Weer een stempel erbij!!
Door: Cindy
Blijf op de hoogte en volg Cindy
26 April 2011 | Suriname, Paramaribo
Maandag 25 april 2011, 20.14 uur
Nekpijn en irritatie. Je snapt vast waar ik op dit moment ben: in het vliegtuig. Ik ga tegenwoordig wel naar de sportschool, maar daar worden de nekspieren niet getraind. Volgens mij valt er ook niet tegenop te trainen: een niet business class-vliegtuigstoel. Hierdoor ontstaat ook meteen de irritatie. Ik kan me namelijk alleen nog maar concentreren op die ene rechter nekspier. En op de stoel voor mij, nou ja, de jongen die erop LIGT. Die stoel kan er ook niets aan doen dat hij naar achteren wordt gezet. Zo asociaal vind ik dat, want zelf durf ik het niet. En ik durf er ook niks van te zeggen. Ik ben ondertussen maar even muziek aan het luisteren: ‘Sta op en loop’. Dat wordt de komende 4 uur en 3 minuten nog een beetje lastig. Inmiddels vliegen we al een hele tijd boven de Atlantische Oceaan. Ik snap waarom het de Atlantische Oceaan heet en niet de Atlantische Zee of het Atlantische meer. Het is zo groot! En dat is ook heel saai. Ik zit bij het raampje, maar het enige vaste buitenland dat ik heb gezien is Engeland. Ondertussen vraag ik me af waarom ik zo aan het zeuren ben. Ik zit verdorie in het vliegtuig naar Suriname, Zuid-Amerika. Gaaf! Ik ga op bezoek bij Jenny. Hoe leuk is dat? Papa, mama en Koen hebben me vanmiddag op Schiphol afgezet. Na het inchecken hebben we nog even lekker een ijsje bij Pronto gegeten en toen hebben we elkaar gedag geknuffeld en gezoend. Ach, 10 dagen. Dat kunnen we aan. Tenminste, ik wel… ik snap dat het heel moeilijk is om mij 10 dagen te missen (grapje). Het inchecken ging trouwens heel vlug en zonder problemen. Koffer op de band: een nette 22,4 kg. Ik hoefde thuis ook niet erg moeilijk te doen en te selecteren, want ik mag 25 kg meenemen. Dan nog even wat anders. Ik was nog niet weg uit Nederland en ik werd al even aan het denken gezet. Dat heb je toch snel als je alleen bent. Ik zit te wachten bij de gate en een Schipholmeisje begeleidt een blinde meneer naar een stoel. Ook bij de gate, om te wachten. Ze zegt tegen hem dat er Nederlanders naast hem zitten, dus daar kan hij eventueel wat aan vragen. Ook vertelt ze hem, dat er zo iemand anders komt om hem verder te begeleiden. Hij blijft alleen achter. Op een gegeven moment begint het boarden en mensen gaan in de rij staan. Hij moet dit horen, dat mensen massaal gaan staan en lopen. Ik ben in twijfel gebracht. Zal ik hem vertellen dat we kunenn boarden en hem vragen of ik kan helpen? Niemand doet het. Niemand lijkt zelfs naar hem om te kijken… ik besluit de menigte te volgen en hem te laten zitten. Dat klinkt echt afgrijselijk als ik het zo opschrijft. Mijn excuus? Niemand doet het! En zo gaat dat stom genoeg met heel veel dingen op de wereld. Iemand moet de eerste zijn. Tot mijn grote opluchting zag ik hem iets later met een nieuw Schipholmeisje lopen. Daar kan hij zeker weten blind op vertrouwen. Nou, dit is het even voor nu. Misschien ga ik nog maar een filmpje kijken op mijn eigen tv’tje. Is alleen wel in het Engels zonder ondertiteling. Heb net al ‘Meet the little fockers’ gekeken en ik begreep het aardig. Knap he? PS. Ik zit naast een Surinaams meisje (ik gok dat ze 17 is) en ze zit enorm veel te snoepen en ze is ook wel een beetje enorm. Dat geeft mij weer wat zelfvertrouwen… nog 3 uur en 33 minuten vliegen. Als we nu neerstorten kan ik waarschijnlijk zwemmen met dolfijnen, orka’s (?), haaien en schildpadden. Midden in de oceaan.
