11 mei 2010, geen lesgeefdag voor ons...
Door: Cindy
Blijf op de hoogte en volg Cindy
17 Mei 2010 | Malawi, Lilongwe
Lilongwe (overal en nergens)
Vanochtend om 5.30 uur hoorde ik Jenny al: 'Is er iemand wakker?' Ik was wakker, dus ik gaf antwoord. Jenny kwam met de boodschap, dat ze een beest voelde. Ik pakte meteen mijn zaklamp om te kijken. Niks te zien, maar Jenny had 'm echt gezien. Heel lekker geslapen, had ik niet. En wakker worden door jankende honden, een kraaiende haan en luidruchtige Malawiaanse studenten is ook niet alles. Terwijl die meiden zich uitgebreid en overal aan het wassen waren, gedroegen wij ons daarintegen preuts. Jammer dan. We hebben buiten voor het huisje heerlijk ontbeten. Om 7.30 uur was het tijd voor de ceremonie. Daar hadden we weer zin in, dat mooie gezang van de kinderen. Ik heb het ook maar even gefilmd voor het thuisfront. Na de ceremonie gingen wij onze tanden even poetsen. Aangekomen in de klas hadden we niet veel tijd. Dit zou voor ons geen lesgeefdag worden. Al snel kwam Lenneke naar ons toe. We kregen d emogelijkheid om naar de begrafenis van Blessings te gaan. Dit is een meisje uit Standard 6, wie door een auto op de grote weg doodgereden is. Dat hoorden we gisteren tijdens het huisbezoek. We zouden naar het huis van dit meisje gaan. Het zou niet ver zijn. Dat was het wel. We liepen ver van de weg af, tussen de velden. De hete zon scheen op ons. Pas na ruim een half uur kwamen Lenneke, Jenny, Bas, Margriet en ik aan in het typisch Afrikaanse dorpje. Al zingend gingen we met alle kinderen en leerkrachten het dorp in. Wij hielden ons op de achtergrond en liepen achteraan. Uiteraard zongen wij niet mee in Chichewa. We liepen langs allemaal huisjes met rieten daken. Aangekomen bij het huis van Blessings, vroegen ze of we binnen wilden komen. Wij wilden dat eigenlijk niet. Lenneke ging wel. Wij stonden buiten naast het huisje en we hoorden luid gehuil en gejammer. Uiteindelijk werden ook wij gehaald en 'moesten' we toch echt dat huis in. Hier zaten allemaal vrouwen op de grond. Mannen en vrouwen rouwen gescheiden, maar Bas mocht wel binnenkomen bij de vrouwen. De moeder zat in een hoekje luid te huilen. Ook de oma huilde. Het was een heel bizarre ervaring, er huilden ook vrouwen nep. Geen tranen, alleen geluid, geklaag, gejammer. Dat schijnen ze hier te doen om medeleven te tonen. Erg apart. Na deze huilceremonie gingen we naar buiten. We zaten op een rieten matje in de schaduw. Ook de kinderen zaten op de grond. WE zouden nu wachten op 'the death body'. Ze noemden het overleden meisje niet meer bij de naam. We besloten al vrij snel, dat we uiterlijk om 12.00 uur terug zouden gaan; er stond nog meer op het programma. Ruim anderhalf uur hebben we zitten wachten tot Blessings zou komen. Pijnlijke billen, dorst en trek. Uiteindelijk besloot Judith van onze school, dat we beter terug konden gaan. Het zou nog wel even kunnen duren. We zitten tenslotte nog steeds in Afrika. De terugweg was weer warm en ook dit keer liepen we ongeveer een half uur. Gelukkig niet meer door de velden (wat op zich wel een ervaring was, maar één keer is genoeg). We liepen langs mooie dorpjes, waar we het woord 'Mzungu' vaak genoeg voorbij hoorden komen (blanke, betekent dat). Kinderen renden op ons af en wilden hand in hand met ons lopen. Er werd vrolijk naar ons gezwaaid. Eenmaal aangekomen op de school