Encantadoramente

Lieve dropliefhebbers (misschien ook niet, voor mij zou dat onbegrijpelijk zijn),

Hier het nieuwe verslag. De tijd gaat snel, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik zo veel dingen doe en zo ontzettend veel mooie dingen zie. Ongelofelijk... De titel van deze week betekent 'Betoverend', want dat is het hier gewoon. Het is hier betoverend mooi.

woensdag 4 februari 2015, Sucre

De busrit was oké, niet geweldig. Ik vond het 's nachts maar oud en 's ochtends was het al snel heel warm. Aangekomen in Sucre staat er voor ik het weet een meisje voor mijn neus met een plattegrond van Sucre en de naam van mijn geboekte hostel erop. Ze regelt een taxi voor nog geen euro die me er naartoe brengt. Vanaf nu begint het leven in een dormroom. Ik kan pas om 12.00 uur op de kamer, dus ik loop eerst naar het stadsplein voor een ontbijt. Daar schrijf ik ook de laatste ansichtkaarten en ga ik op zoek naar het postkantoor om ze te posten. In het hostel probeer ik met mama te FaceTimen, maar de internetverbinding is slecht en het lukt niet. Aangezien het onderhand al lunchtijd is, ga ik naar het cafeetje waar ze bitterballen (!) schijnen te hebben. Helaas vallen ze zwaar tegen (Lies, de bitterballen op Bali waren beter), maar ik kan hier wel even gezellig met mama bijkletsen. Omdat ik in de stad van de chocola ben, koop ik wat bonbons om mezelf te verwennen. Dat doe ik helaas weer iets te vaak de laatste tijd. Ik tik mijn lange verslag af, zodat ik het later op internet kan zetten en ga lekker zitten bij een Italiaans restaurantje, waar ik gezellig met Thomas klets op FaceTime. In het hostel plaats ik mijn verslag en probeer ik iets op internet waarover ik me niet kan uitlaten. Het lukt in ieder geval voor geen meter. Om 21.30 uur lig ik lekker te slapen.

donderdag 5 februari 2015, Potosí

Ondanks een enorm ingezakt bed heb ik toch fijn geslapen. Het is dan ook een rustige kamer met drie andere meiden. Om 7.00 uur ben ik al wakker. De douche maakt me erg blij. Het is een regendouche (!) en nog lekker warm ook. Daarnaast is de badkamer hartstikke schoon. Dat heb ik hier ook nog niet zo veel meegemaakt. Om 8.00 uur zit ik aan het ontbijt en dat is ook perfect! Lekkere broodjes, sap, yoghurt, vers fruit... Een aanrader, dit hostel. Ik zet mijn tas in de bagageruimte en ga in een cafeetje zitten met de laptop. Na zo'n dertig pogingen is 'het' gelukt. Dat wat ik gisteren wilde doen, zeg maar. Sorry jongens, maar Thomas mag niet weten waar ik het over heb. Het is wat lastig om een taxi te vinden, maar het lukt. Hij brengt me veilig naar het busstation, waar ik ruim een uur moet wachten op mijn bus naar Potosí. Het had sneller gekund, maar dan had ik een erg gammele bus gehad. Een rit van ruim drie uur voor nog geen drie euro. Lekker goedkoop. De rit duurt uiteindelijk wat langer. De omgeving is weer prachtig. De hele rit heb ik mijn muziek in mijn oren. Zodra we beginnen te rijden en ik 'Close to you' hoor, springen de tranen in mijn ogen. Eigenlijk moet ik ineens heel hard huilen en ik weet niet waarom. Maar ik zit in de bus, dus ik houd me groot en zet snel een meezinger uit Rapunzel op. Drie keer achter elkaar. Dan voel ik me ietsje beter. Ik ben onderweg naar de zilverstad van Bolivia, waar zich mijnen bevinden. Ik weet niet of het hierdoor komt en het is vast iets tussen mijn oren, maar de halve busrit heb ik het benauwd. En als je dan op je hartslag en ademhaling gaat letten, wordt het alleen maar erger. We komen later aan dan gepland, ik heb geen hostel geboekt, maar pik er één uit de Lonely Planet. Gelukkig is er een kamer vrij. Helaas hebben ze alleen privékamers. Ik ben liever in gezelschap, maar heb geen zin om verder te zoeken. In mijn kamer kan ik vast wennen aan het mijn-idee, want er is geen raam te bekennen. Ik ga nog gauw op zoek naar een tourbureautje dat me is aanbevolen door Claire, iemand uit de vriendengroep van Thomas. De man die hier werkt (Jesús) tovert drie zakken drop uit zijn la. Leeg weliswaar. Inclusief Redband Dropduo!! Bedankt. Je snapt dat ik nu snak naar drop. Ik twijfel heel erg of ik de mijnen wel wil bezoeken. Ik weet niet of ik het wil. Maar ik weet ook niet of ik het niet wil, dus ik boek toch maar. Op de kamer eet ik mijn avondmaal: chocochip koekjes. Ik heb geen zin in een restaurant.

