En las nubes...

Lieve, lieve stroopwafel-eters,

Ik besef dat ik de vertaling van de titel van het vorige verslag niet heb gegeven. Dus bij deze: 'Stad, sneeuw en kusjes'. De titel van deze week betekent niets minder dan: 'In de wolken'. En dat kan letterlijk en figuurlijk worden opgevat. Ik zat even in de 'ik mis jullie en ik wil op zich best wel naar huis-fase', maar dat is weer over. Want ik ben nu in Bolivia en wat is dat een prachtig land... Tijdje terug dat ik iets geschreven heb, dus je zult de tijd even moeten nemen als je het wilt lezen.

zondag 25 januari 2015, Lima

Alleen gaan slapen is stom, alleen wakker worden ook. Helemaal als je de halve nacht gedwongen ligt te luisteren naar de keiharde muziek van de buurdiscotheek. Zelfs oordoppen helpen niet. Gelukkig begint de ochtend positief. Waar de douche eerder een pisstraaltje was, is het nu een soort turbostraal. Heel fijn. Tijdens mijn ontbijtje (ook stom alleen) denk ik aan wat jij, Yvonne, schreef. Je schreef dat je elkaar eigenlijk iedere dag moet loslaten en ik probeer te bedenken wat je daarmee bedoelt. Misschien zit ik er helemaal naast, maar ik denk inderdaad dat je elkaar elke dag (onbewust) loslaat bij ieder klein afscheidsmoment dat er is. Als de ander naar het werk gaat, een boodschapje gaat doen of op bezoek gaat bij de buurvrouw of als we elkaar 'welterusten' wensen. We gaan er altijd vanuit dat we elkaar daarna weer zien, dat het altijd goed gaat. Maar dat hoeft niet altijd zo te zijn. Dat is niet vanzelfsprekend. Daar moet ik aan denken, maar misschien bedoel je iets héél anders. Na het ontbijt en wat appcontact met mama en Thomas (hij is er al!!) ga ik terug naar de kamer om mijn laatste spullen in te pakken. Dan check ik uit en loop ik nog even naar het Kennedy Park. Mijn god. Misschien was dat een verkeerde keuze. Ik dacht daar even rustig te kunnen zitten. Dus niet. Er komt een jongeman op me af. Hij gaat bij me in het gras zitten en begint te praten en vragen te stellen. Heb ik zo geen zin in! Ik doe kortaf, negeer hem een beetje en dat helpt gelukkig. Zo'n tien minuten later zit de volgende man naast me. Deze spant de kroon met teksten als 'Schoonheid...', 'Waarom hebben we elkaar niet eerder leren kennen?', 'Wat heb je mooie ogen!', 'Wat vind je van mijn ogen?', 'Mag ik je emailadres? Dan blijven we in contact.' Rot op, denk ik. Kneus die ik ben, ik had nooit moeten terugpraten. Hij blijft wel een half uur hangen, omhelst me drie keer, pakt mijn handen vast. Ik probeer hem steeds meer te negeren, maar hij lijkt de signalen niet te (willen) begrijpen. In het hostel Facetime ik gezellig met Iris en met mijn leuke broertje en mama. We hebben onze visumaanvraag voor Amerika geregeld (we vliegen met tussenstop in Atlanta). Na al deze gezelligheid, app ik nog even met mijn lieve vriendin Steef en ze laat me denken aan een uitspraak die ik van de week tegen kwam: 'Sometimes the smallest things take the most room in your heart.' Het begint al met haar begroeting: 'Lieve Cinnie, hoe gaat het met je?' Cinnie! Hoe leuk? Wat later zegt ze: 'Ik zou zo graag ook even bij je zijn! Gewoon even een knuffel geven, gezellig kletsen, lachen en mooie dingen zien.' Ik zou dat zelf ook zó graag willen... Dan stuurt ze me een (beetje gekke) foto van mezelf met de tekst: 'Ken jij haar?' Dus ik grap terug: 'Haha, nee, geen idee. Wie is dat?' Haar antwoord: 'Een fantastisch mens.' Dat moet zij zeggen trouwens. Een wereldvriendin!! Na een laatste ijsje bij Pinkberry is het tijd om naar het busstation te gaan. Ik ga vandaag terug naar Cusco, samen met Mia. Zij heeft in Cusco een gesprek voor eventueel werk. Een busrit van 22 uur. Let's go!

