See you later, Sydney!

Lieve allemaal,

Deze week was redelijk stabiel, dus bereid je voor op misschien het minst spectaculaire verslag tot nu toe (lekker begin zo...)!


woensdag 17 oktober 2012, Sydney

Om half 6 gaat de wekker. Vandaag ga ik naar de Blue Mountains, een national park. Eigenlijk zijn het geen bergen, maar het is een soort vallei. Het heeft wat weg van de Grand Canyon in Amerika. Esther gaat vandaag ook. Het is heerlijk weer. Laat het bruinen maar beginnen! Onze gids van vandaag is Rod. Een grappig ma met half lang blond haar. Wel een beetje een uitslover, maar dat is meestal zo met gidsen, als je het mij vraagt. Na een rit van ongeveer twee uur komen we aan in het national park, dat ongeveer zo groot is als Belgie. We maken weer een aantal heftige wandeltochten. Met de warmte is dat nog iets minder goed te doen dan normaal. Ik ben blij dat ik gisteren iets aan mijn megablaren heb gedaan. Ik liep er gisteren bij als een pinguin om te voorkomen dat de grote vochtbulten de grond raakten. Mijn Duitse kamergenoten waren zeer onder de indruk. Met het oog op vandaag, leek het me beter om ze door te prikken. Dat zou ik normaal liever laten doen door mama, maar er zit niks anders op dan mijn zelfstandigheid te ontdekken. Dan heb je alleen wel een naald nodig. Laat ik die nou net niet hebben. En de Duitse meiden ook niet. Ik strompel naar de receptie en ook daa ris geen naald te vinden. Wel krijg ik een scherp schaartje mee en gelukkig ook desinfecterend spul. Met het scherpe puntje prik ik in de blaren en ongeveer een uur later vind ik het genoeg geweest. Ze zijn een stuk platter, maar nog niet al het vocht is eruit. Het spul wordt teruggebracht door mijn aardige kamergenoot Aylin, die vindt dat ik zo echt niet meer naar beneden kan lopen. Dus: tanden poetsen en naar bed. En tot slot over de Blue Mountains: waarom ze zo heten? Geen idee. Geen blauw te bekennen. Het is wel echt prachtig, maar wel veel van hetzelfde. Teruggekomen in Sydney betaal ik weer een deel van mijn enorme kosten bij Mathijs (sorry tante Gre, hij kent jullie echt niet). Ik klets op facebook nog even met mama en Sara (leuk!) en ik dien in een mailtje naar Maaike en Femke een pepernotenverzoek in. Willen ze vast meenemen in januari. Pas om 20.15 uur eet ik mijn avondeten. De derde dag sla. Het komt nu wel mijn strot uit. Ik bel nog even met papa en ik betaal mijn vier extra nachten in Sydney. Moet ook gebeuren...


donderdag 18 oktober 2012, Sydney

Jammer dat ik vandaag mijn kamer moet verlaten. Ik had eigenlijk tot vandaag geboekt, maar ik blijf dus vier nachten extra. Dan wel op een andere kamer. Gelukkig ben ik altijd welkom voor een gezellig praatje met Anna en Aylin. Beetje jammer alleen dat ik om 10.00 uur moet uitchecken en pas na 13.00 uur weer kan inchecken. En mijn bagage mag niet op de 'oude kamer' blijven staan. Na dat alles de volgende vraag: wat ga ik deze vier extra dagen in Sydney doen? Er zijn wel wat mogelijkheden, maar alles kost geld. En ik vind het eigenlijk zonde om mijn geld hier in de stad te besteden. Bovendien: welk geld? Ik hou hier bijna niks meer over. Ik besluit ergens in het zonnetje te gaan zitten, met uitzicht op sportende en fotograferende mensen. Beiden zie je overal in Sydney. Ik geniet eindelijk weer eens van mijn eigen muziek en ik zing zachtjes mee. Een zeer fijne, gratis activiteit. Rond 13.00 uur loop ik naar Duck Travel (waar alles geboekt is). Ik betaal weer een deel af en ik kijk op internet 'De Bachelor' terug. Eens kijken wat mijn lieve vriendinnetje allemaal uitspookt. Ze ziet er in elk geval supermooi uit! Dan is het tijd voor boodschappen en een heerlijke, zelfbereide lunch: broodjes kaas/ananas. Ik snoep al een stuk minder dan in Nieuw-Zeeland. Dat moet ook wel, want ik krijg mijn twee korte spijkerbroeken niet tot amper meer dicht. Inmiddels zit ik weer op een bankje in de zon. Best een lekker relaxt dagje dus.