vrijdag 6 februari 2015, Uyuni

Om 4.30 uur word ik wakker door het gerommel van een schoonmaakster. Het eerste wat ik denk: ik wil niet de mijnen in. Bij de gedachte alleen al krijg ik het benauwd en eigenlijk heeft het me ook nooit heel erg geïnteresseerd. Wat nu? Ik besluit om 7.00 uur op te staan, snel mijn spullen te pakken en te ontbijten en met al mijn spullen aan de wandel te gaan. Ik moet naar het oude busstation, waar de bussen naar Uyuni vertrekken. Ik heb geen idee hoe laat, maar nu ik niet naar de mijnen ga, wil ik dolgraag 's ochtends de bus naar Uyuni, zodat ik niet pas in het donker aankom en nog tijd heb om een tour voor morgen te boeken. Ik loop dus naar het oude busstation zonder kaart en zonder te weten waar het is. Onderweg vraag ik denk ik wel acht mensen of ik nog goed ga en waar ik naartoe moet. Dat verloopt soepel, op een klein akkefietje na. Ik loop gewoon rustig over straat als een wat ouder vrouwtje passeert, met haar plastic tasje vol spullen tegen mijn backpack slaat en in het Spaans tiert en vraagt wat ik hier eigenlijk kom doen. Wanneer ik doorloop en verbaasd naar een andere vrouw glimlach, krijg ik dezelfde glimlach terug. Ik ben duidelijk niet de enige die dit vreemd vind. Ik hoor de vrouw nog zo'n tien seconden tegen me uitvallen. Al snel daarna vind het busstation en een ticket naar Uyuni (slechts 3,50 euro). Ik ben in ieder geval niet de enige backpacker in deze bus, want tegelijk met mij boeken drie Chileense backpackers de bus. Twee meiden en een jongen. In de bus, die om 9.30 uur vertrokken is, vragen ze naar mijn plannen. De rit is fantastisch. Zo mooi weer! Het wordt bijna eentonig om te schrijven over de prachtige natuur, maar het is gewoon ongelofelijk. Overal waar ik kijk, zie ik natuur. Heuvels en bergen, groen, bruin, rood. Eigenlijk kan ik het niet goed uitleggen, dus ik laat het hierbij. Rond 13.30 uur komen we aan in Uyuni, sneller dan verwacht, want ik rekende op zes uur in de bus. Mijn eerste indruk van Uyuni is: rustig, klein, veel laagbouw, brede wegen en een beetje een woestijnachtige omgeving. Ik heb geen hostel gereserveerd, dus ik ga op zoek. Het duurt niet al te lang voor ik een hostel vind dat er van de buitenkant netjes uitziet. Ik vraag of ik de kamer mag zien: keurig. Voor 60 Boliviana's een privékamer. 's Middags loop ik richting het centrumpje, waar een stuk meer backpackers te vinden zijn. Ik eet een broodje, buiten in de zon, ik koop mijn Bolivia-souvenir (een Boliviaans vrouwtje, een popje) en boek mijn Uyuni tour. De vrouw bij wie ik boek, vertelt me dat er al drie Nederlanders hebben geboekt, dus dat zou gezellig kunnen worden. Als ik aan het eind van de middag in een restaurantje zit, word ik vergezeld door Erwin uit Groningen. We komen erachter dat we allebei uit Nederland komen en hebben beiden behoefte aan een makkelijk gesprek en het uitwisselen van reiservaring. Hij gaat richting Peru, waar ik vandaan kom en ik ga richting Argentinië, waar hij vandaan komt. Na een niet zo lekkere pasta loop ik richting het hostel. Onderweg kom ik de drie Chilenen weer tegen. Ze blijken in hetzelfde hostel te zitten. Daar lopen we samen heen. Ze vragen of ik zin heb om vanavond nog mee het dorpje in te gaan. Lijkt me leuk. Helaas staan ze om 21.40 uur pas voor mijn deur en dan ben ik al in pyjama 'Wie is de Mol?' terug aan het kijken. Ik zeg ze dat ik zo ga slapen en dus niet meega en nog geen minuut later heb ik daar een beetje spijt van. Niks meer aan te doen. Hopelijk zie ik ze morgenochtend nog. Ze stelden namelijk voor om gegevens uit te wisselen voor als ik in Santiago ben. Zij wonen daar en kunnen me dan de leuke plekjes laten zien.

