Galibi - heel, heel alleen...

Lieve allemaal, schrik niet, dit zal een lang verslag worden… ik ga mijn best doen om het vanavond af te krijgen. Het is nu half twaalf en ik ben best wel moe eigenlijk. Jenny en Mirjam zijn al naar bed, maar ik wil mijn ervaringen graag met jullie delen.

Zaterdag 30 april 2011, 16.10 uur

Jenny en Mirjam zijn donderdag uiteindelijk toch niet meer uit gegaan, maar gisteravond wel. Om ongeveer 0.30 uur vertrekken ze naar La Caff. Ik kruip lekker onder de wol. Niet dus, dat zou echt veel te warm zijn. Nadat ik de binnenkant van de klamboe heb geïnspecteerd op muggen, ga ik rustig liggen. Ik luister nog even muziek en ga een half uurtje later lekker slapen. Had ik gedacht. Als ik al eventjes lig, voel ik ineens iets op m’n rug. Alsof er een hagedisje of salamander over mijn rug rent. En dat zou best kunnen, want we hebben een huisdier: Eva. Ik weet het verschil tussen hagedissen en salamanders niet echt, maar zo’n soort is ze. Niet heel eng, maar in mijn bed… liever niet. Ik heb een kleine flashback naar Malawi, maar nu sta ik er alleen voor. Ik ga mijn bed uit, slof bezweet naar het lichtknopje en doe het licht aan. Ik kijk goed door de klamboe heen en pak voorzichtig mijn laken. Voor de zekerheid schud ik hem uit. Niks. Oké, niet aanstellen, gaan slapen nu. Ik luister nog wat liedjes om te kalmeren en ik sluit om 1.30 uur mijn ogen. Ik word ’s nachts even licht wakker als de meiden thuis komen en Jenny de kamer inkomt. Ik kan het niet opbrengen om gedag te zeggen en ga verder met slapen. Om 8.20 uur houd ik het niet meer uit en ik stap (weer als eerste) mijn bed uit. Plassen en ontbijten. Iets voor 9.30 uur komt Mirjam ook uit bed. Ze stapt meteen onder de koude douche voor verkoeling. Als ze klaar is volg ik haar voorbeeld. Ik ben nog steeds erg oplettend. De mega kakkerlak zit nog steeds in het putje. Ik heb hem Adam genoemd. Omdat we Eva al hadden. Om 11.50 uur vertrekken we met de taxi richting de Tulip (supermarkt). Hier kan ik de hele dag wel vertoeven. En nee, niet om te eten (ja, ook), maar het is hier heerlijk koel. Ik koop vast wat lekkere dingen voor Galibi, waar ik morgen heen ga. En we doen boodschappen. We kopen ook tompoezen, helaas geen oranje. Meteen als we thuis terug komen, nemen we er één. Op de koningin! En nu zit ik aan het zwembad, al een paar uur. Dit is precies wat we nodig hebben: afkoeling. Ik heb net even lekker in de zon liggen slapen en echt even diep ook. Nu zit ik in de schaduw en de meiden liggen naast me voor pampus. Vanavond lekker uit eten en dan naar ’t Vat om Koninginnedag te vieren. Ik twijfel of ik nog even het zwembad in zal gaan. Ik stink door het water en ik ben nu lekker droog…

