12 mei 2010, afscheid kinderen en studenten

Lilongwe (overal en nergens)

Vandaag heb ik weer heerlijk geslapen. Dat is hier echt geen probleem. De laatste schooldag alweer... Wat is de tijd snel gegaan. 's Ochtends gaf Jenny een les met platen van Yvonne. Het ging over verschillen. Iedereen is anders. In de afsluiting was het de bedoeling, dat de kinderen een tekening maakten, waarin verschillen duidelijk waren. De kinderen begrepen de opdracht niet helemaal... Maar ze hadden plezier en er waren mooie tekeningen. Ik hadvandaag grote vellen papier meegenomen. Hierop hebben we de liedjes geschreven die we hebben aangeleerd: 'I like the flowers', 'If you're happy and you know it' en 'Hokey Pokey'. We hebben het opgehangen in de klas en uiteraard hebben we nog even gezongen. Daarna gingen de kinderen oefenen voor onze afscheidsceremonie. Wat zag dat er weer gaaf uit. Wat kunnen ze toch goed dansen en zingen. Er zijn twee meisjes die eruit springen. Onze lieftallige Annie en een ander meisje, waarvan ik de naam niet weet. Het zit er al zo jong in hier. Om 10.00 uur was het tijd voor de afscheidsceremonie. Wat een geregel met zo veel kinderen, die allemaal vooraan willen staan. Er werd gebeden en het volkslied van Malawi werd gezongen. Dat was nou weer niet helemaal zuiver... Nou moet ik ook zeggn, dat het lied wel erg de hoogte in gaat. Maar het maakt niet uit. Er werd voor ons gezongen en gedanst door Standard 5 en 6. Geweldig. Het laatste lied was een afscheidslied voor ons. Hup, daar gingen de tranen weer. De kinderen keken ons vragend aan, de schatjes. Ook wij waren aan de beurt voor het zingen. We zongen ons volkslied en 'We want to thank you'. Er was het verzoek van de kinderen om 'Hokey Pokey' nog eens te zingen. Zeker de helft van de kinderen kent dit liedje nu. Maar meedoen? Ho maar! Stonden we ons daar uit te sloven in de zon. Na de ceremonie zijn Jenny en ik nog op de foto geweest met de klas. Helaas was de helft al vertrokken. Wat erg vreemd en ook wel asociaal was: mijn studente Dorris was nergens te bekennen tijdens het afscheid. Ik vroeg me af wat ze aan het doen was. Ongelofelijk. WE kwamen aan bij hun huisje en het haar van Dorris werd uitgebreid verbouwd door een andere studente. Het zag er niet uit, maar zelf was ze er helemaal gelukkig mee. Toch stom dat ze er hierdoor niet was. Ook de andere studenten waren flink aan het tutten geslagen. Op een gegeven moment was het echt tijd om te gaan. De studenten gingen met ons mee naar het hotel voor het afscheid. Busje was er al, maar opschieten? Nee joh. Lenneke was best wel een beetje laaiend. We hadden al zo'n 10 keer gezegd, dat we zouden gaan. In de eetzaal zaten ook de studenten van Chipiti al, de reisgroep van Sara. We hebben gelunched en daarna was het tijd voor een spel. Er werden vier gemengde groepen gemaakt. Iedere groep stelde een ministerie voor. Wij waren het ministerie van gezondheid. Ook was er het ministerie van onderwijs, economie en bestuur en overheid. We kregen de tijd om belangrijke verbeterpunten te bedenken. Daar moest een speech over worden gehouden. Dat deed Dorris voor ons. Met discussieren waren de Malawiaanse studentes echt heel actief. Zo grappig. De speeches voor 'de president' waren heel leuk. Grappig dat de studente van Daphne, Alinafe, normaal heel bescheiden is en nu ging ze me een partij tekeer. Zij zat in het ministerie van onderwijs. Je kon aan haar merken, dat dit haar passie is. Ze hadden gewonnen. Niet zo gek als je op onderwijsexpeditie bent. Tijdens het spel begon ik weer wat misselijk te worden. Toch ging ik even meedoen met een potje trefbal. Na een tijdje ben ik toch maar even op bed gaan liggen. Ik kam er weer uit toen het tijd was voor het eten. Trek had ik niet. En al helemaal niet in, je raadt het al: rijst, kip, aardappel. Dus heb ik 1 broodje met chocoladepasta op. Trouwens nog iets grappigs. De dames van onze school kregen een preek van Judith. Gek genoeg ging het over de kleindg. Wij houden ons deze weken keurig aan 'de regels': knie tot over de rok (ik bedoel natuurlijk rok tot over de knie), geen inkijk, schouders bedekt. Lopen zij er vervolgens bij als een... Nou ja, hoer. Ook ging de preek over het gedrag van de dames deze middag. Niet aanwezig zijn op de ceremonie en het tuttebellen met het haar. Ik heb vandaa natuurlijk ook mijn cadeautje ook Dorris gegeven. En wat erg leuk was: bij het hotel kregen wij ook een cadeautje van de studenten. Een heuse, Afrikaanse omslagdoek/rok. Het land Malawi staat hierop afgebeeld. Erg leuk. Ze deden de doeken ook meteen om bij iedereen. 's Avonds werd er flink gedanst. Eerst deed ik nog niet mee, te misselijk. Later heb ik me over laten halen door Tikhala en was het toch wel erg gezellig. DOrris was bijna de hele avond verdwenen, beetje jammer. Van Tikhala daarintegen heb ik een heel andere kant gezien vandaag. Ze was erg gezellig, betrokken en sociaal. Bij het afscheid hebben we elkaar nog even geknuffeld en bedankt. Heel onverwacht: TIkhala moest zelfs huilen. Heel anders dan sommige andere studenten, die dronken de bus in stapten en hun Nederlandse student niet eens meer gedag zeiden. Nu is het einde echt al in zicht...