zaterdag 7 februari 2015, Salar de Uyuni

Vandaag is het zover. Zoals sommigen van jullie misschien wel weten, heb ik een bucketlist. En ik neem het uitvoeren van mijn bucketlist uiterst serieus. Waarom? Omdat op een bucketlist (levens)dromen staan en ik vind dat je moet proberen je eigen dromen waar te maken. Sueño. Je leeft tenslotte maar één keer. Tenminste, daar gaan we vanuit. Goed, genoeg gezwijmel. Toen ik mijn bucketlist maakte, besloot ik dat ik niet alle landen op zou schrijven waar ik nog heen wil. Dan zou het een oneindige lijst worden. Toch heb ik er een aantal bestemmingen/reisactiviteiten opgezet. Bijvoorbeeld de outback van Australië (check), in het wild orang utans spotten in Oeganda en... de zoutvlakte in Bolivia bezoeken: Salar de Uyuni. En dat is precies wat ik vandaag ga doen. Ik ben vroeg wakker, neem een (koude) douche en loop naar het centrumpje. In twee pogingen weliswaar, want de eerste keer verdwaal ik een beetje. Ik ontbijt ergens wat, koop water en snacks en wacht nog even op een bankje in de zon. Om 10.30 uur is het tijd om te gaan. Het begin van een driedaagse tour van Uyuni naar San Pedro de Atacama in Chili, de droogste woestijn ter wereld. Helaas gaat het op z'n Zuid-Amerikaans. Pas om 11.30 uur zit ik in de Jeep en niet met drie Nederlanders (die gaan morgen, want ze zijn vast komen te zitten met een bus), maar met vijf mensen uit Canada. Niet dat dat veel uit hoeft te maken, maar toch vind ik het niet zo leuk. Het is misschien ook waar je je op instelt. Dit is niet ce enige verandering. Ook de route is een beetje gewijzigd, vertelt de vrouw met met goud versierde tanden me. Alles is hetzelfde, behalve dat ik nu ook naar 'Isla del Pescado' zal gaan. Dat vind ik eigenlijk heel raar, want gisteren vertelde ze me nog dat het op dit moment niet mogelijk is om daar te komen, door het water dat op de zoutvlakte staat. Gelukkig blijken de mensen in de Jeep erg aardig. Vooral de twee meiden achterin, van ongeveer dezelfde leeftijd als ik: Maria en Andrea. Vanwege de routewijziging kunnen we onze spullen in Uyuni laten, want daar slapen we vanavond weer. Dat had ik liever niet gehad, want dat betekent dat we morgen meer moeten haasten. Stom. Ik besluit er het beste van te maken, want ik heb hier zó naar uitgekeken. Eigenlijk al een paar jaar. De eerste stop is bij de 'Train Cementary'. Deze oude, verroeste treinen staan er al ruim 200 jaar. Al snel kom ik hier mijn Chileense vriendinnen (en de jongen die erbij hoort) tegen, waarmee ik gezellig klets en foto's maak. Inmiddels weet ik hun namen: Francisca, Belén en Benjamin. Na wat klimmen en klauteren op de treinen is het tijd voor de volgende stop. Dit is een stop net voor Salar de Uyuni, een stop op een marktje waar het uiteraard de bedoeling is dat je de lokale bevolking financieert door wat te kopen. Ik loop wat rond, maar koop niets. Ik wil vooral graag