Ciudad, nieve y besos...

Lieve kaaskopjes,

Zoals beloofd eerst nog even de hoogtepunten van Thomas van zaterdag: 1) Ik ga nooooit meer een bananensplit eten. 2) Spelletjes winnen van Cindy best wel grappig is. 3) Van op een terrasje zitten je ook al kan verbranden.

zondag 18 januari 2015, Lima

Nou, dat verliep allemaal een beetje anders dan we gehoopt hadden. Volgens het tijdschema van Peru Hop zouden we om 23.00 uur in Lima aankomen. Dat werd ongeveer 1.30 uur. Geen idee waarom eigenlijk, want ik heb in de bus vooral mijn ogen dicht gehad. Als we de bus uitstappen, is het voor ons een beetje onduidelijk waar we naartoe moeten, maar Peru Hop blijkt voor ons geboekt te hebben in het hostel 'Flying dog'. Er schijnen twee vestigingen te zijn en de chauffeur laat ons door een plaatselijke beveiliger naar de juiste vestiging brengen. Daar blijken we niet zo welkom. Het hostel is vol en we hebben volgens dit meisje geen reservering. Mijn broek begint al af te zakken. Geen plaats dus. Ze vertelt ons dat we dan vast in de andere vestiging zitten. Dus daar lopen we naartoe. Hier horen we hetzelfde verhaal. Hostel is vol en er is voor ons niet gereserveerd. Nu hangt mijn broek bij mijn enkels. Na lang wachten en een klein overleg, kijkt de jongen van de receptie of er toch nog ergens bedden over zijn. Wel dus, alleen in een dorm. Voor de mensen bij wie dit begrip nog onbekend is: een dormkamer is een kamer met meestal stapelbedden, waarin je met minimaal vir mensen een kamer deelt. In Maleisië heb ik wel eens een dorm met 21 bedden gehad!! We bellen met Peru Hop en het blijkt dat er geen privékamer meet beschikbaar was en dat we daarom in een dorm geplaatst zijn. in de andere vestiging... Gelukkig kunnen we hier blijven en uiteindelijk liggen we dus in een stapelbed, in een lawaaierige dorm, pas om 2.30 uur. Ik lig er met vijf mannen. Je zou kunnen zeggen: dat heb je goed voor elkaar. Maar ik had veel liever in een tweepersoonsbed naast mijn lieve vriendje gelegen. Nu moet ik hem vanuit mijn ingezakte bed welterusten zwaaien. 's Ochtends zijn we toch al op tijd wakker en ontbijten we even. Thomas heeft erge last van zijn buik en gaat na het ontbijt nog even op bed liggen. Ondertussen boek ik voor vannacht een ander hostel. Om 12.00 uur is het tijd om uit te checken. Dan hoppen we met al onze spullen naar het volgende hostel. Veel beter! Privékamer, rust, schoon... Een wereld van verschil met het andere hostel. Ook hier gaat Thomas nog even op bed liggen om even te slapen. Doornroosje 2.0 zeg maar. Tegen 14.30 uur gaan we naar buiten om ergens te lunchen. Het valt ons op dat ze in restaurants heel vaak niet hebben wat wij bestellen. Dat valt toch tegen dan. Die teleurstelling maken we goed bij Pinkberry met een heerlijk 'frozen yoghurt-ijsje'. Die nemen we mee naar het park, in het gras. Dit park is een 200% park. Meer park-achtig kan het niet. Mooi, groen gras, fleurige bloempjes, mensen op bankjes, een popcornkraampje, mensen met ijsjes, bomen, papegaaitjes die rondvliegen, kinderen in de speeltuin, kinderen met ballonnen. 's Avonds eten we lekker in een gezellig restaurantje en in de kamer willen we nog even Wie is de Mol? kijken. Dat mislukt opnieuw, maar nu omdat ik in slaap val...