maandag 26 januari 2015, Cusco

De busrit duurde, zoals verwacht, lang (22,5 uur). Maar het voel ons op zich reuze mee. De rit begint met kletsen en een spelletje 'Mastermind'. Al snel vliegen de pinnetjes van het spel door de bus. Toch niet zo handig. Dan maar 'Scrabble' met magneetletters. We hebben gekozen voor luxe met onze stoelen die voor 180 graden plat kunnen. En die stoelen maken de lange rit toch wel erg comfortabel. Alleen 's nachts helpt zelfs zo'n bedje niet helemaal tegen de misselijkheid door de haarspeldbochten... Ik besluit vooral rustig in en uit te ademen en houd mijn muziek de hele nacht aan. Eigenlijk slaap ik amper. Pas de volgende ochtend val ik echt een paar keer in slaap. Aan de andere kant van het gangpad zit Fran (de nanny, weet je wel?). Oké. Het is haar niet, maar ze praat wel zo. Dit meisje uit Canada voelt zich niet lekker en vertelt ons graag verhalen waar we niet echt op zitten (of liggen) te wachten. Als ze aan het einde van de avond uitgebreid been- en buikspieroefeningen doet, kunnen wij de slappe lach niet onderdrukken. Ondanks dat ik vandaag in de bus veel mijn ogen dicht heb gehad, geniet ik tussendoor toch een beetje van de groene, mooie bergen waar we doorheen rijden. Mia en ik boeken op het busstation in Cusco meteen een busticket voor morgenavond. Dan gaan we met de bus door naar Copacabana. Dan gaan we met de taxi naar een hotel waar Mia vanaf wist. Echt schoon is het niet, maar goedkoop is het zeker: een privéslaapkamer met gedeelde badkamer voor 25 soles per persoon (7 euro). We lopen naar de San Pedromarkt voor een sapje en eten op Plaza de Armas samen een zakje chips. 's Avonds doen we een spelletje in Paddy's Pub, waar we ook dé wrap eten. Na het eten wordt het me ineens even te veel. Waarschijnlijk een combinatie van het vertrek van Thomas (na twee weken met mama en drie weken met hem ineens weer op mezelf... Gelukkig wel met Mia), het intensieve reizen, de lange busrit, vermoeidheid, twijfels over een bezoek van drie dagen aan Rurrenabaque in Boliva, enz. Als ik dat met Mia bespreek, kan ik mijn tranen niet meer bedwingen en mis ik jullie heel erg!

dinsdag 27 januari 2015, Cusco

Het 'ik wil naar huis-gevoel' is al ietsje afgenomen. We gingen gisteren al om 20.00 uur slapen en pas om 9.40 uur gaan we ons bed uit om te douchen en onze spullen te pakken. Mia voelt zich helemaal niet lekker, waarschijnlijk omdat we binnen een dag van 40 naar 3200 meter gestegen zijn. Ik merk aan mijn ademhaling ook dat we weer hoog zitten en ik ben vooral de hele dag doodop. We ontbijten ergens wat en lopen dan naar Plaza de Armas, waar Mia heeft afgesproken met een Nederlandse vrouw voor een eventuele baan. Ik vul mijn tijd op de stoep bij een restaurantje waar ik Wifi-verbinding heb en heb even fijn contact met thuis. Dan loop ik richting de talenschool om Wendy nog even gedag te zeggen. Ik was van plan alleen even langs te gaan, maar Wendy heeft het plan om ergens wat te drinken. Ook goed, is nog wel even gezellig. We lopen ook nog even naar de San Pedromarkt, voor iets waarover ik hier niet kan schrijven. Ik neem afscheid van Wendy en loop terug naar Mia. We lunchen even wat en lopen dan, vooral om de tijd te vullen en omdat ik graag nog voor de laatste keer een reepje chocola met M&M's wil, naar het Choco museum. Daar drinken we een warme chocolademelk. Nu zitten we nog eventjes op Plaza de Armas en zo meteen gaan we ergens een pizzaatje eten (helaas is hét pizzarestaurantje dicht, gisteren ook al) en vanavond om 22.00 uur hebben we de bus naar Copacabana. Op naar een nieuw land. En een stempel. Ik hou van stempels...

woensdag 28 januari 2015, Copacabana (Bolivia!)

Die bus naar Copacabana verliep niet helemaal zoals we verwacht hadden. Daarover later meer. Dat pizzaatje wat iets te veel van het goede gisterenavond. Met wat moeite werken we het naar binnen. Mia voelt zich steeds beroerder en lijkt ook koorts te gaan krijgen. Bij mij begint mijn buik behoorlijk te rommelen... We strompelen werkelijk terug naar het hotel, waar onze backpacks nog staan. Daar besluiten we (zeer verstandig, want ik zeg: tijd voor spetterpoep) even naar de wc te gaan voordat we richting het busstation vertrekken.