verder, want dit is niet waar ik voor kom. We moeten nog een kleine vijf kilometer rijden over een weg van hard zand. Ik houd mijn adem in als we aan komen rijden. Soms heb je een hoge verwachting van iets en het is altijd maar afwachten of het dan voldoet aan die verwachting. Dit overtreft. Overal waar ik kijk, zie ik zout. Op dat zout ligt een laagje water en hier en daar vind ik hoopjes zout. We lopen hier op onze bloten voeten doorheen. Ook hier arriveren mijn Chileense vriendinnen, waarmee ik opnieuw klets en foto's maak. Wat is dit gaaf! We rijden door, over de zoutvlakte, naar de lunchplek, op de zoutvlakte. Hier is ook een Dakarmonument te vinden. Ik snap wel waarom de Dakar hier gehouden is. We lunchen - uiteraard- rijst met kip en wat groenten. Ik kan daar niet gelukkig van worden. Geef mij maar een bruin broodje met hagelslag. Na de lunch maken we nog wat foto's en dan rijden we naar het absolute hoogtepunt van de dag, nog steeds op de zoutvlakte, die wel zo'n 12.000 km² groot is! Wat we nu aantreffen is magisch, betoverend. Onvoorstelbaar mooi. Ik heb hier foto's van gezien, maar die kunnen onmogelijk tippen aan de werkelijkheid. Ik sta op de grootste spiegel ter wereld. Waar ik ook kijk, het is overal wit. In de verte zijn wat bergen en een vulkaan te zien, maar verder is het een grote, witte vlakte. Men zegt dat dit de lastigste tijd van het jaar is om door Bolivia te reizen, maar ik heb daar nog weinig van gemerkt en ben eigenlijk heel blij dat ik er nu ben. Want alleen in januari t/m maart ligt er een laagje water op het zout en dat zorgt voor het spiegeleffect. De bergen in de verte, de wolken, de vulkaan, de Jeep, wijzelf. Ik zie alles dubbel. Er is geen woord dat kan uitleggen hoe mooi het is. Woorden als prachtig en schitterend zeggen eigenlijk te weinig. Het lopen over dit harde zout op blote voeten doet heel erg zeer, dus ik besluit mijn schoenen toch maar aan te trekken. Daar worden ze niet mooier van, maar zo kan ik er meer van genieten. We zijn aan de vroege kant en moeten voor zonsondergang nog twee uur wachten. Maria en ik willen dat graag, de rest iets minder. Maar we zijn hier waarschijnlijk maar één keer in ons leven. We blijven. De twee uur vliegen voorbij. Genieten van het uitzicht, foto's maken, nog meer genieten... Maria, Andrea en ik ontdekken een wakje en wat stukken zout waar we uiteindelijk de wereld mee maken. Ook Koetje kijkt vandaag zijn ogen uit. Zijn vacht is helaas wat hard en stug geworden door zijn val in het zoutwater. Als de zon steeds wat meer begint te zakken, gaan Maria, Andrea en ik op het dak van de Jeep zitten om dit te bekijken. Het is ontzettend mooi, want ook de zon weerspiegelt in de vlakte en de lucht is feloranje. Terug in Uyuni eten we in een restaurantje en worden we naar het hostel gebracht. Prima. Na een heerlijk warme douche vallen we - met z'n zessen op één kamer - in slaap.

