Dit doe ik op mijn SLOFFEN!

Kai Ora lieve allemaal,
Zet je schrap, dit wordt een lang verhaal...

Om te beginnen:
LES 2: ALS JE IN HET ONDERSTE BED VAN EEN STAPELBED SLAAPT, PAS DAN OP JE HOOFD. DIE KUN JE (HARD) STOTEN.

dinsdag 4 september 2012, Auckland

Die lange vlucht en het tijdsverschil hakken er toch wel in. Gisterenmiddag was ik echt kapot en had ik het ijskoud. So this is what they call a real jetlag. Ik ben, vooral vanwege de kou, even in bed gaan liggen om op te warmen. Ik vroeg aan het Ierse meisje op de kamer of zij het ook zo koud had. 'Nee, maar ik kom uit Ierland', was het antwoord. En ik kom uit Nederland, dus ik ben ook opzich wel wat gewend, maar ik heb toch overal kippenvel. Afijn, in bed liggen blijft toch best gevaarlijk, want dan val je in slaap en dat is niet wat ik wi. Ik wil zo snel mogelijk in dit ritme komen. Rond etenstijd vertrek ik naar de keuken om aan heet water te komen voor mijn goedkope, simpele noedels. Ineens spits ik mijn oren. Hoor ik dit goed? Jazeker! Ik hoor twee meisjes met elkaar praten in het... jawel... Nederlands! Ik besluit om hen meteen even te vragen hoe ik aan heet water kom en van het een komt het ander. Ik schuif bij ze aan tafel en we raken aan de praat. Kim uit Eindhoven en Susan uit Emmen. Wat een verademing om even zo gemakkelijk in je eigen taal te kunnen praten en om erachter te komen dat je niet de enige bent die nog even moet wennen aan alles hier. 's Avonds spreken Kim en ik nog even af om wat te kletsen, zodat we het slapen nog even kunnen uitstellen. Gezellig hoor. Uiteindelijk dan toch naar bed om vervolgens (met slaapmasker en oordoppen) al snel lekker in slaap de vallen. Veel beter dan de vorige nacht. Om half 7 ben ik weer wakker, dat dan wel weer. Ik rek het nog een beetje tot 8 uur en dan ga ik richting de douche.

LES 3: ALS JE VAN PLAN BENT TE GAAN DOUCHEN, VERGEET DAN NIET JE HANDDOEK MEE TE NEMEN. ZO VOORKOM JE DAT JE AL NAAKT IN HET DOUCHEHOKJE STAAT EN JE JE VERVOLGENS WEER MOET AANKLEDEN OM JE HANDDOEK OP TE HALEN IN DE KAMER.

Ik geniet van een heerlijke, lange, warme douche (dat zal in Azie wel anders gaan) en ik ga naar de keuken om rustig te ontbijten. Boek over Nieuw-Zeeland erbij (geleend van Kim) en het zonnetje schijnt warm door de ramen op mijn gezicht. Lijkt een betere dag te worden dan gisteren: kou en regen. Dat blijkt later toch tegen te vallen. Tijdens het lunchen met Susan en Kim worden er al wat plannetjes gesmeden. Het zit erin dat ik in Nieuw-Zeeland samen met Kim ga rondreizen in een camper! Misschien wel vier weken lang en anders tot we elkaar zat zijn. Ben benieuwd hoe dit verder verloopt. Een ding weet ik zeker: ik eet vanavond bloemkool (en dat is hier duur, dat weet ik ook).


woensdag 5 september 2012, Auckland

LES 4: ALS JE GAAT DOUCHEN EN DE GROND IS NOG EEN BEETJE NAT VAN DE VORIGE DOUCHE-ER, LAAT DAN NIET JE ONDERBROEK VALLEN. DAN MOET JE WEER TERUG NAAR DE KAMER OM EEN DROGE TE HALEN...

