Crocs en mossies

Lieve allemaal,

Daar ben ik weer, terug van mijn vijfdaagse trip (omgeving Darwin). Op mijn site staat dat 159 mensen mijn verhaal hebben bekeken/gelezen. Soms vraag ik me af of dat wel klopt, want het lijkt me erg veel. Aan de andere kant: heel leuk om te weten dat ik het niet voor niets doe. En ik hou van jullie reacties!!


zondag 18 november 2012, Darwin

Ik heb vannacht goed geslapen. Mijn wekker gaat om 8.45 uur. Ik moet om 10.00 uur uitchecken, dus ik kan rustig aan doen. Nog rustiger dan ik dacht. Na het douchen doe ik mijn horloge om en zo kom ik erachter dat het een uur vroeger is dan ik dacht. Oeps! Vergeten de tijd te veranderen op mijn telefoon. Het blijkt later dat ik die tijd wel nodig heb. Uitgebreid douchen, twee keer haren wassen, mijn spullen ordenen en kleren wassen. Dat laatste is niet zo'n succes. Ten eerste kost het me klauwen vol geld. De wasmachine kost vier dollar, de waspoeder twee en als ik nog wil drogen, moet ik drie dollar extra betalen. Dat drogen laat ik dus maar aan de zon over. Mijn kleren passen maar net in de machine. Werkelijk alles is smerig. En na het wassen is het nog steeds niet schoon. Om 11.00 uur heb ik met Rahel afgesproken in het centrum. Ik ben as usual erg op tijd, dus ik besluit om nog even geld te gaan pinnen. Aangekomen bij het pinautomaat loopt het weer even anders dan gedacht. Mijn portemonnee is nergens te vinden. Ik dwing mezelf om rustig te blijven, ik ga op de grond zitten en ik haal mijn hele tas leeg. Nergens. Nu krijg ik het toch wel benauwd. Ik loop naar rahel, die meteen opmerkt hoe schoon ik eruit zie en vertel haar wat er aan de hand is. Ik moet terug naar het hostel. Rahel wacht in de schaduw terwijl ik, zo snel als dat kan ik deze warmte, naar mijn hostel loop. Ik check alle plekken waar ik geweest ben. Geen portemonnee. Ik vraag bij de receptie of er iets is gevonden. Geen portemonnee. Voor de tweede keer haal ik mijn rugzak leeg. Geen portemonnee. Het 'ik-kan-wel-janken-gevoel' begint nu te komen. Laatste, kleine kans: mijn backpack. Terwijl ik die openmaak, zie ik mijn groene boodschappentas. Pling! Dat is waar ook. Daar had ik 'm in gedaan. Grote opluchting. Ik realiseer me dat het dramatisch zou zijn als ik mijn portemonnee verlies. Dan kun je niks meer. Misschien moet ik als back-up 100 dollar op een andere plek stoppen. Rahel en ik doen wat kleine boodschappen, we lunchen in de schaduw en we gaan een paa rwinkeltjes in. Dan is het tijd om gedag te zeggen. We geven elkaar twee dikke knuffels en we zeggen dat we contact houden. Geen tranen dit keer, die zijn op na gisterenavond. Ik ga op zoek naar internet en teruggekomen bij mijn hostel vouw ik al mijn kleren op. Raar genoeg raakt mijn tas voller en voller. Erg irritant. De shuttlebus haalt me keurig op tijd op en leuk genoeg stapt Myriam later ook in. Zij vliegt rond dezelfde tijd naar Cairns, dus we kunnen nog even gezellig kletsen. Uiteindelijk vertrekt zij eerder dan ik, want mijn vlucht heeft een uur vertraging. Ik bel nog even met papa met een slechte verbinding en dan is het tijd om te gaan. Op naar Darwin, waar ik vanaf morgen een vijfdaagse trip zal maken. Druk, druk, druk. In het vliegtuig word ik verrast door een lekkere avondmaal. Op het vliegveld in Darwin gaat alles heel snel. Ik neem de shittle naar mijn hostel, kruip nog even achter internet en bel gezellig met mama. Het geld is nog steeds niet geregeld, hoor ik van haar. Ik pak mijn spullen in voor de volgende tour en dan kruip ik in bed.


