Mi mamita

Lieve allemaal,

JAAAAA ZE IS ER!!! Natuurlijk kon ik niet anders dan mijn titel van deze week naar haar te vernoemen: mijn moedertje. Er zijn deze week nog wel wat dagen vooraf gegaan aan het ontvangst van mijn moeder, dus daarover natuurlijk eerst. Oh! En het opgehaalde bedrag voor HoPe is inmiddels overgemaakt. Het uiteindelijke bedrag is €910!!!!

zondag 14 december 2014, Cusco - NOG 5!

Een rustige ochtend. Ik ben vroeg wakker. Na het ontbijt ga ik naar de sportschool, waar ik verbaasd ben over mijn gewicht. Na een niet zo'n goede eetweek toch -0,1 eraf. De teller staat daarmee op -11,2 kilo. Na het sporten loop ik met een verse jus naar huis. Het begint een ritueel te worden. 's Middags ga ik naar San Isidro. Ik zie het maken van de dromenvangers - in mijn eentje met ruim 40 kinderen - niet meer zitten. Dat doe ik dus niet deze middag. Ik ga de materialen naar Nederland sturen. Voor als ik weer mijn eigen klas heb. Als ik in San Isidro aankom, zijn de kinderen nog druk bezig met het afmaken van hun knuffels. Dus hoezo dromenvangers? Ik help twee meisjes met hun knuffels. Ze kletsen wat af. Lief. Ik heb wel wat hoofdpijn en dan in de herrie van bijna 50 kinderen... Wat afleiding van die kletsende meiden helpt wel. Tot slot wordt er ook hier warme chocolademelk gedronken en een broodje gegeten. Ik ben pas tegen acht uur thuis, na een gezellig ritje in de bus met Guadaloupe (de zus van Maribel, die het naaien van de knuffels begeleidde). Lief mens. Thuis bel ik een tijdje met Mia en warm ik de overgebleven pannenkoeken van gisteren op.

maandag 15 december 2014, Cusco - NOG 4!

Een rustig dagje vandaag. Tranquilo. Ik rommel vooral thuis, doe tussendoor boodschappen en aan het eind van de middag ga ik naar de sportschool voor een uitsloofsessie. Als ik net terug thuis ben, zie ik op mijn telefoon vier gemiste oproepen en twee smsjes van Maribel. SHIT!! We hebben het vrijdag gehad over eten bij een pizzeria in de wijk San Sebastian. Op maandag. Om 18.00 uur. Het is nu 18.15 uur. Ik dacht dat het niet doorging, omdat we het er verder helemaal niet meer over gehad hebben en ik dacht dat ze nog zou laten weten hoe en wat. Ik zou namelijk niet weten hoe ik er moet komen. Nadat we gebeld hebben en ik tien keer sorry heb gezegd, haast ik me alsnog naar San Sebastian, waar Maribel, Emilio (zoontje van 3) en ik in een knus, gezellig restaurantje supergoedkoop pizza eten. Ik was maar 10 sol kwijt (€2,75) voor eten en drinken! Na het eten kijken we nog even naar groepen dansende mensen op het plein. Blijft speciaal. Emilio wil dolgraag dat ik met hem mee naar huis ga om een kinderliedje te leren dat ik aan tafel niet met hem mee kon zingen, maar rond 20.15 uur gaan we allebei onze eigen kant op.

dinsdag 16 december 2014, Cusco - NOG 3!

Opnieuw een rustige dag. Tranquilo. Ik ga op tijd mijn bed uit, maar daarvóór zeg ik nog even gedag tegen mijn lieve tantes, tante Joke, tante Tineke en tante Annemiek, die een gezellige high tea hebben bij mama thuis. In het begin van de middag ga ik richting de sportschool en na de zweetsessie besluit ik de stoute schoenen aan te trekken. Die heb ik bij me, maar trek ik helaas nog niet zo vaak aan. Ik moet ze nog inlopen. Ik besluit naar Gorge/Jorge (geen idee hoe je zijn naam schrijft, zou allebei kunnen in het Spaans) te gaan en vertel hem dat ik nagedacht heb over het feit dat mama moet betalen om bij me op visite te komen en dat ik er met Walter en Tineke over gesproken heb en dat we het niet correct vinden. Ik zeg hem dat het nu net een hotel is, terwijl ik in dit appartement woon en er maandelijks voor betaal. Hij zegt dat het hem met twee personen meer kost, omdat we meer licht, gas en water verbruiken. Alleen in het water heeft hij gelijk, omdat er twee mensen zullen douchen. Maar of ik nou alleen thuis ben met het lciht aan of met twee mensen, dat maakt natuurlijk niet uit. En koken blijft koken. Hij is niet blij met me, maar zegt tot slot: 'Als jullie het niet correct vinden en als je niet wilt betalen, dan betaal je niet. Geen probleem, maak je geen zorgen.' Oké, gracias. Ciao. Thuis douche ik even lekker en zet ik de broccoli op het vuur. Lekker hoor! Ik eet hier gewoon in mijn eentje een hele broccoli op...

woensdag 17 december 2014, Cusco - NOG 2!

