De outback

Lieve allemaal,

Ik ben weer terug in de bewoonde wereld en ik kan wel zeggen dat ik enorm veel heb meegemaakt. Het was een ontzettend bijzondere ervaring die ik nooit meer zal vergeten. Neem de tijd om het te lezen, want je snapt dat dit een megaverhaal wordt. Maar als ik eerlijk ben: het is het waard.


woensdag 7 november 2012, Adelaide

Ik heb weer een goede nacht gehad, maar ik ben wel op tijd wakker. Ik doe heel rustig aan, want ik hoef vandaag helemaal niets. Rustig ontbijten, buiten in mijn pyjama. Dan een uitgebreide douche en ik draai nog een klein wasje. Eigenlijk zonde van mijn geld, maar mijn afritsbroek is echt smerig en anders heb ik niet genoeg schone onderbroeken voor in de tien dagen outback. Ik besluit om de droger niet te gebruiken dit keer. Scheelt me weer twee dollar en bovendien is het prachtig weer en hangen er buiten waslijnen. Ondertussen ga ik de stad weer even in. Ik schrijf mijn verhaal op internet en ik geniet van het zonnetje. Perfect zo. 22 Graden, dus niet te heet. Al snel volgt er een probleempje. Ik probeer geld op te nemen, maar er staat niet genoeg geld op mijn rekening. Dat zat er aan te komen. Op het moment kunnen we niet meer internetbankieren en het ziet er naat uit dat de betalingen met mijn creditcard zijn afgeschreven. De rest van mijn geld staat op m ijn spaarrekening. Wat dit alles zo problematisch maakt: morgen begint mijn 10-daagse outbacktour en ik moet hen nog 200 dollar betalen. SHIT. Ik blijf vrij rustig en ik bedenk de mogelijkheden. Na telefonisch overleg met mama ben ik eruit. Want hoera! Het schijnt dat je met je creditcard ook geld kunt opnemen en dat wordt dan later afgeschreven. Nog nooit gedaan, maar het lukt. Ook weer opgelost. Ik bekijk nog een stukje Chinatown en ik koop goedkoop appels en bananen bij de Central Market. 's Avonds geniet ik van gezond eten (deel 2) en ik gok dat ik op tijd in bed lig. Morgen om 6.30 uur klaarstaan. De outback, de uitdaging van mijn leven.


donderdag 8 november 2012, Warren Gorge

's Ochtends vraag ik me even af waarom ik dit ook alweer doe. Misschien ook omdat het zo vroeg is. Als ik wacht om opgepikt te worden, ontmoet ik al gauw drie van mijn reisgenoten van deze tien dagen. Twee Nederlanders uit IJmuiden en een meisje uit Zwitserland. Dit voelt goed. Als we zitten te wachten, word ik gebeld door het bedrijf van de trip. We moeten nog even wachten. We halen de rest op en we rijden Adelaide uit. Als we de stad uit zijn, drinken we ergens thee en koffie en eten we koekjes. We leren elkaar al snel kennen, want er wordt volop gekletst. Het voelt nu al alsof dit een gezellige groep is. Ik zie de tien dagen wel zitten. De groep bestaat uit: Suzanne, Frank, Luuk (Nederland), Rahel, Myriam (Zwitserland), Constantin (Duitsland), Jennifer, Nancy (Canada), Kamille (Denemarken), Yonathan (Engeland), Jack, Ann (VS), Jasmin (Oostenrijk), Alva (Zweden). En dan nog de Australische gids, Steve, die zijn zoon Kimi heeft meegenomen. Best leuk, zo'n internationale groep. We rijden vandaag veel en we hebben weinig stops. The best is yet to come. Onderweg koop ik een hoed, want die schijn je echt nodig te hebben. En ik heb een vliegennet om er over te werpen als de vliegen te irritant worden. Over vliegen gesproken, tante Gre, ik gebruik alleen deodorant (geloof me, dat is nodig) en het maakt echt geen verschil. In de bus zit ik naast Rahel en dat is al gauw erg gezellig. We dopen elkaar tot 'buddies'. Dat betekent dat we een beetje op elkaar zullen letten. Dus we checken steeds of de ander in de bus zit en we slapen vannacht gezellig naast elkaar in onze swags. En heel dicht op elkaar, want het zal koud zijn. Domme ik. Ik heb in Adelaide besloten om geen slaapzak te huren (another 20 dollars) en dat ik genoegen neem met mijn lakenzak. Ik vertelde de vrouw daar nog dat mijn 'sleeping bag' really, really, really thin is, maar ze zei dat het genoeg zal zijn. Probably not. We gaan het meemaken. Ik vind het nogal spannend, het slapen in een swag. Rahel ook, dus dat wordt nog wat. Voor de goede orde: een swag is een soort slaapzak met een dun matrasje erin. Vandaag was al best speciaal. Red kangaroos, yellow footed rock wallabies, eten om een kampvuur en heel veel leuke, nieuwe mensen.


