Mi vida en Cusco

Lieve allemaal,

Daar ben ik dan weer. Ik kan jullie vertellen dat ik me nog steeds helemaal goed voel! Het wordt al bijna normaal dat ik hier ben. Ik herken zelfs de cobradors in de busjes (de mensen die bij de deur staan, haltes roepen en geld ontvangen) en zij mij! De titel van deze week betekent: Mijn leven in Cusco. Meer kon ik er niet van maken.

zaterdag 1 november 2014, Cusco

En toen was het ineens alweer november. Wat gaat de tijd toch snel. Vandaag ben ik vrij vanwege alweer een feestdag. Ik geloof Allerzielen? Ik heb een flinke planning voor vandaag. Rond 11.30 uur loop ik naar Plaza Tupac Amaru, waar de zaterdagmarkt plaatsvindt. Al snel (maar iets te laat om weer terug naar huis te lopen) kom ik erachter dat het vandaag erg warm is. Ik had in een korte broek, shirt met korte mouwen en open schoenen kunnen lopen. En dat de hele dag. Maarja, ik heb mijn jas en daar sleep ik dan dus mee. Hij hangt vooral om mijn linkerarm, omdat ik daar een tatoeage heb die nog niet in de zon mag. Hoera! Onderweg naar de markt koop ik aardbeien en een leuk vestje. Op de markt verbaas ik me weer over (de nu gebraden) varkenskoppen die door tientallen mensen met lust en plezier worden gegeten. Zij veel liever dan ik. Net als de gebakken cavia's die ik verderop tegenkom. Met pootjes, oogjes, tanden er nog aan. Gewoon complete cavia's. En smullen joh, die mensen. Mij niet gezien. Ook de Peruanen hebben het warm. Een aantal verkopende vrouwen op de markt zit op de grond met op het hoofd een stuk zeil tegen de felle zon. Vanaf de markt loop ik naar het centrum toe. Daar aangekomen heb ik het bloedheet. Het is eigenlijk lunchtijd. Ik besluit mezelf te verwennen in het mooiste cafeetje in Cusco. Wel wat prijziger en er zitten alleen maar toeristen. Ik bestel de meest heerlijke verse jus ooit en een tegenvallende brownie-calorie-bom. Dan loop ik richting Plaza de Armas met als doel: een massage van Violeta. Violeta woont samen met Walter en via Mia hoorde ik dat zij net haar eigen salon heeft geopend. Ik krijg een heerlijke fullbody-hotstone-massage van ruim een uur. Ontspannen geblazen. Ik voel me als nieuw wanneer ik de massagetafel afkom. Dit was niet de laatste keer dat ik hier kwam. Ik ga nog een gezellig winkelstraatje in, waar ik wat leuke souvenircadeautjes voor vriendinnen koop, een sjaal voor mezelf en ook kwam ik een leuk kerstcadeautje voor mama tegen. Het is aan het eind van de middag nog steeds erg mooi weer en ik heb een brownie op, dus ik loop naar huis. Eigenlijk wilde ik nog naar Real Plaza, maar ik heb het al best wel gehad. Dan kom ik Mia tegen die er wel heen gaat, dus loop ik toch maar mee (een letterlijke meeloper dus). We spreken af om vanavond ons Yathzeespelletje af te maken onder het genot van iets te drinken. Thuis eet ik mijn bloemkool en zoals gezegd spelen we 's avonds het spelletje, dat Mia uiteindelijk wint (snik!).

zondag 2 november 2014, Cusco

's Ochtends sta ik redelijk op tijd op, want ik wil graag naar de sportschool. Daar aangekomen wordt mijn lichte vermoeden bevestigd. Dicht. Vanwege Allerheiligen/ Allerzielen. Dan loop ik met dit lekkere weer nog maar een rondje door de stad. Aangezien ik dus niet gesport heb, loop ik maar weer naar huis. Thuis spring ik onder de douche en eet ik iets kleins. 's Middags ga ik namelijk weer met Mia naar de stad. We lopen wat rond en eten in hetzelfde restaurant als ons Yathzee-Halloween-avondje. Het is een late lunch of een vroege avondmaal. Voor slechts 15 soles = 4 euro. Wat heb ik daarvoor? Een heerlijke broccoli-crèmesoep vooraf, een pasta pesto en een crèpe met chocolade als toetje. Lekker en goedkoop en ik zit bomvol. Daarna lopen we nog een stuk door de stad en vanuit de stad naar huis (goed bezig!). Als we bijna thuis zijn begint het te regenen. De lucht ziet pikzwart en het gaat steeds harder. Ik kom gelukkig niet zeiknat thuis. Ik heb het thuis allemaal netjes opgeruimd. Morgen dan maar dweilen en afwassen.

