La Bella Durmiente

Hallo lieve allemaal,

Misschien merkte je het al. We hebben het zo druk met ons reisprogramma, dat ik niet eerder toe ben gekomen aan het overtypen en plaatsen van mijn dagboekverslag. De titel van deze week betekent: Doornroosje. Ik plaats trouwens geen foto's meer op waarbenjij.nu, omdat ik er al bijna doorheen ben (je kunt maar 150 foto's plaatsen) en omdat het zo veel tijd scheelt... De mensen op facebook kunnen er gelukkig alsnog van genieten.

zaterdag 10 januari 2015, Arequipa

Een nachtbus is nooit echt geweldig. Ik slaap af en toe even, maar niet veel. Het is koud in de bus, mijn knieën doen zeer en Thomas heeft last van zijn buik. Verder is de bus zelf wel oké. Om 5.30 uur komen we aan in ons hostel (The flying dog) en gelukkig kunnen we al gauw in onze (privé)kamer, waar we moe op bed ploffen en tot 9.30 uur slapen. Daarna lopen we richting het centrum waar we een ontbijtje kopen om mee te nemen. In het zonnetje op Plaza de Armas eten en drinken we dit op. Het is vandaag hartstikke warm, heerlijk. Voor het eerst in ruim vier maanden heb ik weer een korte broek aan. Tot ongeveer 14.00 uur verkennen we de stad met zijn mooie gebouwen en een leuk park. Arequipa is duidelijk een heel andere stad dan Cusco. Wat ze gemeen hebben zijn de imposante, oude gebouwen, maar Arequipa is veel moderner dan Cusco. Schoner ook wel. Wat ik hier wel mis, zijn de prachtig traditioneel geklede mensen en vrouwen met omslagdoeken. Die zie je hier maar weinig. Het plein in Arequipa bestaat uit veel mensen, véél duiven, gebouwen met balkonnetjes en een mooie kathedraal. Ik zou er uren kunnen zitten en gewoon kunnen kijken naar al het leven hier op straat. 's Middags relaxen we in het hostel op het dakterras. Ik schrijf hier mijn dagboek bij, we Facetimen met mama en een halve Koen en later met de ouders van Thomas. Na het douchen gaan we terug naar het centrum. Ik koop er een jurkje en we eten niet zo lekker in een vreemd restaurant. We sluiten af met een ijsje bij MC Donalds, omdat we vinden dat we dat verdiend hebben. Wie karamel heeft uitgevonden, verdient wat mij betreft een Nobelprijs. I'm lovin' it.

De hoogtepuntjes van Thomas: 1) Hoe veel mensen gezellig sociaal in een park kunnen zitten. 2) Niet alles is altijd wat het lijkt, ook restaurants. 3) Soms mag je jezelf trakteren op wat lekkers.

