Ik heb een tante in Marokko

Dag lieve allemaal,

Daar ben ik dan met het tweede (en tevens laatste) deel van mijn Marokkoreis. Vergeef me de tikfouten, want ik ben eigenlijk moe, maar wilde het vandaag gewoon af hebben. Je snapt hoe dat gaat. Snel, snel, snel en dat met lenzen in, die er heel graag uit willen. Zie hier het resultaat!

woensdag 1 januari 2014, Marrakech

Vandaag was de meest geslaagde dag in Marokko, vinden wij zelf. Tot nu toe dan, hè. De toon is gisteren gezet door de lieve taximan. Na het ontbijt lopen we naar Jemaa El Fna en onderweg komen we al een uiterst vriendelijke man tegen met een fiets, die samen met ons de weg oversteekt. Hij went ons een gelukkig Nieuwjaar en vraagt ons waar we vandaan komen en zegt ons dat we voorzichtig moeten oversteken. Heel goedbedoeld allemaal. Als we net ‘afscheid nemen’, geeft hij ons de tip om even linksaf te slaan en de berbermarkt te bezoeken. De markt vinden we niet, maar het idee was leuk. We gaan de souks vandaag weer in. Van plan om niet te verdwalen en vooral van plan om niet met lege handen terug te keren. Afdingen zullen wij en verkopen zullen zij. We zijn volhardend vandaag en belangrijker: een stuk zelfverzekerder dan eergisteren. Met lege handen komen we zeker niet thuis. Wat de dag vandaag zo mooi maakt, zijn de mensen. We hebben het afdingen door en vriendelijkheid en humor lijken de sleutels tot succes. We komen in een kraam waar we sjaals op de kop tikken en jurken passen (dat noem je hier een ‘jelaba’). We kopen alleen allebei een kindermaatje, voor in de verkleedkist op school (mocht ik ooit weer een kleutergroep krijgen). In een andere kraam lachen we ons rot met het afdingen (wat nu eventjes net niet lukt) en leren we dat ‘gelukkig nieuwjaar’ in het Arabisch ‘Sana Saida’ is. Ook schrijven ze hier onze namen in het Arabisch op. Ziet er eigenlijk mooier uit dan in onze simpele letters! Dit zijn mijn aankopen van vandaag: een (sier)tajine, drie mooie flesjes, siertheepotje, kinderjurkje, sjaal, theeglaasjes en pelpinda’s. ’s Middags zitten we in het zonnetje op een terras en aanschouwen we al het moois dat voorbij komt. Veel lokale bevolking, karren met koopwaar, bedelende mensen en kinderen, een jongetje dat me nadoet als ik eet, terwijl hij naast me staat en vraagt om een hap, ezels, paarden, geuren, kleuren en een stoet mensen, lopend in de richting van de moskee. ’s Middags openen we de missie ‘Theepot’. Maar alles wat met thee of lampen te maken heeft, is onmogelijk af te dingen en ze vragen er werkelijk belachelijke bedragen voor (denk aan 90 euro voor een lampje). We geven de missie op voor vandaag. Inmiddels is het gigantisch druk op het plein. Grote kringen mensen staan om het entertainment heen. Van boksers tot buikdanseressen tot verhalenvertellers. Daarnaast vind je de talloze ‘henna-zet-vrouwen’, slangen en mannen met fluiten, etc. voor we het weten staan we weer met een hennavrouw te praten. We vinden het toch wel erg leuk. Dus ook Steef heeft nu een hennahand en ik heb er nu twee. Het meisje dat het bij ons heeft gemaakt, is echt geweldig. We praten ’s avonds nog over haar na. Enorm grappig was ze. Gewoon echt een leukje. Met onze nog natte henna lopen we nog even wat rond en gaan dan naar restaurant Marrekchi, waar je goed uitzicht hebt over de drukte op het plein, waar ze de boel geweldig ingericht hebben (die lampen wil ik allemaal) en waar we vanmiddag ook al waren, maar waar je niet alleen even gewoon wat kunt drinken. Poging twee dus. Dat gaat prima. Het eten is niet fantastisch, maar het uitzicht is waanzinnig mooi. We zien de zon naast de moskee zakken en steeds meer lichtjes gaan aan. nu ben ik officieel een beetje verliefd op Marrakech. De drukte is niet te beschrijven. Duizenden mensen krioelen rond. Na het eten lopen we door die drukte richting het hotel. Op verschillende plekken op het plein branden allemaal kaarsjes, fakkeltjes en lantaarntjes. Als je me ergens gelukkig mee kan maken… ik koop er dan ook drie voor veel te veel geld. We hadden het idee om met de taxi terug te gaan, maar zijn het er al snel over eens dat we gewoon lopen. In een winkeltje op de terugweg, waar we al eerder geweest zijn, kopen we dan eindelijk onze theepotten. Zonder afdingen, want het is een fixed price. En eerlijk gezegd denk ik dat we ‘m heel moeilijk goedkoper zullen krijgen. Nog even proberen te pinnen, maar drie mislukte pogingen. Raar hoor, dan niet. we doen in het hotel nog een drankje en maken een praatje met de gezellige ober en onze vriend de manager. Steef krijgt van de charmeur-ober een briefje met iets in het Arabisch geschreven. Daar hebben we wat aan. Morgen maar even een vertaler zoeken. Na een gek buitje op de kamer (maar niet zo gek als gisteren, toen we onze schapenwollen dekens als hoofddoeken gebruikten en onszelf zo op de foto zetten) is het tijd om te slapen. Morgen vroeg op! Hasta la vista!

