(Son)reír es un idioma

¡Hola lieve allemaal!

Allereerst: sorry voor de lelijke spelfouten die ik in het vorige verslag gemaakt heb. Ik las het terug en stuitte echt op gruwelijkheden... Twee keer houdT ik, in plaats van houD ik. Pianom in plaats van piano en ik in plaats van in. En dat noemt zichzelf een juf. En voor de slimmerds die denken dat ik Cusco verkeerd spel. Dat is ook wel zo. Want in het Nederlands schrijven we Cuzco. Maar ik zit in Peru en dan schrijf je dus Cusco. Oh en die Spaanse titels... Het lijkt heel stoer, maar ik heb geen idee of ze grammaticaal gezien echt kloppen hoor. En verder: bedankt voor alle reacties. Het is niet te beschrijven leuk om berichtjes te ontvangen als je zo ver van huis zit (zelfs van onbekenden!!).

woensdag 3 september 2014, Cusco

Gisterenmiddag haalde Walter me om 13.45 uur op om een appartement te gaan bezichtigen. Het is in de buurt van waar ik tot nu toe gezeten heb. Dus dichtbij Walter, dichtbij het kantoor van HoPe, heel dichtbij een supermarkt en een restaurantje (voor mocht ik een keer geen zin hebben om te koken). We worden ontvangen door een vriendelijke vrouw. We krijgen twee appartementen te zien. Het eerste appartement dat we btreden, is ruim en schoon. Ik kijk rond of het aan mijn checklist voldoet. Tweepersoonsbed (voor als mama komt): check! Hoewel het meer een twijfelaar is, maar dat is prima. Twee kookpitten: check! Warme douche: check! Tafel met stoel: check! Hmm, dit voelt eigenlijk wel goed. Het andere appartement, een verdieping hoger, vind ik daarentegen niks. We bedanken de vrouw en ik besluit er even rustig over na te denken. Daarna regelen we een simkaart en beltegoed. Mijn Peruaanse nummer is: 0051940812284. Ik ga terug naar het hotel en pak daar mijn spullen in. Om 15.30 uur zijn Tineke en haar man er om me op te pikken. Ook Walter is weer van de partij. We hebben het over het appartement en het bijkomende voordeel is, dat de prijs gigantisch meevalt. Waar we uitgingen van zeker 400 euro per maand, is dit appartement maar zo'n 200 euro! En het heeft ook nog Wifi. Ik besluit dat ik het doe. En wat blijkt? Ik kan er vanavond al in! Toch ga ik nog even met Tineke mee naar huis. Ze is Nederlandse, maar geboren en getogen in Argentinië. Ze is ontzettend lief. We drinken bij haar thuis een kop thee en komen dan uit op het volgende onderwerp: Spaanse les. zij kent een Nederlander met een talenschool. Hij zit zelf in Lima, maar we bellen hem even en dezelfde middag heb ik een gratis proeflesje om te kijken hoe ik het vind. Samen met Tineke ga ik naar het centrum van Cusco, want daar moeten we zijn. We gaan met het openbaar vervoer. Daar moet je je uiteraard geen Zuidtangent bij voorstellen, maar meer een klein, propvol, hardrijdend busje. Volgens Walter de ideale plek om je telefoon te laten stelen. Toch verkiest Tineke het busje boven een taxi, omdat ze in taxi's al drie keer heeft meegemaakt dat ze haar naar één of ander steegje wilden rijden. Zij komt daar snel genoeg achter, want ze kent de weg. Ik niet. Ik verkies dus ook het busje boven de taxi en zal daarbij heel goed op mijn spullen passen. Daarnaast: het busje is 0,70 sol (20 eurocent) en de taxi 3,50 sol (een euro). Maar goed, ik mag wel gaan oefenen, want het stopknopje in dit busje is je mond. Als je er bij de volgende halte uit wilt, zeg je 'baja'. Maar dan moet je natuurlijk wel weten wanneer dat is. In de stad eengekomen, word ik overspoeld door indrukken, Het is hier natuurlijk veel drukker. Als we uit het busje stappen, is het eerste wat ik zie een prachtige, traditioneel geklede vrouw. Ik zie vrouwen met doeken die de mooiste kinderen dragen en in de winkels liggen de mooiste spullen (houd je in, Cindy). We lopen een soort overdekt marktstraatje in naar de talenschool. Je moet het maar net weten. Ik loop een kamertje in met een meisje en zij kijkt een beetje wat ik al weet. Na dit kleine half uurtje bij de talenschool drinken Tineke en ik nog wat. Dan halen we de sleutels van mijn appartement op en verlaten we het centrum. 's Avonds zijn we nog even bij Tineke en op z'n Peruaans, later dan gepland, word ik naar 'huis' gebracht. Daar aangekomen bedank ik Tineke. Ze heeft veel voor me gedaan vandaag. Ik ben bekaf, maar kan het niet laten om van dit huisje thuis te maken. Dus hang ik de 73 meegebrachte foto's op, zet ik de kaartjes die ik heb gekregen neer en haal ik vast wat kleding uit mijn tas. Home sweet home in Cusco.

