Een goed begin is het halve werk

Lieve allemaal,

Daar ben ik dan, Australie. Een stempel rijker en inmiddels heel wat dilemma's overleefd... Maar eerst de laatste dagen in Nieuw-Zeeland. En over de foto's: die volgen later deze week.


donderdag 11 oktober 2012, Fairlie

Wat een mooie ochtend om wakker te worden. Al is het jammer genoeg vroeg en lig ik nog heerlijk. Maakt niet uit: het zonnetje schijnt en de witte bergen steken prachtig af tegen de blauwe lucht. Dan vergeet je toch meteen dat jenog zo lekker lag te doezelen (leuk woord!)? Ze zeggendat perfectie niet bestaat (waarom streef ik er dan altijd naar?), maar de natuur van Nieuw-Zeeland laat echt wel stukjes perfectie zien. We rijden op tijd naar Lake Tekapo, waar ik door Kim wordt afgezet. Zijrijdt nog een stukje verder door naar Fairlie om haar werk vast te begroeten. Dat heeft voor mij niet zo veel waarde, dus ik tik ondertussen een reisverslag en ik geniet van de omgeving. Ongeveer twee uur later is Kim weer terug en wat je dan op een prachtige dag als deze? Wandelen. Ik geloof dat ik vandaag genoeg gewandeld heb voor de komende, pak 'm beet, acht jaar. Mijn god, wat was het zwaar. Enorm steil, dwars over de bergen heen. Er lijkt geen einde aan te komen. Oke, het uitzicht is ontzettend mooi, maar ik verzeker je, als je hijgend als een hond met een hart die je keel uitklopt, bovenop zo'n berg staat, is het moeilijk om te genieten. Dan spreek ik mezelf even streng toe: 'Cindy, kijk verdomme even hoe prachtig het is. Dit is hartstikke bijzonder!' Gelukkig geniet ik dan wel. Tot het moment dat ik weer verder moet lopen. Ik denk dat ik wel vijf keer gezucht heb dat ik er zo klaar mee was. Maar als ik dan het eindpunt heb gehaald en in de camper weer alle verloren calorien eraan eet (chips...), voel ik me toch wel goed. Ik zal vanavond vast lekker (en stinkend) slapen.

LES 23: CONDITIE: JE HEBT HET OF JE HEBT HET NIET.

LES 24: DRIE TOT VIJF DAGEN NIET DOUCHEN, JE MOET ER MEE LEREN LEVEN.


vrijdag 12 oktober 2012, Herbert

Het was weer niet de meest fijne nacht, maar laten we maar zeggen dat alles went. We 'slapen' uit tot ongeveer half 11. Dan branden we echt de campervan uit, want de zon schijnt. Op het terrein hebben we gezelschap van brandweermannen die druk van alles aan het oefenen zijn en ondertussen naar ons toeteren. Ja, hallo, ik heb jullie gezien. Wat kijk je nou? Zeg maar niks, ik weet dat mijn haar zo vet is als de inhoud van een frituurpan. We rijden richting Timaru, waar we wat rondlopen en waar we gebruik maken van het gratis internet van de bibliotheek. Mijn hostel voor in Sydney is geboekt! De volgende stop is Oamaru. Daar kun je 's avonds de pinguins het strand op zien komen. Helaas hebben ze er een attractie van gemaakt en kost het 25 dollar. Laat maar weer. Ons laatste nachtje op een campground: met nieuwe gaspit! Het pannenkoeken bakken gaat nu een heel stuk sneller.