donderdag 2 januari 2014, Marrakech

Poeh, 5.30 uur is toch wel erg vroeg in je vakantie. We nemen een warme douche om wakker te worden, pakken onze laatste spullen en lopen dan naar beneden. Daar zitten we een uur later te wachten tot we worden opgehaald voor onze tocht naar Ouarzazate. Om 6.40 uur zegt een jongen van het hotel dat we wel vast iets kunnen ontbijten. We hebben nog vijf minuten, dus we eten gauw twee kleine yoghurtjes. In onze kamer hadden we al een roze koek naar binnen gewerkt. Prima ontbijt. We rijden vandaag in een 4x4 door het Atlasgebergte de Kasbahroute. Hoewel, we zitten en kijken, we rijden niet zelf. We zitten in een auto met een Belgische vrouw en haar Nederlandse man en hun zoon Daniël. Leuke mensen. De rest van de mensen zien we alleen als we een stop hebben en komen allemaal uit België. Zeer schoon. De gids heet Ahmed en vindt ons (en dan vooral Stephanie) erg gezellig. Bijna had ik haar ingeruild voor twee kamelen. Nee hoor, alles met een knipoog vandaag. Er is echter wel iets wat we helemaal serieus nemen, onze les van de afgelopen twee dagen.

LES 4: MAROKKANEN ZIJN LEUK!!!!