maandag 19 november 2012, Annaburroo

Ik slaap niet geweldig, want rond het hostel is het erg luidruchtig. Ik ben dan ook not amused als mijn wekker gaat om 5.15 uur. Ik neem een douche, maak gebruik van het gratis ontbijt en breng mijn grote backpack naar de bagageruimte. Waarom ik om 6.30 uur klaar moet staan is een grote vraag, want we vertrekken uiteindelijk om 7.40 uur. Ik zie drie Duitse meisjes die gisteren bij me in de shuttlebus zaten. Een daarvan heeft in Maastricht gestudeerd en spreekt Nederlands. Ik weet nu al zeker dat de groep van outback niet te overtreffen is. Het voelt al heel anders. Er zijn ook veel meer volwassenen. Nou schijn ik met mijn 21 jaar ook volwassen te zijn, maar ik ben het nog maar net. Ik ga er het beste van maken, maar ik ga hier geen buddy vinden. That's for sure. We rijden Darwin uit, op naar de eerste stop. De Wangi waterfalls in Lichtfield National Park. Daar mogen we even lekker een dip nemen. Wel op eigen risico, want overal in dit gebied komen krokodillen voor. Ik besluit om dicht bij de kant te blijven. Gewoon voor de zekerheid. Ik weet niet of ik verzekerd ben voor krokodillenbeten. Ik vergeet helemaal dat we hiervoor nog een andere stop hadden. Misschien omdat ik dat niet zo speciaal vond. Termietenheuvels. Na de watervallen rijden we door naar de tweede zwemstop. Goh, wat vervelend. Het water is heerlijk koel en dat is precies wat ik nodig heb. Dan is het lunchtijd. Ik geniet van een broodje hotdog met kaas, ananas en mais. Ineens bedenk ik me dat ik mijn handdoek tegelijk met mijn lakens heb ingeleverd in het hostel. Precies dezelfde kleur. Shittie. Als ik naar mijn hostel wil bellen, heb ik weer eens geen bereik. Dan maar hopen dat ze 'm tot over vijf dagen bewaren. Ik heb nog wel een andere, maar toch. 's Middags is he ttijd om de Steve Irwin in mezelf te ontdekken. We gaan op een bootje krokodillen spotten. Ik dwing mezelf om wakker te worden, want in de bus lig ik steeds te slapen. Ik merk dat ik best wel moe ben door alle indrukken, bezigheden en het volle reisprogramma. Bij het spotten van de eerste krokodil ben ik er meteen weer helemaal bij. Cool! Hij zwamt in het water. Dat is natuurlijk meestal zo. Zwemmen aan de kant wordt nogal lastig. Ik totaal spotten we drie krokodillen en de laatste kunnen we goed zien, want die ligt zo stil als een krokodil aan de kant. Hij is mega. Zijn bek is open, waardoor je zijn scherpe tanden kunt zien. Het is maar goed dat ik Koetje in de bus heb gelaten. Die zou zeven kleuren poepen. En op een boot kunnen we eigenlijk geen koeienvlaai gebruiken. Wel slagroom-vanille vlaai, maar die hebben ze hier niet. Als we wegrijden is het walibi happy hour. Meer dan tien bij elkaar. Nog veertig minuten rijden en dan komen we aan op onze campingplaats. Geen idee wat ik moet verwachten. Zou zomaar weer een swag kunnen zijn. Of tenten? Ja, tenten. En die hoeven we gelukkig niet zelf op te zetten. Ik deel een tent met een meisje uit Londen. Ik ben haar naam alweer vergeten. Heel even lijkt het erop dat we de tent ook delen met een hagedisje, maar die jaagt mijn tentgenootje gelukkig weg. Ik heb Koetje al. Over mijn lakenzakkie (met gaten) hoef ik me geen zorgen te maken. Het is bloedheet. Nu is het wachten op het avondeten en ik gok dat ik daarna vroeg zal gaan slapen. Ik heb het nodig.


