De GREAT Ocean Road en tachtig koala's

Lieve allemaal,

Hier ben ik dan weer! Dit verslag is zeker positiever dan het vorige, maar: ook een stuk langer. No worries!


zaterdag 27 oktober 2012, Melbourne

LES 27: ER KOMT EEN MOMENT IN JE LEVEN WAAROP JE KUNT GAAN HUILEN OM JE ETUI MET PENNEN DIE JE KWIJT BENT. IETS MET EEN EMMER EN EEN DRUPPEL?

Een nieuwe dag, een schone lei. Laten we die na deze vierde ijskoude nacht positief beginnen. Eindigen is een ander verhaal. We beginnen de dag in de bibliotheek met gratis internet. Ik tik mijn verslag, lees mijn mail en ik doe iets heel doms. Ik blokkeer per ongeluk mijn internetbankieren. Weer een probleem erbij. Esther is een uurtje langer bezig, dus ondertussen verdiep ik mij weer even in de o, zo leuke muziektheorie. En dan: op naar Melbourne. De stad waar Esther drie dagen wil blijven en ik twee. Dat wordt nog wat. Helemaal met de camper. Esther rijdt vandaag en ik kan er niks aan doen, maar ik zat met samengeknepen billen in de auto. Hoe dichter we bij de stad kwamen, hoe erger het werd. Ze blijft de rotkoppeling de schuld geven. Ik heb nergens last van, maar oke. Daarnaast merk ik dat ik met mijn rechtervoet regelmatig aan het remmen ben, maar helaas zit er aan de 'niet-bestuurders-kant' geen rem. Soms is het echt moeilijk om een bijrijder te zijn. Kan ook aan mezelf liggen; ik ben de controle dan kwijt. Tot slot ben ik al snel klaar met de stad. Nergens kun je gratis parkeren, laat staan gratis overnachten. Precies wat ik dacht. Zo niet handig met de camper. We hebben geen gedetailleerde kaart van de stad, dus we hebben ook geen idee waar we heen moeten. Esther blijft maar vragen waar ze heen moet rijden, maar goh! Ik ben hier ook voor het eerst en zonder kaart komen we ook niet ver. Na zo'n drie kwartier rondrijden, ontploft de boel opnieuw. Derde keer in vijf dagen. Toch knap, als je het mij vraagt. Dit is de heftigste explosie tot nu toe. We schreeuwen werkelijk tegen elkaar. Ik ben ZO kwaad, dat ik de auto uitloop. De beschuldigingen en verwijten vliegen over en weer: we zullen het nooit eens worden. Na een tijdje stel ik voor om een hostel te bellen in de stad, met off street parking voor de camper (gratis). Lekker zonde van ons geld, want in principe hebben we overnachting. Aleen geen plaats om te staan. Aan de andere kant: dan kunnen we even wassen, douchen en dan kan ik misschien eindelijk een nacht doorslapen. In het hostel aangekomen, vertel ik Esther dat ik zonder haar de trip naar Kangaroo island wil doen, dus op een andere dag. Opnieuw een explosie, want dat is echt gemeen van mij. Ik snap niet helemaal waarom, want we hebben het niet gezellig. 'Aan wie ligt dat?', krijg ik als antwoord. Ik borrel vanbinnen.

LES 28: WAAR TWEE VECHTEN, HEBBEN TWEE SCHULD.

Rond etenstijd besluiten we om er de komdende tijd nog maar het beste van te maken. We moeten het toch nog een week met elkaar doen. Na het eten loopt Esther even de stad in en ik heb zin om lekker in mijn dagboek te schrijven. Dan kom ik erachter dat mijn etui kwijt is. Nergens te bekennen. Ik vrees dat ik 'm ben vergeten in de bibliotheek vanochtend. Daar is de bekende druppel. Ik ben er even zo ontzettend klaar mee. Dan maar gauw naar de supermarkt voor nieuwe pennen. Ik zie daar ook computers staan en ik heb daar ineens zo'n behoefte aan. Ik gooi er twee dollar in. Ken je dat? Zo'n voorgevoel? Zo van: alles gaat al mis, misschien gaat dat internet ook wel niet werken... en toch gooi je er een muntje in. Het lijkt te gaan werken. Behalve mijn toetsenbord dan. Nu zijn de rapen echt gaar.


