Zwavelgassen en wonderland!

Allereerst bedankt voor de vele lieve reacties! Dat is echt superleuk om te lezen. En sorry dat ik mijn verhalen niet gewoon kort kan houden...

zaterdag 8 september 2012, Bay of Islands

Na een fijne nacht in een warm bed (slechts 4 bedden in deze kamer) stap ik onder de douche en nuttig ik mijn ontbijt. Het lijkt erop dat ik de eerste ben die wakker is. Vandaag ga ik een boottocht maken door de Bay of Islands. Het mag hier in Nieuw-Zeeland allemaal wat kosten, maar ik kom hier om dingen te zien. Aya brengt me naar een ophaalpunt waar een busje me komt halen. Het ziet ernaar uit dat het weer vandaag niet zal meewerken. De man van het busje praat wat met me en ik vraag hem of er in deze tijd van het jaar kans is om walvissen te zien. Dat niet, maar orka's zouden wel gespot kunnen worden. Ik zal mezelf niet zijn als ik nu niet ontzettend zou hopen op orka's. Hoe cool is dat? Die heb ik nog nooit gezien in het echt. Goed, de kans op dolfijnen is (wel) heel groot, maar ik wil ze allebei. Ik zit nu op een eilandje en we hebben al zo'n 2 uur gevaren. Behalve mooie eilandjes en een mooie zee, heb ik nog niks gezien. Hopelijk straks. De boot klotste aardig heen en weer als we op open zee waren. Er staat dan ook behoorlijk wat wind. Aya gaf me vanochtend was pilletjes tegen zeeziekte. Ik heb er een genomen en ik ben niet misselijk geworden. Hoewel dat ook gewoon kan liggen aan het feit dat ik rustig blijf ademen en naar de horizon kijk. Wie zal het zeggen?

Om even terug te komen op het weer: het is koud en het stormt werkelijk. Ik ben terug in het hostel en op zee hadden we nog wat zon, maar nu regent het. Dolfijnen? Ik heb ze geprobeerd te tellen. Het waren er zeker 0. ZERO! Behalve wat mooie uitzichten en een mooie lunchplek heb ik niks gezien. Teruggekomen in het hostel blijkt, dat het heel zelden voorkomt dat je ze niet te zien krijgt. LUCKY ME.

Ik zou morgen nog een keer met de boot kunnen (gratis), maar ik geloof niet dat het weer morgen veel beter wordt. Ik twijfel. Ik twijfel sowieso of ik morgen wel wat ga doen. Er is niet veel te zien in Kerikeri, behalve het oudste gebouw van Nieuw-Zeeland (en die is niet oud) en een waterval. Volgens mij allemaal niet zo spectaculair. Ik heb vandaag ook een watervalletje gezien op weg naar de boot en dat zou hier echt veel mooier moeten kunnen. Vanmiddag had ik het ijskoud. Ik kruip dan maar weer lekke ronder de dekens, met als gevolg dat ik weer eens in slaap val. Ik ben niet warm te krijgen. Ook niet onder de dekens met twee paar sokken aan. Mijn neus blijft aanvoelen als een ijsklontje en ik houd kippenvel. Maar nu ben ik een stuk gelukkiger. Slofjes aan bij de openhaard (Noelle: die slofjes zijn niet zo lekker echt Nieuw-Zeelands en van schapenwol... het zijn gewoon badstoffen slippertjes).


zondag 9 september 2012, Kerikeri

Ik word vanochtend wakker en ik baal als een stekker. Ik zie door de kieren van de deur dat de zon volop schijnt. Waarom zou je dan balen? Nou, het zit zo. Ik heb gisteren een boottocht gemaakt in de storm (de ferry ging zelfs niet meer) en 0 dolfijnen gezien. En nu is het dus zonnig en er staat geen zuchtje wind. De boot vertrekt om 9.00 uur en het is 7.45 uur als ik wakker word. Ik besluit uit bed te stappen in de hoop dat Aya wakker is. Dan ben ik waarschijnlijk nog net op tijd en zou ze me naar Paihia kunnen brengen. Helaas. Dat is niet meer gelukt. Dan maar een dagje niksen? Of toch niet? Toch niet. Aya vraagt of ik mee ga naar de 'Farmers market'. Ik sta hier niet echt om te springen, maar ik besluit NIKS meer aan mijn neus voorbij te laten gaan, dus ik zeg ja. We stappen in de auto en we komen aan bij een minimarktje waar ze per kraampje hoogstens drie soorten groente verkopen (en dan hebben ze vak van iedere soort maar vijf stuks liggen). Gelukkig maakt Aya het goed. Ze vraagt of ze even door zal rijden naar de Rainbow Falls. Ik verwacht er niet veel van, maar als we er aankomen blijft het toch wel mooi te zijn. Ik voel dat ik al iets meer opvrolijk.

