Plons!

Lieve allemaal,

Ik heb begrepen dat de herfst inmiddels is begonnen in Nederland en ik moet je zeggen dat ik weinig medelijden met jullie heb. Zo gaat dat met die seizoenen. Hier regent het gelukkig niet meer elke dag en dat maakt alles een stuk makkelijker en prettiger.


maandag 24 september 2012, Nelson

Volgens mij heb ik me veel te duur naar mijn hostel laten brengen (17 dollar), maar ik ben er. Op het vliegveld in Nelson ging het ook niet helemaal zoals ik gewend ben. Er is geen bagageband te bekennen en dat baart me een beetje zorgen. Al snel kom ik erachter dat ik naar buiten (!) moet om mijn bagage op te halen. Het hostel is knus en heeft gratis internet, waar ik natuurlijk meteen gebruik van maak. Maar... Ik heb de kleine lettertjes niet gelezen (die waren er ook niet): gratis, maar zo traag als stront. 's Middags ga ik met de fiets (ook gratis) een stukje door de stad. Ik voel me een enorme idioot, want een fietshelm is hier verplicht. Nou hebben ze hier ook niet van die mooie roze fietspaden als wij. Ik trakteer mezelf op de MC Donalds (ja, alweer), omdat het toch al zo goed gaat met de lijn (helaas, ze kennen hier ook snoep) en Kim kan nu elk moment komen. Dan bakken we 'voor de afwisseling' weer een keer pannenkoeken.


dinsdag 25 september 2012, Marahau

Wat een dag, wat een dag. Even stond het huilen ons nader dan het lachen. Ik kan me nu voorstellen dat er in mijn reis een moment gaat komen waar ik heel graag naar huis wil. Dat moment was er vandaag niet, maar ik voelde dat ik dichtbij was. Reizen is geweldig en ik zou h et iedereen aanbevelen, maar het kan soms ook enorm tegenzitten. Omdat het vandaag nog enigzins mooi weer zou zijn, besluiten we om Nelson te verlaten en naar Abel Tasman National Park te rijden. Voor de geinteresseerden: Abel Tasman was een Nederlander (dus papa, je spreekt het ook op z'n Nederlands uit). We rijden naar het noorden (Takaka), omdat daar een campground is. Kim rijdt en ik voel me niet helemaal fit. Erg moe en een opkomende hoofdpijn. Ik verzeker je dat de rotweg door de bergen dan nog rottiger is. Heel hoog, heel onoverzichtelijk, heel veel bochten en heel dichte mist. En als je dan aankomt in Takaka en je hoort dat de weg naar de campground nog veel erger is (smal, geen asfalt en naast een diepe afgrond), dan zijn de rapen gaar. We lachen het weg, maar het is niet om te lachen. Diep van binnen huilen we gewoon. Na lang twijfelen, besluiten we om weer helemaal terug (!!) te rijden over die fijne weg. Nu is het mijn beurt. We rijden naar het zuidoosten van het Abel Tasman NP, want daar schijnt het prachtig te zijn. Gelukkig kunnen we nu, uren en kilometers later, zeggen dat dat inderdaad zo is. Want na alle regen en bewolking van vandaag, trekt het open en komen we aan bij een supermooie kust met een aparte bruine kleur zand en heldergroen water. We lopen als klap op de vuurpijl naar de bekende 'Apple split rock' en we concluderen dat we deze dag weer geen rotdag kunnen noemen. We staan nu op een campground in Marahau (betaald, dat is wel weer jammer) en we verwachten morgen een dag regen, niksen en wachten tot we overmorgen in de zon kunnen kajakken...


