Come fly with me...

Come fly with me, let's fly, let's fly away!

woensdag 12 september 2012, Rotorua

Gisterenavond heb ik heerlijk gegeten: een pizza hawai. En daarna heb ik, met mijn pantoffels aan, 28 ansichtkaarten geschreven. Ik doe ze in Taupo op de post. Ik lig 's avonds weer voor 21.00 uur op bed en ik ga nu 9.00 uur weer uit bed. Fijn toch? Vandaag ga ik naar Te Puia (je spreekt uit: Te Poejha). Je kunt er met de bus heen, maar je kunt ook lopen. Als je gaat backpacken, moet je je ook als een backpacker gedragen. Ik ga dus lopend. Blaar voorzien van een pleister, wandelschoenen en afritsbroek aan en gaan. Ruim een half uur later kom ik tevreden aan. Het lijkt erop dat dit een zonnige dag wordt. Maar je weet het nooit in Nieuw-Zeeland. De lucht is in ieder geval stralend blauw en de wind is stralend koud. In het park aangekomen, besluit ik meteen naar het hoogtepunt te lopen: de Pohutu Geyser (de vorige geiser heette trouwens The Lady Know Geyser, i.p.v. The Lady Fox). Op weg naar de geiser zie ik in de verte al waar ik voor kom. Ik betrap mezelf erop dat ik hardop 'wauw...' fluister. Dit is echt geweldig mooi. De geiser schijnt 1 tot 2 keer per uur 'to erupt'. Geen idee hoe je het in het Nederlands noemt. Het lijkt erop dat ik op het juiste moment aan kom lopen. Het stoomt al aardig en er komt al een klein beetje water omhoog. Toch duurt het nog ongeveer 20 minuten voordat de geiser echt 'explodeert'. Echt schitterend. Ik ga er niet meer woorden aan vuil maken. Ik loop nog verder door het park en daar zijn nog meer vulkanische activiteiten te zien: modderbaden, kokend water (midden in de rotsen), kraters. Dit park biedt meer dan ik had gedacht. Ik besluit de hele wandeling te doen en ik kom daarbij maar weinig mensen tegen. Als ik op een afgelegen plekje aankom, zie ik in de bosjes iets bewegen. Mijn god, dat is duidelijk geen vogel. Ik vraag het later na in het winkeltje en ik laat mijn foto zien. Mijn vermoeden was redelijk juist. Ik dacht aan een kangaroe, maar dat lijkt me raar, want ik ben nog in Nieuw-Zeeland. Niet in Australie. Ik schrik wel een beetje van het dier. Nadat ik een foto heb genomen, maak ik dat ik weg kom. Later blijkt het een walibi te zijn. In het park vind je ook nagemaakte Maori huisjes en Maoribeelden. Ook is er een Kiwi House. Een pikdonker, bol huisje waar je kiwi's kunt spotten. Je mag geen foto's maken en je moet heel stil zijn. Ik wacht tot er een grote, luidruchtige groep Pakistanen (gok ik) uit het huisje is. Voor de Pakistanen ben ik blijkbaar opzich al een attractie, want het is wel duidelijk dat ze het met z'n allen over me hebben. In het huisje hoop ik een glimp te kunnen opvangen van de kiwivogel, maar het is moeilijk. Ze schijnen nogal verlegen te zijn... Ik ben alleen in het huisje, ik sta en ben doodstil. Na ongeveer 10 minuten ben ik het zat. Laat maar. De dag was toch wel geweldig: kiwi of niet. Volgende keer gewoon naar de supermarkt. Gegarandeerd kiwi's spotten.


