10 mei 2010, huisbezoek en logeren

Lilongwe (in de klas) 11.48 uur

Vanochtend was ik even in de war. Ik zou Daphne en Lisanne en Jenny en Jessica wakker maken. Dat heb ik gedaan. Alleen wel bijna een half uur te vroeg. Ik was vanochtend al wakker en ik moest heel nodig naar de wb. Ik wilde niet, dat mijn wekker af zou gaan, rotlawaai. Ik pakte mijn wekker om te kijken hoe laat het was. 5.35 Uur! Shit! Het was al tijd om op te staan, 5.30 uur! Maar mijn wekker was nog niet afgegaan. Raar? Niet echt. Ik hoefde pas om 6.00 uur uit bed. Totaal niks doorhebbend, pakte ik mijn douchespullen en liep ik de gang in. Ik klopte op de deur van Daphne en Lisanne en kreeg al gauw een 'goedemorgen' te horen. Ook klopte ik op de deur van Jenny en Jessica. Vervolgens liep ik naar de deur van Lisanne en Lotte. Lisanne deed open: 'Wat ben jij vroeg!' Zo kwamen we erachter dat ik me had vergist. Ach, die tijd was wel handig voor het inpakken van de rest van de spullen. Want... Vandaag hebben we de logeerpartij bij de studenten. We hebben gemengde gevoelens. Er zijn een paar dingen waar ik me druk om maak. Allereerst het gat in de grond. Vandaag moet ik er aan gaan geloven. Toen ik gisteren bij Lenneke op de kamer was, heeft zij laten zien hoe je het beste staand kunt plassen. Dus ik hoop dat, dat gaat lukken. Ook het eten vind ik eng. En tot slot het verhaal voor bij het kampvuur. We moeten dan allemaal een verhaal vertellen, omdat dat de traditie is. Lekker dan! Waar haal je zo snel een (Engels) verhaal vandaan? Gisteren is het trouwens niet gelukt om op bed te liggen om 22.00 uur. Omdat er nog logeerspullen gepakt moesten worden. Ik lag er om 22.30 uur in. Vanochtend zijn we na het ontbijt vertrokken naar de school. Ik heb vanochtend trouwens eindelijk weer eens een beetje gepoept. Dat is de eerste keer sinds donderdag. En ik voel me vandaag een stuk beter; lang geslapen, veel gedronken. Op school werden we hartelijk ontvangen door de studenten. Al vrij snel moest ik beginnen met mijn les. Vandaag gaf ik mijn NT2 (Engelse) les. De kinderen kwamen moeilijk op gang. Maar toen ze het door hadden, ging het goed. Ze vonden het weer leuk. Na de pauze mocht ik mijn les afmaken. De afsluiting van mijn les was leuk. We gingen naar buiten en we deden de bewegingen van de dieren in het boek na. Na mijn les was Jenny aan de beurt voor haar leuke les. Een les over dromen: wat wil je worden? De kinderen maakten hierover een tovertekening. Deze hangen nu in de klas en ze zijn erg leuk geworden. Veel kinderen willen voetballer, leerkracht, verpleegster, piloot of politieman worden. Na Jenny's les hadden we nog een krappe 10 minuten voordat het pauze zou zijn.