donderdag 4 september 2014, Cusco

Eerst maar eens het verslag van gisteren, want toen ik 's avonds thuiskwam, was ik doodop. Ik heb trouwens goed geslapen. Ik heb een lekker bed. 's Ochtends na het douchen (ook de douche is om over naar huis te schrijven; warm en een goede straal) ga ik eerst maar eens boodschappen doen. Thuis teruggekomen, pak ik mijn spullen in voor vandaag. Om 10.30 uur staat Walter op de stoep, die me naar het kantoor brengt. Met mijn oriëntatievermogen van een goudvis weet ik de weg nog niet zelf te vinden. Hij zet me af en ik zeg (na die zes dodelijke verdiepingen aan trappen te hebben beklommen) iedereen gedag. Ik heb op kantoor nu mijn eigen plekje met bureau en computer. Ik ga eraan zitten, maar ik weet nog niet goed wat ik kan doen. Dus lees ik nog maar even een map door van HoPe. We zouden eerst om 11.00 uur vertrekken. Dat werd 11.30 uur en 11.30 uur werd 12.00 uur. Zodra ik in de auto zit, wil ik automatisch mijn gordel om doen. Dat gaat niet. Oké. We rijden de stad uit en komen steeds hoger en hoger. Het uitzicht is waanzinnig. Ik heb mijn camera mee, maar ik besluit vandaag vooral door mijn eigen ogen te beleven. Oké... eerlijk gezegd durf ik nog niet zo goed foto's te nemen, want ik heb zeker 20 mooie fotomomenten gezien. Achteraf heb ik dus spijt. Echt een sukkel ben ik. Na ongeveer een uur rijden, houden we een stop in San Salvador. Ik verdraag de hoogte redelijk goed. Ik heb van Nayruth nog een zuurstofding meegekregen, maar dat is niet nodig. We betreden een heel klein, achterstallig restaurantje waar de vliegen rondvliegen. Waar ik voor vrees, gebeurt. We gaan hier eten. Naast het feit dat ik eigenlijk geen trek heb, wil ik hier liever gewoon niet eten. Ik haat het dat ik niet zo makkelijk ben wat eten betreft, maar ik geloof dat velen van jullie de traditionele soep die ik voorgeschoteld krijg, niet zeer op prijs zouden stellen. Paul, jij schreef over de ingewanden, cavia's en alpaca's... Het zou me niets verbazen als dat alles in mijn soep dreef. Op zo'n moment voel ik toch wel lichte paniek. Helemaal omdat ik nu nog niet in duidelijk Spaans kan communiceren. Ik besluit - en dat is voor mij al heel moedig - de soep (het vloeibare) te proberen. Als je niet te veel door je neus ademt, is het best te pruimen. Van de inhoud laat ik, op de wortel na, vrijwel alles liggen. Ik weet dat het erg onbeleefd is, maar ik kan het gewoon niet. Kokhalzen aan tafel zou ook niet zo netjes zijn. En nu ben ik toch wel benieuwd, Paul. Heb jij die bijzondere gerechten wel naar binnen gekregen? De soep was een voorgerecht. Het volgende gerecht mogen we uitkiezen. Iets met vis of iets wat ik niet versta. Ik hoef niet. Het spijt me echt, maar ik heb ook echt geen trek. 'No tengo hambre.' Het is goed. Na de soep moet ik eigenlijk plassen, maar ik besluit het nog even op te houden. In de auto wordt het al gauw erger. Bijkomend feit is, dat we vanaf nu geen asfaltwegen meer hebben. Dat maakt mij tot kampioen plas ophouden. Tijdens de tweede helft van de rit voel ik me un poco kut. Ik zit nog steeds met dat eten in mijn maag. Figuurlijk dan. Gelukkig maakt de omgeving veel goed. En dan word ik pas echt weer gelukkig. Op weg naar hoog, hoger, hoogst staan er vier prachtig geklede meisjes met ontzettend lieve, knappe koppies. Ze steken hun arm uit en onze chauffeur stopt. Ze klimmen in de open achterbak met stralende gezichten. Ik kijk achter me door het raampje en minutenlang lachen de meisjes en ik naar elkaar. Ik voel me helemaal warm worden van binnen. Dit is geluk. Als ze bij een klein dorpje uit de auto springen (dit heeft ze veel lopen bespaard!) staan ze aan de kant nog even naar ons te kijken. En ik naar hen. Wat was dit een prachtige foto geweest. Fuck you, Cindy. Ik zwaai naar de meisjes en één van hen trekt verlegen haar schouders op en glimlacht terug. Bij gebrek aan een foto op mijn camera, maak ik er één in mijn hoofd en stop ik het zorgvuldig in een veilig kluisje. Wauw. Hier kan ik de rest van de rit op