was ik blij dat we er weer waren. Helaas geen begrafenis meegemaakt, maar wel een bizarre ervaring rijker. Heel gek voor ons om te zien, dat iedereen zo koeltjes bleef. Op het gezicht van de vader was geen emotie af te lezen. Ook de school ging er redelijk luchtig mee om. De kinderen gaven geen kick. De headmaster maakte vanochtend zelfs een grote fout: hij dacht dat het om een jongetje ging. Ook ging er een gerucht rond. De mensen zouden denken, dat Blessings behekst was. Zij was het enige meisje in het gezin, ze had alleen broers. Heel vreemd allemaal. In de middag was het tijd voor iets heel anders. We zouden het project Famwema bezoeken. Daphne bleef helaas weer thuis, omdat ze zich nog niet lekker genoeg voelde. HEt zou wel weer veel gepraat zijn... Dat dachten we. Het viel gelukkig ontzettend mee. Het was interessant om over dit project te horen. Fawema richt zich voornamelijk op meisjes in het onderwijs. WE zaten bij een schooltje. Kinderen zongen en dansten voor ons en er was een meisje van 17 die haar verhaal vertelde. Zwanger op haar 15e en nu gaat ze toch weer naar school. Ze hoort bij de tien beteren van de klas. Leuk om te horen. Toen we vertrokken, werden we uitgebreid en luidruchtig uitgezwaaid door de kinderen. 's Avonds hadden we de evaluaties. Was weer huilen en troosten geblazen. In de reisgroepevaluatie deden we de stille wand. Er waren twee flappen, dus twee onderwerpen: het logeren en het overlijden van Blessings. We moesten met elkaar in gesprek gaan op papier. Het was lastig. Daph, Lisette en Sabine waren er niet bij. Voor hen was het moeilijk als wij enthousiast over het logeren waren: logisch. Sabine had het er moeilijk mee, dat zij er niet bij kon zijn. HEt was tenslotte een meisje uit haar groep. Ineens hadden ook Lenneke en ik het er moeilijk mee. 's Middags deden we er nog 'lollig' om het nephuilen en nu kwamen we er toch wel achter, dat we er mee zaten. Fijn dat Lenneke zich als begeleidster ook even liet gaan. Ook Bas had het moeilijk. Hij zat met Sabine in dezelfde klas. Door deze evaluatie waren wij iets later voor het eten. WE besloten met het reisgroepje aan een tafel te zitten en ons even af te zonderen. Na het eten hadden we als M&M'etje, dat we vertelden over vandaag. Margriet en Jenny hebben dit gedaan. Leuk trouwens om vandaag van Sabine te horen, dat ze het fijn vond, dat ik een arm om haar heen sloeg. Dat waardeerde ze echt, terwijl ze er normaal niet zo van is, vertelde ze. Tot slot hadden we de evaluatie in de grote groep. We moesten hier een compliment geven aan degene links van je. Ik heb Daphne gecomplimenteerd voor haar altijd positieve houding. Wat een fijne verrassing was: de buddy's mochten elkaar opzoeken en omstebeurt masseerden we elkaar. Muziekje erbij, heerlijk. 's Avonds was ik wel ontzettend misselijk en had ik echt het gevoel dat ik moest overgeven. Ik zou eigenlijk een feitelijk verslag schrijven over het huisbezoek, dat had Lenneke aan me gevraagd. Ik was daar ook al mee bezig. TOch stuurde Nynke me naar bed. Lenneke liep nog even lief met me mee om bij de receptie een emmer te vragen voor de zekerheid. Ook heeft ze mijn klamboe goed om mijn bed heen gehangen, zodat ik zo mijn bed in kon. Tijd om lekker te slapen. Ik ben trouwens niet meer zo consequent, wat schrijven betreft. Ik loop een paar dagen achter, vandaar dat ik de tijden niet meer opschrijf.