23.24 uur
Op dit moment heb ik het echt wel gehad. M’n nek heeft een flinke massage nodig en mijn billen al helemaal! En als klap op de vuurpijl moet ik ook nog eens poepen. En jullie weten hoe ik ben. Ik ga niet rustig even op een openbaar vliegtuigtoilet. Daarnaast ben ik niet zo’n snelle poeper en we landen over 1 uur en 3 minuten. Dat is krap… HAHA! (mama weet dat ik nu echt, bijna hardop, om mijn eigen grap lach). Er moet toch iemand lachen? Ik kan dit moeilijk aan 17-jarige buurmeisje vertellen. Dat kan ze vast niet aan. Om trouwens even op haar terug te komen: ik waardeer haar enorm. Je kan het niet beter treffen naast je. Ze is rustig en ze ruikt ook nog eens lekker door al d’r smeerseltjes. Je zou toch een vette, stinkende, lawaaierige man naast je hebben. Dan praat je wel anders. Misschien zou ik wel huilen, ik ben een huilebalk. Ik heb net heel leuk Rapunzel gekeken (sorry Roxy, die zouden wij kijken… kan alsnog, want ik had geen ondertiteling). Nu nog even lekker liggen en muziek luisteren. Nog 55 minuten, ik ben blij als er dan eindelijk land in zicht is. En dan het spannendste: van het vliegveld naar Jenny. Komt goed.
Dinsdag 26 april 2011, 9.09 uur (lokale tijd, bij jullie is het 5 uur later)
En het kwam goed. Op het vliegveld ging het redelijk snel. Ik kom het vliegtuig uit: kaboem! Hallo hitte, hallo tropen. Vanuit het vliegtuig loop ik het trappetje af en ik volg de meute. Allemaal lopend over het vliegveld naar binnen. Ik bedenk dat het best lekker koel is binnen, maar na 2 minuten in de rij, tussen de mensen, wachtend, kom ik hierop terug: erg warm. Gelukkig loopt alles zoals het hoort. Visum gecheckt, op naar de bank. Ook dat verloopt zonder problemen. Ik kan dit gewoon, alleen reizen. Ik besluit toch even een wc op te zoeken om te plassen. Wat een feest! Schone wc’s. Ik loop naar de bagageband. Ik kan altijd even intens gelukkig zijn bij het zien van mijn roze koffer. En ja hoor, vrijwel meteen is ie daar. Oké, op naar het spannendste gedeelte: op naar Jenny! Ik ben opgelucht als ik mijn naam zie staan, of in ieder geval iets wat er verdacht veel op lijkt: Cindy Verley. Ik word van mannetje naar mannetje gebracht en uiteindelijk kom ik aan bij het busje, wat later toch niet het busje blijkt te zijn. Mijn koffer (en die van de anderen) worden overgeplaatst naar een ander busje. Om 20.45 uur lokale tijd vertrekken we. Helaas is het donker en kan ik weinig zien. wel merk ik op dat er veel mensen nog buiten zijn langs de weg. Ik kom er ondertussen achter dat de man die naast mij zit uit Badhoevedorp komt. Hoe bedoel je: de wereld is klein… na een rit vaan ruim een uur kom ik dan eindelijk rond 10.05 uur bij Jenny aan. Ik betaal de taximan (50 SLD maar! Dat is iets meer dan 10 euro…) we lopen naar binnen en Jenny laat me het huisje zien. hier houd ik het wel vol. We drinken nog wat en we kletsen nog wat en dan gaan we rond 23.30 uur (voor mij is het al 4.30 uur) naar bed. Ik vraag aan Jenny of ik kan tandenpoetsen met kraanwater (in Spanje gebruik ik daar zelfs fleswater voor). Zegt ze doodleuk: ‘Ja, je hebt van mij net ook een glas kraanwater gehad hoor!’ Oké, doei advies van de GGD. Als ik diarree krijg, is het Jenny d’r schuld. Als we samen onder de klamboe liggen, merk ik al gauw hoe moe ik eigenlijk ben. Ik ben ook zo vertrokken. Ik word (net als Jenny) wel regelmatig wakker. Op een gegeven moment moet ik heel nodig plassen. Ik heb het gevoel dat het al 12.00 uur is. Fout! 5.45 uur… we moeten nog even. Ik wordt vergezeld met continue hetzelfde, harde, schelle geluid van een vogel. Om 9.00 uur valt de stroom uit. Ik moet weer plassen en ik blijf uit bed, bloedheet zonder ventilator…