dinsdag 20 november 2012, Cooinda

Na het eten blijf ik nog even zitten om uit te buiken. Sla, vlees en aardappel. Terwijl ik aan het eten ben, hoor ik dat er buffalo op mijn bord ligt. Het smaakt meteen anders. En ik maar denken dat het een doodgewone hamburger was. In de tent ben ik druk bezig met het voorbereiden van mijn bed. Als ik eenmaal lig, klets ik nog even met mijn tentgenoot. Het is bloedheet. De hitte hier rond Darwin is heel anders dan in de outback. Het is hier enorm vochtig en plakkerig. Eindelijk komt het definitieve besluit om mijn lakenzak door te scheuren. Vrijheid! Mijn tengenoot heet trouwens Keira. Om 6.00 uur stap ik zuchtend en kreunend uit bed. Ik ben nog steeds zo ontzettend moe. Ik neem een douche en kom aan in de 'eettent', waar iedereen al zit te eten. Het voelt een beetje alsof ik moet haasten, maar dat geeft niet, want de pindakaas maakt alles goed. Rond 7.30 uur rijden we van de camping weg. Op naar Kakadu National Park. We rijden naar Ubirr, waar we een wandeling maken en rotstekeningen van Aborigionals bekijken. Best grappig, maar in deze gutsende hitte ben ik echt niet gemaakt voor geschiedenis. Oke, ik ben nooit gemaakt voor geschiedenis, want dat vind ik strontsaai. Behalve als het om mijn oma's gaat. Na alle tekeningen en de bijbehorende verhalen, klimmen we naar de top voor een mooi uitzicht. Ik probeer te beseffen dat het prachtig is, maar dat gaat moeilijk als je bijna verzuipt in je eigen zweet. In de auto kan ik mijn ogen weer niet open houden. Iedere keer val ik in slaap. Ik betrap mezelf erop dat ik met mijn mond open slaap, wat erg charmant is. De volgende stop is bij de East Alligator River. Het zou zomaar zo kunnen zijn dat we krokodillen spotten. Of gewoon niet. Na de lunch bezoeken we een cultureel Aborigional centrum. Nog meer geschiedenis. Ik kan het echt niet aan. Gelukkig hebben ze daar airco. En aan he teinde van de rit is er de mogelijkheid om een ijsje te kopen. Dat maakt me weer wat vrolijker. De laatste stop van vandaag is een waterval met 'plunge pool'. Mijn stemming daalt met de seconde. We moeten zo'n twintig minuten lopen. Onderweg komen we angstaanjagende waarschuwingsborden tegen. Pas op! Krokodillen! Het meest enge en verwarrende bordje is het bordje: 'Verboden te zwemmen.' Dat is namelijk wat wij gaan doen. Ik besluit mijn hart te volgen en niet te gaan zwemmen. De weg naar de waterval is vreselijk. GUTSEND heet (dus wees niet jaloers op het weer, ik meen het), heel veel onwijs irritante vliegen (dit kennen wij in Nederland echt niet) en klimmen over de stenen. Ik zwik mijn enkels een paar keer, mep alle vliegen weg (wat overigens niet helpt) en probeer ook nog op te passen voor krokodillen. Dit is belachelijk. De zweetdruppels glijden over mijn rug. Toch maar even heel gauw een dip en dan opdrogen. Als ik aan de kant op mijn handdoek zit, wordt het alleen maar erger. De vliegen maken me echt knettergek. Ik heb mijn vliegennet al op, maar het maakt weinig verschil. Ze zitten overal. Ik haat ze. De gids zegt dat het morgen erger wordt. Ik kijk er nu al naar uit. Ik laat me gewoon uit het veld slaan door die zoemende dingen. Ik ben er al gauw klaar me en ik ben blij als we terug zijn bij de bus. Deze dag viel me een beetje tegen. In de bus heb ik geen zin om weer in slaap te vallen, want ik word alleen maar moe wakker. Dus luister ik lekker naar mijn eigen muziek en ik moet me weer inhouden om niet te gaan huilen. Wat is dat toch? Ik hoop niet dat dit gevoel zich gaat voortzetten. Ik zou gewoon zo graag mama knuffelen. Ik voel me alleen. De camping van vandaag is vergelijkbaar met die van gisteren. Alleen staat er nu een echt bed in de tent. Nu zit ik te wachten op het eten. Het ruikt heerlijk. Volgens mij schaft de pot vandaag rijst, groenten, knip en een Knorr sausje.