De hoogtepuntjes van Thomas: 1) In jaren nog nooit zo een krampen gehad in mijn maag en darmen. Was echt niet leuk! 2) Je soms ook maar om moet gaan teleurstellingen. 3) Ze hier werkelijk overal Wifi hebben, zelfs in parken gewoon. Nederland?!

maandag 19 januari 2015, Lima

Na een beetje uitslapen en knuffelen, is het tijd voor een simpel, maar lekker ontbijtje. Ik weet het meteen als we wakker zijn, het gaat vandaag een stuk beter met Thomas. Na het uitchecken halen we de schone was op die we gisteren hebben weggebracht. Als die was weer in de backpacks zit, lopen we in het heerlijke zonnetje naar Starbucks. Ik word altijd zo blij van zon, dan voel ik me zo goed! Na wat lekkers bij Starbucks lopen we naar het strand en ploffen we in het gras bij het liefdespark. Knuffelen is daar vast toegestaan. Vanuit het park lopen we 's middags naar het de plek waar we met Mia hebben afgesproken. Leuk om haar weer te zien. Wat we gaan doen, weten we niet zo goed, dus Mia stelt voor om naar een andere wijk te lopen: Barranco. Dus dat doen we. Mia zei het al, het is nog best een stukje lopen. En dat blijkt. Het is ontzettend zonnig en mijn schenen zijn tijdens het liggen in het park verbrand. Ik heb vandaag teenslippers aan, niet wetende dat we zoveel zouden gaan lopen. Het is ruim 4 km lopen naar Barranco. Ruim de helft daarvan leg ik op blote voeten af, omdat mijn slippers hebben gezorgd voor pijnlijke voeten. Barranco blijkt een mooie wijk te zijn, met op de gele kerktorens grote gieren en aan het strand. We eten een waterijsje (wat kan een mens daarvan opknappen) en lopen naar een restaurantje dat Mia kent, schijnbaar lekker en goedkoop. Helaas is het dicht. We besluiten maar met het busje terug naar Miraflores te gaan. Lima is moeilijk groot. We stappen dus per ongeluk bij de verkeerde halte uit, een stuk te ver. Daardoor moeten we een roteindje teruglopen. We gaan op weg naar het volgende restaurantje. Ook een lekkere en goedkope, volgens Mia. Mijn voeten doen inmiddels ontzettend veel pijn. Strompelend loop ik op blote voeten door de stad achter ze aan. Ze zijn gewoon stuk, mijn arme voeten. Als we eindelijk bij het restaurantje zijn, kan ik wel een gat in de lucht springen. Maar ook deze: dicht. Waarom?! Dus we lopen verder naar het restaurant waar wij gisteren ook hebben gegeten. Inmiddels weer op slippers, omdat er glas op straat lag. Ik ben héél blij als we zitten en het eten is heerlijk. Ik zit hier rustig totdat ik een monster ontdek. Een reuze kakkerlak komt vrolijk op me afgerend en ik weet niet hoe snel ik van mijn stoel af moet komen. Tot Thomas zijn grote plezier. Het blijft niet bij één kakkerlak, zijn maatje komt ook nog even buurten. Het Peruaanse meisje dat iets verderop tegenover me zit, vindt het ook ergs grappig. Ze zegt dat het hier heel normaal is. Als ze even later haar tafel en het restaurant verlaat, wijst ze naar de grond en zegt ze tegen mij dat er weer één rondloopt, waardoor ik mijn benen meteen ongeveer in de lucht gooi. Het blijkt een grapje... Ik kan er wel om lachen. Na het eten nemen we afscheid van Mia, lopen we terug naar het hostel om onze spullen te halen. Op naar Huaraz met de nachtbus.

De hoogtepuntjes van Thomas: 1) Je ook aan een kant van je lichaam kan verbranden. 2) Cindy dus echt bang is voor 'kleine' beestjes. 3) Driemaal is scheepsrecht.

dinsdag 20 januari 2015, Huaraz

Met de bus naar Huaraz met Cruz del Sur. Dat is best relaxt met een stoel die voor 160 graden naar achteren kan. We krijgen wat te eten en drinken en hebben zelfs tv'tjes in de stoelen voor ons. Het is een lange rit, die begint om 22.30 uur in Lima en die pas om 8.30 uur eindigt in Huaraz. Voor degenen die geen zin hebben om te rekenen: dat is een rit van 10 uur. Als we in Huaraz aankomen, is het er zonnig. We lopen, met hulp van twee (irritante) mannetjes die meteen proberen het één en ander aan te smeren, naar het guesthouse. In de kamer worden we blij. Mooi, schoon, netjes én een heerlijk bed. De rest van de dag doen we rustig aan. Thomas voelt zich weer niet lekker en blijkt 's avonds - naast zijn darmklachten - koorts te hebben. We verkennen 's middags het centrumpje, eten vieze appeltaart en keren rond etenstijd terug voor het avondeten. Ik zet vandaag voor het eerst het typische Peruaanse gerecht 'lomo saltado' (varkensvlees, ui, paprika, rijst en patat). Schande, pas na bijna vijf maanden. Ik vind het lekker, maar niet geweldig. Het zonnetje van vanmorgen heeft trouwens plaatsgemaakt voor regen. En die regen blijft de rest van de dag, avond en nacht...

