No worries?

G'day mates!

Hier weer een nieuw, lang verslag over mijn eerste avonturen met de campervan.


maandag 22 oktober 2012, Albon Park

Op mijn laatste avond in Sydney kruip ik laat mijn bed in: pas na 23.00 uur. 's Ochtends gaat de wekker op tijd, want ik moet me voor 10.00 uur uitchecken en ik hou niet van gehaast. Daarnaast kwam ik er gisteren achter dat ik mijn zwarte, dierbare vestje kwijt ben (ja mama en Steef, dat vestje waar zo veel gedoe om was op de avond voordat ik vertrok). Het enige vestje dat ik mee heb. Ik heb overal gezocht: in mijn backpack, op mijn kamer, op mijn oude kamer, in de bagageruimte. Nergens. Een diepe teleurstelling. Om iets voor 10.00 uur loop ik voor de laatste keer naar Duck travel. Daar zou ik een laatste boeking vastleggen met Sarah en ik heb daar afgesproken met Esther. Helaas pas om 13.00 uur. In de tussentijd blijf ik waar ik ben, want het regent, het waait en het is koud. Het gevolg daarvan is wel dat ik nog twee extra trips boek. Waarschijnlijk had ik dat toch wel gedaan hoor, het zijn allemaal dingen die ik niet wil missen. Rond 13.45 uur arriveert Esther en rond 14.30 uur gaan we eindelijk richting onze campervan. Helaas is dat niet echt in het centrum... We lopen hele afstanden met onze tonnen aan bagage. Ieder bus die we aanhouden, gaat niet naar onze bestemming. We dwalen wat af. Rond 15.40 uur worden we gebeld door het bedrijf: waar we blijven. Ze gaan om 16.00 uur dicht! Uiteindelijk nemen we de trein en bezweet komen we aan. Na al het geregel en het nodige papierwerk willen we vertrekken. Wat blijkt? De achterklep gaat niet dicht. Dus alle spullen er weer uit, nieuwe papieren en een andere campervan. Om 16.45 uur rijd ik dan eindelijk weg van de garage. Het is even wennen in deze auto en dat is te horen. Steeds als ik wil wegrijden, hoor je een harde VROEM! Vier uur later vinden we eindelijk een slaapplek. Geen campground. Die was onvindbaar. Als het aan mij had gelegen, hadden we al veel eerder ergens een plekje gezocht, want dat zoeken en rijden in het donker vind ik maar niks. Daarnaast wil ik geen kangoeroe aanrijden en tot slot kost het onnodige benzine. Dat hebben we geweten. Met een behoorlijk lege tank komen we pas na lange tijd een pompstation tegen. En nu staan we dus in een woonwijk. Met goedkeuring van de bewoner tegenover ons. Tijd om te slapen.


