Árboles de sueños y estrellas bonitas

Lieve allemaal,

De titel van deze week luidt: droombomen en mooie sterren. Waar ik de afgelopen paar keren geen inspiratie had voor een titel, had ik nu meerdere mogelijkheden. Maar dit is het dan geworden. Het wordt denk ik een lang verhaal, want - als zeg ik het zelf - het waren bijzondere dagen.

zondag 9 november 2014, Cusco

Ik slaap vandaag een klein beetje uit en ga naar de sportschool waar ik super goed mijn best doe. * Onthoud dit: je hebt het later nodig. Thuis lijkt het er even op dat ik koud moet gaan douchen, maar hat blijkt gelukkig later mee te vallen. 's Middags is het tijd om naar de kindgroep van San Isidro te gaan. Vol goede moed en met zin sleep ik mijn spullen mee voor de creales die ik ga geven. Vandaag gaan de kinderen een droomboom schilderen. De stam met kwast, de bladeren worden gestipt met wattenstaafjes. Na een korte uitleg gaan we aan de slag en al gauw zijn de kinderen heerlijk rustig aan het werk. Ik geniet ervan. De mooiste dromen worden opgeschreven en de fleurigste bomen worden geschilderd. Daarna mogen ze zelf nog wat maken en als iedereen zo'n beetje klaar is, spelen we buiten nog even wat spelletjes. Ik hoor van Julio dat de plannen wat gewijzigd zijn voor volgende week. De planning was dat ik maandag en dinsdag zou helpen op een boekenbeurs en woensdag t/m vrijdag zou ik dan naar een plek hier ver vandaan, op scholenbezoek gaan. Nu ga ik morgenmiddag toch gewoon naar Villa Maria, dinsdag waarschijnlijk naar Acomayo op scholenbezoek en woensdag t/m vrijdag naar een andere plek. Dat wordt vast een bijzondere week. Goed, je moest iets onthouden, weet je nog? Hier komt ie: 's avonds eet ik pannenkoeken, chips en een Snickers. Zeg maar niets.

LES 114: EIGENLIJK WIST IK HET AL. IK HEB GEEN DISCIPLINE.

maandag 10 november 2014, Cusco

Plannen zijn er om gewijzigd te worden. In plaats van de Spaanse les om 9.00 uur, heb ik het vandaag om 11.00 uur. Ik vraag aan Wendy of ze me wil helpen met het vertalen van de gemaakte filmpjes en dat doet ze. Hoewel, ze vertaalt het natuurlijk niet, maar ze vertelt me in duidelijk Spaans wat de kinderen zeggen, omdat ik het niet goed kan verstaan. We gaan na de les samen naar huis met een busje, waar ik snel zal moeten lunchen. Thuis aangekomen, word ik weer blij gemaakt. Een kaart en een pakketje!! Een kaart van mama en het pakketje komt van Thomas. Er zit een kaartje in en... YES!! Een Linda. magazine. Nu heb ik weer iets te lezen! Helemaal gelukkig eet ik mijn pannenkoeken van gisteren en dan is het alweer tijd om naar Villa Maria te gaan. Als ik met het busje bij Villa Maria aankom, zie ik Yhisel. Ze begroet me enthousiast en vrolijk en daar ben ik heel blij om. Hand in hand lopen we in de regen een stukje de berg af richting de bibliotheek. Ze voelt zich veel beter. Fijn! Ik speel gezellig met Yhisel, Heidy, Dayana en een meisje van 3 van wie ik de naam niet weet. Dat laatste meisje moet heel hard lachen, omdat ik een beetje raar doe en haar probeer te kietelen. Maar echt een schaterlach waardoor ik zelf ook erg moet lachen. Heidy bedolft me met kusjes. Ik weet niet of dat bestaat, 'iemand met kusjes bedolven', maar ach. 's Avonds gaat het was eten betreft weer helemaal mis. Waarom nou toch??