teren. Hoe verder we komen, hoe meer schapen, lama's, ezels, geiten en honden ik zie. Over die honden gesproken: die zijn er in Cusco ook héél veel. Als huisdier, maar vooral gewoon op straat. Sommigen zijn nog wat agressief ook. Ik heb bedacht dat het het beste is om ze niet aan te kijken als ik langs loop. Mocht het niet helpen: hoera! Ik heb niet voor niets een boost vaccinatie van rabiës van 80 euro genomen! Dan ineens zijn we in Tiracancha. We komen aan in Tiracancha Alto (betekent: hoog). Hoog is het zeker. Er wordt mij verteld dat deze basisschool zich boven de 4000 meter bevindt. De school ziet er mooi verzorgd uit. De kinderen zijn net uit en cirkelen zich om ons heen. Menig 'buenas tardes' wordt gesproken. Eén van de jongens durft en vraagt waar ik vandaan kom en of ik nieuw ben. Mocht je om glimlachen gelegen zitten: kom hier heen! Veel kinderen lopen in de traditionele kleding, zoals ik dat alleen van de plaatjes kende. Ik denk dat ik nog nooit zulke mooie mensen heb gezien. In de auto heb ik maar weinig gesproken. Het gesprek tussen Oscar en (volgens mij) Irene ging zo snel, dat ik me vooral heb volgezogen met alles wat ik zag. De kinderen hier zorgen voor een verademing. Bij kinderen heb ik blijkbaar niet altijd een taal nodig. Een glimlach spreekt boekdelen. We rijden ook nog even naar Tiracancha Baja (laag, nog steeds hoog natuurlijk). Daar halen we de leerkrachten van de middelbare school op. Ik blijf me verbazen over de omhelzing en kus die je hier krijgt van onbekenden. We rijden weer omhoog en daar geven Oscar en Irene een presentatie over een project. Als ik het goed begrepen heb, gaat het over Spaans als tweede taal in het onderwijs. De eerste taal is hier namelijk Quechua. De vergadering duurt best lang als je maar weinig begrijpt van wat er gezegd wordt. Als het dan bijna voorbij is, vraag ik zachtjes aan de vrouw naast me waar de wc is. Ik houd het echt niet meer. Ze brengt me er naar toe. Als we dichtbij komen, weet ik genoeg. Het beruchte gat. De meesten van jullie weten dat ik hierover graag open en gedetailleerd schrijf. Mocht je het niet aankunnen: sla een paar regels over. Het valt meer hoor. Mijn probleem is gewoon dat mijn rechterknie niet goed buigt, waardoor ik niet recht genoeg kan hurken. Mijn ervaring heeft me geleerd dat ik bij deze scheve hurkhouding de neiging heb m'n eigen broek onder te plassen. De wc is niet vies, maar ook niet schoon genoeg om mijn broek uit te trekken. Dus hangen in een soort staande positie, met mijn knieën wel wat gebogen. Heel a-relaxt en niet ontspannen. Gevolg: niet kunnen plassen. Ik probeer voor zo ver mogelijk ontspanning te vinden. Het moet gewoon. Anders plas ik de terugweg - hobbel de bobbel - echt in mijn broek. En dan is ie alsnog nat. Uiteindelijk weet ike r twee korte stralen uit te brengen. Mijn blaas is nog voor 7/8 gevuld, maar de hoogste druk is er af. Mannen, wat hebben jullie het toch makkelijk. Terug bij het lokaal met vier schatten van kinderen die maar blijven lachen. Eindelijk twee foto's. In het lokaal staat het avondeten klaar. Prima te doen. Rijst met iets wat ik niet kan thuisbrengen. Ik neem alleen niet (het lijkt wel alsof ik niet opgevoed ben), want ik heb zo geen trek. Misschien door de hoogte? Dan zeggen we iedereen gedag, brengen we de leerkrachten van de middelbare terug naar Tiracancha Baja en gaan we terug naar Cusco. Het laatste half uur in de auto slaap ik. Bekaf. Wat een indrukken. Ik kan jullie zeggen dat HoPe al heel veel bereikt heeft. Zo'n school, heel afgelegen. Blije kinderen, mooie lokalen, een speelplein, computers (!) en gemotiveerde leerkrachten die van maandag t/m vrijdag bij school slapen en in het weekend lange wegen naar huis lopen. Neem gerust eens een kijkje op de site: www.stichtinghope.org Al snel lig ik bibberend van de kou in bed, waar ik gauw warm word en in slaap val met de beelden van vandaag in mijn hoofd. Van de soep, van de bergen, de lama's en de kinderen die 'touwtje springen' over hun omslagdoeken. Zzz...