zaterdag 13 oktober 2012, Dunedin

Na een aangename avond onder een zeer aangename sterrenhemel, duiken we voor de laatste keer samen de campervan in. Ik slaap goddelijk tot ongeveer half 6: dan is het weer plastijd. Ik verkies zowaar het wildplassen boven het toilet. Eigenlijk is daar maar een reden voor: ik moet te ver lopen voor het toilet. Kim pleegt dan ook maar een plasje en daarna liggen we nog in bed tot half 10. Echt zin om eruit te gaan, heb ik niet, want het regent dat het giet. Gelukkig hebben we dit keer een luxe campground: ze hebben zowaar een overdekt gedeelte. Dus kunnen we toch lekker onze eitjes bakken. Tijd voor mijn laatste stop in Nieuw-Zeeland: Dunedin. Ik verwacht er niet te veel van, helemaal niet op zo'n grauwe dag als deze. Dat is het leuke van verwachtingen: het kan soms heel anders uitpakken. Dunedin blijkt een leuke stad waar we gezellig wat uurtjes rondbanjeren. In een schattig snoepwinkeltje word ik gelukkig gemaakt door de Hollandse drop die ze verkopen. Lekker voor in het vliegtuig morgen. Na het bekijken van de stad, rijden we naar ons logeeradresje van vandaag. We zijn uitgenodigd door Jim en Diana. Kim heeft hen op de ferry van Wellington naar Picton ontmoet. Ik heb maar twee seconden nodig om te weten dat dit geweldige mensen zijn. Jim is 72, Diana is 65 en ze zijn allebei superlief en gastvrij. Rond 16.00 uur komen we aan en het is al snel duidelijk dat we vanavond niet in de campervan slapen. Geen sprake van! Er zijn zelfs twee logeerkamers gereed gemaakt, maar dat vonden we niet nodig. We slapen dit nachtje gezellig nog samen in een kamer. Na een warme kop thee worden we meegenomen voor een sightseeing tour in hun auto, met onze persoonlijke gids: Diana. De eerste stop is de steilste weg van de wereld. Jim rijdt er met ons op af en inderdaad: het is behoorlijk steil. Dat had het campervannetje nooit getrokken. Onderweg in de auto verkneukel ik me om hoe Jim en Diana met elkaar omgaan. Echt geweldig. Ik moet oppassen dat ik er niet de slappe lach van krijg. Als we weer 'thuis' aankomen, drinken we gezellig wat en kletsen we over van alles. Tot Diana ineens opspringt: 'A quarter past eight?! Jim! Why did you say nothing!?' Waarop Jim lachend antwoordt: 'Oh, it's always my fault.' Ach, we weten het intussen: time flies when you're having fun. Dat wordt dus laat eten vandaag. Ik zou Cindy niet zijn als ik me niet druk zou maken over wat ik voorgeschoteld krijg, maar het is prima. Een soort draadjesvlees, maar dan roder, sperziebonen, worteltjes en aardappelpuree. Best Hollands. Nu is het tijd om een douche te nemen (eindelijk! Maandag was de laatste keer...) en mijn tas in te pakken. De was is gedaan, alle accu's liggen aan het stroom en ik geloof dat ik wel klaar ben voor mijn volgende avontuur: Australie. Opnieuw helemaal alleen, weer geen idee hoe ik daar zal gaan rondtrekken en wat voor mensen in zal ontmoeten. I will see!
Een ding weet ik zeker: Nieuw-Zeeland was geweldig. Een ervaring die niemand meer van me af kan nemen. En ik heb genoten van mijn laatste dagje, waarop ik overigens ook weer een kaartje van mama en Koen mocht openmaken (superfijn!).


zondag 14 oktober 2012, Christchurch

Mijn eertse stukje van mijn reis naar Sydney zit erop. Ik heb een tussenstop hier in Christchurch. Op het vliegveld in Dunedin hebben Kim en ik samen nog wat gedronken en bij het afscheid kunnen we het allebei toch niet helemaal droog houden. We hebben samen een mooie tijd gehad en we hebben afgesproken om over een jaar samen een Bosscher bol te eten in Den Bosch. En nu... Op naar Australie! Spannend...


