Het spel is gespeeld!

Hoi allemaal,

Zoals de titel al een beetje verklapt: we hebben het gehaald! RUIM gehaald, maar niet zonder moeite. Dinsdagavond moest ik oppassen, ik lag om 2.00 uur in mijn bed. Kan gebeuren, is ook helemaal niet erg. Beetje jammer is het alleen, dat ik toen naar bed ging met het idee, dat ik maar 2,5 uur kon slapen! Om 4.30 uur ging mijn wekker namelijk braaf... Hij doet ook altijd wat hij moet doen, pff. Maar het was voor het goede doel, dat moesten we voor ogen houden. Gisteren gingen we namelijk de monopolyactie uitvoeren: levend monopoly! Zéééér vermoeiend, maar bijzonder. Het was de bedoeling, dat wij binnen 15 uur alle steden en straten van het monopolyspel bezocht hadden. Dit deden we per trein en bus. Om 5.37 uur ging onze eerste trein op Hoofddorp station. Deze trein ging richting Groningen, dit werd ons startpunt. Aangekomen in Groningen (om 8.14 uur) ging het toch echt beginnen. We gingen ons uiterste best doen om alles te halen, want er stond veel geld op het spel. Geld van sponsors: pabostudenten van pabo 2, een aantal docenten van de pabo en collega's op de stageschool van Daphne en op de Vredeburg, mijn stageschool. Na veel voorbereidend werk, hoopten we natuurlijk dat we het gingen halen.

Het begon trouwens al lekker; de eerste trein die we hadden ging al mis! We moesten namelijk op Schiphol overstappen, maar we moesten bij hetzelfde spoor blijven... Hierdoor dachten mijn medereizigers, dat we gewoon in dezelfde trein moesten blijven zitten. Na wel drie keer gezegd te hebben, dat ik ECHT dacht dat we eruit moesten om op een andere trein te stappen, gingen de deuren al dicht. Shit. Verdomme! We zaten dus in de verkeerde trein. Dat zou een ramp zijn!! Dan zou de hele planning al naar de knoppen zijn, terwijl we nog niet eens begonnen waren. Gelukkig wist Koen voor 99% zeker, dat we er bij Amsterdam-Zuid uit konden gaan. Hij zei, dat de trein die er dan aankwam, de trein naar Groningen zou zijn. Je hebt niet veel tijd om te beslissen en ik verzeker je: die 1% onzekerheid is dan niet heel fijn. Maar, we luisteren naar Koen, de enige jongen in het gezelschap, we stapten eruit en namen de volgende trein. En jawel!! Godzijdank: het was de trein die we moesten hebben. Pfffieuw! Is die hele planning maken toch niet voor niets geweest. Wat was het een lange rit naar Groningen! Maar je moet toch iets: we hebben ons vermaakt door 'Belle en het beest-kwartet' te spelen. Dat heeft ons heel wat lol en gezelligheid opgebracht. We hebben ons trouwens gedurende de dag best kinderachtig gedragen, maar die momenten waren heerlijk. Het begon hier al mee. Koen moest naar de wc, in de trein, om te SPL-en (ons grapje, ik vertel lekker niet wat het inhoudt...) Afijn, ik kreeg ineens een idee: 'Kom we gaan ons verstoppen!!!' De anderen keken me even aan alsof ik een kind van 3 was, maar uiteindelijk zagen we er allemaal wel wat in. Dus wij pakten snel alle spullen en we vluchtten naar een coupé verder. Wauw!! Wat kun je lachen door zoiets. Koen was ook best een beetje verbaasd. Dat was het begin van de dag... Na een stuk of 3x keek hij er niet meer zo van op, helaas.