dinsdag 11 november 2014, Cusco

Ik sliep erg laat gisteren en wel met dikke, rode ogen. Ik heb namelijk de herdenking van MH17 terug gekeken en dat resulteerde in een enorme huilbui. Wat ontzettend heftig. Ik bedenk me dan hoe het geweest zou zijn als mama, papa en Koen in dat vliegtuig hadden gezeten... Dan komen de tranen vanzelf. Het idee dat ik ze zou moeten missen... Tegelijkertijd voel ik me zo gelukkig omdat de meest belangrijke personen in mijn leven nog bij me zijn. Ik val in slaap en word wakker met een enorm vermoeid gevoel. Ik zou nog wel drie uur willen blijven liggen, maar heb met mezelf afgesproken om naar de sportschool te gaan. Met tegenzin en zware ogen ga ik er met het busje heen. Daar aangekomen maakt een mevrouw/heks me pas echt chagrijnig. De veertig dagen zitten erop. Sowieso is dit een tegenvaller, omdat ik had begrepen dat het om veertig KEER sporten ging. Niet dus. Ik heb alleen wat muntgeld bij me, dus het hele sporten kan niet doorgaan. Bedankt. Ik kan op dat moment wel in huilen uitbarsten, maar ik verman me (het is het niet waard) en loop naar huis. 's Middags in Villa Maria voel ik me een stuk beter. Heidy verrast me met een mooie tekening. Ik krijg hier gewoon veel liefde van de kinderen: knuffels, kusjes, een (glim)lach, lieve woorden. Daarnaast is het soms gewoon fijn om even je hart te luchten in een taal die je goed spreekt en dan is daar Grace om te luisteren. Er is trouwens een nieuwe vrijwilligster om Grace te ondersteunen met de Engelse les. Chloë, uit China, woont in Singapore en spreekt amper een woord Spaans. Heb ik trouwens al verteld over Maddie? Het meisje dat hier al ruim 1,5 jaar werkt voor Maximo Nivel, de vrijwilligersorganisatie waar Grace voor werkt. Volgens mij niet. Ik had haar al een paar keer gezien, maar nooit echt gesproken. Vorige week was ze er weer even en toen vroeg ik haar waar ze vandaan komt. Je voelt 'm misschien al aankomen: Nederland. Hadden we allebei echt niet van elkaar verwacht. Over op het Nederlands. Ze komt uit Wognum, grappig hè? Ik vertelde uiteraard dat ik familie heb in Nibbixwoud. Terug naar vandaag. Tussendoor heb ik zin in een koekje, dus ik ga naar een winkeltje heel dichtbij, samen met Yhisel, die stralen aan mijn hand meeloopt. Ik weet zeker dat zo'n dagje bioscoop/pizza/logeren geweldig zou zijn. Ik vraag haar of ze ook iets wilt en haar dag kan niet meer stuk. 'Ons geheimpje, oké?' Thuis aangekomen zet ik de bloemkool op en lees ik een stukje uit de Linda.. Het is nu bijna 21.00 uur, dus ik ga mijn tanden poetsen en samen met Linda. mijn bed lekker in. Trouwens, hoe was Sint Maarten? Ik mis de bak snoep die we naderhand (en tussendoor) zelf leeg vraten...