vrijdag 9 november 2012, Brachine Gorge

Gisteren rond het kampvuur werd het nog gezelliger dan het al was. Er werd namelijk een gitaar bij getoverd. Er komt weer wat wildplassen bij kijken, want er is wel een soort van toilet (die je niet kunt doorspoelen), maar daar is een spin gesignaleerd. En niet zo'n zuinige ook. GROOT en harig. Daar durf ik me dus niet meer te vertonen. Rahel en ik vinden het tijd om te gaan slapen. Hoewel... later weet ik dat er van slapen niks terecht komt. Ik heb m e voorbereid op de kou en ik heb besloten om niet na te denken over mogelijke spinnen, slangen of ander gedierte. Toch heb ik de slechtste nacht van mijn leven. Zelfs de miljoenen sterren aan de hemel kunnen dat niet goedmaken. Ik lig te bibberen in mijn verdomde mummieslaapzak. Ik heb spijt dat ik geen slaapzak gehuurd heb of beter nog: mijn eigen slaapzak... Die ligt nog thuis. Misschien heb ik een uur geslapen, als het niet minder is. Ik ben echt koud tot op het bot. 's Ochtends kan ik mijn handen amper bewegen, omdat ze zo stijf zijn. Bevroren. Er schiet kramp in mijn kuit en mijn blaas staat op knappen. Om 6.00 uur zoek ik een boom op en dan ga ik het nog even proberen in de swag. Om 6.45 uur ga ik eruit. Godzijdank ik het vuur weer aangestoken, dus kan ik, met een kop thee in mijn handen, een beetje ontdooien. Ik kom er al gauw achter dat ik niet de enige ben die zo slecht heeft geslapen. Luuk heeft ook de ergste nacht van zijn leven ervaren en Franks paste met zijn 'meer dan twee meter' niet eens in de swag. Laat ik het van de positieve kant bekijken: erger kan niet. Na mijn ontbijt (jippie, eindelijk weer eens yoghurt en Griekse nog wel, Rox!) ga ik toch maar eens richting de wc. Kan ik me mooi ook even omkleden. Eerste stop van vandaag: de supermarkt. Daar ga ik weer eens de fout in. We rijden door het droge Australie en de volgende stop is omgeven door rood zand en dorre planten. We zien oude stenen gebouwtjes. En al gauw spotten we (of eigenlijk Steve, de gids) een slang. Joepie! Die kan ik ook weer afvinken. Hij pakt de slang op alsof het niets is. Oke, hij is niet groot, maar wel giftig. We rijden (lees: hobbelen) verder en onderweg komen we weer genoeg tegen. Bijvoorbeeld een hagedis of leguaan. Geen idee. Een 'lizard' in ieder geval. Ik vraag aan Steve of ik 'm even mag aanraken en hij zegt dat ik 'm wel mag vasthouden. Ik spruttel een beetje tegen, maar ik krijg hem ongeveer in mijn handen geduwd. Oke dan maar. Het voelt raar aan. Glad, maar ook weer niet. Lekker duidelijk he? Na de lunch wandelen we een stuk. We komen wat kangoeroes tegen en we klimmen naar de top voor een mooi uitzicht. Ik praat met Luuk over tegenvallers van de reis en het is fijn te horen dat ik niet de enige ben die soms tegenvallers ervaart. Na een ijsje rijden we naar de volgende stop: rotsformaties met Aborigional tekeningen erin. Niet heel spectaculair. Dan is het tijd voor de laatste stop van vandaag: een prachtig uitzicht met zonsondergang. Onderweg zie ik veel kangoeroes van de weg weghoppen. Of juist op het laatste moment over de weg hoppen. Niet heel slim. Genieten. Soms hopt er ook zo'n schattig kleintje achteraan. Ik krijg spontaan zin in hopjesvla. Als we na behoorlijk wat gestuiter in de auto aankomen bij de campingplaats, kan ik mijn ogen niet geloven. Overal stenen. Lekker comfortabel. Als echte buddies gaan Rahel en ik weer op zoek naar een geschikt plekje. Onder het eten bij het kampvuur spotten we (helaas) een spin. Met haren. Op de stenen. Dezelfde stenen waarop wij gaan slapen. Heel fijn weer. Ik hoop op een betere nacht dan gisteren. Ik zal mijn spijkerbroek aan mijn slaapoutfit toevoegen. Ben benieuwd wat Steve ons morgen weer laat zien. Vanochtend toverde hij zomaar een hagedisje tevoorschijn. Surprise! Had hij gisteren gevonden.