In Groningen aangekomen, waren de straten redelijk snel gevonden. Het was nog een beetje fris die ochtend, maar het zag er al naar uit, dat het lekker weer zou worden. Nadat we in een Albert Heijn nog even onze voedselvoorraden hadden bijgevuld (we hadden nog niet zo veel, maar niet heus), vertrokken we richting het station. A-kerkhof, Grote Markt en Herestraat waren bezocht. Op naar Arnhem, weer zo'n lange rit van ruim 2 uur. Verveling slaat toe. Resultaat: veel eten, veel snoepen vooral, slap lullen, lachen om flauwe grappen, verstoppen, knikkebollen en slapen. We waren blij, dat we er eindelijk uitmochten in Arnhem. Op zoek naar de volgende straten: Ketelstraat, Velperplein, Steenstraat. Soms nog best lastig... Dan vraag je mensen of zij weten waar een bepaalde straat is, blijk je er bijvoorbeeld al gewoon in te staan. Snel op zoek naar het straatnamenbordje, foto en weer verder. Nu naar Utrecht, wat een leuke stad. Het zonnetje kwam al lekker door, de jassen konden uit. Klik, klik, klik: de foto's in de Biltstraat, Neude en Vredenburg waren gemaakt. Rotterdam was aan de beurt. Daar kwam ons vreselijke inzakmoment. Hier waren we ineens toch wel erg moe. We hadden geen zin meer, we begonnen onze voeten te voelen en we wilden graag de trein in. 's Ochtends wilden we ZO graag de trein UIT! Nu wilden we 10x liever de trein IN! En dat hielden we zo'n beetje voor de rest van de dag... Het fitten op elkaar was begonnen. Het viel best mee hoor, we hielden het gezellig. Even fitten en na 5 minuten was het weer goed. Dan zat je weer in de trein te knikkebollen. De trein van Rotterdam naar Utrecht was spannend. Het was hard doorlopen om hem uberhaupt te halen. Waren we net op tijd op het station... Ja, je raadt het al, het kan ook niet allemaal TE makkelijk gaan: de trein kwam niet. Hij reed niet. Wij als een razende naar een oplossing zoeken en gelukkig was deze snel gevonden. We hadden een trein naar Gouda gevonden die er al snel aankwam. Hier moesten we overstappen op de trein naar Den Haag. In Rotterdam hadden we in ieder geval weer drie straten gehad: Coolsingel, Hofplein en Blaak.

In Den Haag hadden we er echt nog maar weinig zin in, in dat rondlopen. Maar je kunt natuurlijk geen spelbreker spelen in dit spel: het gaat niet om ons, maar om de kinderen in Malawi. Den Haag was een hele klus. We waren het spoor even bijster. Je zou denken, 'hoe kan dat, je zit de hele dag in de trein, genoeg spoor, zou je zeggen'. Maar nee, we waren het even kwijt. Spui hadden we gevonden, Plein ook. Toen nog Lange Poten, die stomme Lange Poten. Korte Poten zagen we wel, Lange Poten niet. Wij vroegen het overal, het bleek de straat te zijn tussen Spui en Plein in. Daar liepen we! We liepen er nota bene!!! Geen straatnamenbordje te bekennen, nergens. Ik probeerde de gezelligheid er nog even in te houden: 'Zullen we mijn benen anders fotograferen?' Maar het was even niet leuk. Waar was verdorie dat bordje?? Tegen al mijn principes in (we konden niet anders) hebben we geen straatnamenbordje van Lange Poten gefotografeerd. Het was er niet. Echt niet. We staan wel op de foto met het ministerie van defensie, waar het adres op staat: Lange Poten 4. Oké. Oké dan maar... geen perfectie, geen 20 straatnamenbordjes. 19 Straatnamenbordjes en 1 adresbordje. Helaas pindakaas, maar we moesten verder: de trein halen. Op naar Amsterdam, in de spits: JIPPIE! Druk, druk, druk. Zo moe als we waren, besloten Daphne en ik maar gewoon op de grond te gaan zitten, tussen alle mensen in. In de trein keken mensen ons raar aan, toen we zeiden dat we eerst nog even naar Amsterdam moesten en dan tot slot Haarlem. Is ook raar natuurlijk; dan rij je namelijk maar een kleinnnn beetje om... We hebben het maar even uitgelegd. De jeugdherinneringen aan monopoly kwamen gelijk naar boven bij de mensen. Ze gingen meteen bedenken welke straten er ook alweer allemaal waren. In Amsterdam aangekomen was er gelukkig een klein oplevend momentje: Daphne en haar tramkennis. We kwamen aan op Centraal Station en Daphne die wist te vertellen, dat lijn 1 of 2 naar de Dam ging. Ze wist niet meer zeker welke het nou was. Helaas reed lijn 1 net weg en lijn 2 zou geloof ik nog even duren. We besloten het aan een trammachiniste te vragen in een tram die net kwam aanrijden. Het bleek veel simpeler. We kregen de volgende snauw van de trammachiniste: 'Alle trams gaan naar de Dam'. Wat een schatje, die Daph, die dacht dat ze ons de weg wel even kon wijzen, terwijl het dus zo makkelijk was. Ha! Maar we waren mooi wel snel op de Dam. Hier vonden we de Kalverstraat al snel. Leidsestraat was wel erg ver (voor ons gevoel waarschijnlijk). Na deze stad te hebben bezocht, weet ik weer waarom ik niet van Amsterdam houd. Je moet altijd kijken waar je loopt, staat of zelfs maar knippert met je ogen. Gevaarlijk gewoon. Al moet ik zeggen, dat de terrasjes er erg gezellig en vooral verleidelijk uitzagen in het zonnetje.

