Walvissen, gletsjers en meer!

Lieve allemaal,

Het is eventjes geleden en intussen heb ik weer veel gezien, gedaan en meegemaakt, dus zet je schrap voor een lang verhaal. En ik wil nog even kwijt dat ik enorm van jullie reacties hou! Dus blijf dat doen, dan blijf ik schrijven. :)


zaterdag 29 september 2012, Kaikoura

Ik moet hier toch iets op vinden... Het is half 2 's nachts en ik word weer wakker. Plastijd. Thuis hoef ik nooit 's nachts naar de wc. En ik houd hier al rekening met hoe laat en hoeveel ik nog wat drink. Ik heb geen zin om naar de wc te lopen, dus ik kies voor de picknicktafel. Daar kun je namelijk heel handig op zitten. Wel wat spannender dit keer, want er staan nog vier campers op de campground (ongekend!). En geloof me: in deze houding wil je niet al plassend gespot worden. Na het plassen kan ik mijn draai niet vinden, dus ik slaap opnieuw niet zo fantastisch. Om 6 uur mag ik er alweer uit (en dan lig ik natuurlijk net lekker), want ik ga vandaag walvissen spotten! Ik ga alleen, want Kim vindt het te duur. Voor de zekerheid koop ik een pil tegen zeeziekte en dan is het tijd om te gaan. Aangekomen bij de haven valt de boot me tegen. Je zit namelijk binnen. Gelukkig blijkt dat later mee te vallen. Op de momenten dat we even zachtjes varen, mag je naar buiten. Daar maak ik gretig gebruik van om verschillende redenen. Stel dat er ineens een walvis, dolfijn of wat dan ook opduikt, ben ik er als eerste bij. Daarnaast helpt het frisse windje me om niet misselijk te worden en tot slot ben ik dan even weg van de kotsende mensen die binnen zitten. Dat geluid is pas echt een reden om zelf ook misselijk te worden. Het golft behoorlijk en ik kan heus niet zeggen dat ik me tiptop voel, maar echt misselijk word ik niet. Ik vergeet sowieso het feit dat je misselijk kan worden als ik de eerste walvis bewonder. Wauw! Die is echt groot. Dit is de zogeten 'sperm whale'. Ik had Dory mee moeten nemen. Dan had ze misschien contact kunnen maken. Al zal ze wel vergeten zijn hoe dat moet. Ik schiet een hoop foto's, maar na een tijdje dwing ik mezelf om de camera uit te zetten en gewoon even 'live' te genieten. Ik met mijn goede ingevingen... Had ik niet moeten doen natuurlijk. Ineens hoor ik iemand in het Engels roepen dat dit HET moment is om een foto te nemen, want hij gaat duiken. Het dringt te laat tot me door, dus zijn reusachtige staart staat niet op de foto. Al snel krijg ik een tweede kans. Geweldig hoe dicht we bij de walvissen komen, dat had ik niet verwacht. Bij de tweede walvis heb ik de staart wel op de foto gekregen, maar door het gewiebel van de boot is het geen perfect plaatje geworden. Jammer dan. Teruggekomen bij de haven kijk ik mijn ogen weer eens uit (ik hoop dat ze nog in mijn hoofd zitten als ik thuiskom). Wat een omgeving. Het is niet echt uit te leggen, maar ik kan het proberen. Uitstekende, donkere rotsen in de blauwgekleurde zee. En op de achtergrond witte, besneeuwde bergen. Wat een dag. Ik heb walvissen gezien en ik vergeet bijna dat ik ook nog albatrossen gespot heb. Dat van de dolfijnen zit me toch niet helemaal lekker, dus ik ga samen met Kim naar de Dolphin Encounter. 'Just for sure. Is the water too cold to swin with dolphins at the moment?' Ze hoort meteen dat ik Nederlands ben en dat is niet de eerste keer. 'I'm not going to lie. It is cold, but you will get a wetsuit. But I can hear that you're from the Netherlands. The seawater is not that warm over there, is it?' Daar heeft ze een punt. Ik wil dit. Het is geboekt. Morgen om half 9 's ochtends. Kim heeft geen zin om daar op te wachten, dus zit ik nu op de bank bij een openhaard in een hostel. Kim is door naar Christchurch en ik zie haar daar morgen weer. Vanmiddag waaide het hard en er hangt veel mist. Het MOET beter worden, anders zou het morgen zomaar niet door kunnen gaan...