zaterdag 10 november 2012, Barrasvort

Een veel betere nacht dan gisteren. Dat kon ook bijna niet anders natuurlijk. We liggen weer onder een prachtige sterrenhemel en we proberen foto's te maken van het natuurschoon. Uiteraart lukte het niet. Raar genoeg lig ik al gauw heerlijk op de stenen en ik geloof dat ik vrij snel in slaap viel. Toch werd ik regelmatig wakker. Dit keer niet van de kou, maar van de wind. Ik ben bijna bang dat ik wegwaai, maar gelukkig heb ik genoeg snoepjes gegeten. Het ontbijt zorgt voor de nodige irritaties. De Duitser in de groep is erg apart en niet zo sociaal. Hij eet bergen voedsel; hij probeert er waarschijnlijk alles uit te halen en daarnaast helpt hij nooit ergens mee. Samen met Rahel en Luuk luchten we ons hart erover. De eerste helft van de dag bestaat voornamelijk uit rijden en een aantal stops voor het toilet, water en boodschappen. De eerste 'echte' stop is bij een uitzichtpunt. Super mooie rots/steenformaties. De kleuren maken het zo bijzonder. De weg er naartoe was ook erg speciaal. Maar niet op een positieve manier. Hoewel, ik heb er wel erg om moeten lachen. De tranen liepen over mijn wangen. Het zit namelijk zo. In de bus mag er af en toe iemand voorin zitten en 's middags is mijn buddy aan de beurt. Dat betekent dat er iemand anders naast mij komt zitten. En natuurlijk is dat de Duitser. Ik sta te springen. Ik kijk Rahel aan en onze blikken zeggen genoeg. Tot zover nog niets aan de hand. Tot meneer de Duitser in slaap valt. Het kan dan wel eens gebeuren dat je gaat knikkebollen. Dat deed hij met zijn hele lichaam. Ik vreesde al dat het ging gebeuren: op een gegeven moment valt hij mijn kant op. Hij ligt op me en ik lig klem tussen meneer de Duitser en het raam. Ik tik Frank en Suzanne aan, die voor mij zitten, want ik moet delen wat me overkomt. We lachen erom en dan beweeg ik even flink om hem wakker te maken. Daarna lunchen we in een zeer heet plaatsje: we zijn nu echt in de outback. We rijden naar Lake Eyer, een enorm zoutmeer. Echt apart wel, witte vlaktes. Maar als je erop rijdt, wat we doen, dan zie je het eigenlijk niet. Dus het lijkt altijd ver weg. We eindigen deze warme dag met een dip in het water. Nu is het wachten op het eten: kangoeroe. Ik ga het maar proberen. En dan op tijd slapen, hopelijk aan een stuk door. Wordt lastig met al deze ROTmuggen, denk ik...

LES 34: REIZEN IS GRENZEN VERLEGGEN.

LES 35: REIZEN IS TIEN DAGEN LANG DEZELFDE SOKKEN MOETEN DRAGEN, OMDAT JE DE REST BENT KWIJTGERAAKT.

LES 36: 'ZWITSERS-DUITS' IS HEEL ANDERS DAN DUITS. HET KLINKT VREEMD EN HET IS NIET TE BEGRIJPEN.

zondag 11 november 2012, Algebullcullia (ofzo)

Het slapen viel ontzettend mee. Ik slaap iedere nacht beter. Geen mug gehoord. Als ik wakker word, kijk ik even naar de sterren. Dan draai ik me om en slaap ik verder. Om 6.00 uur worden we gewekt door heel veel lawaai van heel veel vogels. Om 6.30 uur ga ik eruit. Het kangoeroevlees was trouwens best oke. Ik zou er niet nog een keer voor kiezen, maar ik heb het gegeten. De eerste stop van vandaag is typisch outback. Ontzettend droge grond, in the middle of nowhere. Daar spotten we weer een hagedis. We liggen op de grond om de mooiste foto's te maken. We rijden door naar William Creek. Onderweg komen we een hele tijd niemand tegen. De eerste auto die we vandaag tegenkomen, staat stil. Klapband. In Australie is het een soort 'ongeschreven regel' om te stoppen en te helpen. Het kan zomaar zo zijn dat er uren niemand langskomt. En dat in die bloedhitte. Gelukkig zijn de Nederlander, Fransman en Duitse snel geholpen door Steve. In William Creek word ik al behoorlijk gestoord van de vliegen. Het schijnt nog VEEL erger te kunnen. Van William Creek (8 inwoners) rijden we naar Coober Pedy, een plaats waar de mensen onder de grond leven. Onder andere door de hitte. En heet is het zeker. Om 18.00 uur is het nog 35 graden. We bekijken een museum; mijnen waar ze 'opal' zoeken. We krijgen een filmpje te zien, beetje saai. Dan gaan we onder de grond en krijgen we een rondleiding. Zo ziet een huis onder de grond er dus uit. Het lijkt me maar niks. Samen met Rahel bekijk ik de ondergrondse kerk en dan rijden we richting onze campingplaats. De koeien (wat moeten die hier, in het droge gebied?) verwelkomen ons. Net als de vele vliegen en muggen. IRRITANT! Na het eten zitten we bij het kampvuur en worden we werkelijk geteisterd door ze. Het schrijven van mijn dagboek lukt niet, want daar heb ik licht voor nodig en dat maakt het alleen maar erger. Het is een geweldige avond. We lachen heel veel, vooral om Steve. We kijken foto's op zijn laptop van de afgelopen dagen en we kletsen gezellig. Ik realiseer me wat een geweldige groep mensen dit is. En wat is het bijzonder dat ik dit mag meemaken. Dan gaan Rahel en ik naar bed. Of eigenlijk: naar swag. Ik maak me een beetje zorgen om de vele muggen en we doen er alles aan om ze uit de buurt te houden. We maken onze bedjes klaar in het pikdonker, zonder licht te gebruiken. Ik kan je vertellen dat dat niet makkelijk is. Ik spuit mezelf in mijn swag in met deet en het ergste van alles moet nog komen.

