Na regen komt zonneschijn

Lieve allemaal,

Daar ben ik weer. Ik had gedacht dat ik veel minder vaak de kans zou hebben om wat te schrijven, maar dat valt mee. Gelukkig maar, want anders zou het misschien te veel in een keer worden...

woensdag 19 september 2012, Kumeti

Ik word wakker en ik heb het gevoel dat ik uren geslapen heb. Is ook wel zo, want we lagen er vroeg in, maar het is nog maar 1 uur 's nachts. Ik moet ontzettend nodig plassen. Ik heb mazzel, Kim is ook wakker, dus ik kan langs haar de campervan uit. Het is buiten natuurlijk hartstikke koud. Gelukkig moet ik zo nodig plassen dat het meteen lukt. snel vallen we weer in slaap en de eerstvolgende keer dat ik wakker word, is het ongeveer 7 uur/half 8. Kim bedankt de meneer dat we op zijn erg mochten staan terwijl ik me, met mijn tandenborstel in mijn mond, verstop in de campervan. Hij vraagt zich anders vast af waar ik mijn spuug ga laten (in zijn gras). We ontbijten snel en onze eerste stop is een openbaar toilet. We weten nu nog niet wat voor dag dit gaat worden. Misschien wel de minst boeiende dag in Nieuw-Zeeland tot nu toe. We bezoeken heel kort twee plaatsjes: Wanganui en Palmerston North. In Wanganui kunnen we even gratis op internet en kan ik even gratis poepen. Verder is er niet veel bijzonders aan. De weg naar de volgende campground is lang. En... niet geheel ongevaarlijk. We slippen er even op los op een kiezelweggetje. Het weer werkt vandaag ook niet echt mee. Het voordeel van de campervan is wel echt dat je de vrijheid hebt, maar het voordeel van een bus: de chauffeur weet de weg. 's Avonds maken we pasta. We schermen het gaspitje met van alles af tegen de wind en we zitten allebei over de gaspit gebogen om het warm te krijgen. Ineens kijken we elkaar aan. Horen we het goed? Kookt het water? Anderhalf uur later genieten we van onze (eindelijk hete) pasta. Heerlijk!

LES 13: DE WEGEN IN NEDERLAND ZIJN FANTASTISCH EN ALLES STAAT DAAR GEWELDIG EN ZEER OP TIJD AANGEGEVEN.


donderdag 20 september 2012, geen idee waar

Ik begin een keer niet bij het begin. Ik begin bij nu. Op dit moment staan we namelijk stiller dan stil langs de kant van de weg. We hebben pech. Natuurlijk wil je van alles meemaken hier in Nieuw-Zeeland, maar ik kan je vertellen: dit NIET. Ik reed net op de snelweg richting Masterton en Kim vertelt me ineens dat ik beter even langs de weg kan gaan stoppen. De temperatuur van de motor stond namelijk aangegeven bij de 'H'. En iedereen kan vast bedenken wat dat betekent. Voor degenen die dat niet kunnen: HOT, HEET, veel te warm. En voor degenen bij wie nu nog steeds geen lampje gaat branden: dat is niet goed. Rook uit de motor, een angstaanjagend geluid en allebei niet weten wat we moeten doen. Een ding weten we vrijwel zeker (of eigenlijk weet Kim dat zeker, want ik heb er de ballen verstand van): er zat te weinig water in het waterding. Dat is nu bijgevuld, maar we hebben geen idee of we dan gewoon verder kunnen rijden. De soort van wegenwacht ik onderweg. Ze maken ons aan de telefoon al bang. Garages en vanavond niet in de campervan kunnen slapen... Ik hoop dat het allemaal gaat meevallen. Zo erg kan het toch niet zijn? Dan over de rest van de dag. We worden 's ochtends wakker in het zonnetje. Helaas laat die ons al gauw weer in de steek (het was te verwachten). Omdat we niet zo'n doelloos dagje als gisteren willen hebben, pakken we het vandaag anders aan. We rijden richting Dannevirke om wat informatie op te doen. Het plan is om vandaag te gaan zwemmen en daarna richting Masterton te rijden voor een pizza en een campground in de buurt. Dat zwemmen was een goede zet. Voor slechts vier dollar hebben we warmte en daarna een fijne douche. Eindelijk voel ik me weer lekker schoon. In de campervan genieten we van wat stokbrood en hoe de middag er verder uit ziet: dat weten jullie al.


