Bye NZ, you're awesome!

Lieve allemaal,

Hier komt ie dan, het laatste verslag dat ik zal tikken vanuit Nieuw-Zeeland. Ik vlieg zondag naar Australie en zal voor die tijd niet nog een verhaal tikken, vandaar.


vrijdag 5 oktober 2012, Queenstown

Na het snelle en vermoeide berichtje van gisteren, heb ik nog het een en ander uit te leggen. Allereerst de aangereden possom. Die komen dus 's avonds tot leven en op de wegen hier is het dan pikdonker. Geen lantaarnpaal te bekennen. Ja, als zo'n sukkel dan midden op de weg loopt als ik aan kom rijden, dan kan ik weinig meer doen. Sinds die klap reed ik natuurlijk niet meer zo relaxt. Terecht. Het was een ware possomgekte. Ik heb er nog een moeten ontwijken en een ander heb ik net niet geraakt... De Nieuw-Zeelanders zullen je juist stimuleren, want die hebben een hekel aan deze beesten, omdat ze hun planten opeten. Oorspronkelijk komen ze uit Australie en horen ze hier niet te zijn. Voor iedere possom die je dood maakt, krijg je 6 euro. Had ik 'm alleen wel even moeten oprapen en meenemen als bewijs. Laat maar. Maar wat is eigenlijk een possom? Helemaal geen gekke vraag Elma, want wij kennen ze in Nederland niet. Het is een soort knaagdierachtig beest, iets groter dan de gemiddelde huiskat. Dan nog een laatste aanvulling op gisteren: de campground gesloten/niet aanwezig. Dat hoorden we van een gast van een motel, waar we naar de weg vroegen. We waren moe, het was donker en er waren dus possoms. Er zit maar een ding op: de camper parkeren voor het motel. Niet echt netjes en niet echt legaal. Daarom zetten we de wekker om 7 uur, zodat we op tijd weer weg zijn. Ik rijd ons in pyjama naar een ander plekje langs de weg en we kruipen nog even in bed. Vandaag is Queenstown onze eindbestemming. Best een eindje rijden, maar het regent dat het giet, dus wat moet je anders. Toch is de omgeving weer schitterend en als het later wat opklaart wordt het alleen maar mooier. Grote, lichtblauwe meren tussen veelgekleurde bergen. In Wanaka hebben we een tussenstop en doen we even boodschappen. Schattig dorpje. Dan rijd ik verder naar Queenstown en dat gaat wat moeizaam. We rijden hoog door de bergen en de campervan trekt het maar net. In slakkengang en in versnelling 2 rijden we omhoog. Dat vindt de motor niet leuk. En de mensen achter ons ook niet. En eigenlijk wij zelf ook niet. Als we eindelijk weer naar beneden rijden, moet ik alsnog afremmen voor wat gezellige haarspeldbochten. Bij deze is mijn rijervaring ook weer opgekrikt. Aangekomen in Queenstown rijden we meteen naar ons hostel. Dat betekent dat we weer even kunnen douchen en wassen. We duiken een internetcafe in, we bakken 's avonds pannenkoeken en ik orden mijn tas. Alles wordt weer opgeladen: camera-accu, Ipod, telefoon. Dan kunnen we er weer tegenaan. Ik duik zo lekker mijn bed in. Kim is even op stap, biertje drinken enzo. Ik hou er gewoon echt niet van, dus ik blijf lekker hier. Dat is het fijne van deze reis: ik kan alles zelf bepalen.

Insectenbetenstand: 25, waarvan 3 op mijn bil!


zaterdag 6 oktober 2012, Te Anau

LES 19: JE KAN NIET ALLES HEBBEN.

LES 20: HET JAMMERE AAN INSECTENBETEN OP JE BILLEN: JE KUNT NIET EVEN ONGEGENEERD KRABBEN (HET ZIJN ER INMIDDELS AL 5...)