Dan over naar de orde van de dag. Vandaag dus. Hoy. Ik heb niet geweldig goed geslapen, want mijn buren vonden het leuk om tot een uur of 5 's ochtends harde muziek te draaien. Dit herinnert mij aan een les waar ik de afgelopen dagen al vaker mee te maken heb gehad. Ja, de lessen, daar zijn ze weer. Ik ga verder bij waar ik gebleven was.

LES 93: IN PERU VERLOOPT VEEL ANDERS DAN JE LEUK GEPLAND HAD. HET MAAKT JE FLEXIBEL.

Zo ging ik vanmorgen, in mijn eentje, richting de talenschool. Niet met een busje, maar met de taxi. Ik ga op zoek naar een verrotte taxi (die ze niet kunnen vergrendelen en waardoor ik als het nodig is zo kan uitstappen). Driemaal scheepsrecht. Voor 4 soles. Het zou voor 3,50 moeten kunnen, maar dan praten we over zo'n 15 eurocent minder. De rit verloopt soepel en ik vind de school snel. Ik krijg deze ochtend twee uur les, buiten, van Wendy. Best leuk hoor. Daarna bekijk ik het mooie plein van Cusco nog even en koop ik een prachtige, dikke sjaal (vergeef me, het is hier koud en ik heb de prijs wat omlaag gekregen) en een Peruaanse vlag om op mijn tas te naaien. Taxi terug naar huis (ik wijs hem zelfs een stukje de weg!!) en even middageten. Ik voel me slapjes vandaag. 's Middags loop ik naar kantoor en spendeer ik ruim drie uur aan het vertalen van twee bireven van kinderen. In het Spaans, naar het Engels. Goede oefening. Ik doe nog even boodschappen (afwasmiddel en toitletpapier schijnen ook handig te zijn) en nu zit ik in het restaurant dat Walter me getipt heeft. Excuus: ik heb hier nog geen avond geen maaltijd gegeten (gisteren een stroopwafel en wat wafelkoekjes en eergisteren een banaan en crackertjes) en heb het nodig. Bovendien heb ik nog geen pannen. Ik heb een pasta carbonara op en twee flinke glazen 'jugo de naranja' voor de nodige vitamines. Heerlijk vers. En nu? Nu rol ik naar huis, want dat is zo'n tien meter van het restaurant vandaan.

vrijdag 5 september 2014, Cusco

Brrr... Ik schrijf dit met blauwe nagels van de kou. Ik werd vanmorgen al voor de wekker wakker. Om 7.00 uur uit bed. Rustig onbijten en douchen en dan richting de talenschool. Ik vind de lessen wel leuk, maar ze worden tot nu toe nog veel op grammatica gericht. Ik wil gewoon zo snel mogelijk leren spreken, maar vooruit: werkwoorden heb je daar ook bij nodig. De terugweg met de taxi doe ik een beetje stom. Als ik denk dat ik wel weet waar ik ben, maar het idee heb dat de chauffeur er voorbij rijdt, zeg ik dat ik graag wil uitstappen. Ik loop wel een stukje terug. al lopend blijk ik geen idee te hebben van waar ik ben. Ik loop naar de bekende Av. de la Cultura en kies ervoor links af te slaan en de weg af te lopen tot ik een herkenningspunt zie. Dat komt alleen niet. Dan maar weer de andere kant op. Maar na best een tijdje lopen, weet ik bijna zeker dat ik toch de verkeerde kant op loop. Ik besluit te vertrouwen op een politieman die ik tegenkom en het blijkt dat ik die eerste keer dus goed liep. Weer omdraaien dus en nog verder doorlopen. Dan zie ik 'mijn' supermarkt en komt alles gewoon weer (zoals altijd) goed. Thuis even middageten en nu ben ik me al een tijdje aan het vervelen. En ik heb het koud. en het regent. Gisterenavond belde Tineke om te vragen hoe het ging, hoe Spaanse les was en om me uit te nodigen om samen eens iets te gaan doen. De omgeving verkennen of bij haar thuis komen eten. Het was voor vandaag onduidelijk of ik 's middags naar de bibliotheek zou gaan. Julio zou me bellen als dat zo zou zijn, maar dat is tot nu toe niet gebeurd. Dan zal het niet. In dat geval ga ik nu Tineke bellen, want we hadden het erover gehad dat we misschien vandaag wel konen afspreken.