zondag 8 februari 2015, Uyuni

Aangezien ik nog steeds in Uyuni zit (daarover later meer), heb ik genoeg tijd om even een plan te maken voor de komende tijd, want héél veel tijd heb ik niet meer, denk ik. Dat blijkt toch mee te vallen. Het is de bedoeling dat we vandaag om 8.30 uur aan het ontbijt zitten. Dat lukt. Om 9.30 uur zullen we de tour dan voortzetten. Dat lukt niet. 9.30 Uur wordt 10.30 uur, 10.30 uur wordt 11.00 uur en na elven horen we dat het hele feest vandaag niet doorgaat. Wat heb ik het gehad met deze vrouw! Ik zag van de week een leuke tekst voorbij komen en die ik nu erg toepasselijk...: Some people just need a high five. In the face. With a chair. Ik geloof dat er iets mis is met de Jeep. Ofzo. Dus een extra dag in Uyuni. Ze biedt ons voor 's middags een gratis tour aan. Ik maak geen grapje: naar mijnen. Niet voor mij dus. Ook zouden we nog ergens 150 Boliviana's moeten betalen voor de entree van een natuurpark. Dat doet zij nu. En vandaag krijgen we de maaltijden en de nacht extra in dit hostel. Vooruit dan maar. Dus mijn dag bestaat uit foto's op de laptop zetten en in het zonnetje de rest van mijn reisplan maken. Best relaxt. En wat staan er nog veel mooie dingen op de planning... 's Avonds krijgen we, op aanvraag, een keer iets anders dan vlees, rijst en aardappelen. Helaas geen pizza. Daar hoopten we op. Maar een hamburger met patat. Internet werkt hier weer voor geen meter, gelukkig heb ik vanmiddag de foto's op mijn computer kunnen zetten. Zo is mijn back-up weer geregeld. Ik zeg welterusten en hopelijk komen we morgen wat verder dan Uyuni.

maandag 9 februari 2015, geen idee waar

Wat verder dan Uyuni zijn we zeker gekomen, maar vraag niet hoe. Na het douchen staan we braaf om 8.30 uur klaar. Pas een uur later worden we opgehaald. En zo'n anderhalf uur later zijn we dan echt op weg. De groepssamenstelling is wat veranderd. Katya en Saïda (moeder en dochter) zijn teruggegaan naar La Paz, omdat dochter zich niet lekker voelde. We krijgen er twee Argentijnen bij en een Pool. We rijden een behoorlijk eind voordat we stoppen. De eerste stop is de lunchstop in 'Vila nogwat'. Een minidorpje met een niet echt smakelijke lunch. Rijst (koud), maïs (hard), komkommer, tomaat en tonijn (iel). We rijden verder door de prachtige, schitterende natuur. De beelden van Zuid-Amerika die ik in mijn hoofd had, komen hier echt tot leven. Bergen in de verte, vaak zijn de toppen bedekt met sneeuw. Daar omheen is het wat droger, maar toch begroeid met plumpjes goud gras. We rijden vandaag urenlang (zo'n negen!) door alleen maar natuur, natuur, natuur. Ongelofelijk. Nog voordat we echt stoppen bij één van de bezienswaardigheden, hebben we een probleempje met de Jeep. Van éen van de achterwielen zijn we wat wieldoppen verloren. Het schijnt op dit moment gevaarlijk te zijn om door te rijden. Toch gaan we een kwartier later verder. De mannen hebben wieldoppen van andere wielen gehaald, zodat er overal een gelijk aantal wieldoppen zitten. De rit op zich is, zoals ik al zei, adembenemend. Als we bij het eerste meer aankomen, kijk ik helemaal mijn ogen uit. Overal waar ik kijk, is het mooi. In het meer staan flamingo's om het plaatje af te maken. We rijden nog langs verschillende meren met als klapper de laatste: Laguna Colorada. Wauw. Echt prachtig. Vanuit hier rijden we naar het hostel, waar we een beetje van schrikken als we er aankomen. Aan de buitenkant ziet het er niet uit, maar het blijkt later vanbinnen best mee te vallen. Fatima van de touragency heeft het weer goed geregeld, maar niet heus. Ze heeft de Argentijnen verteld dat ze vandaag terug zouden zijn in Uyuni, dus zij hebben geen (slaap)spullen bij zich. Ook is er voor ons een bed te weinig, waardoor de Argentijnen samen in een éénpersoonsbed moeten slapen. Het is ontzettend koud hier, dus wat dat betreft hebben ze een voordeeltje. We krijgen thee met koekjes om op te warmen en wat later pasta als maaltijd. En dan gauw slapen. Morgen héél vroeg op.

dinsdag 10 februari 2015, San Pedro de Atacama (CHILI!)