Weer niet zo lekker geslapen, maar dat schijnt een gewoonte te worden. Na het douchen, ontbijten en uitchecken gaan we nog even Queenstown is. Daarna rijden we, in de sneeuw, naar Te Anau. Daar zullen we vandaag blijven en het plan is om dan morgen een boottocht te maken bij Milford Sound. Helaas komen we erachter dat het niet helemaal volgens plan verloopt. De weg naar Milford Sound is nogal besneeuwd en het is de bedoeling dat je dat met kettingen aan je banden rijdt. Geen goed en veilig plan met de campervan. Na lang twijfelen besluit ik dan ook niet met de bus te gaan. Kost me 175 dollar. En dat geld wil ik eigenlijk niet kwijt. Ik heb in Nieuw-Zeeland al meer uitgegeven dan ik van plan was. En aangezien Australie nog veel duurder blijkt te zijn (en daar zit ik 9 weken), kan ik dit geld beter bewaren. Toch moeilijk, zulke dilemma's. Maar aan de andere kant heb ik al zo veel moois gezien in Nieuw-Zeeland. Ik mag niet ontevreden zijn. Al met al zou deze dag als nutteloos beschouwd kunnen worden, maar toch krijgt de natuur het hier steeds weer voor elkaar om je dag goed te maken. Die bergen, die meren, de sneeuw... We vullen onze dag verder in op de campground in de camper. Hopelijk kunnen we zo tussen de buien door nog even koken. Nu in ieder geval even foto's uitwisselen. Dan is dat ook weer gedaan.


zondag 7 oktober 2012, Invercargill

Wakker worden in het zonnetje is toch zo fijn. Ik vergeet (bijna) meteen dat ik weer heerlijk geslapen heb. NOT. Voor een deel kan ik de kou de schuld geven, het andere deel kan ik niet verklaren. Geeft niks. Een nieuwe dag is aangebroken. We rijden terug naar Te Anau, waar we navraag doen over wandelingen in de buurt. Al gauw komen we erachter dat de weg naar Milford Sound vandaag begaanbaar is. Ik zou mezelf niet zijn als ik niet zou hopen en willen dat we dus toch zelf die kant op gaan. Even lijkt het erop dat Kim dat ook goed vindt, dus ik juich van binnen al van geluk. Later bedenkt ze zich. Ze durft het toch niet aan met de campervan. Op dat moment kun je de stoom volgens mij uit mijn oren zien komen. Je moet mij niet blij maken met een dode mus en helemaal niet met iets wat ik zo graag wil. De spanning is even om te snijden en ik moet echt even tot 100 tellen voor ik weer normaal kan reageren. Dan besluit ik om me er overheen te zetten. We maken een nieuw plan voor vandaag. We rijden toch een klein stukje van de Milford Road richting de 'Mirror Lakes'. Een meer dat zo helder schijnt te zijn, dat je de bergen er in gespiegeld ziet. Klopt wel een beetje, maar er staat net iets te veel wind. De weg er naartoe is overigens prachtig. Die hoge, besneeuwde bergen blijven indrukwekkend. Na dit ritje rijden we naar Invercargill. Kim gaat daar uit eten met een achterneef. Ik heb geen zin, dus ik zet haar af bij het restaurant en ik rijd vervolgens naar de MC Donalds (ja, daar is ie weer). Ik maak daar even fijn gebruik van het toilet, ik eet wat en ik bel even met papa. De camper staat vanavond bij het huis van een verre tante en oom van Kim. Superlieve mensen die verbaasd zijn over ons goede Engels. We mogen gebruik maken van het toilet en morgenochtend zullen we samen ontbijten en kunnen we fijn even douchen. Heerlijk.


maandag 8 oktober 2012, Tawanui

Na het douchen, ontbijten en na een uitgebreide rondleiding over het grote woonerf van Gordon en Irene, is het weer tijd om verder te gaan. Bij het gedagzeggen krijg ik een dikke knuffel van Gordon en dan vertrekken we richting 'Catlins Forest'. Wat een superlieve mensen heb ik weer ontmoet en als we hadden gewild, hadden we zo nog een week mogen blijven. We stoppen nog even in het centrum van Invercargill om boodschappen te doen en we maken nog gebruik van een half uurtje gratis internet in de bibliotheek. Wat een lieve reacties krijg ik toch op waarbenjij.nu, het is echt hartverwarmend om te lezen. We rijden door de harde wind door het Catlinsgebied en we bekijken het een en ander langs de route. De eerste stop is het zuidelijkste puntje van het Zuidereiland. Terwijl we naar dat behoorlijk koude puntje wandelen, heb ik het idee dat mijn neus er bijna afwaait. Oppassen dus, want die wil ik niet kwijtraken (staat zo raar op foto's). We schieten wat plaatjes (met losse haren in de wind) en we rijden verder naar onze volgende stop: Curio bay. Hier is een fossilenbos te vinden (versteende boomstammen). Er zouden ook pinguins kunnen zijn, maar die laten zich helaas niet zien. Derde stop, de 'Niagara Falls of NZ'. Daar verwacht ik dan weer te veel van. Die naam is uit een grapje bedacht. Nou, haha, leuk hoor. Ik meen het, dit is niet eens een waterval te noemen. Tot slot willen we vandaag de 'McLean Falls' bekijken. Dat schijnt de meest spectaculaire waterval van dit gebied te zijn. Maar... We kunnen er niet heen. Het is gesloten en ze waarschuwen voor gevaar. Wat voor gevaar vertellen ze dan weer niet. Morgen zullen we de rest van het gebied verkennen. Eerst maar weer een goed nachtje slapen op weer een gratis campground in de middle of nowhere.


dinsdag 9 oktober 2012, Cromwell

LES 21: BROOD IS NERGENS ZO LEKKER ALS IN NEDERLAND.