LES 126: PERU IS NET ÉÉN GROTE CAMPING. IEDEREEN DIE NAAR DE WC MOET, LOOPT MET EEN WC-ROL ONDER DE ARM (EN BIJ DE MANNEN WEET JE DUS METEEN WAT ZE GAAN DOEN).

Een uiterst aardige, jonge taxichauffeur brengt ons naar het busstation, waar we nog twee uur moeten wachten. We zijn kapot. Gebroken. Vermoeid en doodop. Bij de bus aangekomen, worden we teleurgesteld. We hebben juist gekozen voor deze maatschappij, omdat zij als enige beloofden direct naar Copacabana te rijden. Dus zonder tussenstop. Bij de bus zien we bestemming 'La Paz' aangegeven. Al snel weten we genoeg. Dit is geen directe bus naar Copacabana. Lekker dan. Het is niet eerlijk! We stappen in en gaan meteen in de slaapmodus. Zonder dekentje, want die krijgen we niet. Later blijkt dat ook niet nodig, want het is bloed- en bloedheet in de bus. Van echt slapen komt weer weinig terecht. We zijn nog in Peru als we om 7.20 uur (Peruaanse tijd, het is in Bolivia één uur later, dus er is nu nog maar vijf uur verschil tussen jullie en mij) de bus uit moeten. We worden overgeplaatst in een klein busje. Iets groter dan een bestelbusje. Het busje brengt ons naar de grens, waar we met onze bagage het Peruaanse kantoortje inlopen voor een stempel die bewijst dat we het land uit gaan. Dan lopen we de grens over naar het Boliviaanse kantoortje, waar we een formulier invullen en natuurlijk ook een stempel krijgen. Hier stappen we een busje in dat ons naar Copacabana kan brengen. Dat is nog 8 km rijden. Jammer alleen dat het busje pas vertrekt als het vol is, een half uur later. In Copacabana leveren we de backpacks in bij het hotel. We kunnen nog niet op de kamer. Dan eerst maar ontbijten op een leuk dakterrasje, met uitzicht op het Titicacameer. Komt het je bekend voor? Dat klopt! Op dit meer ben ik met mama ook geweest, maar dan aan de Peruaanse kant. Als we bij het hotel wachten op de sleutel van de bagageruimte, komt er een lief meisje naast me op het stoepje zitten. Vanmorgen hadden we al lief naar elkaar gelachen. Ik vraag haar hoe ze heet en hoe oud ze is (3 jaar) en ze begint me enthousiast wat dingen te vragen en vertellen. Mopje. Op de kamer puffen Mia en ik even uit. We hebben een tweepersoonskamer met eigen badkamer en inclusief ontbijt voor 40 Boliviana's per persoon. Dat is 5 euro! Ik hou nu al van dit land. 's Middags maak ik een boottocht naar Isla del Sol. Mia gaat niet mee. Ze heeft dit al eens gedaan en voelt zich nog niet goed genoeg. Een boottochtje is altijd fijn. Lekker boven op het dek. Ik merk dat ik echt even aan het uitrusten ben. Het eiland zelf is mooi, maar niet heel speciaal. Ik loop een stuk omhoog, maar niet helemaal, want we hebben maar 40 minuten en ik wil ook nog even in het zonnetje (want ja, die schijnt volop, tegen verwachting in) een waterijsje eten. Terwijl ik geniet van mijn kers-ananas ijsje kijk ik naar Boliviaanse kinderen die spelen aan de waterkant. En dan is het tijd voor de boottocht terug naar Copacabana. Die tocht is vooral ijskoud! Brrr... Als ik weer aan wal ben, zie ik Mia staan. We eten ergens pasta en gaan waarschijnlijk weer vroeg naar bed!

