Van loket naar loket naar loket

Lieve allemaal,

Ik kan nu definitief op reis! Op vakantie, op bezoek bij Jenny. Mijn visum is namelijk binnen. Heel makkelijk ging het niet... Donderdagochtend had ik wel even de tijd om te gaan. Om 7.15 uur ging de wekker en om 8.15 uur ging ik weg van huis, op naar Amsterdam! Ik had opgeschreven hoe ik er naartoe moest en de terugweg zou ik ter plekke wel zien.

De heenweg bevalt me eigenlijk wel, het enige minpuntje is de vertraging van de trein, 5 á 10 minuutjes, maar dat kan ik nog wel handelen. Bij het woord 'metro' word ik vaak al een beetje huiverig, dan moet ik meteen denken aan zwervers en onduidelijke reistrajecten en iets wat ik dus eigenlijk niet gewend ben. Maar ook dat gaat helemaal goed. Ik loop zelfs in één keer naar het Consulaat van Suriname. Voor degenen die wel eens met mij op stap zijn geweest op een onbekende bestemming, jullie weten: dit is een klein wonder. Want met mijn oriëntatiegevoel zit het niet altijd zo goed... Aangekomen bij het juiste gebouw, komt dan die kleine drempel. Je bent alleen, wat zal ik aan treffen als ik die deur open doe? Ik heb geen idee wat ik kan verwachten. Ik hoop ook dat alles is goed gegaan met mijn visumaanvraag, want ik heb intussen al drie formulieren ingevuld! De eerste op 3 maart, maar het blijkt dat je binnen 10 dagen het visum op moet halen, dus die is verlopen. Woensdag heb ik een nieuw formulier ingevuld, maar dat had ik op mijn laptop gedaan en op de één of andere manier kan ik het dan niet printen. Dus ik heb kort daarna NOG een aanvraag gedaan op de computer beneden, die kon ik wel printen. Zal het verwarrend voor ze zijn?! Drie aanvragen?
Eenmaal binnen merk ik meteen dat het anders is. Het is toch ook zo, dat je bij dit soort dingen niet meer officieel in Nederland bent ofzo? Maar nu dus in Suriname? Toch? Of heb ik dat ooit gedroomd... In ieder geval, het lijkt niet meer op Nederland. Buiten is het koud en druilerig, hier is het bloedheet, benauwd. Het ziet er van binnen verouderd uit en het materiaal is niet zo mooi meer. Er zitten heel veel Surinaamse mensen en achter de loketten zitten ook alleen Surinamers. Wat een gezellige mensen! Er wordt meteen tegen me aangekletst: 'Ga je naar Suriname? Wat ga je daar doen? Blijf je maar 10 dagen, wat kort! Je gaat het echt leuk krijgen, enz.' En dat allemaal met het Surinaamse accent. De aanvraagprocedure is een beetje omslachtig. Ik moet bij binnenkomst een nummertje trekken, net alsof ik bij de slager ben. Nummer 211. Na een poosje wordt mijn nummer omgeroepen en loop ik naar het juiste loket. Ik geef mijn aanvraagformulier en mijn paspoort af. Ik krijg een nieuw nummertje en ik mag weer plaatsnemen, weer wachten. Na een tijdje kletsen hoor ik weer mijn nieuwe nummer en ik loop naar het volgende loket: 'Ik krijg 40 euro van u.' Tuurlijk, komt voor de bakker. Betaling is gelukt. Ik mag weer gaan zitten met mijn nummertje. Na weer een tijdje wachten, mag ik voor de laatste keer naar het loket om mijn visum op te halen. Een papiertje in mijn paspoort geplakt, met een stempeltje. En dat voor 40 euro. Ik check of de gegevens kloppen en ik zeg mijn buurvrouw in deze sauna gedag. Ze wenst me veel plezier. Nou, dat gaat vrij soepel allemaal. Enigzins trots op mezelf loop ik het gebouwtje uit, de weg terug naar de metro. Ik zie al gauw dat ik de tram ook kan nemen, naar Amsterdam Zuid station. Ook zie ik al snel, dat er een andere mogelijkheid is. Er is namelijk een tramhalte waar ik uit kan stappen en waar ik meteen de bus naar huis kan nemen. Twijfel, twijfel, wat zal ik doen? Op het laatste moment besluit ik om uit te stappen bij de bushalte.








FOUT! Verkeerde keuze...

De bushalte is namelijk nergens te bekennen. Ik ben uitgestapt bij het VU en ze zijn daar overal druk bezig met de wegen. Ik zie alleen de bushalte die de andere kant op gaat. En maar zoeken en zoeken in de regen. Inmiddels ben ik het vrij zat en baal ik van mijn keuze. Ik besluit een verkeersregelaar te vragen of hij weet waar de bushalte gebleven is. Die arme man heeft het eigenlijk nog kutter dan ik, hij moet echt de hele dag in de regen staan! Ik loop er nu alleen een kwartiertje in. Maar hij krijgt betaald en ik niet. En hij heeft een regendicht jack aan, mijn jas is doorweekt en mijn kleren zijn zelfs nat. Gelukkig weet deze meneer waar de bushalte is en hij wijst de goede kant op. Ik kijk... en ja hoor... daar gaat de bus die ik moet hebben. SHIT. Ik loop ontmoedigd naar de bus en ik merk dat ik beter had kunnen rennen, dan had ik hem misschien nog gehaald. Aangezien ik nu bij een tijdelijke halte op de volgende bus sta te wachten (15 min!!), word ik nog veel natter. Want mensen die bekend zijn in het openbaar vervoer begrijpen het al: een tijdelijke halte heeft geen bushokje!!! Ik word ook nog eens vergezeld door een aparte vrouw die om 10.15 uur 's ochtends een Turkse pizza zit te eten en mij in geuren en kleuren verteld dat ze eerst in het centrum van Amsterdam woonde, maar dat ze nu hier in de buurt is en wat ze er allemaal zo leuk en zo niet leuk aan vindt. Ik zeg braaf ja en nee en ik lach een beetje en ik knik een beetje. Ze neemt (gelukkig) de andere bus. Ik bedoel, ik vind het best gezellig om met mensen te kletsen, maar ik ben even niet in de stemming. Ik zag het al voor me: neemt ze dezelfde bus en komt ze de hele weg naast me zitten.

Om 11.10 uur, bijna drie uur verder, ben ik weer thuis van de hele tocht. Wel met een papiertje rijker en 40 euro armer. Nog niet wetend en beseffend hoe de rest van de dag er uit zal gaan zien: erg gehaast!!! Maar ik kan in ieder geval naar Suriname, Zuid-Amerika, Jenny. En als ik zou willen, kan ik 90 dagen blijven. Helaas zijn het er 80 minder, maar ik mag niet klagen.

Brasa, Cindy.