zondag 30 september, Kaikoura

Ik gok dat dit de mooiste dag is tot nu toe. Ik ben dolgelukkig. Dat gelukzalige gevoel begon gisteravond al een beetje. Ik lag op tijd in bed, omdat ik er vandaag vroeg uit moet en daarnaast is de klok hier vannacht een uur vooruit gegaan. Dat betekent dat het hier nu 11 uur later is dan in Nederland. Ik lig bijna te slapen als mijn telefoon over gaat. Mijn hart maakt een gelukzalig sprongetje als ik zie wie me belt. Sara! Heerlijk om haar even te spreken. Vanochtend werd ik om 7 uur gewekt door mijn wekker. Vandaag gaat het hopelijk gebeuren. Zwemmen met dolfijnen in het wild! In de Pacific Ocean (geen idee hoe die in het Nederlands heet). Ik kijk naar buiten en ik zie dat de wind is gaan liggen en de zon schijnt. Dat zegt nog niets over de conditie van de open zee, maar het is iets. Ik check uit en ik loop bepakt en bezakt naar de 'Dolphin Encounter'. Het gaat door!!! Ik heb nog nooit met zo veel zin 170 dollar betaald. Ik koop voor de zekerheid weer twee pilletjes tegen zeeziekte en ik loop verder naar de verkleedruimte. Ik hijs me in een wetsuit en kom erachter dat dat nog niet zo makkelijk is. Werkelijk alles is bedekt, behalve mijn gezicht (tot ik mijn duikbril op zet). We bekijken het instructiefilmpje waarin verteld wordt hoe je er voor kan zorgen dat de dolfijnen bij je blijven. Wat we vooral moeten doen is geluiden maken. We zien en horen daar een voorbeeld van en we lachen het uit. Echt niet dat we als zulke debielen in het water gaan dobberen! ... Wel dus. We gaan in totaal drie keer het water in. De eerste minuut moet ik mijn draai even vinden met de snorkel. Dat ademt toch anders. Daarna kan ik alleen maar genieten. We maken allemaal veel geluid, want je wil gewoon dat al die dolfijnen bij je blijven. Geweldig! Op een gegeven moment ben ik omringt door wel zes dolfijnen en later zwemt er een recht onder me. Ik heb er veel gezien en zo ontzettend dichtbij. Ik had ze kunnen aanraken. Na het zwemmen is er tijd om je warm aan te kleden en varen we zachtjes rond om foto's te kunnen maken van deze dusky dolfijnen. Ik neem geen tijd om me aan te kleden. Ik trek mijn fleecevest over mijn bikini aan en ga voor op het uiteinde van de boot staan. Wat zijn het er veel! Ze lijken zich goed te vermaken, zwemmen snel in het rond en blijven bij de boot. Tot slot spotten we nog wat zeehonden aan de kust en dan is het tijd om terug te gaan. Het had van mij nog uren mogen duren. Van alle kotsende mensen waarschijnlijk niet. Foto's van mezelf in het water heb ik niet, maar dat is ook niet nodig. Dit is echt een onvergetelijke ervaring. Ik ben echt gelukkig.

's Middags moet ik mezelf nog een tijdje vermaken. Ik drink in het zonnetje een warme chocomelk en ik loop nog even naar het centrum om te internetten. Wat moet je anders? Die stadjes hier stellen nu eenmaal niet zoveel voor. Om 15.50 uur gaat mijn bus naar Christchurch, waar ik Kim en Susan weer zal zien. Kan ik ook even fijn douchen, want we slapen in de camper naast het huis waar Susan verblijft. Er wonen daar Nederlandse kennissen van Susan en zij zal in Christchurch gaan werken.