donderdag 20 september 2012, Masterton

Drie uur later worden we opgepikt. Die drie uut voelden gelukkig niet als drie uur. In die tijd heb ik ook nog even met mama en Koen gesproken aan de telefoon. Campervan op de sleepwagen en een half uurtje rijden naar Masterton. We laten deze zeer aardige meneer weten dat we het liefst gewoon in de campervan slapen vanavond. Het is ons weer gelukt. We liggen in de campervan en de campervan staat bij de garage. Daar heb ik zelfs nog even kunnen plassen. De meneer van de sleepwagen biedt ons zelfs nog aan om bij hem en zijn vrouw thuis te slapen. Daar willen we hem neit mee lastig vallen en bovendien slaapt het prima in ons knusse campervannetje. Na het eten van een lekkere pizza liggen we weer fijn in ons coconnetje. Tijd om te gaan slapen en morgen zien we verder. Die schade lijkt enorm mee te vallen, dus als het goed is reizen we morgen weer fijn verder.


vrijdag 21 september 2012, Masterton

Ik heb werkelijk heerlijk geslapen en ik heb totaal geen last van de kou gehad. Misschien komt dat omdat we onder een afdakje hebben gestaan en omdat we in een stadje zijn. In plaats van een afgelegen gebied. We kleden ons snel aan. Het maken van de campervan zal waarschijnlijk twee uurtjes duren. We ontbijten bij een bakker en we worden gebeld. De man van de garage. ' We need to talk.' Dat klinkt niet heel erg veelbelovend. We kunnen alleen maar hopen dat we hier vandaag nog wegkomen, maar het voelt niet goed. Kan ik zeggen dat het meevalt? Ik misschien wel, omdat de reparatiekosten niet voor mij zijn... Dikke kans dat de klus ongeveer vijf uur duurt en dan het rond de 700 dollar gaat kosten. Nu vullen we onze dag met wat wandelen, gratis internet in de bibliotheek en voor de zekerheid zitten onze zwemspullen in de tas. Ik hoop van harte dat we vanmiddag weer een stukje in zuidelijke richting kunnen rijden.


vrijdag 21 september 2012, Featherston

We verwachten rond twee uur gebeld te worden, maar een half uur eerder gebeurt dat al. Intussen hebben we al best wat gewandeld en ergens warme chocolademelk gedronken. Godzijdank kunnen we weer verder met de campervan, al heeft het Kim wel 600 dollar gekost. We rijden richting onze campground van vandaag en daar komen we zowaar vroeg aan (rond 16.00 uur). Het is zeer blubberig en aan de rand van een bos en een rivier. Er staan wat jeeps in de buurt. Mogelijk van mannen die aan het jagen zijn. Ik voel me er niet echt op mijn gemak. Het feit dat deze mannen weten dat wij hier als twee onschuldige meisjes op deze afgelegen plek zullen kamperen, zit me niet lekker. Na lang twijfelen hak ik de knoop door. We gaan hier weg, op zoek naar de volgende aardige Nieuw-Zeelander(s) die ons op het erf laten parkeren. Ik poep nog even op de meest vieze wc waarop ik ooit gezeten heb en ik rijd dan terug over het stenen-met-kuilen-weggetje. Kim kan niet meer rijden, die heeft al een biertje op. Nog niet ver verwijderd van de campground rijden we langs twee mensen die langs de kant van de 'weg' aan het werk zijn. De man zwaait en lacht vriendelijk en de vrouw wuift ons ook tegemoet. Ik voel dat we deze mensen moeten hebben. Ik stap uit om het te vragen. Dat is de eerste keer. Eerst liet ik het Kim oplossen. Die spreekt veel beter Engels en daarnaast ben ik ook gewoon een schijterd. Ik wilde dit nu gewoon even durven (Steef: idiootje!). Ik ben verbaasd over mijn vloeiende Engels en al gauw kan ik Kim laten weten dat het me gelukt is. Groot erf weer, uitzicht op de bergen, bij een gezin: moeder Mary-Ann, vader Antony, dochter Rachel en zoon Nathan. Het voelt meteen een stuk veiliger en we zitten nu buiten bij een kampvuur! Ik ben vandaag goed op mijn gevoel afgegaan en dat was mijn voornemen voor ik op reis ging. EN! Ik mocht vandaag een kaartje van mama openmaken. :)