donderdag 29 januari 2015, La Paz

Ik heb - op wat 'wakker-word-momentjes' na - goed geslapen in het fijne bed. Om 20.30 uur lagen we er al in en het is maar goed dat we de wekker gezet hebben om 7.30 uur, anders hadden we zo nog een paar uur doorgeslapen. We ontbijten, pakken onze laatste spullen in en laten de backpacks achter in de bagageruimte. Vannacht regende het al heel hard. Nu ietsje minder, maar het regent nog steeds. We besluiten in een gezellig cafeetje koffie te drinken. We spelen een potje Scrabble, dat Mia opnieuw wint en rond 12.00 uur lunchen we een flinke kom soep (voor nog geen 2 euro). Ik koop nog ergens Vasaline en dan is het tijd om naar de bus te gaan. Er staan twee bussen klaar voor vertrek naar La Paz. Een oranje en een blauwe. De man die alle tickets controleert, zegt dat wij in de blauwe bus moeten zijn, stoel 19 en 20. Als we daar al zo'n vijf minuten zitten, komt er een stel dat zegt dat ze dezelfde stoelnummers heeft. Ze gaan maar achter ons zitten. Het is bloedheet in de bus, dus ik trek mijn jas uit en leg het boven me in het bagagevak. Vijf minuten later komt de man de bus weer in en hij zegt ons dat we in de oranje bus moeten zijn. Zucht, diepe zucht. We halen onze backpacks weer uit de overvolle bagagebak en lopen naar de oranje bus, waar ik als Mevrouw Wijdbeens moet zitten, omdat ik mijn benen met geen mogelijkheid recht kan houden. We rijden ongeveer vijf minuten als ik erachter kom. Shit!! Mijn jas... Het moest ook allemaal zo snel, stom gedoe. Ik loop naar de chauffeur om uit te leggen wat er gebeurd is, maar hij is niet zo behulpzaam, daar heb ik dus niks aan. Ik ga maar weer zitten. Lekker dan, ik ben mijn jas kwijt. Maar... Na ongeveer een half uur rijden, moeten we allemaal de bus uit om een oversteek te maken op een bootje. De bussen gaan apart naar de overkant. Terwijl we op het bootje zitten, zie ik dat de blauwe bus iets later dan de oranje bus het water oversteekt. Aan de overkant aangekomen, staat na tien minuten de oranje bus weer klaar. Ik vraag de chauffeur of we heel even kunnen wachten, omdat de blauwe bus mét mijn jas ook zo aan wal zal komen. Wachten wilt hij niet. Ik moet in La Paz maar wachten tot die bus aankomt. Fijne man dit. De fijne man loopt door de bus naar achteren om te controleren of iedereen er is. Inmiddels weet de halve bus dat er van mij nog iets in de bus ligt. Ik kijk naar achteren en zie dat er een bus achter onze bus is komen te staan. Nu of nooit. Ik ren de bus uit en inderdaad, twee bussen achter onze oranje staat dé blauwe bus. Ik spring de bus in, grijp mijn jas eruit en ren weer terug naar de oranje bus. Als ik instap, lacht de halve bus naar me. Zo van: 'Goed zo, meid, het is je gelukt!' alleen de chauffeur was er volgens Mia niet zo blij mee, maar het duurde nog geen halve minuut en ik heb mijn jas weer terug. Ik ben trots op mezelf. In de bus spelen we nogmaals Scrabble en eindelijk lukt het me om te winnen (net aan). In La Paz aangekomen, kijk ik toch wel een beetje mijn ogen uit. Dit is eigenlijk de drukte en chaos die ik in Lima verwacht had en totaal niet in La Paz. Het is hier heel druk en vol. Overal busjes, taxi's, mensen (veel traditioneel gekleed, een beetje als in Peru, maar met wat minder felle kleuren en met bolhoedjes), verkoopkraampjes, elektriciteitsdraden. De armoedige uitstraling verbaast me een beetje. Chaos! Een taxi brengt ons naar het hostel waar Mia al eerder geweest is. We krijgen een donkere, heel simpele kamer en gedeelde badkamer. Maar op zich prima voor 35 Boliviana's (minder dan 6 euro). We eten heerlijk bij een Mexicaans restaurantje. Terug in het hotel heb ik nog wat contact met het thuisfront en rond 21.45 uur ga ik fijn slapen.

vrijdag 30 januari 2015, La Paz

Zo fijn was dat slapen niet. Ik sliep heel laat en werd veel wakker. Als om 8.45 uur de wekker gaat, ben ik net lekker in slaap gevallen. Ik krijg het niet voor elkaar om de douche warm te krijgen, dus ik douche maar niet. Bleh! Vies hè? Het leven van een reiziger. We ontbijten super lekker in een gezellig cafeetje voor 3 euro. Thee, twee pannenkoekjes en een heerlijke fruitsalade. Na het ontbijt lopen we door een geweldig straatje: Calle de las Bruchas (de straat van de heksen). De mooiste souvenirs pronken hier in de winkels. Overal zitten mensen bij hun winkeltjes of kraampjes met de hand te werken: breien, haken, weven, spinnen.. Ik vind het een mooi straatbeeld. Vandaag vergelijken we prijzen voor de twee tours die we willen gaan doen. Uiteindelijk boeken we alle twee de tours bij een aardige man, die voor ons een mooi prijsje maakt. Morgen gaan we fietsen op de 'Death Road'. Klinkt spannend, is het ook. Er schijnt iedere maand iemand te overlijden op deze route. Of dat echt waar is, weet ik niet. Zondag gaan we de berg 'Huayna Potosí' beklimmen. De top ligt op 6088 meter hoogte. De eerste dag duurt de wandeling zo'n drie uur, dan overnachten we in de sneeuw en om 1.00 uur ('s nachts dus) hebben we nog een wandeling door de sneeuw voor de boeg. Nog zo'n zes uur klimmen naar de top. We lijken wel gek eigenlijk. Maar daar staat een aantal goedmakers tegenover: wandelen (lees: klimmen, hijgen, buffelen) onder een volle sterrenhemel, een zonsopkomst op de top van de berg en... Hallo conditie, dag vetrollen. Hoewel ons trouwens is aangeraden om genoeg zoete snacks mee te nemen. Ik maakte bijna een vreugdedansje toen ik dat hoorde. Een excuus voor zoete snacks. 's Middags ben ik even alleen en ben ik van plan om te beginnen aan de 36 ansichtkaarten die ik heb gekocht. Dat kostte me trouwens, inclusief postzegels, 80 euro... Niet meer over nadenken... Eerst koop ik nog twee haarbanden en loop ik nog even door de straten van La Paz en verwonder ik me over alles wat ik zie. We eten in een heel simpel restaurant, het is niet heel lekker. Ik zet zo nog even foto's van vandaag op de laptop en hoop daarna lekker een nacht door te kunnen slapen. Morgen moeten we al om 7.15 uur bij het tourbureautje zijn! Lieve allemaal, mocht ik degene zijn die de 'Death Road' deze maand niet overleeft: ik hou zielsveel van jullie.