dinsdag 23 oktober 2012, Jervis Bay

Wie had dat ooit gedacht; een ijskoude nacht in Australië. Kan dat? Dat kan zeker weten. Gelukkig hadden we van de garage dekens meegenomen, want verder heb ik alleen mijn dunne lakenzak. Toch was het niet genoeg. Zelfs niet met sokken, een trui en een lange broek. Eigenlijk heb ik het gevoel dat ik niet geslapen heb. 's Ochtends wordt het pas warmer, als het zonnetje op de camper schijnt. Tijd om ons aan te kleden en klaar te maken voor de reis van vandaag. En hoog tijd voor een wc (wildplassen wordt lastig in een woonwijk, als het licht is). Vandaag rijdt Esther en ook zij moet behoorlijk wennen. Eigenlijk nog veel meer dan ik. Ik kan er niks aan doen, maar na een tijdje begint het nogal te irriteren. Ze blijft ruzie houden met de koppeling en het schakelen, het optrekken en de ruitenwissers/ het knipperlicht. Maargoed, ik probeer zo veel mogelijk mijn mond te houden, want ik vind dat zelf ook vervelend als ik rijd. Maar als ze al zo'n tien minuten boven de 80 rijdt in de vierde versnelling, besluit ik er toch wat van te zeggen. Het is ook mijn benzine. We stoppen vandaag bij Jervis Bay, dat bekend staat om zijn witte zandstranden. We rijden wat rond, lopen een stukje en we doen boodschappen. Irritatie nummer twee: Esther wil geen handig potje en gezamenlijke boodschappen. Naar mijn mening maakt dat het juist goedkoper en makkelijker, maar nee. Er staat vandaag een pittige wind en dat maakt het toch wat fris. Ik mis mijn zwarte vestje nu al. 's Middags zoeken we een plek om te eten en slapen en ineens komen we erachter dan het knipperlicht het niet meer doet. Ook kunnen we de temperatuur van de motor niet meer aflezen en we zien niet meer hoeveel benzine we hebben. KUT. Als ik ergens geen zin in heb, is dit het wel. We rijden langs een garage en we leggen het probleem uit. De man verwacht dat het snel verholpen zal zijn en hij zegt dat hij het morgen kan repareren. Aan ons de taak om het verhuurbedrijf te bellen en te overleggen of het goed is dat deze beste man het gaat maken. We zijn verzekerd, dus als het goed is kan dit ons niets gaan kosten. Als we morgen bij de garage zijn, moeten we even terugbellen. Ik hoop dat we morgen snel weer verder kunnen. Terwijl we later op een parkeerplaats staan te koken, komen er wel vier verschillende mensen naar ons toe om te vragen of we al weten waar we gaan slapen. Ze geven ons allemaal tips. En als we vragen of het wel is toegestaan, krijgen we steeds hetzelfde antwoord: 'No worries, daar maken we ons in Australië echt niets druk om. Er wordt echt niet gecontroleerd.' Dat moeten we dan maar geloven, ondanks de bordjes 'no camping'. Tot slot hoop ik dat we he tmet elkaar gaan volhouden, deze twee weken. Esther zij vandaag al: 'Ik begin al spijt te krijgen van de camper.' Daarnaast wee tik niet of ze voor het reizen met een camper gemaakt is. Ze is enorm aan het plannen en ze overdenkt alles. ze wil het liefst elke dag internetten pom naar huis te mailen en dat we niet zo vaak kunnen douchen, vindt ze eigenlijk ook maar niks. Mama smt me net precies wat ik van plan ben: Ik moet positief blijven. Dat ga ik dus maar doen. Tot slot, wat heel raar en frustrerend is: tijdens het skypen met Stephanie kwam ik erachter dat zij mijn kaartje uit Nieuw-Zeeland nog niet heeft. Die heb ik gestuurd toen ik twee weken weg was. Dus als je je al achtergesteld voelde: er is nog hoop.


woensdag 24 oktober 2012, Bega

Wat een dag. Mijn geduld wordt behoorlijk op de proef gesteld. Maar laat ik bij het begin beginnen. Ik heb weer ontzettend slecht geslapen. Opnieuw enorm koud en ik lig gewoon echt niet lekker. Dat dunne matrasje zorgt ervoor dat ik heel snel last van mijn heupen heb.

LES 26: KOOP NOOIT EEN 'MUMMIE' LAKENZAK. DAAR KUN JE JE AMPER IN BEWEGEN.