Nekpijn en irritatie. Je snapt vast waar ik op dit moment ben: in het vliegtuig. Ik ga tegenwoordig wel naar de sportschool, maar daar worden de nekspieren niet getraind. Volgens mij valt er ook niet tegenop te trainen: een niet business class-vliegtuigstoel. Hierdoor ontstaat ook meteen de irritatie. Ik kan me namelijk alleen nog maar concentreren op die ene rechter nekspier. En op de stoel voor mij, nou ja, de jongen die erop LIGT. Die stoel kan er ook niets aan doen dat hij naar achteren wordt gezet. Zo asociaal vind ik dat, want zelf durf ik het niet. En ik durf er ook niks van te zeggen. Ik ben ondertussen maar even muziek aan het luisteren: ‘Sta op en loop’. Dat wordt de komende 4 uur en 3 minuten nog een beetje lastig. Inmiddels vliegen we al een hele tijd boven de Atlantische Oceaan. Ik snap waarom het de Atlantische Oceaan heet en niet de Atlantische Zee of het Atlantische meer. Het is zo groot! En dat is ook heel saai. Ik zit bij het raampje, maar het enige vaste buitenland dat ik heb gezien is Engeland. Ondertussen vraag ik me af waarom ik zo aan het zeuren ben. Ik zit verdorie in het vliegtuig naar Suriname, Zuid-Amerika. Gaaf! Ik ga op bezoek bij Jenny. Hoe leuk is dat? Papa, mama en Koen hebben me vanmiddag op Schiphol afgezet. Na het inchecken hebben we nog even lekker een ijsje bij Pronto gegeten en toen hebben we elkaar gedag geknuffeld en gezoend. Ach, 10 dagen. Dat kunnen we aan. Tenminste, ik wel… ik snap dat het heel moeilijk is om mij 10 dagen te missen (grapje). Het inchecken ging trouwens heel vlug en zonder problemen. Koffer op de band: een nette 22,4 kg. Ik hoefde thuis ook niet erg moeilijk te doen en te selecteren, want ik mag 25 kg meenemen. Dan nog even wat anders. Ik was nog niet weg uit Nederland en ik werd al even aan het denken gezet. Dat heb je toch snel als je alleen bent. Ik zit te wachten bij de gate en een Schipholmeisje begeleidt een blinde meneer naar een stoel. Ook bij de gate, om te wachten. Ze zegt tegen hem dat er Nederlanders naast hem zitten, dus daar kan hij eventueel wat aan vragen. Ook vertelt ze hem, dat er zo iemand anders komt om hem verder te begeleiden. Hij blijft alleen achter. Op een gegeven moment begint het boarden en mensen gaan in de rij staan. Hij moet dit horen, dat mensen massaal gaan staan en lopen. Ik ben in twijfel gebracht. Zal ik hem vertellen dat we kunenn boarden en hem vragen of ik kan helpen? Niemand doet het. Niemand lijkt zelfs naar hem om te kijken… ik besluit de menigte te volgen en hem te laten zitten. Dat klinkt echt afgrijselijk als ik het zo opschrijft. Mijn excuus? Niemand doet het! En zo gaat dat stom genoeg met heel veel dingen op de wereld. Iemand moet de eerste zijn. Tot mijn grote opluchting zag ik hem iets later met een nieuw Schipholmeisje lopen. Daar kan hij zeker weten blind op vertrouwen. Nou, dit is het even voor nu. Misschien ga ik nog maar een filmpje kijken op mijn eigen tv’tje. Is alleen wel in het Engels zonder ondertiteling. Heb net al ‘Meet the little fockers’ gekeken en ik begreep het aardig. Knap he? PS. Ik zit naast een Surinaams meisje (ik gok dat ze 17 is) en ze zit enorm veel te snoepen en ze is ook wel een beetje enorm. Dat geeft mij weer wat zelfvertrouwen… nog 3 uur en 33 minuten vliegen. Als we nu neerstorten kan ik waarschijnlijk zwemmen met dolfijnen, orka’s (?), haaien en schildpadden. Midden in de oceaan.