16.55 uur

In die 10 minuten hebben we liedjes gezongen met de kinderen. We begonnen met 'If you're happy and you know it'. De kinderen begonnen meteen mee te zingen in Chichewa. Wij konden dus stoppen met zingen. Je begrijpt, wij kunnen geen Chichewa. Na dit liedje hebben we 'I like the flowers' aangeleerd. De kinderen leerden het liedje snel. Ze vonden het erg leuk. Later kreeg ik van Lenneke de complimenten over mijn gezang. Verder gingen de lessen snel. Ook de dag ging snel. Voor we het wisten was de schooldag voorbij. Vandaag waren er trouwens veel kinderen in de klas: 53. De lunch was niet zo best. Dan heb ik het niet over het eten, dat weten we nu wel eens. Maar Sabine, Daphne en Lisette voelden zich niet goed. Alle drie diaree en Daphne moest zelfs overgeven. Ze besloten om niet mee te gaan op huisbezoek. Erg jammer, maar beter zo. JEnny en ik gingen samen met Tikhala, Dorris en Alinafe op huisbezoek. Het was anders dan ik had verwacht. We hebben drie huizen bezocht. De studenten begrepen het principe van het huisbezoek niet helemaal. Wij gingen bij drie huizen even langs. We namen kort een kijkje in het huis en we vroegen soms wat. Het eerste huis was van een jongetje uit onze klas. Gezin met drie kinderen. De kamer was leeg. Wat potten op de grond, schoenen aan de muur. Verder niets. We nemen aan, dat deze mensen op de grond slapen. De andere huizen hadden meer spullen. We hebben de cadeautjes weggegeven en daar waren ze wel erg blij mee. We hebben als dank pompoenen gekregen. We gingen ook langs bij een meisje uit onze klas. We hoorden dat zij vorige week erg ziek was: Malaria. Na het huisbezoek waren Daphne, Sabine en Lisette weg. Terug naar het hotel. Ze voelden zich alle drie erg ziek en het kwam er aan allebei de kanten uit: overgeven en diaree dus. Echt sneu. Er zijn heel wat zieken in onze groep. Ik baalde er natuurlijk vooral van, dat Daphne naar het hotel was. Iets waar ik zo tegenop zat te kijken viel uiteindelijk reuze mee. Eerst hebben we gewoon lekker buiten gezeten, voor het huisje van de studenten, waar wij sliepen. We zagen de zon ondergaan en al gauw schemerde het. Tijd voor deet, lange mouwen, lange broek en sokken. We zijn nog lang buiten geweest. Op een gegeven moment zaten we onder een prachtige sterrenhemel. Supermooi. Lenneke en ik zijn op een kleine afstand van het huisje gaan staan. Lenneke: 'Ik ga nu heel moederlijk klinken, maar prent deze avond voor altijd in je geheugen. Het is zo bijzonder.' We hebben een tijdje gezellig staan kletsen. De studenten en de rest van de reisgroep, stond te dansen, dus wij besloten ook maar om mee te doen. Omstebeurt moesten we een beweging in de kring doen; anderen deden het dan na. De Malawiaanse studenten zongen. Tijd voor het eten. Ze hadden veel voor ons gekookt. WE hadden zelf trouwens ook in de Nsima (maispap) geroerd en dat is zwaar zeg! Ik, als moeilijke eter, kon niet echt genieten van deze maaltijd. Nsima, groente met het uiterlijk van zeewier, een eierroersel, ik heb het allemaal geprobeerd. Bah. Gelukkig zat Bas naast me, die heerlijk zat te smullen. Bijna al mijn eten heb ik stiekempjes op zijn bord geschoven. Hij wilde wel. Ook hadden ze aardappel, als frietjes gesneden en in olie gebakken. Die krijgen we ook vaak in het hotel. Maar deze waren lekker! Lekker knapperig. Na het eten bleven we nog even buiten zitten, maar op een gegeven moment kregen we het koud. We zijn naar binnen gegaan en hebben onze bedden opgemaakt. Wat een uitvinding, zaklampen. Er was geen elektriciteit. Toen we alles hadden opgemaakt en de bedden hadden gecheckt op beesten, gingen we 'lekker' liggen. We lagen al eventjes en we hadden gezellig gekletst nog even. Op een gegeven moment gingen we maar eens proberen te slapen. De dames (pabostudenten) hadden alleen niet helemaal door, dat wij wilden slapen. Ze waren nog aan het lachen en praten en muziek aan het draaien. Ook daar was het na een tijdje stil. Ik lag nog wel even wakker. Ik dacht dat ik iets voelde en dat ik iets hoorde trippelen. Een beest? Het zal wel tussen m'n oren zitten. Ik ben zo'n held op sokken, wat beesten betreft. Daar heeft Robin me hier al vaak genoeg op gewezen. TOch zat het me niet helemaal lekker... Ineens ging het allemaal heel snel. Ik voelde iets lopen langs m'n linkerzij. In een reflex ging ik er met mijn hand heen enhad ik beet!!! Geen idee wat ik had, maar er zat een beest onder mijn hand en niet zo klein ook! Ik was meteen in paniek, maar de anderen vonden me achteraf nog heel kalm overkomen. 'Lenneke?' Geen antwoord. 'Lenneke?' Geen antwoord. 'Lenneke, alsjeblieft... Er zit een beest in m'n bed!' Nu was iedereen van ons wakker. 'Is ie groot?' 'Ja!! En het beweegt onder m'n hand. Kun je alsjeblieft helpen?' Lenneke is ook niet zo van de beesten en al helemaal niet als ze groot zijn. Ze besloot om een van de Malawiaanse studenten wakker te maken. Na een aantal keer (en steeds luider) 'Ladies?' werd Tikhala wakker. Godzijdank. Het was nog een heel gedoe om mijn lakenhoes van me af te krijgen. Ik had mezelf namelijk klem gelegd en ik kon het beest niet loslaten, daar bleef ik in knijpen. Ik had 'm gevangen en wilde niet het risico lopen om hem weer kwijt te raken. Met heel wat gedoe en getrek, was ik eindelijk uit mijn lakenhoes en schoof ik het beest buiten mijn klamboe. Even voor de duidelijkheid: Ik had het beest natuurlijk niet met de blote hand vast, er zat nog een stuk van mijn lakenhoes tussen. Eindelijk was het beest uit mijn bed. TIkhala schudde de hoes uit en Jenny dacht als dat ze iets hoorde vallen. Ineens hoorden we Lenneke: 'Ahhhhh!! Het is heel groot!' Dus ik vroeg wat het dan was. 'Dat wil je echt niet weten', was het antwoord. Nu was ik wel heel nieuwsgierig. Trillend en met een hoog kloppend hart keek ik naar de vloer. Zelfs Tikhala slaakte een gilletje. Een RAT! Een rat in mijn bed! En ik had 'm gevangen en van angst doodgeknepen. Ik. Lenneke zei al: 'Dat het uitgerekend in Cindy's bed zit.' Na een hele check van mijn bed door Tikhala, moest ik toch echt weer in mijn bed gaan liggen van Lenneke. Doodeng. Toen we allemaal weer zo'n 5-10 minuten stil waren, hoorde ik Jenny. 'Ik moet naar de wc.' Of ik mee wilde lopen naar de wc buiten. Ik moest eigenlijk ook, maar ik was net weer gesetteld. Jenny ging dus alleen. Liep er een man buiten tegen haar te praten. Beetje eng. Ongeveer 5 minuten later voelde ik me echt misselijk. Misschien door de rattenangst. Ik moest naar buiten, bang dat ik zou overgeven. En ik moest toch ook wel erg nodig plassen. Lenneke werd wakker en moest ook naar de wc. We zijn dus samen naar buiten gegaan. Mijn primeur!! Ik heb boven het gat geplast. Zonder plastuit of toeter. En het ging nog goed ook.

Wat een avond...