Ik denk er serieus over na om mijn lakenzak door te knippen, zodat ik één laken heb en dus meer bewegingsvrijheid. De ochtend begint met een snel ontbijt en dan rijden we richting de garage. De lieve man van gisteren checkt of hij gelijk heeft en dat heeft hij. Binnen vijf minuten is het gemaakt. Gratis en voor niks. Vandaag is het mijn beurt weer om te rijden. We rijden eerst naar een dichtbijgelegen plaatsje, omdat Esther wil skypen met het thuisfront. Ik ga lekker ergens in het zonnetje zitten en ik lees weer wat uit mijn boek over muziektheorie. Ongeveer een half uur tot drie kwartier later wordt mijn rust verstoord. Een man die verdacht veel op een parkeerwachter lijkt, spreekt me aan. Het is niet helemaal duidelijk. Iets met 'my friend' die naar me zoekt en met het omdraaien van de camper. Ik loop naar de camper en Esther komt aanstormen. Ik kan de stoom nog net niet uit haar oren zien komen. Boos roept ze: 'Ik heb je wel tien keer geprobeerd te bellen!' Poeh... Je bent mijn moeder niet en bovendien zou mijn moeder niet zo'n toon tegen me aanslaan. Ik antwoord: 'Nou, vijf keer. En ik probeer je net terug te bellen.' Vervolgens krijg ik de wind van voren over de niet goed geparkeerde auto. En die had IK geparkeerd. Wist ik veel dat de neus niet in het vak mocht staan, maar dat ie naar de weg moet wijzen... Niet echt een veel voorkomende regel in ieder geval. Ik draai de auto braaf om en ik ga weer in het zonnetje zitten. Intussen heeft ze namelijk nog steeds niet geskyped. Ik koop nog twee armbandjes, we lunchen wat en dan is het rond 13.30 uur tijd om verder te rijden. Onderweg stoppen we in het plaatsje Ulladulla en daar vind ik eindelijk een kaart van Australië. Dan kan ik mijn route weer gaan bijhouden. We rijden verder naar Pebbly Beach, een strand in een national park waar regelmatig kangoeroes te vinden zijn. Ik heb er al een dood langs de weg zien liggen, maar levend is natuurlijk leuker. Ik hoop er niet te veel op, want de dieren in Nieuw-Zeeland hebben me ook regelmatige teleurgesteld. We lopen eht mooie strand op en al snel zie ik een kangoeroe liggen. Met een kleintje in zijn buidel. Jackpot dus. Al snel zien we dat er nog twee aan komen springen. Echt gaaf! En we kunnen best dichtbij komen. We twijfelen een beetje of het walibi's of kangoeroes zijn. Na een enorme fotosessie rijd ik het national park uit. Gelukkig is de weg nu beter dan de heenweg (gravelroad). We slipten weer even fijn en de weg was behoorlijk stoffig. Maar: je ziet wel wat. Een hagedisje en twee leguanen hebben we moeten ontwijken. En later op de snelweg een egel. Op diezelfde snelweg heb ik al een discussie met Esther. Ik ben echt boos op dat moment. Ze kan zich moeilijk aanpassen, het moet gaan zoals zij wil en over een compromis heeft ze nog nooit gehoord. Dat heb ik haar mooi even duidelijk gemaakt. 'Je bent niet alleen, dus er zullen compromissen gesloten moeten worden. Het kan niet allemaal gaan zoals jij wil.' De komende tijd zeg ik maar even niks meer, want ze is het toch nergens mee eens. Tehgen de tijd dat we een parkeerplaats vinden om te overnachten (bij een sportveld), ben ik weer een beetje afgekoeld. We maken pasta op een geweldige gaspit (zonder sarcasme) en we mogen hier zelfs even douchen. Wat wel erg jammer is: we moeten morgen weer op zoek naar een garage. Hetzelfde probleem als gisteren en wellicht nog een extra probleem, want aan de voorkant van de camper lekt er iets. Zo geen zin in dit gedoe. Ik heb echt behoefte aan een knuffel van mama.


donderdag 25 oktober 2012, Genoa

Het slapen was beter dan de afgelopen twee nachten, maar eigenlijk was het nog steeds rot. Net als gisteren, rijden we vandaag na het ontbijt naar een garage. Rijden zonder knipperlicht is echt niet prettig en op zich is het helemaal niet handig als je niet kunt zien hoeveel benzine je nog hebt. En wat de temperatuur van de motor is. Esther kan vandaag alleen maar zuchten en steunen, omdat ze zo veel kilometers verder wil rijden (te veel als je het mij vraagt, maar het wordt mij niet gevraagd). Bij de garage kopen we nieuwe 'fuses', maar steeds weer knapt het zodra we weg willen rijden. Ze hebben minder goed nieuwe: ze kunnen ons niet verder helpen, er zal een elektriciën naar moeten kijken. Dus op zoek naar een elektriciën. Al snel komken we erachter dat dat nog niet zo eenvoudig is. Ze hebben het allemaal ontzettend druk, dus we kunnen op z'n vroegst morgen geholpen worden. Dat is echt te laat. We bellen het verhuurbedrijf en zij zeggen dat ze iets zullen regelen. Ze bellen ons er over terug. Ruim een uur late ris dat nog steeds niet gebeurd. Esther wordt alleden maar meer gestresst. Ik blijf rustig, ik ben tenslotte in Australië. No worries. Esther wil van alles ondernemen; ik blijf haar maar vertellen dat we niks kunnen doen zonder overleg en toestemming van het verhuurbedrijf. Uiteindelijk krijgen we het bedrijf te pakken en krijgen we goedkeuring voor het bellen van een 'mobiele elektriciën'. Iets over twaalf uur komt de beste man en ongeveer een half uur later heeft hij het gemaakt. Alles geregeld, ik ben blij dat we verzekerd zijn. We kunnen verder. Gek genoeg is Esther ineens weer vrolijk. We rijden verder naar Tathra, waar we even stoppen bij een strand. De volgende stop is Merimbula, waar ik een kaart van Australië koop. Huh, alweer? De vorige was gratis en niet echt naar mijn zin. We eten een ijsje van 30 cent bij de MC Donalds en we tuffen weer door. In Eden maken we een stop mij een 'lookout' en hoe leuk is dat? Je schijnt daar walvissen te kunnen spotten. Eerst zien, dan geloven. Na een tijdej zoeken en staren, krijgen we wat we willen. Walvissen! Hoe cool? Het fotograferen is moeilijk, want ze zijn wat op afstand, ze duiken steeds onder water en het waait hard Ik kan mijn camera niet eens stilhouden. Maar we hebben ze gezien. Het laatste plan van vandaag (of eigenlijk het plan van Esther) is om door te rijden naar Orbost. Geluksvogels die we zijn... Net over de grens van New South Wales naar Victoria (provincies) worden we tegengehouden. We mogen niet verder. 'The road is closed.' 'Really?' We slaken een diepe zucht. 'Sorry girls.' We keren een stukje terug naar een rest area, waar we kunnen overnachten. We zijn niet de enigen die hier in Genoa vast komen te zitten. Wij hebben echter nog een zorg: de benzine is heel erg bijna op. Volgens de man van de gesloten weg kunnen we dat morgen regelen. Ach, weet je? Ik vind het ook wel weer wat hebben. Het hoort gewoon bij reizen. Het komt allemaal heus wel goed, dat blijkt altijd weer (toch mama?). Esther denkt daar vast anders over.