Ik heb redelijk geslapen, maar het blijft naar om om 4.00 uur het geluid van de wekker te horen. Bah! Met moeite komen we allemaal uiteindelijk toch overeind voor een simpel, niet vullend ontbijtje. Om 5.00 uur stappen we weer in de Jeep en rijden we naar de geisers, om daar ondertussen te kunnen genieten van zonsopkomst. Van veel reizen word je een beetje verwend. Ik vind het wel mooi hoor, maar ik heb het mooier gezien. Het lijkt alsof er continu een wolk uit de grond komt. Bovendien staan er alleen maar mensen voor die het leuk vinden om zichzelf ermee op de foto te zetten en dat maakt dat mijn humeur er op deze vroege ochtend niet beter op wordt. Sommige mensen snappen niet dat de meeste mensen graag een foto maken zonder hun koppen erop. Aangezien de hele jeepgroep dit niet heel spectaculair vindt, gaan we al gauw verder naar iets dat wél heel leuk en mooi is: de hotspring! Normaal denk ik bij hotsprings meteen: 'Mwah...' Maar hier is de omgeving prachtig en volgens de chauffeur is het water 40 graden! En dat klinkt erg aanlokkelijk in deze vrieskou! Dus met kippenvel op onze lijven kleden we ons om, Maria, Andrea, Romèr en ik. Over Romèr heb ik jullie nog niet verteld. Hij is éen van de Canadezen (Franssprekend). Een lange man met een heel donkere huid, leren jas en petje. Maar echt zo'n stoer, mutsachtig petje. Hij maakt het beeld van zichzelf helemaal compleet doordat hij voorin de auto steeds op de meest grappige manieren met de muziek meebeweegt. Een erg grappige, vrolijke man van in de 50, gok ik. Andrea is trouwens 34! Ik had haar tien jaar jonger gegeven. Maria is 25. Het water is heerlijk warm. Ik zou er zeker een uur in kunnen blijven zitten, maar na een half uur gaan we verder. Als we wegrijden, zien we zo'n twintig lama's voorbij de hotspring lopen. Een mooi, typisch plaatje. De laatste stop van deze tour is 'Laguna Verde', dat 'het groene meer' betekent. Door de wind en doordat een deel van het meer bevroren is, is het eigenlijk helemaal niet zo groen, maar toch is het waanzinnig mooi. Ook hier spotten we wat flamingo's. Ik geloof dat ik er wel zo'n 300 gezien heb ik twee dagen. Dan is het tijd voor het volgende avontuur: de grens. Als we er aankomen, belanden we in een ijskoude, besneeuwde 'middle of nowhere'. En nu? Het lullige is, dat ik de tour geboekt heb tot aan San Pedro de Atacama. Maar het was ergens te verwachten... Señora Fatima had me een busticket moeten geven, maar die heb ik niet gekregen. Dus moet er wat geregeld worden. Ik ben de enige uit de Jeep die doorgaat naar Chili. Goed, eerst maar in de rij bij het grenskantoortje van Bolivia. Dat duurt lang. Mijn handen doen lijn van de koud, de ijspegeltjes hangen aan het dakje van het kantoortje. Ik blijk 15 Boliviana's te moeten betalen en dan is het geregeld. Volgende stap: vervoer naar San Pedro de Atacama. Ik zie een man bij een busje staan en vraag hem hoe ik in Chili kan komen. Hij blijkt uiterst vriendelijk en al snel is het geregeld. Een half uur later ben ik onderweg naar Chili voor 50 Boliviana's, die Fatima me gaat terug betalen. Maria gaat dat geld terugvragen en zal het dan op mijn rekening storten. Top! Ook in het Chileense grenskantoor verloopt alles soepel. Ik ben er! In de droogste woestijn ter wereld. Een