8 mei 2010, spelletjesdag voor het weeshuis

Mchinji (nu in de bus) 16.39 uur

Vanochtend hebben we heerlijk ontbeten. Lekker een broodje jam, een broodje scrumbled egg en een banaan. Vandaag is de spelletjesdag. Iets waar we allemaal heel erg naar uitkeken. In de bus bleek het een lange rit. We zijn ongeveer 2 uur onderweg geweest. Het was wel gezellig. We hebben de liedjes van gisteren nog eens gezongen. En gelukkig ging het een stuk beter. Ik werd trouwens vanochtend wakker met ontzettende keelpijn. Op dit moment kan ik amper slikken. Onderweg in de bus konden we genieten van een prachtige omgeving. Wat is er toch ook veel leven aan de kant van de weg. De spelletjesdag van vandaag werd georganiseerd voor 'Home of hope'. Dit is een weeshuis. Toevallig is dit het weeshuis waar Madonna ongeveer twee weken geleden een kind heeft geadopteerd.


19.34 uur

Toen we aankwamen, prikten de tranen achter mijn ogen. Al deze kinderen hebben geen ouders. En als je ziet hoe klein de kinderen waren... We kregen eerst een praatje van een al oude man. Hij heeft dit weeshuis opgericht. Zelf was hij ook wees als kind. Ik heb niet veel van het praatje begrepen. Velen zaten te knikkebollen en de ogen bleven maar moeilijk open. In de bus kreeg ik al ontzettende last van mijn rug. Toen we uit het busje stapten, voelde ik me al niet goed. Rugpijn, moe, misselijk. Na het praatje werden we rondgeleid. Dat duurde erg lang. Op een gegeven moment liepen we richting de berg. Omhoog. In de hete zon. Aangezien het ontbijt al een tijd geleden was, duizelde ik op mijn benen. Ik voelde me echt niet goed. Op het eindpunt aangekomen, ben ik maar even naar Lenneke gegaan. Ik vertelde dat ik me niet lekker voelde. Ik kreeg een dextro en moest even in de schaduw gaan staan. Toen ging de hele groep een gebouwtje in. Het ging niet, ik moest zitten. Ik ben buiten in de schaduw gaan zitten. Lisette bood me een liga aan en kwam bij me zitten. Toen had ik ineens ook een zakdoekje nodig. Zo zonde op deze dag. Een dag die bekend staat als hoogtepunt van de reis. Hoe moest dat nou? Na de koek ging het ietsje beter. Maar de rondleiding duurde zo lang, dat het gevoel weer terug kwam. Ik was blij, dat we eindelijk gingen eten. En het was wel heel fijn: we kregen brood met oindakaas en er was fruit en een lekker sapje. Iets anders dan rijst, kip, aardappel, vieze beef. Na het eten wat ik ietsje opgeknapt. Toen gingen we naar een lokaal waar alle kinderen op ons zaten te wachten. We kwamen binnen en zij zaten met z'n allen te zingen. Over dat ze zo gelukkig waren... Daar waren de tranen in mijn ogen weer. soms ben ik echt een emotioneel wrak hier. Ik ben niet de enige, dat scheelt. De spelletjesdag had twee kanten. Koen en ik gingen spijkerpoepen. Alle kinderen waren dolenthousiast. Ze hadden veel plezier en genoten. Maar het was ook een grote chaos. Voordringen, wegduwen, elkaar uitschelden. Er was bijna geen ruimte voor het spelletje. 