woensdag 12 november 2014, Santo Tomas

Vandaag heb ik geen les van Wendy, maar een keer van Norma, de vrouw van Rik. Eerlijk is eerlijk: ik heb er veel meer aan. Het is mooi weer vandaag. Ik loop na de nuttige les nog even naar de San Pedro markt voor rozijnen, nootjes en gedroogde banaan en ga met een vers sapje in de hand lopend naar huis. Daar is het tijd om te lunchen en ook echt tijd om te dweilen. Eindelijk. 's Middags om 15.00 uur sta ik klaar bij de autostalling van HoPe. Al snel is de chauffeur er en om 15.15 uur ook Irene. We rijden nog even langs Real Plaza, een benzinestation en een kopieerzaakje en rijden iets na 16.00 uur pas echt weg. Op naar Chumbivilcas t/m vrijdagavond. Op scholenbezoek. Een half uur later rijden we door Occopata. We zien nu al niet veel meer dan bergen. Het is prachtig en immens. Eigenlijk zijn we nu al in 'the middle of nowhere'. We rijden door Pomate en iets later door Yaurisque. Het lijkt erop dat we vanaf hier geen asfalt meer tegenkomen. Hobbelend en bobbelend rijden we door. De beste man scheurt er af en toe op los. Ook in de bochten... Ik zeg: afgronden, haarspeldbochten en het gebrek aan een vangrail. Dan weet je vast genoeg. Soms denk ik dat ik beter zelf kan rijden, maar dan vrees ik dat we er twintig uur over doen. Onderweg weet ik weer even heel goed waarom ik zo van reizen houd. Mijn hart wordt verrijkt en gevoed, mijn levensdagboek wordt gevuld met bijzondere verhalen en de mooiste plaatjes staan in mijn geheugen gegrifd. Ik zie en jong meisje lopen met een kudde koeien. Ik lach naar haar en ze lacht vriendelijk terug. 'We are the word' galmt door de speaker. We komen hoog, hoger, hoogst en dat bevalt me wel, want de omgeving is niet te beschrijven mooi. Ik zie veel kuddes schapen, ik zie ezels, paarden, koeien. Ik zie bijzondere mensen lopen. In een ander klein dorpje zie ik de mannen langs de weg elkaar erop attenderen dat er in die auto een blond, blank meisje zit. Ik heb weleens gehoord dat het gelukkig maakt als je niet iedere dag dezelfde route neemt naar je werkt. Laat staan hoe gelukkig je wordt als je op plekken komt waar je nog nooit geweest bent, waar het ook nog bijzonder mooi is en waar je waarschijnlijk niet nog eens zult komen. We rijden door Paccarectambo. Af en toe steekt er een zwijntje over. Bij schemering worden de bergen mysterieus met hun laaghangende bewolking. We eten in Ccoyabamba in de provincie Paruro. Het moment is daar. Dit is het enige waar ik voor de komende dagen tegenop zie. Eten. Ik ben bang voor wat ik voorgeschoteld krijg. Gelukkig kunnen we in dit restaurantje zelf iets kiezen (uit vijf gerechten) en krijgen we geen enge soep vooraf. We nemen alle drie 'Pollo a la plancha', kipfilet met rijst, aardappel en tomaat. Het valt me alles mee. Het is zelfs lekker! Hopelijk denken mijn darmen daar ook zo over. We krijgen er een sterke kruidenthee bij. Het is te doen, maar hiet ben ik iets minder enthousiast over. Maar over de thee mag ik niet klagen, want als ik recht voor me uit kijk, zie ik twee mannen zitten smullen van een soep waar ik denk ik van zou gaan kokhalzen. Sorry. Wat daar allemaal in drijft... Het lijken wel harde stukken poten waar ze taaie stukken vlees af proberen te trekken. Ik wil het eigenlijk niet eens weten... Het is al helemaal feest als blijkt dat ze ook nog een gewone wc hebben. Schoon is anders en er is geen toiletpapier (mijn rol ligt nog in mijn tas in de auto...), dus flink nadruppen dan maar. En met de billen schudden. Dan is het donker. We hebben er drie uur op zitten en nog zo'n vier uur te gaan. Valt mee. Ik sluit mijn ogen even met mijn eigen muziek in de oren en mijn hoofd op mijn grote tas met spullen. Hier het verschil tussen mannen en vrouwen: Irene heeft een klein reiskoffertje en haar handtas mee. Ik dus die grote tas en mijn rugtas. Meneer de chauffeur slechts zijn kleine rugtasje. Vast alleen gevuld met twee schone onderbroeken, tandpasta en een tandenborstel. Hoop ik dan maar. Om 22.15 uur zijn we in Santo Tomas, waar we overnachten. Ieder in zijn eigen, simpele, kleine kamertje, maar met toilet! Het is nu 23.15 uur en ik ben kapot. Welterusten, buenas noches!