maandag 3 november 2014, Cusco

Een lekker dagje weer. Na mijn Spaanse les loop ik naar een marktje waar ik gisteren een mooie tas zag hangen. Er was toen alleen niemand bij het kraampje aanwezig. Nu wel! Ik wil er eigenlijk maar 60 soles aan uitgeven, maar dat zal lastig worden voor deze mooie, kleurrijke, met de hand gemaakte tas. Uiteindelijk krijg ik 'm voor 70 soles, dus dat valt reuze mee. Ik ben ook nog even bij het postkantoor geweest en ik heb nog maar eens nagevraagd waar nou toch mijn vijf, vanuit Nederland verstuurde, kaarten zijn. Want Yvonne, inderdaad, jouw kaart is ook nog niet binnen. Wel lief zeg! De mevrouw vertelt me eigenlijk hetzelfde verhaal en ze denkt dat ze wel gauw zullen komen. Dus blijf ik iedere keer als ik de voordeur open, hopen dat het er ineens ligt. 's Middags in Villa Maria zijn Alexandra en Elizabeth er toch echt voor het laatst. Eizabeth met een bont en blauw oog van haar bungeejump. Ik was eerst van plan om mee te gaan, maar heb het uiteindelijk niet gedaan. Misschien maar beter ook... Ik vind het wel echt jammer dat ik Elizabeth nu niet meer zal zien. Gelukkig had ik de Snickers netjes bewaard (en met moeite niet opgegeten), dus die geef ik alsnog. Met een kaartje erbij (omdat ik daar gelukkig van word, weet je nog?). Vandaag was wat eten betreft weer een rotdag. Mijn motivatie is ver te zoeken (misschien in Nederland?) en ik voel de kilo's eraan vliegen. Wie helpt me hier uit??

dinsdag 4 november 2014, Cusco

In de sportschool sloof ik me enorm uit. Zweten geblazen... Na het sporten ga ik even naar binnen bij een tourbureautje om informatie in te winnen over Manu National Park. Er is toch wel een kansje dat ik naar de jungle ga. Maar dan niet echt naar Manu National Park. Wil je daar zo veel mogelijk uit halen, dan ben je zo'n 8 dagen van huis. Acht dagen in een jungle is niet waar ik gelukkig van word. Dat is gewoon te veel. Bovendien zal ik in die dagen veel moeten lopen. Op zich houd ik wel van wandelen, maar niet - ik herhaal NIET - in de jungle. Maaike en Femke weten er alles van (ik zeg tranen tijdens een zeer heftige jungletocht op Sumatra, op zoek naar orang oetans, die we allang gevonden hadden). De mevrouw raadt me een 4-daagse tocht naar Tambopata aan. Aan de rand van Manu National Park. Vier dagen is te doen, ook momentjes waar ik zal wandelen, maar vooral op een bootje. Toevallig houd ik van bootjes. Ik denk er nog even over na. Daarna betaal ik mijn appartementje en thuis houd ik een snelle douche- en lunchsessie. Niet tegelijk natuurlijk. 's Middags houd ik een fotosessie met lieve drie lieve meiden (Yhisel, Heidy, Gladis). Ook kan ik hier en daar helpen met huiswerk. Ondanks mijn hoofdpijn voel ik me helemaal gelukkig. Wat maken deze leuke kinderen me blij. Maribel en ik lopen met Kevin, kleine Yesika en haar zus de berg af naar het busje. Lieve Yesika pakt mijn hand en ietsje later loop ik tussen haar en haar zus. Maribel kijkt ons vertederend aan en zo voel ik me ook. De kinderen geven me een gevoel waar ik heel blij mee ben. Het gevoel dat ik er mag zijn, dat ik geliefd ben. Thuis maak ik een gezonde avondmaal klaar (broccoli, wortel, kip), doe ik de afwas en maak ik een smoothie.