Het is trouwens niet zo dat we dat eerst niet vonden. Laat daar geen misverstanden over bestaan. We weten het nu gewoon zeker. En Ahmed is er zo één. Gezellig, met humor. Een Berber-moslim en niet andersom. Het zijn z’n eigen woorden. Eigenlijk betekent het dat hij wel moslim is, maar zich niet overal ‘aan houdt’. Zo drinkt hij gewoon alcohol, heeft hij gerookt en hij bidt niet. Varkensvlees eten, gaat hem wel weer te ver. Dat konden we hem gewoon rustig vragen. Erg leuk. ook vroegen we ons af of dat ‘gezang’ vanuit de moskee nou bidden is, of de oproep tot bidden. Ik deed het geluid even na en hij begreep meteen wat we bedoelden. En het betekent inderdaad dat het tijd is om te bidden. We rijden vandaag zo’n 420 kilometer door de bergen en dat gaat uiteraard niet geheel zonder risico (lees: keihard door de bochten, smalle wegen zonder vangrail en inhalen waar onmogelijk). In de ochtend staan we echt te rillen van de kou (ook in de auto voelt het als de Noordpool), ’s middags staat het zweet op onze ruggen. Onderweg stoppen we bij wat winkeltjes en bij berberdorpjes. Dat laatste is wel bijzonder. Wat een ander leven zullen de Berbers hebben. In de bergen, afgezonderd en met vrij weinig middelen. Op een gegeven moment rijden we door een ander, wat drukker dorpje. Ik zie enorm veel mooie fotomomenten. Dolgraag zou ik even uitstappen, maar helaas is die mogelijkheid er niet. Dan maar als een razende de plaatjes in mijn hoofd opslaan. Kleur, kinderen, mensen, karren en ezels. Kraampjes, winkeltjes en etenswaar. Het leeft gewoon op zo’n mooie, andere manier. Foto’s maken is hier trouwens wel lastig. Het kan op drie manieren. Stiekem, opvallend (en achteraf betalen)of gewoon niet. ik kies meestal voor de eerste, maar dat levert niet altijd de mooiste foto’s op. We rijden langs verschillende kasbahs (burchten), waar we uiteraard wel foto’s van kunnen maken. Ook hartstikke mooi (maar ik vind mensenfoto’s het mooist). Zo’n 6,5 uur na vertrek vanuit het hotel komen we aan bij het hoogtepunt. Eerst tijd voor een lunch met prachtig uitzicht. Ik hoor een ‘wauw’ uit mijn mond ontsnappen. Dan zit het vaak wel goed. De lunch is het beste dat we tot nu toe gegeten hebben. Echt heerlijk! Brood, ei met tomaat en kruiden, salade en een tajine met vlees en groenten. Tijdens het smullen praten we gezellig met de mensen die ook bij ons in de auto zitten en krijgen Steef en ik enorm de slappe lach. Tranen rollen over mijn wangen. Ik besef dat het op een gegeven moment misschien irritant is voor de mensen die ook bij ons aan tafel zitten, maar ik kan echt niet stoppen met lachen. Het begon allemaal met Stephanie die wilde opscheppen en het eten naast haar bord legde, in plaats van erop. En dat zette zich voort. Het lukte haar gewoon niet om het tafelkleed netjes te houden. Er viel van alles van de lepel. Zo erg, dat ze op een gegeven moment maar over ging op haar handen. Ach, laten we maar zeggen dat dingen het grappigst zijn als je de situatie herkent. Dat zegt genoeg over mij en misschien