Palestijnse jongen uit het busje blijkt naar hetzelfde hostel te gaan. Het is wat lastig te vinden, maar we komen er. Prima hostel. Er hangt hier een heel relaxte sfeer. Ik ben blij dat ik hier in ieder geval drie nachten blijf. Als ik mijn was heb weggebracht, ga ik eerst op zoek naar een pinautomaat. Dat is niet zo moeilijk, maar toch heb ik een probleem. Ik had er al over gelezen... Geen enkel apparaat heeft geld. Het is op. Of apparaten doen het gewoonweg niet. Het is hier maar klein en dan betekent slechts vier pinautomaten... Ik ruil mijn overgebleven Boliviana's om, zodat ik in ieder geval iets kan eten en drinken. Maar dat is daarna ook wel weer op. Het is hier namelijk erg duur allemaal. Dat wordt spannend... Ik probeer het nog eens bij het enige apparaat dat werkt. Bij anderen dan... Met lood in mijn Tevasandalen loop ik terug naar het hostel. Tevasandalen?! Ja, echt. Waar ik vanmorgen nog stond te bibberen in de vrieskou, zweet ik nu mijn hempje uit. Welkom in de woestijn. Ik heb eventjes contact met mama en FaceTime met Thomas. Rond 18.00 uur ga ik weer terug naar het centrumpje. Eindelijk is de BCI-bank open. Daar weet ik in ieder geval dat ik geld kán opnemen. Nu nog hopen dat er geld in de automaten zit. Een pak van mijn hart. Ik kan weer even vooruit. Nu ik geld heb, zou ik tours kunnen boeken, dus ik laat me informeren. Helaas word ik door de informatie enorm teleurgesteld. Ik blijk op totaal het verkeerde moment in SPdA te zijn. Februari is rampzalig wat betreft de sterrentour. De tour die ik hier ZO ZO ZO graag zou willen doen. Op de late avond de donkere woestijn in en met telescopen de ruimte bekijken. De lucht schijnt vól sterren te zijn. Ik zou planeten kunnen zien... Maar nu dus niet. Wolken. De mevrouw in het kantoortje van 'Space' (de beste met maar liefst 10 telescopen en al volgeboekt tot 15 februari) vertelt me dat de tour vorig jaar februari maar drie (!) keer doorging. Omdat de kans dus heel groot is dat het hele feest niet doorgaat, gaat het me toch iets te ver om drie dagen extra te blijven, tot er plek is in de tour. Ze raadt me aan om morgen terug te komen en te vragen of er mensen geannuleerd hebben. Ik zie het allemaal donker (ik weet het, somber) in. Of moet ik zeggen: bewolkt. Ik houd nog een klein sprankeltje hoop. Stel nou dat er morgen ineens weinig wolken zijn (God, als je bestaat, alsjeblieft) én er is een annulering bij 'Space'. Dan ben ik de gelukkigste op deze aardbol. Ik koop een armbandje en een leuke muts (excuus: ik ga op wintersport in april) en eet op een terrasje lasagne. Onder een parasol in de regen. In de droogste woestijn op aarde. Ja. Februari. Geluksvogel.

PS. Voor de mensen die van mijn vorige half jaar reizen weinig meegekregen hebben: Australië outback, sterren. Ik kan er geen genoeg van krijgen. En hoog op mijn bucketlist pronkt: 'Een reis naar de ruimte: sterren van dichterbij bekijken en de aarde van bovenaf.' Onrealistisch? Misschien. Het is mogelijk. Als ik de loterij win...

Dus, lieve allemaal. Hopelijk kan ik jullie in het volgende verslag vertellen dat ik de gelukkigste persoon op aarde ben. Al ben ik natuurlijk al heel gelukkig, maak je daar geen zorgen om. Dikke knuffel van een lijf VOL insectenbeten (daarover later meer), Cindy.