zondag 11 januari 2015, Arequipa

Het leven van een reiziger gaat niet altijd over rozen. Om 2.30 uur gaat de wekker, want om 3.00 uur moeten we klaarstaan voor onze dagtrip naar Colca Cañon. Geheel op z'n niet-Peruaans wordt er al om 2.45 uur op de deur geklopt. Of we al klaar zijn. Uh? Nee? Vijf minuten later staan we wel klaar en dan moeten we nog een kwartier wachten. Dat is dan wél weer op z'n Peruaans. We blijken nog zo'n vier uur te moeten rijden voor we in Colca Cañon belanden, dus die tijd wordt vooral besteed door te slapen. We hebben wat in te halen. Zelfs Thomas, die vaak toch al weinig slaapt en laat naar bed gaat, wilde er gisteren graag om 21.00 uur liggen. Ik heb er erg om kunnen lachen. De eerste stop wordt 's ochtends vroeg nog gehouden, bij een opkomende zon en drie vulkanen (bedekt met sneeuw) in de verte. Het is ijzig koud, letterlijk, want op de vele stenen die hier liggen, vindje een dun laagje ijs. We bevinden ons op de hoogstgelegen weg in Peru, namelijk op 4910 m hoogte. De volgende stop is in Chivay, waar we simpel, maar lekker ontbijten. Dan rijden we door naar Colca Cañon, door een prachtige omgeving. Naast dat de Colca Cañon op zich al mooi is, komt men (en wij dus ook) hier ook om de vogel met de één na grootste spanwijdte ter wereld te sportten: de condor. We hebben het hier over een spanwijdte tot 3.20 uur. De gids heeft in de bus verteld dat dit een moeilijke periode is om ze te spotten, vanwege het regenseizoen. We hebben mazzel. Geen regen te bekennen. Sterker nog, het wordt in de loop van de dag alleen maar warmer en zonniger en we spotten maar liefst vier condors. Het is misschien wat verwend, maar ik word gelukkiger van een kolibrie. We rijden dezelfde weg terug en onderweg stoppen we bij wat uitzichtpunten om foto's te maken. Tussen die stops door slaap ik wat af. In Chivay opnieuw een eetstop, maar dit keer voor de lunch. Wij hebben die eigenlijk (heel Nederlands?) zelf meegenomen en gaan op een plein in de zon zitten om dat op te eten. Als je uren heen rijdt, moet je ook uren terugrijden. Welterusten. We rijden een stuk door een nationaal park, waar we lama's, alpaca's, flamingo's en nog een soort lama-achtige dieren waarvan ik de naam vergeten ben, spotten. Een geslaagde dag. Toch wil ik nog wel iets kwijt over gidsen. De meeste gidsen vind ik namelijk gewoon ronduit vervelend. Vaak hebben ze iets wat de hele dag door terugkomt. De gids die mama en ik in Puno hadden, zei de hele dag door: 'Sí? Okay!' Deze beste mevrouw zegt steeds als ze begint te praten in het Spaans: 'Señores...' en in het Engels: 'Guys...' Daarnaast hebben veel gidsen ook helemaal geen fijne stem om naar te luisteren, terwijl ze de hele dag door praten. En dit is niet gebaseerd op twee gidsen, want Saar en ik hebben ons in Vietnam ook geërgerd aan de gids bij de tunnels. Ook hij had een steeds terugkerend woord: 'Stand?' Hij bedoelde daarmee te vragen of we het allemaal begrepen hadden (understand). De meest geweldige gids was Steve in de outback van Australië. Maar ik dwaal af. Nog even een ander zijweggetje in dit verhaal: pap, wat zullen we twee leuke weken krijgen in IJsland. Alleen die taal al: hilarisch. Ik heb er de hele dag naar kunnen luisteren, achter me in de bus. 's Avonds lukt het ons eindelijk - na zo'n acht pogingen - om te pinnen en gaan we heerlijk luxe uit eten. Een super goed restaurant en voor Peruaanse begrippen een dure, maar zo lekker!!

De hoogtepuntjes van Thomas: 1) Toch wel trots op het oude omaatje dat nog even gaat reizen door Peru. Ze doet me trouwens denken aan het omaatje van Madagascar, maar dan aardiger. 2) Soms, ook wel goed bedoeld, gidsen vermoeiend zijn. 3) Gewoon de prachtige natuur weer in Colca Cañon.

maandag 12 januari 2015, Nasca

Als je denkt dat 'op reis zijn' vooral uit uitrusten en relaxen bestaat, heb je het mis. Weer gaat de wekker vroeg, namelijk om 4.45 uur. Om 5.30 uur nemen we namelijk de bus naar Nasca. Zelfs om 5.30 uur kun je buiten al in je shirt met korte mouwen staan en in de loop van de dag wordt het alleen maar warmer. We bereiken de 30 graden. Het enige nadeeltje hieraan: muggenbulten. De teller staat al op vier. Deze dag bestaat vooral uit de busrit. De omgeving is zoals ik Peru nooit echt verwacht had: droog, droog, één en al zandbergen. Eigenlijk gewoon woestijnachtig met daarbij een heel stuk kust met mooi, helderblauw water. Af en toe komen we wat losse huisjes tegen en vragen we ons af wat de mensen die er wonen hier brengt. Rond het middaguur staan we ineens stil. Een kleine file aan (vracht)auto's en bussen en niemand kan verder. We stappen uit en besluiten te gaan kijken wat er precies aan de hand is. Daar zijn we lang niet de enigen in. Er zijn mannen met voertuigen bezig om een ander voertuig dat van de berg gereden is, naar boven te halen. Zo'n twintig tot dertig minuten later zijn ze er nog steeds mee bezig, maar kunnen we er wel langs en gaat de rit verder. Ik slaap veel (best lekker), luister wat muziek en kruip af en toe even fijn tegen de kanjer die naast me zit aan. Na 16.00 uur komen we aan in het kleine stadje Nasca, in the middle of nowhere, in een prima hostel. Dan even opfrissen onder de douche en het stadje in. Daar eten we weer lekker voor weinig in een mooi restaurant. Gewoon 's avonds in een jurkje kunnen rondlopen. Heerlijk toch?