De hoogtepuntjes van Thomas: 1) Bus 'stoeltjes' hier op Peruaanse lange benen zijn gemaakt, dus net niet lang genoeg om je westerse lange benen te strekken. 2) Je denkt lekkere appeltaart te eten en is het dan toch niet wat je hoopt. Hoe smaken verschillen... 3) Lang, heel lang geleden dat ik koorts heb gehad, kan het mezelf niet meer heugen.

woensdag 21 januari 2015, Huaraz

De wekker gaat vandaag op tijd, want we moeten tussen 7.00 uur en 7.30 uur klaarstaan. De koorts van Thomas is gelukkig weg. Gisteren was hij gloeiend heet. Waar hij té makkelijk poept, moet ik grote moeite doen voor niks. Ik dacht, dat vinden jullie wel leuk om te weten. Na een lekker ontbijtje (waar we een Duitser ontmoeten die in Utrecht woont en goed Nederlands spreekt) gaan we met de taxi naar Lake Llaca. De verharde weg verandert al heel snel in een zandweggetje en het zandweggetje verandert in een 'weg' van alleen maar keien en water dat er doorheen stroomt door de watervalletjes die naast het weggetje naar beneden kletteren. Ongelooflijk. Kijk, met een 4x4 auto zou dit al behoorlijk hobbelen, maar het zou te doen zijn. We zitten in een gammele personenauto. Dat zorgt voor een heleboel gestuiter. Af en toe stapt de chauffeur uit om wat stenen te verleggen. Anders komen we met geen mogelijkheid verder, want de weg gaat ook nog eens omhoog. We stijgen namelijk naar zo'n 4600 meter. Door al dat gestuiter en door de thee van vanmorgen, moet ik steeds erger plassen. Al een tijdje kijk ik of er een grote steen langs de weg ligt, waarachter ik me kan verstoppen en plassen. Als we net twee koeien (of koe en stier) zijn tegengekomen, zie ik de perfecte steen. Rots. Ik vraag of de chauffeur even kan stoppen en ren dankbaar naar de rots. Terwijl ik daar opgelucht mijn blaas leeg, komen de koeien steeds dichterbij om te kijken waar ik mee bezig ben. Gezellig, gluurders. Ik word een beetje angstig van de hoorns van de stier en stop nu maar met plassen. Ik heb nog nooit geplast met zo'n mooi uitzicht. Jammer dat ik daarbij gestoord word. De route naar het begin van de wandeling is al prachtig. De bergen zijn immens, er ligt sneeuw op de toppen en zelfs langs de weg. Overal is water. Het stroomt tussen de keien waarover we rijden, het drupt van het groen op de rotsen en overal waar je kijkt, vallen er watervalletjes van de bergen. Aangekomen bij het startpunt van de wandeling moet ik wéér nodig plassen. Of misschien nog steeds. Met dank aan de stier. De wandeling naar het meer is kort en eenvoudig. Maar wat een plaatje. Overal waar je kijkt, zie je natuur. aan de ene kant groene bergen, waartussen een heldere beek kronkelt en aan de andere kant het ijzige meer met daarachter een spierwitte gletsjer. Het meer is omgeven door rotswanden en losliggende stenen. We besluiten richting de gletsjer te lopen en dat ik weer niet zo makkelijk. Na een stuk lopen, vind ik het wel genoeg. Ik heb hier ook prachtig uitzicht en vind het het niet waard om verder te klimmen en klauteren. Ik kan mijn geluk daar gewoon niet in vinden. Thomas wel, dus hij loopt nog een heel stuk door. Op de terugweg nemen we twee Duitsers mee terug in de taxi. Onderweg komen we opnieuw koeien en paarden tegen en nu ook een extraatje: een vos! Terug in onze kamer, kruipen we even op bed, waar ik een 'powernapje' neem. Daarna lopen we naar de huiskamer van het guesthouse, waar we spaghetti bestellen, praten met de Duitser van vanmorgen en genieten van de warmte van de open haard. Na het eten halen we in de supermarkt ons toetje (Twix) en kijken we in de huiskamer aflevering 3 van Wie is de Mol?