zondag 28 oktober 2012, Melbourne

Gelukkig een betere nacht dan in de camper. Ik word af en toe nog wel wakker, maar ik heb eht in ieder geval niet koud. Na het douchen, ontbijten en het hele ritueel gaan we de stad in. Eigenlijk zijn we net te laat voor de 'gratis' stadstour; een drie uur durende wandeling met een gids. Maar in de verte zien we de gids in zijn rode shirt nog staan. We kunnen nog mee. Zo'n tour past niet echt bij mij, heb ik het idee. Ik vind het fijner om de boel zelf te verkennen. Maar op deze manier zie je wel de belangrijkste en bekendste dingen in Melbourne en gelukkig hebben we een leuke gids. En ook wel prettig: het zonnetje schijnt. De camper staat de hele dag gratis nog bij het hostel, maar 's avonds is dat niet echt de bedoeling meer. Na de tour en het middageten lopen we nog even naar Victoria's Market. De markt sluit bijna, maar op de valreep koop ik 40 ansichtkaarten en wat souvenirs. Niet echt handig om de rest van mijn reis mee te nemen, maar het is hier VEEL goedkoper dan ik tot nu toe heb gezien. Een lichte discussie kan vandaag niet uitblijven, maar er is zeker geen sprake van ruzie. Wel van hoofdpijn trouwens, maar dat is weer een ander verhaal. De vraag is weer: waar gaan we slapen. Esther heeft in haar hoofd om bij de camper naast het hostel te gaan slapen. En als Esther wat in haar hoofd heeft, dan weet ik het wel. Ik vind het nogal wat. Die parkeerplek is bedoeld voor de gasten. Officieel weten we dat we hier niet mogen blijven staan. En we zijn niet zomaar ergens, we zijn midden in een grote stad. Het is niet dat ik het niet durf, ik heb alelen geen zin in een mogelijke boete of in het worden weggestuurd. Ik geef drie andere opties, maar er valt opnieuw geen compromis te sluiten. Ik heb zo geen zin in een nieuwe ruzie, dus ik zeg dat ik akkoord ga, maar alleen als zij zicht als verantwoordelijke opstelt. Boetes zijn voor haar en als we hals over kop weg moeten, mag zij bedenken waar we heen gaan. Geregeld. De avond wordt zowaar nog best gezellig (we kunnen het wel). We eten een pizza bij Domino's. Je kunt daar ook poffertjes eten (Dutch little pancakes), hoe leuk?! Helaas zit ik na de pizza al vol. Na het eten gaan we met de tram naar St. Kilda. Een soort van buitenwijk van Melbourne met een strand. Daar schijnen de pinguins 's avonds de zee uit te komen om hun jongen (tussen de rotsen) te voeren. Ik zeg maar weer: eerst zien, dan geloven. En ja hoor! We moeten er even op wachten, maar dan heb je wel wat. Superschattig. Hele lieve, kleine, donzige pinguinjongen tussen de rotsen en de niet veel grotere pinguinvolwassenen die de zee uit komen. Genieten dit. En nu? Nu proberen deze nacht weer door te komen.

LES 29: ER KOMT EEN MOMENT IN JE LEVEN WAAROP JE INTENS GELUKKIG WORDT ALS JE JE VERLOREN ETUI WEER TERUGVINDT.