zaterdag 22 september 2012, Porirua

Vannacht heb ik door de kou niet geweldig geslapen, maar we kunnen vandaag rustig aan doen en dus ook rustig wakker worden. We mogen van het toitlet van de mensen gebruik maken en dat vind ik natuurlijk erg prettig. Dat ik nu kan wildplassen, betekent niet dat ik het ook graag doe. Na het ontbijt nemen we nog een kijkje bij de alcapa's van de mensen (soort lama's, maar dan leuk) en rond 11.00 uur vertrekken we. Het is de bedoeling dat we vandaag in Wellington aankomen, want ik heb maandag mijn vlucht naar het Zuidereiland en Kim gaat met de campervan op de ferry. De man van ons 'logeeradresje' heeft nog wat tips voor ons om te gaan bekijken vandaag. Lake Ferry en Cape Palliser (met zeehonden!). We besluiten om dat te gaan doen, want we hebben ruim de tijd om in Wellington aan te komen. Ik merk dat ik nog niets verteld heb over het weer. Een echte Nederlander: alleen klagen. En als het dan een keer een prachtige dag is, vergeet ik het bijna te benoemen. Want dat is het vandaag: een prachtige dag. Kim rijdt ons naar Lake Ferry en we worden daar even intens gelukkig. Het is ontzettend mooi. Groene bergen, zwarte zandvlaktes en een lichte, helderblauwe zee. Hier in de omgeving zijn ook veel plekjes waar ze films van Lord of the Rings hebben opgenomen. Na het genieten aan de kust drinken we op een terrasje (in mijn hempje!) in de zon een koffie en een warme chocolademelk. En dat met een supermooi uitzicht. Een mooiere plek om de muziektheorie voor mijn auditie door te nemen, zal er even niet zijn. Nu op naar onze volgende stop: Cape Palliser. Het is nog niet zo makkelijk om daar te komen. Wegen waar je met samengeknepen billen overheen rijdt. die kom je veel tegen in Nieuw-Zeeland, maar dit was tot nu toe de ergste. 'Gravel roads' noemen ze het. Op zo'n weggetje zijn we dus al een keer geslipt. En dit was er een hoog in de bergen, langs een afgrond, zonder vangrails. Op een gegeven moment komen we bij een weg waar we met de campervan niet verder durven te rijden. We parkeren in de berm en we besluiten verder te lopen. We komen tenslotte voor de zeehonden en die zie je ook niet elke dag. Al snel komen we bij een stukje weg waar het allemaal nog wat moeilijker wordt. Er loopt water over de weg en niet een beetje... Kim heeft geen zin om verder te lopen, maar ik vind het zonde om nu weg te gaan zonder iets gezien te hebben. Omdat het lopen toch niet zo'n goed idee lijkt (we weten niet hoe ver het is en met natte schoenen lopen is niet fijn), houden we net voor het water een auto aan met twee mannen erin. We mogen met ze meerijden (is dit een soort van liften?). We kijken goed naar de rosten langs de kust, maar er is geen zeehond te bekennen. Mijn positieve instelling begint te werken: zul je net zien, komen wij zeehonden kijken, zijn ze er niet. Niets blijkt minder waar. Je moet alleen heel goed kijken, want ze hebben precies dezelfde kleur als de rosten. Ineens zien we er ontzettend veel, in totaal denk ik wel veertig (ook kleintjes). En we kunnen redelijk dichtbij komen (zo'n 6 meter). Dit is echt geweldig. Dit is een dagje Nieuw-Zeeland op z'n best. Op de terugweg valt het stukje gravelroad bij de afgrond eigenlijk best mee. Ik rijd daarna verder naar Wellington. Het komt regelmatig voor dat we elkaar aankijken en verzuchtend 'mooi he?' uitbrengen. En die zon maakt alles mooier. Nieuw-Zeeland is te gek en reizen ook echt. Je kunt een dag van tevoren niet zeggen hoe de volgende dag eruit gaat zien. Dat is mooi. En dat voor iemand die houdt van plannen. Ik laat het allemaal over me heen komen. De weg naar Wellington begint hoog door de bergen met heel veel bochten. Later naderen we de snelwegen en de stad. Die drukte meteen weer... In de stad hebben we geen idee waar we heen moeten. We hebben nog niks geregeld en ons plan voor vanavond is een hostel. Dat blijkt alleen erg duur en midden in de stad is het niet te doen met een campervan die geparkeerd moet worden. Dus we staan voor 10 dollar p.p. op een campground (met wc's en warme douches!), net buiten de stad. Helemaal goed. Behalve de MC Donalds hebben we in Wellington nog niets gezien, maar dat komt morgen. Dit was echt een mooie dag en we zijn ervan overtuigd dat we dit verdiend hebben na alle ellende met de campervan en natuurlijk na alle regen. Zo zie je maar weer: na regen komt zonneschijn.