23.24 uur
Op dit moment heb ik het echt wel gehad. M’n nek heeft een flinke massage nodig en mijn billen al helemaal! En als klap op de vuurpijl moet ik ook nog eens poepen. En jullie weten hoe ik ben. Ik ga niet rustig even op een openbaar vliegtuigtoilet. Daarnaast ben ik niet zo’n snelle poeper en we landen over 1 uur en 3 minuten. Dat is krap… HAHA! (mama weet dat ik nu echt, bijna hardop, om mijn eigen grap lach). Er moet toch iemand lachen? Ik kan dit moeilijk aan 17-jarige buurmeisje vertellen. Dat kan ze vast niet aan. Om trouwens even op haar terug te komen: ik waardeer haar enorm. Je kan het niet beter treffen naast je. Ze is rustig en ze ruikt ook nog eens lekker door al d’r smeerseltjes. Je zou toch een vette, stinkende, lawaaierige man naast je hebben. Dan praat je wel anders. Misschien zou ik wel huilen, ik ben een huilebalk. Ik heb net heel leuk Rapunzel gekeken (sorry Roxy, die zouden wij kijken… kan alsnog, want ik had geen ondertiteling). Nu nog even lekker liggen en muziek luisteren. Nog 55 minuten, ik ben blij als er dan eindelijk land in zicht is. En dan het spannendste: van het vliegveld naar Jenny. Komt goed.
Dinsdag 26 april 2011, 9.09 uur (lokale tijd, bij jullie is het 5 uur later)
En het kwam goed. Op het vliegveld ging het redelijk snel. Ik kom het vliegtuig uit: kaboem! Hallo hitte, hallo tropen. Vanuit het vliegtuig loop ik het trappetje af en ik volg de meute. Allemaal lopend over het vliegveld naar binnen. Ik bedenk dat het best lekker koel is binnen, maar na 2 minuten in de rij, tussen de mensen, wachtend, kom ik hierop terug: erg warm. Gelukkig loopt alles zoals het hoort. Visum gecheckt, op naar de bank. Ook dat verloopt zonder problemen. Ik kan dit gewoon, alleen reizen. Ik besluit toch even een wc op te zoeken om te plassen. Wat een feest! Schone wc’s. Ik loop naar de bagageband. Ik kan altijd even intens gelukkig zijn bij het zien van mijn roze koffer. En ja hoor, vrijwel meteen is ie daar. Oké, op naar het spannendste gedeelte: op naar Jenny! Ik ben opgelucht als ik mijn naam zie staan, of in ieder geval iets wat er verdacht veel op lijkt: Cindy Verley. Ik word van mannetje naar mannetje gebracht en uiteindelijk kom ik aan bij het busje, wat later toch niet het busje blijkt te zijn. Mijn koffer (en die van de anderen) worden overgeplaatst naar een ander busje. Om 20.45 uur lokale tijd vertrekken we. Helaas is het donker en kan ik weinig zien. wel merk ik op dat er veel mensen nog buiten zijn langs de weg. Ik kom er ondertussen achter dat de man die naast mij zit uit Badhoevedorp komt. Hoe bedoel je: de wereld is klein… na een rit vaan ruim een uur kom ik dan eindelijk rond 10.05 uur bij Jenny aan. Ik betaal de taximan (50 SLD maar! Dat is iets meer dan 10 euro…) we lopen naar binnen en Jenny laat me het huisje zien. hier houd ik het wel vol. We drinken nog wat en we kletsen nog wat en dan gaan we rond 23.30 uur (voor mij is het al 4.30 uur) naar bed. Ik vraag aan Jenny of ik kan tandenpoetsen met kraanwater (in Spanje gebruik ik daar zelfs fleswater voor). Zegt ze doodleuk: ‘Ja, je hebt van mij net ook een glas kraanwater gehad hoor!’ Oké, doei advies van de GGD. Als ik diarree krijg, is het Jenny d’r schuld. Als we samen onder de klamboe liggen, merk ik al gauw hoe moe ik eigenlijk ben. Ik ben ook zo vertrokken. Ik word (net als Jenny) wel regelmatig wakker. Op een gegeven moment moet ik heel nodig plassen. Ik heb het gevoel dat het al 12.00 uur is. Fout! 5.45 uur… we moeten nog even. Ik wordt vergezeld met continue hetzelfde, harde, schelle geluid van een vogel. Om 9.00 uur valt de stroom uit. Ik moet weer plassen en ik blijf uit bed, bloedheet zonder ventilator…
-
26 April 2011 - 13:52
Roxy:
Tangled! Rapunzel! Heerlijk! Dan heb je in ieder geval iets leuks gezien, toch! :D En we kijken 'm nog wel 's hoor Cindy, no worries! ;) -
26 April 2011 - 14:45
Papa:
Lieve Cindy,
Wat fijn,dat je je belevenissen zo vlug op schrift hebt gezet.