Zondag 1 mei 2011, 18.59 uur

Gistermiddag heb ik toch nog even een duik genomen. ’s Avonds gaan we eten bij het pannenkoekenhuis. Ik neem de kipshoarma schotel met raspatat. Ik kan maar niet genieten van de kip hier. Mam, ze knippen niet net als jij al het vet eraf, bah. Het eten was ook niet warm toen we het kregen. Na het eten pak ik mijn spullen voor Galibi en lakken we onze nagels oranje-rood-wit-blauw-oranje. We vieren die avond Koninginnedag en het valt me vies tegen. We beginnen in ’t Vat, waar we bandjes voor hebben gekocht. We gaan met zeven meiden: Mirjam, Jenny en ik en de vier meiden die ze hier hebben leren kennen: Sjoukje, Claudia, Carlijn en Berdien. We komen boven bij ’t Vat op de mooi oranje versierde dansvloer: leeg. Na een tijdje besluiten we te gaan. Wat een domper! Vervolgens belandt één van de vier meiden in een ruzie met een Surinamer. Het maakt het er niet gezelliger op. We gaan door naar Zus&zo, waar het wel druk is. We komen Manon, Roos en Andjena tegen en kletsen even. Mirjam en ik hebben geen zin meer. We gaan terug naar ’t Vat met Manon en Roos. Terwijl we op het terrasje zitten, komt Reiginald naar ons toe. Hij is die aardige jongen van Orange tours. De hele avond kan ik alleen maar denken aan de volgende dag. Dan moet ik om 7 uur weer op. Ik wil eigenlijk al lang naar huis, maar ik wil het voor Mirjam ook niet bederven. Maar we moeten wel samen naar huis, vanwege de sleutel (Jenny heeft de andere). Reiginald brengt ons thuis en rond 2.15 uur lig ik in bed. Vanochtend word ik om 6.50 uur wakker. Vaste ritueel: eruit, op inspectie naar de kakkerlak, plassen. Ik ontbijt en pak de laatste spullen in voor Galibi. GALIBI! Vandaag is het zo ver. Ik ga tot morgen, alleen, naar Galibi. Ik zeg Jenny gedag en ik wens haar veel plezier, haar moeder en zusje komen vandaag. Daar ga ik dan… bepakt en bezakt. En alleen, niet te vergeten.

21.52 uur

Om 8.00 uur moet ik aanwezig zijn in hotel Torarica. Ik ben netjes op tijd. Om 8.10 uur is er nog niemand… hmm… Om 8.15 uur nog niet. Ik spreek mezelf streng toe: Cindy, je zit in Suriname, dit hoort erbij, geen paniek. Ik bedenk (zoals ik dat zo goed kan) wat het slechtste geval zou kunnen zijn: ze zijn me vergeten en ik krijg mijn geld niet terug. Maar gelukkig is daar om 8.25 uur de gids. Ik stap in een vrij lege bus, dus ik ga ervan uit dat we nog mensen op gaan halen. Dat is niet het geval.we zijn vandaag met z’n vijven. Een gezin van drie: vader, moeder, dochter. En een vrouw alleen. En ik, ook heel alleen. Oké, interessant. Ik hoopte op meer mensen en dus meer aanspraak. De gids vraagt of ik voorin wil zitten, naast de chauffeur. Dat wil ik wel, dan kun je veel meer zien. Dat is een voordeel. De omgeving is weer prachtig groen en de weg is weer prachtig slecht. Enorme gaten in de weg. Het is wel asfalt, maar dat had er soms beter niet kunnen liggen. En de chauffeur scheurt er met 80 tot 100 km per uur overheen. Op stukken waar wij in Nederland vaart zouden moeten minderen tot 30 km per uur. De rit naar het plaatsje Albina duurt (met tussenstop) ruim 4 uur. De tussenstop maakt me een beetje angstig. Er wordt weinig tot niet met elkaar gesproken. Gezellig. Ik krijg een broodje knakworst waar ik niet echt van geniet. Terwijl ik het probeer op te eten, vraag ik me stilletjes af of ik waar voor mijn geld ga krijgen. Ik hoop het echt. In Albina voel ik me Remi. Alleen op de wereld. Een andere, onbekende wereld. We mogen een kwartier vrij wandelen. Lijkt kort, is vrij lang in je eentje. Ik loop een klein stukje door het dorpje dat geteisterd is door de binnenlandse oorlog. Voor die oorlog scheen het er hier goed, mooi uit te zien. met mooie gebouwen en luxe hotels. Daar is niet veel meer van over. Ik voel me niet zo op mijn gemak als ik rondloop. Ik word enorm aangekeken en ik ben me maar al te bewust van het feit dat ik in het niet al te veilige Zuid-Amerika loop. Alleeheen. Na vijf minuten ga ik in de schaduw, in de beurt van het busje, zitten wachten. Een beetje foto’s kijken. Vanaf Albina rijden we naar een dorpje wat verderop. Ik ben er inmiddels achter dat ‘het voorin zitten’ ook een GROOT nadeel heeft. Het is bolheet, in de zon. Werkelijk alles aan mij is nat. Volgens mij zweten mijn nagels zelfs. Gelukkig is het dorpje naast Albina de opstapplaats voor de boot. Moeilijk instappen, vanuit het water. Het is een houten bootje, ik ben een houten Klaas. Ik maak mijn cameratasje waterdicht en trek de poncho aan. Van Mirjam geleend. Godzijdank. Want ja, ik werd vrij nat. Ik zeg maar zo: beter nat van het water, dan nat van het zweet. Bij Galibi aangekomen, krijgen we de sleutel van onze kamers. Op de boot heb ik trouwens gezellig gekletst met de mevrouw die ook alleen is. Over onderwijs en reizen. Ze wil meer te weten komen over haar indianenroots. Want hier wonen/leven indianen. Klinkt eng he? Na de lunch vertrekken we naar de kust van Frans Guyana. Eerder dan verwacht, normaal ga je ’s avonds op zoek naar de schildpadden. Maar ze hebben er verstand van. Het heeft met het water te maken. Inmiddels klets ik ook gezellig met het gezin. Ze komen uit Amsterdam. Het meisje, Charlotte (5,5 jaar) is erg schattig en gezellig. Om 16.30 uur gaan we de boot weer in. Op naar de schildpadden! Nou, die hebben we gezien. Direct bij aankomst de grootste schildpad: de lederschildpad. Wat een joekel (leuk woord)! De eieren zijn helaas al gelegd. Hij, ik bedoel zij, graaft de eieren in. Na het harde werk gaat ze weer de zee in. Wauw! Prachtig! Wat bijzonder zeg!

