30 uur verder en een stempel rijker!

zaterdag 1 september 2012, in de lucht

Ik ben onderweg. Ik ben onderweg naar de andere kant van de wereld. En dat in mijn eentje. Ik heb het de afgelopen tijd veel gehoord: 'Wat stoer!' 'Helemaal alleen? Wat dapper!' Eigenlijk is dat ook echt zo. Ik bedoel, hoeveel mensen doen mij dit na? Op naar Nieuw-Zeeland dus. We vertrekken drie kwartier later. Kan er ook nog wel bij (wat is drie kwartier op 25 uur?) Goed, ik lijk wel enorm heldhaftig, maar het afscheid op Schiphol was een ander verhaal. Afscheid is vreselijk. En omdat er zoveel lieve mensen mij kwamen uitzwaaien, moest ik ook redelijk wat huilende knuffels uitdelen. Maar wel superlief en fijn dat jullie er waren. Nu mag ik lekker lang in een houding zitten en al mijn behoeften ophouden. Een vliegtuigwc is niet echt mijn favoriete plekje. Hoop toch dat ik dat een beetje ga leren. Gewoon poepen; als je moet dan moet je. Mama en Koen: bedankt voor Koetje (zo'n vermoeden had ik dus toch) en Saar: bedankt voor je lieve schaapje. Ze zullen allebei fijn met me meereizen. En Lydie: ik mocht jouw kaartje in het vliegtuig open maken; echt lief en weer veel te gek... Ach, het komt vast allemaal goed, want ik heb veel geluk meegekregen: van boeddha's tot gelukspoppetjes tot beschermengeltjes. Nu maar eens kijken of mijn tv'tje het wil gaan doen.
" Someday I'm gonna travel the world " (met dank aan Iris). En dat is dus vandaag.

Inmiddels is het zo'n 4,5 uur later en ik ben het al goed zat. Bij het raam zitten is leuk, maar het heeft ook z'n nadelen. Ik moet nu bijvoorbeeld plassen en ik wil gewoon even heel graag staan. Maar dan moet ik dus eerst twee mensen passeren. Maar aangezien ik heb besloten om wat meer schijt te hebben aan wat anderen van me vinden, zal ik zo maar eens vragen of ik er langs mag. Zo heb ik net ook gewoon mijn stoel een beetje naar achteren gedaan. Tsja, ik heb nou eenmaal ook (zoals altijd) het geluk dat de vrouw voor mij haar stoel zo ver naar achteren heeft, dat het lijkt alsof ze in bed ligt. Vliegen is eigenlijk best saai. Behalve dan het opstijgen, waar ik het trouwens even niet helemaal droog kon houden. Ik heb er ook zo lang naar toegeleefd en nu zit ik hier gewoon. Nog zo'n 7 uur te gaan tot Singapore. Ik vlieg nu boven Turkmenistan. Op naar de volgende film (en naar de wc...)!

Weer een film (dus twee uur) verder en nog steeds niet geplast. Ik vlieg nu boven India en ik ben helemaal kapot. Komt ook omdat het al een tijdje donker is (tijdsverschil). Misschien nu toch echt even plassen en staan en dan even de ogen dicht.


zondag 2 september 2012, nog steeds in de lucht

Het is in Nederland op dit moment 8.45 uur. Dat betekent dat ik al bijna 26 uur op ben. Tenminste... op de slaapjes in dit tweede vliegtuig na. Echt lekker slaap ik niet, maar ik slaap tenminste wel af en toe even. Vanaf nu kan ik dat beter niet meer doen tot ik in Auckland ben, want anders kan ik daar misschien niet slapen. Nog ruim vier uur, dan ben ik in Nieuw-Zeeland! Op het vliegveld in Singapore (waar ze overwegend vloerbedekking hebben) ontmoet ik twee jongens uit Ede. De vlucht naar Auckland stond steeds maar niet op het bord en dat zat me niet helemaal lekker. Ik had steeds al het gevoel dat zij ook naar Nieuw-Zeeland zouden gaan. Ik vroeg het aan ze en het klopte. Ze zijn net klaar met de middelbare school en ze gaan 16 (!) landen bezoeken in 10 maanden. Lijkt me niet heel relaxt. Nu nog maar even een filmpje kijken.
Speciaal voor Roxy: ik heb The Artist gezien! Gave film!