zaterdag 31 januari 2015, La Paz

Allereerst ben ik blij dat ik jullie deze dag kan navertellen. Het heet niet voor niets de 'Death Road'. En als je dan ook nog met fiets nummer 13 moet fietsen, vraag je misschien wel om problemen. De dag begint met een ontbijt, na het passen van alle kleding en beschermers. Dan rijden we in een busje ongeveer een uur omhoog. Het is mistig, maar door de mist heen is heel lichtjes een prachtig landschap te zien. Aangekomen bij het startpunt (in de sneeuw), wordt ons het een en ander uitgelegd. We beginnen op een asfaltweg waar ook ander verkeer voorbij komt. Asfalt is een makkie. Toch rijd ik nog niet te hard. Na een heel stuk over asfalt mogen we het busje weer in. Dit is het enige stukje met de auto en ook ongeveer het enige stukje weg dat omhoog gaat. In het busje krijgen we een broodje ei, een banaan, cola en chocola. De rest van de route is moeilijker, maar adembenemend. Beeld je het mooiste, groenste en meest paradijselijke regenwoud in. Heb je het? Heel goed. Denk nu je zonnetje weg en denk er mist en (veel) regen bij. Maar toch blijft het mooi. Denk door dat regenwoud een bergweggetje met keien en kleine waterstroompjes. Aan de ene kant van het weggetje diepe afgronden met in de verte vooral veel mist, maar af en toe zicht op heel veel hoge, groene, met bomen begroeide bergen. Zo ver als je kunt kijken. Aan de andere kant van de weg vind je de bergwanden met de meest groene planten en bomen die je je kunt voorstellen en afwisselend kleine en grotere watervallen die eraf kletteren. Daar ben ik aan het fietsen. Ik hoor mezelf hardop praten, terwijl ik alleen ben. Op mijn mountainbike nummer 13. 'Wauw... Wat is dit mooi!' De tranen springen ervan in mijn ogen. Wat ben ik een bevoorrecht mens. Het voelt alsof ik op deze manier mijn eigen geluk opzoek. Weliswaar met gevaar voor eigen leven, maar ik zou het iedereen aanbevelen. Ik ben zelfs jaloers op mezelf. Je wist vast niet dat dat kan. Er zijn tijdens de rit regelmatig pauzes, zodat de gidsen kunnen checken of alles goed gaat en even foto's kunnen nemen. Wij hebben zelf niks aan bagage mee op de fiets. Dat zit in het busje dat achter de achterste fietser blijft rijden. Sowieso is één van de gidsen degene die de rij sluit. Waar ik in het begin nog heel aftastend was en zachtjes reed, durf ik in dit wonderschone paradijsje steeds wat harder te gaan. Ik haal zelfs mensen in. Toch blijf ik altijd bij de laatste helft van de groep. Ik ken mijn plek en vind het fijn om niet te haasten en opgejut te worden. Bovendien kan ik ook nog een beetje om me heen kijken als ik niet te hard ga. Het laatste uur is het heftigst. De gidsen vertellen ons dan ook dat dit het gedeelte is waar de meeste mensen verongelukken. Fijn om te weten. De modder spat behoorlijk op en ik kan je vertellen dat mountainbiken lastiger wordt als je in beide ogen (met lenzen) modderspatten hebt. Waar de rit voorheen alleen naar beneden ging (ik zweer het je, je hoeft niet eens te trappen), hebben we nu ook stukken waar we wel even ons best moeten doen. Met als hoogtepuntje een rivier waar we doorheen moeten. al met al geeft het een behoorlijke kick. Als we aankomen bij het eindpunt zien we er werkelijk niet uit en we zijn doorweekt, erger kan niet. Op onze gezichten zitten modderspatten (pap, nu ben ik pas echt vies bruin) en de kleding die we van de organisatie hebben gekregen om over onze eigen kleding aan te trekken, is maximaal smerig. Tot op mijn onderbroek ben ik drijfnat. Maar eigenlijk is het een heerlijk gevoel. Ik voel me stoer. En dan gebeurt vrij weinig in mijn tuttenbellen-leven. Als ik mijn sokken uittrek en uitwring, loopt het water eruit. In mijn rechterschoen vind ik een laagje water dat ik er zo uit kan gooien. De schoenen moeten morgen wel echt droog zijn, want dan gaan we de sneeuw in. En natte schoenen aan de binnenkant geven natte sokken en in die kou betekent dat bevroren tenen... Als al het materiaal weer is ingeleverd (helm, handschoenen, kleding en beschermers) rijden we in het busje een klein stukje verder. Daar kunnen we even douchen om weer fijn schoon te worden en daar krijgen we een lunch. De prachtigste vlindertjes vliegen je hier om de oren. Ik houd ervan (op afstand). Inmiddels schijnt het zonnetje en is het lekker warm. We hebben het gewoon gedaan! 64 Kilometer over de 'Death Road'. We moeten nog drie uur terugrijden naar La Paz. Ik geniet volop van de omgeving. Zó mooi! In La Paz wachten we nog even op de cd-rom die we krijgen (film en foto's) en we ontvangen hier een t-shirt met 'Death Road Survivor' erop. Pas om 21.30 uur zijn we op de hotelkamer waar we onze zeiknatte wandelschoenen föhnen en droogdeppen met wc-papier. Hopelijk zijn ze morgenochtend weer droog.