zondag 23 september 2012, Porirua

Vabdaag worden we heel rustig wakker. Na een warme douche, een ontbijt en het wassen van onze kleding, gaat we naar de hoofdstad van dit land: Wellington. We hebben een leuke dag gehad, maar een dag Wellington is voor ons wel genoeg. We gaan met de trein naar de stad en we verwennen onszelf bij de Starbucks. We kunnen weer in het zonnetje zitten vandaag! We kopen allebei wat kleding (is echt een investering, heel handig, geloof me...) Na onze goedkope lunch in de zon, lopen we naar het museum van Nieuw-Zeeland: Te Papa. Een heel groot en gratis museum waar ze ongeveer alles over Nieuw-Zeeland laten zien en vertellen. Waarschijnlijk het enige museum waar ik hier heen zal gaan. Het was wel leuk. En ik ben best een beetje trots op mezelf. Ik zag een geweldige Kiwi (vogel) handpop. Bijna had ik hem gekocht, maar ik hoorde mama's stemmetje al in mijn hoofd. En laat ik daar dit keer eens naar luisteren. Het was ook niet handig geweest. Het neemt veel ruimte in in mijn backpackie en hij was best wel 40 dollar. We doen op de terugweg boodschappen en nu, om 20.30 uur is het eindelijk tijd voor onze gezonde en Hollande hap: bloemkool, aardappels en vlees.


maandag 24 september 2012, in de lucht

Op naar het Zuidereiland! Ik vind het nu al prachtig. Het is vandaag een zonnige, heldere dag en het uizicht vanuit het vliegtuigJE (er passen 48 mensen in en hij zit maar voor de helft vol) is erg mooi. Het is wel weer een nieuwe, aparte ervaring dit. Een binnenlandse vlucht in zo'n klein vliegtuig. Geen douane of controle gezien. Niemand die om mijn paspoort heeft gevraagd. De vlucht duurt maar ruim een half uur, dus ik ben er al bijna. Koetje heeft ook de dag van zijn leven: voor het eerst in een vliegtuigstoel (die naast mij is leeg)! Zometeen op zoek naar mijn hostel in Nelson en Kim zie ik dan vanavond weer. Ik ben benieuwd wat het Zuidereiland gaat brengen.

Dikke knuf!