Vanochtend om 5.30 uur hoorde ik Jenny al: 'Is er iemand wakker?' Ik was wakker, dus ik gaf antwoord. Jenny kwam met de boodschap, dat ze een beest voelde. Ik pakte meteen mijn zaklamp om te kijken. Niks te zien, maar Jenny had 'm echt gezien. Heel lekker geslapen, had ik niet. En wakker worden door jankende honden, een kraaiende haan en luidruchtige Malawiaanse studenten is ook niet alles. Terwijl die meiden zich uitgebreid en overal aan het wassen waren, gedroegen wij ons daarintegen preuts. Jammer dan. We hebben buiten voor het huisje heerlijk ontbeten. Om 7.30 uur was het tijd voor de ceremonie. Daar hadden we weer zin in, dat mooie gezang van de kinderen. Ik heb het ook maar even gefilmd voor het thuisfront. Na de ceremonie gingen wij onze tanden even poetsen. Aangekomen in de klas hadden we niet veel tijd. Dit zou voor ons geen lesgeefdag worden. Al snel kwam Lenneke naar ons toe. We kregen d emogelijkheid om naar de begrafenis van Blessings te gaan. Dit is een meisje uit Standard 6, wie door een auto op de grote weg doodgereden is. Dat hoorden we gisteren tijdens het huisbezoek. We zouden naar het huis van dit meisje gaan. Het zou niet ver zijn. Dat was het wel. We liepen ver van de weg af, tussen de velden. De hete zon scheen op ons. Pas na ruim een half uur kwamen Lenneke, Jenny, Bas, Margriet en ik aan in het typisch Afrikaanse dorpje. Al zingend gingen we met alle kinderen en leerkrachten het dorp in. Wij hielden ons op de achtergrond en liepen achteraan. Uiteraard zongen wij niet mee in Chichewa. We liepen langs allemaal huisjes met rieten daken. Aangekomen bij het huis van Blessings, vroegen ze of we binnen wilden komen. Wij wilden dat eigenlijk niet. Lenneke ging wel. Wij stonden buiten naast het huisje en we hoorden luid gehuil en gejammer. Uiteindelijk werden ook wij gehaald en 'moesten' we toch echt dat huis in. Hier zaten allemaal vrouwen op de grond. Mannen en vrouwen rouwen gescheiden, maar Bas mocht wel binnenkomen bij de vrouwen. De moeder zat in een hoekje luid te huilen. Ook de oma huilde. Het was een heel bizarre ervaring, er huilden ook vrouwen nep. Geen tranen, alleen geluid, geklaag, gejammer. Dat schijnen ze hier te doen om medeleven te tonen. Erg apart. Na deze huilceremonie gingen we naar buiten. We zaten op een rieten matje in de schaduw. Ook de kinderen zaten op de grond. WE zouden nu wachten op 'the death body'. Ze noemden het overleden meisje niet meer bij de naam. We besloten al vrij snel, dat we uiterlijk om 12.00 uur terug zouden gaan; er stond nog meer op het programma. Ruim anderhalf uur hebben we zitten wachten tot Blessings zou komen. Pijnlijke billen, dorst en trek. Uiteindelijk besloot Judith van onze school, dat we beter terug konden gaan. Het zou nog wel even kunnen duren. We zitten tenslotte nog steeds in Afrika. De terugweg was weer warm en ook dit keer liepen we ongeveer een half uur. Gelukkig niet meer door de velden (wat op zich wel een ervaring was, maar één keer is genoeg). We liepen langs mooie dorpjes, waar we het woord 'Mzungu' vaak genoeg voorbij hoorden komen (blanke, betekent dat). Kinderen renden op ons af en wilden hand in hand met ons lopen. Er werd vrolijk naar ons gezwaaid. Eenmaal aangekomen op de school was ik blij dat we er weer waren. Helaas geen begrafenis meegemaakt, maar wel een bizarre ervaring