'Me, me, me!' Dat is wat je continue hoorde. Ondanks dit, probeerde ik wel heel positief te zijn naar de kinderen, door complimenten te geven en aandacht aan hen te schenken. Iets wat me echt wel geraakt heeft, was het meisje van misschien 2 jaar oud, wie aan mijn rok hing en zich aan mijn benen vastklampte. Ik kon bijna geen stap verzetten. Aan het eind van de spelletjesdag hebben we de overige stickers uitgedeeld. Kinderen stonden om me heen en ik viel bijna om van het deduw tegen me aan. Alle handen van de kinderen wezen richting mij en weer was het enige dat je hoorde: 'Me, me, me!' En dat voor 1 simpele sticker. De terugweg in de bus was vermoeiend. Mijn ogen bleven niet meer open. Blijkbaar was mijn slaapgedrag nogal grappig. Op een gegeven moment lag ik met mijn hoofd tegen de stoel voor me. Steeds als de bus hobbelde, werd mijn neus platgedrukt. Ze vonden het nodig om dit ook even te filmen. Ik zat naast Lotte in de bus. We sliepen allebei en blijkbaar rolden onze hoofden naar elkaar toe. We voelden allebei (onbewust) wat en werden wakker. De halve bus lachte om ons en wij snapten er niks van. 's Avonds hebben we geen reisgroepevaluatie gehad, omdat we deze dag met de hele groep hebben beleefd. Na het eten hadden we wel de evaluatie met de hele groep. En dat was heel heftig. We zaten in de kring (zoals altijd) en in het midden van de kring stonden een paar brandende kaarsen en kaarsen en waxinelichtjes die nog uit waren. Allereerst werd het liedje 'Was mij' van Marco Borsato afgespeeld. We mochten onze ogen sluiten en deze dag in gedachten nog eens beleven. Het liedje speelde denk ik nog geen 15 seconden en daar ging ik al. En ik was zeker niet de enige. Ik voelde dat Sara haar arm op mijn been legde, wat een fijn, vertrouwd gevoel. Na het liedje mocht je vertellen over vandaag. Alleen als je dat wilde. Dat waren er niet veel. Daarna kregen we d eopdracht om na te denken over de volgende twee vragen:
- Van wie heb jij vandaag een lichtje gekregen?
- Voor wie steek jij een kaarsje aan?
Als je er klaar voor was, mocht je de 'aansteekkaars' pakken en vertellen wat jouw antwoorden waren. Best moeilijk en opnieuw voor iedereen een emotioneel moment. Ik heb vandaag een lichtje gekregen van Lisette, omdat zij er vanochtend voor me was toen ik iemand nodig had (toen ik me niet lekker voelde). HEt kaarsje stak ik aan voor het meisje in Home of hope, dat zich lange tijd aan me vastklampte. Dut geeft duidelijk aan dat heel veel kinderen in Afrika, of hier in Malawi in ieder geval, aandacht en liefde tekort hebben. We hebben met z'n allen lang zitten huilen. ER is bijna niemand geweest die het droog hield. Fijn om te knuffelen met degenen die je liefhebt: Sara, Daphne en Koen. Maar ook met de andere lieverds van de reisgroep en met Lenneke. Ik voel dat de band veel hechter is in deze groep. Een achtbaan van indrukken en emoties vandaag. Je wordt aan het denken gezet.

Vandaag moesten Daphne en ik het creatief verslag schrijven:

Home of hope
De zingende bus,
rijdt naar Home of hope.
Een uur hobbelen en bobbelen,
werkt op de blaas.
Een korte stop,
halve bus plast in de berm.

Home of hope,
Eerst een praatje,
knikkebollend in de hal.
Het meisjeshuis,
één moeder, tachtig kinderen.

Home of hope,
Wat een omgeving.
Hoge bergen, bananenbomen.
Een uitzicht tot aan het einde van de wereld.

Home of hope,
Spijkerpoepen, springtouwen en twister.
Geluk is bij de kinderen te zien.
Bang niet aan de beurt te komen.
Een mooie chaos.

Home of hope.
Weeskinderen, gele vellen, spelletjes, stickers en een lach.
Dat was onze mooie, heftige dag.

Ik kreeg vandaag de complimenten van LEnneke hiervoor. De spelletjesdag heeft twee tegenstrijdige kanten. Fijn om de kinderen blij te maken met zoiets kleins. Maar hard om te zien, dat de kinderen aandacht en liefde missen. Veel aandacht en liefde.