woensdag 26 september 2012, Marahau

Na zo'n dag als gisteren kun je het maar op een manier afsluiten. En dat is met de slappe lach. Niet een keer, maar wel vier keer. Buikpijn van het lachen, tranen die over onze wangen rollen en niet meer kunnen stoppen. Echt fijn. Het gaat dan eigenlijk nergens over. Nog fijner. Gelukkig konden we daar weer even op teren, want deze ochtend worden we wakker in de zeikende regen. Daar zijn we wel op ingesteld, maar het blijft zeer vervelend. Want wat moet je nou doen op zo'n dag? Om je een idee te geven: in dit plaatsje hebben ze niet eens een supermarkt. We beginnen in een cafeetje waar we iets warms drinken en wat zitten de sikkeneuren. De vrouw in het cafe vindt dat we vandaag het beste naar het dichtsbijzijnde grotere plaatsje (Motueka) kunnen rijden. Dat doen we dus maar. Gratis internet in de bibliotheek, boodschappen (absoluut niet gratis) en een beetje lunchen in de campervan. Ineens klaart het op en schijnt de zon. We nemen de gok en we wandelen een stuk langs de kust van Abel Tasman. Dat is een goede zet geweest. Het is fijn om even te bewegen en lekker buiten te zijn, ookal zijn we ruim een uur later helemaal doorweekt. Na zonneschijn komt regen?
We drinken nog wat in hetzelfde cafe. Eigenlijk zijn ze al gesloten, maar deze verzopen katjes kun je toch niet weigeren. De eigenaar drinkt nog een biertje met drie vrienden en als ze gaan, blijven we met z'n tweetjes achter. Of we zo wel het hek even willen sluiten. Het terras wordt meteen onze plek om te eten en we staan nu met de campervan voor het hek, op de parkeerplaats. We hebben weinig keus, want overal waar je goed zou kunnen parkeren en overnachten, mag het niet. En aangezien de vrouw van het cafe vanochtend een soort van toestemming heeft gegeven om hier te staan, doen we dat maar. Hopelijk zonder boete en gedoe. We zullen het meemaken,


donderdag 27 september 2012, Pelorus Bridge

Het soort van niet helemaal legaal overnachten is gelukt, maar vraag me niet hoe. Ik val al gauw in een diepe slaap en ookal voelt het niet zo: ik word ook gauw weer wakker. Het is half 1 's nachts en ik moet heel nodig plassen. Dus de bus uit, hurken en gaan. Het gaat steeds beter, maar mijn niet zo buigzame rechterknie maakt het me gewoon niet makkelijk. De rest van de nacht val ik niet meer echt goed in slaap. Het voelt alsof ik niet geslapen heb. Toch valt het dan tegen als de keiharde wekker gaat. En het maakt het nog minder fijn als dat al om half 6 is. Wie had ook alweer het geweldige idee om de zonsopgang te bewonderen? Oh ja, precies. Ik. Helaas valt er niet veel te bewonderen door de wolken. Toch wordt deze dag (bijna) perfect. We gaan vandaag zeekajakken in Abel Tasman National Park. Na een instructie van een uur (9.00-10.00 uur) vertrekken we richting het strand. Perfect weer. Een heerlijk warm zonnetje zorgt ervoor dat we in onze korte broek de kajak instappen. Daar gaan we dan, met z'n tweetjes in een boot, de zee op.

LES 14: ALS JE JE ARMSPIEREN WILT TRAINEN, MOET JE GAAN ZEEKAJAKKEN.

LES 15: SOMS MOET JE JE EIGENWIJSHEID AAN DE KANT ZETTEN. EEN CAMERA MEENEMEN HET WATER OP, TERWIJL JE REISGENOOT EEN WATERDICHT TOESTEL HEEFT. DAT VRAAGT OM PROBLEMEN. INEENS HOOR IK 'PLOEP' EN IK WEET METEEN WAT ER GEBEURD IS. DAG NET NIEUW GEKOCHTE EXTRA ACCU VAN 70 EURO!

We peddelen erop los en al snel merken we dat dit best zwaar is. Niet eens conditioneel gezien, maar mijn spieren zijn dit gewoon niet gewend. Ik weet nu dat mijn doel van vandaag neit bereikt kan worden. Het zeehondeneiland is echt te ver om in een dag naar toe te varen. Maar het geluk is aan mijn zijde vandaag. Bij het eerste strandje waar we aanmeren, ligt een zeehond op de rotsen. Lekker te maffen in de zon. Ik ben mijn verdronken accu al bijna vergeten. We eten een broodje en kletsen wat met twee andere Nederlanders. Tijd om verder te peddelen. We nemen regelmatig een pauze, omdat we bang zijn dat onze armen eraf zullen vallen. Dan dobberen we op het zacht golvende water en genieten we van de prachtige natuur. Hier doe je het toch allemaal voor? Het tweede strandje waar we aanmeren, is voor ons alleen. Niemand te bekennen. Het strand doet me denken aan Expeditie Robinson. Rotsen langs de kust, groen water en gouden stranden. Ik kan mijn ogen er niet vanaf houden. Af en toe vliegt er een bijzondere vogel voorbij of we zien in de verte andere kajakkers ploeteren. De terugweg varen we in een keer (wel met veel pauzes). Het begint nu echt zwaar te worden. Het lijkt erop dat we wind mee hebben, maar omdat de zee terugtrekt (dat noem je eb), trekt ons bootje ook terug. Toch voel ik me tijdens deze weg terug heel gelukkig. We varen langs de rots van de zeehond en net op dat moment is er een domme toerist die pal naast de zeehond gaat staan voor de foto. De zeehond schrikt en denkt: 'De groeten!' Dat betekent dat hij op een afstandje van de boot het water in duikt en nog zo'n tien keer ademhaalt boven water. Geweldig. Op dat moment voel ik me helemaal een met de natuur (en ben ik mijn accu ECHT vergeten). Inmiddels hebben we een warme douche gehad en staan we op een campground op de weg naar onze volgende stop: Kaikoura.