woensdag 21 november 2012, Gunlom

Ik moet zeggen dat ik heerlijk geslapen heb vannacht. En dat terwijl ik wist dat er twee spinnen in de tent zaten. Het douchen 's ochtends heeft niet zo veel zin. Afdrogen lukt niet, want ik zweet zodra de douche uit is. Ik zit onder de muggenbulten. Ik tel er 21, wat vast iets met mijn leeftijd te maken heeft. Ik moet zeggen: ze hebben knap werk verricht. Wat zullen ze zichzelf succesvol hebben gevonden. Als ze punten zouden krijgen, hebben ze een topscore gehaald. De plekken die ze gekozen hebben: bewonderenswaardig. Twee knokkels zijn rood en opgezwollen. Allebei mijn achillespezen, mijn ellebogen, mijn knie, mijn buik (zes!), mijn arm, mijn bovenbeen, mijn rug. En het jeukt verschrikkelijk. Ik moet eerlijk zeggen dat ik al niet zo'n zin meer heb ik deze trip. Ik had zulke hoge verwachtingen en tot nu toe valt het me tegen. Vooral de vliegen en de enorme hitte maken het een stuk minder aangenaam. Het is een beetje te vergelijken met een hittegolf-dag in Nederland, maar dan vijf keer erger. We beginnen de dag bij een lookout over de rivier waarvan ik de naam niet meer weet. In de verte zien we een croc zwemmen.

LES 43: DE 'OZZIES' KORTEN ALLES AF. ALSOF ZE NIET VAN PRATEN HOUDEN. ZO WORDT GOOD DAY, G'DAY, MOSQUITOS WORDEN MOSSIES, CROCODILES WORDEN CROCS, KANGAROOS WORDEN ROOS, BREAKFAST WORDT BREAKKIE, TASMANIA WORDT TASSIE EN WIJ NEDERLANDERS ZIJN DE DUTCHIES.

De tweede stop is een wandeling. Opnieuw Aborigional rotstekeningen. Woehoe! Uiteindelijk klimmen we naar een lookout. Het is zoals altijd wel mooi, maar vandaag allemaal even niet de moeite waard. De druppels zweet lopen overal naar beneden. Ik ben blij dat we na de lunch anderhalf uur moeten rijden in de aircobus.

LES 44: DAT IS HET PROBLEEM MET LOOKOUTS. ZE GAAN ALTIJD OMHOOG EN NOOIT NAAR BENEDEN.

De laatste stop van vandaag is weer een 'rockhole' met een watervalletje. Allemaal leuk en aardig, maar ik vind dat we er nu wel genoeg hebben gezien. Ik heb het ook gewoon niet zo op dat water. Geef mij een zwembad en ik ben veel gelukkiger. Dat is het nadeel van zo'n trip. Je hebt het niet voor het zeggen. Ik mis de leuke outbackgroep en in het bijzonder mijn buddy. Ik bedenk me dat er een grote kans is dat dit de eerste en laatste keer is dat ik alleen reis. Het is goed dat ik het nu doe, want ik voel me een stuk zekerder over bepaalde dingen en ik denk dat ik best wel aan het groeien ben. Maar ik merk ook dat ik het gewoon nodig heb om iemand om me heen te hebben waarmee ik alles kan delen. Dus als je je geroepen voelt voor een reis over een jaar, of twee. Je weet me te vinden. Bij de rockhole begint het ineens enorm te regenen, waardoor ik alsnog zeiknat ben. Aangekomen bij 'our home sweet home' van vandaag, zoals de gids het noemt, ben ik nogal verrast. Hij vertelde me dat we vandaag in swags zouden slapen, in the middle of nowhere. Nu zijn we inderdaad behoorlijk 'off road', maar er zijn andere mensen, douches, toitletten. Niet de middle of nowhere die ik gewend ben van de outback. En we hebben tentjes. Die tentjes bestaan eigenlijk alleen uit klamboe-materiaal, tegen de muggen. Geen verkeerd idee. En mocht het gaan regenen, dan kan er nog een zeil overheen. Ik probeer hier in mijn dagboek te schrijven, maar dat wordt bijna onmogelijk gemaakt door alle luidzoemende insecten. Ik verkas van de picknicktafel naar de bus en andersom. In de bus zijn geen insecten, maar het is er echt niet uit te houden. De rest is weer gaan zwemmen, maar daar heb ik geen zin in. Ik besluit om een douche te nemen, maar ook dat wordt 'm niet. In elke douchecabine zitten minstens vijf spinnen. Later hoor ik van een meisje uit de groep dat zij ze geteld heeft in haar douchecabine. 28. Ook in de wc zijn ze te vinden, maar ik moet toch echt poepen. Natuurlijk lukt dat niet goed (ik zeg een meisje van twee achter het gordijn), dus nu begin ik ook nog te zweten van angst. Dubbelzweet. Ik begin me af te vragen waarom ik hier (zo veel) geld voor betaald heb. Ik begin een beetje spijt te krijgen. Als ik toch maar richting het water loop om te gaan zwemmen (zwemmen in water is beter dan zwemmen in je eigen zweet, zelfs als je stil zit), komt de groep al terug. Als slagroom op de hopjesvla word ik ook nog gestoken en op dat moment kan ik wel weer janken. Nu zoek ik de rook van het kampvuur op (tegen de insecten) en wacht ik op de spaghetti.