vrijdag 26 oktober 2012, Inverloch

Dacht is me toch goed te hebben voorbereid afgelopen nacht. Lange broek, sokken erover, shirtje, shirt met lange mouwen en een trui. Nog steeds koud. En weer niet goed geslapen. Onze eerste bestemming van vandaag is een benzinestation. daar moeten we 24 kilometer voor rijden. Best spannend met een heel lege tank. Natuurlijk valt de weg ook niet mee: door de bergen met veel bochten. Maar we redden het gelukkig. We moeten via dezelfde weg terug, want de weg gaat niet echt verder. In feite hebben we dus 48 kilometer gereden voor benzine. Best zonde, maar het is niet anders. Verder kan ik over vandaag niet veel spectaculairs melden. Een dag waar Esther heel blij mee zal zijn, want we hebben heel veel gereden. We reden vanochtend om 9.15 uur naar het benzinestation en om 18.00 uur komen we aan op de plaats waar we overnachten. Ik denk dat we in totaal een uur 'pauze' hebben gehad, dus reken maar uit. Niet echt wat ik me voorstel bij reizen. Als je he tmij vraagt, hadden we het wel wat rustiger aan kunnen doen. Onderweg komen we het meest schattige informatiecentrumpje ooit tegen. Het had zo in het sprookjesbos gepast. Ik koop daar een kangoeroe handpop. Het leuke aan deze lange, slopende route (die ik in z'n geheel heb gereden) waren de borden langs de weg. Pas op, kangoeroes. Pas op, koala's. Pas op, wombats, etc. Het minder leuke van deze route overheerst een beetje. Na zo'n 7 uur rijden, laat ik weten dat ik het zat begin te worden. Ik stel voor dat we in Leongatha stoppen en zoeken naar een plek voor vannacht. Ik weet niet wat ik hoor: Esther vindt het goed. Tot ik een bepaalde weg insla en ze me vraagt waar ik heen rijd. Ik zeg dat ik he took niet helemaal meer weet en ik krijg het verwijt naar mijn hoofd gesmeten, dat ik als 'rijder' wel op de borden moet letten. PARDON? Echt, die toon die ze af en toe tegen me aanslaat... Dat laat ik niet gebeuren. Ik herken mezelf bijna niet meer als ik haar duidelijk maak dat ik van haar verwacht dat ze navigeert. Heb je als rijden tenslotte niet genoeg te doen? Ik ben al druk met het letten op de weg en dat er niet ineens een dier de weg op springt. Daarnaast regent het en ik heb al wel gemerkt dat de wegen hier dan glad worden (nu snap ik de borden 'slippery when wet'). Bovendien rijd ik nog steeds richting Leongatha, dus ik principe gaat er niets mis. WEL als mevrouw, zonder overleg, ineens een andere plaats in haar hoofd heeft. Ik vertel haar dat ze misschien eerst naar zichzelf moet kijken, voor ze mij dingen verwijt. Ze vraagt wat ik daar nu weer mee bedoel. Heeft ze iets om over na te denken. Ik ben echt boos en dat is al de tweede keer. En ik dacht nog wel dat ik niet zó snel echt boos te krijgen ben. 's Avonds drinkt Esther wat bij de pub en heb ik even het rijk (lees: de camper) voor me alleen. Ik bel even met mama, zodat ik kan uitrazen en huilen (de eerste keer in acht weken, best netjes!). En nu hopen op een goede nacht slapen. Ik laat Koetje dicht bij me liggen in elk geval.