rijker. Heel gek voor ons om te zien, dat iedereen zo koeltjes bleef. Op het gezicht van de vader was geen emotie af te lezen. Ook de school ging er redelijk luchtig mee om. De kinderen gaven geen kick. De headmaster maakte vanochtend zelfs een grote fout: hij dacht dat het om een jongetje ging. Ook ging er een gerucht rond. De mensen zouden denken, dat Blessings behekst was. Zij was het enige meisje in het gezin, ze had alleen broers. Heel vreemd allemaal. In de middag was het tijd voor iets heel anders. We zouden het project Famwema bezoeken. Daphne bleef helaas weer thuis, omdat ze zich nog niet lekker genoeg voelde. HEt zou wel weer veel gepraat zijn... Dat dachten we. Het viel gelukkig ontzettend mee. Het was interessant om over dit project te horen. Fawema richt zich voornamelijk op meisjes in het onderwijs. WE zaten bij een schooltje. Kinderen zongen en dansten voor ons en er was een meisje van 17 die haar verhaal vertelde. Zwanger op haar 15e en nu gaat ze toch weer naar school. Ze hoort bij de tien beteren van de klas. Leuk om te horen. Toen we vertrokken, werden we uitgebreid en luidruchtig uitgezwaaid door de kinderen. 's Avonds hadden we de evaluaties. Was weer huilen en troosten geblazen. In de reisgroepevaluatie deden we de stille wand. Er waren twee flappen, dus twee onderwerpen: het logeren en het overlijden van Blessings. We moesten met elkaar in gesprek gaan op papier. Het was lastig. Daph, Lisette en Sabine waren er niet bij. Voor hen was het moeilijk als wij enthousiast over het logeren waren: logisch. Sabine had het er moeilijk mee, dat zij er niet bij kon zijn. HEt was tenslotte een meisje uit haar groep. Ineens hadden ook Lenneke en ik het er moeilijk mee. 's Middags deden we er nog 'lollig' om het nephuilen en nu kwamen we er toch wel achter, dat we er mee zaten. Fijn dat Lenneke zich als begeleidster ook even liet gaan. Ook Bas had het moeilijk. Hij zat met Sabine in dezelfde klas. Door deze evaluatie waren wij iets later voor het eten. WE besloten met het reisgroepje aan een tafel te zitten en ons even af te zonderen. Na het eten hadden we als M&M'etje, dat we vertelden over vandaag. Margriet en Jenny hebben dit gedaan. Leuk trouwens om vandaag van Sabine te horen, dat ze het fijn vond, dat ik een arm om haar heen sloeg. Dat waardeerde ze echt, terwijl ze er normaal niet zo van is, vertelde ze. Tot slot hadden we de evaluatie in de grote groep. We moesten hier een compliment geven aan degene links van je. Ik heb Daphne gecomplimenteerd voor haar altijd positieve houding. Wat een fijne verrassing was: de buddy's mochten elkaar opzoeken en omstebeurt masseerden we elkaar. Muziekje erbij, heerlijk. 's Avonds was ik wel ontzettend misselijk en had ik echt het gevoel dat ik moest overgeven. Ik zou eigenlijk een feitelijk verslag schrijven over het huisbezoek, dat had Lenneke aan me gevraagd. Ik was daar ook al mee bezig. TOch stuurde Nynke me naar bed. Lenneke liep nog even lief met me mee om bij de receptie een emmer te vragen voor de zekerheid. Ook heeft ze mijn klamboe goed om mijn bed heen gehangen, zodat ik zo mijn bed in kon. Tijd om lekker te slapen. Ik ben trouwens niet meer zo consequent, wat schrijven betreft. Ik loop een paar dagen achter, vandaar dat ik de tijden niet meer opschrijf.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