maandag 29 oktober 2012, Torquay

Nou, ik ben de nacht redelijk doorgekomen. De kou viel mee (warm is anders). Ergens midden in de nacht worden we allebei wakker van een voertuig met motor. Uiteraard veroeren we ons niet. Ik spits mijn oren en ik hoor een piepje. Mijn angstige fantasie komt weer even opdagen en ik denk toch echt even dat er een sleepwagen is die ons gaat wegslepen. Of toch gewoon een vuilniswagen? Waarschijnlijk dat laatste, want we blijven staan waar we staan. Fieuw! Rond drie uur 's nachts ben ik ook weer even wakker en ik voel dat ik (nu al) best nodig moet plassen. Ik kan alleen geen kant op. Dus maar weer proberen te slapen en hopen dat ik geen blaasontsteking creer. Rond acht uur 's ochtends staat mijn blaas echt op knappen. Ik trek gauw een normale broek aan en ik ga de camper uit. De dichtsbijzijnde wc is die van het hostel. Maar... ik ga natuurlijk geen slapende honden wakker maken, dus ik zoek een ander toilet. Bij een autowasserij dan maar. Wat een opluchting. Terug in de camper kleed ik me rustig aan, terwijl Esther wel gewoon het hostel in loopt en daar zelfs gaat douchen. In mijn ogen niet 'een beetje brutaal', maar best onbeschoft. Dan is het tijd voor een internetcafe, want er moet geloof ik iedere dag geskyped worden. Ik zal mijn mening hierover maar niet uiten, om het gezellig te houden. Ik kruip dan ook maar even achter de computer, want ik moet mijn vliegtickets naar Darwin en Cairns nog printen. Na een half uur doet internet het niet meer, natuurlijk tot grote frustratie van mevrouw Skype. Ze gaat gauw naar de bibliotheek om de sessie daar voort te zetten. Ik ga dezelfde kant op en ik ga voor de bibliotheek in het zonnetje zitten. Het is er druk en gezellig: mensen liggen en zitten in het gras van de zon te genieten, af en toe komt er een klasje in uniform voorbij en twee jongens spelen muziek. Ik geniet. Ongeveer een uur tot anderhalf uur later is Esther klaar. Ik vertel dat ik nog even naar het postkantoor wil voor postzegels. In het postkantoor aangekomen, zien we een lange rij staan. Of ik dat niet een andere keer, ergens ander kan doen. Dat kan natuurlijk wel, maar dat wil ik niet. Ik wil gewoon graag vast weten hoeveel geld ik hieraan kwijt ben. Had ik dat niet kunnen doen terwijl zij op internet zat? Natuurlijk, had gekund, maar toen zat ik heerlijk in het zonnetje, want ik vind het ook nog belangrijk om van mijn reis te genieten. En over dat geld: een rib uit mijn lijf. Het even leuk ansichtkaarten versturen, kost me hier in Aussie even minder leuk zo'n 70 euro. Maar het maakt me gewoon gelukkig. Alleen als het schrijven van de adressen. Dat geld probeer ik dus zo snel mogelijk weer te vergeten. Oh, en die rij viel nog best mee. Een kwartiertje heeft het me gekost. Tijd om te gaan, jippie! Begrijp me niet verkeerd, Melbourne is opzich een leuke stad, maar niet handig met een camper. We doen ons best om uit de stad te komen zonder over de tolwegen te rijden. Dat lukt ons gelukkig heel goed. Op naar de Great Ocean Road. Het deel waar ik het meeste zin in heb (van onze camperroute). Ik moet zeggen dat dit een redelijk stress- en ruzievrije dag is. Irritatievrij is iets anders, maar het lijkt de goede kant op te gaan. Daarnaast merk ik aan mezelf dat ik een stuk gelukkiger ben als ik in een korte broek kan rondlopen. Echt fijn, die zon. We besluiten samen (hoera!) dat Torquay onze overnachtingsplaats gaat worden. Daar begint de Great Ocean Road, dus vanaf morgen zullen we die gaan rijden. Onderweg naar Torquay komen we langs Geelong. Best leuk om even te stoppen. Er was hier ooit een pier, die er nu niet meer is. De houten palen die in de zee stonden, zijn opgeleukt tot poppen en die zie je overal in het stadje staan. Best grappig. Intussen staan we dus in Torquay in een stukje afgelegen woonwijk. Zo nog even plassen bij de MC Donalds en dan weer hopen op een goede nachtrust.