Vandaag is een van de wat mindere dagen in Nieuw-Zeeland. Het schijnt dat die er ook tussen moeten zitten. Voor het contrast? Geen idee. We slapen uit tot half 11 (nieuw record) en na het ontbijt willen we een wandeling maken door een gebied waar we pinguins en zeeleeuwen kunnen vinden. Helaas vinden we het startpunt voor deze route niet, dus gaat het feest niet door. Gelukkig is er een tweede optie, een andere wandeling over het strand. Grote kans op het spotten van zeeleeuwen. Het geluk is vandaag enorm aan onze zijde: geen zeeleeuw te zien. Toch was het wel even fijn om op het strand (flink) uit te waaien. Ook brengen we nog een bezoekje aan de 'Purakaunui Falls' en dat is zeker wel de moeite waard. De rest van de dag bestaat uit rijden. En rijden. En... rijden. Het voelt als een somber dagje en zo ziet het er ook een beetje uit. Maar toch: soms kunnen kleine dingen je zo gelukkig maken. Lammetjes bijvoorbeeld. Die krijgen het steeds weer voor elkaar om een glimlach op mijn gezicht te toveren als ze vrolijk door de wei huppelen en springen. En toch zit er in zo'n dag als vandaag ook weer een verrassing verstopt. Dat was vandaag 'Lake Dunstan'. Wauw! Een groen meer tussen de bergen en de bergen staan gespiegeld in het water. Een goede afsluiter van de dag. Nu is het tijd voor een simpele maaltijd op een 'campground' waarvan we denken dat we er eigenlijk niet mogen staan. Soms moet je maar gewoon even lef hebben.

Intussen staan we op een andere plaats voor het slapen, want we zijn erop aangesproken dat het op te vorige plek niet mocht. De man raadde ons deze plek aan, al zijn we er nog niet geheel zeker van of hij daadwerkelijk deze plaats bedoelde. We gokken het erop. We willen nu ook niet meer verder rijden. Het schemert en we hebben al genoeg 'roadkill' op onze naam staan. Een possom en drie vogels. Ze spelen hier echt met hun levens, nog veel erger dan in Nederland, mam.


woensdag 10 oktober 2012, Mount Cook National Park

Het verhaal van gisterenavond kreeg nog een staartje. Eenmaal in bed proberen we in slaap te komen, maar dat is niet geheel makkelijk. We horen namelijk allebei geluiden die we niet eerder gehoord hebben en die we niet kunnen verklaren. Ik heb echt het idee dat er iemand bij de camper is en de geluiden klinken mij in de oren alsof er iemand aan de camper staat te frutselen. De engste scenario's gaan door mijn hoofd, daar ben ik namelijk heel goed in. Voor het eerst op deze reis ben ik echt heel bang. Ondanks dat Kim voor mij met de zaklamp tot twee keer toe de omgeving verkent, bonkt mijn hart in mijn keel. Zo kan ik echt niet slapen. Ik wil weg. In pyjama en rillend van de kou rijd ik ons rond 22.45 uur het dorpje in. De vraag is dan alleen: waar gaan we staan? Uiteindelijk wordt het een plekje langs de hoofdweg, op een parkeerplaats. Aan de andere kant van de weg staan huizen, dus het voelt een stuk veiliger. Nu kan ik met een gerust hart gaan slapen.

LES 22: 'WHEN YOU WALK, LET YOUR HART LEAD THE WAY.' MIJN LEVENSMOTTO (UIT 'ALFIE' VAN BURT BACHARACH).

's Ochtends doen we eerst boodschappen en dan zoeken we een plekje om onze rituele eitjes te bakken. De eindbestemming van vandaag is 'Mount Cook National Park'. De weg er naartoe is weer verrassend mooi. Besneeuwde bergen en blauwe meren. hoe dichterbij we komen, hoe groter de bergen lijken en hoe meer sneeuw er langs de weg ligt. In het National Park lopen we twee korte routes om de benen te strekken. Nu is het wachten op een warme maaltijd en een waarschijnlijk koude nacht. Ik hoop dat de campervan niet omwaait. Ben eigenlijk wel toe aan Australie: warmte, een nieuw reisgenootje, een andere omgeving.