donderdag 13 november 2014, Santo Tomas

Het slapen gaat best oké. Volgens mij ben ik elk uur wel even wakker, het matras is aan de harde kant en het dekbed is loodzwaar. Je hebt zo ongeveer een hijskraan nodig om het van je af te tillen. Als ik me in bed op mijn andere zij draai, lijkt het alsof het bed ieder moment kan instorten. Er is geen water. Dus mocht ik al zin hebben om koud te gaan douchen: het kan niet. We hebben afgesproken dat we om 7.00 uur klaarstaan en dan gaan ontbijten. Irene is om 7.15 uur klaar en dan gaan we richting een restaurantje. Dit is de maaltijd waar ik het minst bang voor ben. Onterecht. Want ook nu wordt er warm gegeten. Ik zie al mensen aan hun soep zitten. Gelukkig kan ik weer kiezen. Irene en Chauffie gaan voor de soep en ik ben weer zó, ZO blij dat ik dat niet hoef te eten. Dat grote stuk vlees dat erin drijft... Ik geloof dat het varkensvlees is. Als Chauffie eraan kluift, hoor ik zijn tanden tegen het grote stuk bot aantikken. Voor geen goud!! Gelukkig kan ik gaan voor een bord rijst met gebakken ei en gebakken banaan. Dat kan ik aan op deze vroege morgen. Dan is het tijd om te vertrekken. Al snel kom ik erachter dat Irene vandaag iets anders doet dan ik. Ze blijft in Santo Tomas en ik ga naar een school met Chauffie en een andere man. Vanuit Santo Tomas is het een uur extra rijden. Dat vind ik opnieuw helemaal niet erg, want de omgeving is adembenemend. Het is waarschijnlijk te onbekend en afgelegen, anders was het vast al ontdekt door een filmregisseur. Na een uur lang genieten en hopen dat ik niet doodga, omdat we een bocht uit zijn gevlogen, komen we aan in Tantaccara. De kinderen staan buiten in rijtje te wachten tot ze naar de klas mogen (net als toen in Malawi) en de meesten kijken me met grote ogen verlegen aan. De wat oudere kinderen beginnen vooral te lachen als ze me zien. Ik loop met de meneer, Leonidas, de klassen rond om een kijkje te nemen. Als hij even staat te praten, loop ik zelf één van de klassen in, waar de acht-jarigen meteen nieuwsgierig om me heen staan. Als ze allemaal weer zitten, hebben we een gesprekje, voortkomend uit de vragen van de kinderen. Ze zijn er stil van. Ondertussen eten ze rustig hun ontbijt. Tijdens dit ontbijt zie ik geen leerkrachten in de klassen. Die hebben een vergadering. Pas rond 9.00 uur beginnen ze daadwerkelijk. Misschien nog wel iets later. Ik mag een paar uur meekijken in de aanvangsgroep (inicial). Daar zitten 22 kinderen van 3 t/m 5 jaar met lieve lachjes en schrale wangetjes. Als ik een foto neem, staan er daarna meteen zo'n vijf kinderen om me heen. Vooral de meisjes zijn om op te vreten. Sorry, jongens. De hoedjes die de meisjes dragen, maken het plaatje gewoon compleet. Ik wil er één. Voor aan de muur uiteraard. Om 12.00 uur is het pauze en zit ik op een stoepje voor een lokaal. Het is hartstikke warm in de zon! Er is een mooi meisje dat naar me gluurt en steeds iets dichterbij komt. Als ik dan naar haar kijk, begint ze met haar hand voor haar mond te lachen. Even later heb ik een groepje om me heen staan. Ze branden van nieuwsgierigheid en willen graag op de foto. Als de bel is gegaan en er nog geen leerkracht in de 6e klas aanwezig is, loop ik daar even naar binnen. Weer krijg ik verschillende vragen, die vooral over mij of over Nederland gaan. Het is een half uur lang pauze, maar na 13.00 uur zijn ze nog niet begonnen. Er blijkt dan ook geen les meer te zijn. Tijd voor de kinderen om naar huis te lopen. Voor sommigen is dat een wandeling van 30 minuten. Ook voor de ieniemini's. Voor ons is het tijd om te gaan lunchen. We rijden zo'n 20 minuten terug naar een iets meer bewoonde wereld en daar eet Chauffie zijn lunch en ga ik een ander avontuur aan. Onder het mom 'ik heb geen trek' (wat niet helemaal gelogen is), sla ik de maaltijd over. Ik moet bekennen dat het er eigenlijk best goed uitzag. Het eten dan. Niet de plek waar het gegeten werd. Klein, viezig en er vliegen zeker zo'n 20 vliegen rond. Ik moest bij de school eigenlijk al plassen, maar na de 20 minuten hobbelen door de bergen, houd ik het echt niet meer. Dus zoek ik het 'toilet' van dit 'restaurant' op. Ergens buiten op een achterafje. Nu moet ik een aantal dingen uitleggen voordat ik doorga met dit verhaal. Ik heb moeite met de 'gat-in-de-grond-wc's'. Niet eens omdat het vaak vies is en omdat er vliegen vliegen, maar vooral omdat ik een niet goed functionerende rechterknie heb, waardoor het heel moeilijk is om in een hurkhouding te gaan zitten zonder dat die knie op slot raakt. Eigenlijk is het zelfs onmogelijk. Daarnaast bedacht ik me gisteren al dat ik mezelf toch wel een beetje een ervaren reiziger mag noemen. Zo heb ik een wc-rol meegebracht en dat was gisteren al handig, omdat er in de hotelkamer geen wc-papier is.