Maandag 2 mei 2011, 12.25 uur

Na de eerste schildpad van gisteren, liepen we een stukje over het strand. Ik hoop er nog één te zien die eieren legt. Na een stukje gelopen te hebben, horen we van Horacio, de gids, dat er nog een schildpad gespot is. We moeten doorlopen. Ik loop samen met Charlotte de benen uit mijn lijf. En dat doe ik niet graag. Stel je voor dat we te laat zijn voor het leggen van de eieren. Steeds als we een groepje mensen zien staan, kijken de moeder van Charlotte, Suzanne, en ik elkaar hoopvol aan. Tot twee keer aan toe blijkt er niets te zijn. Ja, een groepje Aziaten dat samen op de foto wil. De derde hoopvolle blik wordt beloond. Weer een enorme schildpad! En hoera! Ze is nog een kuil aan het graven voor haar eieren. We ergeren ons kapot aan een Fransman die bijna IN de kuil ligt en helpt met graven. Doe even normaal. Als ik een foto wil maken van de schildpad, staat hij er ook op. Leuk hoor, sukkel. En hij is nog lelijk ook. Na een tijdje begint de schildpad eindelijk haar eieren te leggen. Bijzonder zeg! En dan te bedenken dat maar enkele schildpadjes het overleven. Eieren worden vaak opgegeten door dieren en in zee is er de katvis, die ze opeet. Zielig hoor. Na deze mooie belevenis gaan we met de boot terug naar het eiland Galibi. We eten een lekkere maaltijd: bami met kip. Als afsluiting van de avond lopen we een stukje het dorp in. Ik hand en hand met Charlotte, die mij volgens mij wel leuk vindt. En ik vind het ook gezellig. We krijgen dans, zang en muziek te zien uit de Indiaanse cultuur. Dit wordt gedaan bij het rouwen. Best leuk om even te zien. op een gegeven moment valt er iets groens op mijn bovenbeen. Uit automatisme sla ik het meteen weg. Ik kijk naast me: een groene, grote, bidsprinkhaan. Bah, bah, bah. Ik gruwel helemaal na. Bij terugkomst in het verblijf zijn we allemaal moe en gaar. Ik vraag Jan (vader van Charlotte) of hij even met me mee wil lopen om mijn bed te checken op ongedierte. Voordat ik de klamboe laat zakken. Mijn kamer en bed zijn diervrij verklaard en Jan zegt dat ik bij hem mag aankloppen, mocht er toch paniek zijn.