LES 37: ER KOMT EEN MOMENT IN JE LEVEN WAAROP JE EEN HELE AVOND (EN NACHT) EEN VLIEGENNET DRAAGT EN JE TOTAAL NIET DRUK MAAKT OM HOE BELACHELIJK JE ERUIT ZIET.

Rahel en ik kletsen nog even en we besluiten dapper om met ons hoofd in de open lucht te slapen. Dus zonder het te bedekken. We kijken naar de hemel en de vallende sterren. Onvergetelijk.


maandag 12 november 2012, Aringa Gorge

Ik zal even beginnen met iets wat ik nog vergeten ben te vertellen. Gisteren hebben we nog een slang gespot. Dat was het. En dan vannacht: ik heb heerlijk geslapen. Elke nacht slaap ik beter. Het lijkt erop dat ik dus toch begin te wennen aan het slapen in een swag. Nooit gedacht dat dat zou gebeuren. De oordoppen blijf ik voortaan gebruiken, want het dempt toch wel een hoop geluid. Dan heb ik het over de mensen die nog wakker zijn en de mogelijke muggen. Verder is er geen geluid te bekennen. Iets voor 7.30 uur word ik pas wakker. Na het ontbijt rijden we naar de Painted Desert. In de hobbelende bus val ik regelmatig in slaap. Mijn oogleden zijn zwaar. Het is niet erg om in slaap te vallen, want de omgeving is op dit moment overal hetzelfde. Droge grond, bruin/rood zand en dorre plantjes. Als er iets speciaals is, bijvoorbeeld een beest langs de weg, zal Steve zeker stoppen. Als we bij de Painted Desert aankomen, kijk ik mijn ogen uit. Dit is mooi joh! Ik voel me echt alsof ik in het wilde westen ben. Prachtige veelgekleurde zandbergen en daar omheen alleen maar vlakte. Later blijkt (tijdens het wandelen) dat de het niet geheel ongevaarlijk is. De Duitse Constantin glijdt uit op de stenen. Flinke snee in zijn arm en bloeden als een rund. We komen aan in Oodnadatta, waar de gids vroeger heeft gewoond. Mij niet gezien: heet, klein, in the middle of nowhere. We luchen hier en we wachten op Constantin, die intussen gehecht wordt. 's Middags doen we niet veel. Eigenlijk rijden we alleen maar. Opzich is er onderweg niet veel te zien, maar mijn rug is dat gehobbel al gauw goed zat. Gelukkig moeten we even stoppen om hout te sprokkelen. Voor het vuur vanavond. Als we aankomen bij onze campingplaats gebeurt er iets heel onverwachts. Ik ben samen met Rahel op een afstandje van de groep en ik wil een foto van mezelf tegen het zonlicht in. Mijn vingers vormen een hartje. Ze vraagt voor wie ik dit eigenlijk doe. Mama. 'Do you miss her?' BAM. Ineens mis ik mama even intens. Ik kan er niks aan doen, ik begin te huilen. Gelukkig heb ik mijn lieve buddy die me even fijn knuffelt. En dat alles bij een prachtige zonsondergang. Nu is het wachten op de chili concarne. BAH BAH BAH. Ik ben er nog niet uit wat ik daar mee ga doen.


dinsdag 13 november 2012, Mulgapark

Nou, die chili van gisteren ging nog best goed. Ik heb de bonen er gewoon tussenuit gehaald. Het slapen is weer een uitdaging. Er zijn weer hordes muggen, dus we maken onze swags op in het donker. Echt een hele klus. Als we eindelijk liggen, komt Luuk ons met zijn zaklamp vergezellen. Weg met dat licht! Ik draag al wat minder lagen trouwens. Geen jas, trui en spijkerbroek meer. Wel een vliegennet natuurlijk. We kijken weer even gezellig naar de (vallende) sterren en we sluiten vanavond niet onze swags. Te warm.

LES 38: SOMS MOET JE MAAR NIET TE VEEL NADENKEN OVER HET FEIT DAT JE NET EEN SCHORPIOEN HEBT GEZIEN. NET VOORDAT JE GAAT SLAPEN.