maandag 15 oktober 2012, Sydney

In het vliegtuig van Christchurch naar Sydney begin ik het toch wel weer spannend te vinden. Geen idee wat me nu weer te wachten staat. Het vliegtuig beschikt over persoonlijke tv'tjes, waardoor ik mijn Ipod niet eens nodig heb, want er staan heerlijke muziekalbums op. Michael Buble, Adele, Sarah Vaughan: ik kom mijn tijd wel door. Inmiddels heb ik dus mijn tweede stempel binnen. En dan sta je op het vliegveld van Australie en daarbij mijn eerste vraag. Hoe ga ik verder? Met de bus? Trein? Shuttle? Taxi? Aangezien ik niet echt bussen zie, besluit ik te kiezen voor de shuttle. Natuurlijk blijkt dat achteraf geen slimme keuze. Het kost me maar 15 dollar en als het goed is, brengt hij me tot mijn hostel. Als het goed is. Maar dat is het dus niet... De chauffeur stopt en hij zegt dat we er zijn. Hij kan alleen niet verder, maar hij vertelt me dat ik nog zo'n 10 meter moet lopen en dat het hostel dan aan mijn linkerhand te vinden is. Geen hostel. Wel een soort achterbuurt en gelukkig een vrouw die net de bak buiten zet. Ik vraag haar naar de weg en ze loopt terug naar binnen om een kaart te halen. De conclusie: ik ben ver weg van mijn hostel. Ik moet moeite doen om niet in huilen uit te barsten, de tranen staan al in mijn ogen. De vrouw heeft ook niet echt een idee hoe ik er moet komen, dus ze vraagt of ik een nummer heb van het hostel. Heb ik! Alleen heb ik geen beltegoed. Ik bel met de telefoon van de mevrouw en uiteindelijk is het duidelijk waar ik moet zijn. Ik loop bepakt en bezakt naar 'Central Station' en koop daar een kaartje naar 'St. James'. Gelukkig heb ik goed naar de vrouw geluisterd en loop ik in een keer goed. Aangekomen in het hostel blijkt ook nog eens dat er onder mijn naam 4 bedden geboekt staan. Wat een gedoe. Aangekomen in mijn kamer word ik warm verwelkomd door de vrolijke, Duitse Anna. Ik lig op een kamer met zes Duitsers en een Noors meisje. Hoewel ik eigenlijk nergens meer zin in heb, loop ik toch nog 'even' naar de supermarkt, in het donker. Moet wel, want ik heb werkelijk niets. Jammer genoeg kennen ze hier ook steile heuvels en heel veel zwervers. Je kan begrijpen dat ik me ontzettend op mijn gemak voel. Ach, ze zijn toch alleen maar bezig met restjes eten uit de prullenbakken halen. Ze zien mij waarschijnlijk niet eens staan. Na mijn gezonde boodschappen gekocht te hebben (echt, ik zeg: een nieuw begin), duik ik al gauw mijn bed in, in een nog rumoerige kamer.

Vanochtend word ik al vroeg wakker, rond 7.00 uur. Ik zal maar niet vertellen dat ik weer heel nodig moet plassen, wordt een beetje eentonig. Daarna probeer ik nog even lekker te gaan liggen, maar na drie kwartier ben ik het wel weer zat. Ik spring onder de douche, ik ontbijt en ik pak mijn spullen. Op naar DE bezienswaardigheden van Sydney: het operagebouw en de Harbourbridge. Ik merk al snel dat een lange broek vandaag niet nodig was geweest. Na het bekijken en fotograferen van bovenstaande, loop ik via de botanische tuinen terug. Ik heb niet zo heel veel met planten. Het leukste vind ik de vogels die overal rondvliegen. Ik gok op grote, gekleurde parkieten en kaketoes. Ik begin de blaren onder mijn voeten al te voelen. Het is altijd weer even wennen met birkenstocks. Mijn volgende missie van vandaag ik het zoeken van een nieuw dagboek. Daar heb ik enorm veel voor gelopen, heerlijk met die blaren. En wat blijkt? Ik had die leuke in Nieuw-Zeeland moeten kopen. Ik had hier wel een leuke verwacht, bijvoorbeeld met kangaroes, maar er zijn hier bijna geen souvenirswinkels en daar zou ik het moeten vinden. In Nieuw-Zeeland werd ik doodgegooid met schattige schrijfboekjes met schaapjes of kiwi's erop. Tot slot doe ik nog wat boodschappen en helemaal aan het eind van de middag laten Anna en een ander meisje me zien waar de bibliotheek is. Dan kan ik even op internet. Dat ' even' is erg letterlijk genomen. Ik heb 20 minuten en ik moet erbij staan. Geen verhaaltje op waarbenjij.nu dus. Wel even een mailtje naar mama en Stephanie. Als ik de mailtjes tik, staan de tranen weer in mijn ogen. Eigenlijk vind ik het op het moment even niet zo leuk meer. De zon mag dan wel schijnen, maar ik voel me behoorlijk bewolkt. Ik voel me eenzaam en ik heb geen idee hoe ik na Sydney verder ga. Zal ik met de bus? Of zal ik een campervan huren? Het liefst het laatste, maar is dat wel verstandig in mijn eentje? Het zou het een stuk makkelijker maken als ik al iemand had ontmoet... Dit deel van het reizen vind ik een stuk minder leuk.