dinsdag 30 oktober 2012, Apollo Bay

Van die nachtrust is het weer niet helemaal gekomen. Heb ik het eindelijk een nacht niet zo koud en ook mijn heupen zijn dit keer niet zo pijnlijk, maar er is een ander probleem. Ik heb ontzettende hoofdpijn. Fijn hoor. En net als het wat lijkt te zakken en ik weer wat wegdoezel, wordt Esther panisch. Ze ramt op het raam en er is duidelijk iets aan de hand. Ik vergeef het haar meteen als ik weet wat er is. GEVAAR! Er is een wesp binnen! Esther ligt bij de deur en daar is het gevaarte ergens. Ik ben ineens heel actief en ik klim naar voren in de camper, zodat ik eruit kan en de deur (waar de wesp zich bevindt) kan openen. Het ziet er natuurlijk niet uit als ik dit allemaal probeer zo snel mogelijk voor elkaar te krijgen, maar we zijn gered. Hij is weg. Ik eet gauw een broodje, zodat ik een asprientje in kan nemen tegen de hoofdpijn. Dan kleden we ons aan en rijden we naar de handige MC Donalds om te plassen en tanden te poetsen. We kijken even bij het souvenirswinkeltje bij het informatiecentrum. Dat kan ik gewoon beter niet doen, ik ken mezelf. Maar toch loop ik er per ongeluk naar binnen en nog veel 'per ongeluk-er' koop ik het een en ander. Iets wat sowieso een investering is: een reisdagboek! Voor als deze vol is. Verder koop ik een armbandje en een koalaspeldje voor aan mijn tas. Dan is het skypetijd voor Esther. Ik kijk op internet een aflevering van Sara in 'De Bachelor' terug en ik zet wat foto's op internet (ja, er staan nu ook foto's bij mijn vorige verslagen). Daarna wacht ik op Esther in het heerlijke warme zonnetje en ik schrijf wat kaartjes. Op naar de Great Ocean Road. Ik heb er zin in! Van Torquay rijden we naar Bells Beach, waar veel surfers te vinden zijn. Ik vind het toch een hele kunst. Je zult het mij niet zien doen, maar dat zal jullie niet verrassen. Terwijl ik sta te lunchen, begint er een man tegen me te praten. Of ik ook ga surfen. Ha! Die kent me duidelijk niet. 'I never did that', is mijn antwoord. 'Are you Dutch?' Mijn god, ik kan nog geen vier woorden spreken zonder 'herkend' te worden. De volgende stop is Anglesea. Er is ons verteld dat we naar het golfpark moeten gaan. Daar hebben we dikke kans op kangoeroes. We geloven het meteen, want bij het golfpark aangekomen, staat er op het bord: 'No access for kangaroo viewing'. Geen toegang? Ja doei! Gelukkig krijgen we toestemming en jawel, we spotten ze. Leuk hoor! En ze poseren ook nog voor ons. Bij Aireys Inlet bekijken we de vuurtoren en de mooie kust. Ik wil niet klagen, maar het is behoorlijk heet vandaag. Bij jullie niet he? In Lorne gaan we even van de Great Ocean Road af om watervallen te bekijken (Erskine Falls). We komen uit in een stukje regenwoud. Heerlijk koel daar. We moeten nog een stukje lopen en we worden gewaarschuwd voor slangen. Mooie waterval wel, leuk om even gezien te hebben. We vervolgen onze weg richting Apollo Bay, waar we vandaag zullen overnachten. Maar we slaan eerst nog even af in Kennett River. Er is ons verteld dat we daar koala's kunnen vinden. Dat zou toch gaaf zijn? Gewoon in het wild! Het geluk is vandaag aan onze zijde: we zien er twee. Enorm leuk. Ik begin als een gek foto's te maken, tot mijn batterijsymbool rood knippert en mijn camera uitvalt. Iets met geluk aan onze zijde? En hoe gelukkig kunnen we dan zijn? Die van Esther valt namelijk ook uit. Ik denk even aan mijn verdronken accu. Maar het mag de pret niet drukken. Naast de koala's zijn er ook tientallen gekleurde vogels. Brutaal dat ze zijn! Ze komen graag even op je zitten. Als we verder rijden, zien we nog twee koala's en die poseren geweldig. Maarja. Nu vervolgen we onze weg naar Apollo Bay. Dit was een mooie dag. Een dag zoals een dag in Australie zou moeten zijn. EN! Geen ruzie. Ik heb me wel moeten inhouden op de weg. Rijdag van Esther vandaag. Ze scheurde werkelijk door de bochten. Als ze op een gegeven moment bijna 40 km harder rijdt dan in de bocht wordt aangeraden, moet ik er toch even netjes vragen of ze wat zachter kan rijden. Ik blijf voorlopig graag nog in leven namelijk. Na onze lekkere rijstmaaltijd bel ik even met papa en dan drinken we een zeer duur drankje (4 dollar!) in een pub. Maar het moet wel. We moeten onze camera's toch ergens opladen? Ach, het zit ook wel even comfortabel.