LES 6: GEEN VOOROORDELEN MEER OVER DUITSERS EN DE ENGELSE TAAL. DE GEMIDDELDE DUITSER SPREEKT VEEL BETER ENGELS DAN IK (EN VLOEIEND OOK!)


zondag 9 september 2012, in de bus naar Rotorua

Ik zit nu in de tweede bus naar Rotorua (overstap in Auckland) en dat betekent dat ik over de helft van deze 8 uur durende trip ben. Ik ben helemaal kapot. Het is hier om half 7 al donker, dus dan lijkt het ook veel later. Ik geloof dat ik bij de overstap weer een toppunt van kou heb ervaren. Terwijl ik buiten in de rij sta, kan ik niet ophouden met trillen en klappertanden.


maandag 10 september 2012, Rotorua

Ik ben doodop als ik aankom in Rotorua. Ik had gedacht dat ik onderweg veel sterren zou zien, omdat het pikdonker is en omdat ze geen verlichting langs de wegen hebben. Geen ster te bekennen. Ik had namelijk mijn ogen dicht. En als ik ze open had, was dat niet voor lang. Het regende keihard en in de verte is bliksem te zien. Lekker weertje dus. Als ik de bus uitstap, is het half 1 's nachts. Er is niemand op straat te zien. Ik vraag aan de buschauffeur of hij weet welke kant ik op moet voor mijn hostel. Hij heeft eigenlijk niet echt een idee, maar stuurt me toch een kant op. Dit komt me vaag bekend voor, zoeken naar een hostel. Helaas is het nu ook pikdonker. Lang leve de Domino's pizza, die is nog open. Ik vraag naar mijn hostel en ze wijzen naar het pand naast die van hun. Aha. Daar had het inderdaad moeten zijn. Ik zie het aan het huisnummer. Klein probleempje: het pand is leeg. Gelukkig weten de domino's waar het naartoe is verhuisd en ik krijg een lift aangeboden. Ik stap in de auto (ben ik nu heel avontuurlijk bezig?) en nog geen twee minuten later ben ik bij mijn hostel. Ik betaal, word naar mijn kamer gebracht, poets mijn tanden en ga slapen. Ik lig alleen op een vierpersoonskamer. Bijzonder. Voor nu wel even lekker, dan hoef ik niet zo zachtjes te doen. Maar dit betekent ook dat ik veel minder snel in contact zal komen met anderen. En ik ben het alleen zijn al een beetje zat aan het worden. Nadat ik in bed geconcludeerd heb dat onder het spek bij mijn heupen ook nog botten zitten (op mijn zij liggen gaat 'm niet worden in dit bed), val ik in slaap. 's Ochtends sta ik rond 9.00 uur op (ik zeg RECORD) en neem ik een douche (die gaan er wel op achteruit). Ik loop naar de receptie om te informeren. Ik kom hier natuurlijk om dingen te zien en de zwavelgeur die hier hangt, verklapt dat er weldegelijk iets te zien is. Weet je niet hoe zwavel ruikt? Rotte eieren komen het meeste in de buurt. Het zal wel wennen. Als het aan Rose (zo heet ze) ligt, zal ik wel 15 dingen gaan bekijken, maar dat gaat natuurlijk niet gebeuren. Een ding weet ik zeker: ik wil naar Wai-O-Tapu. Vandaag zal ik de omgeving een beetje verkennen.

De omgeving, het centrum van Rotorua, heb ik dubbel en dwars verkend. Het weer werkte vandaag mee. Het is zonnig, maar het blijft koud. Ze zeggen dat je hier in een dag vier seizoenen kunt tegenkomen en dat is echt waar. Jullie hebben meer geluk op dit moment. die geur van rotte eieren blijf ik ruiken en als je buiten loopt en er staat een briesje wind, dan wordt de geur wat versterkt. Niet zo lekker, maar toch adem ik nog wat dieper in. Ik wil het gewoon allemaal lekker ervaren. Ik begin mijn wandeltocht richting Lake Rotorua. Ik zit op het bankje te genieten van het uitzicht. Toch mis ik iets. Een reismaatje. Gelukkig heb ik Koetje. Ik duik van souvenirswinkeltjes in (ik ben niet voor niets een toerist) en al gauw valt mijn oog op een paar echte, schapenwollen, Nieuw-Zeelandse sloffen (oke... ik zocht ernaar). Je snapt: ik wil deze ECHTE sloffen! Klein dingetje: ze kosten 112 NZ dollar, dat is zo'n 75 euro. Best veel geld voor sloffen. als ik later die middag met mama op facebook praat, adviseert ze me om het niet te doen. En meestal werkt het dan zo: dan doe ik het wel. Na mijn internetuurtje loop ik gauw terug naar de winkel om de warmte te kopen, maar helaas... (voel je 'm al aankomen?) De winkel is dicht. Ik ken een prachtig gezegde dat hier op aansluit: MORGEN WEER EEN DAG! (inmiddels heb ik ze!!)