Op naar de laatste stad: Haarlem. Dat was een lastige. Een lastige stad, terwijl we daar toch regelmatig komen. Want ja, welke kant moest je ook alweer op naar het Patronaat vanaf het station? Want daar lag onze eerste straat: Zijlweg. Na omgelopen te hebben, kwamen we bij toeval uit op de Barteljorisstraat. Daarna kwamen we uit bij de Grote Houtstraat, die wisten we wel te vinden. Maar eerst zijn we gaan lopen naar Zijlweg, want er kwam verduidelijking. Het leek wel alsof we naar de andere kant van de wereld moesten lopen... We moesten de Zijlstraat door (waarom hebben ze het Monopolyspel zo gemaakt, dat de ZijlWEG erop staat? Zijlstraat was veel makkelijker geweest, ik meen het). Eindelijk hadden we de Zijlweg gevonden. Nadat Sara een pleister op haar blaar had geplakt, stompelden we verlangend terug naar de Grote Houtstraat. De laatste foto waar we met z'n vieren op zouden gaan! YES YES YES. Het was toen ongeveer 19.30 uur. We besloten maar even lekker te gaan eten bij de Mc Donalds, dat hadden we verdiend. We moesten natuurlijk allemaal nog met het bord van onze eigen woonplaats op de foto, maar we hadden tot 23.15 uur, dus dat zou wel goed komen. In de Mc Donalds vonden we onze energie weer terug. We zaten gezellig te eten en we konden weer grapjes maken. Zo moesten we Koen weer even in de maling nemen met onze kinderachtige acties. Hij ging nog even extra kipnuggets bestellen, wij verstopten zijn drinken. Hij ging met Denise een ijsje halen, wij haalden de schouderband van zijn tas af. Die laatste actie was trouwens een geslaagde. Waarom? Die schouderband zat aan zijn tas (ik bedoel, hutkoffer) vast met plastic klikdingen. Die klikdingen piepten de hele dag door bij elke stap die hij deed. Na onze actie niet meer! Helaas was het toen al tijd om naar huis te gaan, je zou bijna opnieuw beginnen zonder die piep.

Ook bij Hoofddorp hebben we nog een foto gemaakt, bij het station. Wat toch wel een beloning was voor ons: er werd supermooi vuurwerk afgestoken in het weiland. Een man wenste ons een gelukkig nieuwjaar, de beste wensen en ik vond dat het jaar toch wel weer erg snel was gegaan. Op naar huis, eindelijk. Thuis aangekomen ben ik snel gaan ZPL-en en ik heb genoten van een nacht rust, lekker slapen. Al zijn we vandaag allemaal nog niet helemaal bijgekomen voor ons gevoel.
Tot slot even heel belangrijk om te vertellen. Want jullie denken nu vast, dat we met z'n vieren op reis zijn geweest. Dat zijn we niet! We waren met z'n vijven. Ik ben namelijk ZWANGER!!! Oké, grapje. We waren met z'n vijven, omdat Denise met ons mee was. Als fotografe! Zij heeft alle foto's van vandaag gemaakt en daar ben ik (we) haar echt heeeel dankbaar voor. Denise, dankjewel!!!!

Nu onze laatste (naar inschatting ook lastige) klus: het ophalen van het geld. Achter de mensen aanzitten om daadwerkelijk het geld te ontvangen. Moet goedkomen, we hebben de emailadressen en we weten wie het zijn, dus we zullen ze volgen tot we alle euro's binnen hebben.

Liefs, Cindy.

DEZE DAG IS MEDE MOGELIJK GEMAAKT DOOR: DENISE, OVJAARKAART, NS ZONDER VERTRAGINGEN, CONNEXXION MET ZIJN BUSSEN, DE STUDENTEN VAN DE PABO, DE DOCENTEN VAN DE PABO, DE ELS LEIDEN(STAGESCHOOL DAPHNE), DE VREDEBURG (STAGESCHOOL CINDY) EN ONSZELF!!!!

Ps. Foto's en misschien zelfs filmpjes (of links naar de filmpjes) volgen nog.