woensdag 31 oktober 2012, Port Campbell

Ik denk dat dit de beste nacht in de camper was tot nu toe. Maar... niet de optimistisch, ik kan nog steeds niet zeggen dat ik lekker heb geslapen. Toch weer veel wakker en nog steeds wat te koud. Daarentegen worden we 's ochtends de camper uitgebrand. Esther gaat weer even op zoek naar internet en ik loop even naar het informatiecentrum voor een nieuwe kaart en voor informatie over de rest van de route. We beginnen in het Engels, tot de aardige vrouw aan me vraagt waar ik vandaan kom. Zelf is ze 51 jaar geleden van Nederland naar Australie geemigreerd. Ze vertelt verder in het Nederlands, hoewel het eigenlijk een mix is van Nederland en Engels. Best grappig. Na de nodige informatie schrijf ik mijn laatste kaartjes. Op naar de koala's! We rijden richting Cape Otway, want langs die weg schijn je ze te kunnen spotten. Mijn camera is weer opgeladen, dus ik ben er klaar voor. We hoeven niet lang te wachten voordat we de eerste zien. Ik besluit ze te tellen en ik kom uit op negen koala's. We besluiten nog een stukje verder te rijden. Er rijdt namelijk een camper voorbij vanaf de andere kant van de weg. En die man zegt dat er een stukje verder 'wel honderd' te zien zijn. We hoeven ons niet af te vragen waar die plek is, want als ik de bocht om rijd, knal ik bijna tegen een horde fotograferende toeristen aan. Ik zet de camper aan de kant en ik kijk mijn ogen uit. Die 'honderd' is niet overdreven, want ik gok dat we er zeker tachtig zien. Ik ben in elk geval opgehouden met tellen. Er zitten er soms wel tien in een boom en er zijn koala's bij met talent: ze poseren prachtig. Dit is wel echt bijzonder. Ik vraag me af of er in andere landen ook koala's in het wild te bewonderen zijn. Ongeveer driehonderd foto's verder (dat is wel overdreven) begint het te spetteren en rijden we maar door. Het weer is vandaag niet zo geweldig. Anders had je me daar nog uren kunnen achterlaten. Onderweg verandert mijn vrolijke stemming even. Ik begin weer hoofdpijn te krijgen en op dat moment wil Esther ook nog eens naar een strand waar je scheepswrakken kunt zien. Mijn interesse ligt niet bepaald bij scheepswrakken en al helemaal niet als ik daarvoor een gravel road op moet rijden. 'Het is niet ver', aldus mijn reisgenoot. Met tegenzin rijd ik de weg op, als vind ik niet dat die weg de naam 'weg' verdient. En natuurlijk blijkt de 'weg' heel lang te zijn en wordt hij alleen maar slechter. We keren om. Dat maakt me eigenlijk niet vrolijker, want nu heb ik het voor niks gereden. Die gravel roads vol kuilen moeten we maar niet meer doen. Het kost alleen maar onnodige benzine en inspanning. En dan begint het ook nog te regenen. Steeds harder. We naderen de bekende 'attractie' van de Great Ocean Road: The twelf apostles. Het zijn er maar zeven, maar dat geeft niet. We zijn niet de enigen die dit moois willen bewonderen. Het is echt prachtig en indrukwekkend. Alsof er een ansichtkaart tot leven komt. Het maken van foto's is niet eenvoudig met regen, want er zitten steeds druppels op mijn lens. De volgende stop is bij 'The Island Archway' en de laatste bij 'Loch Ard Gorge'. Super mooi allemaal. Dan is het tijd voor het zoeken naar een slaapplaats in Port Campbell. Die vinden we naast een speeltuin, publieke toiletten en een overdekt eetgedeelte. Perfect dus. Bijna. Want officieel mag het weer niet, maar we proberen het gewoon. Stel dat ze op ons raampje kloppen vannacht, dan hangen we gewoon de domme toerist uit. Ik heb niet voor niets zes jaar op de musicalschool gezeten. En de rol 'dom' schijnt op mijn lijf geschreven te zijn (ik zeg Urinetown). We eten weer een lekkere rijstmaaltijd, we wassen onze voeten in een wasbak (al dat zand...) en we rijden naar een restaurantje. Ik bestel een heerlijke warme chocolademelk (ik hou van de marshmallows die je erbij krijgt) en ik leg mijn telefoon aan het stroom. Nog drie nachten in de camper. Moet lukken!