ook wel over de vrouw die naast ons zat, want ze lacht gezellig met ons mee. Ik herinner me dat dit op mijn lijstje van ‘dingen waar ik gelukkig van word’, staat. De slappe lach. Na de lunch kan het feest niet op, want we krijgen ook nog mandarijnen. En die overtreffen hier alles. Dan is het tijd voor een wandeling. Daar heeft Steef ontzettend veel zin in, want als ze iets leuk vindt, is het wel wandelen (haha). Het gaat haar trouwens prima af (op een knie die voelt alsof er een betonblok tegenaan wordt geslagen na). Ik zeg: ze is als eerste boven. En daar aangekomen, weet je weer waarom je voor je lol al die trappen op loopt. Het uitzicht is mooi. Foto’s schieten en dan horen we gids Ahmed alweer roepen: ‘Jala, jala!’ Wij roepen dat inmiddels ook al de hele middag. Het betekent hetzelfde als ‘Let’s go!’ Daarmee vraag ik me af of Ahmed wel echt Marokkaans is, want hij zet er behoorlijk de vaart in. Als we terug naar beneden lopen, zingen Steef en ik (in repeat en meerstemmig) ‘Ik heb een tante in Marokko’. Heerlijk even wat nootjes schallen. De laatste twee stops zijn in de buurt. We bekijken nog één kasbah, maar eigenlijk bekijken wij hier vooral de kinderen die er staan of voetballen. Eén meisje valt ons op en steelt onze harten. Ze is prachtig en lacht steeds lief naar ons. We vragen of we een foto van haar mogen maken en Steef deelt dan nog wat zuurtjes uit. De laatste top is in een winkeltje met kleden en gordijnen. De mooiste, meest kleurrijke stoffen komen voorbij. Ik zeg: kijken, kijken, niet kopen. Dan de tocht naar huis. In het kort gezegd: bochten, bochten, bochten en héél hard rijden. De vrouw die achter ons zit, staat doodangsten uit. Ik krijg zelf vooral last van mijn nek, omdat ik me op iets heel moois probeer te richten. Ik hoopte er al op. Als ik zeg bergen, donker, weinig licht (dat is hetzelfde), wat denken jullie dan? Ik denk dan STERREN. En die waren er. Talloze sterren. Nog niet ‘outback-Australië-waardig’, maar wel heel mooi. Als we het allemaal al best zat zijn, worden we ook nog even aangehouden door de politie. De chauffeur moet betalen en later blijkt dat het komt doordat hij een vrachtauto heeft ingehaald, waar dat niet mocht. Eigen schuld, dikke boete. Al viel die nog mee. Ik geloof, omgerekend, zo’n tien euro. Nadat ik heb geprobeerd deel te nemen aan het spelletje dat de Belgische moederen zoon spelen (woordslang), heb ik het ook wel een beetje gehad. Ik leg mijn tas naast me neer, mijn sjaal erop en tot slot mijn hoofd. Fijn. Ik sukkel een beetje en de tijd gaat ineens een stuk sneller. Terug in de hotelkamer rillen we weer van de kou. Steef neemt een warme douche, terwijl ik in het schapendeken kruip. Na haar douche, volg ik haar voorbeeld. Het beste dat ik had kunnen doen. Totaal opgewarmd, schoon en fris eten we beneden in het restaurant een pasta. Weer die vieze, zoute vissmaak. Wel wat minder dan bij de sla gelukkig. We spelen nog een potje regenwormen aan tafel en gaan dan richting de kamer. Weer een fijne dag in Marokko.