De hoogtepuntjes van Thomas: 1) De weg naar de gletsjer toe, misschien is een 4x4 voertuig toch wat praktischer. 2) Hoe mooi en adembenemend bergen blijven en specifiek nu deze gletsjer. 3) 'Cindy drinkt mijn yoghurtje op!'

donderdag 22 januari 2015, Huaraz

Vandaag weer op tijd uit bed. Na een fijne douche en het inpakken van de spullen, krijgen we weer een lekker ontbijtje opgediend. Inclusief versje jus en een hemels pannenkoekje. Vandaag weer een taxirit, iets korter dan gisteren en in een iets minder gammele auto. De weg omhoog is weer erg slecht en een beetje moeilijk. Vol hobbels en gaten. Ik zit met samengeknepen billen in de auto, hopend dat hij niet de afgrond in slipt, want slippen doet hij. Af en toe krijg ik het gevoel dat we moeten duwen, want hij komt soms amper omhoog. Ook vandaag is een 4x4 Jeep meer dan welkom. We komen aan bij een meer (wij vinden het een grote vijver) en vanaf daar kunnen we nog naar een ander meer lopen. We wandelen in totaal ruim twee uur. De omgeving is weer ontzettend mooi. Groene, hoge bergen en daarachter witte, nog hogere bergen. Er is niet echt een route aangegeven (of eigenlijk helemaal niet), dus zullen we zelf op zoek moeten naar Lake Wilcacocha. En dat heeft wel wat. Want zo lopen we in de open, mooie natuur, in een gebied zonder toeristen, tussen de koeien, paarden, ezels, schapen, vogels en insecten. In het zonnetje. Af en toe komen er traditioneel geklede mensen voorbij met hun kinderen of vee. Als we langs de huisjes (of hutjes) lopen, blaffen de honden hard naar ons. Indringers! Voor de zekerheid en op aanraden van de chauffeur hebben we stenen bij ons. Als we eindelijk bij het meer aankomen, blijkt ook dit van vijverformaat. Wel mooi hoor, maar veel kleiner dan we dachten. Op de terugweg wordt er naar ons geroepen. '¡Hola!' In de verte zien we een vrouw en twee kinderen. We zwaaien en lachen vrolijk terug. Ze roepen nog wat, maar ik kan het niet goed verstaan. We besluiten daar even heen te lopen. We komen aan bij twee prachtige kinderen en een oudere vrouw. De vrouw zegt van alles, maar ik snap er niets van. Misschien komt dat doordat ze nog maar vier tanden heeft. Ik kan geen Spaans woord ontdekken, dus er bestaat ook een kansje dat ze Quechua spreekt. De terugweg in de auto gaat een stuk sneller. We worden afgezet in het centrum, waar we buiten in het zonnetje een héérlijke sandwich eten en waar er ineens heel lichte sneeuwvlokjes uit de lucht komen vallen. De rest van de middag relaxen we in de huiskamer van het guesthouse. Straks lekker avondeten en vanavond om 22.00 uur met de bus terug naar onze laatste gezamenlijke bestemming: Lima.

De hoogtepuntjes van Thomas: 1) Toch wederom weer die hobbelweg naar boven toe. 2) Peruaanse Fanta stiekem toch wel iets lekkerder is dan de Nederlandse. 3) Een moeder (of oma) met twee kindjes uit het niets en in de verte zomaar naar je gaan roepen en zwaaien! 4) De manier hoe sommige mensen hier kunnen wonen en leven, ongelofelijk!