Vandaag ik het mijn beurt om voorin te zitten naast Steve. Daar zie je toch wel veel meer dan achterin de bus. Maar: het is er ook veel heter. De airco is niet te voelen. Mijn rug is zeiknat. Af en toe moet ik even uitstappen om een hek te openen en sluiten. Dan kunnen we weer verder. Regelmatig wijst Steve ergens naar en vertelt hij me wat. Dat kan ik alleen niet echt horen, want de bus rammelt enorm door de weg. Bovendien praat hij niet zo hard. Als we stoppen in Finke (een Aborigional community) vraag ik Steve hoe heet het vandaag zal zijn. Hij denkt ongeveer 42 graden. Dat verbaast me niet, want het voelt als 72 graden. We vullen onze waterflessen en ik koop twee waterijsjes. HEER-LIJK. We rijden door naar een plaats waar we lunchen en de mogelijkheid hebben om te douchen. Goddelijk. Ik heb tijden gehad waar ik langer moest wachten voor een douche, maar nu kijk ik er meer naar uit. We zijn smerig en we zweten, dus we hebben het nodig. Ik geniet van de sappige ananas en mijn schone haar. De rest van de trip zit ik weer gezellig naar mijn buddy. Toch beter hoor. I prefer that. We moeten nog zo'n drie uur rijden naar de campingplaats. Als we daar aankomen, valt het me totaal niet tegen. Rood zand everywhere en een prachtige zonsondergang. Nu is het wachten op het eten: groenten (HEEL groot gesneden en inclusief pompoen), aardappel en worstjes. Soms moet je het er maar mee doen. Wat ik helemaal vergeet te vertellen: we zijn nu in Norhern Territory. Op mijn aanzoek: foto's op de grens. Zo gezegd, zo gedaan. En opnieuw een tijdsverschil: het is hier nu 8,5 uur later dan in Nederland. Dus 1 uur vroeger dan in South Australia.


woensdag 14 november 2012, Uluru

En weer was het eten van gisteren erg lekker. Misschien komt dat ook wel gewoon omdat we er zo lang op moeten wachten. We weten vaak pas tussen 20.30 uur en 22.00 uur. Ook de worstjes waren erg lekker. Gelukkig hoorde ik pas na het eten dat het wederom kangoeroe was. Niet dat ik het vies vind, maar iets in mijn systeem vind het vooral raar. Buddy en ik gaan weer op tijd naar bed en ik slaap weer prima. Ergens midden in de nacht word ik een keer wakker. Pikdonker en HEEL veel sterren. Ik probeer er een foto van te maken, maar dat is niet echt een succes. We worden beiden weer vrolijk wakker. Vandaag gaan we naar Uluru om de bekende Ayers Rock te bekijken. Maar dat is pas 's middags. Eerst rijden we naar de campingground waar we vanavond slapen. Het is een plek waar veel toeristen komen, een camping waar je moet betalen. Het is raar om ineens weer zo veel mensen tegen te komen. Eigenlijk bevalt die toeristendrukte me niet zo. Maar er is ook een groot voordeel aan dit alles. Steve moet boodschappen doen en ondertussen mogen wij zwemmen!! In een echt buitenzwembad. Het is goddelijk. Na de lunch nemen we nog een laatste duik en dan is het tijd voor de wandeling van vandaag. Die wandeling zou op zich een eitje kunnen zijn. We lopen om de Ayers Rock, dat is zo'n tien kilometer. En het hele pad is vlak, dus er is geen sprake van geklim. Toch is de tocht ontzettend zwaar, want het is BLOED-HEET. We gokken op zo'n 43 graden. En het leuke van alles is dat we de gehele wandeling (op het laatste stukje na) midden in de brandende zon lopen. Inclusief irritante vliegen die steeds op je gezicht gaan zitten. Dus dan maar weer onze modieuze vliegennetten op. Het grootste gedeelte loop ik samen met Rahel, Ann en Jasmine. We nemen regelmatig een pauze om op adem te komen.

LES 40: ALS JE IN DE HETE WOESTIJN WANDELT, IS HET BELANGRIJK OM VEEL WATER TE DRINKEN. OOK ALS DAT WATER (HELAAS) BINNEN NO TIME ZO WARM IS ALS THEE.