LES 16: MUGGEN VIND JE OVERAL. EN ZE ZIJN ALLEMAAL HETZELFDE. ZE PRIKKEN JE ENKELS LEK. GEVOLG? JEUK.


vrijdag 28 september 2012, Puhipuhi

Wat een nacht, wat een nacht. In slaap komen is al moeilijk, want de spierpijn in mijn armen (vooral links) heeft (nu al) een hoogtepunt bereikt. Of eigenlijk een dieptepunt. Het voelt een beetje als groeipijn, maar dan erger. Ik weet gewoon niet hoe ik moet liggen. De rest van de nacht gaat dat gevoel niet weg en tot overmaat van ramp heb ik het ook nog eens bloedheet. Die dikke joggingbroek moet uit. Dat is een hele klus in een slaapzak, in een campervannetje. Vooral als die broek ook nog eens aan je benen vastplakt van de hitte. Heb ik die broek eindelijk uit, plakken mijn benen vast aan de slaapzak. Probeer jezelf er dan maar weer goed in te krijgen. Rampzalig. Om 7.00 uur moet ik alweer enorm plassen (de watervallen in Nieuw-Zeeland zijn er niks bij). Na het plassen val ik rond 8 uur eindelijk heerlijk in slaap. Met als gevolg dat we er om 9 uur echt uit moeten (10 uur uitchecken). En dat is op z'n zachts gezegd dan erg vervelend. Na het ontbijt rijdt Kim ons naar Picton, terwijl ik mezelf op een asprientje tegen de hoofdpijn trakteer. We rijden over de 'Charlotte drive', langs de prachtige sounds en aan het water. Het weer houdt zich niet helemaal aan de afspraak (het zou droog blijven), maar het valt vandaag best mee. Vanuit Picton rijd ik verder naar Kaikoura. Onderweg stoppen we bij Clarence, waar de grootste zeehondenkolonie van Nieuw-Zeeland te vinden schijnt te zijn. Dat kunnen we geloven, want we hebben er ontzettend veel gezien. Grote en kleine, luierend of zwemmend, gapend of zwaaiend (dat lijkt soms zo). Ik maak ontelbaar veel foto's, want ja, zo'n toerist ben ik (een soort Japanner). Ook de kust is adembenemend mooi. Een heel lichtblauwe zee, groene bergen en wolken die als dekentjes op de toppen liggen. En wat kunnen we weer dichtbij komen (ong. 4 meter afstand)!

LES 17: ALS TOERIST DOOR NIEUW-ZEELAND RIJDEN, IS NIET GEHEEL ONGEVAARLIJK. JE KAN ENORM AFGELEID WORDEN DOOR DE NATUUR, HYSTERISCH WORDEN OMDAT JE ZEEHONDEN ZIET EN ALS GEVOLG RIJD JE DAN 60 WAAR JE 100 MAG EN WORD JE BIJVOORBEELD INGEHAALD DOOR LANGE VRACHTWAGENS.

Aangekomen in Kaikoura boek ik voor morgen een 'whalewatch' boottocht. Wat ik het liefste wil, is de zee op en zwemmen met dolfijnen (in het wild). Ik dacht dat het daar te koud voor zou zijn, maar uit folders begrijp ik toch dat ze gaan. Morgen maar even informeren of het mogelijk is. Dat wil ik eigenlijk niet aan mijn neus voorbij laten gaan...


PS. Er staan nu ook foto's bij de vorige twee verslagen. Op de foto's van dit verslag moeten jullie weer eventjes wachten.

LIEFS!