vrijdag 19 oktober 2012, Sydney

Gisterenavond wilde ik gaan koken, maar net voor ik het vlees in de pan wil gooien, krijg ik pasta aangeboden van een ex-kamergenoot. Een gratis maaltijd is altijd welkom, zelfs als er champignons in zitten (die laat ik wel liggen). De jongen die me dit eten aanbood (volgens heet hij Lee), vraagt me na een tijdje wel of ik geen champignons lust. Oeps... In d ekeuken kom ik een Nederlands meisje tegen waar ik mee klets. Dan is het tijd om te gaan slapen. Heerlijk tot een uur of tien. Bij het ontbijt kom ik hetzelfde Nederlandse meisje tegen. We ontbijten samen en ze vraagt of ik plannen heb voor vandaag. Die heb ik niet. Zij gaat naar de botanische tuinen met een ander Nederlands meisje. Ze vraagt of ik zin heb om mee te gaan en dat wil ik natuurlijk wel. Melissa en ik lopen naar het park en het duurt even voor we het andere meisje, Janneke, gevonden hebben. Zij is samen met Ruby, een meisje van 1. Echt een dotje! Janneke is hier aupair. We kletsen gezellig en het grootste deel breng ik door in de schaduw, want de zon brandt vandaag behoorlijk. Rond 15.00 uur loop ik even terug naar het hostel om te lunchen en daarna halen Melissa en ik een goddelijk softijsje bij de gele M. Voor 30 cent! Daar hoef ik het niet voor te laten. Voor die spijkerbroeken natuurlijk eigenlijk wel... Ik ben aan het eind van de middag dan ook serieus van plan om te gaan hardlopen. Helaas! Mijn enkelsokken zitten allemaal in de was. Ik kan natuurlijk niet met lange wollen sokken onder een korte broek gaan lopen. Dan ga ik maar avondeten. Maar helaas verloopt dat allemaal niet zo soepel. Ik had acht minihamburgertjes gekocht voor vier dollar. Het idee was om er vandaag vier te eten en morgen weer. Ik heb er ook echt zin in, want ik eet hier weinig vlees. Jammer, jammer... Mijn vlees is verdwenen. Gestolen. Een paar dagen geleden ook al mijn sapje. En ben niet de enige die dit overkomt. Ik kan daar ZO boos om worden. Het is maar vlees, maar toch. Blijf er gewoon met je tengels vanaf. Ik zie Anna lopen en ik moet het meteen even delen, want we hadden het er gisteren nog over. Dan maar broodjes met kaas. Helaas kan ik die broodjes niet roosteren, want ik veroorzaak kortsluiting door een stekker van een waterkoker uit het contact te trekken. Die stond aan... Dit is duidelijk echt mijn avond.


zaterdag 20 oktober 2012, Sydney

Opnieuwe een relaxdag vandaag. En opnieuw heerlijk weer. Ik ga naar de botanische tuinen, plof neer op het gras en daar houd ik het drie uur lang uit. Boekje lezen, muziek luisteren en een planning maken voor de oostkust. Met die planning ga ik 's middags weer naar Mathijs; ik ben daar niet weg te slaan. Samen boeken we mijn twee binnenlandse vluchten en we plannen mijn bus in. Morgen ga ik voor de laatste keer terug om mijn trips definitief in te plannen. Toch wel fijn om zo goed op weg geholpen te worden. Nu is het tijd voor mijn diner: noedels.


zondag 21 oktober 2012, Sydney

Ik moet zeggen, ik slaap hier goed, maar verder is het geen probleem om dit hostel morgen te verlaten. Het is het slechtste hostel dat ik tot nu toe gezien heb. Het is vies, de werknemers hebben niet echt een idee van waarmee ze bezig zijn, er wordt eten uit de koelkast gestolen, het is luidruchtig en ik heb de politie hier al twee keer gezien. En toch zit het hostel vol. Iedereen is hier om dezelfde reden als die van mij: het is goedkoop. Vandaag heb ik een redelijk saai dagje. Ik begin heel optimistisch in mijn korte spijkerbroek (het gaat, als ik er een niet te strak shirt op aan trek), maar eigenlijk is het buiten aardig bewolkt. Koud is anders. Warm ook. Ik besluit dat het vast nog opentrekt, het is tenslotte nog maar 10.00 uur. Ik loop weer naar de botanische tuinen, waar een oudere man naast me komt lopen en begint te praten. Ik antwoord beleefd, maar ik heb er helemaal geen zin in. Ineens vind ik de plattegrond van de tuinen bijzonder interessant. Ik sta bij het bord te kijken alsof ik geen idee heb waar ik naartoe moet. Als de man doorloopt, loop ik ook verder en zoek ik een bankje met uizicht op het operagebouw. En wie komt er twintig minuten later bij me op het verdomde bankje zitten? Precies. Nu ontkom ik niet meer aan een gesprek. Ik kan alleen maar hopen dat hij gauw verder gaat. Dat is natuurlijk niet echt zo. Toch is er licht aan het einde van de tunnel. Hij loopt verder en ik lig nog even lekker in het zonnetje. 's Middags doe ik nog wat boodschappen en straks ga ik voor de verandering naar Duck Travel om het een en ander vast te leggen. En hoe leuk: ik ga skypen met Stephanie!

LES 25: ZIN IN EEN BOOST VOOR JE ZELFVERTROUWEN? STAP DE BADKAMER IN EN VIND DAAR EEN MEISJE DIE VEEL KLEINER IS DAN JIJ, VEEL DIKKER IS DAN JIJ EN VEEL WITTER IS DAN JIJ.