donderdag 1 november 2012, Hamilton

De beste nacht tot nu toe. Ik heb uitgevonden hoe ik het lekkerste lig. En dat is met de capuchon van mijn trui op en met een deken half over mijn hoofd. Tot slot leg ik mijn jas voor extra warmte op mijn benen. Maar denk niet dat ik een perfecte nacht had. Ik zeg regen (dat klinkt in een camper als hagel) en ik zeg nog meer wind. Ik heb serieus een paar keer getwijfeld of de camper wel zou blijven staan. De windstoten zorgden voor veel gewiebel in elk geval. Vandaag rijden we het laatste deel van de Great Ocean Road. We maken stopt bij The Arch, London Bridge, Grotto, Bay of Matyrs en Bay of Islands. Allemaal erg mooi. Toch jammer dat het net nu zo waait en bewolkt is. En we komen ook niet overal droog aan. In Warnambool vinden we eindelijk weer een grote supermarkt. Dat is fijn, want al die andere (kleine) supermarktjes zijn een stuk duurder. Via Port Fairy en Portland rijden we naar Cape Bridgewater, waar een 'petrified forest' te zien is. Een versteend bos. Terwijl ik erheen loop, word ik aangesproken door een Australische man. Heel aardig. We kletsen een tijdje met hem en we bewonderen de natuur. Ook lopen we langs blowholes; iets minder spectaculair. We willen nog naart de zeehondenkolonie wandelen, maar dat schijnt twee uur te duren en daar hebben we eigenlijk geen tijd voor. We willen vandaag in Hamilton overnachten, dus dan moeten we nog een stukje rijden. Onderweg in de auto moet ik ineens heel erg aan oma Komen denken en ik moet me inhouden om niet te gaan huilen. De tranen staan al in mijn ogen. Zo kom ik met mijn gedachten natuurlijk ook nog bij oma Verheij uit. Echt een gemis om geen oma's meer te hebben. In Hamilton bel ik na het eten (pasta) nog even met mama en nu ben ik eigenlijk al wel toe aan mijn bedje. Het is nog maar 20.15 uur. Eerst moet ik een wc hebben, want ik moet poepen als een koe. Hopelijk maakt Esther het niet te laat in de bar. Zij is daar aan het schijven, ik in de camper. Geen zin om wee reen duur drankje te betalen.