LES 7: VERWACHT VAN JE BLAAR NIET DAT HIJ MET TWEE DAGEN GENEZEN IS. DAN VRAAG JE ECHT TE VEEL. DAT IS NIET REALISTISCH.


dinsdag 11 september 2012, Rotorua

Gisterenavond lag ik heerlijk vroeg op bed, ik lag er om 21.00 uur in! De wekker gaat wel weer op tijd: om half 8. Ik lig eigenlijk nog best lekker, maar later kom ik erachter dat deze dag zeker de moeite waard is om uit bed te komen. Ik weet niet goed waar ik moet beginnen. Misschien is het begin het makkelijkst. Ik loop de deur van het hostel uit richting de bus. Ik neem een Japanner mee op sleeptouw, want hij gaat vandaag ook naar Wai-O-Tapu. Hij weet niet zo goed waar hij heen moet en ik wel, dus ik voel me even heel stoer en ervaren. Al snel kom ik erachter dat ik eigenlijk best een aardig woordje Engels spreek. Hij namelijk niet. Hij probeert van alles duidelijk te maken en daarbij beweegt zijn rechterhand steeds. Ik geloof dat hij denkt dat het daardoor duidelijker wordt. Helaas. Bij de bus aangekomen worden we begroet door onze buschauffeuse van vandaag. Ik stap in het kleine busje en ze vraagt me waar ik vandaan kom. 'Aah! The Netherlands! Just like that girl over there!' Er zit welgeteld een ander meisje in de bus en HOERA! Ze is Nederlands. We zijn allebei verbaasd (en blij) om elkaar hier tegen te komen, want dit rustige spookstadje voelt aan alsof er geen andere vorm van backpacker in de buurt is. Ik trek de rest van deze ochtend met Britt op. De eerste stop richting Wai-O-Tapu is de 'Mud pool'. Voor degenen die net zoveel Engels kunnen als de Japanner: een modderbad. Ik vind deze dag nu al geweldig. Dit is gewoon puur natuur! Ongelooflijk, dat borrelende, stomende modder. Er zin drie plekjes waar je het goed kunt bekijken en je kan eigenlijk niet van het pad afraken. Vraag me niet hoe: de Japanner kan dat wel. Om 10.00 uur horen we terug te zijn bij het busje, maar de Japanner is in geen velden of wegen te bekennen. De buschauffeuse (ik het vervolg noem ik haar even Maori, want ze lijkt er verdacht veel op) stapt uit de bus om te zoeken. Ze schreeuwt de longen uit haar lijf. Geen Japanner. Om 10.10 uur rijden we (zonder hem dus) verder naar de 'Lady Fox Geyser'. Terwijl Britt en ik hier kijken naar de waterspuwende geiser gaat Maori op zoek naar de Japanner. De geiser wordt trouwens lekker nep op gang geholpen met waspoeder. Als wij zeiknat (van de regen, niet van de geiser natuurlijk) teruglopen naar de bus, zien we dat de Japanner weer gearriveerd is. Hij was even het bos in gegaan... hoe haal je het in je hoofd? Nu vertrekken we, weer helemaal compleet, naar het Wai-O-Tapu Thermal Wonderland. Nou, een wonderland is het zeker. Ik kijk mijn ogen uit. Eigenlijk is er geen woord dat dit kan beschrijven. Heel bijzonder. Het stinkt hier nog meer naar rotte eieren dan in het centrum van Rotorua, maar dat maakt echt niet uit. Wat vulkanische activiteiten kunnen creeren, prachtig! We lopen de langste wandeling, want we willen niets missen. Kraters, geisers (niet actief), watervalletjes, meertjes en 'baden'. En dat in heel veel verschillende kleuren. Wat ben ik blij dat ik dit heb gezien.