Na ongeveer vier uur lopen/strompelen komen we afgepeigerd bij de bus aan. Ik heb het weer overleefd. En over de Ayers Rock: die is wel echt mooi. Maar op zich heb je het gesteente na twee uur ook wel gezien. En dan moet je er dus nog twee. Een laatste wetenswaardigheid: de Ayers Rock gaat onder de grond nog zeven kilometer door. Het is dus mega. Na deze overweldigende hitte rijden we naar de plek waar we de Ayers Rock bij zonsondergang kunnen bekijken. Het gesteente kan dan vuurrood kleuren. Dat is vandaag niet helemaal het geval, maar dat geeft niet. De zonsondergang is prachtig. Al lijken veel feestende toeristen dat niet door te hebben. We rijden nog even langs de supermarkt op kip op te halen en ondertussen liggen wij voor pampus te wachten op de warme stenen grond. Het avondeten valt me een beetje tegen. Vooral de sla is niet echt naar mijn zin. Toch eet ik het weer braaf op. het toetje is daarentegen wel smullen geblazen. Steve is vandaag jarig. We zingen voor hem en er is taart en een kaart geregeld. Dan is het tijd voor een fijne douche. Dat kan ik na zo'n dag wel waarderen. En dan? Dan is het swagtijd. Mijn buddy ligt al en ze vertelt me dat het erg warm is. True. Dat betekent slapen met een open swag. Ik word er steeds makkelijker in. Gauw slapen, want het is al 23.30 uur en om 4.00 uur moeten we er weer uit. Tot slot nog even een grap van mijn buddy van een paar dagen geleden. Ik vond 'm erg leuk, dus ik wil het even met jullie delen. We liggen in bed en ik zeg: 'Ah... my finger is sleeping!' Waarop Rahel antwoordt: 'That's a good beginning!'


donderdag 15 november 2012, Luritja Road

Dit korte nachtje valt me ontzettend mee. Als we onze swags uit moeten, voelt het alsof ik gewoon een hele nacht geslapen heb. We pakken alles in en we rijden naar hetzelfde uitzichtpunt als waar we gisteren de zonsondergang zagen. Nu komt de zon op vanaf de andere kant. Dat betekent dat de zon vanachter de Ayers Rock opkomt. En ook dat is weer schitterend. We ontbijten bij zonsopkomst en we maken heel wat foto's. We rijden door naar Kata Tjuta (The Olga's). Er staat vandaag opnieuw een vier uur durige wandeling op de planning. Alleen schijnt deze wandeling een stuk heftiger te zijn. Dat belooft wat. Er komt inderdaad veel klimwerk bij kijken en het is soms weer behoorlijk heftig. Maar van deze wandeling kan ik echt zeggen dat het 't waard is. Het is prachtig. Veel meer dan ik had verwacht. Natuurlijk is het nog steeds bloedheet, maar we lopen nu 's ochtends en er is meer schaduw dan gisteren. Ik ben buiten adem en oververhit, maar ik geniet met volle teugen. Dit is weer zoiets wat ik niet kan uitleggen of verwoorden. Iets wat je zelf moet ervaren. Tijdens het wandelen denk ik aan iedereen thuis. Niet gemeen bedoeld, maar het is hier zo moeilijk voor te stellen dat jullie thuis het 'gewone' leven leiden. Of zal ik zeggen lijden? Grapje. toch zou ik wel jaloers op mezelf zijn als ik thuis zou zitten en mijn reisverslagen zou lezen. Buddy en ik lopen flink door, want raar genoeg is dat gewoon lekkerder. We hebben er uiteindelijk 2,5 uur over gedaan. Als we klaar zijn, wordt de lucht steeds donkerder. Zand in de lucht. Zandstorm. En denk niet aan een fris briesje. Bloedhete, harde wind. Met zand dus. Na al het zwemmen in ons eigen zweet, kunnen we lekker afkoelen in het zwembad. En dat is ook echt wat je dan het liefste wil. Perfect. Nog even haren wassen onder de zwembaddouche en boodschappen doen. Dat is hier trouwens enorm duur af en toe, omdat we soms in the middle of nowhere zijn. Bijvoorbeeld (omgerekend) 3,50 voor een flesje koud drinken. En dan heb ik het over een flesje van 600 ml. Maar soms heb ik het echt nodig. Net als een mars (ik zeg 'energy').


vrijdag 16 november 2012, Kings Canyon

's Avonds worden er weer de nodige grenzen verlegd. Als we naar de campingplaats rijden, is er veel zand in de lucht te zien. Het ziet er niet zo gezellig uit. Als we aankomen, laden we alle spullen weer uit en wordt het eten bereid. BAH. Bonensalade. Er zijn grenzen en deze ga ik niet verleggen. Ik ben gezellig met Jack aan het kletsen (die raar genoeg ook niet eet), dus het valt niet op dat ik vandaag oversla. Na het eten vraag ik aan Steve hoe laat we morgen moeten opstaan. 'Als de zon opkomt.' Oei, dat lijkt mij iets te laat. Ik wil eigenlijk zo vroeg mogelijk gaan wandelen morgen. Ik laat het hem weten en hij overlegt met de groep. Top! Morgen om 5.00 uur gaat de wekker. Rahel en ik besluiten om dan maar te gaan slapen. Probleempje: het onweert. Er is veel bliksem te zien in de verte en af en toe horen we het rommelen. En jullie weten dat ik enorm van onweer houd.

LES 41: ANGSTEN ZIJN ER OM OVERWONNEN TE WORDEN.

