Komt het echt door de pannen??!

Donderdag 28 april 2011, 20.57 uur

Wat lief, al jullie reacties weer! Papa, ik moest echt lachen om jouw reactie over beer. Hadden jullie niet verwacht he, dat ik hem thuis zal laten. Verwen hem maar flink. En Chloé, wat fijn dat ik bij het wokken ga zijn! Daar hoopte ik al op!! Dat doen wij gewoon voor elkaar...

Onze woensdagavond sloten we af met een maaltijd bij ’t Vat. Ik heb pasta met kip, broccoli en kaassaus gegeten. Beetje jammer dat ik al snel een heel vet stukje aan het vlees ontdekte (in mijn mond). Dan is het voor mij al klaar eigenlijk. Toen ging ik de kip toch eens goed proeven en het was eigenlijk ook best wel taai. Ik heb de helft van mijn kip op Mirjam haar bord geschoven en genoten van de pasta, broccoli met kaassaus. We gingen redelijk op tijd naar bed, want de wekker ging vandaag om 5.45 uur. Ik ben nog nooit zo moeiteloos opgestaan op zo’n belachelijk tijdstip. Vlug douchen, aankleden en broodjes smeren. Om 6.30 uur lopen we naar de plek waar we opgehaald worden. Ietsje te laat pikt het busje met onze gids Bob ons op. Roos is vandaag ook met ons mee. Zij loopt hier ook stage en Jenny heeft haar hier al snel leren kennen. Ik vind haar erg aardig. We halen met het busje nog wat anderen op. Het busje is precies zoals het busje in Malawi. De eerste stop is voor mijn gevoel al erg snel, maar we hadden al een uur gereden! Waarschijnlijk kwam het omdat er veel te zien was, alles was voor mij nog onbekend. Wat een ongerepte natuur… Bij de eerste stop eten we een broodje en drinken we wat. We raken aan de praat met Andjena, een Surinaams meisje uit Nederland. Zij is hier 3 weken alleen op vakantie. Dapper! Met haar blijven we de rest van de dag ook gezellig kletsen. Na de stop rijden we verder en hoe zuidelijker we gaan, hoe ongerepter, wilder en mooier de natuur wordt. Onderweg zien we in die natuur ook kleine dorpjes liggen. Eigenlijk had ik geen armoedebeeld bij Suriname, maar dit zijn toch heel simpele huisjes van hout, golfplaten en riet. Jenny herinnert me eraan, dat Suriname ook een ontwikkelingsland is. Ja, dat is ook eigenlijk zo en dat kun je nu dus goed zien. Er wordt vertelt dat we moeten oppassen met het maken van foto’s. Dat wordt je niet altijd in dank afgenomen. Na zeker twee uur rijden komen we echt aan in de jungle. Ik voel me hier net Jane van Tarzan. We zien al snel een overstekende slang op de hobbelige weg. Ik ben verbaasd over het rijtalent van de chauffeur. En over het talent van het busje. Soms denk ik echt: ‘Oké, nu gaat ie het echt niet trekken… Hij rijdt vast weer achteruit.’ Maar nee, het gaat goed. Soms lijkt het ook net alsof het busje gaat omkantelen. Dat zou niet zo mooi zijn, we rijden langs een diep ravijn. Iets later hoor je allemaal ‘ooohs’ en ‘aaahs’ vanuit het busje. Ik doe zelf net zo hard mee. We zien echt prachtige, felblauwe, heel grote vlinders. Welkom in de jungle, het regenwoud, de Brownsberg. Verschillende pogingen tot het fotograferen van de vlinders, maar geen resultaat. Te moeilijk, zelfs met mijn mooie camera. Na 13 km zand/hobbelweg (waarbij ik soms 5 meter de lucht in schiet) komen we midden in de bushbush aan. Al snel zien we nog meer blauwe vlinders. En ook andere grote (en kleine). Terwijl ik ze sta te bewonderen, hoor ik iemand het woord ‘apen’ zeggen. Ik kan me nog net inhouden om niet te gaan rennen, bang om ze te verjagen. En ik hou ook helemaal niet van rennen. Na