maandag 1 oktober 2012, Greymouth

Na een mooie route en 2,5 uur later kom ik aan in Christchurch. In de stad zijn nog sporen te zien van de aardbeving van anderhalf jaar geleden. Kim komt me bij de bushalte ophalen en samen rijden we naar het huis van Hans en Sita, waar Susan dus ook is. Ik word verwelkomd door de twee honden. Totaal niet opgevoed. Mam, jij zou in je broek poepen van angst. Springen (zo hoog dat de bek van de hond mijn gezicht raakt), blaffen, niet echt leuk. Ze schijnen dat bij alle nieuwe mensen te doen en het kan wel een half uur tot een uur duren. Bij mij vijf minuutjes, hooguit. Lucky me. Irritante beesten, ik weet dat het ook heel anders kan (ik denk nu aan Yosca, tante Joke). Sita is nog aan het werk, dus we eten met z'n vieren. Barbecue! Hoe blij kun je ons maken? Omdat het vlees hier gigantisch duur is, eten we het bijna nooit. Heerlijk drie stukken vlees en jullie raden het nooit: ik heb wel drie keer sla opgeschept. Lekker joh! 's Avonds skype ik even met papa en met mama lukt het maar niet. Dat leidt tot grote frustratie. Ik kan wel janken, want ik wil ze allebei zo graag vertellen over mijn dolfijnenavontuur. Mama belt me nog even gezellig en zo kan ik toch mijn verhaal nog kwijt. 's Avonds is Sita er en ik merk al snel dat ik haar niet zo leuk vind. Kim en ik voelen ons niet zo gewenst bij haar. 's Ochtends neem ik een douche, we ontbijten en we gaan. Op naar Greymouth. We rijden op de ' Great Alpine Highway', via 'Arthur's Pass'. Zo'n mooie route heb ik denk ik nog nooit gereden. Kim rijdt, dus ik kan veel rondkijken en we stoppen regelmatig langs de weg om foto's te nemen. We rijden midden in de bergen met besneeuwde toppen. alles om ons heen is natuur. Het valt niet uit te leggen, dus dat ga ik ook niet doen. Ik kan jullie wel wat feitjes meegeven. Het begin van de weg hebben we nog aardig weer, maar dat wordt in de loop van de tijd alleen maar slechter. Wolken zetten zich om in regen en regen zet zich om in sneeuw. SNEEUW! We weten niet wat we meemaken. Gelukkig is de sneeuwbui van korte duur en zet het zich gauw weer om in ... juist ... regen. Het kan de pret niet drukken. We genieten van de omgeving en de vele watervalletjes die langs de bergen glijden. Echt gaaf! Dan is het mijn beurt. Ik rijd het laatste stuk naar Greymouth en daar zijn we nu. Die steden, we vinden het maar niks. We lopen een beetje rond tot we bij het informatiecentrum komen. Daar boeken we wat we nog zo graag willen doen: de wandeltocht door de gletsjers. Ze zeggen dat het donderdag aardig weer wordt, dus daar is onze hoop nu op gevestigd. Rond half 6 (dat is laat voor ons doen) bedenken we dat het wel eens tijd wordt om een slaapplek te zoeken. Geen campgrounds in de buurt, dus dat wordt weer ergens aankloppen (ze hebben hier geen deurbel). Kim probeert het bij het eerste huis, waar we onze eerste 'nee' krijgen. Bij het volgende huis ben ik aan de beurt. Ook daar gaat het feest niet door. De buurt ziet er verpauperd uit, dus we zijn wat kieskeurig in het kiezen van huizen. Bij een hostel doen we navraag over het parkeren op hun parkeerplaats. 28 Dollar. Mooi niet, we willen gratis. Nu staan we uiteindelijk toch meer gratis naast twee huizen (dus twee keer goedkeuring) en dat voelt dan toch wel goed. We hebben al heel wat high fives gedaan in deze weken. We waren bijna zover om gewoon ergens op een parkeerplaats te staan, maar dit voelt toch wel wat veiliger. Good job!

LES 18: DE AANHOUDER WINT.


dinsdag 2 oktober 2012, Lake Mahinapua

Ik weet het nu zeker. Het zuidereiland wint het van het noordereiland. We hebben vandaag weer ontzettend veel moois gezien. We rijden van Greymouth naar Punakaiki, waar de zogeheten 'Pancake Rocks' te zien zijn. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik er van moet verwachten, maar ik heb wel een soort van beeld in mijn hoofd. Totaal anders natuurlijk. Het echte beeld is veel beter. Enorme rotsformaties in een woeste, ruige zee. De rotsen bestaan uit platte lagen steen, vandaar de naam 'Pancake Rocks'. We maken een wandeling verwonderd naar dit stuk natuur kijken. Het wilde water spat hoog op tegen de rotsen en af en toe spuit er water uit de gaten in de rotsen, de zogeheten 'Blow holes'. Boven mijn verwachtingen dit. Echt mooi. En het leukste van alles: het weer werkt ook nog mee. Na de pannenkoeken lopen we nog een stukje naar de kust. Het water dendert hier ook tegen de rotsen en de golven slaan zichzelf stuk. Tijd om verder te rijden. Via Greymouth rijden we door naar Hokitika. Een schattig dorp waar we informatie vragen over een plaatsje in een folder. Half uurtje rijden door het platteland en we zijn er. Wauw. Helderblauw water aan de rand van de bergen. We vragen ons af hoe het toch kan dat het water er zo mooi uitziet. Na een klein wandelingetje rijden we verder naar onze slaapplek van vandaag. Gelukkig is de campground makkelijk te vinden. Nu is het wachten op ons eten (pasta). Lekker in het zonnetje met alleen het vrolijke gefluit van vogels om ons heen. Dit was weer een geslaagde, mooie dag. De insectenbeetteller staat op 19. Ik gok dat het geen muggen, maar sandflies zijn. Die leven op het zuidereiland en zijn zo klein dat je ze eigenlijk niet ziet. Ik haar ze.