zondag 1 februari 2015, Huayna Potosí berg

Waar ben ik in vredesnaam aan begonnen? Dat het zwaar zou worden, dat wisten we. Maar dit overtreft alles. Ik heb nog nooit zoiets heftigs, moeilijks en zwaars gedaan. Vreselijk! 's Ochtends om 10.00 uur zijn we bij het kantoortje, waar we alle kleding moeten passen. Als ik zie wat we allemaal aan materiaal meekrijgen, word ik wel een beetje bang. Fleecevest: geen reden tot angst, dat is tegen de kou. Waterdicht jack: geen reden tot angst, dat is tegen de nattigheid en de kou. Muts: geen reden tot angst, dat is tegen de kou. Handschoenen (2 paar!): hetzelfde verhaal. Slaapzak: hetzelfde verhaal. Sneeuwschoenen met ijzers: nu begint het eng te worden. Een ijspick (ik wist niet dat het zo heet, Mia wel): angstaanjagend. Voor de andere onwetenden: het is een soort zeven dwergen-bijl voor in de sneeuw of in het ijs, zodat je meer grip hebt. Als laatste een tuigje voor rond de kont: doodeng. Met een gammele auto worden we naar het startpunt van de route gebracht. Hoe verder we de stad uitrijden, hoe mooier de natuur wordt. Bergen, tientallen lama's, een groot meer... We komen aan bij het basiskamp, waar we eerst wat lunchen en kennismaken met de Engelse Kelly en Ed. Zij gaan met ons mee omhoog. Na het eten trekken we de waterdichte broek, de fleecetrui en een waterdicht jack over onze kleding aan en dan is het tijd om te vertrekken. Het is nu al heftig, omdat we onze backpacks van zo'n 10 kilo op de rug dragen. Dus niet een gewoon dagrugzakje, maar echt die grote... EN het dagrugzakje erbij... Al snel blijken we alle vier op redelijk gelijk niveau te zitten, hoewel Ed wel iets fitter is dan Mia, Kelly en ik. Over de gids zullen we het maar niet hebben. Die doet dit dagelijks. We zijn hier om een berg te beklimmen en al gauw blijkt dat het hier om een behoorlijke berg gaat, waar we inderdaad moeten klimmen, klimmen, klimmen. Niet zomaar wandelen, maar omhoog, omhoog, omhoog. Dat is leuk voor even, maar niet voor 3,5 tot 4 uur. En vergeet de backpack van 10 kilo niet. Het pad varieërt nogal. Van (los) zand, tot grote rotsblokken (met de mist erbij lijkt het op de omgeving van de hyena's in The Lion King) tot keien, tot steile, stenen wanden, tot sneeuw. Doordat we behoorlijk op hoogte zijn, zijn we erg snel buiten adem. Maar echt dat je lichaam aangeeft dat je móet stoppen. Dat betekent: veel rustpauzes. Er komt een moment waar ik het helemaal zat ben. Gelukkig ben ik niet de enige. Kelly en ik vinden dit stuk doodeng. We moeten steil omhoog klimmen. Het deel daarna is ook lastig en het wordt alleen maar zwaarder en als het dan ook nog begint te sneeuwen, staan de tranen in mijn ogen. Hier beleef ik weinig plezier aan. Waarom doe ik dit ook alweer? O. Ja. Iets met ervaring, grenzen verleggen, onvergetelijke herinneringen, dat soort geneuzel. Oké. Herpak jezelf en gáán! Ik kan toch niet meer terug. Het weer werkt ook niet echt mee, want het is vooral erg mistig geweest. En dan - EINDELIJK - komen we rond 18.00 uur aan in het hoge kamp. Een kamphuisje om 5130 meter hoogte. We dachten dat het tentjes zouden zijn, maar het is zó koud. Dit huisje is prima. Fijn om er te zijn, maar tsjonge jonge, wat is het KOUD. We kruipen meteen in de slaapzak. Mia ligt echt te rillen van de kou en voelt zich helemaal niet lekker door de hoogte. Ik ga in mijn slaapzak dicht tegen haar aan liggen, zodat we het allebei warmer krijgen. We krijgen warme soep en ik klets ondertussen met Kelly, Ed en de gidsen. Dan kruip ik weer naast Mia en proberen we in slaap te komen. Na een klein half uur moet ik heel nodig plassen. Voor het toilet moet je naar buiten. Het vriest. Hoera! Aangezien je voor het toilet een klein stukje moet lopen en de sneeuw nu wat ijzig is en het pad omlaag gaat, kies ik voor de makkelijkere weg. Gewoon voor het kamphuisje. Twee lagen broeken naar beneden en gaan met die banaan. Koud is het zeker, maar het 'mooiste-wild-plas-plekje' is weer overtroffen. In de sneeuw, met uitzicht op de besneeuwde bergen, belicht door een bijna volle maan en... sterren! Terug in het huisje pak ik me weer helemaal in en probeer ik te gaan slapen. Dat mislukt.