Ik ben er bijna! Nog 40 minuten en dan landen we. Ik moet zeggen dat de tweede vlucht me mee viel. Ik dacht op Singapore: 'Gatver! Nog een keer 11 uur vliegen...' Maar dat viel dus mee. Ik vind het toch wel verbazingwekkend dat een vliegtuig in een keer zo'n lange afstand aflegt. Zo'n groot ding en die hoeft dan 11/12 uur lang niet te ' tanken'. Nou ja, dit was het even voor vandaag. Ik hoop dat ik straks heerlijk slaap!


maandag 3 september 2012, Auckland

Van dat slapen is niet veel gekomen. Nadat ik mijn backpack van de bagageband haalde en nadat ik mijn sanitaire ervaring heb opgekrikt (Ryan zou trots op me zijn: plassen op een vliegtuigwc en poepen op het vliegveld, nou ja, niet OP het vliegveld, maar in de wc op het vliegveld. Zou vervelend zijn als jullie dit verkeerd opvatten), kreeg ik nog de nodige controles. Allereerst mijn stempel: de eerste is een feit! Wat ik wel bijzonder vind is de biocontrole. Dat heeft met van alles te maken, maar ik moest erheen omdat ik wandelschoenen bij me heb. Niks mee aan de hand verder. Het shirt dat ik van Iris heb gekregen doet het trouwens goed. Ik krijg er regelmatig reacties op. Na alle controles en de stempel is het tijd om het vliegveld te verlaten en dan sta je er weer even alleen voor. Voor die tijd ook wel, maar dat vliegen is nog zo veilig. Ik weet precies hoe dat gaat en je hoeft er zelf weinig aan te doen. Alleen af en toe een maaltijd afslaan, want daar krijg je er wel erg veel van bij Singapore Airlines. Goed, ik stap het vliegveld uit met mijn tassen op een rolkarrtje (hallo, ik ben niet voor niets een backpacker) en ik word meteen aangesproken door een taxibusmannetje. Voor mij heeft hij een speciale backpackersprijs: i.p.v. 33 NZ dollar, wordt het voor mij 20 NZ dollar. Ik besluit het te doen, want het is al laat, ik ben al bijna 30 uur onderweg en daarnaast ben ik te moe om wellicht goedkopere mogelijkheden te zoeken. Na een half uurtje rijden word ik als eerste afgezet bij mijn hostel. Meteen wordt mijn Engels op de proef gesteld; ze praten hier behoorlijk Brits bekakt. Bij mijn kamer aangekomen blijkt mijn pasje (dat dient als sleutel) het niet te doen. Gelukkig wordt er na 10x proberen al open gedaan. Een jongen brabbelt iets in een net zo bekakt Engels en ik zeg ' thank you' en ik knik ja en amen. Al zal hij dat niet zien, want het is donker. Gelukkig. Dat komt wat makkelijker binnen. Ik stap zo goed als dat kan en lukt over de backpacktassen die op de grond liggen en ik zet mijn spullen bij mijn bed. Nadat ik eindelijk mijn tanden heb gepoetst, doet hetzelfde 'binnenkom-ritueel' zich voor en doet dezelfde jongen voor me open. Ik ga in bed liggen en ik merk al snel dat ik niet kan slapen. Voor mijn gevoel lig ik uren wakker en ineens vind ik het allemaal erg spannend. Nu heb ik echt het gevoel dat ik gek ben geworden. Wat doe ik hier in godensnaam in mijn eentje? Dit is vast allemaal niks voor mij. Ineens heb ik het gevoel dat ik absoluut geen half jaar weg kan blijven van mama. En papa... En Koen... Er gaat van alles door mijn hoofd. 's Ochtends staan er al een aantal mensen vroeg op en ik ben weer klaarwakker en bezorgd. De komende tijd durf ik mijn bed niet uit, omdat ik geen idee heb wat ik moet gaan doen, bang voor het onbekende. Gevolgd door oververmoeidheid, waardoor ik weer in slaap val. Rond 12.00 uur vind ik het genoeg geweest. Ik moet toch een keer uit dat bed stappen. Ik geniet van een warme douche. Vervolgens gebeurt er iets vreselijks... Nee hoor, valt best mee. Maar ik kan jullie wel een les leren:

LES 1: OOK IJZEREN OBJECTEN KUNNEN JE SPLINTERS GEVEN. DUS KIJK UIT ALS JE DE KRAAN OPEN DOET.

Ach, heb ik het pincet en de betadinezalf (en pleisers) niet voor niets meegenomen. Inmiddels heb ik al wat gesproken met mijn priveportier (hij zet hier geen streepjes op de e) die hier op de kamer slaapt en ik kom erachter dat ik op een kamer lig met drie Engelsen, een Ierse, een Duitse en een Nieuw-Zeelandse. Ik vraag hem waar de supermarkt is en hij legt het uit (zo gaat dat als je met elkaar praat). Dus: zo gezegd zo gedaan. Ik loop midden in de stad naar de supermarkt, next to the famous Skytower. Heb ik die ook meteen gezien.

Liefs uit de grond van mijn hart!!!