woensdag 5 november 2014, Cusco

Ik houd het even kort, want ik heb weer hoofdpijn en ik wil dus slapen. Na de les mag ik van Rik in de talenschool een computer met Word gebruiken om een flyer te maken over HoPe voor BSO Mirakels. Dat lukt uiteindelijk niet omdat ik mijn mail niet in kan en daar staan de fotos die ik nodig heb. Dan maar in een internetcafé, waar het wel lukt. Ik ga naar huis om te lunchen en ik probeer Skype alvast uit met Karlijn, want morgen ga ik skypen met mijn honneponnetjes van groep 5-nu-groep 6. Het is nog een verrassing voor ze. Villa Maria is weer gezellig met lieve Heidy en Dayana en natuurlijk ook alle andere leukjes. Julio en Nayruth (directrice HoPe) komen langs met twee Nederlanders, waaronder Maarten, die voor HoPe Nederland werkt. Ik bespreek met Nayruth dat ik gauw weer langskom op kantoor om daar met Yrene te bekijken wanneer ik weer mee kan op scholenbezoek. Leuk! Thuis eet ik weer een gezonde avondmaal (de rest van de dag was wat eten betreft wat minder), ik kijk weer wat afleveringen 'Wie is de Mol' terug en Facetime met mijn lieve vriendje.

donderdag 6 november 2014, Cusco

Wat een fijne dag. Het begint speciaal, want ik Skype met mijn klas van vorig jaar. Echt zo ontzettend leuk. Tegen mijn verwachting in praten we drie kwartier met gemak vol. De kinderen mogen een voor een naar de laptop komen en vragen stellen of iets vertellen. Ik laat mijn appartementje zien en beantwoord de leuke vragen. Tussendoor wordt er ineens op de deur geklopt. Superseñorita blijkt toch echt weer superseñorita te zijn. Daar staat ze met - jawel! - een kaart van mama! Ik ben helemaal blij. Dat heeft negen weken geduurd... Op de achtergrond hoor ik groep 6 lachen, omdat ik Spaans spreek met superseñorita. Na al deze gezelligheid loop ik naar het kantoor van HoPe, in opperbeste stemming. Daar word ik nog een beetje blijer, want ik heb met Yrene afgesproken dat ik woensdag t/m vrijdag met haar op scholenbezoek ga. Dus dan ben ik twee nachten van huis. Super leuk!! En dan ergens later ga ik nog een dag mee naar Acomayo. Het enige spannende vind ik het eten. Ik eet gewoon graag zo normaal mogelijk en iets wat ik zelf gekozen heb. Maar dat zien we dan wel weer. Dan is het tijd voor de sportschool, waar blijkt dat ik toch een beetje gewicht kwijt ben geraakt. In totaal nu -8,8 kilo. Na het sporten thuis lunchen en WIDM seizoen 8 terugkijken. Dan wil ik onder de douche springen, maar helaas wordt het water niet warm. Sorry lieve kinderen van Villa Maria. Ik ga dus stinkend naar jullie toe.

vrijdag 7 november 2014, Cusco

Mijn dag begint weer in de talenschool, waar ik vooral heel veel met Wendy praat. En dat is goed, want dat heb ik nodig. Na de les loop ik terug naar huis en onderweg koop ik verf en kwasten en papier voor mijn les die ik zondag in San Isidro ga geven. Ik ben er zelf erg enthousiast over. Nu de kinderen nog. Thuis is het weer tijd voor mijn lunch en een aflevering WIDM. 's Middags in Villa Maria smelt mijn hart en mijn gesmolten hart breekt een paar minuten later. Je wist vast niet dat het kan. Ik ook niet. Nadat ik Heidy nog even gefilmd heb terwijl ze vertelde over het werk dat ik in de bieb doe (hier begon het smeltproces al), vraagt Yhisel me of ik haar wil helpen met haar huiswerk. Schrijven, dat kan ik. Normaal gesproken kan Yhisel heel hard werken en heeft ze weinig aanmoediging nodig. Vandaag is dat anders. Ze zegt steeds dat ze het niet kan, is afgeleid en komt niet tot werken. Hoe vaak ik haar ook zeg dat ze het wel kan en dat ze een woord heel mooi geschreven heeft, het lukt me niet om haar te motiveren. Ineens zie ik haar ogen bijna dichtvallen van de slaap. Arme, lieve, kleine Yhisel is gewoon hartstikke moe. Ik neem haar bij me op schoot, waar ze niet veel later met haar potlood nog in de hand, in slaap valt. Ik voel bergen liefde voor dit lieve meisje en vraag me af hoe het komt dat ze zo moe is. Als haar broer even later probeert haar wakker te maken (niet heel zachthandig), lukt het hem niet en begint Yhisel zelfs in haar slaap haar broer van zich af te slaan. Ze is kapot. Als ik haar even later toch wakker heb gekregen, is ze intens verdrietig en ziet ze er ongelukkig uit. Ik probeer haar te troosten en met haar te praten. Ze wil niet naar huis en ik krijg niet goed uitgevonden waarom dat zo is. Later vertelt ze me dat er niemand thuis is als ze zo naar huis gaan. Ik voel me machteloos. Uiteindelijk gaat ze pas om zes uur naar huis en ontdek ik toch nog een lachje op haar gezicht. Gelukkig maar. Nu wil ik niet alleen een gezellig dagje voor Heidy, maar ook voor Yhisel. Vandaag loop ik vanaf Villa Maria naar het centrum met Grace, waar ik in mijn eentje uit eten ga. Daar heb ik gewoon zin in. Ik neem de heerlijke wrap bij 'Paddy's Pub'. 's Avonds ben ik weer druk bezig met het filmpje voor BSO Mirakels, wat eigenlijk ook meteen een mooie herinnering voor mezelf wordt.