donderdag 13 september 2012, Taupo

Mijn god, wat heb ik veel te vertellen. Ik zal beginnen bij de Maori Mitai Village- avond van gisteren. Ik was een klein beetje gespannen, want ik wist niet goed wat ik kon verwachten. En laten we eerlijk zijn, de Maori's zien er nogal angstaanjagend uit (google maar). Nou, het viel allemaal reuze mee, maar echt spectaculair vind ik het niet. Ik doe dit ook meer omdat ik vind dat je wel iets van de Maori's gezien moet hebben als je in Nieuw-Zeeland bent geweest. Ik kom aan in het (nagemaakte) Maori dorpje en ik krijg een tafel aangewezen. Hierdoor denk ik dat we beginnen met het eten. Dat vind ik al angstaanjagend genoeg (wat Cindy niet kent, dat eet ze niet). Maar nee. We luisteren eerst naar een inleidend praatje en vervolgens kijken we naar een culturele show. Best leuk, duurt alleen wat lang. Na de show (waar ze net niet helemaal zuiver meerstemmig zingen) is het toch echt tijd voor het eten. Een meevaller. Ik heb zowaar lekker gegeten: kip, rijst, aardappel, sla (huh? ja echt!), een koud bloemkoolprutje (heel lekker) en gekruide stokbroodjes. Ik zit aan tafel bij vier overdreven, Australische meiden, die zich alleen met elkaar bezighouden. En bij twee Australische volwassen vrouwen (moeder en dochter) en een Ier. Ze zijn opzich heel aardig en we kletsen wat, maar ik kan me leuker gezelschap voorstellen. De avond wordt afgesloten met een wandelingetje door het bos, op zoek naar 'glowworms'. Daar stel ik me veel te veel van voor. Ik stap voor 22.30 uur mijn bed in en daar beleef ik de meest koude nacht uit mijn leven. Niet normaal. Ik word er al een paar keer wakker van en als ik het toppunt van kou bereik, besluit ik een extra denken van een leeg bed weg te plukken. Eigenlijk niet echt de bedoeling, maar ik denk ook n iet dat het het hostel goed zou staan als er iemand bij ze is doodgevroren. Ik vertrek 's ochtends op tijd naar de bushalte, want mijn bus naar Taupo vertrekt om 9.05 uur. Tenminste... dat is de bedoeling. Als er om 9.40 uur nog steeds geen bus is, besluit ik het informatiecentrum in te gaan om te vragen hoe dit zit. Ik heb geluk: zij handelen niet met deze busmaatschappij, dus ze hebben geen idee. Ik vraag me af of ik ook een keer zonder problemen van plaats naar plaats kan reizen. Ik koop een ander ticket (bij een andere maatschappij) en ik wacht tot 11.10 uur. Dan vertrekt eindelijk mijn bus naar Taupo. Kort ritje dit keer: ruim een uur. Aangekomen in het zonnige Taupo (maar koud, vergis je niet) voel ik me meteen op mijn gemak. Het plaatsje straalt wat vriendelijks uit, daar hou ik wel van. Gek genoeg loop ik in een keer naar het hostel (ik heb me voorbereid). Onderweg kom ik een basisschool met buitenspelende kinderen tegen. Ik word er blij van. De school ziet er prachtig uit. Allemaal losstaande gebouwtjes. Ze zien er uit als vakantiehuisjes. Wat later besluit ik de stoute schoenen aan te trekken en ik loop de school binnen, richting het kantoortje. Ik vraag in mijn beste Engels of ik morgen misschien een les kan komen bekijken, in de onderbouw. Ik leg uit dat ik zelf ook net ben afgestudeerd aan de pabo en dat ik benieuwd ben hoe het hier in de klas gaat. Ik mag komen! Morgen 9.00 uur. Trots loop ik terug naar mijn hostel, waar ik al even geweest was. En dat ging zo: ik kom aan bij de receptie en ik boek voor twee nachten. Dit is het mooiste hostel tot nu toe. Ik vertel de receptioniste dat ik van plan ben om misschein te gaan skydiven (!). Ze zegt me dat ik het dan absoluut vandaag moet doen, omdat het nu mooi weer is. Binnen mum van tijd heb ik een skydive (parachutesprong) geboekt (!!). Nog geen vijf minuten later kom ik Britt tegen, met wie ik in Wai-O-Tapu gewandeld heb. Het eerst wat ik tegen haar zeg, is: 'Ik ga het vanmiddag doen!' Ze weet meteen waar ik het over heb, want hier hebben we het al eerder over gehad. Zij heeft het gisteren gedaan en ze vond het geweldig. We bekijken haar skydive filmpje en om 15.45 uur word ik opgehaald in een limousine. Iets later dan gepland (14.45 uur). Aangekomen bij het vliegveldje duurt het nog even voordat ik aan de beurt ben. Ik krijg een prachtig blauw pak aan en een nog mooiere vliegersmuts op. Ga ik dit dus echt doen? Ja dus (!!!). Echt zenuwachtig word ik niet eens. Eerder een beetje nerveus omdat ik niet precies weet hoe het allemaal moet, maar je hoeft het niet zelf te doen, dat scheelt. Ik stap in het roze (woehoe!) vliegtuige en samen met mijn instructeur, Amos, ben ik als eerste aan de beurt. Het gaat allemaal heel snel. Ineens stappen/springen/vliegen we het vliegtuig uit op ongeveer 4 km hoogte. Dat wordt vervolgd door een 45 seconde durende vrije val. Dan stort je werkelijk supersnel naar beneden. Ik heb even geen idee meer hoe ik moet ademen en ik voel dat mijn wangen alle kanten op vliegen. Mijn oren zijn niet heel blij met me, maar ik probeer me daar niet te veel van aan te trekken. Als na de 45 seconden de parachute open gaat (lucky me), kan ik alleen nog maar genieten van het prachtige uitzicht op het meer (Lake Taupo), de besneeuwde bergen, de groene omgeving en de laaghangende, stralende zon. Wauw. Ik krijg tranen in mijn ogen en ik probeer te beseffen wat ik aan het doen ben. Maar dat is tot op heden erg moeilijk. Wat een ervaring! Once in a lifetime. Ik voel dat ik dit een keer in mijn leven gedaan moet hebben en dat ik het daarbij moet laten. Voor degenen die niet geloven dat Cindy Verheij uit Hoofddorp dit gedaan heeft: ik heb foto's en een dvd (die zijn nu wel op weg naar Nederland, omdat ik anders bang ben om het kwijt te raken). En het leukste aan alles: niemand thuis (behalve Stephanie) wist dat ik dit ging doen. Surprise!