Ik heb net afgeleerd om thuis is bed mijn vingers in mijn oren te stoppen en het liefst kruip ik met mijn hoofd onder mijn kussen. En nu slaap ik dus buiten. Briljant. Als kers op de slagroom begint het ook nog te regenen en zandstormen. Ik verstop me in mijn swag en val verbazingwekkend genoeg na een tijdje toch in slaap. Om 4.45 uur denk ik even dat ik mijn wekker hoor. 'Someone like you' van Adele. Dat is interessant, want ik heb geen wekker gezet. Buddy wel. Hoe toevallig is dat?

LES 42: ALS JE VOOR DE TWEEDE KEER OVER JE EIGEN PYJAMABROEK PLAST, IS HET ECHT TIJD OM ZONDER DIE BROEK TE GAAN SLAPEN.

Ontbijt, inpakken en wegwezen. Het is nog een tijdje rijden naar Kings Canyon, waar we vandaag zullen wandelen. In de bus geniet ik even van mijn eigen muziek en sluit ik mijn ogen. Ik word even wakker als Steve moet remmen voor een dromedaris, maar daarna slaap ik weer verder. De ongeveer vier uur durende wandeling schijnt, vooral in het begin, best pittig te zijn. Dat kan ik al snel beamen. Gelukkig zijn we redelijk op tijd en is het nog wat bewolkt. Maar dat verandert al gauw. Ik zoek al snel de meiden op met een vergelijkbare conditie: Myriam en Jen. Na een tijdje kom ik Rahel tegen en uiteindelijk heb ik iedereen wel gezien onderweg. Als ik Koetje op de foto zet bij een prachtig uitzicht, gebeurt er iets bijzonders. Koetje maakt vrienden! Daar moet natuurlijk een foto van gemaakt worden. Vanaf dat punt loop ik op de een of andere manier alleen. Ik weet niet hoe dat kan. Er is een groep die voor me uit loopt en ik heb een groep achter me. Op de een of andere manier kom ik ze beiden niet tegen. Ik heb het gevoel dat er iets niet klopt, maar ik besluit maar gewoon het pad verder te volgen. Al ben ik daar ook niet zo goed in. Terwijl ik wandel, kijk ik om me heen naar al het moois. Tot ik iemand ineens hoor roepen. Iets met de wrong way. Oepsie! Bordje gemist. Hij is echt mijn held van de dag, want hier wil je echt niet verdwalen. Oververhit en kletsnat kom ik aan bij het eindpunt. Maar het was het zeker waard. Heel bijzonder. De enige die ik zie zitten is de oude Nancy, die de wandeling niet heeft gedaan. Dat is vreemd. Ik vraag haar waar de anderen zijn, maar zij denkt dat ik de eerste ben. No way. Ik probeer haar uit te leggen dat dat niet mogelijk is, maar dat gaat nogal lastig, want ze is doof aan een kant en ze lijkt het niet echt te begrijpen. Een hele tijd later komt Rahel aanlopen en Nancy begint te klappen. ' You are the second one!' Zucht. Al snel snap ik wat er gebeurd is, want mijn bezorgde buddy legt het uit. Op een bepaald punt kon je naar rechts en ik ben daar omhoog gegaan. Dat betekent dat ik het zwemmen heb gemist. Ik word een beetje chagrijnig als ik dat hoor. Ik kan Steve zo totaal nooit volgen.


vrijdag 16 november 2012, West MacDonnell National Park

Na de lunch klaart mijn humeur weer wat op. In de bus luister ik weer lekker muziek en dan rijden we naar een zwembad. De beste tot nu toe. De temperatuur is perfect. Ik ben van plan om alleen even snel een dip te nemen. Maar het is zo heerlijk, dat de dip iets langer duurt. Toch ga ik er op tijd uit, want er zijn ook nog douches waar ik graag gebruik van maak. Onderweg naar de slaapplek komen we nog wat wilde paarden, koeien en dromedarissen tegen. We genieten van een prachtige zonsondergang en ik vraag Steve of we alsjeblieft een foto kunnen maken zoals op de brochure. Met z'n allen op de bus+trailer, tegen de zon in. En dat doen we. Aangekomen bij de slaapplek kan ik niet zeggen dat ik blij verrast ben. Ten eerste raken we vast in het zand. Steve gaat uit zijn plaat, die is goed boos op zichzelf. Het lijkt Gordon Ramsey wel! De hele groep helpt mee en het duurt niet al te lang voor we losraken. Het jammere is alleen dat we bij een rivier staan. Dat betekent: heel veel muggen en ander ongedierte. Al snel vliegt er iets groots en luidzoemend iets in mijn haar. Er schijnen kikkertjes rond te springen en ik zie veel insecten die ik niet wil zien. We eten heerlijk vandaag. Rijst met groenten in currysaus. Na het eten heeft Jon een act bedacht. En ik doe daar blijkbaar aan mee. We lachen weer gezellig met z'n allen. Dan vinden Rahel en ik het weer tijd om de swag in te kruipen. We hebben tenslotte een vermoeiende (maar mooie) dag gehad. In de swags kijken we voor de laatste keer naar de (vallende) sterren. We praten over de afgelopen dagen en over hoe bijzonder het is hoe snel je een band opbouwt. We betrappen onszelf erop dat we soms per ongeluk in onze eigen taal tegen elkaar beginnen te praten. Dat betekent dat we ons thuis voelen bij elkaar. Het voelt echt als een vriendin. Good night buddy. Sleep well.