Even later...
Zo. Ik heb Tineke gebeld en we hebben over een uur ergens afgesproken. Gezellig! Op deze manier voel ik me gelukkig nog niet alleen. En zo heb ik een leuke middag gehad. We zijn naar de stad gewandeld en dat maakt ons tot bikkels. Het is namelijk best een stukje lopen en dat niet alleen: het regent de hele middag al behoorlijk. En ik hoor mensen de hele dag al 'hace frío!' roepen. Want dat is het dus: koud. Tineke vertelt me dat het weer van vandaag heel ongewoon is voor deze tijd van het jaar. We wandelen nog wat in de stad, gaan even naar de talenschool waar Tineke uitleg geeft over een excursie aan Engelse toeristen en warmen we op met een macchiato en een plak cake (mijn avondeten; het is nog een beetje wennen, ze eten hier in de middag warm en 's avonds iets anders en daardoor merk ik dat ik mijn avondeten soms 'misloop'). Gezellig! Rond 19.30 uur nemen we de taxi naar huis. Fijn om op deze manier de omgeving te verkennen, om Tineke vragen te kunnen stellen en daarnaast is ze gewoon leuk gezelschap.

zaterdag 6 september 2014, Cusco

Ik lig weer op tijd in bed; om 21.30 uur. Al is het alleen al om op te warmen (ik heb geen verwarming, had ik dat al verteld?) Snel val ik in slaap en rond 8.30 uur ben ik wakker. Vandaag zal een heel rustig dagje worden. Gisterenavond had ik Walter aan de telefoon. Er is een klein, klein kansje dat hij me deze ochtend belt. In dat geval zullen we samen naar de kindgroepen in de achterstandswijken van Cusco gaan. Maar waarschijnlijk ben ik maandag pas weer nodig. Dus bestaat mijn ochtend uit een aflevering 'Syndroom' en een aflevering 'Geer en Goor' kijken (bij gebrek aan 'The Voice' en 'Expeditie Robinson', die het niet doen op mijn telefoon), kleuren in mijn kleurboek voor volwassenen en warm worden onder de douche, meezingend met het album van Sam Smith. 's Middags pin ik wat geld en doe ik wat boodschappen. Ik had bedacht vanmiddag met mijn camera de stad in te gaan, maar het regent weer en de weersverwachting voor morgen is beter. Ik hoop dat er bij het huis straks weer mensen zijn, want dan kan ik vragen om pannen (ik heb de zin al geoefend) en vanavond zelf koken. Ik vond het een goed idee van mezelf om 'Wie is de mol' seizoen 2013 terug te kijken. Die heb ik toen gemist en dat is voor dit soort dagen een leuke bezigheid. Verder zet ik foto's op de laptop en stuur ik een mail naar mijn klas van vorig jaar. Tegen etenstijd zijn de mensen in het huis eindelijk thuis. Ik zeg mijn geoefende zin en krijg meteen uitgebreid Spaans antwoord terug. Iets te hoog gegrepen... Verder in het Engels, want dat kan ze. Ik mag een lijstje maken met spullen die ik nog nodig heb en krijg nu twee pannen te leen. Ik maak dus mijn eerste gerecht en ik moet zeggen: het is niet zo lekker.

Dit was het voor nu weer. Nog een leuke mededeling: ik kan me goed inhouden wat jullie berichtjes in mijn reisdagboeken betreft. Ik lees ze echt pas als ik er met schrijven aankom. Dat betekent dat ik tot nu toe de berichtjes van papa, Marja, Patricia en Ryan gelezen heb. Erg leuk!

Veel liefs en tot gauw weer,
Cindy.

Ps. Mijn adres (voor de liefhebbers) is:
Cindy Verheij (apartamento 2)
Antonio Raimundi G-6
Urb. Santa Monica, Cusco
Peru