Gisterenavond, na de bloemkool, hebben Susan en ik geregeld dat ik bij hun op de kamer slaap. Eerst dacht ik nog: zal ik het wel doen en is het niet raar tegenover mijn kamergenoten? Maar: schijt hebben! Dus ik ga naar de receptie en ik vraag in prima Engels of ik mijn kamer mag ruilen. En ik heb daar werkelijk heerlijk geslapen. Rond acht uur gaan we uit bed en ik neem weer zo'n fijne, warme douche. Ik geniet van een heerlijk ontbijt: geroosterd brood met gebakken ei met kaas. Daarna pakken we onze spullen en vertrekken we naar de stad. Ik voel me nu toch echt een backpacker: afritsbroek, wandelschoenen, water- en winddicht jack en een rugzak. Het plaatje is compleet. In de stad regelen we een Nieuw-Zeelandse simkaart met een Nieuw-Zeelands nummer. Dat maakt het allemaal wat goedkoper. 's Middags lopen we naar de haven en zien we eindelijk wat meer dan alleen gebouwen: zee! Inmiddels heb ik ook al de nodige dilemma's gehad. De twijfel sloeg even toe over het reizen met Kim en de camper; is een bus toch niet goedkoper en handiger? Dit dilemma is opgelost: ik ga lekker met Kim en de campervan. Volgende dilemma: Ik heb minder tijd op het Noordereiland dan gehoopt (door het ticket van Noord naar Zuid dat ik al heb geboekt). Ik red het niet om naar Coromandel te gaan. Ik heb nu ook besloten dat ik dat niet ga doen en het voelt meteen als een hele opluchting! Nu heb ik ook meer tijd voor andere plekken.


donderdag 6 september 2012, Auckland

Na vannacht lekker geslapen te hebben (wel weer met oordoppen), gaat om 7.15 uur de wekker. Vandaag gaan we met de ferry naar Rangitoto Island. We nemen de eerste boot, de boot van 9.15 uur. We komen aan op het eiland en ik weet meteen dat dit een dag wordt waar ik van ga genieten. Even een dag de stad uit! We besluiten lekker te gaan wandelen rond het eiland en ons uiteindelijke doel is het topje van het vulkanische eiland. We beginnen onze wandeltocht langs de kust. Het is werkelijk prach-tig! Een ruige kustlijn, helder, groen/blauw water en mooie groene eilandjes in de verte. Ik kijk mijn ogen uit: dit is Nieuw-Zeeland! Na een tijdje wandelen langs de kust, naderen we een ander eilandje: Motutapu. Ook erg mooi en meteen heel anders. Niet meer ruig, met langs de paden zwart, vulkanisch gesteente, maar groene, glooiende heuvels met... jawel: koeien! Zwart/witte koeien. Ze zijn een stuk banger dan de Hollandse. Als we aan komen lopen, rennen ze weg. Langzaamaan beginnen ze aan ons te wennen en komen we dichterbij. Koetje wist niet wat hij zag. Koetje zou Koetje niet zijn als ze met de koeien op de foto weigerde te gaan. Na een korte lunchstop met een prachtig uitzicht, gaan we verder aan onze tocht. Op naar het topje, naar de vulkaan en de krater. Ik moet zeggen: het tempo ligt behoorlijk hoog en de wegen zijn af en toe geen wegen te noemen. Soms erg steil en met veel losliggende stenen. Jas aan, jas uit. Trui aan, trui uit. Echt zweten geblazen! We hebben een mooie dag uitgekozen. Het is zonnig en niet meer zo ijzig koud. Onderweg kletsen we wat af. En als we niet praten, hoor ik alleen het geknisper van steentjes onder mijn voeten, het gefluit van vogeltjes, het gezoem van insecten (iets minder ontspannend). Urenlang komen we geen andere mensen tegen. Aangekomen bij de top worden we stil van het mooie uitzicht. Veel tijd om terug naar beneden te lopen, hebben we niet. Maar het gaat ons prima af. We zijn ruim op tijd terug voor de boot richting Auckland. Vijf uur lopen en klimmen. Ik heb genoten van de dag, ondanks de vele blaren. Terug op de boot besluit ik even op het dek te gaan zitten. Ik heb nog nooit zulke harde wind gevoeld. Ademen en kijken wordt dan zelfs moeilijk. Een ding weet ik in ieder geval: mijn windjack werkt!


