3 mei 2010, op weg naar Afrika!

In het vliegtuig 3.10 uur

Lekker... Midden in de nacht, we zitten in het vliegtuig. En slapen? Mooi niet. Echt lekker liggen is er niet bij. Maar we mogen niet klagen, we zijn op weg naar een geweldige ervaring, schijnt. Raar genoeg nog steeds geen zenuwen, want ik heb nog steeds niet het gevoel dat we straks eerst in Nairobi en daarna op Lilongwe landen. Heel onwerkelijk, dat het avontuur straks begint. Sara en ik houden nu de wc in de gaten, maar we zijn niet de enigen die moeten. Ik heb ontzettende buikpijn, dus eigenlijk druf ik niet zo goed naar de wc. Want wat en hoe het er dan uitkomt? Geen idee. Inmiddels is Sara al geweest, ik nog niet. Het schrijven van dit verhaal werd even onderborken door een ontbijt (!) om 3.15 uur 's nachts. Sara en ik zitten trouwens ideaal qua beenruimte. Nicht Maaike heeft ons ingecheckt en geholpen bij de gate. Heel toevallig stond ze op deze vlucht. De benen kunnen helemaal gestrekt. Nog even en dan landen we in Kenia. Ik ga nu een poging tot ZPO-en doen en dan nog even proberen te slapen. En ik ga nog even langs Daphne en Koen.


Nairobi 9.05 uur

Wat moet ik VERSCHRIKKELIJK nodig naar de wc!! Ik ben nog steeds niet geweest. Op dit moment zitten we (op de grond) op het vliegveld van Nairobi. Het was een hele bevalling om hier te komen. Om één of andere reden, konden wij niet landen op het vliegveld van Nairobi. We hebben dus een tussenlanding moeten maken op het vliegveld van Mombasa. Het landschap dat we daarbij zagen vanuit het vliegtuig was prachtig; echt Afrikaans. Door de vertraging die we daarbij opliepen, was het bijna zeker dat we ons volgende vliegtuig niet zouden halen. Maar 'gelukkig' heeft ons vliegtuig vertraging: 3,5 uur! Dus nu wachten we. Ik met ontzettende pijn in m'n buik, omdat ik zo nodig moet pl-en en po-en. We hebben net al een wc gezocht, maar tot mijn grote teleurstelling was het een gat in de grond. Ik ben er nog niet aan toe. Nu wat lekkers nemen en dan straks eindelijk tichting Harare (Zimbabwe) en Lilongwe (Malawi). Liefs!


Lilongwe (in klamboe) 22.18 uur

Nou, we zijn gesetteld hoor! Daphne en ik zitten nu op ons bed, met deet ingesmeerd in onze klamboe. Het was een erg vermoeiende reis, van Schiphol hier naartoe. We zijn zo'n 20 uur onderweg geweest en hebben eigenlijk een nacht doorgehaald. Want erg slapen lukte in het vliegtuig niet. De vlucht van Nairobi naar Zimbabwe ging prima. Ook de vlucht van Zimbabwe naar Malawi verliep vlekkeloos. Vreemd om te zeggen, dat je in je weg naar 1 eindbestemming, 4 keer bent opgestegen en gelukkig ook 4 keer bent gedaald. De aankomst in Lilongwe was behoorlijk definitief, maar toch onwerkelijk en niet zo spannend, vond ik. We kwamen het trappetje af van het vliegtuig en aan de zon te voelen, waren we echt in Afrika. Bolheet, dichtbij de evenaar, wel lekker weer eigenlijk. Op het vliegveld hebben we onze stempel gekregen en het kon niet beter; ondanks al het stop- en overstapgedoe waren daar ook onze koffers! Altijd fijn om te weten dat je spullen met je zijn meegereisd. Toen we allemaal bij elkaar waren, namen we twee busjes naar onze accommmodatie. Een belevenis opzich. Ten eerste waren de koffers door twee mannen in de busjes getild. Vanuit de bus, lekker goed voor de rug dus. De koffers lagen achterin de bus en Daphne en ik zaten ervoor. Een keer hard remmen, zou genoeg zijn geweest voor een gebroken nek. De chauffeur was trouwens heel erg aardig. Ik ben zijn naam even kwijt, hou je nog tegoed. Ik heb het wel in mijn notitieboekje geschreven, maar aangezien in doodmoe, gevangen in mijn klamboe lig, ga ik dat nu niet pakken. Onderweg in de bus zagen we al hoe prachtig de natuur van Malawi is. Bijna geen huisje of hutje of gebouwtje te bekennen, veel groen, alles in bloei (de regentijd is net voorbij) en je kunt erg ver kijken. Het is ruim, heuvelachtig en in de verte zie je bergen liggen. En dan de mensen, mannen op fietsen of zittend aan de kant van de weg. Mensen die lopen langs de weg, vrouwen met doeken. Zij tillen ook spullen op hun hoofd. Mooie, bruine kinderen die naar de bus vol blanke mensen zwaaien. Je ziet het voorbijkomen als een soort film waar ik nog steeds geen deel van uitmaak. Dat gevoel zal morgen wel komen. Als we met de bevolking in contact komen. Aangekomen bij het hotel werden we uiterst vriendinlijk geholpen. En wat zag het er goed uit! We gingen naar de gezamenlijke ruimt, waar bekend werd, dat de kamer maar voor twee personen was bedoeld. Dat was mooi even slikken. De jongens moeten samen in een kamer (gemengd mocht niet). Dus bleven Sara, Daph en ik met z'n 3en over. En dan? Dat bleek niet makkelijk. Lisanne was alleen over, maar wie ging er dan met haar? Geloof me, ze is heel leuk, maar je wil toch met je vriendinnen. Helemaal als je je hebt ingesteld op een kamer van minimaal vier personen. Uiteindelijk bood ik aan om met Lisanne te gaan, omdat er anders niets gebeurde. Maar ze merketen aan de tranen die achter m'n ogen prikten, dat ik het echt niet leuk vond. Uiteindelijk ligt Sara nu met Lisanne en ik bij Daph. We zullen nog wel een paar nachten ruilen. Aangekomen bij de kamers waren we zielsgelukkig. Wat een luxe voor deze begrippen! We hebben het zo getroffen. Want HOERA! We hebben een wcpot! Geen gat in de grond! Geen Afrikaanse toeter nodig. Die hbe ik nu aan Anneke van de begeleiding gegeven. Ze gaat 'm gebruiken als wake-up call. In de kamer staat zelfs een kleine televisie. Van de wc heb ik trouwens meteen dankbaar gebruik gemaakt en met m'n buik gaat het nu beter. Nog even een paar korte dingen over deze dag:
- We misten een haakje op de klamboe op te hangen, maar die hebben we nu gelukkig.
- Er loopt hier, OP DIT MOMENT, ergens een zwarte spin in onze kamer. Hij is niet meer te vinden, maar de klamboe biedt veiligheid.
- Daphne ligt nu onder een zeer creatieve creatie van twee klamboes aan elkaar. Mijn klamboe is super!
- Morgen moeten we om 5.45 uur op. Dus ik zeg: weltrusten!

Quote van Daphne: Komen er spinnen af op snotdoeken?