vrijdag 3 januari 2014, Marrakech

De wekker gaat weer op tijd vandaag, want om 7.25 uur moeten we beneden klaarstaan voor een dag naar Essaouira. Dat doen we dan ook braaf. Met onze voeten - ijskoud - in onze Birkenstocks. Er is ons tenslotte verteld dat het daar aan de kust gemiddeld tien graden warmer is. Lekker hoor. We zijn wel toe aan een dagje strand. Dat dagje komt er alleen niet. Dit herinnert me er weer even aan dat we hier in Afrika zitten. Anderhalf uur zitten we te wachten. Niemand. Intussen hebben we de hostess van Arke al zo’n tien keer gebeld. Voicemail, voicemail, voicemail. Ook bij de receptie proberen ze het voor ons. Hetzelfde verhaal. Hoezo 24 uur per dag bereikbaar? Ook het bedrijf dat op onze voucher staat, neemt niet op. Dit is zo typisch. We worden er wel een beetje chagrijnig van. eerst omdat het erop lijkt dat we Essaouira niet meer te zien krijgen en daar wel veel zin in hadden. Later zijn we vooral gefrustreerd omdat we er alles aan doen en gewoon niemand te pakken krijgen. Rond 9.15 uur geven we het op. Verkleumd van de kou gaan we terug naar de kamer en daar kruipen we ons bed weer in om op te warmen. Ook hier blijven we bellen, maar zonder succes. Ik zeg: Salam (hallo) hoge telefoonkosten. Op een gegeven moment heb ik het bedrijf dat op onze voucher staat, te pakken. Alleen maakt dit gesprek de situatie nog vager. Ze hebben in het systeem geen ‘Verheij’ staan en ook het referentienummer van ons bonnetje is bij hen niet te vinden. Lekker dan. Het leukste is dat we al wel betaald hebben. En niet niks: 40 euro per persoon. Het woord van de dag zal ik maar niet hardop noemen. Het beschrijft in ieder geval het beste hoe we op dat moment denken over de bereikbaarheid van onze hostess. En het is niet het enige woord dat er vandaag zomaar uitfloept. Ik zal het allemaal achterwege laten. We hebben er even moeite mee om ons in te stellen op een ander soort dag. We verkassen naar het dakterras, ploffen in de warme zon op een ligbedje en lezen daar lekker wat tijdschriften. We besluiten er een relaxte, leuke laatste dag van te maken. ’s Middags lopen we weer richting Jamaa El Fna voor onze laatste inkopen. Er moet alleen eerst nodig gepind worden. Maar dat… blijkt heel moeilijk. Ik overdrijf niet als ik zeg dat we zeven pinautomaten proberen. Het geld is op ofzo. Niks doet het. En dat ligt niet aan mijn bankrekening. We zien bij meer mensen dat het niet lukt. Dat kan nog problematisch worden. Op weg naar het plein komen we erachter dat er nog een (rustig) plekje met winkeltjes is. dat bekijken we nog even. Fijn dat de mensen je hier niet enorm aanspreken en je bijna naar binnen trekken. Stephanie vindt (en koopt) haar droomfruitschaal en ik kan het niet laten om ook twee kommetjes mee te nemen. We doen niet meer echt aan afdingen vandaag. Daarna komen we terecht in een winkeltje met de mooiste, leukste en origineelste muziekinstrumenten. Daar vallen we op een klein, kleurrijk gitaartje met drie snaren. Steef koopt ‘m, ik niet (geen geld meer voor). Balen. Om mijn verdriet te verdringen (grapje hoor), vraag ik even of ik de Spaanse gitaar mag proberen. Zo zit ik dan nog even de liedjes te oefenen die ik eind januari tijdens de uitvoering van groep 5 wil begeleiden. We lopen door naar de souks, waar Steef dan eindelijk haar theeglaasjes koopt (oké… toch maar voor die 60 dirham dan) en ik voor 65 dirham een schaal voor onder de theepot. Ook veel te duur (bij de Action zou je er een euro voor betalen). Maar gezien de bedragen die ik al eerder gehoord heb, best een koopje. Ik wissel de tien euro die ik nog had, in voor dirhams, zodat ik dat fantastische gitaartje toch nog kan kopen. En we kopen nog een leuk (hetzelfde) armbandje als aandenken. Genoeg. Hopelijk krijgen we het allemaal mee naar huis. Als we daar ooit komen, want we hebben ook nog steeds niet gehoord hoe laat we morgen worden gehaald voor het vliegveld. Een ding weten we wel: er komt een klachtenbrief (ik moet erbij zeggen, dat er inmiddels al contact is geweest met het reisbureau en dat er zeer zorgvuldig met onze klachten om wordt gegaan. Er wordt echt actie ondernomen en dat is fijn!). We eten ergens pizza, nemen een warme douche en zitten nog even aan de bar. We kunnen nog net een kopje thee betalen. Dan houden we geld over voor een eventuele taxi naar het vliegveld als we morgen ook niet opgehaald worden. Au revoir! ;)

zaterdag 4 januari 2014, in het vliegtuig

Om 6.15 uur gaat de wekker. We stoppen de laatste spullen in onze volle koffers en gaan naar beneden. We weten nog steeds niet hoe laat we opgehaald zullen worden, maar denken dat 7.00 uur in de lobby wel op tijd is. We besluiten ook nog even van het ontbijt gebruik te maken en vragen de receptionist of hij het ons wil zeggen als we nog aan het ontbijten zijn en we worden eigenlijk al opgehaald. Dat heeft hij geloof ik niet helemaal begrepen, want als we weer in de lobby aankomen, staat er al een man op ons te wachten. En een bus vol mensen. Hopelijk stonden ze er nog niet zo lang. De tijd op het vliegveld brengen we voornamelijk wachtend door. Slechts een paar minuten voor het inleveren van de bagage (die aanzienlijk gegroeid is… zo’n 3,5 kilo zeg maar), vijf minuten bij het geld wisselen en - ja, wel - drie kwartier bij de paspoortcontrole, waar opnieuw geen beweging in lijkt te zitten en waar het stikheet is. Gewoon maar blijven lachen, zullen we maar zeggen. Another stempel in ons paspoort en we kunnen bijna meteen boarden. En nu zitten we dan in het vliegtuig terug naar huis. Weg van het mooie weer en de andere wereld. Op naar regen (?), kou, werk. Op naar huis. Ik heb ervan genoten. Bedankt Marokko. Maar vooral: bedankt, lieve Steef!

Arrividecci! (ofzo)
Cindy.