donderdag 22 november 2012, Katherine

De spaghetti was goed te doen. Onder het eten jeuken mijn (inmiddels ongeveer 26 bulten) enorm. Sommige zijn ontzettend opgezwollen. Jill, een vrouw uit de groep, heeft er een pilletje voor. Ik kan er wel wat slaperig van worden. No problem! Ik ben wel erg blij met de tentjes, ookal pas ik er niet helemaal in. Na een ingewikkelde uitleg over Sinterklaas aan Keira (in het Engels dus), vind ik de goede slaappositie en val ik in slaap. Geen idee hoe laat we 's ochtends wakker worden en ontbijten. Ik ben geheel tijdloos vandaag. We worden meteen goed wakker vandaag. Ochtendgymnastiek. En niet zo'n beetje ook. Al dat geklim iedere keer. Het komt een beetje mijn neus uit. Net als het zweet (letterlijk) en de kutvliegen (soms ook letterlijk, helaas). Maar toch kom ik iedere keer weer levend boven. Het is het gelukkig wel waard. Een zwemparadijsje met glibberige stenen aan de top van een waterval. We zijn echt hoog. Het is verkoelend om het water in te gaan, ik kom weer een beetje bij. Wat mij betreft duurt het zwemmen wel wat te lang steeds. Als ik ben aangekleed, weet ik niet wat ik zie. Esther is hier. Wij gaan net weg. En als je omhoog bent geklommen, moet je ook weer naar beneden.

LES 44: REIZEN GAAT OVER EXTREMEN. TWEE WEKEN GELEDEN HAD IK DE KOUDSTE NACHT VAN MIJN LEVEN. VANDAAG DE HEETSTE DAG.

Ik word helemaal blij als ik anderhalf uur in de gekoelde bus mag zitten. Na de lunch, waarbij we gepest worden door heel veel vliegen, gaan we verrassend genoeg zwemmen. Dat is niet de eerste keer. Gelukkig komen we na een paar stappen al aan bij de zwemstop. Het water is gewoon warm door de zon. Het is wel lekker om even echt te kunenn zwemmen, want het is redelijk diep. Toch voel ik me niet geheel ontspannen, want ik voel een aantal keer een soort beet aan mijn been. Ik heb daar een muggenbult open gekrabt, dus misschien vinden de visjes dat lekker? Ik laat mezelf opdrogen en wacht ergens in de schaduw op de rest. Dat duurt nogal lang. Heel fijn met al die vliegende monsters. Aan het eind van de middag komen we aan in Katherine, waar we wat boodschappen kunnen doen. Ook hier zijn veel Aborigionals te vinden. Ik vind ze soms nogal angstaanjagend. We rijden verder naar ra, ra, ra... een... zwemstop. Pff! Als ik steeds wil zwemmen, kan ik ook naar een zwembad gaan. Daar hoef ik namelijk geen 800 dollar voor te betalen. Ik ben niet van plan om te gaan zwemmen, maar het ziet er toch wel weer aantrekkelijk uit. Dus ik dip even, ik plas even en ik droog op. Droge kleren aan, de bus in en gaan. Op naar de camping van vandaag. Vergelijkbaar met de eerste nacht. Ik had vandaag eindelijk weer bereik op mijn telefoon en ik werd blij gemaakt door een smsje van mijn buddy. Verder stuur ik zelf wat smsjes en krijg ik het meest lieve smsje terug van Koen. Dat maakt mijn dag, die achteraf best meeviel, weer helemaal goed.


