 33 graden alle backpacks van de ene naar de andere bus moet overplaatsen. Zelf ben ik niet zo blij met deze bus, want ik geloof niet dat de airco werkt. Ik denk dat het zo voelt om opvliegers te hebben. Iedere keer een golf van hitte (hittegolf) en een zweetuitbarsting. Ik ben helemaal een beetje licht in mijn hoofd. Later blijkt dat ik niet de enige ben. Er komt iemand naar de chauffeur om te vragen of de airco aan mag. Ook zij heeft het gutsend. Airco staat al aan.

LES 46: BETER EEN BUS ZONDER AIRCO DAN GEEN BUS?

Intussen hebben we een andere chauffeur en gek genoeg meer airco. Maar nog niet zoals het zou kunnen. Ik ga maar weer even muziek luisteren met Koetje. We moeten nog een heel tijdje.


donderdag 29 november 2012, Airlie Beach

De rest van de rit verloopt prima. Het duurt natuurlijk wel lang, maar dat wist ik van tevoren. Onderweg stoppen we voor het avondeten en ik eet maar weer braaf en goedkoop mijn restje (koude) pannenkoeken op de stoep van het tankstation. Terwijl alle anderen binnen wat eten. Koetje is trots op me. De pannenkoeken komen mijn neus uit. Achteraf viel de rit best mee. Als we aankomen in Airlie Beach is het niet moeilijk om het hostel te vinden. Er zijn hier werkelijk hordes backpackers. En er is een hoofdstraat. Dit is duidelijk een partyplaats. Zoals jullie weten houd ik daar enorm van. Maar volgens mij kan ook ik hier mijn hart ophalen. Schattige (souvenirs)winkeltjes, terrasjes en natuurlijk strand. En waar ik voor kom, gaat morgen gebeuren: drie dagen zeilen rond Whitsundays Islands. Weltrusten.


vrijdag 30 november 2012, Whitsundays

Wat een typische hostelnacht was dit. Ik weet niet precies hoe vaak ik wakker word. Vaak in ieder geval. Ik weet niet waarom, maar de hele nacht kloppen en bonken mensen op de deur. De eerste keer is dat een jongen die niet in onze kamer thuis hoort. Voor de rest zijn het mensen die in mijn kamer slapen. Schijtirritant. Hoe moeilijk is het om je sleutelpasje mee te nemen? Zuchtend stap ik uit mijn bovenste bed om open te doen. Heel veel nachtrust krijg ik dus niet. De volgende ochtend snap ik wat er gaande was. Als ik na mijn ontbijt mijn kamer weer in wil, lukt dat niet. Blijkbaar is er iets mis met het sleutelsysteem. En ik kan kloppen wat ik wil. Niemand doet open. Heel fijn, want ik heb nogal haast, ik moet op tijd bij de boot zijn. Ik loop de benen uit mijn lijf naar de haven. De receptioniste van mijn hostel heeft me gisteren uitgelegd waar ik moet zijn. Ik ben wat verlaat, want echt duidelijk is het allemaal niet. Er zijn heel veel verschillende organisaties en boten. Uiteindelijk schijnt het dat ik op de goede plaats aan het wachten ben. Ik heb het al drie keer gevraagd, dus het zal wel goed gaan. Toch verontrust het me een beetje dat ik nog steeds niemand zie. Het voelt gewoon niet goed dit. Ineens heb ik het helemaal gehad. Stom gedoe allemaal. Ik moet heel veel moeite doen om mijn tranen in mijn traanbuizen te houden. Ik wil naar huis. Uiteindelijk blijkt dat ik me ergens anders had moeten aanmelden. Dus als we aan boord stappen van de zeilboot, blijf ik nog even in deze stemming hangen. De groep kan ik ook nog niet zo goed pijlen. Later blijken al mijn zorgen voor niets geweest te zijn, want ik heb een geweldige dag. Ik denk dat dit de beste dag ik na mijn outbacktijd. Ik merk da tik vandaag weer echt genoten heb en dat was ik een tijdje kwijt. De groep blijkt eigenlijk erg gezellig. Twee uit Schotland, een uit Italie, twee uit Engeland en vier uit Nederland (included myself). Een koppel uit Zwolle en een meisje uit Eindhoven. De dag is enorm ontspannen. We beginnen met de zeiltocht in een koel windje. Precies goed. Ik heb schijt aan mijn flubberbuik en lig heerlijk in mijn bikini te zonnen. Dit is het goede leven. Onze eerste stop is bij 'Blue Pearl bay'. In een klein bootje varen we naar de snorkelplek. Voordat we in onze wetsuits de zee in plonsen, vertelt Simon (een van de bemanningsleden) dat we kans hebben om Elvis tegen te komen. De bijnaam van een enorme vis die hier rond zwemt. En je schijnt 'm te kunnen aaien. Het duurt niet lang voor ik mijn naam vanaf het bootje hoor. Simon wijst me op Elvis. Ik zwem erheen en ik zie hem. Huge! En ik heb 'm geaaid. Verder is deze onderwaterwereld meer dan ik had verwacht. Veel gekleurde vissen. Gele, blauwe, gestreepte, platte, klein, groot. Ik zie ook wat papegaaivissen zwemmen. Hoe kleurrijk wil je het hebben? Teruggekomen op de zeilboot (Southern Cross) drogen we wat op in het zonnetje met een warme chocolademelk. We varen verder naar Langford Island. Daar plonsen we weer het zoute water in om te snorkelen. Wauw. Niet alleen mooie vissen, maar ook prachtig gekleurd koraal. Ik heb het weer helemaal naar mijn zin. Intussen zoek ik ook nog naar meneer Nemo, maar die schijnt richting Sydney gezwommen te zijn. Vanaf de boot zien we vandaag zo'n vijf schildpadden en zo'n tien 'bat fishes'. Geen idee wat de Nederlandse naam daarvoor is. Op een eilandje bekijken we de zonsondergang onder het genot van nacho's. We eindigen de mooie dag in het donker, op de boot, waar we vanavond ook slapen. Ik kijk er nu al naar uit. Tot slot de vitaminen B12. Ik denk echt dat ik een tekort heb. Ik heb er snel wat over opgezocht en ik las toen iets over tintelende lichaamsdelen en het gevoel dat je op kussentjes loopt (opgezwollen voeten). Vandaag slaapt mijn been op de boot. Ik vertel de Nederlandse Danny en Anouk dat ik sinds ik op reis ben heel veel last heb van slapende lichaamsdelen. Danny dus ook en die zegt precies hetzelfde: vitaminentekort. De opgezwollen voeten had ik in Darwin. Kan iemand me vertellen is wel voedsel B12 zit?