vrijdag 14 september 2012, Taupo

Na mijn skydive van gisteren heb ik nog met mama en papa gebeld. Ze reageerden allebei overdonderd en compleet verrast. 's Avonds klets ik nog even gezellig met Britt om vervolgens (pas) om 22.30 uur mijn bed in te gaan. 's Ochtends sta ik weer op tijd op. Ik heb heerlijk geslapen. Ik trek de kleren aan die ik al zo'n vijf dagen gedragen heb (het leven van een backpacker gaat niet over rozen en het ruikt ook niet naar rozen...), ik ontbijt en ik vertrek naar de basisschool. Ik ga vandaag meekijken in year 1 bij een juf die Andrea heet. Year 1 is bij ons te vergelijken met groep 3 en dat is precies wat ik wilde. Na een warm welkom, waarin ik mezelf voorstel en waar de kinderen wat vragen aan me stellen, ga ik op een achterafje zitten om te kijken hoe alles gaat. Er valt me een aantal dingen op. De kinderen leren hierin groep 3/year 1 ook al de hoofdletters en ze gaan al heel erg in op het schrijven van een verhaaltje. Verder zitten de kinderen hier tijdens de instructie op de grond en dat zorgt naar mijn mening niet voor de beste concentratie. De klas ziet er wel erg sfeervol en gezellig uit en er wordt gebruik gemaakt van een aantal leuke beloningssystemen. Wat ook opvalt, is dat er veel vijfjarigen in deze klas zitten. Andrea maakt wel veel gebruik van korte energizers en liedjes tussendoor en dat hebben ze ook echt nodig. Toch leuk om gezien te hebben. Als ik terugkom bij mijn hostel zie ik de campervan van Kim al staan. Susan is er ook nog even bij, maar die wordt later opgehaald. Kim en ik hebben een rustig middagje. We maken wat plannetjes, we doen boodschappen en ik post mijn ansichtkaarten (het heeft me ongeveer 50 euro gekost...!) Ik ben echt te goed voor deze wereld...

Heel veel liefs!

PS. Vanaf nu is er kans dat ik minder vaak mijn verhaaltjes zal typen, omdat ik morgen met de campervan verder ga.