maandag 2 februari 2015, La Paz

Als om 2.00 uur de lichten aangaan, heb ik nog niet geslapen. Het is tijd om door de sneeuw, mét stijgijzers, tuigje en met touwen aan elkaar vast te lopen. Mia voelt zich echt nog niet goed, dus zij blijft in het kamphuisje, wat voor haar lichaam een heel verstandige keuze is. Ed staat al naast zijn bed. Kelly en ik willen eigenlijk niet onze warme coconnetjes uit. We hebben allebei hoofdpijn en ik voel me ook een beetje misselijk. Vanuit onze bedden communiceren we met elkaar. Wat doen we? Nu voelt het alsof we het eigenlijk niet willen en het voor ons te veel gevraagd is, maar we zijn hier maar één keer. Met moeite kruipen we onze slaapzakken uit en kleden we ons warm aan. Ed gaat met de gids Rocky. Hij zal het veel langer volhouden dan wij. Wij gaan dit doen om het te ervaren en we spreken af dat wanneer één van ons naar beneden terug wilt, we allebei gaan. Dat moet ook wel, want je kunt dit niet alleen doen. Eerst moeten we plassen en alleen het lopen naar het toilet is voor ons al een avontuur. Inclusief ijspick, handschoenen en toiletpapier komen we er gelukkig veilig aan. Ik vind het erg grappig hoe je je kunt gedragen op reis. Ik ken Kelly nu een dag en we luisteren nu al naar elkaars geplas, zien elkaar zitten op het toilet en voordat ze gaat, vertelt ze me ook nog even dat ze misschien wel moet poepen. 'Sorry dan, daarvoor.' Waarop ik antwoord dat ze dat vooral moet doen; ik zou blij zijn als het weer eens zou lukken. Terug in het huisje trekken we (lees: de gids) onze stijgijzers onder de snowboots aan en hijsen we onszelf in een tuigje, zodat we met touwen aan elkaar komen te zitten. Dit lijkt de set van 'Frozen' wel. Onze hoofdlampen schijnen op de mooie, glinsterende sneeuw. Het lopen zelf gaat me goed af en ik heb geen tikkeltje angst. We lopen alleen steeds maximaal tien meter omhoog en zijn dan echt buiten adem. Arme gids, hij blijft maar wachten. Als we onze hoofdlampjes uitzetten, zien we de duizenden sterren boven ons. Op ongeveer 5400 meter wilt Kelly graag naar beneden, want naast het moeilijke ademen, krijgt zij ook last van haar benen. Afspraak is afspraak. Ik had best nog een stuk op rustig tempo omhoog gewild, maar ik vind het niet erg. Bijna hadden we het helemaal niet gedaan, we hebben het nu ervaren, het is goed. De gids maakt nog even een foto en dan gaan we terug naar beneden. We hebben nog anderhalf uur om te slapen en dat lukt nu ietsje beter. Om 7.00 uur worden we weer wakker gemaakt voor een snel ontbijt en het pakken van onze spullen.Kelly en ik zijn bang voor de terugweg. Omhoog klimmen is vermoeiend, maar naar beneden gaan is eng met al die losse stenen en behoorlijk 'uitglijdgevaar'. De twee gidsen hebben aangeboden om onze zware, grote backpacks mee naar beneden te nemen en dat laten we ons geen tweede keer zeggen. Het kost wel zo'n 20 euro extra, maar dat is het voor ons meer dan waard. Achteraf, of eigenlijk al terwijl we afdalen, blijkt het reuze mee te vallen. Het is niet eng!