vrijdag 23 november 2012, Darwin

Diezelfde dag liep uiteindelijk nog spannend af. Na het eten begint het in de verte te rommelen en te flitsen. Helaas blijft het niet in de verte. Het begint hard te waaien, het begint te druppen en het begint een beetje eng te worden. Als mijn tentgenoot uit Londen en ik onze tanden staan te poetsen in het toiletgebouw, kunnen we wel spreken van een ware tropische storm. Het knalt, het knettert en het regent gigantisch. Ze vinden het allemaal een prachtige lichtshow. Oke, het is inderdaad best mooi, maar op en top veilig voel ik me niet. Terwijl we in het gebouw blijven schuilen, zing ik zachtjes om mezelf rustig te houden. 'Here comes the sun' van de Beatles. Hoe toepasselijk is dat. Op een gegeven moment besluiten we om naar onze tent te rennen. We? Ze. Ik was dat eigenlijk niet van plan, maar ik wil ook niet in mijn eentje achterblijven. Dus ik ren met ingehouden adem door de flitsen en knetters en spetters naar de tent. Daar aangekomen, wordt het al wat kalmer. Slapen gaat me dus gewoon weer goed af. 's Ochtends neem ik een dappere douche. In de cabines zaten gisteren namelijk kikkertjes. Nu zie ik ze niet meer, maar je weet het natuurlijk maar nooit. Vandaag bezoeken we Katherine Gorge. Dat is de reden dat ik de vijfdaagse trip heb gekozen, dus het mag wel erg mooi zijn. De rest viel me namelijk wat tegen. Er is een groep die kiest voor de lange wandeltocht naar de top, met uitzicht over Katherine Gorge. Dat is gratis, dus ik doe daar aan mee. Er is een groepje dat een boottocht maakt door de Gorge en een groepje dat gaat kajakken. De boot had me ook leuk geleken, maar die 73 dollar bewaar ik liever voor wat anders. En daar heb ik achteraf totaal geen spijt van. Als we worden afgezet regent het pijpenstelen. Echt heel hard, met onweer. 'Veel plezier!' Ik vraag me twee seconden lang af waar ik aan begonnen ben. Dan geef ik me totaal over aan de regen en dat is echt heerlijk. We zijn binnen no time doorweekt, maar dat is zo fijn. Op deze manier is het ook niet te heet om omhoog te lopen en het is weer eens wat anders. als we al wat hoger lopen, stopt het met regenen. Ik gok dat we na een uur aankomen bij het uitzichtpunt over de Gorge. Het is schitterend. Adembenemend mooi. In de verte zien we een zoetwaterkrokodil liggen. We genieten een tijdje van het uitzicht en later zwaaien we naar onze groepsgenoten op de boot en ik de kajak. Als we terug naar beneden lopen, is het toch wel weer warm. Mijn kleren zijn klam en plakkerig. Als we klaar zijn, trakteer ik mezelf op een waterijsje (van 3,80 dollar!). Na de lunch rijden we nog zo'n vier uur terug naar Darwin. Ik word gevraagd om mee uit eten te gaan, maar ik ga niet. Geldkwestie. De Britse Keira gaat wel en ze biedt aan om te betalen. Dat kan ik echt niet aannemen. Ik ga nog even gratis op internet, eet de meeste papperige kant en klare nasi ooit en ik ruim mijn tassen op. Dat voelt weer fijn geordend. En nu ga ik heerlijk slapen. Ik bem kapot. Koetje ook, dus die komt lekker bij me liggen. Ik hoop dat de muggen me met rust laten, want ik heb intussen zo'n dertig bulten en sommige plekken zijn nogal rood en opgezwollen. Ik reageer behoorlijk heftig op deze Ozzie mossies.

Heel veel liefs en helaas: nog even geduld voor de foto's. Het lukt me helaas niet op het gratis internet en ik vind het zonde om er voor te betalen, omdat het uploaden nogal lang duurt.