De hoogtepuntjes van Thomas: 1) Cindy in een jurkje zien gewoon echt heel leuk is! 2) Ook al is het de hele rit hetzelfde, maar de woeste woestijn en steile kliffen toch iets heel imposants hebben. 3) Ook in Peru mijn hulpverleningshart even sneller gaat kloppen om te zien hoe ze hier dus een van de klif gestorte vrachtauto bergen.

dinsdag 13 januari 2015, Huacachina

's Ochtends hoeven we een keer niet zo ontzettend vroeg op, maar wel op tijd. Om 8.30 uur staan we klaar en worden we naar het vliegveldje van Nasca gebracht. Daar moeten we nog ruim een uur wachten voor we de lucht in gaan. Na dat wachten, komen we aan bij een klein vliegtuigje, waar - inclusief de piloot en co-piloot - slechts acht mensen in passen. We vliegen (uiteraard) boven de beroemde Nascalijnen. Weer één van die vele mysteries die Peru bezit. Hoe is het mogelijk dat ze dit zo lang geleden gemaakt hebben en waarom eigenlijk? Eén ding weet ik wel: het incavolk was behoorlijk intelligent. We zien veel verschillende lijnen en figuren, waaronder een walvis, astronaut, hond, aap (haha, Marja!), boom en - ja ja - een kolibrie. Om deze lijnen te zien, zorgt de piloot voor goed zicht door het vliegtuig flinke bochten te laten maken en een beetje schuin te laten hangen. Ik snap de waarschuwingen die we vooraf kregen wel. Je wordt hier inderdaad een beetje misselijk van. Als we ongeveer een half uur later uitstappen, blijkt dat de vrouw helemaal achterin de waarschuwingen beter had kunnen gebruiken met haar drie volgespuugde zakjes... We lunchen gezellig op een overdekt dakterrasje en nemen later ergens een lekker koude milkshake. De rest van de middag zitten we lekker op het dakterras van het hostel, waar we aan de praat raken met een Zwitser, die voor een aantal maanden in Peru zit, omdat hij zo geïnteresseerd is in de incacultuur en er uiteindelijk een boek over wilt schrijven. Om 16.00 uur hoppen we weer in de Peru Hop, waar we de enigen blijken te zijn. Een privéhop naar Huacachina. Als ik muziek luister en Michael Bublé 'Ave Maria' in mijn oor hoor zingen, moet ik heel erg aan oma denken. Ik mis haar! Net als de andere oma. Het is soms zo jammer om geen oma's meer te hebben... Tegen het einde van de busrit word ik ineens heel misselijk en dat gevoel gaat de rest van de avond niet meer weg. Ik voel me net een soort vaatdoek.

De hoogtepuntjes van Thomas: 1) Wat een knap staaltje kunst van de Inca's! Zeker wetende welke materialen ze allemaal nog maar hadden en waar ze allemaal tegenaan liepen aan problemen. 2) Het leuke en gezellige gesprek met een enthousiaste Zwitser. 3) Toch wel de privébus (!) van Nasca naar Huacachina.

woensdag 14 januari 2015, Huacachina

We kunnen vandaag uitslapen. Heerlijk. Aangezien het hier best heet is, zijn we alsnog redelijk op tijd wakker. Na een lekker ontbijtje, bestaat een groot deel van de dag uit luieren bij en in het zwembad. Daar kan een mens soms aan toe zijn. Jullie vast ook, met dat snertweer in Nederland. We lunchen een gigantisch bord eten bij het hostel (waarom toch zo veel?!) en gaan dan naar de kamer om ons even om te kleden. Aan het einde van de middag is het tijd om door het zand te gaan crossen. We hadden gehoopt zelf te mogen rijden, maar dat is niet het geval. Achteraf is dat te begrijpen, want het zijn heuvels waar je U tegen zegt. En eigenlijk is dit ook heel leuk, met z'n allen in een grote buggy. We hebben geluk met onze chauffeur: een grappige, vriendelijke man die graag foto's neemt van anderen en zo zorgt voor een paar leuke foto's van ons samen. We kunnen ook sandboarden. Ik heb dit in Australië een keer gedaan, maar vond dat toen niks en deze duinen zijn wel héél hoog. Thomas grijpt wel zijn kans en wordt door onze chauffeur de 'Olympic Champion' genoemd. Na het boarden zoekt de chauffeur een mooi plekje op voor de prachtige zonsondergang. Tot slot rijden we naar een uitzichtpunt waar we het meer (oase) in deze woestijn kunnen bewonderen. 's Avonds gaan we lekker uit eten bij een leuk restaurantje aan het meer. We sluiten de dag mooi af. We zoeken een rustig en donker plekje op een zandduin, waar we tot middernacht naar de prachtig gevulde sterrenhemel kijken. Duizenden sterren, waaronder drie vallende. Ik blijf het bijzonder vinden...