LES 127: IK KAN MEER DAN IK DENK.

Toch is het fijner zo, met alleen mijn kleine rugzak. Mia is al wat eerder aan de afdaling begonnen, zodat ze sneller wat minder hoog zit en Ed is met de andere gids nog verder boven op de berg. Wij lopen dus met de ene gids en die besluit na een klein half uurtje naar beneden te rennen (letterlijk) om te kijken hoe het met Mia gaat. Dat betekent dat Kelly en ik de rest van de route met z'n tweetjes afleggen. Op ons eigen, gelijkwaardige tempo en met veel geklets en fotomomentjes. Als we tijdens een kleine pauze de foto's van vannacht bekijken, moeten we heel hard lachen. Zij is klein, ik ben lang, maar op deze foto ben ik echt reusachtig en zij is net een dwerg. Ze komt tot mijn elleboog op de foto!! Het ziet er niet uit. Dat zegt ook iets over de steilheid van de berg waarop ik al een stukje hoger stond. De buikspieren doen zeer van het lachen. Eigenlijk genieten we volop van deze terugweg. Het weer is goed, de uitzichten zijn weer prachtig. Aangekomen bij het basiskamp wachten we op Ed en mijn tas en dan worden we weer teruggebracht naar La Paz. Daar eten en drinken Mia en ik wat, dan halen we onze spullen op in het tourkantoortje en gaan we op zoek naar en hostel, die we gelukkig snel vinden. Daar heb ik weer ven contact met Nederland en schrijf ik vast adressen op de kaarten. We eten straks weer bij de heerlijke Mexicaan en zullen daarna vast gauw in slaap vallen.

dinsdag 3 februari 2015, La Paz

Ik heb lekker geslapen en dat had ik eigenlijk ook wel nodig. Na het douchen, rommelen Mia en ik nog wat op de kamer en ineens is het 11.15 uur. Shit! De check-out was om 10.30 uur... Bij Mia op de laptop stond de Peruaanse tijd nog en zo vergissen we ons dus bijna een uur. Gelukkig vindt de jongen bij de receptie het geen probleem. Ik ga vanavond met de bus verder, maar Mia niet en voor haar gaan we op zoek naar een hotel. Zweten geblazen en pijnlijke schouders, zo dwalend door de stad, maar het is gelukt. We zetten onze tassen in haar kamer en gaan ontbijten. Eigenlijk is het allang lunchtijd. Na het ontbijt lopen we naar het busstation, waar ik mijn ticket voor vanavond koop. Dan lopen we naar een park, waar ik mijn ansichtkaarten verder schrijf. Als het begint te betrekken en frisser wordt, lopen we naar Mia's hotelkamer, waar ik haar foto's op mijn laptop zet. We eten 's avonds in hetzelfde restaurantje als waar we al drie keer ons ontbijt hebben gegeten en één keer de lunch. Gezellig, goedkoop en een leuke eigenaresse die ons inmiddels al herkent. Ik eet een lekkere kip sandwich met patat voor €3,50! De eigenaresse komt ons een 'oreo-bolletje' brengen om te proeven. Goddelijk! Ik neem afscheid van Mia en ga met de taxi naar het busstation. De nachtbus naar Sucre. Twaalf uur rijden in een fijne stoel en dat voor 100 Boliviana's (€13,50), het is toch eigenlijk geen geld.

Nou lieve allemaal. Van harte gefeliciteerd als je het tot hier gered hebt, want het is een lang verslag geworden. Ik vind jullie geweldig. Lieve groet met een bolhoed, Cindy.