5 mei 2010, kennismaking met de school

Lilongwe (in de zaal van het hotel) 17.17 uur

Er zijn nog een paar dingen die ik wil zeggen. Dat was ik gisteren vergeten. Gisteren op de TTC stond er rond lunchtijd een hele rij (echt enorm lang). De studenten stonden te wachten op bonenpap. Ook zou ik nog vertellen hoe onze chauffeur heet: Lista. Ook moet ik nog wat over gisterenavond vertellen. We kwamen aan in onze hotelkamer, na het schrijven in onze dagboeken en het was weer zo ver. Een bezoeker in onze kamer. Spin nummer zoveel. Bijna iedereen sliep al, maar Daphne liep onze kamer in en begon te gillen. Dan weet ik al weer hoe laat het is. Beest. Dus ik rende, ook gillend, al naar de andere kant van de gang en Daphne volgde me op de voet. Daphne hield de spin, die trouwens op het plafond boven mijn bed hing, in de gaten. Ik ging ondertussen, samen met Lotte, die ook nog wakker was, terug naar de zaal. Daar zat de begeleiding nog. Serge liep met ons mee naar de kamer. Hij zette een stoel op mijn bed. Daphne hield het vast. De spin was helaas razendsnel en kroop weg boven Daphnes bed. Dus ook daar werd een stoel neergezet. En hebbes, hij was dood. Nu konden we ons eindelijk klaarmaken voor het slapen. Het was een kort nachtje, van 0.00 uur tot 5.00 uur. Zelfs iets eerder, omdat ik de wekker verkeerd had gezet in het donker. Vandaag was de dag dat we in reisgroepjes de school gingen bezoeken. Onze school heet 'Njewa'. Om 7.30 uur kwamen we aan op de basisschool. Alle kinderogen gingen onze kant op. Toen het tijd was, verzamelden alle kinderen op een plek bij de school. Hier hebben wij een heel mooie ceremonie mogen beleven. De kinderen stonden allemaal in rijtjes. Gerangschikt op groep, verticale rijtjes. In deze rijtjes werd gezongen en gebeden. Ook hebben we onzelf aan de kinderen voorgesteld. De kinderen en leerkrachten zongen ook hun volkslied. Daarna hadden ze een heel mooie manier om naar binnen te gaan in de klassen. Alle kinderen zongen een lied (en mooi ook) en ondertussen liepen ze rij voor rij naar de klassen toe. De twee buitenste rijen liepen eerst. Waren die rijen weg, dan volgden de nieuwe buitenste rijen. Jenny en ik zitten in Standard 5A. Ik ben gekoppeld aan de Malawiaanse studente Dorice. Ze is erg leuk, kletserig en lacherig. Ze is 21 jaar en heeft al een kind van 2! Dorice is een 2e jaars studente aan de TTC van Lilongwe. Dorice begon met een les mathematics (rekenen). Toen we trouwens binnenkwamen stonden alle kinderen op en zeiden het volgende:
Zij: 'Goodmorning madame.'
Wij: 'Goodmorning. How are you?'
Zij: 'We are fine, thank you. How are you madame?'
Wij: We are also fine, thanks for asking.'
Terug naar de rekenles. Er viel me een aantal dingen op. Dorice schreef de verschillende antwoorden van de kinderen op het bord. De kinderen staan op als zij antwoord geven. Ook wordt er gebruik gemaakt van de interactieve werkvormen. Er wordt regelmatig gediscussierd in de groepjes. In deze les wordt er geschat hoe lang en breed bepaalde objecten zijn. Als voorbeeld het schoolbord, waarbij Dorice het antwoord niet heeft gegeven. Later op de dag was er nog een rekenles. Toen kwam ze terug op het schoolbord en toen werd het antwoord ook besproken. In deze les waren Jenny en ik wel een beetje verbaasd. Er wordt namelijk iets verkeerd uitgelegd. Ze heeft op het bord het volgende rijtje geschreven: km - hm - dam - dm - m - cm - mm. Het moet natuurlijk zijn: km - hm - dam - m - dm - cm - mm. Jenny en ik keken elkaar al aan. Moet hier iets van gezegd worden? Nu zegt ze ook, dat 10 cm, 1 m is. En 10.000 m een km. Oeps. Een meisje geeft het goede antwoord, maar dit wordt dus foutgerekend. Wat wel leuk is: ze laat kinderen naar voren komen die elkaar gaan meten. De klas bestaat normaal uit 58 leerlingen. Vandaag waren er 40. Er zijn veel kinderen afwezig, doordat het mais nu klaar is. Veel kinderen moeten helpen op het land. Er zijn op deze school