LES 115: VERGEET JE WC-ROL NIET VANUIT JE HOTELKAMER MEE TE NEMEN ALS JE EEN DAGJE OP STAP GAAT.

LES 116: PROBEER GEWOON NIET MET JE BROEK BIJ JE ENKELS IN EEN SOORT STAANDE/HANGENDE HOUDING TE PLASSEN. ÉÉN BEEN UIT JE BROEK IS GOED GENOEG OM DE BOEL DROOG TE HOUDEN...

LES 117: LANG LEVE DE TISSUES.

De mannen zullen wel gedacht hebben dat ik moest poepen als een olifant... - of als een lama, om binnen het land te blijven. Maar nee, het was gewoon veel gedoe. Daarom duurde het zo lang. Ik heb mijn jas maar even om mijn middel gebonden om mijn ongelukje te verbergen... En ik heb dus ook geen schone broek mee. Nu deel ik wel veel met jullie. Thuis ben ik echt anders, dat weten jullie toch wel? We rijden terug naar de school, waar Chauffie en ik 3,5 uur wachten op Leonidas (!) (in plaats van 2 uur en zonder sorry of excuus), die een soort van vergadering heeft gehad. Ik ben er inmiddels achter dat Chauffie snurkt als hij slaapt, dat hij 30 en single is, een broer heeft en smult van cavia. De cavia's zag ik trouwens ook rondlopen achter het lunchrestaurant, waar ik naar de wc ging. Naar het gat bedoel ik. Goed. Na het wachten was ik het wel een beetje beu, maar ik kreeg er wat moois - wat zeg ik, prachtigs - voor terug. Duizenden sterren. De meesten van jullie weten dat ik een enorme fan van sterren ben. Ik ben achterin op de achterbank gaan liggen en zag zo goed de bijzonder lichtjes die me zo fascineren. En inclusief 'sterwolkjes', zoals ik ze maar even noem. Ik denk aan de busrit in Egypte met papa, waar de hemel ook vol stond. Ik denk aan de rit door het Atlasgebergte in Marokko met Steef, maar ik denk ook zéker aan de outback van Australië, waar ik negen nachten lang met mijn lieve, Zwitserse buddy Rahel 'sternschnuppen' telde. Vallende sterren. Ik heb er vandaag volgens mij ook een gezien. Terug in Santo Tomas eten we kip (met heel veel bot), rijst en friet. Klinkt lekker, viel reuze tegen. Nu lekker slapen.

vrijdag 14 november 2014, Cusco

Tegen 3.00 uur word ik wakker en duurt het een tijdje voor ik weer slaap. Daarna ben ik ook nog veel wakker en om 7.50 uur ben ik het zat. Er is inmiddels weer water, maar ik besluit nog een dagje met mijn vette haren rond te lopen en vanavond thuis te gaan douchen. Deze dag is anders dan ik me had voorgesteld. Irene heeft nog een overleg hier in Santo Tomas en ik ben vrij om te doen wat ik wil. Geen scholenbezoek meer dus. Op zich wel fijn dat er dan nu tijd over is voor het kopen van zo'n hoed. Ander bijkomstig voordeel is dat ik zelf kan bepalen wat ik vandaag ontbijt (wat rozijnen en iets van koekjes die ik in een winkeltje koop). We zullen na de lunch, rond 13.00 uur naar Cusco terugrijden, is het plan. Als ik langs de mooie tempel naar het pleintje loop, voel ik me enorm bekeken.Ik durf dan ook te zeggen dat ik hier de enige toerist ben. Het voelt niet zo fijn. Nadat ik wat koekjes heb gekocht, ga ik op een bankje zitten. Dat is beter. Het s nu eenmaal een feit dat je - zittend op een bankje - meer de 'mensenkijker' bent dan als je langsloopt. Om 10.00 uur heb ik met Chauffie (ik geloof dat hij Arturo heet) afgesproken om samen voor mij op zoek te gaan naar een 'sombrero'. Een hoed dus. We lopen langs een kleurijke markt, waar niet alleen het fruit en de groenten kleurrijk zijn, maar ook de mensen. Wat hou ik toch van markten. Chauffie vraagt aan een aantal mensen of zij weet waar we hoeden kunnen vinden. Na een klein wandelingetje zijn we er en ik zie 'm meteen hangen. In de kleur die ik wil. Chauffie dingt nog een beetje voor me af en dan heb ik 'm voor 72 soles (20 euro). Wat me meevalt, want ik rekende op 100. Dus mag ik vanavond uit eten van die 28 soles. La Toscana, spaghetti carbornara, ik kom eraan! Na mijn aankoop vraagt Chauffie of ik zin heb om naar boven te wandelen voor een uitzicht. Het ziet er behoorlijk pittig uit, maar waarom niet? We hebben nog veel tijd over en een beetje beweging is altijd goed. Heel even denk ik aan Joran. Wie weet denkt Chauffie wel: wat hij met onze Peruaanse meisjes doet, doe ik met een Nederlandse. Maar dat slaat natuurlijk nergens op. Maar toch...