zaterdag 17 november 2012, Alice Springs

Ik val zowaar snel in slaap zonder gestoord te worden door al mijn vliegende, kruipende en springende vrienden. We kunnen vandaag een soort van uitslapen. Dat betekent: geen tijd waarop we wakker moeten worden, maar gewoon toch al vrij snel uit je swag gebrand worden. Ontbijtje en spullen bij elkaar zoeken. We kunnen heel rustig aan doen en dat is ook wel eens lekker. Dan rijden we naar een waterhole om te gaan zwemmen. Heel relaxt zo'n dagje. Beetje zwemmen, beetje zonnen en liggen. Fijn hoor. De lunch is wat laat en ik merk dat ik het een beetje gehad heb. Altijd dat wachten. Wat organisatie van tijd betreft, is Steve niet zo goed. Na de lunch stoppen we ergens om wat te drinken en een evaluatie te schrijven. Ook dat duurt weer veel langer dan gepland. Het plan was om rond 16.00 uur in Alice Springs te zijn. Dat wordt 19.15 uur. Ik ben er een beetje klaar mee. Oke, de tweede zwemstop was ook weer erg mooi, maar niet handig. Aangekomen in Alice Springs horen we eindelijk duidelijk wat de bedoeling van vanavond is. En ik zit er erg mee. We gaan met z'n allen uit eten, maar ik kan het niet gebruiken om veel geld uit te geven. Daarnaast ben ik de enige in mijn hostel en schijnt het nogal gevaarlijk te zijn om hier 's avonds alleen over straat te lopen. Steve zal zijn foto's uitwisselen, maar we hadden geen tijd meer om ergens te stoppen, zodat ik een usb-stick kon kopen. Dus waarschijnlijk ook geen foto's voor mij? Aangekomen bij mijn hostel vraag ik om een kaart van de stad, zodat ik alsnog kan lopen, maar de vrouw zegt dat ik echt een taxi moet nemen. Het klinkt allemaal nogal angstaanjagend, dus het moet maar. Hop, weer 8 dollar voor een ritje van drie minuten. Het schijnt dus dat Aborigionals vaak een drankprobleem hebben en er wonen hier veel Aborigionals. Als ik aankom bij Bojangles ben ik de eerste. Eerlijk is eerlijk, het is een bijzonder sfeervol cafe. Alles is gemaakt van oude (auto)onderdelen en de wc is de meest humorvolle wc die ik ook heb gezien. Het handvat aan de deur zit aan de verkeerde kant: hij zit links en de deur gaat rechts open. In de wcbrillen zit prikkeldraad en de kranen zijn het allergrappigst. Er zijn vier kranen en vier knoppen om ze aan te draaien. Twee kranen doen het, twee niet. De meest rechterknop zet een kraan in het midden aan. Je wordt dus echt in de maling genomen. Maargoed, dat leuke aspect van de avond ontdek ik pas later. Alles zit me ontzettend hoog. Ik merk dat ik aan thuis begin te denken en dat ik dat op het moment heel erg mis. Het is gewoon alles bij elkaar. En daar bovenop de vermoeidheid van de afgelopen tien dagen. Dan komt mijn buddy aangelopen met wat anderen van de groep. We lopen naar binnen en ze vraagt wat er is. Ik kan alleen maar 'nothing' uitbrengen, maar ze geeft niet op. Ik voel me intens verdrietig en ik kan de tranen niet meer bedwingen. We lopen samen naar buiten en ik lucht mijn hart. Het is ook gewoon zo moeilijk om weer alleen te zijn als je zulke leuke mensen om je heen hebt gehad. Ik krijg een dikke knuffel en bemoedigende woorden. Als ik weer op adem ben gekomen, lopen we naar binnen. Rahel staat erop dat ik een drankje van haar aanneem. Ik kan er echt niet onderuit, dus ik geniet van de meest liefdevolle appelsap die ik ooit heb gedronken. Ze is geweldig. De rest van de avond is nog best gezellig. Om 0.45 uur gaan Rahel, Constantin en ik samen met de taxi terug naar de hostels. En over de foto's hoef ik me ook geen zorgen te maken. Rahel brandt ze thuis op een cd en stuurt dat naar me op. Lovely buddy. Terug in het hostel voel ik me al een stuk beter. Morgen beltegoed regelen en bellen met het thuisfront. Ik kijk ernaar uit.

Heel veel liefs en de foto's houden jullie te goed!