vrijdag 7 september 2012, in de bus naar Keriki

Ik ben onderweg naar Northland, The Bay of Island. Om precies te zijn: Kerikeri. Het is niet dat ik Auckland echt vervelend vond, maar zo'n stad is gewoon niet waar ik voor kom. Dus begint nu het echte werk. Ik zal ongeveer 4 uur in de bus zitten voordat ik er ben. Dat is te doen, zeker na die 25 uur vliegen. Vannacht lekker lang geslapen, ik lag er al rond 21.15 uur in! Met mijn blaren is het niet zo goed gesteld, maar ze hebben nu mooi 4 uur om te rusten, dus dat is mooi. Ik ga maar eens beginnen met het voorbereiden van mijn auditie voor Codarts. Je moet iets te doen hebben in de bus. Onder het genot van een muziekje besef ik ontzettend hoe erg ik hou van mijn leven en alle lieve mensen thuis. Het is niet dat ik heimwee heb, maar ik besef het gewoon. Als ik aan iedereen thuis denk, voel ik een grote golf van liefde.


gearriveerd in Kerikeri (vraag niet hoe)

LES 5: SOMS LIJKEN MENSEN HEEL GOED VOORBEREID. DE WAARHEID KAN ZOMAAR EENS ANDERS UITPAKKEN.

Daar sta ik dan, in Kerikeri, afgezet door de bus. Dan komt de grote vraag: 'Wat nu?' Vraag me niet hoe het kan, maar het enige wat ik weet, is dat mijn volgende hostel 'Kerikeri farm hostel' heet. Ik heb geen straatnaam, ik heb de reservering niet geprint. IK (ja IK) heb NIKS. Er zit niks anders op. Om het leuk te houden, zal ik het moeten gaan vragen. Met mijn loodzware bagage (de grote rugzak op mijn rug en de kleine op mijn buik), spreek ik mensen aan om te vragen waar ik heen moet. De eerste vrouw heeft geen idee. De volgende, een man, woont al 15 jaar in Kerikeri, maar hij heeft hier nog nooit van gehoord. Dat gaat goed. Na vijf mensen besluit ik een motel in te stappen. Hij weet zijn concurrentie vast wel te vinden. Ja, dat weet hij zeker. Het is alleen wel 2 km lopen... Lijkt weinig, maar ik verzeker je dat iedere meter aanvoelt als 2 km met die zware tassen. Ik laat de beste man weten dat me dat een heftige tocht lijkt en hij kan het begrijpen. Uit eigen initiatief belt hij naar mijn hostel en hij vraagt of ze mij kunnen oppikken. Ik krijg de telefoon doorgespeeld en het superaardig klinkende meisje vertelt me dat ze me komt ophalen. Ik voel me meteen goed bij haar. Ze is echt heel lief. Ze heet Aya en komt uit Japan. Ze is hier nu twee jaar. We komen aan bij het hostel en het is precies zoals ik verwacht had. Klein, rustig, afgelegen en huiselijk. Buiten staan veel sinaasappelbomen en er lopen varkens, honden, kippen, hanen en een schaap. De eerste keer dat ik de haan hoorde kraaien, dacht ik even dat papa een smsje kreeg. Na wat gekletst te hebben over het weer van morgen en mijn plannen in de Bay of Islands, help ik haar met het voeren van de dieren. Zelf maakt Aya steeds dierengeluiden als ze bij ze in de buurt is. Ik verzeker je dat Koen dat veel beter kan. Meer zeg ik er maar niet over. Net met Aya naar de supermarkt geweest en voor mezelf gekookt. Het was NIET te VRETEN (mammie!!!). Nu lekker met pantoffels aan een hostel regelen voor mijn volgende bestemming. Pantoffels! Die kun je hier gewoon krijgen. Moet je net mij hebben! ;)