zaterdag 8 november 2014, Cusco

Een vrij dagje vandaag. Ik heb mijn wekker om 9.30 uur gezet en word dan ook echt pas wakker. Heerlijk. Ik begin met een ontbijtje en uiteraard weer met het filmpje, waar ik dolenthousiast van word. Daar ben ik zo weer een paar uur zoet mee. Nu zit ik in het parkje naast mijn huis, in het zonnetje (met zonnebrand op en dat ruikt ook nog eens zo lekker zomers) te schrijven. Ik was even vergeten hoe gelukkig de zon me kan maken. Er staat een lekker windje, ik hoor de fontein kletteren en bedenk me hoe ontspannen ik me voel. Het is jammer dat mijn boeken en tijdschriften gelezen zijn, want eigenlijk is dit een heerlijk plekje om vaker te zitten. Tijd om er een was in te gooien, te lunchen en naar de sportschool te gaan.

Die middag...
Wat een genot. Ik heb besloten alles uit dit lekkere weer te halen aangezien het stralend is en voor mijn gevoel zo'n 26 graden. Teva-sandalen aan, spullen pakken en richting de stad. Lopend uiteraard. Onderweg koop ik nog wat extra kwasten voor morgen. Als ik bijna in het centrum ben, koop ik een verse jus en een soort ongezond bladerdeeggeval. Dat neem ik mee naar Plaza de Armas, waar ik nu weer in de warme zon, voor de kathedraal, zit te schrijven en naar de kerstmuziek van Michael Bublé luister. Kan het beter? Bijna niet. Behalve als mama nu gezellig naast me zou zitten. Het gaat zo snel nu!! Ik verbaas me nog even een kwartiertje over de Peruanen met winterjassen (ik zit in een hempje en had een korte broek aan kunnen trekken) en ga dan eerst nog even op zoek naar een nieuw dagboek, want deze zal denk ik nog twee weken meegaan. En daarna dan naar de sportschool. Jongens, ik heb het hier ongelooflijk naar mijn zin! Vinden jullie dat ook zo fijn? Anders ik wel!

Die avond...
Goed. De sportschool was weer eens dicht. Dit keer was het wel mijn eigen fout, want in mijn hoofd zat dat de school vanaf 15.00 uur in de middag open zou zijn, maar dat was dus pas om 17.00 uur en ik had geen zin om daar op te wachten. Dus loop ik nog een stukje door de stad en loop ik vijf dromenvangers voor in mijn toekomstige klas. Wel te duur naar mijn idee, maar aangezien ik geen reisdagboek kon vinden, wilde ik mijn kooplust toch een soort van bevredigen. Ik ga met het busje naar huis, waar ik de was ophang en met Thomas en zijn ouders Facetime. Gezellig, gezellig. Ook maak ik een voorbeeld van de droomboom die ik morgen met de kinderen wil maken. Ik word er helemaal ontspannen van en ik vind 'm zelf erg leuk geworden.

Heel veel liefs en zonnige groetjes vanuit Cusco, Cindy.