18.20 uur

Echt paniek is er gelukkig niet geweest. Ik heb in de gezamenlijke ruimte nog in mijn dagboek zitten schrijven. Daar zat ook een groep oudere mensen nog een drankje te doen. De groep werd steeds kleiner, mensen gingen naar bed. Er bleven twee mensen over waarmee ik aan de praat raakte. Inderdaad een groepsreis, zoals ik dacht. Fox vakanties. Dit is leuk aan alleen op reis gaan: je spreekt eerder mensen aan. Ik doe dat ook, wat goed van mzelf. Ik kan gesprekken met onbekenden starten en op gang houden. Cool! Ik was een beetje bang dat ik dat niet kon. Ik realiseer me tijdens deze trip, dat ik echt zo veel van reizen hou. En je krijgt er zelfkennis van. Als ik zo doorga, heb ik over vijf jaar meer zelfkennis dan een gemiddeld mens van 80. Ik voel me best stoer. Totdat ik tijdens het schrijven iets in mijn ooghoek zie bewegen. WHA! Een dikke, grote kikker. Nee, niet één… Twee! Naast mijn stoelpoot. Iel! Ik werp mijn benen meteen de lucht in één van de groepsreismensen jaagt ze voor me weg met een bezem. Oké, dit deel van reizen zal nooit wennen, denk ik. Dankbaar ga ik tegen 23.00 uur doodmoe en met knallende koppijn naar bed. In bed vind ik gelukkig redelijk snel mijn draai. Het is alleen erg warm. Ik mis de ventilator van Jenny. Ineens bedenk ik, dat ik de ramen had dicht gedaan. Eigenlijk zou het nu heerlijk zijn om ze open te doen, want het waait en regen buiten keihard. Echt niet normaal hard. Een echte tropische bui. En later blijkt, dat dit de hele nacht zo blijft. De ramen zet ik niet meer open, want ik ben net met klamboe en al geïnstalleerd. ’s Nachts word ik (letterlijk) ieder uur wakker. Half 1, half 2, half 3, enz. heel fijn. De wekker staat om 6.00 uur, al heb ik hier geen wekker nodig. Om 5.50 uur ga ik mijn bed uit, ik moet heel nodig plassen. Er is geen eigen wc/douche op de kamer, dus ik moet de deur uit. Ik doe het licht aan. Niet dus. Shit, geen licht. Ik bedank Jenny in stilte dat ik haar zaklamp kon lenen en sluip mijn kamer uit. Ik schijn het licht op de grond, want het is nog pikdonker. Wat fijn van mezelf dat ik dit inzicht heb, want ik loop bijna weer zo’n kikker tegen het lijf. Fijn zo’n zaklamp. Nogmaals bedankt Jen! Ik merk al heel snel mijn nog steeds bonkende hoofd op. Ik had niet anders verwacht. Mama zegt altijd: ‘Als je met hoofdpijn gaat slapen (zonder iets te nemen), sta je er ook mee op. Ja, mama heeft altijd gelijk. Nadat ik geplast heb in het donker, kruip ik toch nog even een kwartiertje mijn bed in. Het is nog zo stil, volgens mij ben ik de enige die al opp is. Ik hoop dat het na een kwartier licht is, zodat ik me kan douchen. Dat is het natuurlijk niet. Maar ik moet me wel douchen, ik heb me gisteren kapot gezweet en ik moet om 7.00 uur weer klaarstaan. Dus in het donker, met zaklamp, onder de douche. Ook bijzonder. De douche is heerlijk. Koud en een goede straal.