Ik heb slecht geslapen. Het heeft de hele nacht hard geregend. 's Ochtends loop ik naar het centrum, naar de talenschool, waar ik van Rik de papieren en informatie krijg over Machu Picchu. Onderweg tel ik hoeveel snoepkraampjes ik tegenkom. Geloof het of niet: 42! Ik ben juf, ik kan echt heel goed tellen. Ongelooflijk toch, al die verleiding. En dan heb ik alleen de kraampjes aan mijn kant van de weg geteld en winkeltjes of supermarkten telden niet mee. Het zou verboden moeten worden. Dat dus tijdens mijn 45 minuten durende wandeling. Dat betekent bijna elke minuut een kraampje. Na de informatie van Rik ga ik naar de sportschool (-11,5 kilo!) en als ik chagrijnig thuiskom, bel ik even met Thomas en mama. Thomas is namelijk bij mama. De wasmachine maakt me nog veel chagrijniger. Hij doet het al een tijdje niet goed. Telkens stopt ie ermee. Ik ben al acht keer naar boven gelopen en dan ben ik er wel klaar mee. Ik breng mijn was morgen naar een wasserette. Ik veeg wel alvast de vloer en begin vast met schoonmaken van de badkamer. Om 18.30 uur sta ik klaar voor het restaurant waar we met alle collega's van HoPe uit eten gaan. Om 19.15 uur komen er eindelijk ook anderen... Ik zit gezellig naast Maribel en bij Carla en Oscar in de buurt. Nayruth (directrice) heeft nog een cadeautje voor me, dus vrijdag ga ik samen met mama even langs kantoor. Ik hoop dat ze dat goed vindt. Dan neem ik ook wat lekkers mee om te trakteren. Het eten is erg lekker. Het is dan ook een goed restaurant. Buffet van salades vooraf (met onder andere de goddelijke wortel/kaneel combinatie) en op tafel staan heerlijke gekruide, knapperige aardappeltjes. De bedienden komen steeds langs met allemaal soorten vlees op spies en daar mag je dan een stukje van pakken. Rico está. Jammer alleen dat ik in het begin van de avond al hard mijn knie stoot en als ik opsta, blijk ik er amper op te kunnen lopen. IJs, is het advies. Thuis kijk in in de vriezer. Geen ijs.

LES 122: BIJ GEBREK AAN IJS WERKT EEN BEVROREN (EN TOCH BEDORVEN) HAMBURGER OOK WEL EEN BEETJE.

donderdag 18 december 2014, Cusco - NOG 1!!

Weer niet zo goed geslapen. Dit keer mede door mijn pijnlijke knie. Op tijd mijn bed uit en toch maar richting de sportschool. Met mijn (best zware) was in de hand. Ik loop richting het centrum en had verwacht al vrij snel een wasserette tegen te komen. Niet dus. Pas in het centrum. Ik lever mijn drie kilo aan was in en kan dat 's avonds om 19.30 uur ophalen. In de sportschool mijn laatste weegmoment voor voorlopig. Er is nu 11,7 kilo vanaf. Daar ben ik best tevreden mee! Ik sport minimaal vanwege mijn knie, maar ik merk dat de beweging wel goed is. 's Middags thuis beleef ik een dieptepuntje. Ik krijg vervelend bericht van mijn lieve nichten Maaike en Femke. Wegens een verandering bij KLM (regelgeving IPB vliegen) en financiele toeslagen kan ons Buenos Aires-feest niet doorgaan. Dat betekent vooral: geen geweldige, gezellige afsluiting met Maaike, Femke en Koen, wat ik vreselijk vind. Ik keek er nu al naar uit! En dat verandert ook een hoop aan mijn eigen financiele planning. Ik zou voor 180 euro terugvliegen en nu moet ik rekenen op 900 euro... De meiden kunnen nu helaas echt niet komen (zo kut ook voor hen!!!!), maar ik wil per se dat Koen wel komt. Na het lezen van het app'je barst ik in tranen uit. Ik besluit Koen te bellen en ook nu blijft het stromen. Hij zegt: 'Ik dacht al dat je verdrietig zou zijn.' Hij heeft het dus ook al gehoord. Lieve Koen blijft rustig en lief. Hij moet me beloven dat hij wel komt. Desnoods betaal ik het verschil in zijn ticket. Dat belooft hij. Ik voel me nu een stuk rustiger. We bellen morgen nog eens en zullen dan gaan boeken. Hoe langer je wacht, hoe duurder het vaak wordt. Ik ga meteen op zoek. Ook bel ik nog even met Mia. 's Middags heb ik gezellig met Tineke afgesproken. We gaan naar Real Plaza en kijken of er een leuke film draait, maar dat is niet het geval. We drinken ergens koffie en gaan wat winkeltjes af. Daarna loop ik naar het centrum (ja, ja, tweede keer vandaag) en eet ik in de pub een wrap. Er is daar een Nederlandse reisgroep aanwezig. Rond 19.30 uur loop ik door de regen naar de wasserette. Ik denk alleen maar aan mama, die nu gewoon onderweg is!! Wat fijn toch. 's Avonds nog even dweilen, de keuken schoonmaken en bedden opmaken en dan mijn bed in. Ben benieuwd of ik een beetje kan slapen.