vrijdag 2 november 2012, Murray Bridge

Ik heb vannacht zowaar goed geslapen. Ik blijf dan ook fijn tot 9.30 uur liggen. Dan beginnen we de dag in de bibliotheek om even te internetten. Esther heeft een uur, ik een half uur. Dat betekent (goh...) dat ik eerder klaar ben. Dus ga ik vast terug naar de camper, waar ik nog het een en ander regel voor Kangaroo Island. Dan komt Esther terug en ze stapt in zonder iets te zeggen. De spanning is om te snijden, er is duidelijk wat. Zal ze mijn verslag op internet gelezen hebben? De komende tijd wisselen we geen woord. Ik rijd richting onze volgende stop: Grampians National Park. Af en toe is er toch een soort van gesprek, maar echt relaxt voelt het niet. De weg naar het plaatsje Halls Gap, dat in het national park ligt, is precies zoals ik de wegen in Australie me had voorgesteld. Leeg, lang en langs de weg oranje zand/grind en bomen. In Halls Gap lunchen we wat en ook dat gaat zonder woorden. Dan rijden we langs de hoogtepunten van het park en het begint al iets gezelliger te worden. We komen als eerste aan bij een lookout. Dat begint goed. Erg mooi en je kan ver kijken. Voor de volgende lookout moeten we een stukje lopen. ONderweg komen we een kangoeroe tegen. Altijd leuk. Ook hier kunnen we weer genieten van een mooi uitzicht. De laatste stop is bij de McKenzie Falls. Je moet er een heel stuk voor lopen. De strap naar beneden lijkt oneindig, maar dat geeft niet, want het zonnetje komt door. En bovendien is het nu nog een trap naar beneden. Ik bedenk dan altijd: die moet ik straks weer omhoog. Maar het blijkt zeker de moeite waard. Ik had niet verwacht dat de waterval zo mooi en groot zou zijn. Het is echt prachtig. Het zonnetje doet intussen goed zijn best. Ik voel heel lichte druppeltjes van de waterval af komen. Heerlijk. En dan de tocht terug omhoog. Iets minder heerlijk. Behoorlijk heftig zelfs. Maar ik heb het weer overleefd. Dan is het echt tijd om verder te rijden, want morgen moeten we de camper in Adelaide inleveren en we hebben nog heel wat kilometers te gaan. Onderweg komen we nog kangoeroes tegen. Vanochtend trouwens ook langs de weg. En dat gaat dan zo: ik roep enthousiast: 'Ah, een kangoeroe!' Als reactie krijg ik dan: 'Je had moeten stoppen, dan had ik een foto kunnen maken.' Volgens mij MOET ik nog steeds helemaal niets. En je kunt niet altijd overal een foto van maken (ook ik moet dat soms accepteren, helaas). Maargoed: 's middags dus wel. Rond 19.300 uur eten we even wat (pasta again) in Bordertown en dan moeten we nog een heel stuk tuffen om in Murray Bridge te komen, waar we overnachten. Ik weet nu in elk geval waarom er een 'groot licht' in een auto zit. In sommige landen heb je die dus wel echt nodig, omdat ze niet aan lantaarnpalen doen. Ach, we zijn heelhuids aangekomen in South Australia, waar het een half uur vroeger is. Om het makkelijk te houden... het is nu dus 9,5 uur vroeger in Nederland. Inmiddels is mijn vermoeden trouwens bevestigd. Esther heeft mijn verslag gelezen. Dat zorgde weer even voor wat gezelligheid. Conclusie: we zijn allebei HEEL verschillend. Vertel er morgen misschien nog meer over en dan zal ik voor de goede orde ook mijn slechte kanten even opnoemen. Maar eerst proberen om deze laatste nacht in de camper door te komen. Wordt misschien nog lastig, aangezien het snot als water uit mijn neus loopt. Erg prettig. Ook voor jullie, om te weten.

LES 30: OP REIS GAAT ALLES VEEL MAKKELIJKER STUK DAN NORMAAL. IK BEDOEL MAAR: HOE KRIJG JE EEN TANDENBORSTEL DOOR MIDDEN ZONDER JE HANDEN TE GEBRUIKEN? STOP HEM IN DE BUIDEL (OM IN AUSTRALISCHE SFEREN TE BLIJVEN) VAN JE TRUI EN GA OP DE WC ZITTEN. KNAK! EEN STUK ERGER: HET ARMBANDJE VAN STEPHANIE IS STUK. MAAR IK HEB DE KRALEN NOG, DUS IK VERZIN WEL WAT.

Liefs!