LES 118: JE MOET ALTIJD OP JE SOMBRERO ZIJN.

Chauffie gedraagt zich keurig, zorgt dat we (oké, ik...) af en toe even uit kunnen hijgen en draagt zelfs heel aardig mijn sombrero. Niet op zijn hoofd natuurlijk, maar in een tasje in zijn hand. Boven aangekomen hebben we prachtig uitzicht over Santo Tomas en aan de andere kant over de bergen waar we vanmiddag weer doorheen zullen rijden. We maken wat foto's en gaan dan weer naar beneden. Aangekomen in het hostel wacht ik nog een tijdje in mijn kamer tot Irene klaar is. Wachten duurt lang en ik baal dan ook dat ik de Linda. niet mee heb genomen. Dan lees ik die vanavond wel bij mijn spaghetti en verse jus. Waar een mens naar uit kan kijken. Uiteindelijk vertrekken we om 14.45 uur pas uit Santo Tomas. Er rijdt nog een andere man mee naar Cusco, dus ik heb de achterbank niet voor mij alleen. We rijden een andere route dan de heenweg. De meneer die meerijdt vertelt dat het korter is. Al snel blijkt deze route niet alleen korter, het blijkt ook - ik wist niet dat het kon - nog mooier te zijn. Ik zie overal om me heen bergen, zo ver als ik kan kijken alleen maar natuur. De bergen hebben prachtige kleuren en vormen veranderen iedere keer. Dat zorgt ervoor dat ik het iedere twee minuten wil vastleggen en dus foto's of filmpjes probeer te maken. Aangezien de foto's maar een fractie weergeven van hoe het er echt uitziet en aangezien de hobbelweg het onmogelijk maakt om vanuit de auto goede foto's te maken, stop ik er na een tijdje mee. Ik zou graag willen dat jullie erbij waren geweest, dan snap je waar ik het over heb. Ik heb me in Peru nog nooit zo klein gevoeld. Ik ben nog nooit zo hoog geweest zonder in een vliegtuig te zitten of er net uitgesprongen te zijn. Ik besef wel: als we over de rand vliegen (en die kans is er met dit rijgedrag), zijn we doder dan dood. Als de chauffeur op een moment aan het sloppen is en iets later ineens keihard remt, schrik ik me dan ook een sombrero. Op een gegeven moment komen we in een omgeving... Ik keek mijn ogen al uit, maar nu vallen ze werkelijk uit mijn oogkassen. We rijden tussen de enorme rots/bergwanden met daar tussendoor een helderblauw beekje met grote keien. Ik kan wel huilen van geluk, zo mooi is het. We rijden over de smalle weggetjes en door watervalletjes die van de berg afkletteren. Iets later zien we weer lama's, koeien en mensen op paarden. Ze zien eruit als in de westernfilms. Een uur voordat we in Cusco zijn, nemen we een liftende vrouw mee. Ik vraag me af wat ze daar doet in de bergen in het donker, alleen. Ik zit nu in het midden op de achterbank en probeer in de bochten niet te hard tegen de mensen naast me aan te vliegen. Rond 20.15 uur zet Chauffie mij als laatste thuis af. Als ik mijn deur opendoe, liggen daar vier kaarten op me te wachten. Dat is leuk thuiskomen! Mama, papa, Mariëlle en Roxy, bedankt!! Ik eet mijn spaghetti bij La Toscana en ga dan op tijd mijn heerlijke, 'eigen' bedje in.

Dat was het dan weer. Heel veel liefs uit het mooie Peru, Cindy.