woensdag 3 oktober 2012, Mac Donalds (ja echt, en niet die met de gele M)

We staan op en bakken een eitje in de regen. Wel onder een afdakje hoor. We rijden vandaag naar Franz Josef. Dat is een van de plekken waar je gletsjers kunt bekijken. Morgen zullen wij een 7-8 durige wandeling door de gletsjer van Fox Glacier gaan maken, dus vandaag blijven we in en rond Franz Josef. Het is vandaag regenachtig, dat wisten we van tevoren. We beginnen de dag (het wordt bijna een gewoonte, ik moet echt oppassen dat ik niet dichtgroei) met een koffie voor Kim en een warme chocomelk voor mij. Dan rijden we even naar het informatiecentrum. Dat heet hier een 'I-site'. Ik geloof dat wij in ieder plaatsje tot nu toe de I-site zijn binnengelopen. Redelijk toeristisch dus. Buiten miezert het nog steeds, maar we laten ons niet tegenhouden. We rijden naar een parkeerplaats en we lopen de route naar de Franz Josef gletsjer. De wandeling is weer prachtig. Het begint bijna eentonig te worden en ik ken bijna geen andere woorden meer die zouden kunnen beschrijven hoe dit nu weer was. Ik blijf hangen in mooi, prachtig, geweldig, bijzonder. De foto's geven slechts een kleine indruk van hoe het echt was. Als we de gletsjer tegemoet lopen, worden we omringt door bergen waar watervallen vanaf lopen en waartussen uiteindelijk de gletsjer ligt. We bekijken het vanaf een afstandje, want je kunt niet dichterbij komen dan 500 meter. Voldaan komen we terug bij de camper. Tijd voor de hot pools. Genot. Heerlijke warme baden (36 tot 40 graden) en een fijne douche als toetje. toch heeft dat wel wat, die baden midden in de natuur. En het resultaat is misschien nog wel prettiger: ik ben weer schoon en onbehaard. Nu zitten we in de regen in de camper en hopen we op beter weer voor morgen. En ik hoop dat ik na dagen eindelijk weer eens goed slaap. Ik word zo vaak wakker 's nachts, dat is een beetje jammer.


donderdag 4 oktober 2012, Lake Paringa

Ik geloof niet dat we al zo'n harde regenbui hebben meegemaakt in Nieuw-Zeeland. En probeer dan maar eens in slaap te komen. Want de regen tiks niet zachtjes tegen de ramen, zoals thuis. Het klettert werkelijk om de campervan. Maar als we wakker worden rond half 8, worden we blij. De zon schijnt zowaar. En dit is zo'n dag waarop we dat echt nodig hebben. Op naar Fox Glacier. We lopen vandaag met een gids en vijf andere mensen. Voordat we de tocht beginnen, krijgen we hoge wandelschoenen, sokken, wanten, een muts en ijzers voor onder onze schoenen. Voor op het ijs natuurlijk. We beginnen de tocht door een stukje regenwoud en al snel is dat vrij heftig. Heel veel traptreden omhoog. Gelukkig rusten we regelmatig even uit en we genieten van de mooiste uitzichten (op de gletsjer). Als we het ijs gaan betreden, is het tijd voor de ijzers onder de schoenen. Natuurlijk lukt het mij als enige niet om de ijzers zelfstandig aan mijn schoenen te krijgen. Na de nodige hulp van de gids kunnen we het ijs op. Daar lopen we uren. Het lopen op het ijs is niet makkelijk, niet handig en zeker niet geheel ongevaarlijk, maar we brengen het er goed vanaf. Het ijs en de gletsjer: het is erg bijzonder. Elke dag moet er een weggetje gehakt worden, omdat het ijs zich dagelijks zo'n 2 meter verplaatst. We lopen door smalle gangetyjes en we zien diepe, blauwe kuilen en spleten. Weer een geweldige ervaring rijker. na de tocht eten (lees: schransen) we wat in een pub, we drinken nog wat met de gids en zijn vrienden en dan rijden we, of eigenlijk ik (Kim heeft gedronken), nog ongeveer een uur naar de campground. Die er niet is. Gesloten. En daar heb ik dan die tocht in het pikdonker (met moeie ogen en hoofdpijn) voor gereden. En het ergste: ik heb een possum doodgereden. Op dierendag nog wel! Ik kan er geld voor krijgen, leg ik morgen allemaal wel uit. Ik ben nu echt te moe en ik ga lekker slapen.

Heel veel liefs vanuit het zeer verre Nieuw-Zeeland! Ik denk veel aan jullie.