20.54 uur

Na de douche heb ik me omgekleed en mijn spullen vast ingepakt. Terwijl ik dit doe, staat de deur van mijn kamer open. De gids, Horacio, zegt dat ik moet komen. Uit de manier waarop hij het zegt, maak ik op dat ik moet opschieten. ‘Pff, sorry hoor, waarom ineens die haast’, denk ik. Maar dan zie ik waarom ik moest komen. Ik kijk in een emmer met water. Een babyschildpadje!! Dit is echt schattig en mazzel hebben. Ze hebben ‘m vanochtend verdwaald gevonden op het strand. Wauw. Hopelijk is hij één van de 1000 die het overleeft. Na deze bewondering is het de bedoeling dat we naar de ‘Galibi zoo’ gaan. Maar… het regent nog steeds heel erg hard. Ik zie het bezoekje aan de apen letterlijk in het water vallen. Dan gebeurt dat waar ik niet op durf te hopen: het wordt droog. Het gezinnetje gaat niet mee, zij blijven 3 dagen, dus ze gaan een andere keer. Ik ga dus alleen met de gids en Aimée, de Surinaams/Nederlandse vrouw die ook alleen is. Zodra we de dierentuin inlopen, worden we verwelkomd. Door apen!!! Ze springen meteen op me. Wat is dit grappig. Dit is geen dierentuin als Artis. Het is maar klein en de meeste dieren lopen los. En ze zijn tam, behalve de katachtige, Cindy genaamd. De eigenaar loopt met ons mee en de gids maakt foto’s. ik geef een aapje een banaan. Die eet hij op mijn schouder op. Later heb ik twee apen op me zitten en echt voorzichtig doen ze niet. Ik schrik me soms een hoedje. Als ik even niet kijk, klimt er weer één via de boom op mijn schouder. Of ze springen doodleuk vanuit de boom op je. Het zijn echt brutale apen. Ik let even niet op en kom er wat later achter, dat het usb-kabeltje uit mijn cameratasje is gehaald. Echt grappig. Ik geniet ervan. Dan krijg ik de luiaard, Sabine, om mijn nek. Hij knuffelt me echt. Dit is zo’n lief, leuk en lelijk dier. Klein hoofdje met een glimlach. Hij klemt zich helemaal aan me vast. De eigenaar komt aanlopen met iets heel moois: een babyluiaard. Die komt meeknuffelen. Op een gegeven moment kan ik geen kant meer op. Ik heb de luiaard met babyluiaard vast en een aapje op mijn schouder. Dan komt het brutale aapje aan mijn ponchotasje hangen en op mijn armen zitten. Geweldig! Ook de slang sla ik niet over. Hij is sterk en glibberig, deze wurgslang. Ben ik niet stoer? Als tante Dobrilla dit hoort… Tot slot heb ik ook nog de toekan op mijn arm en later op mijn hoofd. Die is ook echt wel mooi. Als we terug zijn bij het verblijf begint het weer te regenen. Perfecte timing. Of iemand helpt me gewoon. Oma? We genieten van het ontbijt met lekkere broodjes, chocopasta (yes!) en zelfs pannenkoeken. we kletsen gezellig met z’n vijven. Na een rustig ontbijt vertrekken Aimée, de gids en ik. we lopen het dorpje nog wat verder in. Er gaan nare verhalen rond over de indianen, maar ik vind ze erg vriendelijk. Bij het vrouwenhuis krijgen we nog wat informatie. De bewoners van Galibi leven echt nog heel basic. De huisjes zijn klein en zelf gebouwd. Er is veel gebruik gemaakt van golfplaten, riet en lianen. De bewoners hier jagen ook echt op dieren, voor hun eten. Met pijl en boog of geweer. En ze eten alles. Van aap tot luiaard tot zwijnen. Smullen geblazen… ik koop nog een schildpaddensouvenirtje en dan stappen we zonder Horacio in de boot bij een andere boot en gids: Gilbert. Horacio blijft op Galibi. We varen naar Frans Guyana. Ik ben in deze twee dagen nog nooit zo blij geweest met de poncho. Ik ben überhaupt nog nooit blij geweest met een poncho. Poncho’s zijn lelijk. Maar ik trek hem hier maar al te snel aan. Terwijl we op de onstuimige spetterrivier zitten, regent het hard. Het water loopt na een tijdje naar binnen. Als we uit de boot stappen, klaart het even ietsje op. We bekijken de gevangenis van Papillon. Het land is meteen zo anders dan Suriname. Vast rijker ook, schat ik zo in. En de auto’s tijden weer ‘gewoon’ aan de rechterkant. Officieel zijn we nu weer even in Europa. We lopen nog wat rond en drinken wat op een terrasje. Betalen met euro’s. Vanuit Frans Guyana varen we terug naar Albina. En hoe kan het ook anders: weer een plensbui. We lunchen onder een afdakje en stappen dan in de bus. Terug naar Paramaribo. De weg is jammer genoeg nog steeds zo slecht en hobbelig en het duurt ook weer zo lang voor we er zijn. Ik slaap een beetje, eet vijf stroopwafels (je moet toch iets?) en ik luister muziek. Bij hotel Torarica aangekomen, ontdek ik de ansichtkaarten die ik nog nodig had. Aimée brengt me in haar huurauto naar huis. Heel lief. Op het moment dat ik dit in mijn dagboek schrijf, is het 21.38 uur en wacht ik op mijn avondeten. Reiginald (van Orange tours) kookt voor ons zijn pasta. Het ruikt goed. Het mag ook wel smaken, want we wachten al lang. Hij zou vanuit zijn werk (16.00 uur) komen, maar dat werd op z’n Surinaams iets later: 20.00 uur. De moeder en het zusje van Jenny, Anita, zijn hier sinds gisteren en eten ook mee. Gezellig. En vanavond niet te laat naar bed, ik ben kapot.

Afijn, het is inmiddels 0.30 uur, ik wilde dit verslag nog graag overtypen en plaatsen. Nu eindelijk naar bed, joepie!