vrijdag 23 januari 2015, Lima

De busrit van Huaraz naar Lima is prima verlopen. Rond 5.45 uur komen we aan en brengt een taxi ons naar het hostel. Daar ploffen we op bed om nog een beetje bij te slapen. Om 9.45 uur word ik wakker. We doen rustig aan, douchen onder een pisstraaltje en pakken onze spullen voor een dagje op verkenning in Lima. Die verkenning beginnen we dichtbij met een brunch bij de Subway. Dat is dan wel weer het leuke aan die grote steden: even het westerse op kunnen zoeken. Dan gaan we op verder avontuur. Op naar het centrum van Lima. Daar komen we niet zomaar, we moeten een half uur met de bus en eigenlijk verloopt dat allemaal heel soepel. We zijn de enigen in deze bus die er uitzien alsof we niet uit Peru komen. In deze volle, volle bus. In het centrum bewonderen we Plaza de Armas en de indrukwekkende gebouwen die er omheen staan. We eten een ijsje (3 soles voor 3 bolletjes in een wafelkoekje!) en bekijken ook Plaza San Martin, waar we even op een bankje zitten en een man boos naar ons schreeuwt en gebaart, Een andere man, die vlakbij in het gras ligt, gebaart naar ons dat we ons geen zorgen hoeven te maken en dat die man gewoon gek is. Na een verfrissende limonada begint de tocht van de dag. We hebben namelijk bedacht dat we vanavond bij het Hard Rock café willen eten. Daar moet je wat voor over hebben... Namelijk ruim vijf kwartier kilometers lopen met als gevolg zeer pijnlijke voeten. Waarom ze dit Hard Rock café dáár geplaatst hebben en niet in het centrum... Het is ons een raadsel.

LES 124: LIMA IS DUS ECHT HEEL ERG GROOT.

LES 125: NAAST MIJN HAVAIANA TEENSLIPPERS, ZIJN OOK MIJN (ONCHARMANTE) TEVASANDALEN ONGESCHIKT VOOR LANGE WANDELINGEN...

Oké, het café ligt in een superdeluxe shoppingmall met de duurste merkwinkels, maar toch zijn wij ervan overtuigd dat er betere locaties zijn. We eten gelukkig wel lekker en nemen een taxi terug naar Miraflores, waar we genieten van ons toetje bij Pinkberry. Heerlijk de peerlijk.

De hoogtepuntjes van Thomas: 1) Peruanen echt geen verkeersinzicht hebben. 2) Het soms iets te veel van het goede is om naar een favoriet restaurant te lopen. 3) Gewoon zomaar vrolijk dansende mensen in het park.

zaterdag 24 januari 2015, Lima

Ik ben helemaal vergeten te schrijven over die dansende (oude) mensen in het park. Dat was erg grappig om te zien. Vandaag slapen we een beetje uit voordat we het ontbijtje naar binnen werken. Daarna gaan we terug naar de kamer om de tassen te herpakken. Mijn tas is veel te zwaar en vol (hoe krijg ik het steeds weer voor elkaar?), dus Thomas gaat het één en ander voor me mee naar huis nemen. Mijn tas zit nu eindelijk eens niet propvol. We halen een jus en wat lekkers en gaan in het gras in Kennedy Park zitten. Bij ons komt een lieve poes zitten. Er zijn heel veel piezen en katten in dit park. Eerder verwaarloosde katten die hier nu wonen en verzorgd worden door nonnen. In het hostel rommelen we nog een beetje en dan is het rond 17.00 uur toch echt tijd om naar het vliegveld te gaan. Daar willen we samen nog wat eten, maar gezonde keus is er niet echt. Dan maar de Mc Donalds. Na het eten is het tijd om afscheid te nemen. zo raar en niet leuk na drie weken heel intensief samenzijn. Na heel veel kusjes en knuffels zwaaien we nog even naar elkaar en dat was het dan. Ik sta er weer alleen voor. Met een gek gevoel ga ik op zoek naar een betrouwbare taxi die me naar het hostel terug kan brengen. Ze beginnen met een prijs van 60 soles. Belachelijk, want de heenweg betaalden we 40. Dat wil ik nu dus ook en dat lukt. Thomas en ik hadden het er nog over dat we het verkeer in Lima best mee vinden vallen. Deze taxirit laat me zien dat het ook anders kan. Hij scheurt erop los, haalt rechts in en moet regelmatig flink op zijn rem trappen. Ik kom er zonder kleerscheuren vanaf. In het hostel voel ik me toch wel alleen... Met tranen in mijn ogen lees ik het berichtje dat Thomas in mijn dagboek heeft achtergelaten. Het waren drie geweldige weken! Ik zal hem missen.

Heel veel liefs, nu nog vanuit Peru! Morgen vertrek ik richting Cusco met Mia en waarschijnlijk zal ik dan dinsdag naar Bolivia vertrekken. Let's go! Liefs, Cindy.