De hoogtepuntjes van Thomas: 1) Ik met het buggy rijden toch echt een Dakar gevoel krijg (big smile). Wil er echt een keer aan meedoen. 2) Je van sandboarden enorm onder het zand komt te zitten. 3) Hoe leuk is het om samen sterren te kijken bij/aan een echte oase in de woestijn.

donderdag 15 januari 2015, Paracas

Vandaag is een rustig relaxdagje aan het zwembad. Waar we wel een beetje (of Thomas een beetje erg) verbranden. Dat zegt wel iets over het warme, zonnige weer. We eten in hetzelfde restaurantje, maar een beetje aan de vroege kant, rond 17.00 uur, omdat we de bus op tijd hebben naar Paracas. Alleen blijkt dat op tijd eten niet ideaal. Daarnaast is het nog erg warm rond deze tijd en dat bevordert de eetlust niet. Het gevolg: ik zit na vijf happen van mijn hamburger stampvol en Thomas eet met grote tegenzin netjes zijn bord leeg. De hamburger heb ik in een plastic zakje gestopt. Zo veel laten liggen, kan echt niet. We hebben de Peru Hop-bus weer voor onszelf vanavond. Er wordt een leuke film opgezet (About Time) en zo lijkt de rit snel te gaan. Niets blijkt minder waar als we in een file terecht komen en daar zeker twee uur in stilstaan... Ongeluk. Een bus en vrachtwagen zijn tegen elkaar geklapt. Om 22.30 uur komen we aan in Paracas, veel later dan gepland.

De hoogtepuntjes van Thomas: 1) Factor 50 toch echt wel goed insmeren en alsnog verbranden. 2) Peruanen dus echt niet kunnen zwemmen en we in het kleine zwembad in het hostel er twee bijna zien 'verdrinken'. 3) Tweebaanswegen in Peru toch serieus gevaarlijk kunnen zijn.

vrijdag 16 januari 2015, Paracas

Om 8.00 uur worden we 's ochtends opgehaald voor een boottochtje naar de Ballestas eilanden. Terwijl we met een fijn, fris windje naar de eilanden varen, heb ik moeite met het openhouden van mijn ogen. Dat is niet de eerste keer he? Gelukkig is er onderweg al het één en ander te zien, namelijk duizenden pelikanen en een Inca-figuur in een rots. Bij de eilanden zien we waarschijnlijk wel miljoenen vogels (het ziet er zwart van), pinguins en honderden zeeleeuwen. Groot, klein, vrouwtjes en (grote, dikke) mannetjes. En een herrie dat ze maken! 's Middags relaxen we op de kamer, waar ik in slaap val en als een soort Doornroosje twee uur later wakker word. Aan het eind van de middag lopen we gezellig een stukje over de boulevard en kiezen we een restaurantje, waar we eerst een spelletje spelen onder het genot van een sapje en later een pizza eten en ons een beetje irriteren aan één van de serveersters, die denkt dat ze leuk kan zingen en dat met de karaokeset ter gehore brengt. Knettervals. Nu gaan we nog even Wie is de Mol kijken en dan lekker slapen. Ik hou van slapen...

De hoogtepuntjes van Thomas: 1) Zeeleeuwen eigenlijk toch ook wel grappige en luie dieren met die lichamen van ze. 2) Sommige mensen echt vals kunnen zingen. 3) Stoeien!

zaterdag 17 januari 2015, Paracas

Wie is de Mol terugkijken was gisteren geen succes. Na acht minuten zijn we gestopt. Lang leve het internet. We kunnen vandaag uitslapen, maar zijn toch op tijd wakker. Dat kan worden opgelost. We vullen de tijd gewoon met lekker knuffelen. We blijven tot 12.00 uur op de kamer, waar we douchen en foto's uploaden. Na het uitchecken gaan we aan het strand op een terrasje zitten om wat lekkers te drinken en niet zo lekker te eten. Een echt rustdagje vandaag, want daarna gaat het relaxen verder bij het hostel. Thomas in een hangmat en ik in een fijne stoel. Kleurboek voor volwassenen op schoot en ontspannen maar! 's Avonds eten we bij hetzelfde restaurantje, bij de lieve, glimlachende serveerster en eten we ergens anders een wat tegenvallend toetje. Op naar Lima. Onze laatste rit met Peru Hop alweer.

De hoogtepuntjes van Thomas: die krijg je in het volgende verslag. Hij heeft ze nog niet opgeschreven in mijn dagboek en ligt nu eventjes te slapen. Ook hij heeft de Doornroosje-modus uitgevonden... ;)

De afsluiting met Peru Hop verliep niet heel soepeltjes... Dat lees je de volgende keer. Heel veel liefs, inmiddels vanuit de hoofdstad, Cindy.