vrijdag 19 december 2014, Cusco - JAAAAAAA!!!

Dat slapen ging voor geen meter. Na anderhalf uur wakker liggen, viel ik in slaap. Niks voor mij. Ik ben van het soort 'ik ruik mijn kussen en val in slaap'. Maar nu dus niet. Rond 4.00 uur word ik wakker en ook nu lig ik weer een uur te draaien. Als ik 's ochtends opsta, facetime ik een minipoosje met Thomas, spring ik snel onder de douche en na mijn ontbijt facetime ik gezellig met Iris. Dan doe ik nog even boodschappen en dan is het eindelijk - eindelijk, eindelijk - tijd om met de taxi naar het vliegveld te gaan. Daar ben ik natuurlijk veel te vroeg. Rond 10.45 uur zie ik in de verte mama al even lopen bij de bagageband. De tranen springen nu al in mijn ogen. En dan, als ze eindelijk aan komt lopen, houden we het allebei niet meer droog. Ik vraag me af waar de mensen van 'Hello, goodbye' zijn. Dit is goede televisie. Ik ben niet te beschrijven blij dat ze er is. Wat hou ik toch van mama! We nemen een taxi naar huis en kletsen meteen volop. Al snel blijken veel lieve mensen - mijn dierbaren - iets aan mama te hebben meegegeven. Sommige dingen maak ik al wel open, sommige kaarten/cadeautjes besluit ik met de Kerst pas open te maken. Lieve, lieve Jaimy, Mariëlle, Koen, papa (die tekening, wat mooi!), tante Joke (wat een prachtige kaart met een mooie tekst), Iris (die foto!!) en Lydie (de chocoladeletter is nog puur ook... heerlijk!), bedankt! Nee, niet bedankt. BEDANKT. Het laat me weer eens beseffen hoe blij ik met jullie ben en wat een bijzondere mensen ik om me heen heb. Zelfs als ik zo ver weg ben. Staat je naam er nog niet tussen (want ik heb nog véél meer gekregen, hartverwarmend), dan ligt het van jou op de kerststapel. Na een halve koffer-uitpak-sessie en de lunch, lopen we rustig naar Dunkin' donuts, waar ik kerstdonuts haal om te trakteren in het kantoor van HoPe. Daar heb ik met Nayruth namelijk om 14.00 uur afgesproken, omdat ze voor mij nog een cadeautje heeft en ik nog even gedag wilde zeggen. We blijven een uurtje, best even gezellig en nu heeft mama ook gezichten bij de namen. Daarna lopen we even langs huis en dan: op naar het centrum, met een busje - jawel! Door mama kan ik opnieuw genieten van dingen die voor mij al (bijna) normaal geworden zijn of waar ik me zelfs al aan irriteerde. De kleurrijk geklede vrouwen, zittend op straat met hun kinderen en hun verkoop (aardappels, noten). Het eeuwige getoeter... De 'cobrador' met haar geschreeuw (extra personeel in het busje die de haltes roept). Het plein in het centrum, Plaza de Armas, met daarachter de bergen en de oude gebouwen. Peru, Cusco is bijzonder. We zijn ook vast langs de 12-hoekige steen gelopen en gaan dan weer naar huis, want mama is - natuurlijk - doodop. Even facetimen met Koen en een hapje eten bij La Toscana, waar we, als vanouds, tranen lachen om vrij weinig. Als ik vertel over wespen op de San Pedro markt, zegt ze: 'Nu nog?' Nog helemaal met haar hoofd in de Nederlandse winter. Ik geniet volop van haar!! Ik heb mama gevraagd om elke dag drie geluksmomentjes of hoogtepunten in mijn dagboek te schrijven en deze wil ik natuurlijk ook met jullie delen. 1) Het weerzien met mijn heerlijke, prachtige dochter. 2) Nu al vuurwerk? Gillende busvrouwen en mega hard toeterende mensen. 3) Hard rennen achter de prachtig geklede mensen om een foto te maken.

En daarmee sluit ik het af voor deze week. Volgende week meer over onze gezellige avonturen.

Heel veel liefs,
Cindy (en mama).