veel vrouwelijke leerkrachten en studenten. Iedere les duurt 35 minuten. Na iedere 35 minuten gaat er een bel. Het teken om over te gaan naar de volgende les. Na 3 lessen hebben de kinderen pauze. Dan weer 3 lessen, pauze. Dan 4 lessen en dan zijn ze uit, om 13.50 uur. Na de eerste rekenles van vanochtend, kregen de kinderen Engels. Ik zie dingen van onze observatie op de pabo terug. Clapping hands bijvoorbeeld. Er is een kind, dat iets op het bord mocht schrijven. Wat me opviel tijdens deze les: er stonden woorden op het bord, die de kinderen moesten oplezen, klassikaal. Ten eerste kon het de student niet hard genoeg. Ze zei steeds 'louder! louder!'. Ze schreeuwden het zo ongeveer uit. Ik zou bijna m'n oren dicht doen. Lekker voor m'n trommelvliezen. Ten tweede sprak de studente de woorden zelf verkeerd uit. Als de kinderen het dan redelijk goed zeiden, zei zij: 'Again!' en herhaalde het woord zoals zij dacht dat ze het moest uitspreken. Groepjes van ongeveer 7 kinderen lezen samen in 1 boek... Ik vond het wel boeiend, dat er ook over Malaria en het voorkomen hiervan werd gepraat. Het nakijken gebeurt als volgt: de studente loopt langs en kijkt de schriftjes na. Ze is vriendelijk. Ik dacht eerst, dat er allemaal strepen door de antwoorden heen werden gezet, maar dit bleken gelukkig grote vinkjes te zijn. Ook hebben we een les Chichewa van Dorice gezien. Het vinger opsteken is hier een zwaai met de arm en een knip met de vinger. De kinderen doen goed mee met de les Chichewa. Er zitten veel kinderen met gaten in hun kleren en er zijn veel blote voeten. Sommige kinderen hebben truien aan. Het schijnt dat het in deze tijd koud is in Malawi. Niks van te merken! Integendeel. Wat ook leuk was aan de les Chichewa: er mochten drie kinderen een stukje spelen voor de klas. Daarna wordt er weer een aantal kinderen gekozen. Iedereen wil dolgraag aan de beurt komen. Kinderen springen op, zwaaien met hun armen en knippen in hun vingers. Om 9.15 uur hebben de kinderen pauze. Ik voel me dan al redelijk op mijn gemak. In de pauze heeft Dorice ons foto's laten zien van haar familie en vrienden. Ze heeft een kind van 2 en daar was ze erg trots op. We kregen iets te drinken (perensap) en er werden koekjes uitgedeeld. We zagen hun huisje. Ze slapen met z'n vieren in een kleine kamer. Matrassen op de grond, twee. Toen we buiten hun huisje zaten, was het echt aapjes kijken. Vele kinderen stonden op een afstand te koekeloeren. Na de pauze was de tweede les rekenen van vandaag. Hier heb ik al eerder in dit verslag over verteld. Ik zit achterin de klas voor observaties en links van mij zit een meisje steeds naar me te kijken. Als ik naar haar kijk en lach, geeft ze een mooie, verlegen lach terug. Vandaag hebben de kinderen trouwens geen uniform aan. DIt hoeft niet op woensdag, wasdag. Wat trouwens ook even wennen is, is dat de kinderen voor de leerkrachten knielen als zij iets willen vragen of geven. Na een tijdje begon ik een heel houten kont te krijgen. Ik vroeg aan Dorice of ze het goed vond, als ik met Jenny even een rondje langs de klassen zou lopen. Ze vond het goed en liep zelfs mee om een rondleiding te geven. Even later liepen Daphne, Kimberley en Lenneke ook mee. In Standard 1,2 en 3 zaten de kinderen op de grond. In Standard 1 zaten wer wel 142 kinderen! Iedere keer als we een klas binnenkwamen ging het weer zo: 'Goodmorning madame...' En de hele riedel. Ook de jongste kinderen deden dit. Ook kregen we nog een rondleiding in een stukje omgeving. Een aantal vrouwen met baby's op een kleed, bezig met mais. Ook kwamen we langs de Secundary school. Geen kinderen, maar jongvolwassenen. Waarvan veel jongens nors door hun ogen kijken. Na de pauze gaf Dorice een les Agriculture. Doit ging over harvesting van mais. Ik weet wat harvesting is, maar ik weet het Nederlandse woord even niet. Het leuke aan deze les was, dat Dorice de kinderen mee naar buiten nam. Hier bekeken ze de