even goed zoeken in de boomtoppen, zie ik verschillende apen. Lekker aan het eten van de bladeren en slingeren van tak tot tak. Dankjewel camera!! Ik heb een paar goed gelukte foto’s. ik merk meteen waar ik ben en probeer me niet te veel te ergeren aan het gekriebel en gezoem van insecten. We lopen naar een punt met een prachtig uitzicht over de jungle en het Brokopondomeer/stuwmeer/Jan van Blommensteinmeer. Dan beginnen we aan dé wandeltocht. Bob, de gids, kiest voor de alternatieve route. We beginnen bukkend en moeten klimmen over boomstammen. En eraf springen. Bob zegt lachend dat hier wordt getest hoe je vroeger scoorde bij gym. HA HA HA. Leuk hoor. Je moet goed oppassen waar je loopt. Ondertussen horen we vleugen fluiten, kikkers kwaken (ik geloofde eerst niet dat het kikkers waren, je hoort namelijk een lange ‘oeh’ op een manier als iemand die bijna valt). Ik dacht eerder aan apen. Of dat hoopte ik. Ik schaaf me aan een boomstam en mijn linkerbeen ziet er nu echt niet meer uit. Tot twee keer aan toe tegen de hoek van het bed gestoten, op dezelfde plek: blauwe plek met bult. Schaaf van de boom: rode plek met bult. Nog een kleine blauwe plek en een muggenbult. Mooi hoor. Na twee uur lopen (redelijk zwaar, maar het valt me mee) komen we aan bij de Leo waterval. Als enigen van de groep lopen Jenny, Roos, Andjena en ik op blote voeten en gladde stenen naar de waterval en we gaan eronder staan. Koud!! Wel even opfrissen. Op een gegeven moment zijn er (lelijke) foto’s van ons gemaakt en voelen de spetters aan als steentjes. We drogen ons een beetje af en kleden ons weer aan en blijven nog even rustig zitten. De klim terug omhoog valt wel even tegen. Grote treden, grote stappen. Ik heb het meteen weer warm en ik hijg als een labrador in de zomer. Waar is mijn verbeterde conditie? Gelukkig wordt de weg terug steeds iets makkelijker en zijn we eerder terug dan verwacht. Na de lunch ga ik met mijn camera nog op zoek naar de blauwe vlinders. Ze laten zich niet meer zien. Een andere vlinder poseert nog wel even voor me. Wat een mooie dag hebben we gehad! Ik baal er alleen van dat we maar één waterval bezocht hebben en naar mijn idee de kleinste (ik hoor net van Jenny: ‘Nou, niet alleen naar jouw idee hoor, dat is zo.’ Ze is mijn dagboek aan het citeren terwijl ik dit voor jullie typ). Je kunt op Brownsberg nog veel meer zien. Misschien nog eens terug met papa. Ik bedenk me op de terugweg dat jij dit echt prachtig zal vinden. De natuur, de vogels, wandelen, alles. Er valt zoveel te doen en te bekijken in Suriname, maar het gaat me nooit lukken in deze 10 dagen. De terugweg valt me vies tegen, het lijkt langer te duren. Ik herken het reizen met het busje in Malawi: rugpijn. Wat later komt er buikpijn bij. Krampen, niet normaal. Ik kan niet eens meer rechtop staan. Thuis aangekomen staan Mirjam en Manon (vriendin van Roos) al pannenkoeken te bakken. Ik ga even op bed liggen met mijn buikpijn en ik val in slaap. Roos komt me wat later wakker maken, het eten is klaar: aangebrande pannenkoeken. Echt zwart en niet snijdbaar. Komt door de pannen. Echt door de pannen. Ik hoop dat jullie nu weten, dat het ECHT door de pannen komt. Met een berg stroop valt het best mee.
Nu heb ik overal jeuk. Op voeten en benen en ik ontdek bultjes. Jenny en Mirjam gaan straks uit. Ik ga niet mee: geen zin en ben te moe. Ik nog even wat drinken en misschien nog even op de laptop. En dan lekker slapen…