Zo weten we/weet ik snel hoe het met je gaat. Alleen reizen,je kan het,maar zelfs wij vonden het spannend.
Hoop dat je snel het plaatselijke ritme te pakken hebt en dat je niet hangend boven een gat hoeft te poepen.
Lieve dochter je gaat 100% genieten,dat weet ik.
Je zult wel op 5 mei vol mooie verhalen terugkomen,maar dat duurt nog even.
HEEL VEEL PLEZIER EN ZUIG AL JE ERVARINGEN OP ALS EEN SPONS,OM NOOIT MEER TE VERGETEN!
Kusjes,papa
-
26 April 2011 - 15:05
Danny P.:
Hi Cindy, welkom in Suriname .... God ik heb echt moeten lachen, niet alleen om je leuke verhaal maar ook omdat je precies schrijft zoals ik. Soms uitgebreid, veel te uitgebreid maar ik/je wil/wilt iedereen deelgenoot maken van wat je allemaal beleefd. Als je zin hebt zal ik je een keer mijn reisverslag sturen op onze trip naar California/Nevada & Hawaii, allemaal in ruim 3 weken gedaan... Nou als ik jou was zou ik eerst effe flink gaan poepen, want volgens mij zit er ca. 2 meter in je dikke darm die er uit moet! Succes ermee & have fun!!! En smeer je goed in he!!! Liefs en dikke kussss, Danny P
By-the-way: who the f.. is Jenny ... nichtje, studiegenootje, vakantiemaatje .... X -
26 April 2011 - 16:18
Steef:
Lieve Cin,
Wat heerlijk om je verhalen te lezen :D Je schrijft zoooo grappig! Is het al gelukt met poepen, je mag daar gewoon open en bloot over praten hahahaah (A)
Liefs xxx
ps. ik ga volgende week naar We will rock you in Utrecht :D:D:D:D:D -
26 April 2011 - 17:37
Brigitta:
Hoi Cindy!
Heel leuk jouw verslag te lezen! Het laat mij een beetje denken, an mijn eerste reis naar Koewait. Ik was toen pas 16 en met mijn moeder en zus onderweg, maar de vochtige hitte, die je bij het uitstappen te gemoet komt, kan ik bijna nog voelen. Een heel ander cultuur en allemaal vreemde mensen - heel spannend! Ik wacht al op je volgend bericht en wens jou heeeeeeeeel veel plezier!
Pas goed op jezelf!
Groetjes uit Oostenrijk!
Liefs Brigitta -
26 April 2011 - 18:01
Mama:
Hoi lief moppie van me!
Wat heerlijk om je verhaal te lezen!
Ik lig hier af en toe echt in een drievoudige deuk!
Jammer dat ik niet naast je zat in het vliegtuig, dan waren er vast wat tranen gerold, haha!
Lieverd, ga er maar lekker van genieten, doe de groetjes aan Jenny en ik wacht met spanning op je volgende verhaal!!
Dikke knus!! xxxxx -
26 April 2011 - 18:15
Mama:
heb wel gesport vandaag, 665!!
xxxxxxxxx -
26 April 2011 - 18:25
Denise:
Heey Cindy,
Wat leuk om je avonturen te lezen, je hebt al heel wat meegemaakt! Ik hoop dat je je drolletje al kwijt bent, haha!
Heel veel plezier nog en ik ben benieuwd naar je volgende avonturen!
Liefs -
26 April 2011 - 19:38
Lotte:
Whihi, Cin.. wat een feest om je verhaal te lezen! Zo, dat heb je maar wel mooi even gedaan he; in je uppie naar Suriname! De rest gaat vast ook fantastisch worden! Enjoy!
Liefs. -
26 April 2011 - 20:22
Koen (broertje):
Lieve Cin,
Fijn dat alles zo goed is verlopen en dat je ook veilig ben aangekomen! Ik lig helemaal in een deuk om het lezen van je verhaal haha, ik weet precies hoe je zou kijken en het zal vertellen. Dit bewijst maar weer eens waarom ik jou 'Mama' kan noemen want je bent zo volwassen als ik weet niet wat, want ik zou dit niet durven! Nog heel veel plezier in Suriname en neem een aapje voor me mee hea, hihi! Een dikke kus van je broer(tje). Ik hou van je <3
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