zaterdag 1 december 2012, Whitsundays

Ik heb heerlijk geslapen vannacht. Echt aan een stuk door. Om 6.30 uur zijn we eigenlijk allemaal wel wakker. Ik heb weer helemaal zin in vandaag. De eerste stop van vandaag is Lunchen Bay. We gaan opnieuw snorkelen en dat verveelt me echt niet. Het is geweldig. Als ik me op de boot aan het klaarmaken ben, hoor ik vanuit het water: 'Turtle!' Ik weet niet hoe gauw ik het water in moet. Daar ontmoet ik eerst een aantal bat fishes. Dan zwem ik richting de anderen en we genieten samen minutenlang van deze geweldige schildpad. We zwemmen met hem mee. Ik kan hem aanraken, zo dichtbij is hij. Fantastisch. Hij zwemt rustig en eet onderweg wat doorzichtig spul wat in het water hangt. Na de schildpad ga ik op zoek naar Nemo, maar die blijft zich verstoppen. Voor een clownvis is ie niet eens zo grappig. De tweede snorkelplek is bij Mantara Bay. Het is vandaag nog mooier dan gisteren. Het koraal is prachtig. Gekleurd en in vele soorten en maten. Net als de vissen. Na al dit moois is he ttijd om een stuk te zeilen. Dat is niet voor iedereen even prettig. Sommigen worden letterlijk kotsmisselijk. Wat ben ik toch blij dat ik dat nooit echt heb. Ik lig op het dek in het zonnetje en de wind. Dit is het goede leven. Hoe gaat het bij jullie daar in de herfst? Na de lunch (goed eten hier op de boot) is het tijd voor het hoogtepunt van de trip. Dit zijn de Whitsundays die je op de ansichtkaarten (en google) ziet. We varen in het kleine bootje naar Tongue Bay. We lopen naar een lookout over Whitehaven Beach. Ik ben een beetje bang dat het zal tegenvallen, maar zodra we een glimp opvangen van het strand, hoor je verschillende 'wauws' hardop gesproken worden. Schitterend. Het mooiste strand dat ik ooit heb gezien en waarschijnlijk zal er geen strand zijn dat het nog zal overtreffen. We hebben de hele dag de tijd om op het strand te blijven. Die tijd hebben we ook wel nodig. Samen met Anika (Nederlands) en Arianna (Italiaans) loop ik over het strand en maken we heel veel foto's. Tot slot neem ik een duik in het heldere water, waar we eerder al pijlstaartroggen hebben zien zwemmen. Er is ook kans op kleine haaitjes, waarvan Anouk en ik er een denken te hebben gezien. Terug op de grote boot krijgen we lekker wat te knabbelen en klets ik gezellig met Anouk in de ondergaande zon. 's Avonds eten we spaghetti en zitten we nog even buiten op de boot te kletsen. Best frisjes. En dan zo weer lekker op tijd mijn bedje in. Ik heb een onvergetelijke dag gehad.

LIEFS en er staan weer foto's bij mijn vorige verslag!
Geniet van Sinterklaas, dat mis ik dan weer.