dinsdag 16 oktober 2012, Sydney

Na een fijne, lange nacht slapen, is hier een nieuwe dag aangebroken, zoals dat altijd gaat na een nacht slapen. Anna (van het hostel) vroeg gisterenavond of ik mee uit ging. Ze zouden naar een karaokebar gaan met twee nieuwe jongens van onze kamer. Ik heb eigenlijk geen zin, maar aan de andere kant twijfel ik enorm. Misschien moet ik gewoon maar eens gaan. Ook in de hoop op het ontmoeten van nieuwe mensen. Op mijn kamer ga ik namelijk geen reismaatje vinden. Ze zijn hier allemaal om te werken. Toch ga ik niet mee, onder het mom van mijn blaren. Dat lijkt misschien kinderachtig, maar ik heb echt nog nooit zulke grote (vocht)blaren gehad. Ik kan niet meer normaal lopen, ik strompel werkelijk. Het was dus ook echt niet slim geweest om te gaan. Afijn, de nieuwe dag. Ik kan je vertellen dat die dag een stuk beter is dan gisteren. Ik vind dat het tijd wordt om me eens goed te laten informeren over de mogelijkheden. Ik loop naar een soort van 'backpackers-informatie-kantoortje' en ik stel in mijn beste Engels wat vragen over campervans. Het blijkt toch wel een stuk duurder dan de Greyhound bus, maar daar heb je weer minder vrijheid. Ik vind het allemaal maar moeilijk. Op het moment dat ik zeg dat ik er echt even over na moet denken en dat hij best eerst anderen mag helpen, denk ik achter mij Nederlands te horen. Ik hoor het goed. Er is een andere werknemer bij komen zitten en hij is Nederlands! En jawel... Hij praat met een Nederlands meisje. Ik heb haar net horen zeggen dat ze hier ook voor 9 weken is. Meteen bedenk ik me dat het ideaal zou zijn om samen te reizen: dan wordt de campervan ook een stuk goedkoper. Maarja... dan moet je wel contact leggen. Zo gezegd, zo gedaan (ik ben trots op mezelf!). Ik vraag haar of ik zo brutaal mag zijn om te vragen wat haar reisplannen zijn. En die plannen lijken verdacht veel op die van mij. Vier uur (!) later loop ik tevreden het kantoortje uit. Mathijs (die daar werkt en overigens erg leuk is) helpt ons ontzettend goed en geeft fikse kortingen. Toch blijft het allemaal ontzettend duur, nog duurder dan ik dacht. Al snel besluit ik dat Tasmanie afvalt. Sorry Abel. Ik twijfel enorm over Darwin en omgeving. Dat kost me namelijk zo'n 1500 dollar meer. Maar het schijnt geweldig te zijn en ik ben hier waarschijnlijk maar een keer, dus ik wil het niet missen. Ik hoop maar gewoon dat Azie nog goedkoper is dan ik denk. Ik word beetje bij beetje steeds gelukkiger. Ik hou er gewoon van om te weten wat me te wachten staat. Dankjewel Mathijs uit Tuitjenhorn (dat hoorde ik aan hoe hij praatte: 'Kom je toevallig uit de kop van Noord-Holland?')! Wat is de wereld toch klein. Hoewel: Gre en Ted Bruin klonken hem dan weer niet bekend in de oren. Ach, wat maakt het allemaal uit. Ik heb een reisplan! En dat ziet er zo uit:

14 t/m 21 okt: Sydney, helaas... Ik had donderdag al weg gewild, maar Esther, waarmee ik een stukje ga reizen, gaat dit weekend nog surfen in Sydney. Dus daar wacht ik dan toch maar op.

22 okt t/m 3 nov: Met de campervan, samen met Esther. The Great Oceans Road richting Adelaide.

4 t/m 7 nov: Adelaide en een uitstapje (2 dagen) naar Kangaroo Island.

8 t/m 17 nov: Een 10-daagse tocht door de Outback. Schijnt een heftige, maar geweldige ervaring te zijn. Al die tijd niet douchen, totaal afgezonderd van de wereld en slapen in een slaapzak op de grond, buiten, tussen de muggen (en hopelijk niet tussen de slangen, vogelspinnen en krokodillen). De uitdaging van mijn leven, gok ik zo.

18 t/m 24 nov: Darwin en omgeving (een 5-daagse trip).

25 nov t/m 14 dec: De oostkust en terug naar Sydney.

Jaloers? Goed zo!