maisplanten. De kinderen in deze klas zijn trouwens 9 t/m 15 jaar. In de klas had ik vaak dorst en ik moest al vanaf 9.30 uur plassen. Aangezien ik Cindy de tuttebel ben, ben ik niet geweest tot we terug waren op onze eigen kamer, om 15.45 uur. Waarom? Dat kun je vast raden... There only was a hole in the ground. Ik begin het Engels steeds ietsje meer onder de knie te krijgen. Tot slot was er een les 'Life skills'. Dit ging over doelen die de kinderen en mensen willen halen in de toekomst. Tijdens deze les had ik een dikke, vette inzakker. Ik was zo moe, dat ik moeite moest doen om mijn ogen open te houden. Toen de lessen klaar waren, hebben we met onze studenten gepraat over het Nederlandse onderwijssysteem en over de lessen van morgen. Dorice pakte meteen haar rekenmethode erbij. Daar schrok ik een beetje van, want ik wilde gewoon mijn eigen lessen geven. Met de nodige hulp van Lenneke is alles goed gekomen. Morgen geef ik mijn les over spijsvertering en doe ik samen met Dorice een rekenles. Bij datzelfde gebouw zaten we ook even gezellig buiten. Een paar meter verder zaten drie kinderen onder een boom. Ze zagen er lief uit, dus DAphne, Sabine en ik besloten om erheen te lopen. Twee van de kinderen waren nog erg jong. De ander schat ik rond de 10/11 jaar. Het bleek al snel, dat ze alle drie geen Engels verstonden. Dat zou betekenen, dat ze niet naar school gaan. IEts later kwam er een vrouw aangelopen. Ze had een baby op haar rug, door een doek gedragen. Ze kwam op ons aflopen en we zeiden haar gedag. Sabine gaf haar een hand en zei het volgende: 'Hello, how are you?' De vrouw gaf geen antwoord en keek ons aan. Ineens begon ze heel hard te lachen. Om ons hoogstwaarschijnlijk, omdat we blank zijn. Op een gegeven moment liepen Daphne en ik nog even richting de school om wat foto's te maken. De vrouw kwam achter ons aan. Dat was iets minder. Toen we 's middags terug waren in het hotel, waren de twee reisgroepen van het andere busje nog weg. Later bleek, dat zij op scholen zaten, twee uur rijden hier vandaan. Zij kwamen dus een stuk later aan. Hierdoor hadden we nog even de tijd voordat we gingen evalueren in onze reisgroepen. Saar kwam even bij Daphne en mij op de kamer zitten. Ze vond haar dag niet zo geslaagd: moeilijke pabostudenten en stribbelingen in het reisgroepje. En zij waren niet het enige groepje. Blij om te zeggen, dat ons groepje eigenlijk heel makkelijk en gezellig is. In onze reisgroepevaluatie hebben we het hier ook over gehad. Lenneke zei al, dat ze zich bijna verveelde, omdat alles zo goed ging in ons groepje. Ook vind ik het zo goed, dat er elke dag een rondje wordt gemaakt over de gezondheid. Mijn buikpijn en het plassen in een gat kwamen aan bod. Vriendelijk bevel van Lenneke: als je naar de wc moet, ga. Ze heeft gelijk, maar het is makkelijker gezegd dan gedaan. Ook had Lenneke kaarten met foto's en/of teksten op de grond gelegd. Je moest er een kiezen en a.d.h. daarvan evalueerden we over deze dag. Ik vond het moeilijk te kiezen tussen twee kaarten. Uiteindelijk heb ik gekozen voot een kaart waarop stond: 'Dag lieve lach'. Die stond voor mij voor de mooie glimlach van alle mensen, met als voorbeeld het meisje uit mijn klas. Het meisje dat steeds lacht naar me. Op de andere kaart stond: 'Children are people'. Deze vond ik mooi, omdat de kinderen de toekomst zijn. Dat is hier in Afrika helemaal belangrijk. Ik had trouwens nog een quote vandaag... Toen we de klassen rond gingen, zei Lenneke op een gegeven moment: 'In deze klas zitten ook twee blanken.' Dus ik dacht even dat ze het over blanke kinderen had, dus ik zei: 'Echt?' Lenneke: 'Ja, Bas en Sabine!' (medereisgenoten). Na het eten deden we de evaluatie met de hele groep. Als opdracht kregen we om op een briefje te schrijven met welk gevoel je de lessen morgen wilde geven. Hoe zou je willen dat je doet? Ik had opgeschreven: vriendelijk en dapper. Ik hoop dat, dat gaat lukken.